Rozdział 2 - O właściwości i postępowaniu władz skarbowych - Ustawa Karna Skarbowa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.105.609

Akt utracił moc
Wersja od: 1 maja 1932 r.

ROZDZIAŁ  II.

O właściwości i postępowaniu władz skarbowych

Do przeprowadzenia śledztwa oraz rozstrzygnięcia sprawy właściwa jest władza skarbowa okręgu, w którym przestępstwo popełniono. W razie, gdyby miejsce popełnienia- przestępstwa nie było znane, właściwa jest władza okręgu, w którym znajduje się miejsce zamieszkania obwinionego, a w wypadku, gdyby i ono nie było znane, władza okręgu, w którym przestępstwo wykryto.

Jeśli towarzyszące okoliczności, a zwłaszcza wzgląd na ograniczenie kosztów postępowania lub ułatwienie stawiennictwa obwinionym lub innym osobom przemawiają za przeprowadzeniem śledztwa i rozstrzygnięciem sprawy przez inną władzę, to właściwość, określona w ust. 1, może ulec zmianie z mocy zarządzenia władzy przełożonej, wydanego bądź z własnej inicjatywy, bądź wskutek wniosku podwładnej władzy skarbowej, bądź też na wniosek obwinionego. Władza skarbowa może odrzucić ten wniosek bez przedstawienia władzy przełożonej, jeśli go uważa za nieuzasadniony. Rozporządzenie wykonawcze określi zasady, według których władza skarbowa właściwa w myśl ust, l będzie mogła przekazywać sprawy innym władzom skarbowym bez odrębnego w każdym wypadku zarządzenia władzy przełożonej.

Na żądanie władzy skarbowej, przeprowadzającej śledztwo, obowiązane są władzę skarbowe innych okręgów dopełnić poszczególnych czynności postępowania karnego.

Właściwość rzeczowa władz skarbowych.

Do rozstrzygnięcia sprawy powołane są władze skarbowe I instancji, jeśli najwyższa kara pieniężna, grożąca za dane przestępstwo prócz ewentualnej konfiskaty przedmiotu przestępstwa, nie przekracza co do żadnego z obwinionych sumy tysiąca zł. Minister Skarbu władny jest granicę tę zmieniać bądź dla całego Państwa, bądź jego części.

W wypadkach gdy przestępstwo zagrożone jest karą w wielokrotności stałej, określa się najwyższą dopuszczalną karę przy uwzględnieniu przepisu, art. 23, ust. 1.

We wszystkich innych wypadkach oraz w wypadku, przewidzianym w art. 146 ust. 2, powołane są do rozstrzygnięcia władze II instancji.

Minister Skarbu określi, które władze skarbowe I, względnie II instancji, powołane będą do przeprowadzenia śledztwa i orzecznictwa w zakreślonych powyżej granicach.

W wypadkach gdy jedna i ta sama osoba stała się winną dwu lub więcej; przestępstw, w następstwie czego groziłaby jej kara, przekraczająca granicę, określoną w art. 144 ust, i, pozostaje właściwość władzy I-instancji niezmieniona, jeśli za żadne z tych przestępstw nie grozi kara powyżej tej granicy.

Niezależnie od tego, czy rozstrzygnięcie sprawy należy do władzy skarbowej I, czy II instancji, przeprowadzenie śledztwa należy do władz skarbowych I instancji.

W sprawach szczególniejszej wagi może władza II instancji sama przeprowadzić śledztwo bądź na wniosek władzy I instancji, bądź z własnej inicjatywy W wypadkach tych rozstrzygnięcie sprawy należy zawsze do władzy II instancji.

Wykrywanie przestępstw skarbowych należy przedewszystkiem do władz skarbowych, dziwujących przez swe organa wykonawcze, których uprawnienia określa ustawa z dnia 14 grudnia 1923 r. (Dz. U. R. P. z r. 1924 Nr. 5 poz. 37).

Policja państwowa w zakresie ścigania przestępstw skarbowych działa w stosunku do władzy skarbowe) zastępczo i pomocniczo.

Inne władze, czy to państwowe, czy samorządowe ich organa, obowiązane są udzielać w tym względzie funkcjonarjuszom skarbowym pomocy, a gdyby one same natrafiły na ślad popełnienia przestępstwa skarbowego, obowiązane są donieść o tem władzom skarbowym i poczynić w zakresie swej działalności te zarządzenia, takie okażą się konieczne dla zabezpieczenia postępowania karnego, Zabezpieczenia te dotyczą zwłaszcza zajęcia przedmiotów (art. 155) i przytrzymania przestępcy (art. 165).

Z powodu wykrycia przestępstwa sporządza się przeciw obwinionemu protokół karny. jeśli zaś obwiniony jest nieobecny lub nieznany, sporządza się doniesienie karne i przesyła się je właściwej władzy I instancji.

Protokół karny zawierać powinien opisanie wykrytego czynu karygodnego oraz. tłumaczenie się obwinionego stwierdzone jego własnoręcznym podpisem, lub, gdyby pisać nie umiał, znakiem własnej ręki wobec dwóch świadków; w razie odmowy podpisu należy w protokóle podać powód odmowy.

Odebrane obwinionemu przedmioty oddaje się na przechowanie bądź najbliższemu urzędowi skarbowemu (celnemu) - bądź zwierzchności gminnej, obwinionego zaś, jeżeli nie może być pozostawiony na wolnej stopie (art. 165 i 166) odstawia się natychmiast do najbliższego sadu powiatowego, a w byłym zaborze rosyjskim do sądu pokoju lub sędziego śledczego (art. 219). Przy odstawieniu obwinionego składa się odpowiednie pismo wraz z odpisem protokółu karnego. Pismo winno zawierać wskazanie władzy skarbowej, której przesłano protokół karny.

W razie niebezpieczeństwa udaremnienia w przyszłości ściągnięcia kar pieniężnych, kosztów postępowania lub uszczuplonej należności, władza, skarbowa może zarządzić ich zabezpieczenie na majątku obwinionego i odpowiedzialnego.

Orzeczenie władzy skarbowej jest dostateczną podstawą do uzyskania zabezpieczenia sądowego.

Przeciw temu orzeczeniu może obwiniony w ciągu dni ośmiu od daty doręczenia zawiadomienia złożyć zażalenie na ręce władzy skarbowej, która orzeczenie wydała. Zażalenie to rozstrzyga władza skarbowa Ii instancji ostatecznie. Zażalenie nie ma mocy wstrzymującej.

Władza skarbowa I instancji, otrzymawszy protokół karny lub doniesienie o popełnieniu przestępstwa (art. 148), zbada przedewszystkiem, czy chodzi o przestępstwo, objęte niniejszą ustawą, a w razie twierdzącym, czy sprawa należy do właściwości władz sądowych, czy też skarbowych,

Jeżeli okaże się, czy to odrazu, czy też po przeprowadzeniu potrzebnych dochodzeń, że sprawa należy co właściwości władz sądowych, władza skarbowa ogranicza się do przeprowadzenia wstępnych dochodzeń i zabezpieczenia dalszego postępowania, poczem przekazuje akta sprawy prokuratorowi lub sądowi I instancji, właściwemu w myśl Art. 212 ust. 1,

Jeżeli natomiast okaże się, że dla sprawy właściwą jest władza skarbowa, władza ta przeprowadza dalsze dochodzenia, celem doprowadzenia sprawy do rozstrzygnięcia.

Jeśli wynik dochodzeń wykazu-je brak znamion przestępstwa lub wogóle brak podstaw do ścigania, umarza się dalsze postępowanie karne.

Do umorzenia postępowania właściwa jest władza skarbowa I instancji, jeśli sprawa podlegałaby jej rozstrzygnięciu, we wszystkich zaś innych wypadkach władza II instancji, nie wyłączając spraw, należących do właściwości sądowej, dopóki nit zostały już przekazane do postępowania sądowego.

Do umorzenia postępowania karnego z powodu przedawnienia, lub że sprawa jest małej wagi, wymaga się zatwierdzenia Ministra Skarbu. Do umarzania pewnych spraw Minister Skarbu może upoważnić naczelników władz II i I instancji.

W sprawach, umorzonych przez władze skarbowe, a należących do właściwości władz sadowych (art. 136 ust, l lit. a), może jednak prokurator zażądać od władzy skarbowej akt sprawy i wdrożyć postępowanie sądowe. O wdrożeniu przez siebie postępowania zawiadamia prokurator władzę skarbową, która decyzję umarzającą wydała.

Również władza skarbowa może umorzone już postępowanie ponownie wdrożyć, jeżeli wychodzą na jaw r. owe okoliczności, świadczące o słuszności obwinienia.

O umorzeniu postępowania (art. 152 i 153) zawiadamia się na piśmie obwinionego, jeśli on był jako taki przesłuchiwany (art. 148), lub jeśli on sam zażądał, by go o tem zawiadomiono.

Przedmioty, co do których zastosowana być może kara konfiskaty, lub też mogące mieć dla sprawy wagę dowodów, należy zająć i wziąć na przechowanie urzędowe lub też w inny sposób zabezpieczyć bez względu na to, czy znajdują się w posiadaniu obwinionego, odpowiedzialnego, czy też innych osób.

Na zajęte przedmioty wydaje się pokwitowanie w myśl art. 4 lit. a ustawy z dnia 14 grudnia 1923 r. (Dz. U. R. P. z r. 1924 Nr. 5 poz. 37).

Jeśli obwiniony mieszka zagranicą, lub nie ma stałego miejsca zamieszkania, można na zabezpieczenie grożącej mu kary pieniężnej oraz zwrotu kosztów postępowania zająć wszelkie przedmioty, znajdujące się w jego władaniu, o ile są jego własnością. Zajęcie nastąpić może bez osobnego postępowania sądowego (sądowo-cywilnego). Przedmioty, stanowiące niezbędne narzędzia pracy zawodowej obwinionego, tudzież inne przedmioty najniezbędniejszego użytku, z wyjątkiem środków przewozowych, nie podlegają zajęciu.

Jeżeli nie zwróci się stronie zajętych przedmiotów w ciągu dni ośmiu, winna władza skarbowa I instancji na żądanie osoby, dotkniętej zajęciem, w ciągu dni ośmiu od daty wniesienia żądania, wydać decyzję na piśmie co do utrzymania w mocy zajęcia. Przeciw tej decyzji obwiniony może złożyć zażalenie w trybie, przewidzianym w art. 150 ust. 2, jedynie w wypadku, objętym ustępem trzecim. Zażalenie nie ma mocy wstrzymującej wykonanie zajęcia.

Sprzedaż zajętych przedmiotów następuje na zasadzie prawomocnego orzeczenia karnego (art. 185 L. L. 3 i 6).

Gdyby jednak dłuższe przechowywanie lub utrzymanie przedmiotów, ulegających konfiskacie, lub zajętych w myśl art. 155 ust. 3, spowodować miało niestosunkowe trudności lub koszty lub też groziło zniszczeniem (zepsuciem) albo znacznem obniżeniem wartości przedmiotów, nastąpić może wcześniejsza ich sprzedaż. O terminie sprzedaży ma być wedle możności zawiadomiony uprzednio tak obwiniony, jak również osoby, roszczące sobie pretensję do zajętych przedmiotów.

Sprzedaży dokonywa się w drodze licytacji publicznej z wyjątkiem przedmiotów monopolowych.

Sprzedaży zajętych przedmiotów zaniecha się i zwróci się je właścicielowi lub osobie, u której je zajęto, jeśli on sam albo za niego osoba trzecia złoży wartość szacunkową tych przedmiotów lub ją zabezpieczy; złożona suma, o ile chodzi o przedmiot, podlegający jakiejkolwiek opłacie skarbowej, nie może w żadnym wypadku być niższa, od tej opłaty.

Nie zwraca się jednak przedmiotu dopóki jest potrzebny do celów śledztwa lub wtedy, jeśli wolny obrót tego przedmiotu jest zakazany.

Jeśli obwiniony jest nieznany, albo uchyla się. od postępowania karnego, przedmioty, ulegające w myśl art. 155 zajęciu, względnie uzyskana za nie kwota, przepadają na rzecz Skarbu Państwa na, podstawie osobnego orzeczenia władzy śledczej, o ile w ciągu 3 miesięcy, licząc od dnia wystosowania publicznego wezwania, obwiniony u władzy się nie zgłosił.

Sprzedaż takich przedmiotów nastąpić może w wypadkach, przewidzianych w art. 156 ust. 2 także przed upływem trzechmiesięcznego terminu.

Jeśli zaś w ciągu sześciu miesięcy zgłosi się z roszczeniem do przedmiotu osoba trzecia, należy wy-dać decyzję w myśl art. 185 L. 6, przyczem jeśli sprzedaż już nastąpiła, w miejsce przedmiotu wstępuje cena kupna.

Organa skarbowe uprawnione są do przeprowadzania rewizyj domowych, t. j. rewizyj mieszkań i innych lokalów, a w razie koniecznej potrzeby, również rewizji osobistej, jeśli zachodzą poszlaki, że doprowadzić to może do przytrzymania przestępcy lub ujęcia przedmiotu przestępstwa, albo też do zebrania dowodów winy. Rewizje osobiste kobiet mogą być dokonywane tylko przez kobiety w nieobecności mężczyzn.

Rewizji dokonywa się w trybie przepisów art. 4 ust. b ustawy z dnia 14 grudnia 1923 r. (Dz. U. R P. z r. 1924 Nr. 5 poz. 37) na podstawie pisemnego upoważnienia władzy skarbowej I instancji.

Jeśli jednak zwłoka w uzyskaniu upoważnienia grozi niebezpieczeństwem zatarcia śladów przestępstwa, udzielić może pisemnego upoważnienia do przeprowadzenia rewizji inspektor kontroli skarbowej, względnie, jeśli chodzi o przemytnictwo, a rewizji dokonać się ma w okręgu granicznym, inspektor straży celnej.

Z powodu wyjątkowych stosunków w okręgach granicznych władza skarbowa II instancji w wypadkach, nie cierpiących zwłoki, może udzielać komisarzom kontroli skarbowej i komisarzom straży celnej, zasługującym na szczególniejsze zaufanie, upoważnienia do przeprowadzenia rewizyj domowych nawet bez specjalnego pisma, o którem mówi ustęp 2, pod warunkiem donoszenia przełożonej władzy o każdorazowej rewizji, dokonanej na podstawie tego upoważnienia. Upoważnienie to winno być cofnięte w razie jakiegokolwiek nadużycia.

W wypadkach przychwycenia przestępcy na gorącym uczynku, albo w bezpośrednim pościgu, dokonać można rewizji bez pisemnego upoważnienia.

We wszelkich lokalach, zajmowanych przez przedstawicieli dyplomatycznych państw zagranicznych, rewizja może być zarządzona jedynie za zgodą właściwego przedstawiciela państwa zagranicznego, uzyskaną za pośrednictwem Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

W kościołach, domach modlitwy, domach klasztornych, w pomieszczeniach, zajmowanych przez władze państwowe i samorządowe, lub instytucje o charakterze publicznym, wreszcie koszarach i innych pomieszczeniach wciskowych dokonywa się rewizji po uprzedniem zawiadomieniu władz, względnie osób, zarządzających zabudowaniami i z udziałem osoby przez nich wskazanej.

Rewizji dokonywa się w porze dziennej, w porze zaś nocnej tylko wtedy, gdy tego wymagają okoliczności wyjątkowe i to na podstawie osobnego zezwolenia właściwej władzy (art. 160).

Ze znalezionych przy rewizji korespondencji i zapisków zabierać wolno tylko to, co jest istotnie dla śledztwa niezbędne. Jeśli materjał jest tak znaczny, iż zbadanie go wymaga dłuższego czasu, należy go opieczętować i wręczyć władzy śledczej.

W razie dostarczenia wierzytelnych odpisów wyżej wymienionych dokumentów, nie stanowiących dowodu rzeczowego, lub dostarczenia wierzytelnych wyciągów, należy posiadaczowi pozostawić zakwestjonowane korespondencje i zapiski, a w razie zabrania mu je zwrócić, jeżeli dla śledztwa nie jest konieczne ich zatrzymanie.

Treść korespondencji { zapisków ma być zachowana w najściślejszej tajemnicy poza koniecznością zużytkowania jej do celów śledztwa.

Z powodu wykrycia przestępstwa skarbowego nastąpić może tymczasowe zatrzymanie obwinionego jedynie w następujących wypadkach:

1)
jeśli obwiniony przy wykryciu przestępstwa stawił opór lub usiłował zbiec,
2)
jeśli zachodzi konieczność sprawdzenia tożsamości osoby obwinionego,
3)
jeśli obwiniony zamieszkuje stale zagranicą, a zachodzi uzasadniona obawa, że uchyli się od śledztwa lub kary,
4)
jeśli istnieje uzasadniona obawa ucieczki obwinionego; w szczególności uzasadniona jest ta obawa wtedy, gdy obwiniony nie posiada w kraju nieruchomego majątku, ani też stałego godziwego zarobku, a także gdy żadne inne okoliczności z miejscem dotychczasowego pobytu go nie łączą
5)
jeśli w wypadkach większej wagi istnieje uzasadniona obawa, że obwiniony, pozostawiony na wolności, porozumiewać się będzie ze współwinnymi lub świadkami, albo też zatrze w inny sposób ślady przestępstwa.

W wypadkach, wymienionych pod L. 1, 3 i 4, jeśli chodzi o przestępstwo, zagrożone wyłącznie kara majątkową, a obwiniony składa kaucje w urzędzie celnym lub w urzędzie pocztowym na rzecz władzy skarbowej I instancji w wysokości najwyższego wymiaru kary majątkowej, oznaczonej przez najbliższy miejsca zatrzymania urząd celny, względnie inspektora kontroli skarbowej, organ, powołany do zatrzymania, zaniecna zatrzymania i wypuści obwinionego na wolność.

Władza skarbowa, której w wypadku zatrzymania obwinionego przesłano protokół karny {art. 148), albo zarządza wypuszczenie zatrzymanego na wolność i stosownie do art. 137 L. 2 zatrzymuje wtedy sprawę do postępowania skarbowego, albo też przekazuje sprawę władzy sądowej, która postępuje wówczas wedle zasad art. 219 i 220.

Decyzja władzy skarbowej musi być w tym względzie natychmiastowa.

Władza skarbowa wzywa obwinionego do przesłuchania, nadmieniając w wezwaniu, że mimo jego niestawiennictwa nastąpi wydanie orzeczenia.

Jeśli przesłuchanie obwinionego jest konieczne do celów śledztwa, władza ponadto w wezwaniu za« znaczy, że stawiennictwo jego jest obowiązkowe, Wezwanie ma być doręczone do rąk własnych obwinionego; doręczenie zastępcze ma nastąpić stosownie do przepisów ustawy o powszechnem postępowaniu karnem. Jeśli w tym wypadku obwiniony bez uzasadnionych przyczyn wezwaniu zadość nie uczyni, władza skarbowa może bądź wydać orzeczenie bez jego przesłuchania, bądź też zarządzić jego przymusowe dostawienie przez organa własne lub policyjne.

Może też władza skarbowa tego zaniechać i postąpić w myśl art. 137 L. 3.

Jeśli przewidziana kara nie przeniesie kwoty dwustu złotych, władza nie wzywa obwinionego, chyba, że uzna przesłuchanie za konieczne, albo też w wypadku gdy nie sporządzono z obwinionym protokółu karnego w myśl art. 148 ust. 2.

Obwinionemu należy podać przy przesłuchaniu, o jaki czyn karygodny jest posądzony, jeśli z nim wprzód nie spisano protokółu karnego.

Przepis art. 167 stosuje się odpowiednio do osób, na które nałożona być może odpowiedzialność w charakterze osób trzecich za grożącą winnemu karę pieniężną i koszty postępowania.

Orzeczenie o roszczeniach, podnoszonych przez osoby trzecie do przedmiotów przestępstwa, mających ulec konfiskacie, nastąpić może bez ich przesłuchania.

Osoby, wymienione w art. 167 i 168, mają prawo ustanowić obrońcę lub pełnomocnika według przepisów powszechnego prawa karnego.

Osoba, wezwana przez władzę skarbowa w charakterze świadka, obowiązana jest stawić się i złożyć do protokółu zeznania., chyba, że zachodzą okoliczności, uprawniające do odmówienia zeznań na podstawie przepisów o powszechnej procedurze karnej.

Przymusowe dostawienie świadka następuje w sposób, wskazany w art. 167 ust. 2.

Odbieranie przysięgi od świadków jest w postępowaniu skarbowem niedopuszczalne; w miejsce przysięgi odbiera się od świadka przed przesłuchaniem następujące przyrzeczenie:

"Przyrzekam, że zeznawać będę szczerą prawdę wedle najlepszej wiedzy i sumienia, niczego nie przemilczę, ani też nic nie dodam"

Gdyby jednak uważała władza skarbowa zaprzysiężenie świadka za konieczne, a nie znajdowała powodu do przekazania sprawy do sądowego postępowania, to odnosi się o przesłuchanie świadka pod przysięgą do sądu powiatowego (pokoju) miejsca jego zamieszkania lub pobytu, poczem prowadzi sprawę dalej w drodze postępowania skarbowego.

W ten sam sposób postępuje władza skarbowa, jeśli świadek, stawiwszy się na jej wezwanie, zeznań odmawia bez prawnej podstawy.

Konfrontacja świadka z innymi świadkami, ewentualnie także z obwinionym, odpowiedzialnym, lub osobą zgłaszającą roszczeń a do zajętego przedmiotu, jest dopuszczalna z urzędu lub na wniosek strony interesowanej, jeśli władza skarbowa uzna, że może to doprowadzić do wyjaśnienia sprawy.

Postanowienia art. 170 i 171 stosuje się analogicznie także do rzeczoznawców; wystarczy, jeśli znawca złoży swa opinie na paśmie i nie jest konieczne spisywanie z nim protokółu.

Złożenie przed władzą skarbową fałszywych zeznań w charakter/e świadka lub znawcy ulega karze, przewidzianej za złożenie w sądzie fałszywych zeznań a na obszarze mocy obowiązującej niemieckiego kodeksu karnego z roku 1871 karze za fałszywe zeznania, złożone z powołaniem się na przyrzeczenie w miejsce przysięgi O skutkach tych należy oznajmić tym osobom przed przesłuchaniem.

Świadkowie i znawcy otrzymują na żądanie wynagrodzenie, stosownie do przepisów, obowiązujących w tej mierze w postępowaniu sądowem.

Osoba, obwiniona o dopuszczenie się przestępstwa skarbowego, może wnieść prośbę o zezwolenie jej na dobrowolne poddanie się karze z zaniechaniem dalszego przeciw mej postępowania karnego jeśli w tym celu:

1)
ofiarowuje wyznaczoną wedle zasad art. 177 karę pieniężną wraz z uznaniem konfiskaty przedmiotu przestępstwa, o ile przestępstwo jest taka karą zagrożone, oraz przyjmuje obowiązek dodatkowego uiszczenia pojedynczej uszczuplonej należy tor ci,
2)
zrzeka się wydania je; formalnego orzeczenia karnego Oświadczenie w tym względzie winna osoba poddająca się karze, albo wnieść na piśmie do władzy skarbowej I instancji, albo też podać je ustnie do protokółu, przez organ tej władzy spisanego, i złożyć zarazem całą przypadającą wedle punktu l, kwotę, o ile nie znajdzie zastosowania przepis Art. 177 ust. 2 zdanie końcowe. Oświadczenie złożone przez pełnomocnika, wystarcza pod warunkiem, że udzielone mu pełnomocnictwo dotyczy również dobrowolnego poddania się karze.

Jeśli obwiniony pozostaje pod opieką lub kuratelą, zależna jest możność dobrowolnego poddania się karze od zgody jego prawnego zastępcy z wyjątkiem przypadku, jeśli obwiniony mieszka poza granicami Państwa.

Karę pieniężną wyznacza się w najniższym przewidzianym w ustawie wymiarze, zaś karę konfiskaty przedmiotu wyznacza się przy uwzględnieniu postanowień art. 17 i 18, względnie w wypadkach art. 19 w miejsce kary konfiskaty przedmiotu przestępstwa wyznacza się dodatkową karę pieniężną.

Obwiniony, składając obliczoną w ten sposób kwotę. może jednak wnieść stosownie do art. 31 o wyznaczenie mu kary łagodniejsze od najniższego ustawowego wymiaru i w razie uwzględnienia tego wniosku przez powołaną do tego władzę (art. 179) zwraca mu się nadpłaconą kwotę ewentualnie także skonfiskowany przedmiot w całości lub w części. W przewidywaniu uwzględnienia takiego wniosku można też przyjąć od obwinionego zamiast całej, obliczonej wedle ustępu pierwszego, kwoty tylko stosowną część tej kwoty.

Dobrowolne poddanie się karze dopuszczalne jest tylko wtedy, jest obwinionemu nie grozi samoistna kara pozbawienia wolności choćby tylko ze względu na okoliczności obciążające, określone w art. 24 - 29 Pozostawia się uznaniu władzy orzekającej (art. 179) czy można zezwolić na dobrowolne poddanie się karze, gdy w tej samej sprawie są jeszcze inni obwinieni, którzy o pozwolenie na dobrowolne poddanie się karze nie proszą i przeciw nim postępowanie karne dalej toczyćby się miało.

Dobrowolne poddanie się karze nie może mieć zastosowania w razie przekazania sprawy do postępowania sadowego, lub o ile chodzi o przedmiot, który miałby być skonfiskowany, jeśli do przedmiotu tego-zgłosiły roszczenia osoby trzecie.

Rozstrzygnięcie w sprawie zezwolenia na dobrowolne poddanie się karze należy do władzy skarbowej, powołanej według zasad art. 144 do wydania orzeczenia karnego.

O ile jednakże nastąpić ma złagodzenie kary stosownie do art. 31. przyzwalać mogą na dobrowolne poddanie się karze:

1)
władze skarbowe I instancji tylko w sprawach o przekroczenia porządkowe - bez ograniczenia do jakiej części ma być kara złagodzona w innych zaś sprawach mogą tylko opuszczać w całości lub w części karę konfiskaty przedmiotów, niewyjętych z obiegu, względnie dodatkowa karę pieniężną z art. 19 niniejszej ustawy,
2)
władze skarbowe II instancji we wszystkich innych sprawach, jednakże z tem ograniczeniem, że albo:
a)
opuszczają karę konfiskaty przedmiotu i wtedy mogą złagodzić karę pieniężną do połowy, albo też
b)
nie opuszczają kary konfiskaty i wtedy karę pieniężna złagodzić mogą do jednej czwartej najniższego ustawowego wymiaru;
3)
Minister Skarbu w sprawach, wymienionych pod L. 2, bez ograniczenia co do stopnia złagodzenia kary.

Jeśli złagodzenie to przekracza granicę uprawnień danej władzy skarbowi, przedkłada ta władza sprawę wyższej instancji z odpowiednim wnioskiem, może jednak sama odrzucić wniosek obwinionego, jeśli nie znajduje powodu do złagodzenia kary a jest właściwa do rozstrzygnięcia w myśl ust. 1 niniejszego artykułu.

O przyzwoleniu na dobrowolne poddanie się karze zawiadamia się obwinionego pismem w którem zarzucone mu przestępstwo określić należy z powołaniem się na odnośny przepis ustawy.

Z chwilą doręczenia obwinionemu tego pisma i po ewentualnem dopłaceniu przezeń reszty przypadającej do uiszczeń a kwoty, uzyskuje dobrowolne poddanie się karze prawomocność i ma ten sam skutek, co orzeczenie karne.

Również o odmówieniu przyzwolenia na dobrowolne poddanie się karze zawiadamia się obwinionego na piśmie; przeciw tej decyzji nie przysługuje żaden środek odwoławczy.

Przed rozstrzygnięciem prośby o przyzwolenie na dobrowolne poddanie się karze może władza prowadzić dalsze dochodzenia dla zbadana rozmiaru popełnionego przestępstwa i dokładniejszego wyświetlenia sprawy.

W miarę wyniku tych dochodzeń może władza orzekająca (art. 179) zażądać od obwinionego podwyższenia ofiarowanej przezeń kwoty.

Obwiniony może jednak cofnąć prośbę o dobrowolne poddanie się karze, jeśli do trzech miesięcy nie będzie zawiadomiony o przyzwoleniu władzy na ofiarowane przez się poddanie się karze.

W wypadku odmowy przyzwolenia nieziszczenia w wyznaczonym terminie dopłaty (art. 177 ust. 2) lub cofnięcia wniosku przez obwinionego w myśl ust. 2 niniejszego artykułu, uważa się dobrowolne poddanie się karze jako niebyłe, a władza zarządza wydanie złożonej kwoty

Władze skarbowe oceniają moc dowodową zebranych środków dowodowych na podstawie swobodnego uznania z tem jednak ograniczeniem, że środki dowodowe, których treści nie przedstawiono obwinionemu, nie mogą stanowić podstawy orzeczenia, chyba, że obwiniony wezwany do przesłuchania się nie stawił. Władze skarbowe winne są dokładnie rozważać całokształt materiału dowodowego, tudzież uwzględnić ze ścisłą bezstronnością wszystkie dowody tak na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego.

Przepis art. 31 stosują władze skarbowe w następujący sposób:

Władze I instancji uprawnione są w sprawach, należących do ich kompetencji (art. 144 ust. 1), łagodzić kary pieniężne za przestępstwa porządkowe bez ograniczenia, w innych wypadkach do połowy, oraz kary konfiskaty przedmiotów opuszczać w całości lub w części, o ile nie chodzi o przedmiot, wyjęty obiegu.

Władze II instancji mają nieograniczone prawo łagodzenia kar we wszystkich sprawach, w których do wydania orzeczenia karnego właściwa jest władza I instancji. W sprawach zaś, w których władza II instancji orzeka w pierwszej instancji, przysługuje jej prawo łagodzenia kar pieniężnych do jednej czwartej części oraz prawo opuszczenia w całości lub w czyści kar konfiskaty przedmiotów, niewyjętych z obiegu.

Ministerstwo Skarbu ma we wszystkich sprawach nieograniczone prawo łagodzenia kar.

Minister Skarbu uprawniony jest rozszerzać zakres działania władz niższych instancyj w dziedzinie prawa łagodzenia kary.

Władza skarbowa wydaje orzeczenie karne na piśmie. Urzeczenie, wydane przez władzę skarbową ii instancji, czy w pierwszej, czy też w drugiej instancji, przesyła władza ta władzy skarbowej l instancji do doręczenia stronie wraz z odpisem orzeczenia dla użytku tej władzy.

Orzeczenie karne zawierać musi:

1)
określenie zarzuconego przestępstwa t. j., jaki przepis naruszono i przez jaki czyn lub zaniechanie naruszenie nastąpiło oraz gdzie i kiedy przestępstwa s ę dopuszczono;
2)
orzeczenie o winie lub o uniewinnieniu, a w wypadku skazania wymiar kary pieniężnej oraz aresztu zastępczego, ewentualnie orzeczenie konfiskaty przedmiotów, wymienionych w art. 17 i 18 z powołaniem przepisu, na podstawie którego wymierza się karę;
3)
orzeczenie co do innych przedmiotów, zajętych na podstawie art. 155 ust. 3;
4)
orzeczenie co do kosztów postępowania;
5)
orzeczenie co do ewentualnej odpowiedzialności majątkowej osób trzecich (art. 33 - 39) za zasądzoną od skazanego karę pieniężną i koszty postępowania;
6)
wreszcie co do roszczeń osób trzecich do przedmiotów, wymienionych w art. 17 i 18, i innych przedmiotów, zajętych na podstawie art. 155:
7)
pouczenie o przysługujących przeciw orzeczeniu karnemu środkach odwoławczych w myśl art. 187 i 188 z zakreśleniem terminu i wyraźnem wskazaniem władzy, u której środek odwoławczy winien być złożony;
8)
uzasadnienie orzeczenia.

O ileby punkty 3 - 6 nie mogły być objęte odraz orzeczeniem, wydaje się co do nich dodatkowe orzeczenie ewentualnie po uprzedniem przeprowadzeniu potrzebnych dochodzeń.

Orzeczenie karne doręcza się do rąk własnych obwinionemu oraz stronami interesowanym, określonym w punktach 5 i 6 art. 185 względnie pełnomocnikowi tych osób, o ile tenże wykazuje się pełnomocnictwem pisemnem, a wreszcie w wypadkach, gdy osoby te pozostają pod opieką lub kuratelą, ich prawnemu zastępcy.

Doręczenie zastępcze ma nastąpić stosownie do przepisów ustawy o powszechnem postępowaniu karnem.

Osobom, które zawiadomić należy o orzeczeniu karnem stosownie do postanowień art. 186, przysługuje prawo zażalenia do bezpośrednio wyższej instancji skarbowej w trybie, wskazanym w art. 192 ust. 1.

O ile osoby te z prawa wniesienia zażalenia nie korzystają, mogą wystąpić z wnioskiem przekazania sprawy do postępowania sądowego; w wypadku tym traci orzeczenie skarbowe swą moc i władza skarbowa przekazuje sprawę właściwej władzy sądowej.

Jeśliby strona podała zażalenie do wyższej władzy skarbowej, a niezależnie od tego przedstawiła wniosek przekazania sprawy do postępowań a sądowego, należy jej wyjaśnić przepis art. 187 i 188. a jeśli mimo to nie uczyni użytku z przysługującego jej prawa wyboru, przekazać sprawę sądowi do rozstrzygnięcia.

Strona może cofnąć wniosek o sądowe rozstrzygnięcie sprawy i wnieść zamiast tego zażalenie do wyższej instancji skarbowej.

Jeśli strona cofnie wniosek, a nie wniesie w terminie, zakreślonym w art. 192 zażalenia, orzeczenie karne I instancji uzyskuje prawomocność.

Jeśliby z pośród osób, wymienionych w art. 186, wystąpiły jedne z zażaleniem do wyższej instancji skarbowej, drugie zaś z wnioskiem przekazania sprawy do postępowań a sądowego, przekazuje się sprawę do postępowania sądowego co do wszystkich tych osób.

Tak zażalenie, jak również wniosek o przekazanie sprawy do postępowania sądowego, mają być podane w ciągu dni czternastu. Termin ten liczy się od dnia następnego po dniu doręczenia orzeczenia, przyczem wystarczy, jeśli w ciągu tego terminu nadano przesyłkę na pocztę listem poleconym.

Jeśli ostatni dzień terminu tego przypada na niedzielę lub święto, wówczas termin do podania zażalenia, względnie wniosku o sądowe rozstrzygnięcie sprawy, upływa najbliższego następnego dnia powszedniego.

Zażalenie, względnie wniosek, podaje się pisemnie lub ustnie do protokółu u władzy skarbowej I instancji, wskazanej w orzeczeniu (art. 185 L 71, bez względu na to, która władza wydała orzeczenie.

Jeśli wniosek lub zażalenie podano po upływie terminu (art. 192), odrzuca je władza skarbowa, która orzeczenie wydała; podanie bezpośrednio do wyższej władzy skarbowej lub bezpośrednio do sądu nie powoduje odrzucenia, jeśli nastąpiło w przepisanym terminie.

Odrzucenie spóźnionego środka odwoławczego należy do władzy, która orzeczenie wydała.

Przeciw odrzuceniu przysługuje wnoszącemu rekurs, który podany być winien do władzy I instancji (art. 185 L. 71) w ciągu dni siedmiu (art. 192 ust. 2) Rekurs rozstrzyga w wypadku zażalenia władza skarbowa, powołana do orzeczenia o zażaleniu, a w wypadku wniosku o przekazanie sprawy do sądowego postępowania właściwa władza sądowa.

Na wypadek uwzględnienia rekursu władza skarbowa orzeka zarazem o samem zażaleniu a władza sądowa wdraża postępowanie karne.

Jeśli zażalenie podano w przepisanym terminie, władza skarbowa I instancji przesyła je władzy skarbowej II instancji do rozstrzygnięcia względnie celem przedłożenia Ministerstwu Skarbu w wypadkach gdy orzeczenie karne wydała władza II instancji.

Na skutek podanego w przepisanym terminie wniosku o przekazanie sprawy do postępowania sądowego władza skarbowa przesyła akta sprawy właściwemu sądowi.

Władza, która orzeczenie wydała, nie może go sama zmienić.

Aż do rozpoczęcia rozprawy głównej może strona wniosek swój o przekazanie sprawy do postępowania sądowego cofnąć; w wypadku tym orzeczenie, wydane w pierwszej instancji, uzyskuje prawomocność.

Władza, powołana do rozstrzygnięcia zażalenia, może orzeczenie zatwierdzić lub je zmienić, nigdy jednak na niekorzyść żalącego się, a w szczególności przez zastosowanie art. 31 złagodzić (w granicach art. 183). Władza ta może także zarządzić przeprowadzenie dodatkowych dochodzeń dla wyświetlenia sprawy, może wreszcie znieść orzeczenie z przyczyny istotnych wadliwości postępowania lub z powodu braku właściwości po stronie' władzy, która orzeczenie wydała, i przekazać tę sprawę tej samej lub też innej właściwej władzy do ponownego rozstrzygnięcia.

Orzeczenia, wydane w II instancji, należy doręczyć wszystkim osobom, wymienionym w art. 186 Orzeczenia te mają zawierać motywy.

Od orzeczeń, wydanych w drugiej instancji wskutek zażalenia, nie przysługuje żaden środek odwoławczy; nie jest również dopuszczalna skarga do Najwyższego Trybunału Administracyjnego.

Jeśli terminu, zakreślonego w art. 167, 192 lub 193, nie dotrzymano z przyczyn usprawiedliwionych, zezwolić można na przywrócenie do pierwotnego stanu.

Wniosek c przywrócenie do pierwotnego stanu wniesiony być ma nie później, jak siódmego dnia. po dniu ustania przeszkody (art. 192 ust 21 do władzy skarbowej I instancji (Art. 193 ust. 11 W wypadku art. 167 orzeka o wniosku władza skarbowa, która prowadzi śledztwo W wypadku, jeśli orzeczenie w międzyczasie już wydano, należy wniosek o przywrócenie do pierwotnego stanu terminu do przesłuchania połączyć z zażaleniem. W wypadku wniesienia zażalenia rozstrzyga o wniosku o przywrócenie do pierwotnego stanu władca, powołana do orzeczenia o zażaleniu, a w wypadku przekazania sprawy do rozstrzygnięcia sadowego właściwa władza sądowa. W razie uwzględnienia wniosku o przywrócenie do pierwotnego sianu rozstrzyga władza ta równocześnie o sprawie samej.

Orzeczenia karne władz skarbowych; stają się wykonalne po upływie dni czternastu od chwili uprawomocnienia się.

Prawomocnem jest orzeczenie władz skarbowych, przeciw któremu nie przysługuje żaden środek odwoławczy

Prawomocne orzeczenia karne mają to samo znaczenie i pociągają za sobą te same skutki, jak prawomocny wyrok sądowy; w szczególności ponowne obwinienie nie jest już dopuszczalne.

Gdyby jednak okazało się, że władza skarbowa rozstrzygnęła sprawę, należącą według art. 136 lit. a do właściwości sądowej, natenczas może właściwy sąd okręgowy po wysłuchaniu prokuratora powziąć na posiedzeniu niejawnem uchwałę, stwierdzającą nieważność orzeczenia władzy skarbowej, O uchwale te; zawiadamia sąd władzę skarbową, a prokurator wdraża wówczas postępowanie.

Wykonanie orzeczeń skarbowych, a w szczególności decyzja o wykonaniu kary aresztu zastępczego należy do władz skarbowych I instancji.

Sprzedaż uznanych za przepadłe przedmiotów (art. 185 L. 2 i 3) należy, do wyłącznej właściwości władz skarbowych także wtedy, jeżeli konfiskatę orzeczono w drodze postępowania sadowego. Władza skarbowa wstrzyma się jednak tak od sprzedaży, jak i wydania innych zarządzeń co do skonfiskowanych przedmiotów, jeśli ich konfiskatę orzekła również inna władza na zasadzie przepisów innej ustawy.

Przedmioty, zajęte w toku postępowania, a nie uznane za przepadło, należy zwrócić osobie, u której dokonano zajęcia, względnie innej osobie uprawnionej, po uprawomocnieniu się orzeczenia.

O wykonanie kary aresztu zastępczego władza skarbowa zwraca się do sądu powiatowego (pokoju) miejsca zamieszkania lub miejsca pobytu skazanego wzywając równocześnie skazanego, by co wykonania kary się zgłosił i wyznacza mu w tym celu stosowny termin. W wypadku niezgłoszenia się skazanego do odpokutowania kary zarządza przymusowe dostawienie władza sądowa.

Jeżeli nastąpiło częściowe uiszczenie kary pieniężnej już podczas wykonania kary aresztu zastępczego, opuszcza się z tej ostatniej kary tę część, jaka wypada ze stosunku uiszczonej kwoty do całej kary pienieżnej. Decyzja w tym względzie należy do władzy skarbowej I instancji.

Osoby skazane prawomocnie na karę pieniężną, a zamieszkujące zagranicą, mają być za zjawieniem się w Polsce przytrzymane i w wypadku niezłożenia kary pieniężnej odstawione bezzwłocznie do sądu celem wykonania kary aresztu.

Koszty, których zwrot można zasądzić od skazanego w postępowaniu skarbowem, są następujące:

1)
koszty, spowodowane dostawieniem obwinionego lub sprowadzeniem zajętej rzeczy;
2)
koszty, połączone z utrzymaniem, względnie przechowaniem, oraz sprzedażą zajętej rzeczy, jednak tylko w wypadkach, gdy nie orzeka się konfiskaty tej rzeczy; za przechowywanie rzeczy w urzędowym magazynie nie liczy się żadnych kosztów;
3)
należytości wypłacane świadkom, znawcom oraz osobom, wezwanym przez władze do asystowania przy rewizjach domowych, przy przesłuchiwaniu świadków lub znawców, lub też przy innych czynnościach postępowania karnego.

Na dwu lub więcej skazanych za to samo przestępstwo nakłada się koszty niepodzielnie do zwrotu.

Przymusowe ściągnięcie nałożonych prawomocnie do zwrotu kosztów postępowania n§: stępuje wedle tych samych zasad, co ściągnięcie kar pieniężnych. Koszty te nie podlegają zamianie na areszt.

Kwoty, wpływające z kar, nakładanych przez władze skarbowe, przypadają na budżet Ministerstwa Skarbu; na rachunek tegoż budżetu wpływają nadto wszelkie kwoty, uzyskane ze sprzedaży przedmiotów bez względu na to, czy konfiskatę (zajęcie) tych przedmiotów orzekł sad, czy władza skarbowa.

Kwoty zaś wpływające z kar pieniężnych, nakładanych przez sądy za przestępstwa, podlegające niniejszej ustawie, przypadają na rzecz budżetu Ministerstwa Sprawiedliwości.

Sposób zawiadamiania stron przez władzę skarbową, a w szczególności doręczania wezwań i innych pism urzędowych, będzie określony w drodze rozporządzenia Ministra Skarbu w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości.