Część 1 - O PRZESTĘPSTWACH I KARACH. - Ustawa Karna Skarbowa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.105.609

Akt utracił moc
Wersja od: 1 maja 1932 r.

CZĘŚĆ  I.

O PRZESTĘPSTWACH I KARACH.

Postanowienia ogólne.

Według zasad niniejszej ustawy ulegają ukaraniu przestępstwa, polegające na naruszeniu przepisów w przedmiocie:

1)
opłat celnych i obrotu towarowego z zagranicą;
2)
monopolu tytoniowego;
3)
monopolu spirytusowego oraz opodatkowania kwasu octowego i drożdży prasowanych;
4)
monopolu solnego;
5)
monopolu zapałczanego oraz opodatkowania zapalniczek;
6)
państwowej wyłączności loterji;
7)
podatku (akcyzy) od piwa;
8)
podatku od wina i miodu syconego;
9)
podatku od cukru;
10)
podatku od olejów mineralnych i przetworów z nich (t. zw. przetwory naftowe);
11)
podatku od węgla;
12)
podatku od kart do gry;
13)
wyrobu, sprzedaży i używania sztucznych substancyj słodkich (sacharyny);
14)
patentów akcyzowych;
15)
) obrotu towarowego z Wolnem Miastem Gdańskiem.

Zawarte w powszechnych ustawach karnych ogólne przepisy prawa karnego materialnego mają o tyle zastosowanie do przestępstw, karanych według niniejszej ustawy, o ile ta nie stanowi inaczej.

Ustawa niniejsza znajduje również zastosowanie do przestępstw, popełnionych na szkodę Skarbu Polskiego poza granicami Państwa, zarówno przez obywateli polskich, jak i cudzoziemców, jeżeli chodzi o przestępstwa, polegające na uszczupleniu dochodu skarbowego, albo na naruszeniu wydanego w stosunku do zagranicy lub Wolnego Miasta Gdańska zakazu przywozu, wywozu lub przewozu towarów, i jeżeli umowy, zawarte z innemi państwami lub Wolnem Miastem Gdańskiem, inaczej nie stanowią.

Przepisy niniejszej ustawy stosuje się również do osób, podlegających sądownictwu wojskowemu.

Przestępstwa ulegają karze nietylko w wypadkach winy umyślnej, lecz także winy nieumyślnej, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.

Wszyscy uczestnicy przestępstw, a w tej liczbie podżegacze i pomocnicy, ulegają karze według przepisów, stosujących się do przestępstw, popełnionych przez sprawcę.

Kto bez uprzedniego porozumienia się z uczestnikiem przestępstwa świadomie udziela mu pomocy, by go uchronić od kary, albo przedmiot, pochodzący z przestępstwa, świadomie nabywa, pozbywa, przechowuje, transportuje, albo w jakikolwiek sposób świadomie ciągnie zysk z przestępstwa ulega karze według przepisu, stosującego się do uczestników przestępstwa, z tem jednak zastrzeżeniem, że karę wymierza się tylko w stosunku do tej części przedmiotu, której czyn ten dotyczy.

Usiłowanie ulega karze, o ile szczególny przepis karno-skarbowy inaczej nie postanawia, jednak tylko wówczas, jeśli przestępstwo, popełnione z winy umyślnej, polega na uszczupleniu dochodu skarbowego, albo na naruszeniu wydanego w stosunku do zagranicy lub Wolnego Miasta Gdańska zakazu przywozu, wywozu lub przewozu towaru. Karę wymierza się według przepisu, stosującego się do dokonanego przestępstwa.

Przestępca nie ulega karze, jeśli w wypadku przestępstwa, polegającego wyłącznie na uszczupleniu dochodu skarbowego, nie będąc skądinąd bezpośrednio zagrożony wykryciem, doniesie o niem władzy skarbowej, powołanej do ścigania przestępstwa, zanim ona o niem się dowie, i złoży całą uszczuploną należność w terminie, oznaczonym przez władzę, oraz wymieni wszystkich wspólników (art. 6 i 7), jeśli przestępstwo popełniło dwie lub więcej osób,

Rodzaje kar za przestępstwa, podlegające niniejszej ustawie, są następujące;

1)
kara majątkowa:
a)
kara pieniężna,
b)
kara konfiskaty (przepadku) przedmiotu przestępstwa,
2)
kara pozbawienia wolności.

Orzeczenie kary nie uwalnia skazanego od obowiązku złożenia uszczuplonej należności w trybie postępowania administracyjno-skarbowego.

W postępowaniu karnem nie orzeka się utraty udzielonego przez władzę skarbową upoważnienia przemysłowego lub handlowego, lecz odebranie tegoż następuje w zwykłej drodze administracyjnej stosownie do obowiązujących przepisów.

Jeżeliby jednak odebranie takiego upoważnienia miało być następstwem dopuszczenia się przestępstwa, karanego w myśl niniejszej ustawy, wówczas orzec je można dopiero po prawomocnem skazaniu.

Kar pieniężnych, ustanowionych w wielokrotności podatku lub opłaty wartości przedmiotu, ceny monopolowej przedmiotu i t. d. nie można wymierzać poniżej dziesięciu złotych, choćby ustanowiona wielokrotność kwoty tej nie dosięgała.

Jeśli podstawę wielokrotności da się oznaczyć tylko w przybliżeniu, oblicza się karę pieniężną według tak ustalonej podstawy przy zastosowaniu postanowień ustępu pierwszego niniejszego artykułu.

Jeśli jednak podstawy wielokrotności nawet w przybliżeniu nie da się oznaczyć, wówczas wymierza się karę w kwocie stosownej do zbadanych okoliczności, jednak nie trzej dwudziestu złotych i nie wyżej dwóch tysięcy złotych.

Jeśli podstawą oznaczenia kary pieniężnej jest podatek lub inna opłata państwowa, a łącznie z tym podatkiem (opłatą) pobierany jest dodatek na rzecz związków komunalnych, wówczas za podstawę oznaczenia kary przyjmuje się podatek (opłatę) wraz z dodatkiem.

Jeśli podstawą oznaczenia kary pieniężnej jest wartość przedmiotu przestępstwa, to wartość tę przyjmuje się przy przedmiotach monopolowych według cen monopolowych, zaś jako wartość innych przedmiotów przyjmie się według uznania władzy albo cenę. wykazana wiaregodnemi dokumentami handlowemi z miejsca pochodzenia przedmiotu przestępstwa, albo w braku takich dokumentów cenę według oszacowania, dokonanego na podstawie cen na najbliższym rynku handlowym, albo wreszcie cenę sprzedaży przedmiotu, o ile sprzedaż nastąpiła przed orzeczeniem kary.

W wypadkach oszacowania miarodajna będzie cena w czasie popełnienia przestępstwa przy uwzględnieniu ówczesnego stanu przedmiotu.

Kary pieniężne wpływają na rzecz Skarbu Państwa.

Przez karę konfiskaty przedmiotu przestępstwa rozumie się konfiskatę nietylko samego przedmiotu, ale również jego koniecznego opakowania oraz tego wszystkiego, co z nim zmieszano lub też w ten sposób połączono, że bez uszczerbku dla przedmiotu przestępstwa odłączyć się nie da.

W wypadkach fabrykacji przedmiotów, podlegających opłacie lub stanowiących przedmiot monopolu państwowego w przedsiębiorstwach tajnie prowadzonych, orzeka się; obok konfiskaty przedmiotów przestępstwa, również konfiskatę maszyn, narzędzi i materjałów, służących do popełnienia przestępstwa.

Jeśli przedmiotu przestępstwa nie zdołano ująć. albo jego konfiskaty ze względu na słuszne roszczenia osób trzecich orzec nie można, wówczas zamiast konfiskaty orzeka się obok kary, przewidzianej za dane przestępstwo, dodatkową karę pieniężną w stosunku do ilości i wartości przedmiotu, określonej dokładnie lub w przybliżeniu, ewentualnie na zasadach art. 13 ust. 3.

Karę pieniężną zamienia się w Wypadkach określonych w art. 21 na areszt zastępczy, licząc po dwadzieścia złotych za jeden dzień. Władza orzekająca może według słusznego swego uznania przy uwzględnieniu wszystkich towarzyszących okoliczności ustanowioną wyżej normę zamiany odpowiednio zmienić celem skrócenia aresztu, gdyby dłuższe trwanie aresztu mogło zachwiać egzystencję gospodarczą skazanego, albo też gdyby zachodziły inne okoliczności, zasługujące na szczególne uwzględnienie. Kara aresztu zastępczego nie może przekroczyć dwóch lat i nie może być niższa, niż dwadzieścia cztery godziny.

Karę aresztu zastępczego wykonywa się w następujących wypadkach:

1)
jeśli ściągnięcie kary pieniężnej z majątku i dochodów skazanego i odpowiedzialnego okazało się niemożliwem;
2)
jeśli przeprowadzenie ściągnięcia wymagałoby nieproporcjonalnie długiego czasu w stosunku do orzeczonej kary, a zwłaszcza gdyby ściągnięcie nieznacznej kary pieniężnej dało się uskutecznić jedynie drogą przymusowej sprzedaży nieruchomości;
3)
jeśli ściągnięcie kary pieniężnej pozbawiłoby skazanego, względnie jego rodzinę, środków utrzymania.

W razie zbiegu przestępstw, podlegających niniejszej ustawie, każde z nich ulega karze pieniężnej i konfiskaty osobno tak, jakby zbieg przestępstw nie zachodził. To sarno stosuje się do przestępstw podlegających niniejszej ustawie także w razie ich zbiegu z przestępstwami tej ustawie niepodlegającemi.

Postanowienia poprzedniego ustępu co do kary pieniężnej mają zastosowanie również w wypadku, gdy jednem działaniem popełniono dwa lub więcej przestępstw (zbieg jednoczynowy).

Karę, ustanowioną w wielokrotności stałej, można w wypadkach powtarzania tego samego przestępstwa lub też innych obciążających okoliczności wymierzać w podwyższonych wielokrotnościach, jednakże nie powyżej podwójnej stałej wielokrotności.

Natomiast przy karach, ustanowionych w wielokrotnościach skalowych, dopuszczalne jest stopniowanie kary w granicach ustanowionej skali.

Kto po dwukrotnem odcierpieniu kary za przestępstwo, podlegające niniejszej ustawie, dopuszcza się przestępstwa takiego w ciągu pięciu lat, licząc od pierwszego ukarania, ulega, jeśli popełnił je z winy umyślnej, obok kar, przewidzianych za odnośne przestępstwo, nadto karze aresztu od tygodnia do sześciu miesięcy, o ile przepis szczególny nie ustanawia za powrót do przestępstwa surowszej kary; przez odcierpienie kary rozumie się w tym wypadku również zapłacenie kary pieniężnej w drodze dobrowolnego poddania się karze (art. 176 i nast.).

Jeśli przestępstwa dopuszczono się w sposób zawodowy, przestępca, choćby za poprzednie dwa przestępstwa kary jeszcze nie odcierpiał, lub choćby wszystkie trzy przestępstwa były przedmiotem łącznego rozstrzygnięcia, ulega obok kar, przewidzianych za to przestępstwo, nadto karze aresztu od tygodnia do roku.

Postanowienia obu poprzednich artykułów mają zastosowanie jedynie do powtarzania przestępstw, polegających na uszczupleniu dochodu skarbowego, albo na naruszeniu wydanego w stosunku do zagranicy lub Wolnego Miasta Gdańska zakazu przywozu, wywozu lub przewozu; nie mają natomiast zastosowania do innych przestępstw, a w szczególności porządkowych.

Za porządkowe uważa się przestępstwa, zagrożone karą pieniężną porządkową.

Jeśli trzy lub więcej osób, działających w porozumieniu, łączy się z sobą w celu równoczesnego popełnienia jednego i tego samego przestępstwa, czy też więcej przestępstw, można, zaś w wypadku naruszenia przepisów, wymienionych w art. 1 pod L. L. 1 i 15 należy, wymierzyć obok kar, przewidzianych za odnośne przestępstwa, nadto karę aresztu od tygodnia do sześciu miesięcy, a w wypadku naruszenia przepisów, wymienionych w Art. 1 pod L. L. 1 i 15 - aż do jednego roku. Przepis ten nie ma zastosowania w tych wypadkach, w których powszechne ustawy karne przewidują za czyn tego rodzaju surowsze kary.

Kto przy popełnieniu przestępstwa zaopatrzony był w broń lub inne narządzie celem zagrożenia osobistemu bezpieczeństwu organów władzy, powołanych do przeciwdziałania przestępstwu, ulega obok kar, przewidzianych za to przestępstwo, nadto karze aresztu do sześciu miesięcy. W wypadku naruszenia przepisów, wymienionych w art. 1 pod L. L. 1 i 15, może być ta kara podwyższona do jednego roku.

Jeśli sprawca miał zapewnioną ze strony trzeciej korzyść z przestępstwa nawet na wypadek nieudania się tegoż, lub też zapewnione miał pokrycie strat, szkód i kosztów, z popełnienia, wynikłych, ulega obok kar, przewidzianych za te przestępstwa, nadto karze aresztu od dwóch do sześciu tygodni.

Osoba zaś, która względem sprawcy zobowiązanie takie zaciągnęła, ulega, obok kar za udział w przestępstwie, także karze aresztu od dwóch do sześciu miesięcy.

Jeśli wynikłe z przestępstwa straty i szkody ponieść miała spółka, zawiązana przez dwie lub więcej osób do stałego popełniania pewnego rodzaju przestępstw, ulega każdy ze wspólników, obok kar za udział w przestępstwie, nadto karze więzienia do trzech lat, o ile inne przepisy nie przewidują za to surowszej kary.

W przypadku zbiegu kar pozbawienia wolności (także kar z art. 24-29) stosuje się przepisy powszechnego prawa karnego w przedmiocie łączenia kar na wypadek zbiegu przestępstw.

Jeżeli zachodzą wyjątkowo ważne okoliczności łagodzące, można karę pieniężną i karę pozbawienia wolności wymierzyć poniżej najniższego wymiaru, przewidzianego w ustawie.

Z tych samych powodów można również karę konfiskaty zastosować tylko do części przedmiotu przestępstwa lub wcale kary tej nie wymierzać; przepis ten nie znajduje jednak zastosowania wtedy, jeśli chodzi o przedmiot, którego zwrot byłby naruszeniem zakazów ustawowych.

Przepisy prawa karnego powszechnego w przedmiocie, unormowanym w poprzednim artykule, oraz w przedmiocie zawieszenia kary nie mają zastosowania do przestępstw, karanych według niniejszej ustawy.

Na osobę, w której zastępstwie skazany kierował przedsiębiorstwem przemysłowem lub handlowem, albo załatwiał inne jej interesy, nałożyć można odpowiedzialność za wymierzone skazanemu kary pieniężne i koszty postępowania karnego.

Nałożenie takiej odpowiedzialności ma ten skutek, że z majątku odpowiedzialnego ściągnąć można karę pieniężną i koszty postępowania o tyle, o ile ich nie ściągnięto w całości lub przynajmniej w części od skazanego stosownie do art. 21.

Określoną w art. 33 odpowiedzialność nakłada się, jeśli istnieją łącznie następujące trzy warunki:

1)
że przestępstwo popełniono w związku z wykonywaniem czynności, określonych w art. 33;
2)
że przestępstwo polega na uszczupleniu dochodu skarbowego albo na naruszeniu zakazu przywozu, wywozu ł przewozu towaru, wydanego w stosunku do zagranicy lub Wolnego Miasta Gdańska;
3)
że osoba, w której zastępstwie skazany załatwiał interesy, osiągnęła choćby bezwiednie korzyść z przestępstwa, albo też w wypadku usiłowania przestępstwa korzyść te byłaby osiągnęła, gdyby przestępstwo zostało dokonane.

Przy zaistnieniu warunków, określonych w poprzednim artykule pod 2) i 3), nałożyć też można odpowiedzialność na głowę rodziny z powodu przestępstw, popełnionych przez żyjącego we wspólności małżeńskiej małżonka lub innych członków rodziny w związku z wykonywaniem interesów, przez głowę rodziny wyraźnie zleconych, lub zwykle w jej zastępstwie wykonywanych.

Jeżeli zachodzą warunki, w art. 33 i 34 wyszczególnione, można nałożyć odpowiedzialność tak na osobę prawniczą, jak również na kilka osób za jedno i to samo przestępstwo, a to na każdą z tych osób w takim zakresie, w jakim istnieją warunki, uzasadniające odpowiedzialność; można również orzec odpowiedzialność solidarną, jeśli nic da się ściśle ustalić udziału poszczególnych odpowiedzialnych w korzyści, osiągniętej z przestępstwa, lub ustalenie takie wymagałoby niestosunkowo znacznej straty czasu lub niestosunkowo znacznych kosztów.

W razie skazania więcej osób za jedno i to samo przestępstwo, nie można na żadną z tych osób poza wymierzoną jej karą nałożyć odpowiedzialności za kary pieniężne i koszty postępowania, nałożone za to samo przestępstwo innym skazanym.

Oskarżonego (obwinionego) uniewinnionego można uznać za odpowiedzialnego w charakterze osoby trzeciej.

Z powodów, zasługujących na uwzględnienie, może władza orzekająca zaniechać w całości lub w części nałożenia odpowiedzialności, a natomiast orzec wykonanie na skazanym, w miarę nieściągniętej kary pieniężnej, kary aresztu zastępczego, Należy w szczególności uwzględnić w miarę możności rozmiar korzyści, płynącej z przestępstwa, oraz stosunki majątkowe odpowiedzialnego.

W wypadku śmierci skazanego lub odpowiedzialnego przed uprawomocnieniem się wyroku, względnie orzeczenia karnego, odpowiedzialność gaśnie.

Nie ulegają odpowiedzialności w charakterze osób trzecich osoby nieletnie lub zostające pod kuratela.

Przedawnienie ścigania następuje, jeśli od dnia popełnienia przestępstwa upłynął okres:

1)
trzechletni przy przestępstwach, polegających na uszczupleniu dochodu Skarbu Państwa, lub naruszeniu zakazu przywozu, wywozu lub przewozu;
2)
jednoroczny przy innych przestępstwach, jeśli w tym czasie ani władza sądowa, ani skarbowa nie wdrożyły postępowania karnego.

Mimo wdrożonego już postępowania nie można w żadnej instancji wydać ani wyroku skazującego, ani skazującego orzeczenia karnego, jeśli od dnia popełnienia przestępstwa upłynęły podwójne czasokresy, określone w poprzednim artykule dla: przedawnienia ścigania.

Również mimo wydanego wyroku lub orzeczenia kara nie może być wykonana, jeśli przed upływem podwójnych czasokresów, określonych w art. 40, licząc od dnia wydania wyroku lub orzeczenia, nie rozpoczęto wykonania kary.

W tym wypadku gaśnie też odpowiedzialność w charakterze osoby trzeciej, chyba że kary nie -wykonano z powodu nieobecności skazanego w kraju.

Poza postanowieniami art. 40-42 przedawnienie ani nie zależy od żadnych innych warunków, ani nie ulega zawieszeniu (wstrzymaniu) lub przerwie z innych powodów.

Śmierć przestępcy umarza wszelkie kary, jednak kara pieniężna obciąża spadek po nim w razie śmierci skazanego po uprawomocnieniu się wyroku.

Konfiskata przedmiotu przestępstwa nastąpi mimo śmierci przestępcy.

Postanowienia szczególne.

Winni uszczuplenia należności celnych od przedmiotów, co do których niema zakazu przywozu, wywozu lub przewozu, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnych uszczuplonych, względnie narażonych na uszczuplenie, należności celnych oraz karze konfiskaty przedmiotu przestępstwa.

Za podstawę wymiaru kary pieniężnej przyjmuje się należności celne przywozowe, wywozowe lub przewozowe, zależnie od tego, czy chodzi w danym wypadku o przywóz, wywóz, czy też przewóz towaru.

Winni uszczuplenia należności celnych od przedmiotów, co do których obowiązuje zakaz przywozu, wywozu lub przewozu, ulegają karze pieniężnej w wysokości pięciokrotnej uszczuplonych, względnie narażonych na uszczuplenie, należności celnych oraz karze konfiskaty przedmiotu przestępstwa. Przepis ustępu 2 art. 45 znajduje tu analogiczne zastosowanie.

Osoby, które przez. uchylenie się od kontroli skarbowej stały się winne naruszenia zakazu przywozu, wywozu. lub przewozu jakich przedmiotów, co do których ani w taryfie celnej, ani też w żadnym innym przepisie niema ustanowionego cła (przywozowego, wywozowego, przewozowego, ulegają karze pieniężnej w wysokości dwukrotnej wartości przedmiotu, przestępstwa oraz karze konfiskaty tego przedmiotu.

Zakaz przywozu, wywozu lub przewozu (art. 45, 46, 47) uważa się za obowiązujący również wtedy, gdy do przywozu, wywozu lub przewozu potrzebne jest zezwolenie władzy, którego w danym wypadku nie uzyskano.

Za naruszenia zakazu przywozu uważa się również zgłoszenie do odprawy celnej lub wprowadzenie do obrotu po dokonanej odprawie celnej na podstawia uzyskanego zezwolenia przedmiotów, nie odpowiadających co do kraju ich pochodzenia warunkom tego pozwolenia-chociażby w danym wypadku uszczuplenie należności celnych nie nastąpiło.

Winni takiego naruszenia zakazu ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnych należności celnych od tych przedmiotów, o ile zaś przedmiot jest wolny od cła-dwukrotnej jego wartości oraz w obu wypadkach karze konfiskaty tych przedmiotów.

Inne wypadki niezastosowania się do warunków, przewidzianych w pozwoleniu na przywóz, wywóz lub przewóz, podlegają karom, określanym w art. 51.

Jeśli niezgodne z rzeczywistością zadeklarowanie przedmiotu w urzędzie celnym wprawdzie spowodowało lub spowodować mogło nieprawidłowy pod względem jakościowym lub ilościowym, wynik odprawy celnej, nastąpiło jednak z winy nieumyślnej, karę pieniężną orzeka się w wysokości polowy wymiaru ustanowionego w art. 45, względnie 46, lub 47, Konfiskaty przedmiotu wcale się nie orzeka, bez ujmy wszakże dla ograniczeń wolnego obrotu.

Jeśli deklaracja jest tylko w części nieprawdziwa, orzeka się karę czy to pieniężną, czy też konfiskaty w stosunku do tej części przedmiotu, którą nieprawdziwie zadeklarowano.

Poza wypadkami, określonemi w art. 45, 46, 47 i 49, winni naruszenia przepisów w przedmiocie opłat celnych i obrotu towarowego z zagranicą ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do czterystu złotych.

Należność celną, mającą stanowić podstawę wymiaru kary pieniężnej, oblicza się według tych samych zasad, jakie stosuje się przy ocleniu przedmiotu, jednak bez doliczenia opłat dodatkowych, jako to: manipulacyjnych, składowych, statystycznych i t. d.

Przy przedmiotach, stanowiących przedmiot monopolu państwowego (Art. 1 L. 2-5 i 13) lub też podlegających podatkowi (art. 1 L. L, 7-12), przyjmuje się za podstawę obliczenia kary pieniężnej prócz opłat celnych ponadto należne podatki, względnie opłaty przy zastosowaniu art. 14.

Winni naruszenia przepisów o statystyce celnej ulegają w każdym wypadku, a więc również w razie uchylenia się od uiszczenia opłaty statystycznej, karze pieniężnej według art. 51.

Winni naruszenia postanowień rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 października 1927 r. (Dz. U. R. P. № 89, poz. 797) ulegają oprócz kar majątkowych, wyżej przewidzianych (art. 45 i nast. u. k. s.), również karze aresztu od dwóch tygodni do sześciu miesięcy.

Postanowienia poprzednich artykułów nie uchybiają w niczem postanowieniom rozporządzenia Rady Obrony Państwa z dnia 20 lipca 1920 r. w przedmiocie ochrony granic Państwa (Dz. U. R. P. Nr. 64 poz. 426), ani co do skutków kar za przemytnictwo (wydalenie z okręgu granicznego), ani też co do właściwości władz, powołanych do orzekania tych skutków.

Kary za naruszenie przepisów w przedmiocie monopolu tytoniowego (Art. 1 L. 2; ustawa z dnia 1 czerwca 1922 r. Dz. U. R. P. Nr. 47 poz. 409). 

a) Niedozwolona uprawa tytoniu.

Winni niedozwolonej uprawy tytoniu, jeżeli liście tytoniowe nie osiągnęły jeszcze przydatnego do użytku stopnia dojrzałości, ulegają karze pieniężnej w wysokości dwudziestu złotych za każdy metr kwadratowy uprawionej bez upoważnienia przestrzeni gruntu, przyczem ułamki metra liczy się za cały metr. Obojętne jest przytem, czy grunt obsiano nasieniem tytoniowem, czy też posadzono na gruncie sadzonki rośliny tytoniowej. W obu wypadkach dokona władza, niezależnie od orzeczenia kary pieniężnej, zniszczenia całej plantacji w sposób, jaki uzna za stosowny.

Jeżeli tytoń posiano, względnie posadzono, pomiędzy innemi roślinami, w takim razie za podstawę obliczenia kary przyjmuje się w przybliżeniu taką przestrzeń gruntu, jakiej musianoby użyć do zasiania lub zasadzenia tej samej ilości samego tylko tytoniu.

Tym samym karom ulega również pielęgnowanie rośliny tytoniowej, która wyrosła, choć jej nie posiano, ani też nie posadzono.

Nie ulega ukaraniu ten, kto zniszczył plantację, zanim władza o niej się dowiedziała.

Jeśli winny niedozwolonej uprawy tytoniu (art. 57 ust. 1) posiadał warunki do uzyskania pozwolenia na uprawę, o pozwolenie się jednak nie postarał, może właściwa władza pozwolenia tego dodatkowo udzielić, a wówczas ulega plantator karze nie wyższej, niż połowa ustanowionej w rzeczonym artykule kary i po jej złożeniu stosuje się do niego te sanie przepisy, jakie obowiązują co do plantatorów upoważnionych.

Gdyby dodatkowego pozwolenia udzielono tylko co do części obsianej lub obsadzonej tytoniem przestrzeni, wówczas wymierza się karę wedle ustępu pierwszego tylko co do przestrzeni, pozwoleniem objętej, a co do reszty przestrzeni wymierza się karę wedle art. 57.

Jeśli niedozwoloną uprawę doprowadzono do takiego stanu, że liście tytoniowe osiągnęły już przydatny do użytku stopień dojrzałości, albo zbioru już dokonano, wówczas winni ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej należytości monopolowej, przypadającej od wagi wysuszonych liści tytoniowych, oraz karze konfiskaty roślin tytoniowych. Rośliny te odważa się wraz z łodygami i korzeniami i przyjmuje się z tej wagi jedną szóstą część, jako wagę wysuszonych liści, stanowiącą podstawę do wymiaru kary.

Uprawę tytoniu przez upoważnionego plantatora na innym gruncie, niż wymienione w dokumencie koncesyjnym, uważa się za niedozwoloną.

Karom wedle art. 59 ulega upoważniony plantator tytoniu również wtedy, jeśli wyprodukowany przez się surowiec tytoniowy zatrzymuje u siebie po oznaczonym terminie dostawy (Art. 6 lit. c ustawy o monopolu tytoniowym) a to bez względu na to, czy zatrzymano tytoń dla własnego użytku, czy celem odstąpienia osobom trzecim; jako podstawę wymiaru kary przyjmuje się tę ilość tytoniu, jaką zatrzymano.

Za wszelkie inne naruszenia przepisów, dotyczących czy to uprawy, czy przechowania lub odstawienia surowca tytoniowego do wyznaczonych miejsc dostawy, ulega upoważniony plantator karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do trzystu złotych.

b) Naruszenie przepisów o obrocie towarowym z zagranicą i Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywożeni, wywozem i przewozem tytoniu.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem czy to surowca, czy wyrobów tytoniowych, ulegają karom, ustanowionym za te naruszenia co do innych towarów (art. 45 i nast. oraz art. 132-134).

Nabywca i osoba, w której posiadaniu ujęto surowiec tytoniowy lub wyroby tytoń owe niewątpliwie zagranicznego pochodzenia, ulega karze stosownie do przepisu art. 45 i nast., jeśli strona nie może wykazać, że nabyła je z zachowaniem warunków, określonych w art. 5 lit. b) ustawy o monopolu tytoniowym.

Tej samej karze ulega zbywający, nabywca i osoba, w której posiadaniu surowiec lub wyroby tytoniowe ujęto, jeśli strona nie może wykazać, że zbycie i nabycie nastąpiło z zachowaniem postanowień, określonych w art. 5 lit. f) ustawy o monopolu tytoniowym.

c) Niedozwolone wytwarzanie lub przerabianie wyrobów tytoniowych.

Winni niedozwolonego wytwarzania wyrobów tytoniowych z surowca lub niedozwolonego dalszego przerabiania gotowych już wyrobów tytoniowych (art. 5 lit. d oraz art. 12 ust. 2 ustawy o monopolu tytoniowym) ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej należytości monopolowej, przypadającej od gotowych już wyrobów, albo też od przygotowanego w tym celu materjału. oraz karze konfiskaty.

Wytwarzanie papierosów z tytoniu, nabytego w sposób zgodny z ustawą, ulega rzeczonym karom, jeśli papierosy te sprzedano, albo je na sprzedaż wytworzono, albo wytworzono je za wynagrodzeniem, na zamówienie i na rachunek innych osób z tytoniu, dostarczonego na ten cel przez te osoby.

Sprzedaż papierosów, pochodzących z określonej w ustępie drugim prywatnej fabrykacji, ulega rzeczonym karom bez względu na to, czy sam sprzedający papierosy te wytworzył, czy inna osoba.

d) Naruszenie przepisów o sprzedaży wyrobów tytoniowych rządowej fabrykacji.

Osoby, winne sprzedaży wyrobów tytoniowych fabrykacji rządowej, jeśli nie posiadają na sprzedaż pozwolenia władzy skarbowej, ulegają karze pieniężnej w wysokości od połowy do dwukrotnej ceny taryfowej sprzedanych wyrobów oraz karze konfiskaty ujętych wyrobów.

Według tych samych zasad ulega karze również nabywca wyrobów tytoniowych, o ile wiedział, że sprzedający nie ma pozwolenia na sprzedaż.

Pod przepisy te nie podpadają wypadki, gdy sprzedaż prowadzona jest na zasadzie pozwolenia, jednak nie na rachunek osoby, której pozwolenia udzielono, W wypadkach takich wymierza się karę według art. 74.

Upoważniony sprzedawca wyrobów tytoniowych, który sprzedaje je po cenie wyższej, niż taryfowa, ulega karze pieniężnej w wysokości od pięćdziesięcio do stokrotnej pobranej, względnie żądanej, nadwyżki.

Upoważniony sprzedawca wyrobów, tytoniowych, który albo zmniejsza zawartą w opakowaniu ilość sztuk (papierosów, cygar) lub wagę (tytoniu), albo zmienia jakość wyrobów w opakowaniu (lepszą na gorszą), ulega karze pieniężnej od dwu do pięciokrotnej ceny taryfowej należytej zawartości opakowania, a nadto karze konfiskaty całej zawartości opakowania, będącej przedmiotem przestępstwa.

Wszelkie inne naruszenia przepisów o koncesjonowanej sprzedaży wyrobów tytoniowych podlegają wyłącznie karom umownym i przepisy niniejszej ustawy do naruszeń tych nie mają zastosowania,

e) Niezgłoszenie zapasów w razie podwyższenia ceny wyrobów tytoniowych,

Winni niezgłoszenia zapasów, od których należała się dopłata różnicy cen pomiędzy dotychczasową a podwyższoną ceną wyrobów tytoniowych, ulega karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej przypadającej od niezgłoszonych wyrobów dopłaty różnicy tych cen, oraz karze konfiskaty zatajonych wyrobów.

f) Inne naruszenia ustawy o monopolu tytoniowym.

Winni wyprowadzenia z fabryki (rządowej) surowca tytoniowego lub wyrobów tytoniowych w sposób, powodujący dla Skarbu Państwa utratę należnego zysku monopolowego, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej należytości monopolowej, przypadającej od tego surowca, względnie wyrobów, oraz karze konfiskaty tych wyrobów.

Winni gromadzenia zapasów wyrobów tytoniowych ponad normę, ustanowioną przez Ministra Skarbu (art. 5 lit. h ustawy o monopolu tytoniowym), ulegają karze konfiskaty części zapasu, która tę normę przekracza.

Winni wytwarzania, zbycia lub nabycia surogatów tytoniowych bez uzyskania przepisanego pozwolenia ulegają karze pieniężnej w wysokości do jednokrotnej wartości tych surogatów oraz karze konfiskaty.

Winni naruszenia innych przepisów o monopolu tytoniowym oraz wydanych na jej podstawie rozporządzeń, ulegają, z wyjątkiem wypadków, określonych w art. 69, kasze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do trzystu złotych.

Kary za naruszenie przepisów w przedmiocie monopolu spirytusowego (art. 1 L. 3; ustawa z dn. 31 lipca 1924 r. Dz. U. R. P. z r. 1925 Nr. 102, poz. 720). 

a) Potajemny wyrób spirytusu (tajne gorzelnictwo).

Wyrób spirytusu uważa się za potajemny, jeśli prowadzony jest bez zezwolenia właściwej władzy.

Winni potajemnego wyrobu spirytusu (art. 75) ulegają karze pienięznej od tysiąca do dziesięciu tysięcy złotych oraz karze konfiskaty spirytusu, a nadto karze aresztu od miesiąca do sześciu miesięcy.

W wypadkach zarobkowego popełniania tego przestępstwa winni ulegają obok kary konfiskaty spirytusu karze pieniężnej w wysokości od dziesięciu tysięcy do pięciuset tysięcy złotych oraz karze więzienia od sześciu miesięcy do dwóch lat,

b) Zatajenie ilości wyrobionego lub odczyszczonego spirytusu,

Zatajenie ilości wyrobionego, względnie odczyszczonego spirytusu zachodzi w następujących wypadkach:

1)
jeśli w gorzelni lub zakładzie rektyfikacyjnym, w którym ustawiony jest kontrolny przyrząd mierniczy, bądź spowodowano w jakikolwiek sposób jego wadliwe działanie, bądź też z wadliwego działania tego przyrządu świadomie korzystano,
2)
jeśli w gorzelni lub w zakładzie rektyfikacyjnym odprowadzono na bok płyny lub pary alkoholowe w zamiarze uchylenia wyprodukowanego, względnie odczyszczonego, spirytusu od zaliczenia na przychód produkcji,
3)
jeśli w wykonaniu obowiązku zapisywania do książki kontroli zamiast ilości spirytusu, rzeczywiście otrzymanej z aparatu odpędowego, zapisano ilość mniejszą.

Winni zatajenia ilości wyrobionego, względnie odczyszczonego, spirytusu ulegają w wypadkach, określonych w art. 77 karze pieniężnej od tysiąca do stu tysięcy złotych oraz karze konfiskaty spirytusu, a w wypadkach, określonych pod L. 1 i 2 art. 77, nadto karze aresztu do sześciu miesięcy.

c) Potajemne wydawanie i wyprowadzenie spirytusu z gorzelni, z zakładu rektyfikacyjnego lub wolnego składu.

Wydawanie i wyprowadzenie spirytusu z gorzelni, z zakładu rektyfikacyjnego lub z wolnego składu uważa się za potajemne, jeśli nastąpiło bez zawiadomienia kontroli skarbowej i bez dopełnienia przepisanych warunków, a nie zachodzi przytem żaden z wypadków, określonych w art. 77.

Winni potajemnego wydania lub wyprowadzenia spirytusu (art. 79) ulegają karze pieniężnej w wysokości pięciokrotnej przypadającej od tego spirytusu opłaty skarbowej, co najmniej jednak w kwocie stu złotych, oraz karze konfiskaty spirytusu.

Za opłatę skarbową uważa się w tym wypadku opłatę, ustanowioną na zasadzie art. 21 L. 3 ustawy z dnia 31 lipca 1924 r. o monopolu spirytusowym.

d) Usunięcie nieopodakowanego spirytusu w czasie transportu.

Winni usunięcia w czasie transportu nieopodatkowanego spirytusu, przekazanego urzędownie czy to do zakładu rektyfikacyjnego, czy to do wolnego składu, rozlewni, zakładu denaturacyjnego lub innego, pobierającego spirytus po cenach ulgowych, lub wreszcie zagranicę, ulegają karze pieniężnej w wysokości pięciokrotne; przypadającej od usuniętego spirytusu opłaty skarbowej oraz karze konfiskaty spirytusu. Przepis art. 80 ust. 2 znajduje tu odpowiednie zastosowanie.

e) Naruszenie przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem spirytusu.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranica lub Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem spirytusu albo jego przetworów ulegają karom, ustanowionym za te naruszenia co do innych towarów fart. 45 i nast. oraz art. 132-134), przyczem w wypadkach art. 53 za podstawę wymiaru kary przyjmuje się oprócz opłaty celnej opłatę skarbową, ustanowioną na zasadzie art. 30 ustawy o monopolu spirytusowym.

f) Niedozwolone użycie spirytusu.

Winni użycia spirytusu w sposób, uzasadniający pobranie przez Skarb Państwa wyższej ceny monopolowej, niż ta, jaką faktycznie przy nabyciu zapłacono (art. 22 ustęp przedostatni i art. 25 ustawy o monopolu spirytusowym), ulegają karze pieniężnej w wysokości pięćdziesięciu do stokrotnej różnicy w cenie całej użytej w ten sposób ilości, a nadto karze konfiskaty spirytusu.

Winni usunięcia środka skażającego za spirytusu skażonego ulegają oprócz kary, przewidzianej w art. 83, ponadto karze aresztu od tygodnia do sześciu miesięcy.

Winni uzyskania lub żądania od Skarbu Państwa nienależnego zwrotu opłaty skarbowej za wywiezione rzekomo zagranicę wódki gatunkowe (art. 32 ustawy o monopolu spirytusowym) ulegają karze w wysokości dziesięciokrotnej otrzymanej lub żądanej kwoty oraz karze konfiskaty wódek.

g) Inne uszczuplenia dochodu, zastrzeżonego Skarbowi Państwa ustawą o monopolu spirytusowym.

Winni innych, niż określone w art. 75 do 85 uszczupleń dochodu, zastrzeżonego Skarbowi Państwa ustawą o monopolu spirytusowym, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie opłaty skarbowej od spirytusu, względnie opłaty od drożdży prasowanych lub kwasu octowego, oraz karze konfiskaty spirytusu, drożdży, względnie kwasu octowego.

h) Niedoniesienie o nieprawidłowem działaniu kontrolnego aparatu mierniczego.

Winni zaniedbania obowiązki doniesienia o nieprawidłowem działaniu ustawionego w gorzelni lub w zakładzie rektyfikacyjnym kontrolnego aparatu mierniczego ulegają karze pieniężnej porządkowej w wysokości od pięciuset do trzech tysięcy złotych.

Przepis ten nie ma zastosowania w wypadkach, gdy zachodzą znamiona przestępstwa z art. 77 L. 1 i art. 78.

i) Naruszenie urzędowego zamknięcia.

Karze ulega nietylko naruszenie urzędowego zamknięcia, ale również niedopełnienie obowiązku doniesienia o takiem naruszeniu, powstałem czy to z winy innej osoby, czy to wskutek wydarzenia przypadkowego.

Winni naruszenia urzędowego zamknięcia ulegają karze pieniężnej porządkowej w wysokości od dziesięciu do dwustu złotych, zaś winni niedoniesienia o takiem naruszeniu - karze porządkowej od pięciu do stu złotych.

Kar tych nie orzeka się w wypadkach, gdy zachodzą znamiona przestępstwa uszczuplenia dochodu, zastrzeżonego Skarbowi Państwa ustawą o monopolu spirytusowym.

j) Zaniedbanie w prowadzeniu ksiąg.

Winni zaniedbania w prowadzeniu ksiąg w gorzelniach lub innych przedsiębiorstwach, poddanych kontroli skarbowej na podstawie ustawy o monopolu spirytusowym, ulegają karze pieniężnej porządkowej w wypadkach, wskazujących na winę umyślną osoby odpowiedzialnej za prowadzenie ksiąg, w wysokości od, dziesięciu do dwustu złotych, w innych zaś wypadkach w wysokości od pięciu do stu złotych.

Jeśli w księgach uwidoczniono okoliczności niezgodne z rzeczywistością w celu ułatwienia lub ukrycia innego przestępstwa skarbowego, zagrożonego surowszą karą, wówczas w wypadku skazania za to przestępstwo nie stosuje się postanowień pierwszego ustępu niniejszego artykułu, natomiast uwidocznienie w księdze okoliczności, niezgodnych z rzeczywistością, uważa się przy wymiarze kary za okoliczność, szczególnie obciążającą.

k) Nieupoważniona lub niezgodna z przepisami sprzedaż napojów spirytusowych.

Winni sprzedaży napojów spirytusowych bez zezwolenia władzy skarbowej ulegają karze aresztu od jednego do sześciu miesięcy oraz karze konfiskaty przedmiotów przestępstwa, W wypadkach, zasługujących na wyjątkowe uwzględnienie, można zastosować kary pieniężne w granicach od dwustu do dwóch tysięcy złotych niezależnie od konfiskaty.

Winni sprzedaży napojów spirytusowych, niezgodnie z warunkami udzielonego zezwolenia, ulegają karze pieniężnej porządkowej od stu do tysiąca złotych.

Przestępstwa, określone w art. 90, nie podlegają osobnej karze według ustawy z dnia 23 kwietnia 1920 r. o ograniczeniach w sprzedaży i spożyciu napojów alkoholowych, zmienionej częściowo ustawą z dnia 27 stycznia 1922 r. (Dz. U. R. P. z 1922 r. Nr. 35 poz. 299), z wyjątkiem osobnego ukarania za naruszenie zakazów, ustanowionych w art. 7 tej ustawy.

Winni sprzedaży napojów spirytusowych o zawartości alkoholu, przekraczającej dozwoloną maksymalną lub minimalną granicę, albo też sprzedaży tych napojów w innym stanie, niż wypuszczone zostały przez Dyrekcję Monopolu Spirytusowego lub przez fabrykę (art. 17, art. 28 L. L. 1-4 i art. 80 ustawy o monopolu spirytusowym), ulegają karze pieniężnej porządkowej w wysokości od dwudziestu do czterystu złotych, niezależnie od ukarania w myśl innych przepisów.

Winni przechowywania napojów alkoholowych w zakładach handlowych, nie posiadających uprawnienia do sprzedaży tych napojów (art. 77 ustawy o monopolu spirytusowym), ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do dwustu złotych.

Winni sprzedaży czystych wódek monopolowych po cenach wyższych od cen, ustalonych przez Ministra Skarbu lub przepisanych ustawą (Art. 23 ustawy o monopolu spirytusowym), ulegają karze pieniężnej w wysokości od pięćdziesięciokrotnej do stokrotnej pobranej lub żądanej nadwyżki,

l) Naruszenie przepisów, dotyczących przyrządów odpadowych,

Winni nieuczynienia zadość przepisom art. § 6 ustawy o monopolu spirytusowym, dotyczącym kontroli wyrobu i obrotu przyrządów odpędowych oraz skraplaczy, ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do czterystu złotych.

Winni bezprawnego wyrobu, zbywania lub nabywania pod jakąkolwiek nazwą przyrządów lub urządzeń, służących do pędzenia spirytusu, tudzież udzielania wskazówek o wyrobie takich przyrządów i urządzeń, lub o sposobie pędzenia w nich spirytusu (art. 37 ustawy o monopolu spirytusowym) ulegają karze pieniężnej od dwustu do dwóch tysięcy złotych.

m) Naruszenie innych, nieokreślonych wyżej przepisów ustawy o monopolu spirytusowym,

Winni naruszenia innych przepisów ustawy o monopolu spirytusowym, oraz wydanych na jej podstawie rozporządzeń wykonawczych, ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do pięciuset złotych.

Winni wyprowadzenia soli lub solanki z miejsca produkcji, względnie ze składu monopolowego w sposób, powodujący dla Skarbu Państwa ubytek zysku monopolowego, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej należytości monopolowej, przypadającej od wyprowadzonej ilości, oraz karze konfiskaty soli.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem soli ulegają karom, ustanowionym za te naruszenia co do innych towarów (art. 45 i nast. oraz art. 132-134).

Winni użycia soli w sposób, uzasadniający pobranie przez Skarb Państwa wyższej ceny monopolowej niż ta, jaką faktycznie przy nabyciu zapłacono, ulegają karze pieniężnej w wysokości pięćdziesięciokrotnej do stokrotnej różnicy w cenie, przypadającej od całej użytej w ten sposób ilości, a nadto karze konfiskaty soli.

Winni usunięcia środka skażającego z soli skażonej ulegają oprócz kary, wyznaczonej w art. 100, również karze aresztu od trzech dni do czternastu.

Winni niezgłoszenia zapasów, Jakie ulec miały dopłacie różnicy pomiędzy dotychczasową a podwyższoną ceną soli, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej różnicy ceny, przypadającej od zatajonej ilości soli, oraz karze konfiskaty.

Winni naruszenia innych przepisów w przedmiocie monopolu soli ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do trzystu złotych.

Kary za naruszenie przepisów w przedmiocie monopolu zapałczanego i opodatkowania zapalniczek (art. 1 L. 5; ustawa z dnia 15 lipca 1925 r. Dz. U. R. P. Nr. 83, poz. 561),

Winni potajemnego wyrobu zapałek lub zapalniczek ulegają karze pieniężnej od pięćdziesięciu do trzech tysięcy złotych oraz karze konfiskaty zapałek lub zapalniczek.

Wyrób uważa się za potajemny, jeśli prowadzony jest bez zezwolenia właściwej władzy.

Winni potajemnego wyprowadzenia zapałek lub zapalniczek z fabryki, prowadzonej za zezwoleniem władzy, ulegają karze pieniężnej w wysokości pięciokrotnej uszczuplonej, względnie narażonej na uszczuplenie, należytości monopolowej od zapałek, względnie należytości podatkowej od zapalniczek, oraz karze konfiskaty zapałek, względnie zapalniczek.

Wyprowadzenie uważa się za potajemne, jeśli nastąpiło bez dopełnienia przepisanych warunków.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem zapałek lub zapalniczek ulegają karom, ustanowionym za te naruszenia co do innych towarów (art. 45 i nast., względnie art. 132-134).

Nabywca i osoba, w której posiadaniu ujęto zapałki lub zapalniczki niewątpliwie zagranicznego pochodzenia, ulegają karze stosownie do art. 106, jeśli ujęto je w obiegu handlowym, a strona nie może wykazać, że sprowadzono je do kraju z zachowaniem ustawowych warunków.

Jeśli na opakowaniu zapałek niema przepisanego oznaczenia, lub też brak na zapalniczkach przepisanego znaczka podatkowego, nabywcy i wogóle osoby, w posiadaniu których wyroby te ujęto, ulegają karze stosownie do przepisu art. 105, o ile nie zachodzi wypadek, przewidziany w art. 107.

Karom, przewidzianym w art. 105, ulegają również winni usunięcia z transportu zapałek lub zapalniczek, przeznaczonych urzędownie do wywozu zagranicę.

Winni nieuczynienia zadość obowiązkowi zgłoszenia zapasu zapałek, jakie ulec mają dopłacie różnicy pomiędzy dotychczasową a podwyższoną ceną zapałek, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej różnicy ceny zatajonej ilości zapałek oraz karze konfiskaty zatajonej ilości zapałek.

Winni naruszenia innych przepisów w przedmiocie monopolu zapałek i opodatkowania zapalniczek ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do trzystu złotych.

Winni spowodowania ubytku dochodu, jaki czerpie Skarb Państwa z wykonywania państwowej wyłączności loterji (regale loteryjne), ulegają karze pieniężnej w wysokości dziesięciokrotnego ubytku tego dochodu, jednak nie niższej, niż pięćdziesiąt złotych, a nadto karze konfiskaty losu, kartki loteryjnej i wogóle dokumentu, nadającego prawo do brania udziału w zakazanej lub nieupoważnionej grze loteryjnej, dalej karze konfiskaty urządzeń loteryjnych, oraz konfiskaty wygranych, których można domagać się na podstawie rzeczonych losów, kartek i dokumentów.

Nabywcy wymienionych w pierwszym ustępie dokumentów loteryjnych ulegają tej karze wtedy, jeśli wiedzieli o tem, że gra jest zakazana lub nieupoważniona. Nabywcy losów zagranicznych odpowiadają bezwarunkowo.

Przepisy poprzednich ustępów mają zastosowanie bez względu na to, czy gra urządzona została w kraju, czy zagranicą, a w wypadku upoważnionej gry loteryjnej także wówczas, gdy nie dopełniono warunków przewidzianych w upoważnieniu. Wysokość ubytku dochodu przyjmuje się w takiej kwocie, w jakiej wyraża się w danym wypadku udział w zakazanej lub nieupoważnionej grze (wysokość stawki, cena losu i t. p.).

Winni naruszenia innych przepisów w przedmiocie państwowej wyłączności loterji ulegają karze pieniężnej porządkowej w; wysokości od dziesięciu do trzystu złotych.

Kary za naruszenie przepisów w przedmiocie podatku od piwa (art. 1 L. 7; ustawa z dnia 12 czerwca 1924 r. Dz. U. R. P. Nr. 65, poz. 635).

Winni uszczuplenia podatku od piwa ulegają karze pieniężnej w wysokości pięciokrotnej kwoty podatku uszczuplonego, względnie narażonego na uszczuplenie, a w wypadku, określonym w art. 115 L. 1 również karze konfiskaty piwa.

Za dokonane, względnie usiłowane, uszczuplenie podatku (art. 114) uważa się następujące czyny i zaniechania:

1)
Potajemny wyrób piwa, t. j. warzenie piwa bez zezwolenia właściwej władzy.
2)
Dokonanie lub choćby rozpoczęcie w browarze warki piwnej bez przepisanego zgłoszenia.
3)
Niezapisanie wyrobionej brzeczki lub piwa (wyrobionych legalnie) do przepisanych książek lub zapisanie ilości mniejszej niż wyrobiono; w tym drugim wypadku wymierza się karę tylko za ilość nie-zapisaną.
4)
Przekroczenie przy zgłoszonej przepisowo warce piwnej dozwolonej 1% różnicy pomiędzy zgłoszona do wyrobu, a wyrobioną faktycznie ilością piwa (brzeczki gorącej); w wypadku tym wymierza się karę w stosunku do całej różnicy wyrobu (nie zaś tylko w stosunku do nadwyżki ponad rzeczonych 1%). Winni przekroczenia tej dozwolonej różnicy nie ulegają jednak karze z art. 114, jeśli całą wyrobioną ilość zapisano do książki zgodnie z obowiązującym przepisem, ulegają natomiast karze według art. 118,
5)
Wyrobienie przy zgłoszonej przepisowo warce piwnej piwa, podlegającego wyższej stopie podatkowej, niż piwo, jakie do wyrobu zgłoszono; w wypadku tym przyjmuje się za podstawę wymiaru kary różnicę pomiędzy kwotą podatku, przypadającą za piwo wyrobione, a kwotą, jaka przypadałaby za piwo, zgłoszone do wyrobu. Przepis ostatniego zdania punktu 4 znajdzie tu analogiczne zastosowanie.
6)
Wyprowadzenie piwa z lokalów, przeznaczonych za zezwoleniem władzy skarbowej na skład gotowego piwa, bez uprzedniego zapisania go w odnośnych książkach w rubryce rozchodu gotowego piwa. Obojętne jest przytem, czy piwo wyprowadzaj się z tych lokalów poza browar, czy też do innych lokalów w browarze,
7)
Dolewanie wbrew ustawowemu zakazowi wody do gotowego piwa lub do brzeczki piwnej w chwili gdy zawartość ekstraktu w brzeczce, z której piwo pochodzi, została już stwierdzona w kadziach fermentacyjnych; w wypadku tym przyjmuje się jako przedmiot przestępstwa ilość piwa równą ilości dolanej wody,
8)
Użycie zwolnionego od podatku piwa w sposób, który uzyskanie tego zwolnienia wyklucza.
9)
Nieusprawiedliwienie wykazanego książkami braku piwa gotowego w lokalach składowych w ilości, przekraczającej dozwolony ustawowo zanik; w wypadku tym wymierza się karę tylko za tę brakującą ilość, która dozwolony ustawowo zanik przekracza. Brak piwa uważa się za usprawiedliwiony, jeśli przedsiębiorstwo browaru wykaże, że powstał z przypadku przezeń niezawinionego.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem piwa ulegają karom, ustanowionym za to naruszenie co do innych towarów (art. 45 i nast. oraz art. 132 - 134).

Winni wyrobu piwa z innych materiałów, jak na to zezwala ustawa, lub użycia do zacieru większej ilości słodu lub cukru, niż zgłoszono, albo też użycia cukru ogóle bez zgłoszenia ulegają karze pieniężnej porządkowej od pięćdziesięciu do tysiąca złotych.

Winni naruszenia innych przepisów w przedmiocie podatku od piwa ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do pięciuset złotych.

Kary za naruszenie przepisów w przedmiocie podatków od wina i miodu syconego (Art. 1 L. 8; ustawa 2 dnia 1 lipca 1925 r. Dz. U. R. P Nr. 75 poz. 525). 

Winni uszczuplenia podatku od wina i miodu syconego ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnego uszczuplonego, względnie narażonego na uszczuplenie, podatku, oraz karze konfiskaty tych napojów.

Za dokonane, względnie usiłowane, uszczuplenie podatku (art. 119) uważa się następujące czyny, względnie zaniechania:

1)
Potajemny wyrób wina, względnie miodu syconego, t. j. wytwarzania tych napojów bez przepisanego zgłoszenia i zezwolenia właściwej władzy.
2)
Wyprowadzenie tych napojów z wytwórni, względnie z wolnego składu, lub też spożycie tychże w obrębie wytwórni lub wolnego składu bez dopełnienia przepisanych warunków i przed uzyskaniem poświadczenia (bolety) na uiszczony, względnie zakredytowany, podatek.
3)
Przechowywanie gotowych napojów ponad konieczną potrzebę w wyrobni zamiast w lokalu, przeznaczonym za zezwoleniem władzy na skład gotowych napojów.
4)
Niezapisanie do przenisanych ksiąg (księga produkcji i księga podatku) ilości gotowych napojów, przeniesionych do składu.
5)
Wypuszczenie do wolnego obrotu butelek (naczyń) z winem musującem bez zaopatrzenia tychże w przepisane oparki podatkowe, choćby opaski te już w kasie skarbowej wykupiono. Przepis ten nie ma zastosowania w wypadkach, w których dozwolone jest bezpośrednie uiszczanie podatku bez użycia opasek podatkowych.
6)
Użycie wolnego od podatku wina, względnie miodu syconego, do takich celów, które zwolnienia od podatku nie uzasadniają.
7)
Podwyższenie przez wytwórców lub handlarzy wina zawartości alkoholu w winie, już opodatkowanem, ponad normę, przyjętą przy opodatkowaniu (ort. 2 L. 1 ustawy opodatkowaniu wina i miodu syconego). Za podstawę wymiaru kary przyjmuje się w tych wypadkach różnicę pomiędzy kwotą podatku według wyższej, a kwotą podatku według niższej stopy podatkowej.

Winni innego zaniedbania w prowadzeniu ksiąg, jak określone w art. 120 L. 4, ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do dwustu złotych.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem wina lub miodu syconego, ulegają karom, ustanowionym za to naruszenie co do innych towarów (art. 45 i nast. oraz art. 132 - 134).

Winni naruszenia innych przepisów w przedmiocie podatku od wina i miodu syconego ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do trzystu złotych.

Winni uszczuplenia podatku od cukru, od olejów mineralnych i ich przetworów, od węgla od kart do gry ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnego uszczuplonego, względnie narażonego na uszczuplenie, podatku oraz karze konfiskaty przedmiotu przestępstwa.

Winni użycia tychże przedmiotów, zwolnionych od uiszczenia podatku, w sposób niezgodny z warunkami zwolnienia, ulegają tym samym karom (art. 124).

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem wyszczególnionych w art. 124 przedmiotów ulegają karom, ustanowionym za to naruszenie co do innych towarów (art. 45 i nast. oraz art. 132 - 134).

Winni naruszenia innych przepisów w przedmiecie wymienionych podatków ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do pięciuset złotych.

Winni niewykupienia patentu ulegają karze zależnie od tego, czy przedsiębiorstwo prowadzono:

1)
jawnie, czy też
2)
tajnie,

a to w pierwszym z tych wypadków karze pieniężnej w wysokości połowy należnych w chwili popełnienia przestępstwa opłat, w drugim zaś wypadku karze pieniężnej w wysokości dwukrotnej tych opłat.

Aż do czasu dodatkowego wykupienia patentu przedsiębiorstwo ulega zamknięciu.

Winni naruszenia innych przepisów o patentach akcyzowych ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do dwustu złotych.

W razie spóźnionego wykupienia patentu (po przepisanym terminie) winni ulegają ukaraniu według art. 130, jeśli patent wykupiono jeszcze przed wykryciem przestępstwa; w przeciwnym razie winny spóźnienia ulega karze w myśl art. 129 L. 1.

Naruszenie określonych w art. 1 pod L. 15 przepisów następuje:

1)
o ile chodzi o przedmioty, podlegające w Rzeczypospolitej Polskiej monopolowi lub akcyzie - zarówno wtedy, gdy:
a)
przedmioty te sprowadza się do Rzeczypospolitej Polskiej przez Wolne Miasto Gdańsk ze wspólnej zagranicy art. 207 L. 1 "Umowy polsko-gdańskiej", stanowiącej załącznik ustawy z dnia 17 grudnia 1921 r. Dz. U. R. P. z r. 1922 Nr. 16 poz. 139), jak również wtedy, gdy
b)
przedmioty te wytworzono na obszarze Wolnego Miasta Gdańska, albo wprowadzono je tam do wolnego obrotu (art. 207 L. 2 rzeczonej umowy),
2)
o ile chodzi zaś o inne przedmioty - tylko Wtedy, gdy sprowadza się je do Rzeczypospolitej Polskiej przez Wolne Miasto Gdańsk ze wspólnej za« granicy.

W wypadkach, wymienionych w poprzednim artykule pod L. 1 lit a oraz w tymże artykule pod L. 2 (sprowadzanie ze wspólnej zagranicy wszelkich towarów), winni ulegają karom, oznaczonym w art. 45 - 56 niniejszej ustawy.

W wypadkach, wymienionych w art. 132 pod L. 1 lit. b (sprowadzanie przedmiotów monopolowych i akcyzowych z Wolnego Miasta Gdańska), ulegają:

a)
winni dokonanego lub usiłowanego uszczuplenia opłaty monopolowej, względnie, akcyzy - karze pieniężnej w wysokości pięciokrotnej uszczuplonej, względnie narażonej na uszczuplenie, opłaty monopolowej, względnie akcyzy, oraz karze konfiskaty przedmiotu przestępstwa,
b)
winni dokonanego lub usiłowanego wprowadzenia z Wolnego Miasta Gdańska sztucznych substancyj słodkich bez uzyskania przepisanego zezwolenia ulegają tym samym karom, jakim podlega wprowadzanie tych substancyj ze wspólnej zagranicy (art. 133),
c)
winni innego rodzaju naruszenia przepisów, dotyczących obrotu przedmiotów; monopolowych, względnie akcyzowych, pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Wolnem Miastem Gdańskiem (t. j. nie będącego ani dokonanem, ani usiłowanem uszczupleniem opłaty monopolowej, względnie akcyzy) ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do czterystu złotych.
1 Art. 19 zmieniony przez art. 1 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 lutego 1928 r. (Dz.U.28.21.178) zmieniającej nin. ustawę z dniem 5 marca 1928 r.
2 Art. 22 zmieniony przez art. 1 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 czerwca 1927 r. (Dz.U.27.60.526) zmieniającej nin. ustawę z dniem 11 lipca 1927 r.
3 Art, 48 zmieniony przez art. 2 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 czerwca 1927 r. (Dz.U.27.60.526) zmieniającej nin. ustawę z dniem 11 lipca 1927 r.
4 Art. 55 zmieniony przez art. 7 pkt 3 rozp. z mocą ustawy z dnia 7 października 1927 r. o sztucznych środkach słodzących (Dz.U.27.89.797) z dniem 1 stycznia 1928 r.
5 Art. 128 zmieniony przez art. 7 pkt 2 rozp. z mocą ustawy z dnia 7 października 1927 r. o sztucznych środkach słodzących (Dz.U.27.89.797) z dniem 1 stycznia 1928 r.
6 Art. 132 zmieniony przez art. 7 pkt 2 rozp. z mocą ustawy z dnia 7 października 1927 r. o sztucznych środkach słodzących (Dz.U.27.89.797) z dniem 1 stycznia 1928 r.