Rozdział 9 - Badanie obwinionego, świadków i znawców. - Ustawa karna skarbowa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.34.355

Akt utracił moc

Wersja od: 15 stycznia 1936 r.

Rozdział  IX.

Badanie obwinionego, świadków i znawców.

Art.  167.

§1. Władza skarbowa wzywa obwinionego do przesłuchania, nadmieniając w wezwaniu, że mimo jego niestawiennictwa nastąpi wydanie orzeczenia. Jeśli przesłuchanie obwinionego jest konieczne dla celów dochodzenia, władza w wezwaniu zaznaczy, że stawiennictwo jego jest obowiązkowe.

§ 2. Wezwanie doręczone ma być do rąk własnych obwinionego; doręczenie zastępcze ma nastąpić stosownie do przepisów kodeksu postępowania karnego.

§ 3. Niestawiennictwo obwinionego pociąga za sobą wydanie zaocznego orzeczenia albo zarządzenie przymusowego dostawienia obwinionego przez organa władzy skarbowej lub policyjnej albo wreszcie postąpienie w myśl art. 138 p. 3.

§ 4. Jeśli przewidziana kara nie przeniesie kwoty dwustu złotych, władza nie wzywa obwinionego, chyba, że uzna przesłuchanie za konieczne, albo że nie sporządzono protokółu karnego w myśl art. 148 § 2.

§ 5. Obwinionemu należy przy przesłuchaniu podać, o jaki czyn jest posądzony, jeśli uprzednio nie spisano protokółu karnego.

Art.  168.

§1. Przepis art. 167 stosuje się odpowiednio do osób, na które nałożona być może odpowiedzialność w charakterze osób trzecich za grożącą winnemu karę pieniężną i koszty postępowania.

§ 2. Orzeczenie o roszczeniach, podnoszonych przez osoby postronne (interwenjentów) do przedmiotów przestępstwa, mających ulec konfiskacie, nastąpić może bez ich przesłuchania.

Art.  169.

Osoby, wymienione w art. 167 i 168, mają prawo ustanowić obrońcę lub pełnomocnika według przepisów kodeksu postępowania karnego.

Art.  170.

§1. Osoba, wezwana przez władzę skarbową w charakterze świadka, obowiązaną jest stawić się i złożyć do protokółu zeznania, chyba że zachodzą okoliczności, uprawniające do odmówienia zeznań na podstawie przepisów kodeksu postępowania karnego.

§ 2. Przymusowe dostawienie świadka następuje w sposób, wskazany w art. 167 § 3.

Art.  171. ²

§1.  Zaprzysiężenie świadków jest w postępowaniu skarbowem niedopuszczalne. Świadka należy uprzedzić o odpowiedzialności karnej za niezgodne z prawdą zeznanie (art. 140 kodeksu karnego 1932 r.).

"Przyrzekam, że zeznawać będę szczerą prawdę wedle najlepszej wiedzy i sumienia, niczego nie przemilczę, ani też nic nie dodam."

§ 2. W razie konieczności zaprzysiężenia świadka w toku dochodzenia skarbowego, władza skarbowa odnosi się o przesłuchanie świadka pod przysięgą do sądu grodzkiego miejsca jego zamieszkania lub pobytu.

§ 3. W ten sam sposób postępuje władza skarbowa, jeśli świadek, stawiwszy się na jej wezwanie, odmawia zeznań bez prawnej podstawy.

Art.  172.

Konfrontacja świadka z innymi świadkami, ewentualnie także z obwinionym, odpowiedzialnym, lub interwenjentem jest dopuszczalna, jeśli władza skarbowa uzna, że może to doprowadzić do wyjaśnienia sprawy.

Art.  173.

Postanowienia art. 170 i 171 stosuje się analogicznie także do rzeczoznawców; gdy znawca złoży swą opinję na piśmie, nie jest konieczne spisywanie protokółu.

Art.  174. ³

 Złożenie przed władzą skarbową fałszywych zeznań w charakterze świadka lub znawcy ulega karze, przewidzianej za złożenie w sądzie fałszywych zeznań.

Art.  175.

 Świadkowie i znawcy otrzymują na żądanie wynagrodzenie stosownie do przepisów, obowiązujących w tej mierze w postępowaniu sądowem.

² Art. 171 zmieniony przez art. 15 § 2 rozporządzenia z mocą ustawy z dnia 11 lipca 1932 r. Przepisy wprowadzające kodeks karny i prawo o wykroczeniach (Dz.U.32.60.573) z dniem 1 września 1932 r.

³ Art. 174 zmieniony przez art. 15 § 2 rozporządzenia z mocą ustawy z dnia 11 lipca 1932 r. Przepisy wprowadzające kodeks karny i prawo o wykroczeniach (Dz.U.32.60.573) z dniem 1 września 1932 r.