Rozdział 6 - Zajęcie przedmiotów. - Ustawa karna skarbowa.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1932.34.355
Akt utracił moc Wersja od: 15 stycznia 1936 r.
Rozdział VI.
Zajęcie przedmiotów.
Zajęcie przedmiotów.
§1.
Przedmioty, co do których zastosowana być może kara konfiskaty, lub które mogą mieć dla sprawy wagę dowodów, można zająć i wziąć ni przechowanie urzędowe lub też W inny sposób zabezpieczyć bez względu na to, czy znajdują się w posiadaniu obwinionego, odpowiedzialnego, czy też innych osób.§ 2.
Na zajęte przedmioty wydaje się pokwitowanie w myśl art. 4 lit, "a" ustawy z dnia 14 grudnia 1923 r. o uprawnieniach organów wykonawczych władz skarbowych (Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr. 5, poz. 37).§ 3.
Jeśli obwiniony mieszka zagranicą, lub nie ma stałego miejsca zamieszkania, można na zabezpieczenie grożącej mu kary pieniężnej, oraz zwrotu kosztów postępowania i pokrycia uszczuplonych należności zająć wszelkie przedmioty, znajdujące się w jego władaniu, o ile są jego własnością. Zajęcie nastąpić może bez. osobnego postępowania sądowego (sądowo-cywilnego). Przedmioty, stanowiące niezbędne narzędzia pracy zawodowej obwinionego, tudzież inne przedmioty najniezbędniejszego użytku, z wyjątkiem środków przewozowych, nie podlegają zajęciu.§ 4.
Jeżeli nie zwróci się stronie zajętych przedmiotów w ciągu dni ośmiu, winna władza skarbowa pierwszej instancji na żądanie osoby, dotkniętej zajęciem, w ciągu dni ośmiu od daty wniesienia żądania, wydać decyzję na piśmie co do utrzymania w mocy zajęcia. Przeciw tej decyzji obwiniony może złożyć zażalenie w trybie, przewidzianym w art. 150 § 3 jedynie w przypadku, objętym § 3. Zażalenie nie ma mocy wstrzymującej wykonanie zajęcia.§1.
Sprzedaż zajętych przedmiotów następuje na zasadzie prawomocnego orzeczenia karnego fart. 185 p. p. 3 i 6).§ 2.
Gdyby jednak dłuższe przechowywanie lub utrzymanie przedmiotów, ulegających konfiskacie, lub zajętych w myśl art. 155 § 3 spowodować miało niestosunkowe trudności lub koszty lub też groziło zniszczeniem (zepsuciem) albo znacznem obniżeniem wartości przedmiotów, natenczas może być zarządzona wcześniejsza ich sprzedaż. O terminie sprzedaży ma być w miarę możności zawiadomiony uprzednio zarówno obwiniony, jak i osoby postronne, roszczące sobie pretensję do zajętych przedmiotów.§ 3.
Sprzedaży dokonywa się w drodze licytacji publicznej z wyjątkiem przedmiotów monopolowych.§1.
Jeśli zajęte przedmioty nie są potrzebne do celów postępowania karnego, obrót zaś ich nie jest zakazany, - można zarządzić ich zwrot zamiast sprzedaży, o ile zostanie złożona lub zabezpieczona ich wartość szacunkowa.§ 2.
Wartość szacunkowa nie może być niższa od opłaty skarbowej, należnej od zajętych przedmiotów.§1.
Jeśli obwiniony jest nieznany, albo uchyla się od postępowania karnego, zajęte przedmioty, względnie uzyskana za nie kwota, przepadają na rzecz Skarbu Państwa na podstawie osobnego orzeczenia właściwej władzy, o ile w ciągu trzech miesięcy, licząc od dnia wystosowania publicznego wezwania, obwiniony u władzy się nie zgłosi.§ 2.
Sprzedaż takich przedmiotów nastąpić może w przypadkach, przewidzianych w art. 156 § 2 także przed upływem trzechmiesięcznego terminu.§ 3.
Jeśli w ciągu sześciu miesięcy od daty zajęcia zgłosi się z roszczeniem do przedmiotu osoba postronna (interwenient), należy wydać decyzję w myśl art. 185 p. 6, przyczem jeśli sprzedaż już nastąpiła, w miejsce przedmiotu wstępuje cena kupna.