Rozdział 11 - Rozstrzygniecie sprawy. - Ustawa karna skarbowa.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1932.34.355
Akt utracił moc Wersja od: 15 stycznia 1936 r.
Rozdział XI.
Rozstrzygniecie sprawy.
Rozstrzygniecie sprawy.
Władze skarbowe oceniają moc dowodową zebranych środków dowodowych na podstawie swobodnego uznania z tem jednak ograniczeniem, że środki dowodowe, których treści nie przedstawiono obwinionemu, nie mogą stanowić podstawy orzeczenia, chyba, że obwiniony, wezwany do przesłuchania, nie stawił się. Władze skarbowe powinny dokładnie rozważyć całokształt materjału dowodowego tudzież uwzględnić ze ścisłą bezstronnością wszystkie dowody tak na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego.
§1.
Przepis art. 31 stosują władze skarbowe w następujący sposób:a)
władze pierwszej instancji uprawnione są w sprawach, należących do ich kompetencji (art. 144 § 1), łagodzić kary pieniężne za przestępstwa porządkowe bej ograniczenia, w innych zaś przypadkach do połowy, oraz karę konfiskaty przedmiotów opuszczać w całości lub w części, o ile nie chodzi o przedmiot, wyjęty z obiegu;b)
władze drugiej instancji mają nieograniczone prawo łagodzenia kar we wszystkich sprawach, w których do wydania orzeczenia karnego właściwa jest władza pierwszej instancji; w sprawach zaś, w których one same są właściwe, mają prawo łagodzenia kar pieniężnych do jednej czwartej części oraz prawo opuszczenia w całości lub w części kary konfiskaty przedmiotów, nie wyjętych z obiegu;c)
Ministerstwo Skarbu ma we wszystkich sprawach nieograniczone prawo łagodzenia kar.§ 2.
Minister Skarbu uprawniony jest rozszerzać, zakres działania władz niższych instancyj w dziedzinie prawa łagodzenia kary.§1.
Władza skarbowa wydaje orzeczenie karne na piśmie.§ 2.
Orzeczenie, wydane przez władzę drugiej instancji, przesyła się w dwóch odpisach władzy pierwszej instancji, która jeden odpis doręczy stronie, drugi zaś zachowa w swoich aktach.§1.
Orzeczenie karne, zawierać powinno: 1)
dokładne określenie zarzuconego oskarżonemu czynu z podaniem czasu i miejsca jego popełnienia; 2)
orzeczenie o winie lub o uniewinnieniu, a w razie skazania, wymiar kary pieniężnej oraz aresztu zastępczego, ewentualnie orzeczenie konfiskaty przedmiotów, wymienionych w art. 17 i 18, z powołaniem przepisu, na podstawie którego wymierza się karę; 3)
orzeczenie co do innych przedmiotów, zajętych na podstawie art. 155 § 3; 4)
orzeczenie co do kosztów postępowania; 5)
orzeczenie co do ewentualnej odpowiedzialności majątkowej osób trzecich (art. 33 - 39) za nałożoną na skazanego karę pieniężną i koszty postępowania; 6)
wreszcie co do troszczeń interwenjentów do przedmiotów, wymienionych w art. 17 i 18, i innych przedmiotów, zajętych na podstawie art. 155; 7)
pouczenie o przysługujących przeciw orzeczeniu karnemu środków odwoławczych w myśl art. 187 i 188 z zakreśleniem, terminu i wyraźnem wskazaniem władzy, u której środek odwoławczy winien być złożony; 8)
uzasadnienie orzeczenia.§ 2.
O ileby punkty 3 - 6 nie mogły być objęte odrazu orzeczeniem, wydaje się co do nich dodatkowe orzeczenie, ewentualnie po uprzedniem przeprowadzeniu potrzebnych dochodzeń.§1.
Odpis orzeczenia karnego doręcza się do rąk własnych obwinionemu oraz stronom interesowanym, określonym w punktach 5 i 6 art. 185, względnie pełnomocnikowi tych osób, o ile tenże wykazuje się pełnomocnictwem pisemnem, a wreszcie w wypadkach, gdy osoby te pozostają pod opieką lub kuratelą, ich prawnemu zastępcy.§ 2.
W materji doręczenia zastępczego obowiązują przepisy kodeksu postępowania karnego.§1.
Osobom, które zawiadomić należy o orzeczeniu karnem stosownie do postanowień art. 186, służy prawo zażalenia do bezpośrednio wyższej instancji skarbowej w trybie i w czasie, wskazanych w art. 192 i 193 § 1.§ 2.
W razie wydania przeciw obwinionemu orzeczenia zaocznego (art. 167 § 3) obwiniony może założyć bądź środek odwoławczy (zażalenie, wniosek z mocy art. 188), bądź sprzeciw z usprawiedliwieniem swego niestawiennictwa i z prośbą o ponowne rozpoznanie sprawy przez pierwszą instancję. O przyjęciu sprzeciwu decyduje władza skarbowa, która orzeczenie wydała. Sprzeciw powinien być złożony w ciągu dni siedmiu od daty otrzymania odpisu zaocznego orzeczenia (art. 186) do władzy, która orzeczenie wydała, i połączony z zażaleniem. W razie odrzucenia sprzeciwu nadaje się właściwy bieg zażaleniu (art. 199).O ile osoby te z prawa wniesienia zażalenia nie korzystają, mogą wystąpić z wnioskiem przekazania sprawy do postępowania sądowego.
Jeśliby strona podała zażalenie do wyższej władzy skarbowej, a niezależnie od tego przedstawiła wniosek przekazania sprawy do postępowania sądowego, należy jej wyjaśnić - przepis art. 187 i 188, a jeśli mimo to nie uczyni użytku z prawa wyboru, przekazać sprawę właściwej władzy sądowej.
§1.
Strona może cofnąć wniosek o sądowe rozstrzygnięcie sprawy i wnieść zamiast tego zażalenie do wyższej instancji skarbowej.§ 2.
Jeśli strona cofnie wniosek, a nie wniesie w terminie, zakreślonym w art. 193, zażalenia, orzeczenie karne pierwszej instancji uzyskuje prawomocność.Jeśliby z pośród osób, wymienionych w art. 186, jedne wystąpiły z zażaleniem do wyższej instancji skarbowej, drugie zaś z wnioskiem przekazania sprawy do postępowania sądowego, przekazuje się sprawę do postępowania sądowego co do wszystkich tych osób.
§1.
Zażalenie, względnie wniosek, podaje się pisemnie lub zgłasza ustnie do protokółu władzy skarbowej pierwszej instancji, wskazanej w orzeczeniu (art. 185 p. 7), bez względu na to, która władza wydała orzeczenie.§ 2.
Podanie bezpośrednio do wyższej władzy skarbowej lub bezpośrednio do sądu nie powoduje odrzucenia, jeśli nastąpiło w przepisanym terminie.§1.
Zażalenie i wniosek o przekazanie sprawy do postępowania sądowego powinny być złożone w ciągu dni siedmiu.§ 2.
Termin ten liczy się od dnia następnego po dniu doręczenia orzeczenia, przyczem wystarczy, jeśli w ciągu tego terminu nadano przesyłkę na pocztę listem poleconym.§ 3.
Jeśli ostatni dzień terminu przypada na niedzielę lub święto, wówczas termin do podania zażalenia, względnie wniosku o sądowe rozstrzygnięcie sprawy, upływa najbliższego następnego dnia powszedniego.§ 4.
Jeśli wniosek lub zażalenie podano po upływie terminu, władza skarbowa, która wydała orzeczenie, odrzuca je.§ 5.
Przeciw odrzuceniu przysługuje wnoszącemu rekurs, który podany być winien do władzy pierwszej instancji (art. 185 p. 7) w ciągu dni siedmiu. Rekurs rozstrzyga w przypadku zażalenia władza skarbowa, powołana do orzeczenia o zażaleniu, a w przypadku wniosku o przekazanie sprawy do sądowego postępowania właściwa władza sądowa.§ 6.
W razie uwzględnienia rekursu władza skarbowa orzeka zarazem o samem zażaleniu, a władza sądowa wdraża postępowanie karne.§ 7.
Jeśli uchybienie terminu nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, może ona najpóźniej siódmego dnia po ustaniu przeszkody zgłosić do władzy skarbowej pierwszej Instancji wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie opóźnionej czynności.§ 8.
O przywróceniu terminu do wniesienia zażalenia rozstrzyga skarbowa władza odwoławczą; o przywróceniu zaś terminu na zgłoszenie wniosku o przekazanie sprawy do sądu rozstrzyga tenże sąd.§ 9.
W razie uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu odnośna władza rozstrzyga równocześnie samą sprawę.Aż do rozpoczęcia rozprawy głównej strona może cofnąć wniosek swój o przekazanie sprawy do postępowania sądowego; w przypadku tym orzeczenie władzy skarbowej uzyskuje prawomocność.
§1.
Władza, powołana do rozstrzygnięcia zażalenia (odwoławcza), może orzeczenie zatwierdzić lub je zmienić, nigdy jednak na niekorzyść żalącego się, w szczególności zaś może karę złagodzić w myśl art. 31 i w granicach, nakreślonych w art. 183.§ 2.
Władza odwoławcza może zarządzić przeprowadzenie dodatkowych dochodzeń dla wyświetlenia sprawy.§ 3.
W razie istotnych wadliwości postępowania pierwszej instancji lub pogwałcenia przez nią właściwości rzeczowej, władza odwoławcza może zaskarżone orzeczenie uchylić i przekazać sprawę tej samej lub innej właściwej władzy do ponownego rozstrzygnięcia.Orzeczenia, wydane w instancji odwoławczej, należy doręczyć wszystkim osobom, wymienionym w art. 186, wraz z uzasadnieniem.
Od orzeczeń, wydanych w drugiej instancji wskutek zażalenia, nie służy żaden środek odwoławczy, ani też skarga do Najwyższego Trybunału Administracyjnego.
§1.
Jeśli zażalenie podano w terminie, władza skarbowa pierwszej instancji przesyła je władzy drugiej instancji do rozstrzygnięcia, względnie celem przedłożenia Ministerstwu Skarbu w przypadkach, gdy orzeczenie karne wydała władza drugiej instancji.§ 2.
Na skutek podanego w terminie wniosku o przekazanie sprawy do postępowania sądowego, orzeczenie karne nie ulega wykonaniu, władza skarbowa zaś przesyła akta sprawy właściwemu sądowi.