Dział 1 - Postanowienia ogólne. - Ustawa karna skarbowa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.34.355

Akt utracił moc

Wersja od: 15 stycznia 1936 r.

Dział  I.

Postanowienia ogólne.

Rozdział  I.

Zakres stosowania ustawy.

Art.  1.

Według zasad niniejszej ustawy ulegają ukaraniu przestępstwa, polegające na naruszeniu przepisów w zakresie:

1) opłat celnych i obrotu towarowego z zagranicą;

2) monopolu tytoniowego;

3) monopolu spirytusowego oraz opodatkowania kwasu octowego i drożdży prasowanych;

4) monopolu solnego;

5) monopolu zapałczanego oraz opodatkowania zapalniczek;

6) państwowej wyłączności loterji;

7) podatku (akcyzy) od piwa;

8) podatku od wina i miodu syconego;

9) podatku od węgla;

10) podatku od kart do gry;

11) patentów akcyzowych;

12) obrotu towarowego z Wolnem Miastem Gdańskiem.

Art.  2.

Zawarte w poszczególnych ustawach karnych ogólne przepisy prawa karnego materjalnego mają o tyle zastosowanie do przestępstw, karanych według niniejszej ustawy, o ile ta nie stanowi inaczej.

Art.  3.

Ustawa niniejsza ma zastosowanie również do przestępstw, popełnionych na szkodę Skarbu Polskiego poza granicami Państwa, zarówno przez obywateli polskich, jak i cudzoziemców, jeżeli chodzi o przestępstwa, polegające na uszczupleniu dochodu skarbowego, albo na naruszeniu wydanego w stosunku do zagranicy lub Wolnego Miasta Gdańska zakazu przywozu, wywozu lub przewozu towarów, i jeżeli umowy, zawarte z innemi państwami lub z Wolnem Miastem Gdańskiem, inaczej nie stanowią.

Art.  4.

Przepisy niniejszej ustawy stosuje się również do osób, podlegających sądownictwu wojskowemu.

Rozdział  II.

Rodzaje winy.

Art.  5.

Przestępstwo można popełnić także nieumyślnie, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Art.  6.

Podżegacze i pomocnicy ulegają karze, przewidzianej dla sprawcy.

Art.  7.

§1. Kto bez uprzedniego porozumienia się z uczestnikiem przestępstwa świadomie udziela mu pomocy, by go uchronić od kary, ulega karze według przepisu, stosującego się do uczestników przestępstwa.

§ 2. Kto przedmiot, pochodzący z przestępstwa, świadomie nabywa, przechowuje, transportuje, albo w jakikolwiek sposób świadomie ciągnie zysk z przestępstwa, ulega karze według przepisu, stosującego się do uczestników przestępstwa, z tem jednak zastrzeżeniem, że karę wymierza się tylko w stosunku do tej części przedmiotu, której czyn dotyczy.

Art.  8.

§1. Usiłowanie ulega karze, jeśli przestępstwo popełniono z winy umyślnej. Karę wymierza się według przepisu, stosującego się do danego przestępstwa.

§ 2. Usiłowanie przestępstw porządkowych karze nie ulega. Za porządkowe uważa się przestępstwo, zagrożone karą pieniężną porządkową.

Art.  9.

Przestępca nie ulega karze, jeśli w przypadku przestępstwa, polegającego wyłącznie na uszczupleniu dochodu skarbowego, nie będąc skądinąd bezpośrednio zagrożony wykryciem, doniesie o niem władzy skarbowej, powołanej do ścigania przestępstwa, zanim ona o niem się dowie, i złoży całą uszczuploną należność w terminie, oznaczonym przez władzę, oraz wymieni wszystkich wspólników (art. 6 i 7), jeżeli przestępstwo popełniło dwie lub więcej osób.

Rozdział  III.

Kary w ogólności.

Art.  10.

Rodzaje kar za przestępstwa, podlegające niniejszej ustawie, są następujące:

1) kara majątkowa:

a) kara pieniężna,

b) kara konfiskaty (przepadku) przedmiotu przestępstwa,

2) kara pozbawienia wolności,

Art.  11.

Orzeczenie kary nie uwalnia skazanego od obowiązku złożenia uszczuplonej należności w trybie postępowania administracyjno-skarbowego.

Art.  12.

§1. W postępowaniu karnem nie orzeka się utraty udzielonego przez władzę skarbową upoważnienia przemysłowego lub handlowego, lecz odebranie tegoż następuje w zwykłej drodze administracyjnej stosownie do obowiązujących przepisów.

§ 2. Jeżeliby jednak odebranie takiego upoważnienia miało być następstwem dopuszczenia się przestępstwa, karanego w myśl niniejszej ustawy, wówczas orzec je można dopiero po prawomocnem skazaniu.

Rozdział  IV.

Kary pieniężne w szczególności.

Art.  13.

§1. Kar pieniężnych, ustanowionych w wielokrotności podatku lub opłaty wartości przedmiotu, ceny monopolowej przedmiotu i t. d. nie można wymierzać poniżej dziesięciu złotych, choćby ustanowiona wielokrotność kwoty tej nie dosięgła.

§ 2. Jeśli podstawę wielokrotności da się ustalić tylko w przybliżeniu, oblicza się karę pieniężną według tak ustalonej podstawy przy zastosowaniu postanowień § 1.

§ 3. Jeśli jednak podstawy wielokrotności nie da się oznaczyć nawet w przybliżeniu, wówczas wymierza się karę: w wypadkach, przewidzianych w art. 1 p. 1 i 12, od dwudziestu złotych do dwudziestu tysięcy złotych, w pozostałych zaś wypadkach - od dwudziestu złotych do pięciu tysięcy złotych.

Art.  14.

Jeśli podstawą oznaczenia kary pieniężnej jest podatek lub inna opłata państwowa, a łącznie z tym podatkiem (opłatą) pobierany jest dodatek na rzecz związków komunalnych, wówczas za podstawę oznaczenia kary przyjmuje się podatek (opłatę) wraz z dodatkiem.

Art.  15.

§1. Jeśli podstawą oznaczenia kary pieniężnej jest wartość przedmiotu przestępstwa, to wartość tę przyjmuje się przy przedmiotach monopolowych według cen monopolowych, zaś jako wartość innych przedmiotów przyjmuje się według uznania władzy albo cenę, wykazaną wiarogodnemi dokumentami handlowemi z miejsca pochodzenia przedmiotu przestępstwa, albo, w braku takich dokumentów, cenę według oszacowania, dokonanego na podstawie cen na najbliższym rynku handlowym, albo wreszcie cenę sprzedaży przedmiotu, o ile sprzedaż nastąpiła przed orzeczeniem kary.

§ 2. W przypadkach oszacowania miarodajna będzie cena w czasie popełnienia przestępstwa, przy uwzględnieniu ówczesnego stanu przedmiotu.

Art.  16.

Kary pieniężne wpływają na rzecz Skarbu Państwa.

Rozdział  V.

Kara konfiskaty przedmiotu przestępstwa.

Art.  17.

Przez karę konfiskaty przedmiotu przestępstwa rozumie się konfiskatę nietylko samego przedmiotu, ale również jego koniecznego opakowania oraz tego wszystkiego, co z nim zmieszano lub też połączono w taki sposób, że bez uszczerbku dla przedmiotu przestępstwa odłączyć się nie da.

Art.  18.

§1. przypadkach fabrykacji w przedsiębiorstwach, tajnie prowadzonych, przedmiotów, podlegających opłacie lub stanowiących przedmiot monopolu państwowego, orzeka się obok konfiskaty przedmiotów przestępstwa również konfiskatę maszyn, narzędzi i materjałów, służących do popełnienia przestępstwa.

§ 2. Maszyny, narzędzia i materjały, służące do fabrykacji przedmiotów, objętych monopolem państwowym, ulegną konfiskacie niezależnie od tego, czy służyły, względnie były przeznaczone, do popełnienia przestępstwa, jeśli jest zabroniony ich wyrób, sprzedaż, rozpowszechnianie lub przechowywanie.

Art.  19.

Jeśli przedmiotu przestępstwa nie zdołano ująć, albo jego konfiskaty, ze względu na słuszne roszczenia interwenientów orzec nie można, wówczas zamiast konfiskaty orzeka się obok kary, przewidzianej za dane przestępstwo, dodatkową karę pieniężną, w stosunku do ilości i wartości przedmiotu, określonej dokładnie lub w przybliżeniu, względnie na zasadach art. 13 § 3.

Rozdział  VI.

Zamiana kary pieniężnej na areszt.

Art.  20.

§1. Karę pieniężną zamienia się na areszt zastępczy, licząc po 20 złotych za jeden dzień.

§ 2. Władza orzekająca może według słusznego swego uznania zmienić ustanowioną wyżej normę zamiany kary pieniężnej celem skrócenia aresztu, gdyby dłuższe trwanie aresztu mogło zachwiać egzystencję gospodarczą skazanego albo gdyby zachodziły wyjątkowo ważne okoliczności łagodzące (art. 31).

§ 3. Kara aresztu zastępczego nie może przekraczać dwóch lat i nie może być niższa od dwudziestu czterech godzin.

Art.  21.

Karę aresztu zastępczego wykonywa się w następujących przypadkach:

1) jeśli ściągnięcie kary pieniężnej z majątku i dochodów skazanego i odpowiedzialnego okazało się niemożliwem;

2) jeśli przeprowadzenie ściągnięcia wymagałoby nieproporcjonalnie długiego czasu w stosunku do orzeczonej kary, a zwłaszcza gdyby ściągnięcie nieznacznej kary pieniężnej dało się uskutecznić jedynie drogą przymusowej sprzedaży nieruchomości;

3) jeśli ściągnięcie kary pieniężnej pozbawiłoby skazanego, względnie jego rodzinę, środków utrzymania.

Rozdział  VII.

Wymiar kar w razie zbiegu przestępstw.

Art.  22.

§1. W razie zbiegu przestępstw, podlegających niniejszej ustawie, za każde z nich wymierza się karę pieniężną i konfiskaty osobno, tak, jakby zbieg przestępstw nie zachodził. To samo stosuje się do przestępstw, podlegających niniejszej ustawie, w razie ich zbiegu z, przestępstwami, ustawie tej nie podlegającemi.

§ 2. Postanowienia powyższe co do kary pieniężnej mają zastosowanie również w przypadku, jeżeli czyn, zagrożony karą, podpada pod dwa lub więcej przepisów ustawowych.

Rozdział  VIII.

Wymiar kar w razie okoliczności obciążających.

Art.  23.

§1. Karę, ustanowioną w wielokrotności stałej, można w przypadkach powtarzania tego samego przestępstwa lub też innych obciążających okoliczności, wymierzać w podwyższonych wielokrotnościach, jednakże nie powyżej podwójnej stałej wielokrotności.

§ 2. Karę, ustanowioną w wielokrotności skalowej, można stopniować jedynie w granicach ustanowionej skali.

Art.  24.

Kto po dwukrotnem odcierpieniu kary za przestępstwo, przewidziane w mniejszej ustawie, a popełnione z winy umyślnej, dopuszcza się takiegoż przestępstwa w ciągu pięciu lat od pierwszego ukarania za przestępstwo również z winy umyślnej, ten ulega obok kar, przewidzianych za odnośne przestępstwo, nadto karze aresztu od jednego miesiąca do jednego roku, o ile przepis szczególny nie ustanawia za powrót do przestępstwa kary surowszej. Przez odcierpienie kary rozumie się w tym wypadku również zapłacenie kary pieniężnej w drodze dobrowolnego poddania się karze (art. 178 i nast.).

Art.  25.

Jeśli przestępstwa dopuszczono się w sposób zawodowy, przestępca, choćby za poprzednie dwa przestępstwa kary jeszcze nie odcierpiał, lub choćby wszystkie trzy przestępstwa były przedmiotem łącznego rozstrzygnięcia, ulega obok kar, przewidzianych za to przestępstwo, nadto karze aresztu od miesiąca do dwóch lat.

Art.  26.

Przepisy art. 24 - 25 nie mają zastosowania do przestępstw porządkowych.

Art.  27.

§1. Kto popełni przestępstwo, działając w porozumieniu i równocześnie z dwiema lub więcej osobami, ten, w przypadku naruszenia przepisów, wymienionych w art. i pod p. p. 1 i 12, ulega obok kar, przewidzianych za odnośne przestępstwo, nadto karze aresztu do jednego roku.

§ 2. W przypadku naruszenia innych przepisów kara dodatkowa nie może przekraczać sześciu miesięcy aresztu, wyrzeczenie zaś jej zależy od swobodnego uznania władzy orzekającej.

§ 3. Przepisy powyższe nie mają zastosowania w łych przypadkach, w których powszechne ustawy karne za czyn tego rodzaju przewidują kary surowsze.

Art.  28.

Kto przy popełnieniu przestępstwa zaopatrzony był w broń lub inne narzędzie celem zagrożenia osobistemu bezpieczeństwu organów, władzy, powołanych do przeciwdziałania przestępstwu, ulega obok kar, przewidzianych za to przestępstwo, nadto karze aresztu do sześciu miesięcy. W razie naruszenia przepisów, wymienionych w art. 1 pod p. p. 1 i 12, kara ta może być podwyższona do jednego roku.

Art.  29.

§1. Jeśli sprawca miał zapewnioną ze strony osoby trzeciej korzyść z przestępstwa nawet na wypadek nieudania się tegoż, lub też zapewnione miał pokrycie strat, szkód i kosztów z popełnienia wynikłych, ulega obok kar, przewidzianych za te przestępstwa, nadto karze-aresztu od dwóch do sześciu tygodni.

§ 2. Osoba, która względem sprawcy zobowiązania powyższe zaciągnęła, ulega obok kar za udział w przestępstwie, także karze aresztu od dwóch do sześciu miesięcy.

§ 3. Jeśli straty i szkody, wynikłe z przestępstwa, ponieść miała spółka, zawiązana przez dwie lub więcej osób celem stałego popełniania pewnego rodzaju przestępstw, wtedy każdy ze wspólników, obok kar za udział w przestępstwie, ulega karze więzienia do trzech lat, o ile inne przepisy nie przewidują za to surowszej kary.

Rozdział  IX.

Zbieg kar.

Art.  30.

W przypadku zbiegu kar pozbawienia wolności (także kar z art. 24 - 29) stosuje się przepisy powszechnego prawa karnego w przedmiocie łączenia kar w razie zbiegu przestępstw.

Rozdział  X.

Nadzwyczajne łagodzenie kary.

Art.  31.

§1. Jeżeli zachodzą wyjątkowo ważne okoliczności, uzasadniające złagodzenie kary, można karę pieniężną i karę pozbawienia wolności wymierzyć poniżej najniższego wymiaru, przewidzianego w ustawie.

§ 2. Z tych samych powodów można karę konfiskaty zastosować tylko do części przedmiotu przestępstwa, lub jej zaniechać, z wyjątkiem przypadku, kiedy chodzi o przedmiot, którego zwrot byłby naruszeniem ustawowych zakazów.

Art.  32.

Przepisy prawa karnego powszechnego w przedmiocie, unormowanym w poprzednim artykule, oraz w przedmiocie zawieszenia kary nie mają zastosowania do przestępstw, karanych według niniejszej ustawy.

Rozdział  XI.

Odpowiedzialność osób trzecich.

Art.  33.

§1. Na osobę, w której zastępstwie skazany kierował przedsiębiorstwem przemysłowem lub handlowem, albo załatwiał inne jej interesy, nałożyć można odpowiedzialność za wymierzone skazanemu kary pieniężne i koszty postępowania karnego.

§ 2. Nałożenie takiej odpowiedzialności ma ten skutek, że z majątku odpowiedzialnego ściąga się karę pieniężną i koszty postępowania, jeśli ich nie ściągnięto w całości lub w części od skazanego stosownie do art. 21.

Art.  34.

Określoną w art. 33 odpowiedzialność nakłada się, jeśli istnieją łącznie następujące trzy warunki:

1) jeśli przestępstwo popełniono w związku z wykonywaniem czynności, określonych w art. 33;

2) jeśli przestępstwo nie należy do kategorji przestępstw porządkowych;

3) jeśli osoba, w której zastępstwie skazany załatwiał interesy, osiągnęła choćby bezwiednie korzyść z przestępstwa, albo też, w przypadku usiłowania przestępstwa, korzyść tę byłaby osiągnęła, gdyby przestępstwo zostało dokonane.

Art.  35.

Przy istnieniu warunków, określonych w poprzednim artykule pod 2) i 3), nałożyć można odpowiedzialność również na głowę rodziny z powodu przestępstw, popełnionych przez żyjącego we wspólności małżeńskiej małżonka lub przez innych członków rodziny w związku z wykonywaniem interesów, przez głowę rodziny wyraźnie zleconych, lub zwykle w jej zastępstwie wykonywanych.

Art.  36.

§1. Jeżeli zachodzą warunki, wyszczególnione w art. 33 i 34, można nałożyć odpowiedzialność tak na osobę prawną, jak również na kilka osób za jedno i to samo przestępstwo, a to na każdą z tych osób w takim zakresie, w jakim istnieją warunki, uzasadniające odpowiedzialność; można również orzec odpowiedzialność solidarną, jeśli nie da się ściśle ustalić udziału poszczególnych odpowiedzialnych w korzyści, osiągniętej z przestępstwa, lub ustalenie takie wymagałoby niestosunkowo znacznej straty czasu lub niestosunkowo znacznych kosztów.

§ 2. W razie skazania więcej osób za jedno i to samo przestępstwo, nie można na żadną z tych osób, poza wymierzoną jej karą, nałożyć odpowiedzialności za kary pieniężne i koszty postępowania, nałożone za to samo przestępstwo innym skazanym.

§ 3. Oskarżonego (obwinionego) uniewinnionego można uznać za odpowiedzialnego w charakterze osoby trzeciej.

Art.  37.

Z powodów, zasługujących na uwzględnienie, może władza orzekająca zaniechać w całości lub w części nałożenia odpowiedzialności, a natomiast orzec wykonanie na skazanym kary aresztu zastępczego. Należy w szczególności uwzględnić, w miarę możności, rozmiar korzyści, płynącej z przestępstwa, oraz stosunki majątkowe odpowiedzialnego.

Art.  38.

W razie śmierci skazanego lub odpowiedzialnego przed uprawomocnieniem się wyroku, względnie orzeczenia karnego, odpowiedzialność gaśnie.

Art.  39.

Nie ulegają odpowiedzialności w charakterze osób trzecich osoby nieletnie i zostające pod kuratelą.

Rozdział  XII.

Przedawnienie.

Art.  40.

§1. Przedawnienie ścigania następuje, jeśli postępowania karnego nie wszczęto, w okresie:

1) trzechletnim przy wszystkich przestępstwach, podlegających niniejszej ustawie, z wyjątkiem przestępstw porządkowych, i

2) jednorocznym przy przestępstwach porządkowych.

§ 2. Za wszczęcie postępowania karnego uważa się jakąkolwiek czynność władzy skarbowej lub sądowej, podjętą celem ustalenia przestępstwa.

§ 3. Okres przedawnienia liczy się od dnia popełnienia przestępstwa.

Art.  41.

§1. Mimo wszczętego już postępowania nie można w żadnej instancji wydać ani wyroku skazującego, ani skazującego orzeczenia karnego, jeśli od dnia popełnienia przestępstwa upłynęły potrójne okresy, podane w poprzednim artykule dla przedawnienia ścigania.

§ 2. Przepis ten nie ma zastosowania w postępowaniu kasacyjnem.

Art.  42.

§1. Mimo wydanego wyroku lub orzeczenia kara nie może być wykonana, jeśli przed upływem podwójnych okresów, wymienionych w art. 40, licząc od dnia wydania wyroku lub orzeczenia, nie rozpoczęto wykonania kary.

§ 2. W tym przypadku gaśnie też odpowiedzialność w charakterze osoby trzeciej, chyba, że kary nie wykonano z powodu nieobecności skazanego w kraju.

Art.  43.

§1. Poza postanowieniami art. 40 - 42 przedawnienie ani nie zależy od żadnych innych warunków, ani nie ulega zawieszeniu (wstrzymaniu) lub przerwie z innych powodów.

§ 2. Przedawnienie umarza wszelkie kary, jednak przedmioty, których zwrot byłby naruszeniem zakazów ustawowych, ulegną konfiskacie mimo przedawnienia.

Rozdział  XIII.

Umorzenie kar w razie śmierci przestępcy.

Art.  44.

§1. Śmierć przestępcy umarza wszelkie kary, jednak kara pieniężna obciąża spadek po nim w razie śmierci skazanego po uprawomocnieniu się wyroku.

§ 2. Konfiskata przedmiotu przestępstwa nastąpi mimo śmierci przestępcy.