Część 1 - PRZESTĘPSTWA I KARY. - Ustawa karna skarbowa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.34.355

Akt utracił moc

Wersja od: 15 stycznia 1936 r.

CZĘŚĆ  I.

PRZESTĘPSTWA I KARY.

Dział  I.

Postanowienia ogólne.

Rozdział  I.

Zakres stosowania ustawy.

Art.  1.

Według zasad niniejszej ustawy ulegają ukaraniu przestępstwa, polegające na naruszeniu przepisów w zakresie:

1) opłat celnych i obrotu towarowego z zagranicą;

2) monopolu tytoniowego;

3) monopolu spirytusowego oraz opodatkowania kwasu octowego i drożdży prasowanych;

4) monopolu solnego;

5) monopolu zapałczanego oraz opodatkowania zapalniczek;

6) państwowej wyłączności loterji;

7) podatku (akcyzy) od piwa;

8) podatku od wina i miodu syconego;

9) podatku od węgla;

10) podatku od kart do gry;

11) patentów akcyzowych;

12) obrotu towarowego z Wolnem Miastem Gdańskiem.

Art.  2.

Zawarte w poszczególnych ustawach karnych ogólne przepisy prawa karnego materjalnego mają o tyle zastosowanie do przestępstw, karanych według niniejszej ustawy, o ile ta nie stanowi inaczej.

Art.  3.

Ustawa niniejsza ma zastosowanie również do przestępstw, popełnionych na szkodę Skarbu Polskiego poza granicami Państwa, zarówno przez obywateli polskich, jak i cudzoziemców, jeżeli chodzi o przestępstwa, polegające na uszczupleniu dochodu skarbowego, albo na naruszeniu wydanego w stosunku do zagranicy lub Wolnego Miasta Gdańska zakazu przywozu, wywozu lub przewozu towarów, i jeżeli umowy, zawarte z innemi państwami lub z Wolnem Miastem Gdańskiem, inaczej nie stanowią.

Art.  4.

Przepisy niniejszej ustawy stosuje się również do osób, podlegających sądownictwu wojskowemu.

Rozdział  II.

Rodzaje winy.

Art.  5.

Przestępstwo można popełnić także nieumyślnie, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Art.  6.

Podżegacze i pomocnicy ulegają karze, przewidzianej dla sprawcy.

Art.  7.

§1. Kto bez uprzedniego porozumienia się z uczestnikiem przestępstwa świadomie udziela mu pomocy, by go uchronić od kary, ulega karze według przepisu, stosującego się do uczestników przestępstwa.

§ 2. Kto przedmiot, pochodzący z przestępstwa, świadomie nabywa, przechowuje, transportuje, albo w jakikolwiek sposób świadomie ciągnie zysk z przestępstwa, ulega karze według przepisu, stosującego się do uczestników przestępstwa, z tem jednak zastrzeżeniem, że karę wymierza się tylko w stosunku do tej części przedmiotu, której czyn dotyczy.

Art.  8.

§1. Usiłowanie ulega karze, jeśli przestępstwo popełniono z winy umyślnej. Karę wymierza się według przepisu, stosującego się do danego przestępstwa.

§ 2. Usiłowanie przestępstw porządkowych karze nie ulega. Za porządkowe uważa się przestępstwo, zagrożone karą pieniężną porządkową.

Art.  9.

Przestępca nie ulega karze, jeśli w przypadku przestępstwa, polegającego wyłącznie na uszczupleniu dochodu skarbowego, nie będąc skądinąd bezpośrednio zagrożony wykryciem, doniesie o niem władzy skarbowej, powołanej do ścigania przestępstwa, zanim ona o niem się dowie, i złoży całą uszczuploną należność w terminie, oznaczonym przez władzę, oraz wymieni wszystkich wspólników (art. 6 i 7), jeżeli przestępstwo popełniło dwie lub więcej osób.

Rozdział  III.

Kary w ogólności.

Art.  10.

Rodzaje kar za przestępstwa, podlegające niniejszej ustawie, są następujące:

1) kara majątkowa:

a) kara pieniężna,

b) kara konfiskaty (przepadku) przedmiotu przestępstwa,

2) kara pozbawienia wolności,

Art.  11.

Orzeczenie kary nie uwalnia skazanego od obowiązku złożenia uszczuplonej należności w trybie postępowania administracyjno-skarbowego.

Art.  12.

§1. W postępowaniu karnem nie orzeka się utraty udzielonego przez władzę skarbową upoważnienia przemysłowego lub handlowego, lecz odebranie tegoż następuje w zwykłej drodze administracyjnej stosownie do obowiązujących przepisów.

§ 2. Jeżeliby jednak odebranie takiego upoważnienia miało być następstwem dopuszczenia się przestępstwa, karanego w myśl niniejszej ustawy, wówczas orzec je można dopiero po prawomocnem skazaniu.

Rozdział  IV.

Kary pieniężne w szczególności.

Art.  13.

§1. Kar pieniężnych, ustanowionych w wielokrotności podatku lub opłaty wartości przedmiotu, ceny monopolowej przedmiotu i t. d. nie można wymierzać poniżej dziesięciu złotych, choćby ustanowiona wielokrotność kwoty tej nie dosięgła.

§ 2. Jeśli podstawę wielokrotności da się ustalić tylko w przybliżeniu, oblicza się karę pieniężną według tak ustalonej podstawy przy zastosowaniu postanowień § 1.

§ 3. Jeśli jednak podstawy wielokrotności nie da się oznaczyć nawet w przybliżeniu, wówczas wymierza się karę: w wypadkach, przewidzianych w art. 1 p. 1 i 12, od dwudziestu złotych do dwudziestu tysięcy złotych, w pozostałych zaś wypadkach - od dwudziestu złotych do pięciu tysięcy złotych.

Art.  14.

Jeśli podstawą oznaczenia kary pieniężnej jest podatek lub inna opłata państwowa, a łącznie z tym podatkiem (opłatą) pobierany jest dodatek na rzecz związków komunalnych, wówczas za podstawę oznaczenia kary przyjmuje się podatek (opłatę) wraz z dodatkiem.

Art.  15.

§1. Jeśli podstawą oznaczenia kary pieniężnej jest wartość przedmiotu przestępstwa, to wartość tę przyjmuje się przy przedmiotach monopolowych według cen monopolowych, zaś jako wartość innych przedmiotów przyjmuje się według uznania władzy albo cenę, wykazaną wiarogodnemi dokumentami handlowemi z miejsca pochodzenia przedmiotu przestępstwa, albo, w braku takich dokumentów, cenę według oszacowania, dokonanego na podstawie cen na najbliższym rynku handlowym, albo wreszcie cenę sprzedaży przedmiotu, o ile sprzedaż nastąpiła przed orzeczeniem kary.

§ 2. W przypadkach oszacowania miarodajna będzie cena w czasie popełnienia przestępstwa, przy uwzględnieniu ówczesnego stanu przedmiotu.

Art.  16.

Kary pieniężne wpływają na rzecz Skarbu Państwa.

Rozdział  V.

Kara konfiskaty przedmiotu przestępstwa.

Art.  17.

Przez karę konfiskaty przedmiotu przestępstwa rozumie się konfiskatę nietylko samego przedmiotu, ale również jego koniecznego opakowania oraz tego wszystkiego, co z nim zmieszano lub też połączono w taki sposób, że bez uszczerbku dla przedmiotu przestępstwa odłączyć się nie da.

Art.  18.

§1. przypadkach fabrykacji w przedsiębiorstwach, tajnie prowadzonych, przedmiotów, podlegających opłacie lub stanowiących przedmiot monopolu państwowego, orzeka się obok konfiskaty przedmiotów przestępstwa również konfiskatę maszyn, narzędzi i materjałów, służących do popełnienia przestępstwa.

§ 2. Maszyny, narzędzia i materjały, służące do fabrykacji przedmiotów, objętych monopolem państwowym, ulegną konfiskacie niezależnie od tego, czy służyły, względnie były przeznaczone, do popełnienia przestępstwa, jeśli jest zabroniony ich wyrób, sprzedaż, rozpowszechnianie lub przechowywanie.

Art.  19.

Jeśli przedmiotu przestępstwa nie zdołano ująć, albo jego konfiskaty, ze względu na słuszne roszczenia interwenientów orzec nie można, wówczas zamiast konfiskaty orzeka się obok kary, przewidzianej za dane przestępstwo, dodatkową karę pieniężną, w stosunku do ilości i wartości przedmiotu, określonej dokładnie lub w przybliżeniu, względnie na zasadach art. 13 § 3.

Rozdział  VI.

Zamiana kary pieniężnej na areszt.

Art.  20.

§1. Karę pieniężną zamienia się na areszt zastępczy, licząc po 20 złotych za jeden dzień.

§ 2. Władza orzekająca może według słusznego swego uznania zmienić ustanowioną wyżej normę zamiany kary pieniężnej celem skrócenia aresztu, gdyby dłuższe trwanie aresztu mogło zachwiać egzystencję gospodarczą skazanego albo gdyby zachodziły wyjątkowo ważne okoliczności łagodzące (art. 31).

§ 3. Kara aresztu zastępczego nie może przekraczać dwóch lat i nie może być niższa od dwudziestu czterech godzin.

Art.  21.

Karę aresztu zastępczego wykonywa się w następujących przypadkach:

1) jeśli ściągnięcie kary pieniężnej z majątku i dochodów skazanego i odpowiedzialnego okazało się niemożliwem;

2) jeśli przeprowadzenie ściągnięcia wymagałoby nieproporcjonalnie długiego czasu w stosunku do orzeczonej kary, a zwłaszcza gdyby ściągnięcie nieznacznej kary pieniężnej dało się uskutecznić jedynie drogą przymusowej sprzedaży nieruchomości;

3) jeśli ściągnięcie kary pieniężnej pozbawiłoby skazanego, względnie jego rodzinę, środków utrzymania.

Rozdział  VII.

Wymiar kar w razie zbiegu przestępstw.

Art.  22.

§1. W razie zbiegu przestępstw, podlegających niniejszej ustawie, za każde z nich wymierza się karę pieniężną i konfiskaty osobno, tak, jakby zbieg przestępstw nie zachodził. To samo stosuje się do przestępstw, podlegających niniejszej ustawie, w razie ich zbiegu z, przestępstwami, ustawie tej nie podlegającemi.

§ 2. Postanowienia powyższe co do kary pieniężnej mają zastosowanie również w przypadku, jeżeli czyn, zagrożony karą, podpada pod dwa lub więcej przepisów ustawowych.

Rozdział  VIII.

Wymiar kar w razie okoliczności obciążających.

Art.  23.

§1. Karę, ustanowioną w wielokrotności stałej, można w przypadkach powtarzania tego samego przestępstwa lub też innych obciążających okoliczności, wymierzać w podwyższonych wielokrotnościach, jednakże nie powyżej podwójnej stałej wielokrotności.

§ 2. Karę, ustanowioną w wielokrotności skalowej, można stopniować jedynie w granicach ustanowionej skali.

Art.  24.

Kto po dwukrotnem odcierpieniu kary za przestępstwo, przewidziane w mniejszej ustawie, a popełnione z winy umyślnej, dopuszcza się takiegoż przestępstwa w ciągu pięciu lat od pierwszego ukarania za przestępstwo również z winy umyślnej, ten ulega obok kar, przewidzianych za odnośne przestępstwo, nadto karze aresztu od jednego miesiąca do jednego roku, o ile przepis szczególny nie ustanawia za powrót do przestępstwa kary surowszej. Przez odcierpienie kary rozumie się w tym wypadku również zapłacenie kary pieniężnej w drodze dobrowolnego poddania się karze (art. 178 i nast.).

Art.  25.

Jeśli przestępstwa dopuszczono się w sposób zawodowy, przestępca, choćby za poprzednie dwa przestępstwa kary jeszcze nie odcierpiał, lub choćby wszystkie trzy przestępstwa były przedmiotem łącznego rozstrzygnięcia, ulega obok kar, przewidzianych za to przestępstwo, nadto karze aresztu od miesiąca do dwóch lat.

Art.  26.

Przepisy art. 24 - 25 nie mają zastosowania do przestępstw porządkowych.

Art.  27.

§1. Kto popełni przestępstwo, działając w porozumieniu i równocześnie z dwiema lub więcej osobami, ten, w przypadku naruszenia przepisów, wymienionych w art. i pod p. p. 1 i 12, ulega obok kar, przewidzianych za odnośne przestępstwo, nadto karze aresztu do jednego roku.

§ 2. W przypadku naruszenia innych przepisów kara dodatkowa nie może przekraczać sześciu miesięcy aresztu, wyrzeczenie zaś jej zależy od swobodnego uznania władzy orzekającej.

§ 3. Przepisy powyższe nie mają zastosowania w łych przypadkach, w których powszechne ustawy karne za czyn tego rodzaju przewidują kary surowsze.

Art.  28.

Kto przy popełnieniu przestępstwa zaopatrzony był w broń lub inne narzędzie celem zagrożenia osobistemu bezpieczeństwu organów, władzy, powołanych do przeciwdziałania przestępstwu, ulega obok kar, przewidzianych za to przestępstwo, nadto karze aresztu do sześciu miesięcy. W razie naruszenia przepisów, wymienionych w art. 1 pod p. p. 1 i 12, kara ta może być podwyższona do jednego roku.

Art.  29.

§1. Jeśli sprawca miał zapewnioną ze strony osoby trzeciej korzyść z przestępstwa nawet na wypadek nieudania się tegoż, lub też zapewnione miał pokrycie strat, szkód i kosztów z popełnienia wynikłych, ulega obok kar, przewidzianych za te przestępstwa, nadto karze-aresztu od dwóch do sześciu tygodni.

§ 2. Osoba, która względem sprawcy zobowiązania powyższe zaciągnęła, ulega obok kar za udział w przestępstwie, także karze aresztu od dwóch do sześciu miesięcy.

§ 3. Jeśli straty i szkody, wynikłe z przestępstwa, ponieść miała spółka, zawiązana przez dwie lub więcej osób celem stałego popełniania pewnego rodzaju przestępstw, wtedy każdy ze wspólników, obok kar za udział w przestępstwie, ulega karze więzienia do trzech lat, o ile inne przepisy nie przewidują za to surowszej kary.

Rozdział  IX.

Zbieg kar.

Art.  30.

W przypadku zbiegu kar pozbawienia wolności (także kar z art. 24 - 29) stosuje się przepisy powszechnego prawa karnego w przedmiocie łączenia kar w razie zbiegu przestępstw.

Rozdział  X.

Nadzwyczajne łagodzenie kary.

Art.  31.

§1. Jeżeli zachodzą wyjątkowo ważne okoliczności, uzasadniające złagodzenie kary, można karę pieniężną i karę pozbawienia wolności wymierzyć poniżej najniższego wymiaru, przewidzianego w ustawie.

§ 2. Z tych samych powodów można karę konfiskaty zastosować tylko do części przedmiotu przestępstwa, lub jej zaniechać, z wyjątkiem przypadku, kiedy chodzi o przedmiot, którego zwrot byłby naruszeniem ustawowych zakazów.

Art.  32.

Przepisy prawa karnego powszechnego w przedmiocie, unormowanym w poprzednim artykule, oraz w przedmiocie zawieszenia kary nie mają zastosowania do przestępstw, karanych według niniejszej ustawy.

Rozdział  XI.

Odpowiedzialność osób trzecich.

Art.  33.

§1. Na osobę, w której zastępstwie skazany kierował przedsiębiorstwem przemysłowem lub handlowem, albo załatwiał inne jej interesy, nałożyć można odpowiedzialność za wymierzone skazanemu kary pieniężne i koszty postępowania karnego.

§ 2. Nałożenie takiej odpowiedzialności ma ten skutek, że z majątku odpowiedzialnego ściąga się karę pieniężną i koszty postępowania, jeśli ich nie ściągnięto w całości lub w części od skazanego stosownie do art. 21.

Art.  34.

Określoną w art. 33 odpowiedzialność nakłada się, jeśli istnieją łącznie następujące trzy warunki:

1) jeśli przestępstwo popełniono w związku z wykonywaniem czynności, określonych w art. 33;

2) jeśli przestępstwo nie należy do kategorji przestępstw porządkowych;

3) jeśli osoba, w której zastępstwie skazany załatwiał interesy, osiągnęła choćby bezwiednie korzyść z przestępstwa, albo też, w przypadku usiłowania przestępstwa, korzyść tę byłaby osiągnęła, gdyby przestępstwo zostało dokonane.

Art.  35.

Przy istnieniu warunków, określonych w poprzednim artykule pod 2) i 3), nałożyć można odpowiedzialność również na głowę rodziny z powodu przestępstw, popełnionych przez żyjącego we wspólności małżeńskiej małżonka lub przez innych członków rodziny w związku z wykonywaniem interesów, przez głowę rodziny wyraźnie zleconych, lub zwykle w jej zastępstwie wykonywanych.

Art.  36.

§1. Jeżeli zachodzą warunki, wyszczególnione w art. 33 i 34, można nałożyć odpowiedzialność tak na osobę prawną, jak również na kilka osób za jedno i to samo przestępstwo, a to na każdą z tych osób w takim zakresie, w jakim istnieją warunki, uzasadniające odpowiedzialność; można również orzec odpowiedzialność solidarną, jeśli nie da się ściśle ustalić udziału poszczególnych odpowiedzialnych w korzyści, osiągniętej z przestępstwa, lub ustalenie takie wymagałoby niestosunkowo znacznej straty czasu lub niestosunkowo znacznych kosztów.

§ 2. W razie skazania więcej osób za jedno i to samo przestępstwo, nie można na żadną z tych osób, poza wymierzoną jej karą, nałożyć odpowiedzialności za kary pieniężne i koszty postępowania, nałożone za to samo przestępstwo innym skazanym.

§ 3. Oskarżonego (obwinionego) uniewinnionego można uznać za odpowiedzialnego w charakterze osoby trzeciej.

Art.  37.

Z powodów, zasługujących na uwzględnienie, może władza orzekająca zaniechać w całości lub w części nałożenia odpowiedzialności, a natomiast orzec wykonanie na skazanym kary aresztu zastępczego. Należy w szczególności uwzględnić, w miarę możności, rozmiar korzyści, płynącej z przestępstwa, oraz stosunki majątkowe odpowiedzialnego.

Art.  38.

W razie śmierci skazanego lub odpowiedzialnego przed uprawomocnieniem się wyroku, względnie orzeczenia karnego, odpowiedzialność gaśnie.

Art.  39.

Nie ulegają odpowiedzialności w charakterze osób trzecich osoby nieletnie i zostające pod kuratelą.

Rozdział  XII.

Przedawnienie.

Art.  40.

§1. Przedawnienie ścigania następuje, jeśli postępowania karnego nie wszczęto, w okresie:

1) trzechletnim przy wszystkich przestępstwach, podlegających niniejszej ustawie, z wyjątkiem przestępstw porządkowych, i

2) jednorocznym przy przestępstwach porządkowych.

§ 2. Za wszczęcie postępowania karnego uważa się jakąkolwiek czynność władzy skarbowej lub sądowej, podjętą celem ustalenia przestępstwa.

§ 3. Okres przedawnienia liczy się od dnia popełnienia przestępstwa.

Art.  41.

§1. Mimo wszczętego już postępowania nie można w żadnej instancji wydać ani wyroku skazującego, ani skazującego orzeczenia karnego, jeśli od dnia popełnienia przestępstwa upłynęły potrójne okresy, podane w poprzednim artykule dla przedawnienia ścigania.

§ 2. Przepis ten nie ma zastosowania w postępowaniu kasacyjnem.

Art.  42.

§1. Mimo wydanego wyroku lub orzeczenia kara nie może być wykonana, jeśli przed upływem podwójnych okresów, wymienionych w art. 40, licząc od dnia wydania wyroku lub orzeczenia, nie rozpoczęto wykonania kary.

§ 2. W tym przypadku gaśnie też odpowiedzialność w charakterze osoby trzeciej, chyba, że kary nie wykonano z powodu nieobecności skazanego w kraju.

Art.  43.

§1. Poza postanowieniami art. 40 - 42 przedawnienie ani nie zależy od żadnych innych warunków, ani nie ulega zawieszeniu (wstrzymaniu) lub przerwie z innych powodów.

§ 2. Przedawnienie umarza wszelkie kary, jednak przedmioty, których zwrot byłby naruszeniem zakazów ustawowych, ulegną konfiskacie mimo przedawnienia.

Rozdział  XIII.

Umorzenie kar w razie śmierci przestępcy.

Art.  44.

§1. Śmierć przestępcy umarza wszelkie kary, jednak kara pieniężna obciąża spadek po nim w razie śmierci skazanego po uprawomocnieniu się wyroku.

§ 2. Konfiskata przedmiotu przestępstwa nastąpi mimo śmierci przestępcy.

Dział  II.

Postanowienia szczególne.

Rozdział  I.

Kary za naruszenie przepisów o opłatach celnych i obrocie towarowym z zagranicą (art. 1 p. 1).

Art.  45.

Kto jakiekolwiek przedmioty wprowadzi z zagranicy na obszar Państwa Polskiego, wyprowadzi z tegoż obszaru zagranicę albo wreszcie przewiezie przez tenże obszar z jednego obcego państwa na drugie obce państwo bez uiszczenia należności celnych przywozowych, wywozowych lub przewozowych - ulega karze:

1) czterokrotnych należności celnych od przedmiotów, co do których niema zakazu przywozu, wywozu lub przewozu;

2) pięciokrotnych należności celnych od przedmiotów, na których przywóz, wywóz lub przewóz potrzebne jest zezwolenie władzy, w danym przypadku nie uzyskane,

a ponadto w obu wypadkach karze konfiskaty przedmiotu przestępstwa.

Art.  46.

Kto naruszy zakaz przywozu, wywozu lub przewozu takich przedmiotów, co do których nie ma ustanowionego cła, ulega karze pieniężnej w wysokości dwukrotnej wartości przedmiotów przestępstwa oraz karze konfiskaty tych przedmiotów.

Art.  47.

§1. Kto przez niezgodne z rzeczywistością zgłoszenie przedmiotów do odprawy celnej lub przez wprowadzenie na polski obszar celny tych przedmiotów po dokonanej odprawie naruszył zakaz przywozu, chociażby w danym wypadku uszczuplenie należności celnych nie nastąpiło, ulegnie karze pieniężnej w wysokości czterokrotnych należności celnych od tych przedmiotów, o ile zaś przedmiot jest wolny od cła - dwukrotnej jego wartości, a ponadto w obu wypadkach karze konfiskaty przedmiotów przestępstwa.

§ 2. Tej samej karze ulega ten, kto umyślnie towaru, zwolnionego od cła albo odprawionego z zastosowaniem ulgi celnej do ściśle określonego celu lub z pewnemi warunkami, używa do innego celu lub nie zachowuje przepisanych warunków.

§ 3. Kto celem uzyskania nienależnego zwrotu cła, względnie uzyskania wyższej kwoty zwrotu cła aniżeli tej, któraby w rzeczywistości przypadała, deklaruje towar w urzędzie celnym niezgodnie z istotnym stanem rzeczy, ulega karze pieniężnej w wysokości dziesięciokrotnej otrzymanej lub żądanej kwoty.

Art.  48.

Za naruszenie zakazu przywozu (art. 47 § 1) uważa się również zgłoszenie do odprawy celnej lub wprowadzenie na obszar Państwa Polskiego po dokonanej odprawie celnej: 1) przedmiotów, wprowadzanych na podstawie uzyskanego zezwolenia, a nie odpowiadających co do kraju ich pochodzenia warunkom tego zezwolenia, 2) przedmiotów, wprowadzanych celem ominięcia zakazu na podstawie dokumentów, określających kraj pochodzenia niezgodnie z rzeczywistością.

Art.  49.

§1. Jeżeli niezgodne z rzeczywistością zadeklarowanie przedmiotu w urzędzie celnym spowodowało lub spowodować mogło nieprawidłowy pod względem jakościowym lub ilościowym wynik odprawy celnej, nastąpiło jednak z winy nieumyślnej, karę pieniężną orzeka się w wysokości połowy wymiaru, ustanowionego w art. 45, 46 lub 47.

§ 2. W wypadku, jeżeli niezgodne z rzeczywistością zadeklarowanie przedmiotu nastąpiło bez ustalenia winy deklarującego, orzeka się karę pieniężną w wysokości od dwudziestu do dwóch tysięcy złotych.

§ 3. W wypadkach, przewidzianych w artykule niniejszym, konfiskaty przedmiotu wcale się nie orzeka, bez ujmy wszakże dla ograniczeń wolnego obrotu.

§ 4. W wypadkach, przewidzianych w § 2 niniejszego artykułu, kary aresztu zastępczego nie orzeka się, natomiast zabezpiecza się wymierzoną karę na odpowiedniej części lub całości nieprawidłowo zgłoszonego przedmiotu.

Art.  50.

Jeśli deklaracja jest tylko w części nieprawdziwą, orzeka się karę czy to pieniężną, czy też konfiskaty w stosunku do tej części przedmiotu, którą nieprawdziwie zadeklarowano.

Art.  51.

Poza przypadkami, określonemi w art. 45 - 50, winni naruszenia przepisów co do opłat celnych i obrotu towarowego z zagranicą ulegają karze pieniężnej porządkowej od dwudziestu do dwóch tysięcy złotych.

Art.  52.

Należność celną, mającą stanowić podstawę wymiaru kary pieniężnej, oblicza się według tych samych zasad, jakie stosuje się przy ocleniu przedmiotu, jednak bez doliczenia opłat dodatkowych, jako to: manipulacyjnych, składowych, statystycznych i t. d.

Art.  53.

Przy przedmiotach, stanowiących przedmiot monopolu państwowego lub też podlegających podatkowi, przyjmuje się za podstawę obliczenia kary pieniężnej, prócz opłat celnych, ponadto należne podatki, względnie opłaty przy zastosowaniu art. 14.

Art.  54.

Winni naruszenia przepisów o statystyce celnej ulegają w każdym wypadku, a więc również w razie uchylenia się od uiszczenia opłaty statystycznej karze pieniężnej według art. 51.

Art.  55.

Winni naruszenia postanowień rozporządzenia. Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 października 1927 r. o sztucznych środkach słodzących (Dz. U. R. P. Nr. 89, poz. 797) ulegają oprócz kar majątkowych, wyżej przewidzianych (art. 45 i nast.), również karze aresztu od dwóch tygodni do sześciu miesięcy.

Art.  56.

Postanowienia poprzednich artykułów nie uchybiają w niczem postanowieniom rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 23 grudnia 1927 r. o granicach Państwa (Dz. U. R. P. Nr. 117, poz. 996) ani co do skutków kar za przemytnictwo (wydalenie z pasa granicznego), ani też co do właściwości władz, powołanych do orzekania tych skutków.

Rozdział  II.

Kary za naruszenie przepisów o monopolu tytoniowym (art. 1 p. 2).

a) Niedozwolona uprawa tytoniu.

Art.  57.

§1. Winni niedozwolonej uprawy tytoniu, jeśli zbioru jeszcze nie dokonano, ulegają karzę pieniężnej w wysokości od pięciu do dwudziestu złotych za każdy metr kwadratowy uprawionej bez; upoważnienia przestrzeni gruntu, przyczem ułamki metra liczy się za cały metr. Obojętne jest przytem, czy grunt obsiano nasieniem tytoniowem, czy też na gruncie posadzono sadzonki rośliny tytoniowej. Niezależnie od orzeczenia kary pieniężnej, władza dokona zniszczenia całej plantacji w sposób, jaki uzna za stosowny.

§ 2. Jeżeli tytoń posiano, względnie posadzono pomiędzy innemi roślinami, w takim razie za podstawę obliczenia kary przyjmuje się w przybliżeniu taką przestrzeń gruntu, jakiej musianoby użyć do zasiania lub zasadzenia tej samej ilości samego tylko tytoniu, licząc cztery krzewy rośliny tytoniowej na. jeden metr kwadratowy przestrzeli gruntu.

§ 3. Winni pielęgnowania rośliny tytoniowej, która wyrosła choć jej nie posiano, ani też posadzono, ulegają karani z § 1, obniżonym do połowy.

§ 4. Nie ulega ukaraniu ten, kto zniszczył plantację zanim władza o niej się dowiedziała.

Art.  58.

§1. Jeśli winny niedozwolonej uprawy tytoniu (art. 57 § 1) posiadał warunki do uzyskania pozwolenia na uprawę, o pozwolenie się jednak nie postarał, może właściwa władza pozwolenia tego dodatkowo udzielić, a wówczas ulega plantator karze nie wyższej, niż połowa ustanowionej w rzeczonym artykule kary, i po jej złożeniu stosuje się do niego te same przepisy, jakie obowiązują co do plantatorów upoważnionych.

§ 2. Gdyby dodatkowego pozwolenia udzielono tylko co do części obsianej lub obsadzonej tytoniem przestrzeni, wówczas wymierza się karę wedle § 1 tylko co do przestrzeni, pozwoleniem objętej, a co do reszty przestrzeni wymierza się karę wedle art. 57.

Art.  59.

§1. Jeśli dokonano zbioru tytoniu, uprawianego bez zezwolenia, a rozmiar przestrzeni gruntu, obsadzonego (obsianego tytoniem, można będzie stwierdzić, wówczas winni ulegają karze pieniężnej w wysokości od dziesięciu do trzydziestu złotych za każdy metr kwadratowy gruntu, przyczem ułamki metra liczy się za cały metr.

§ 2. Jeżeli rozmiaru plantacji nie można będzie stwierdzić, karę wymierza się wówczas od wagi zebranego tytoniu w wysokości od stu do dwustu pięćdziesięciu, złotych od każdego, choćby niepełnego kilograma.

§ 3. W obu powyższych przypadkach tytoń ulega konfiskacie.

Art.  60.

Uprawę tytoniu przez upoważnionego plantatora na innym gruncie, niż wymieniony w dokumencie koncesyjnym, lub z innego nasienia, aniżeli dostarczone lub wskazane przez organa Państwowego Monopolu Tytoniowego, uważa się za niedozwoloną.

Art.  61.

Upoważniony plantator, który wyprodukowany przez siebie surowiec odstępuje osobom trzecim lub zatrzymuje po wyznaczonym mu terminie dostawy do własnego użytku lub celem odstąpienia osobom trzecim, ulega karze pieniężnej w wysokości od stu do dwustu pięćdziesięciu złotych od każdego, choćby niepełnego kilograma tytoniu oraz karze aresztu do sześciu miesięcy. Tytoń ulega konfiskacie.

Art.  62.

Za sprawcę naruszenia przepisów o uprawie tytoniu uważa się właściciela albo dzierżawcę, lub użytkownika gruntu, na którym ujawniono rośliny tytoniowe, chyba że winę uprawy tytoniu, względnie pielęgnowania rośliny tytoniowej, która wyrosła, choć jej nie posiano ani posadzono, komu innemu przypisać należy.

Art.  63.

Winni bezprawnego posiadania, względnie przechowywania surowca tytoniowego, ulegają karze pieniężnej w wysokości od stu do dwustu pięćdziesięciu złotych od każdego, choćby niepełnego, kilograma oraz karze konfiskaty surowca.

Art.  64.

Za wszelkie inne naruszenia przepisów, dotyczących czy to uprawy, czy przechowania lub odstawienia surowca tytoniowego do wyznaczonych miejsc dostawy, ulega upoważniony plantator karze pieniężnej porządkowej od dwudziestu do pięciuset złotych.

b) Naruszenie przepisów o obrocie towarowym z zagranicą i z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem i przewozem tytoniu.

Art.  65.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem, lub przewozem czy to surowca, czy wyrobów tytoniowych, ulegają karom, ustanowionym, za te naruszenia co do innych towarów (art. 45 i nast. oraz art. 133 - 135).

Art.  66.

Kto nabywa, zbywa lub posiada surowiec tytoniowy lub wyroby tytoniowe zagranicznego pochodzenia, ulega karze stosownie do przepisów art. 45 i nast., jeśli nie może wykazać, że nabycie i zbycie nastąpiło z zachowaniem warunków, określonych w ustawie o monopolu tytoniowym.

c) Niedozwolone wytwarzanie lub przerabianie wyrobów tytoniowych oraz ich sprzedaż.

Art.  67.

§1. Winni niedozwolonego wytwarzania wyrobów tytoniowych z surowca lub niedozwolonego dalszego przerabiania gotowych już wyrobów tytoniowych, lub sprzedaży tych wyrobów, ulegają karze pieniężnej w wysokości tysiąca złotych od kilograma gotowych już wyrobów i od przygotowanego materjału oraz karze konfiskaty tych przedmiotów, a nadto karze aresztu od tygodnia do sześciu miesięcy.

§ 2. Winni wytwarzania wyrobów tytoniowych za wynagrodzeniem, na zamówienie i na rachunek innych osób z tytoniu, dostarczonego na ten cel przez te osoby, ulegają karze pieniężnej, wyżej przewidzianej.

§ 3. Takiejże karze ulegają winni nabywania wyrobów tytoniowych, pochodzących z prywatnej fabrykacji.

d) Naruszenie przepisów o sprzedaży wyrobów tytoniowych rządowej fabrykacji.

Art.  68.

§1. Osoby, winne sprzedaży wyrobów tytoniowych monopolowych, jeśli nie posiadają na sprzedaż pozwolenia władzy skarbowej, ulegają karze pieniężnej w wysokości od dwudziestu do pięciuset złotych oraz karze konfiskaty ujętych wyrobów.

§ 2. Według tych samych zasad ulega karze nabywca wyrobów monopolowych, o ile wiedział, że sprzedający nie ma pozwolenia na sprzedaż.

§ 3. Pod przepisy te nie podpadają wypadki, gdy sprzedaż prowadzona jest na zasadzie pozwolenia, jednak nie na rachunek osoby, której pozwolenia udzielono. W wypadkach takich wymierza się karę według art. 76.

Art.  69.

Upoważniony sprzedawca wyrobów tytoniowych, który sprzedaje je po cenie wyższej niż taryfowa, ulega karze pieniężnej w wysokości od pięćdziesięcio do stokrotnej pobranej, względnie żądanej nadwyżki.

Art.  70.

Upoważniony sprzedawca wyrobów tytoniowych, który albo zmniejsza zawartą w opakowaniu ilość sztuk lub wagę wyrobów, albo zmienia jakość wyrobów w opakowaniu, ulega karze pieniężnej od pięćdziesięciu do trzech tysięcy złotych i karze konfiskaty przedmiotu przestępstwa niezależnie od odpowiedzialności z powszechnej ustawy karnej.

Art.  71.

Winni naruszenia innych przepisów o koncesjonowanej sprzedaży wyrobów tytoniowych ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do trzystu złotych.

e) Niezgłoszenie zapasów w razie podwyższenia ceny wyrobów tytoniowych.

Art.  72.

Winni niezgłoszenia zapasów, od których należała się dopłata różnicy cen pomiędzy dotychczasową a podwyższoną ceną wyrobów tytoniowych, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej przypadającej od niezgłoszonych wyrobów dopłaty różnicy tych cen, oraz karze konfiskaty zatajonych wyrobów.

f) Inne naruszenia ustawy o monopolu tytoniowych.

Art.  73.

Winni wyprowadzenia z fabryki lub ze składu monopolowego surowca tytoniowego lub wyrobów tytoniowych w sposób, powodujący dla Skarbu Państwa utratę należnego zysku monopolowego, ulegają karze pieniężnej w wysokości dwukrotnej wartości tego surowca, względnie wyrobów, oraz karze konfiskaty tych przedmiotów.

Art.  74.

Winni gromadzenia wyrobów tytoniowych ponad, normę, ustanowioną przez Ministra Skarbu, ulegają karze konfiskaty zapasów, przekraczających normę.

Art.  75.

Winni wytwarzania, zbycia lub nabycia surogatów tytoniowych bez uzyskania przepisanego pozwolenia ulegają karze pieniężnej w wysokości do jednokrotnej wartości tych surogatów oraz karze konfiskaty przedmiotu przestępstwa.

Art.  76.

Winni naruszenia innych przepisów ustawy o monopolu tytoniowym oraz wydanych na jej podstawie rozporządzeń ulegają karze pieniężnej porządkowej od dwudziestu do dwóch tysięcy złotych.

Rozdział  III.

Kary za naruszenie przepisów o monopolu spirytusowym (art. 1 p. 3).

a) Potajemny wyrób spirytusu (tajne gorzelnictwo).

Art.  77.

Wyrób spirytusu uważa się za potajemny, jeśli prowadzony jest bez zezwolenia właściwej władzy.

Art.  78.

§1. Winni potajemnego wyrobu spirytusu ulegają karze pieniężnej od dwóch tysięcy do dziesięciu tysięcy złotych i karze więzienia od miesiąca do jednego roku oraz karze konfiskaty spirytusu.

§ 2. W wypadkach zarobkowego popełnienia tego przestępstwa albo istnienia okoliczności obciążających, przewidzianych w art. 24, 25, 27 i 28, wymierza się obok kary konfiskaty spirytusu karę pieniężną w wysokości od dwudziestu tysięcy do pięciuset tysięcy złotych i karę więzienia od sześciu miesięcy do dwóch lat. Kary, przewidziane w art. 24, 25, 27 i 28, nie mają w tym przypadku zastosowania.

§ 3. Karom, przewidzianym w § 2, ulegają również osoby, winne sprzedaży spirytusu, wyrobionego potajemnie, jeśli działają z winy umyślnej.

§ 4. Winni świadomego nabycia, posiadania lub przechowywania spirytusu, pochodzącego z potajemnego wyrobu, ulegają karze pieniężnej od dwustu do trzech tysięcy złotych i karze konfiskaty spirytusu.

b) Zatajenie ilości wyrobionego lub oczyszczonego spirytusu.

Art.  79.

Zatajenie ilości wyrobionego, względnie oczyszczonego spirytusu zachodzi w następujących przypadkach:

1) jeśli w miejscach wyrobu lub przerobu, w których ustawiony jest przyrząd kontrolno-mierniczy, bądź spowodowano w jakikolwiek sposób jego wadliwe działanie, bądź też z wadliwego działania tego przyrządu świadomie korzystano;

2) jeśli w miejscach wyrobu lub przerobu spirytusu odprowadzono płyny lub pary alkoholowe w zamiarze uchylenia wyprodukowanego, względnie oczyszczonego spirytusu od zaliczenia na przychód produkcji;

3) jeśli do książki kontroli zamiast ilości spirytusu, rzeczywiście otrzymanej z aparatu odpędowego, zapisano ilość mniejszą.

Art.  80.

Winni zatajenia ilości wyrobionego, względnie oczyszczonego spirytusu, ulegają w wypadkach, określonych w art. 79, karze pieniężnej od dwóch tysięcy do stu tysięcy złotych oraz karze konfiskaty spirytusu, w wypadkach zaś, określonych pod p. p. 1 i 2 art. 79, nadto karze aresztu od miesiąca do sześciu miesięcy.

c) Potajemne wydawanie i wyprowadzanie spirytusu z gorzelni, z zakładu rektyfikacyjnego lub z wolnego składu.

Art.  81.

Wydawanie i wyprowadzanie spirytusu z miejsca wyrobu, przerobu i magazynowania uważa się za potajemne, jeśli nastąpiło bez dopełnienia przepisanych warunków lub wogóle bezprawnie, a nie zachodzi przytem żaden z przypadków, określonych w art. 79.

Art.  82.

§1. Winni potajemnego wydania lub wyprowadzenia spirytusu (art. 81) ulegają karze pieniężnej w wysokości pięciokrotnej przypadającej od tego spirytusu opłaty skarbowej, co najmniej jednak w kwocie siu złotych, oraz karze konfiskaty spirytusu.

§ 2. Za opłatę skarbową uważa się w tym przypadku opłatę, ustanowioną przez Ministra Skarbu dla spirytusu, zużywanego w granicach Państwa.

d) Usunięcie nieopodatkowanego spirytusu w czasie transportu.

Art.  83.

Winni usunięcia w czasie przewozu spirytusu, obciążonego należnością monopolową, ulegają karze pieniężnej w wysokości pięciokrotnej przypadającej od usuniętego spirytusu opłaty skarbowej oraz karze konfiskaty spirytusu. Przepis art. 82 § 2 ma tu odpowiednie zastosowanie.

e) Naruszenie przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem spirytusu.

Art.  84.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem spirytusu albo jego przetworów ulegają karom, ustanowionym za to naruszenie co. do innych towarów (art. 45 i nast. oraz art. 133 - 135), przyczem w wypadkach art. 53 za podstawę wymiaru kary przyjmuje się prócz opłaty celnej opłatę skarbową, ustanowioną przez Ministra Skarbu dla spirytusu, sprowadzonego z zagranicy.

f) Niedozwolone użycie spirytusu.

Art.  85.

Winni użycia spirytusu w sposób, uzasadniający pobranie przez Skarb Państwa wyższej ceny monopolowej, niż ta, jaką faktycznie przy nabyciu zapłacono, ulegają karze pieniężnej od pięcio do dwudziestokrotnej różnicy w cenie całej, użytej w ten sposób ilości, a nadto karze konfiskaty spirytusu.

Art.  86.

§1. Winni niedozwolonego wydzielenia spirytusu z ogólnej masy skażonego spirytusu lub z wyrobów, do których użyto skażonego spirytusu, jako surowca, jak również winni niedozwolonego dodawania do skażonego spirytusu środków, mogących zmniejszyć lub ukryć działanie środka skażającego pod. względem smaku, zapachu lub zabarwienia, ulegają karze pieniężnej od dwóch tysięcy do dwudziestu tysięcy złotych i karze więzienia od miesiąca do jednego roku oraz karze konfiskaty spirytusu.

§ 2. W przypadkach zarobkowego popełnienia tego przestępstwa albo istnienia okoliczności obciążających, przewidzianych w art. 24, 25, 27 i 28, winni ulegają obok kary konfiskaty spirytusu karze pieniężnej w wysokości od dwudziestu tysięcy do pięciuset tysięcy złotych, oraz karze więzienia od sześciu miesięcy do dwóch lat. Kary, przewidziane w art. 24, 25, 27 i 28, nie mają w tym przypadku zastosowania.

§ 3. Karom, przewidzianym w § 2, ulegają winni sprzedaży spirytusu, wydzielonego lub zmienionego w sposób, wskazany w § 1.

§ 4. Winni posiadania, względnie przechowywania spirytusu wydzielonego lub zmienionego w sposób wyżej wskazany, ulegają karze pieniężnej od dwustu do pięciu tysięcy złotych i karze konfiskaty tego spirytusu.

Art.  87.

Winni uzyskania lub żądania od Skarbu Państwa nienależnego zwrotu opłaty skarbowej za wywiezione rzekomo zagranicę wyroby spirytusowe, ulegają karze w wysokości dziesięciokrotnej otrzymanej lub żądanej kwoty, oraz karze konfiskaty tych wyrobów.

g) Inne uszczuplenia dochodu, zastrzeżonego Skarbowi Państwa.

Art.  88.

Winni uszczuplenia dochodu, zastrzeżonego Skarbowi Państwa przepisami o monopolu spirytusowym, w jakikolwiek inny sposób, niż określone w art. 77 - 87, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej, uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie opłaty skarbowej od spirytusu, względnie podatku od drożdży prasowanych lub kwasu octowego, oraz karze konfiskaty spirytusu, drożdży lub kwasu octowego.

h) Niedoniesienie o nieprawidłowem działaniu kontrolnego aparatu mierniczego.

Art.  89.

§1. Winni zaniedbania obowiązku doniesienia o nieprawidłowern działaniu ustawionego w gorzelni lub zakładzie rektyfikacyjnym kontrolnego aparatu mierniczego ulegają karze pieniężnej porządkowej w wysokości od pięciuset do trzech tysięcy złotych.

§ 2. Przepis ten nie ma zastosowania w przypadkach, gdy' zachodzą znamiona przestępstwa z art. 79 p. 1 i z art. 80.

i) Naruszenia urzędowego zamknięcia.

Art.  90.

§1. Za przestępstwo uważa się nietylko naruszenie urzędowego zamknięcia, ale również niedopełnienie obowiązku doniesienia o takiem naruszeniu, powstałem czy to z winy innej osoby, czy to wskutek wydarzenia przypadkowego.

§ 2. Winni naruszenia urzędowego zamknięcia ulegają karze pieniężnej porządkowej w wysokości od pięćdziesięciu do pięciuset złotych, zaś winni niedoniesienia o lakiem naruszeniu karze porządkowej od dwudziestu do dwustu złotych.

§ 3. Kar tych nie orzeka się w przypadkach, gdy zachodzą znamiona przestępstwa uszczuplenia dochodu, zastrzeżonego Skarbowi Państwa przepisami o monopolu spirytusowym.

j) Zaniedbanie w prowadzeniu ksiąg.

Art.  91.

§1. Winni zaniedbania w prowadzeniu ksiąg w miejscach wyrobu, przerobu i magazynowania spirytusu, poddanych kontroli skarbowej na podstawie przepisów o monopolu spirytusowym, ulegają karze pieniężnej porządkowej w wypadkach, wskazujących na winę umyślną osoby odpowiedzialnej za prowadzenie ksiąg, w wysokości od pięćdziesięciu do pięciuset złotych, w innych zaś przypadkach w wysokości od dwudziestu do dwustu złotych.

§ 2. Jeśli w księgach uwidoczniono okoliczności, niezgodne z rzeczywistością, w celu ułatwienia lub ukrycia innego przestępstwa skarbowego, zagrożonego surowszą karą, wówczas w przypadku skazania za to przestępstwo nie stosuje się postanowień § 1, natomiast uwidocznienie w księdze okoliczności, niezgodnych z rzeczywistością, uważa się przy wymiarze kary za okoliczność, szczególnie obciążającą.

k) Nieupoważniona lub niezgodna z przepisami sprzedaż napojów alkoholowych.

Art.  92.

§1. Winni sprzedaży napojów spirytusowych bez zezwolenia władzy skarbowej ulegają karze aresztu od jednego do sześciu miesięcy oraz karze konfiskaty przedmiotów przestępstwa. W wypadkach, zasługujących na wyjątkowe uwzględnienie, można zastosować kary pieniężne w granicach od dwustu do dwóch tysięcy złotych niezależnie od konfiskaty.

§ 2. Winni sprzedaży napojów spirytusowych niezgodnie z warunkami udzielonego zezwolenia ulegają karze pieniężnej porządkowej od pięćdziesięciu do tysiąca złotych.

Art.  93.

Przestępstwa, określone w art. 92, nie podlegają osobnej karze według ustawy z dnia 21 marca 1931 r. o ograniczeniach w sprzedaży, podawaniu i spożyciu napojów alkoholowych (przeciwalkoholowa) (Dz. U. R. P. Nr. 51, poz. 423), z wyjątkiem osobnego ukarania za naruszenie zakazów, ustanowionych w myśl art. 4, 8 i 11 ust. 2 rzeczonej ustawy.

Art.  94.

Winni sprzedaży napojów spirytusowych o zawartości alkoholu, przekraczającej dozwoloną maksymalną albo minimalną granicę, albo też sprzedaży tych napojów w innym stanie, niż wypuszczone zostały przez Dyrekcję Monopolu Spirytusowego lub przez fabrykę, ulegają karze pieniężnej w wysokości od pięćdziesięciu do trzech tysięcy złotych oraz karze konfiskaty tych napojów niezależnie od odpowiedzialności z powszechnej ustawy karnej.

Art.  95.

Winni przechowywania napojów alkoholowych w zakładach handlowych, nie posiadających uprawnienia do sprzedaży tych napojów, ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do dwustu złotych.

Art.  96.

Winni sprzedaży czystych wódek monopolowych po cenach wyższych od cen, ustalonych przez Ministra Skarbu, ulegają karze pieniężnej w wysokości od pięćdziesięciokrotnej do stokrotnej pobranej lub żądanej nadwyżki.

l) Naruszenie przepisów, dotyczących przyrządów odpędowych.

Art.  97.

Winni nieuczynienia zadość przepisom art. 85 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 26 marca 1927 r. o monopolu spirytusowvm (Dz. U. R. P. Nr.32, poz. 289), dotyczącym wyrobu i obrotu przyrządów odpędowych oraz skraplaczy, ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do czterystu złotych.

Art.  98.

Winni bezprawnego wyrobu, zbywania lub nabywania pod jakąkolwiek nazwą przyrządów lub urządzeń, służących do pędzenia spirytusu, tudzież udzielenia wskazówek o wyrobie takich przyrządów i urządzeń, lub o sposobie pędzenia w nich spirytusu ulegają karze pieniężnej od dwustu do dwóch tysięcy złotych i karze aresztu od dwóch tygodni do trzech miesięcy oraz karze konfiskaty powyższych przedmiotów.

m) Naruszenie innych, nie określonych wyżej, przepisów o monopolu spirytusowym.

Art.  99.

Winni naruszenia innych przepisów o monopolu spirytusowym ulegają karze pieniężnej porządkowej od pięćdziesięciu do dwóch tysięcy złotych.

Rozdział  IV.

Kary za naruszenie przepisów o monopolu solnym (art. 1 p. 4).

Art.  100.

Winni wprowadzenia do obrotu soli lub solanki w sposób, powodujący dla Skarbu Państwa ubytek zysku monopolowego, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej należytości monopolowej, przypadającej od wyprowadzonej ilości, oraz karze konfiskaty soli lub solanki.

Art.  101.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem soli ulegają karom, ustanowionym za te naruszenia co do innych towarów (art. 45 i nast. oraz 133 - 135).

Art.  102.

Winni użycia soli w sposób, uzasadniający pobranie przez Skarb Państwa wyższej ceny monopolowej niż ta, jaką faktycznie przy nabyciu zapłacono, ulegają karze pieniężnej w wysokości od pięćdziesięciokrotnej do stokrotnej różnicy w cenie, przypadającej od całej użytej w ten sposób ilości, a nadto karze konfiskaty soli.

Art.  103.

Winni usunięcia środka skażającego z soli skażonej ulegają oprócz kary, wyznaczonej w art. 102, również karze aresztu od trzech dni do czternastu.

Art.  104.

Winni niezgłoszenia zapasów, jakie ulec miały dopłacie różnicy pomiędzy dotychczasową a podwyższoną ceną soli, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej różnicy ceny, przypadającej od zatajonej ilości soli, oraz karze konfiskaty niezgłoszonych zapasów.

Art.  105.

Winni naruszenia innych przepisów co do monopolu soli ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do trzystu złotych.

Rozdział  V.

Kary za naruszenie przepisów co do monopolu zapałczanego i opodatkowania zapalniczek (art. 1 p. 5).

Art.  106.

Winni wyrobu bez zezwolenia właściwej władzy przedmiotów, objętych monopolem zapałczanym, ulegają karze pieniężnej od stu do pięciu tysięcy złotych oraz karze konfiskaty tych przedmiotów.

Art.  107.

§1. Winni potajemnego wyprowadzenia zapałek lub zapalniczek z fabryki ulegają karze pieniężnej w wysokości pięciokrotnej, uszczuplonej, względnie narażonej na uszczuplenie opłaty monopolowej lub podatku, oraz karze konfiskaty zapałek lub zapalniczek.

§ 2. Winni potajemnego wyprowadzenia z fabryki innych przedmiotów, objętych monopolem zapałczanym, ulegają karze pieniężnej od stu do dwóch tysięcy złotych oraz karze konfiskaty tych przedmiotów.

§ 3. Wyprowadzenie uważa się za potajemne, jeśli nastąpiło bez dopełnienia przepisanych warunków.

Art.  108.

§1. Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą w związku z przywozem, wywozem lub przewozem przedmiotów, objętych monopolem zapałczanym, ulegają karom, ustanowionym za te naruszenia co do innych towarów (art. 45 i nast.).

§ 2. Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem przedmiotów, co do których ustanowiona jest opłata monopolowa lub. podatek, ulegają karom wedle art. 133 - 135, zaś co do innych przedmiotów karze pieniężnej od stu do dwóch tysięcy złotych oraz karze konfiskaty.

Art.  109.

Nabywca i osoba, w której posiadaniu ujęto przedmioty, objęte monopolem zapałczanym, względnie podlegające podatkowi niewątpliwie zagranicznego pochodzenia, ulegają karze stosownie do art. 108 § 1, jeśli ujęto je w obiegu handlowym, a strona nie może wykazać, że sprowadzono je do kraju z zachowaniem ustawowych warunków.

Art.  110. ¹

§1.  Winni posiadania w obrocie handlowym zapałek, na których opakowaniu brak przepisowego oznaczenia, ulegają karze w wysokości pięciokrotnej uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie opłaty monopolowej, niemniej jednak niż 20 zł, oraz karze konfiskaty zapałek.

§ 2. Tej samej karze ulegają winni sprzedaży, nabywania lub zabronionego posiadania zapalniczek, niezaopatrzonych w przepisowy znaczek podatkowy.

Art.  111.

Winni usunięcia przedmiotów, objętych monopolem zapałczanym lub podlegających podatkowi z transportu, przeznaczonego do wywozu zagranicę, ulegają karom, przewidzianym w art. 107.

Art.  112.

§1. Winni nieuczynienia zadość obowiązkowi zgłoszenia zapasów przedmiotów, jakie zostały objęte monopolem zapałczanym, ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej ceny zatajonych przedmiotów oraz karze konfiskaty zatajonej ilości tych przedmiotów.

§ 2. Winni niezgłoszenia do dodatkowego opodatkowania zapasu zapalniczek ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnej uszczuplonej należności oraz karze konfiskaty zatajonej ilości zapalniczek.

Art.  113.

Winni naruszenia innych przepisów co do monopolu zapałek i opodatkowania zapalniczek ulęgają karze pieniężnej porządkowej od stu do dwóch tysięcy złotych.

Rozdział  VI.

Kary za naruszenie przepisów o państwowej wyłączności loterji (art. 1 p. 6).

Art.  114.

Winni:

a) urządzenia i prowadzenia jakichkolwiek loteryj bez zezwolenia właściwej władzy;

b) uczestniczenia w jakiejkolwiek działalności loteryj obcokrajowych na obszarze Państwa Polskiego;

c) sprzedaży losów Loterji Państwowej po cenie innej, niż oznaczona na nich;

d) sprzedaży losów loteryjnych na raty lub na dniówki;

e) sprzedaży samych możliwości wygrania na poszczególne losy loteryjne (szans);

f) premiowania losami loteryjnemi innych tranzakcyj

ulegają karze pieniężnej od pięciuset do dwudziestu tysięcy złotych i karze pozbawienia wolności od dwóch, tygodni do sześciu miesięcy, a nadto karze konfiskaty losu i wogóle dokumentu, nadającego prawo do brania udziału w grze loteryjnej oraz urządzeń loteryjnych wygranych, których można domagać się na podstawie losów, względnie dokumentów loteryjnych, i wszelkich przedmiotów przestępstwa.

Art.  115.

§1. Winni zawodowej sprzedaży losów Lolerji Państwowej bez zezwolenia Dyrekcji Loterji Państwowej ulegają karze pieniężnej od dwudziestu do dwudziestu tysięcy złotych, przy okolicznościach zaś, szczególnie obciążających, nadto karze aresztu do sześciu miesięcy oraz karze konfiskaty losów, wygranych i wszelkich przedmiotów przestępstwa.

§ 2. Winni naruszenia innych przepisów w przedmiocie państwowej wyłączności lolerji ulegają karze pieniężnej porządkowej w wysokości od dwudziestu do dwóch tysięcy złotych.

Rozdział  VII.

Kąty za naruszenie przepisów o podatku od piwa (art. 1 p. 7).

Art.  116.

Winni uszczuplenia podatku od piwa ulegają karze pieniężnej w wysokości pięciokrotnej kwoty podatku uszczuplonego, względnie narażonego na uszczuplenie, a w wypadku, określonym w art. 117 pkt. 1, również karze konfiskaty piwa.

Art.  117.

Za dokonane, względnie usiłowane uszczuplenie podatku (art. 116) uważa się następujące czyny i zaniechania:

1) Potajemny wyrób piwa, t. j. warzenie piwa bez zezwolenia władzy.

2) Dokonanie lub choćby rozpoczęcie w browarze warki piwnej bez przepisanego zgłoszenia.

3) Niezapisanie wyrobionej brzeczki lub piwa (wyrobionych legalnie) do przepisanych książek lub zapisanie ilości mniejszej niż wyrobiono; w tym drugim przypadku wymierza się karę tylko za ilość nie zapisaną.

4) Przekroczenie przy zgłoszonej przepisowo warce piwnej dozwolonej 7% różnicy pomiędzy zgłoszoną do wyrobu a wyrobioną faktycznie ilością piwa (brzeczki gorącej) ; w przypadku tym wymierza się karę w stosunku do całej różnicy wyrobu (nie zaś tylko w stosunku do nadwyżki rzeczonych 7%). Winni przekroczenia tej dozwolonej różnicy nie ulegają jednak karze z art. 116, jeśli całą wyrobioną ilość zapisano do książki zgodnie z obowiązującym przepisem, ulegają natomiast karze według art. 120.

5) Wyrobienie przy zgłoszonej przepisowo warce piwnej piwa, podlegającego wyższej stopie podatkowej niż piwo, jakie do wyrobu zgłoszono; w wypadku tym przyjmuje się za podstawę wymiaru kary różnicę pomiędzy kwotą podatku, przypadającą za piwo wyrobione, a kwotą, jaka przypadałaby za piwo, zgłoszone do wyrobu. Przepis ostatniego zdania punktu 4 ma tu odpowiednie zastosowanie.

6) Wyprowadzenie piwa z lokalów, przeznaczonych za zezwoleniem władzy skarbowej na skład gotowego piwa bez uprzedniego zapisania go w odnośnych książkach w rubryce rozchodu gotowego piwa. Obojętne jest, czy piwo wyprowadzono z tych lokalów poza browarem, czy też do innych lokalów, w browarze.

7) Dolewanie wbrew ustawowemu zakazowi wody do gotowego piwa lub do brzeczki piwnej w chwili, gdy zawartość ekstraktu w brzeczce, z której piwo pochodzi, została już stwierdzona w kadziach fermentacyjnych; w przypadku tym przyjmuje się jako przedmiot przestępstwa ilość piwa, równą ilości dolanej wody.

8) Użycie zwolnionego od podatku piwa w sposób, który uzyskanie tego zwolnienia wyłącza.

9) Nieusprawiedliwienie wykazanego książkami braku piwa gotowego w lokalach składowych w ilości, przekraczającej dozwolony ustawowo zanik; w przypadku tym wymierza się karę tylko za tę brakującą ilość, która dozwolony ustawowo zanik przekracza. Brak piwa uważa się za usprawiedliwiony, jeśli przedsiębiorstwo browaru wykaże, że powstał z przypadku, przezeń niezawinionego.

Art.  118.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem piwa ulegają karom, ustanowionym za to naruszenie co do innych towarów (art. 45 i nast. oraz art. 133 - 135).

Art.  119.

Winni wyrobu piwa z innych materiałów, jak na to zezwala ustawa, lub użycia do zacieru większej ilości słodu lub cukru niż zgłoszono, albo też użycia cukru wogóle bez zgłoszenia, ulegają karze pieniężnej porządkowej od pięćdziesięciu do tysiąca złotych.

Art.  120.

Winni naruszenia innych przepisów co do podatku od piwa ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do pięciuset złotych.

Rozdział  VIII.

Kary za naruszenie przepisów o podatkach od wina i miodu syconego (art. 1 p. 8).

Art.  121.

Winni uszczuplenia podatku od wina i miodu syconego ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnego uszczuplonego, względnie narażonego na uszczuplenie podatku oraz karze konfiskaty tych napojów.

Art.  122.

Za dokonane, względnie usiłowane uszczuplenie podatku (art. 121) uważa się następujące czyny, względnie zaniechania:

1) Potajemny wyrób wina, względnie miodu syconego, t. j. wytwarzanie tych napojów bez przepisanego zgłoszenia i zezwolenia właściwej władzy.

2) Wyprowadzenie tych napojów z wytwórni, względnie z wolnego składu lub też spożycie tychże w obrębie wytwórni lub wolnego składu bez dopełnienia przepisanych warunków i przed uzyskaniem poświadczenia (bolety) na uiszczony, względnie zakredytowany podatek.

3) Przechowywanie gotowych napojów ponad konieczną potrzebę w wytwórni zamiast w lokalu, przeznaczonym za zezwoleniem władzy na skład gotowych napojów.

4) Niezapisanie do przepisanych ksiąg (księga produkcji i księga podatku) ilości gotowych napojów, przeniesionych do składu.

5) Wypuszczenie do wolnego obrotu butelek (naczyń) z winem musującem bez zaopatrzenia tychże w przepisane opaski podatkowe, choćby opaski te już w kasie skarbowej wykupiono. Przepis ten nie ma zastosowania w przypadkach, w których dozwolone jest bezpośrednie uiszczenie podatku bez użycia opasek podatkowych.

6) Użycie wolnego od podatku wina, względnie miodu syconego do takich celów, które zwolnienia od podatku nie uzasadniają.

7) Podwyższenie przez wytwórców lub handlarzy wina zawartości alkoholu w winie już opodatkowanem ponad normę, przyjętą przy opodatkowaniu (art. 2 pkt. 1 ustawy o opodatkowaniu wina i miodu syconego). Za podstawę wymiaru kary przyjmuje się w tych przypadkach różnicę pomiędzy kwotą podatku według wyższej a kwotą podatku według niższej stopy podatkowej.

Art.  123.

Winni innego zaniedbania w prowadzeniu ksiąg, niż określone w art. 122 p. 4, ulegają karze pieniężnej od dziesięciu do dwustu złotych.

Art.  124.

Winni naruszenia przepisów o obrocie towarowym z zagranicą lub z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem wina lub miodu syconego ulegają karom, ustanowionym za te naruszenia co do innych towarów (art. 45 i nast. oraz art. 133 - 135).

Art.  125.

Winni naruszenia innych przepisów co do podatku od wina i miodu syconego ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do trzystu złotych.

Rozdział  IX.

Kary za naruszenie przepisów o podatku od węgla i od kart do gry (art. 1 p. 9 - 10).

Art.  126.

Winni uszczuplenia podatku od węgla i od kart do gry ulegają karze pieniężnej w wysokości czterokrotnego uszczuplonego, względnie narażonego na uszczuplenie, podatku oraz karze konfiskaty przedmiotu przestępstwa.

Art.  127.

Winni użycia tychże przedmiotów, zwolnionych od uiszczenia podatku w sposób, niezgodny z warunkami zwolnienia, ulegają tym samym karom (art. 126).

Art.  128.

Winni naruszenia przepisów w obrocie towarowym z zagranicą lub z Wolnem Miastem Gdańskiem w związku z przywozem, wywozem lub przewozem wyszczególnionych w art. 126 przedmiotów ulegają karom, ustanowionym za to naruszenie co do innych towarów (art. 45 i nast. oraz art. 133 - 135).

Art.  129.

Winni naruszenia innych przepisów co do wymienionych podatków ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do pięciuset złotych.

Rozdział  X.

Kary za naruszenie przepisów o patentach akcyzowych (art. 1 p. 11).

Art.  130.

§1. Winni prowadzenia przedsiębiorstwa bez wykupienia patentu akcyzowego ulegają karze pieniężnej: 1) w wysokości połowy należnych w chwili popełnienia przestępstwa opłat, jeśli przedsiębiorstwo prowadzono jawnie i 2) w wysokości dwukrotnej tych opłat, jeśli prowadzono je tajnie.

§ 2. Aż do czasu wykupienia patentu przedsiębiorstwo ulega zamknięciu.

Art.  131.

Winni naruszenia innych przepisów o patentach akcyzowych ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do dwustu złotych.

Art.  132.

W razie spóźnionego wykupienia patentu (po przepisanym terminie) winni ulegają ukaraniu według art. 131, jeśli patent wykupiono jeszcze przed wykryciem przestępstwa; w przeciwnym razie winny spóźnienia ulega karze w myśl art. 130 § 1.

Rozdział  XI.

Kary za naruszenie przepisów o obrocie towarowym z Wolnem Miastem Gdańskiem (art. 1 p. 12).

Art.  133.

Naruszenie określonych w art. 1 pod p. 12 przepisów następuje:

1) o ile chodzi o przedmioty, podlegające w Rzeczypospolitej Polskiej monopolowi lub akcyzie, zarówno wtedy, gdy:

a) przedmioty te sprowadza się do Rzeczypospolitej Polskiej przez Wolne Miasto Gdańsk z wspólnej zagranicy (art. 207 p. 1 "Umowy polsko-gdańskiej", stanowiącej załącznik ustawy z dnia 17 grudnia 1921 r. (Dz. U. R. P. z 1922 r. Nr. 16, poz. 139), jak również wtedy, gdy

b) przedmioty te wytworzono na obszarze Wolnego Miasta Gdańska albo wprowadzono je tam do wolnego obrotu (art. 207 p. 2 rzeczonej umowy),

2) o ile chodzi zaś o inne przedmioty, tylko wtedy, gdy sprowadza się je do Rzeczypospolitej Polskiej przez Wolne Miasto Gdańsk z wspólnej zagranicy, chociażby przedmioty te zostały wprowadzone do obszaru Wolnego Miasta Gdańska z wspólnej zagranicy w obrocie uszlachetniającym lub w obrocie przez domy składowe, jeżeli Rzeczpospolita Polska uzna taki obrót za niezgodny z przepisami obowiązującemi, albo w obrocie zwykłym, lecz dokonywanym w myśl postanowień p. 3 art. 212 tejże umowy polsko-gdańskiej.

Art.  134.

§1. W przypadkach, wymienionych w poprzednim artykuł'; pod p. 1 lit. a oraz w tymże artykule pod p. 2) (sprowadzania z wspólnej zagranicy wszelkich towarów), winni ulegają karom, oznaczonym w art. 45 - 56 niniejszej ustawy.

§ 2. Kto sprowadzi do Rzeczypospolitej Polskiej z obszaru Wolnego Miasta Gdańska określone pod p. 2 poprzedniego artykułu towary:

a) wprowadzone do Gdańska w obrocie uszlachetniającym lub w obrocie przez domy składowe, uznanym przez Rzeczpospolitą Polską za niezgodny z obowiązującemi przepisami, ulega karom, oznaczonym w art. 45 niniejszej ustawy;

b) wprowadzone do Gdańska w myśl p. 3 art. 212 umowy polsko-gdańskiej - ulega karom, przewidzianym w art. 46 niniejszej ustawy bez względu na to, że ustanowione od tych towarów cło zostało prawidłowo opłacone.

Art.  135.

W przypadkach, wymienionych w art. 133 pod p. 1 lit. b (sprowadzanie przedmiotów monopolowych i akcyzowych z Wolnego Miasta Gdańska):

a) winni dokonanego lub usiłowanego uszczuplenia opłaty monopolowej, względnie akcyzy, ulegają karze pieniężnej w wysokości pięciokrotnej uszczuplonej, względnie narażonej na uszczuplenie opłaty monopolowej, względnie akcyzy, oraz karze konfiskaty przedmiotu przestępstwa;

b) winni dokonanego lub usiłowanego wprowadzenia z Wolnego Miasta Gdańska sztucznych substancyj słodkich bez uzyskania przepisanego zezwolenia ulegają tym samym karom, jak za wprowadzanie tych substancyj z wspólnej zagranicy (art. 134);

c) winni innego rodzaju naruszenia przepisów, dotyczących obrotu przedmiotów monopolowych, względnie akcyzowych pomiędzy Rzeczypospolitą Polską a Wolnem Miastem Gdańskiem (t. j. nie będącego ani dokonanem ani usiłowanem uszczupleniem opłaty monopolowej, względnie akcyzy), ulegają karze pieniężnej porządkowej od dziesięciu do czterystu złotych.

¹ Art. 110 zmieniony przez art. 5 dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 stycznia 1936 r. w sprawie zmiany ustawy o monopolu zapałczanym (Dz.U.36.3.12) z dniem 15 stycznia 1936 r.