Art. 155. - Ustawa karna skarbowa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.34.355

Akt utracił moc

Wersja od: 15 stycznia 1936 r.

Art.  155.

§1. Przedmioty, co do których zastosowana być może kara konfiskaty, lub które mogą mieć dla sprawy wagę dowodów, można zająć i wziąć ni przechowanie urzędowe lub też W inny sposób zabezpieczyć bez względu na to, czy znajdują się w posiadaniu obwinionego, odpowiedzialnego, czy też innych osób.

§ 2. Na zajęte przedmioty wydaje się pokwitowanie w myśl art. 4 lit, "a" ustawy z dnia 14 grudnia 1923 r. o uprawnieniach organów wykonawczych władz skarbowych (Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr. 5, poz. 37).

§ 3. Jeśli obwiniony mieszka zagranicą, lub nie ma stałego miejsca zamieszkania, można na zabezpieczenie grożącej mu kary pieniężnej, oraz zwrotu kosztów postępowania i pokrycia uszczuplonych należności zająć wszelkie przedmioty, znajdujące się w jego władaniu, o ile są jego własnością. Zajęcie nastąpić może bez. osobnego postępowania sądowego (sądowo-cywilnego). Przedmioty, stanowiące niezbędne narzędzia pracy zawodowej obwinionego, tudzież inne przedmioty najniezbędniejszego użytku, z wyjątkiem środków przewozowych, nie podlegają zajęciu.

§ 4. Jeżeli nie zwróci się stronie zajętych przedmiotów w ciągu dni ośmiu, winna władza skarbowa pierwszej instancji na żądanie osoby, dotkniętej zajęciem, w ciągu dni ośmiu od daty wniesienia żądania, wydać decyzję na piśmie co do utrzymania w mocy zajęcia. Przeciw tej decyzji obwiniony może złożyć zażalenie w trybie, przewidzianym w art. 150 § 3 jedynie w przypadku, objętym § 3. Zażalenie nie ma mocy wstrzymującej wykonanie zajęcia.