Część 2 - POSTĘPOWANIE KARNE SKARBOWE. - Ustawa karna skarbowa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1984.22.103 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 12 stycznia 1999 r.

CZĘŚĆ  II.

POSTĘPOWANIE KARNE SKARBOWE.

DZIAŁ  I.

PRZEPISY OGÓLNE O WŁAŚCIWOŚCI SĄDÓW I FINANSOWYCH ORGANÓW ORZEKAJĄCYCH

Art.  122.  ¹⁶⁶

 W sprawach o przestępstwa skarbowe zagrożone karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności orzekają sądy powszechne, a w stosunku do osób wymienionych w art. 12 pkt 1 lit. a) i lit. c) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 556 i Nr 160, poz. 1083) - sądy wojskowe.

Art.  123.  ¹⁶⁷

§ 1. W sprawach o przestępstwa skarbowe zagrożone wyłącznie karą grzywny oraz w sprawach o wykroczenia skarbowe orzekają finansowe organy orzekające.

§ 2. Sprawy o przestępstwa skarbowe określone w § 1 należą jednak do właściwości sądów:

1) jeżeli zachodzi wątpliwość co do poczytalności oskarżonego albo jeżeli zachodzi potrzeba zastosowania środków zabezpieczających określonych w art. 94-98 Kodeksu karnego i w art. 18 § 2 pkt 1 oraz w § 3 niniejszej ustawy,

2) jeżeli czyn wyczerpuje jednocześnie znamiona przestępstwa określonego w przepisach innej ustawy karnej, a prokurator przejął do swego prowadzenia również sprawę o przestępstwo skarbowe,

3) jeżeli finansowy organ orzekający drugiej instancji przekaże sprawę ze względu na jej szczególne okoliczności do postępowania sądowego.

§ 3. Sprawy o wykroczenia skarbowe określone w § 1 należą jednak do właściwości sądu, jeżeli zachodzi wątpliwość co do poczytalności obwinionego albo jeżeli zachodzi potrzeba zastosowania środka zabezpieczającego określonego w art. 18 § 2 pkt 1.

Art.  124. 

§ 1. Sąd właściwy na podstawie art. 122 i 123 § 2 dla sprawców przestępstw skarbowych jest również właściwy dla pomocników, podżegaczy oraz innych osób, których przestępstwo skarbowe pozostaje w ścisłym związku z przestępstwem sprawcy, jeżeli postępowanie przeciwko nim toczy się jednocześnie.

§ 2. Jeżeli zachodzą okoliczności utrudniające łączne rozpoznanie spraw, o których mowa w § 1, można wyłączyć i odrębnie rozpoznać sprawę poszczególnych osób o poszczególne czyny; sprawa wyłączona podlega rozpoznaniu przez organ właściwy według zasad ogólnych.

Art.  125. 

§ 1. Sąd nie przestaje być właściwy, chociażby w toku postępowania sądowego ustały przyczyny uzasadniające tę właściwość.

§ 2. Orzeczenie wydane przez sąd w sprawie należącej do właściwości finansowego organu orzekającego nie może być z tego powodu uchylone.

DZIAŁ  II.

POSTĘPOWANIE PRZED FINANSOWYMI ORGANAMI ORZEKAJĄCYMI I FINANSOWYMI ORGANAMI DOCHODZENIA

Rozdział  1.

Przepisy wstępne.

Art.  126.  ¹⁶⁸

§ 1. W postępowaniu przed finansowymi organami orzekającymi lub organami dochodzenia w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe stosuje się odpowiednio art. 2, 4-10, 16, 17 § 1 pkt 1-8 i 11 oraz § 3, art. 19, 22, 213, 214 § 3-6 i § 8 oraz art. 578-584 Kodeksu postępowania karnego. Przez określenie "sąd" lub "prokurator" należy rozumieć również finansowy organ orzekający lub organ dochodzenia, przed którym toczy się sprawa.

§ 2. W sprawach o przestępstwa skarbowe stosuje się odpowiednio art. 21 i 585-589 Kodeksu postępowania karnego.

Art.  127. 

Postępowanie wszczyna się z urzędu.

Art.  128.  ¹⁶⁹

§ 1. 170  Kierownikiem organu dochodzenia oraz finansowego organu dochodzenia jest naczelnik urzędu skarbowego, dyrektor urzędu celnego lub inspektor kontroli skarbowej, a także Generalny Inspektor Celny lub regionalny inspektor celny.

§ 2. Kierownikiem finansowego organu orzekającego jest naczelnik urzędu skarbowego, dyrektor izby skarbowej, dyrektor urzędu celnego lub Prezes Głównego Urzędu Ceł.

§ 3. 171  W zakresie dochodzenia prowadzonego przez Inspekcję Celną finansowym organem orzekającym jest właściwy miejscowo i rzeczowo urząd celny lub urząd skarbowy.

Rozdział  2.

Właściwości finansowych organów orzekających.

Art.  129. 

Finansowymi organami orzekającymi w pierwszej instancji są:

1) 172  w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe określone w art. 48 i art. 50, w zakresie obejmującym wywóz za granicę wartości dewizowych bądź krajowych środków płatniczych lub ich przywóz z zagranicy, a także w art. 58 oraz art. 80-87 - urzędy celne wyznaczone przez Ministra Finansów w drodze rozporządzenia, które określi również ich właściwość miejscową,

2) w sprawach o pozostałe przestępstwa skarbowe podlegające orzecznictwu finansowych organów orzekających oraz w sprawach o pozostałe wykroczenia skarbowe - urzędy skarbowe.

Art.  130. 

Finansowymi organami orzekającymi w drugiej instancji są:

1) w sprawach określonych w art. 129 pkt 1 - Główny Urząd Ceł,

2) w sprawach określonych w art. 129 pkt 2 - izby skarbowe.

Art.  131.  ¹⁷³

 Minister Finansów może ustalić w drodze rozporządzenia właściwość organów administracji celnej w sprawach określonego rodzaju w sposób odmienny od wskazanego w art. 129 pkt 1 oraz w art. 130 pkt 1.

Art.  132. 

Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach niniejszej ustawy, właściwość finansowego organu orzekającego ustala się według przepisu przewidującego karę najsurowszą.

Art.  133.  ¹⁷⁴

§ 1. W zakresie właściwości miejscowej stosuje się odpowiednio przepisy art. 31, 32 § 1 i 2, art. 33 § 1 i art. 34 Kodeksu postępowania karnego.

§ 2. Jeżeli nie można ustalić właściwości miejscowej na podstawie przepisów określonych w § 1 albo jeżeli ważne względy za tym przemawiają, Minister Finansów wyznacza finansowy organ orzekający, który ma sprawę rozpoznać. Powyższe uprawnienia minister może przekazać finansowym organom orzekającym drugiej instancji.

Art.  134. 

Finansowy organ orzekający bada z urzędu swą właściwość, a w razie stwierdzenia swej niewłaściwości przekazuje sprawę właściwemu organowi. Jednakże przekazanie z powodu braku właściwości miejscowej nie może nastąpić po wydaniu rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w pierwszej instancji.

Rozdział  3.

Wyłączenie pracownika.

Art.  135.  ¹⁷⁵

§ 1. Pracownik finansowego organu orzekającego lub organu dochodzenia jest z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie, jeżeli:

1) sprawa dotyczy tego pracownika bezpośrednio,

2) jest małżonkiem strony albo jej obrońcy, pełnomocnika lub przedstawiciela ustawowego, albo pozostaje we wspólnym pożyciu z jedną z tych osób,

3) jest krewnym lub powinowatym w linii prostej, a w linii bocznej aż do stopnia pomiędzy dziećmi rodzeństwa osób wymienionych w pkt 2, albo jest związany z jedną z tych osób węzłem przysposobienia, opieki lub kurateli,

4) był świadkiem czynu, o który sprawa się toczy, albo w tej samej sprawie był przesłuchany w charakterze świadka lub występował jako biegły,

5) brał udział w sprawie jako obrońca, pełnomocnik lub przedstawiciel ustawowy strony,

6) brał udział w niższej instancji w wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia lub wydał zaskarżone zarządzenie,

7) brał udział w wydaniu orzeczenia, które zostało uchylone,

8) brał udział w wydaniu postanowienia o warunkowym umorzeniu postępowania.

§ 2. Powody wyłączenia trwają mimo ustania uzasadniającego je małżeństwa, wspólnego pożycia, przysposobienia, opieki lub kurateli.

Art.  136. 

Niezależnie od przyczyn wymienionych w art. 135 bezpośredni przełożony wyłącza pracownika na jego żądanie, na wniosek strony lub z urzędu, jeżeli pomiędzy pracownikiem a stroną zachodzi stosunek osobisty tego rodzaju, że mógłby wywołać wątpliwość co do jego bezstronności.

Rozdział  4.

Strony, obrońcy i pełnomocnicy.

Art.  137. 

§ 1. W postępowaniu przed finansowymi organami orzekającymi lub organami dochodzenia stroną jest oskarżony, a w sprawach o wykroczenia skarbowe - obwiniony, niezależnie od formy popełnienia przestępstw lub wykroczeń. Stroną jest również osoba odpowiedzialna posiłkowo i interwenient.

§ 2. Przepisy niniejszej ustawy dotyczące oskarżonego stosuje się odpowiednio do obwinionego.

Art.  138. 

§ 1. Za oskarżonego uważa się osobę, co do której sporządzono protokół karny lub wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów, a w wypadku określonym w art. 181 - osobę przesłuchaną co do treści zarzutów.

§ 2. 176  Do oskarżonego i jego obrońcy stosuje się art. 73-77, art. 79 § 1, 2 i 4, art. 82, 83, 85, 86 i 175 Kodeksu postępowania karnego i odpowiednio art. 72 i 84 tego kodeksu. W postępowaniu przygotowawczym dotyczącym przestępstwa skarbowego należącego do właściwości sądów stosuje się ponadto art. 78 i 81 Kodeksu postępowania karnego.

§ 3. 177  Jeżeli w sprawie o przestępstwo skarbowe należące do właściwości finansowych organów orzekających lub organów dochodzenia albo w sprawie o wykroczenia skarbowe zachodzi konieczność wyznaczenia obrońcy z urzędu z przyczyn wskazanych w art. 79 § 1 i 2 Kodeksu postępowania karnego, finansowy organ orzekający pierwszej instancji lub finansowy organ dochodzenia zwraca się w tej sprawie do prezesa miejscowo właściwego sądu rejonowego o wyznaczenie obrońcy.

Art.  139. 

§ 1. 178  Odpowiedzialnym posiłkowo jest osoba fizyczna, prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, którą organ prowadzący postępowanie przygotowawcze lub organ orzekający wezwał do udziału w postępowaniu w charakterze osoby odpowiedzialnej posiłkowo. Wezwanie następuje w formie pisemnej z przytoczeniem okoliczności uzasadniających odpowiedzialność posiłkową.

§ 2. Za odpowiedzialnego posiłkowo, który nie jest osobą fizyczną, czynności procesowych dokonuje organ uprawniony do działania w jego imieniu.

§ 3. 179  Do odpowiedzialnego posiłkowo stosuje się odpowiednio art. 72 i 75 Kodeksu postępowania karnego.

§ 4. 180  Odpowiedzialny posiłkowo nie może być przesłuchany w charakterze świadka. Odpowiedzialny posiłkowo ma prawo składać wyjaśnienia, a obowiązany jest to uczynić na wezwanie organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze lub organu orzekającego; artykuły 182, 183 i 185 Kodeksu postępowania karnego oraz art. 154 niniejszej ustawy stosuje się odpowiednio.

§ 5. Odpowiedzialny posiłkowo może ustanowić pełnomocnika. Pełnomocnikiem może być osoba określona w art. 87 § 1 i 2 Kodeksu postępowania cywilnego.

Art.  140. 

§ 1. Interwenientem jest osoba, która nie będąc oskarżonym zgłosiła w postępowaniu przygotowawczym lub w postępowaniu przed organem orzekającym roszczenie do przedmiotów podlegających przepadkowi.

§ 2. W sprawach należących do właściwości finansowych organów orzekających lub organów dochodzenia interwencja może być zgłoszona najpóźniej do chwili wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w pierwszej instancji. Jeżeli rozstrzygnięcie to zostało przez oskarżonego lub odpowiedzialnego posiłkowo zaskarżone, interwencja może być zgłoszona do chwili wydania orzeczenia w drugiej instancji.

§ 3. W sprawach należących do właściwości sądu interwencja może być zgłoszona najpóźniej do chwili rozpoczęcia przewodu sądowego w pierwszej instancji.

§ 4. Interwencję zgłasza się na piśmie lub ustnie do protokołu.

Art.  141. 

§ 1. Interwenientowi przysługują prawa strony w granicach interwencji.

§ 2. Za interwenienta, który nie jest osobą fizyczną, czynności procesowych dokonuje organ uprawniony do działania w jego imieniu.

§ 3. Interwenient może ustanowić pełnomocnika. Pełnomocnikiem może być osoba określona w art. 87 § 1 i 2 Kodeksu postępowania cywilnego.

§ 4. Interwenient może być przesłuchany w charakterze świadka.

Art.  142. 

Jeżeli z danych zebranych w toku postępowania wynika, że zachodzą warunki do zgłoszenia interwencji, należy o tym niezwłocznie zawiadomić osobę zainteresowaną, chyba że jej adres jest nieznany.

Rozdział  5.

Czynności procesowe.

Art.  143. 

§ 1. Rozstrzygnięcia wydaje się w postaci orzeczeń lub postanowień. Jeżeli ustawa nie wymaga wydania orzeczenia - wydaje się postanowienie.

§ 2. W kwestiach nie wymagających wydania orzeczenia lub postanowienia finansowy organ orzekający lub organ dochodzenia wydaje zarządzenia.

Art.  144. 

§ 1. Każde rozstrzygnięcie powinno zawierać nazwę organu, wymienienie osoby, której dotyczy, powołanie podstawy prawnej, osnowę i datę rozstrzygnięcia, pouczenie, czy i w jakim trybie rozstrzygnięcie może być zaskarżone, oraz podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego podpisującego.

§ 2. Postanowienia, co do których ustawa dopuszcza możność zaskarżenia, oraz orzeczenia powinny ponadto zawierać uzasadnienie.

Art.  145.  ¹⁸¹

 W zakresie sprostowania oczywistych omyłek w rozstrzygnięciu lub zarządzeniu stosuje się odpowiednio art. 105 Kodeksu postępowania karnego.

Art.  146.  ¹⁸²

 Odwołania, zażalenia lub inne pisma procesowe stron powinny odpowiadać wymaganiom określonym w art. 119 Kodeksu postępowania karnego. Artykuły 118, 120 i 121 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

Art.  147. 

§ 1. 183  Do terminów dokonywania czynności procesowych oraz przywracania terminów stosuje się art. 122-127 Kodeksu postępowania karnego.

§ 2. Pismo wniesione przed upływem terminu omyłkowo do niewłaściwego finansowego organu orzekającego lub organu dochodzenia uważa się za wniesione z zachowaniem terminu.

§ 3. 184  W wypadkach określonych w art. 126 § 1 Kodeksu postępowania karnego o przywróceniu terminu rozstrzyga organ, przed którym należało dokonać czynności.

Art.  148.  ¹⁸⁵

 Do doręczeń stosuje się odpowiednio art. 128-134, 136-138, 139 § 1 i 3, art. 140 i 142 Kodeksu postępowania karnego oraz przepisy wydane na podstawie art. 141 tego kodeksu.

Art.  149. 

§ 1. 186  Do protokołów stosuje się art. 143 § 1 pkt 1-9 i § 2, art. 145, 147 § 1, § 2 pkt 1, § 3 i 4, art. 148, 150 i 151 Kodeksu postępowania karnego; przepisy wydane na podstawie art. 147 § 5 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

§ 2. 187  Protokół może spisać przeprowadzający czynność protokołowaną albo osoba przez niego przybrana. Przepis art. 144 § 3 Kodeksu postępowania karnego stosuje się.

§ 3. Protokolant i stenograf ulegają wyłączeniu z powodów określonych w art. 135 i 136. O wyłączeniu rozstrzyga przeprowadzający czynność protokołowaną.

Art.  150. 

§ 1. Przeglądanie akt sprawy w toku postępowania przygotowawczego i sporządzanie z nich odpisów oraz otrzymywanie odpisów uwierzytelnionych wymaga zezwolenia prowadzącego postępowanie przygotowawcze.

§ 2. 188  Po zakończeniu postępowania przygotowawczego udostępnia się stronom oraz ich obrońcom, pełnomocnikom i przedstawicielom ustawowym akta sprawy i daje możność sporządzenia z nich odpisów. Przepis art. 157 Kodeksu postępowania karnego stosuje się.

§ 3. Prokurator, finansowy organ orzekający oraz organ nadrzędny nad prowadzącym postępowanie przygotowawcze może przeglądać akta sprawy w każdym jej stanie oraz żądać przesłania akt w tym celu. Udostępnienie akt innym osobom lub organom wymaga zgody kierownika organu, przed którym toczy się postępowanie.

Art.  151. 

§ 1. Postępowanie mające na celu odtworzenie zaginionych lub zniszczonych akt sprawy przeprowadza organ, przed którym sprawa toczyła się ostatnio. Jeżeli organem tym jest finansowy organ orzekający drugiej instancji, organ ten może zlecić odtworzenie akt finansowemu organowi orzekającemu pierwszej instancji.

§ 2. 189  W zakresie odtworzenia akt stosuje się odpowiednio art. 161-166 Kodeksu postępowania karnego. Użyte w tych przepisach określenia "sąd" lub "prezes sądu" oznaczają odpowiednio organ uprawniony do odtworzenia akt lub kierownika tego organu.

Rozdział  6.

Dowody.

Art.  152.  ¹⁹⁰

§ 1. Do dowodów stosuje się art. 167-174, 176-180 § 1-3 i § 5, art. 181 § 2, art. 182-185, 190, 191, 192 § 2, 3 i 4, art. 193-195, 198-208, 211, 212 i art. 215-236 Kodeksu postępowania karnego ze zmianami wynikającymi z przepisów niniejszego rozdziału. Określone w tych przepisach uprawnienia i obowiązki procesowe Policji dotyczą także innych organów dochodzenia.

§ 2. Finansowy organ dochodzenia może wystąpić z wnioskiem do prokuratora o przedsięwzięcie czynności, o których mowa w art. 237 § 1 i 2 Kodeksu postępowania karnego. Przepisy art. 237 § 3 pkt 14 i 15, § 4-7 i art. 238-242 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

Art.  152a.  ¹⁹¹

 Organ dochodzenia lub finansowy organ orzekający, przed którym toczy się postępowanie, zarządza w stosunku do oskarżonego przeprowadzenie wywiadu środowiskowego przez zawodowego kuratora sądowego, gdy zachodzi wątpliwość co do poczytalności oskarżonego. Przepisy art. 214 § 3-8 i art. 216 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

Art.  153.  ¹⁹²

§ 1. W wypadku określonym w art. 179 § 3 Kodeksu postępowania karnego z wnioskiem o zwolnienie świadka od obowiązku zachowania tajemnicy państwowej może zwrócić się do właściwego naczelnego organu administracji państwowej również kierownik finansowego organu orzekającego drugiej instancji.

§ 2. W wypadku określonym w art. 180 Kodeksu postępowania karnego organ dochodzenia lub finansowy organ orzekający może zwrócić się do prokuratora o zwolnienie świadka od obowiązku zachowania tajemnicy.

§ 3. Przepisy wydane na podstawie art. 181 § 2 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

Art.  154.  ¹⁹³

 Jeżeli osoba uprawniona do odmowy złożenia zeznania albo zwolniona od tego na podstawie art. 185 Kodeksu postępowania karnego oświadczy nie później niż przed zakończeniem postępowania przygotowawczego, że chce z tego prawa skorzystać, poprzednio złożone zeznanie tej osoby nie może ani służyć za dowód, ani być odtworzone.

Art.  155.  ¹⁹⁴

 W przypadku określonym w art. 192 § 3 Kodeksu postępowania karnego zarządzenie przesłuchania świadka z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa może wydać również kierownik finansowego organu dochodzenia lub finansowego organu orzekającego.

Art.  156.  ¹⁹⁵

 Do biegłego stosuje się odpowiednio art. 177, 179, 180, 190, 191 i 196 Kodeksu postępowania karnego oraz art. 153 niniejszej ustawy.

Art.  157. 

§ 1. 196  Rozstrzygnięcia i czynności prokuratora przewidziane w art. 217 § 1 i 3, art. 218 § 1 i art. 220 Kodeksu postępowania karnego może podjąć również Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej oraz Generalny Inspektor Celny, a w toku postępowania przed finansowym organem orzekającym - kierownik tego organu. Uprawnienie do otwierania korespondencji określonej w art. 218 § 1 Kodeksu postępowania karnego przysługuje wyłącznie prokuratorowi.

§ 2. 197  Przedmioty określone w art. 231 § 1 Kodeksu postępowania karnego zamiast do depozytu sądowego składa się do depozytu we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym, a w sprawach należących do orzecznictwa organów administracji celnej - do depozytu w urzędzie celnym.

§ 3. 198  Waluty obce i inne przedmioty wartościowe, których rodzaj określi Minister Finansów, oddaje się na przechowanie do Narodowego Banku Polskiego. Minister Finansów określi wypadki, w których waluty obce i inne przedmioty wartościowe można przechowywać w urzędach celnych, oraz sposób ich przechowywania.

§ 4. 199  Jeżeli sprzedaży w trybie przewidzianym w art. 232 Kodeksu postępowania karnego dokonuje finansowy organ dochodzenia lub finansowy organ orzekający, stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Rozdział  7.

Środki przymusu.

Art.  158.  ²⁰⁰

 Do zatrzymania osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa skarbowego stosuje się art. 243-248 Kodeksu postępowania karnego. Określone w tych przepisach uprawnienia i obowiązki Policji dotyczą również innych organów prowadzących dochodzenie w sprawach karnych skarbowych. W razie potrzeby organy te mogą zwrócić się do Policji o udzielenie pomocy w zatrzymaniu.

Art.  159.  ²⁰¹

§ 1. W postępowaniu przygotowawczym dotyczącym przestępstwa skarbowego należącego do właściwości sądów stosuje się odpowiednio art. 249-257, 258 § 1, 2 i 4 oraz art. 259-280 Kodeksu postępowania karnego. Jeżeli zachodzi potrzeba zastosowania środka zapobiegawczego, organ prowadzący dochodzenie zwraca się do prokuratora.

§ 2. W sprawach określonych w § 1 mają zastosowanie również art. 281-284 Kodeksu postępowania karnego.

Art.  160. 

§ 1. 202  Na świadka, biegłego, tłumacza lub specjalistę, który bez podania usprawiedliwienia nie stawił się na wezwanie organu prowadzącego postępowanie albo bez zezwolenia tego organu wydalił się z miejsca czynności przed jej zakończeniem lub odmówił złożenia zeznań albo wykonania obowiązków biegłego, tłumacza lub specjalisty, można nałożyć karę porządkową do 2.500 złotych.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby, która będąc obowiązana do okazania albo wydania przedmiotu oględzin lub dowodu rzeczowego odmówiła jego okazania lub wydania.

§ 3. Osoba ukarana może w ciągu 7 dni od daty doręczenia jej postanowienia o nałożeniu kary porządkowej usprawiedliwić niestawiennictwo lub niewykonanie innych obowiązków. Karę porządkową należy uchylić w razie uznania niestawiennictwa lub niewykonania innych obowiązków za usprawiedliwione.

§ 4. O nałożeniu kary porządkowej oraz o jej uchyleniu rozstrzyga kierownik finansowego organu dochodzenia, a w postępowaniu przed finansowym organem orzekającym - kierownik tego organu. Na postanowienie o odmowie uchylenia kary porządkowej przysługuje zażalenie.

§ 5. 203  Przepisy § 1, 3 i 4 stosuje się odpowiednio w razie niestawienia się na wezwanie odpowiedzialnego posiłkowo lub odmowy złożenia przez niego wyjaśnień.

§ 6. 204  W razie uchybienia przez żołnierza w czynnej służbie wojskowej obowiązkom określonym w § 1 i 2 kierownik organu prowadzącego dochodzenie, a w postępowaniu przed finansowym organem orzekającym - kierownik tego organu, może wystąpić do dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz ten pełni służbę, o pociągnięcie go do odpowiedzialności dyscyplinarnej. Artykuł 288 § 2 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

§ 7. 205  (skreślony).

Art.  161.  ²⁰⁶

 W wypadkach określonych w art. 160 § 1 organ dochodzenia, a w postępowaniu przed organem orzekającym - ten organ, może ponadto zarządzić przymusowe doprowadzenie przez Policję świadka, biegłego, tłumacza, specjalisty lub odpowiedzialnego posiłkowo. Przepis art. 285 § 2 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

Art.  162.  ²⁰⁷

 W postępowaniu przygotowawczym dotyczącym sprawy należącej do właściwości sądów, jeżeli kary określone w art. 160 § 1 i 2 okazały się nieskuteczne albo gdy inne ważne względy za tym przemawiają, kierownik organu prowadzącego dochodzenie może zwrócić się do prokuratora z wnioskiem o zastosowanie kar porządkowych określonych w art. 285 § 1, art. 288 i 289 § 1 Kodeksu postępowania karnego, a do sądu rejonowego, w okręgu którego prowadzi się postępowanie o zastosowanie kary porządkowej przewidzianej w art. 287 § 2 tego kodeksu. W razie uwzględnienia wniosku stosuje się odpowiednio również art. 286, 287 § 3 i 4, art. 289 § 2 i art. 290 § 2 i 3 Kodeksu postępowania karnego.

Art.  163. 

§ 1. W razie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia skarbowego może z urzędu nastąpić zabezpieczenie na mieniu oskarżonego grożącej za ten czyn grzywny lub kary pieniężnej oraz kosztów postępowania.

§ 2. 208  Grzywnę i koszty postępowania można zabezpieczyć także na mieniu odpowiedzialnego posiłkowo.

§ 3. 209  Przepis § 1 stosuje się również do zabezpieczenia grożącego przepadku osiągniętych korzyści majątkowych, przepadku przedmiotów lub ich równowartości oraz do zabezpieczenia należności państwowej uszczuplonej przez przestępstwo lub wykroczenie skarbowe.

Art.  164.  ²¹⁰

§ 1. Zabezpieczenie grożącej kary grzywny, kary pieniężnej, równowartości pieniężnej przedmiotów przestępstwa lub wykroczenia skarbowego, kosztów postępowania oraz uszczuplonych należności państwowych następuje w sposób określony w art. 164 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 1991 r. Nr 36, poz. 161, z 1992 r. Nr 20, poz. 78, z 1993 r. Nr 28, poz. 127, z 1995 r. Nr 85, poz. 426, z 1996 r. Nr 43, poz. 189 i Nr 146, poz. 680 oraz z 1997 r. Nr 137, poz. 926 i Nr 141, poz. 943 i 944).

§ 2. Do zabezpieczenia grożącego przepadku osiągniętych korzyści majątkowych lub przepadku przedmiotów stosuje się odpowiednio art. 292 § 2 Kodeksu postępowania karnego.

Art.  165. 

Postanowienie o zabezpieczeniu wydaje w toku postępowania przygotowawczego kierownik finansowego organu dochodzenia, a w dalszym postępowaniu - finansowy organ orzekający pierwszej instancji.

Art.  166.  ²¹¹

§ 1. W postępowaniu przygotowawczym w sprawie o przestępstwo skarbowe popełnione w okolicznościach określonych w art. 25 § 1 pkt 1 lub art. 26 § 2 kierownik organu dochodzenia może, niezależnie od uprawnień określonych w art. 165, zwrócić się do prokuratora o wydanie postanowienia o zabezpieczeniu majątkowych kar i środków karnych oraz uszczuplonych należności państwowych. Postanowienie takie prokurator może wydać również z urzędu.

§ 2. W wypadkach określonych w § 1 stosuje się odpowiednio art. 25 Kodeksu karnego wykonawczego.

Art.  167.  ²¹²

 W postanowieniu o zabezpieczeniu określa się zakres i sposób tego zabezpieczenia. Na postanowienie o zabezpieczeniu przysługuje zażalenie. Zażalenie na postanowienie organu finansowego lub prokuratora rozstrzyga sąd właściwy do rozpoznania sprawy.

Art.  168.  ²¹³

 Zabezpieczenie upada, gdy nie zostaną prawomocnie orzeczone: przepadek osiągniętych korzyści majątkowych, grzywna, kara pieniężna, ściągnięcie równowartości przedmiotu przestępstwa lub wykroczenia albo ściągnięcie kosztów postępowania. Zabezpieczenie uszczuplonych należności państwowych upada, jeżeli w ciągu 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia nie zostanie wszczęta egzekucja dla ściągnięcia tych należności.

Art.  169. 

§ 1. W razie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia skarbowego organ dochodzenia może dokonać tymczasowego zajęcia mienia ruchomego oskarżonego, jeżeli zachodzi obawa usunięcia tego mienia.

§ 2. 214  Przepisy art. 217-236 i 295 § 3 i 4 Kodeksu postępowania karnego oraz art. 157 niniejszej ustawy stosuje się odpowiednio.

Rozdział  8.

Postępowanie przygotowawcze.

Art.  170. 

Postępowanie przygotowawcze wszczyna się, jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie, że popełniono przestępstwo lub wykroczenie skarbowe.

Art.  171.  ²¹⁵

§ 1. Każdy, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym finansowy organ dochodzenia, Policję lub prokuratora.

§ 2. Instytucje państwowe i społeczne, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia skarbowego, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym finansowy organ dochodzenia lub Policji albo prokuratora oraz przedsięwziąć czynności nie cierpiące zwłoki do czasu przybycia organu powołanego do ścigania przestępstw i wykroczeń skarbowych lub wydania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa lub wykroczenia skarbowego.

Art.  172. 

Postępowanie przygotowawcze ma na celu:

1) ustalenie, czy rzeczywiście zostało popełnione przestępstwo lub wykroczenie skarbowe,

2) wszechstronne wyjaśnienie okoliczności sprawy,

3) wykrycie i w razie potrzeby ujęcie sprawcy,

4) 216  zebranie danych stosownie do art. 213 i 214 § 3-8 Kodeksu postępowania karnego,

5) zebranie i utrwalenie dowodów.

Art.  173.  ²¹⁷

 W postępowaniu przygotowawczym stosuje się odpowiednio art. 298 § 2, art. 299-303, 305 § 3 i 4, art. 308, 312-315, 318, 324, 326 i 327 Kodeksu postępowania karnego, a w postępowaniu należącym do właściwości sądów również art. 316, 317, 321, 322, 329, 331-333, 334 § 1 i art. 336 tego kodeksu, ze zmianami wynikającymi z przepisów niniejszego rozdziału. Określone w tych przepisach uprawnienia i obowiązki dotyczą również innych organów prowadzących dochodzenie w sprawach karnych skarbowych.

Art.  174. 

§ 1. W sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe prowadzi się dochodzenie.

§ 2. Dochodzenie prowadzą:

1) 218  w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe określone w art. 48 i 50, w zakresie obejmującym wywóz za granicę wartości dewizowych bądź krajowych środków płatniczych lub ich przywóz z zagranicy, a także w art. 58 oraz art. 80-87 - urzędy celne,

2) 219  w sprawach o pozostałe przestępstwa i wykroczenia skarbowe - urzędy skarbowe, a w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe ujawnione przez organy kontroli skarbowej - inspektorzy kontroli skarbowej,

3) 220  w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe związane z obrotem z zagranicą lub obrotem towarami pochodzącymi z zagranicy - Inspekcja Celna.

§ 3. Organy wymienione w § 2 określane są w dalszym ciągu jako "finansowe organy dochodzenia".

§ 4. 221  Urząd celny może wszcząć dochodzenie również w sprawie o przestępstwo lub wykroczenie skarbowe nie wymienione w § 2 pkt 1, a po zabezpieczeniu dowodów przekazać sprawę do dalszego prowadzenia organowi określonemu w § 2 pkt 2. Organ określony w § 2 pkt 2 może również wszcząć dochodzenie w sprawie o przestępstwo lub wykroczenie skarbowe wymienione w § 2 pkt 1 i po zabezpieczeniu dowodów przekazać sprawę do dalszego prowadzenia urzędowi celnemu. Przepis ten stosuje się odpowiednio do inspekcji celnej.

§ 5. 222  Minister Finansów może ustalić w drodze rozporządzenia właściwość finansowych organów dochodzenia w sprawach określonego rodzaju w sposób odmienny od wskazanego w § 2.

Art.  175. 

§ 1. 223  Dochodzenie mogą prowadzić również organy:

1) Policji - w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe ujawnione przez Policję,

2) Żandarmerii Wojskowej - w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe popełnione przez osoby wymienione w art. 12 pkt 1 lit. a) i c) ustawy - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego,

3) Straży Granicznej - w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe wymienione w art. 174 § 2 pkt 1, ujawnione przez te organy.

§ 2. Użyte w niniejszej ustawie określenie "organy dochodzenia" oznacza również organy wymienione w § 1.

§ 3. Organy dochodzenia wymienione w § 1 mogą ograniczyć swoje czynności do zabezpieczenia śladów i dowodów przestępstwa lub wykroczenia skarbowego i przekazania sprawy do dalszego prowadzenia właściwemu finansowemu organowi dochodzenia. Nie dotyczy to jednak spraw o przestępstwa skarbowe należące do właściwości sądów, chyba że prokurator sprawujący nadzór nad dochodzeniem zarządzi inaczej.

Art.  175a.  ²²⁴

§ 1. W toku postępowania przygotowawczego kierownikowi finansowego organu dochodzenia, o którym mowa w art. 174 § 2 pkt 2, przysługują uprawnienia przewidziane w art. 182 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926).

§ 2. Przepisy art. 184 § 2 i 4 oraz art. 295-297 i art. 301 ustawy - Ordynacja podatkowa stosuje się odpowiednio.

Art.  176. 

§ 1. Prokurator sprawuje nadzór nad dochodzeniem w sprawach należących do właściwości sądów. Dochodzenie w innych sprawach prokurator może objąć swoim nadzorem, jeżeli uzna to za celowe.

§ 2. Prokurator może przyjąć każdą sprawę do swego prowadzenia.

§ 3. W sprawach o przestępstwa skarbowe śledztwo może być prowadzone ze względu na wagę lub zawiłość sprawy.

Art.  177. 

§ 1. W zakresie właściwości organów dochodzenia stosuje się odpowiednio art. 132-134.

§ 2. Jeżeli zachodzi potrzeba dokonania określonej czynności poza siedzibą organu prowadzącego dochodzenie, organ ten może zwrócić się do innego organu dochodzenia o dokonanie takiej czynności.

Art.  178. 

§ 1. Organem właściwym do rozpatrzenia zażaleń na postanowienia i zarządzenia wydane w toku postępowania przygotowawczego jest:

1) w sprawach należących do właściwości sądów - prokurator sprawujący nadzór nad postępowaniem przygotowawczym,

2) 225  w pozostałych sprawach - Główny Urząd Ceł albo izba skarbowa jako organ drugiej instancji, a jeżeli postanowienia lub zarządzenia wydaje inspektor kontroli skarbowej - Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej,

3) 226  Minister Finansów, jeżeli postanowienie lub zarządzenie wydał Generalny Inspektor Celny, albo Generalny Inspektor Celny, jeśli postanowienie lub zarządzenie zostało wydane przez regionalnego inspektora celnego.

§ 2. Jeżeli zaskarżone postanowienie lub zarządzenie wydał lub zatwierdził prokurator, zażalenie rozpatruje prokurator nadrzędny.

Art.  179. 

§ 1. Można zaniechać wydania postanowienia o wszczęciu dochodzenia, jeżeli z otrzymanego zawiadomienia lub z innych danych wynika, że istnieją podstawy do spisania protokołu karnego lub wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów.

§ 2. 227  W sprawie o przestępstwo skarbowe należące do właściwości sądów organ dochodzenia obowiązany jest zawiadomić niezwłocznie prokuratora o wszczęciu dochodzenia.

§ 3. 228  W razie wszczęcia dochodzenia w sprawie o przestępstwo skarbowe popełnione przez osobę wymienioną w art. 12 pkt 1 lit. a) i c) ustawy - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego zawiadomienie prokuratora wojskowego jest obowiązkowe.

Art.  180. 

§ 1. Jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia dochodzenia lub zebrane w jego toku zawierają dostateczne podstawy do przedstawienia określonej osobie zarzutów, finansowy organ dochodzenia sporządza protokół karny. Protokół karny zamiast postanowienia o przedstawieniu zarzutów mogą sporządzać również organy dochodzenia wymienione w art. 175 § 1.

§ 2. Protokół karny powinien zawierać wskazanie oskarżonego, dokładne określenie zarzucanego mu czynu i jego kwalifikacji prawnej oraz przytoczenie dowodów uzasadniających zarzuty. Jeżeli protokół karny sporządza się w obecności oskarżonego, protokół karny powinien zawierać ponadto jego wyjaśnienia.

§ 3. Jeżeli w toku dochodzenia okaże się, że oskarżonemu należy zarzucić ponadto czyn nie objęty sporządzonym uprzednio protokołem karnym albo czyn w zmienionej w istotny sposób postaci lub też że czyn zarzucany należy zakwalifikować z surowszego przepisu, sporządza się uzupełniający protokół karny. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio.

§ 4. Jeżeli protokół karny sporządzono w nieobecności oskarżonego, treść protokołu należy przedstawić oskarżonemu przy jego pierwszym przesłuchaniu.

Art.  181.  ²²⁹

 W sprawach o przestępstwa skarbowe zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3 lub karą grzywny, jak również w sprawach o wykroczenia skarbowe organy dochodzenia wymienione w art. 175 § 1 mogą zaniechać sporządzenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów lub protokołu karnego. W takim wypadku konieczne jest przesłuchanie oskarżonego co do treści zarzutów.

Art.  182.  ²³⁰

 W sprawie należącej do właściwości finansowych organów orzekających należy na żądanie dopuścić do udziału w czynnościach dochodźczych oskarżonego oraz obrońcę, gdy jest już w sprawie ustanowiony. Przepis art. 316 § 2 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

Art.  183. 

W sprawie należącej do właściwości finansowych organów orzekających, gdy wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do winy nie budzą wątpliwości, można zaniechać przeprowadzania dalszych dowodów i uznać dochodzenie za zakończone.

Art.  184. 

Jeżeli oskarżony o przestępstwo skarbowe był już w postępowaniu przed finansowym organem orzekającym prawomocnie karany, dołącza się do akt dochodzenia odpis orzeczenia karnego i dane dotyczące wykonania kary, a w razie potrzeby - akta poprzedniej sprawy.

Art.  185. 

§ 1. 231  W sprawach należących do właściwości finansowych organów orzekających oraz w sprawach o przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3 można zakończyć dochodzenie bez wydania postanowienia o zamknięciu dochodzenia.

§ 2. W sprawach określonych w § 1 należy przed zakończeniem dochodzenia przedstawić oskarżonemu dowody, z którymi poprzednio nie był zapoznany.

§ 3. Czynności określonej w § 2 można zaniechać:

1) jeżeli oskarżony, wezwany w celu dokonania tej czynności, nie stawił się bez uzasadnionego powodu,

2) 232  w sprawach o wykroczenia skarbowe nie zagrożone przepadkiem przedmiotów.

§ 4. Przepisy § 2 i 3 pkt 1 stosuje się odpowiednio do odpowiedzialnego posiłkowo niezależnie od tego, jaką karą dane przestępstwo skarbowe jest zagrożone.

Art.  186. 

§ 1. Dochodzenie powinno być ukończone w ciągu 3 miesięcy od jego wszczęcia.

§ 2. 233  W uzasadnionych wypadkach Główny Urząd Ceł albo izba skarbowa jako organ drugiej instancji, a jeżeli dochodzenie prowadzi inspektor kontroli skarbowej - Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej, a w sprawach o przestępstwa skarbowe należące do właściwości sądów - prokurator, może przedłużyć okres dochodzenia na dalszy czas oznaczony.

§ 21. 234  Jeżeli dochodzenie prowadzi Inspekcja Celna, okres dochodzenia w uzasadnionych wypadkach może być przedłużony na czas oznaczony przez Generalnego Inspektora Celnego.

§ 3. Jeżeli dochodzenie prowadzi organ będący jednocześnie w tej samej sprawie finansowym organem orzekającym, wydanie orzeczenia karnego lub innego rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w pierwszej instancji powinno nastąpić nie później niż w ciągu 4 miesięcy od wszczęcia dochodzenia. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio.

Art.  187. 

§ 1. W sprawie o przestępstwo skarbowe należące do właściwości sądów finansowy organ dochodzenia w ciągu 14 dni od zakończenia dochodzenia sporządza akt oskarżenia i przesyła go wraz z aktami prokuratorowi, przekazując jednocześnie dowody rzeczowe. Akt oskarżenia zatwierdza i wnosi do sądu prokurator.

§ 2. W sprawie, w której dochodzenie prowadził organ wymieniony w art. 175 § 1, organ ten po zakończeniu dochodzenia niezwłocznie przesyła akta oraz przekazuje dowody rzeczowe prokuratorowi, który sporządza i wnosi do sądu akt oskarżenia.

§ 3. Prokurator sporządza akt oskarżenia, jeżeli prowadził postępowanie przygotowawcze.

§ 4. W akcie oskarżenia należy wskazać ten finansowy organ orzekający lub organ dochodzenia, któremu przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego. Organ ten zawiadamia się o wniesieniu aktu oskarżenia przez doręczenie odpisu tego aktu.

§ 5. O przesłaniu aktu oskarżenia do sądu prokurator zawiadamia oskarżonego.

Art.  188. 

Prokurator odmawia zatwierdzenia aktu oskarżenia, jeżeli uznaje, że sprawa nie należy do właściwości sądu lub że postępowanie powinno być umorzone albo że dochodzenie wymaga uzupełnienia. Postanowienie o odmowie zatwierdzenia doręcza się finansowemu organowi dochodzenia, a jeżeli przyczyną odmowy było uznanie, że sprawa należy do właściwości finansowego organu orzekającego, postanowienie takie doręcza się również temu organowi. Na postanowienie przysługuje zażalenie.

Art.  189. 

§ 1. W sprawie należącej do właściwości finansowych organów orzekających organ dochodzenia, jeżeli nie jest jednocześnie organem powołanym do orzekania w danej sprawie, po ukończeniu dochodzenia niezwłocznie przesyła akta i przekazuje dowody rzeczowe właściwemu finansowemu organowi orzekającemu pierwszej instancji wraz z wnioskiem o ukaranie. Wniosek ten powinien zawierać imię i nazwisko oskarżonego oraz inne dane o jego osobie, jak również opis i kwalifikację zarzucanego mu czynu.

§ 2. Finansowy organ orzekający pierwszej instancji zwraca wniosek wraz z aktami organowi dochodzenia, jeżeli uznaje, że sprawa należy do właściwości sądów albo że dochodzenie wymaga uzupełnienia.

Art.  190. 

§ 1. Jeżeli postępowanie przygotowawcze nie dostarczyło podstaw do sporządzenia aktu oskarżenia, wniosku o ukaranie lub wydania orzeczenia karnego, wydaje się postanowienie o umorzeniu.

§ 2. W sprawie o przestępstwo skarbowe należące do właściwości sądów postanowienie o umorzeniu, jeżeli nie zostało wydane przez prokuratora, wymaga jego pisemnego zatwierdzenia; dotyczy to również sprawy, którą prokurator objął swoim nadzorem. W sprawach o inne przestępstwa lub wykroczenia skarbowe postanowienie o umorzeniu wymaga pisemnego zatwierdzenia przez kierownika finansowego organu orzekającego pierwszej instancji, chyba że postanowienie o umorzeniu wydał prokurator.

§ 3. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio do postanowienia o zawieszeniu postępowania.

§ 4. W postanowieniu o umorzeniu postępowania rozstrzyga się również o dowodach rzeczowych oraz o przepadku przedmiotów czynu zabronionego.

§ 5. Na postanowienie o umorzeniu lub co do zawieszenia postępowania oskarżonemu przysługuje zażalenie. W razie postanowienia przepadku przedmiotów czynu zabronionego zażalenie przysługuje również interwenientowi. Jeżeli postanowienie o przepadku wydano w sprawie należącej do właściwości sądów, oskarżony i interwenient może zamiast zażalenia złożyć w terminie 7 dni wniosek o rozstrzygnięcie sprawy przepadku przez sąd.

Art.  191.  ²³⁵

 (skreślony).

Art.  192.  ²³⁶

§ 1. W sprawie o przestępstwo skarbowe, nie należące do właściwości sądów, a w innej sprawie o przestępstwo skarbowe, której prokurator nie przejął do swego prowadzenia, postanowienie o warunkowym umorzeniu postępowania wydaje kierownik finansowego organu orzekającego pierwszej instancji z urzędu lub na wniosek orga-nu dochodzeniowego.

§ 2. Jeżeli przestępstwo skarbowe polega na uszczupleniu należności państwowej i należność ta nie została zapłacona, postanowienie powinno określać termin jej zapłaty.

§ 3. Na postanowienie o warunkowym umorzeniu prokuratorowi i oskarżonemu przysługuje zażalenie do sądu. W razie orzeczenia przepadku przedmiotów zażalenie przysługuje również interwenientowi.

§ 4. Postanowienie o podjęciu postępowania warunkowo umorzonego wydaje finansowy organ orzekający drugiej instancji.

§ 5. Przed podjęciem postępowania organ określony w § 4 może przedsięwziąć lub zlecić finansowemu organowi dochodzenia dokonanie niezbędnych czynności dowodowych w celu sprawdzenia okoliczności uzasadniających wydanie postanowienia o podjęciu postępowania.

Art.  193.  ²³⁷

 Jeżeli zażalenie na postanowienie kierownika finansowego organu orzekającego o warunkowym umorzeniu postępowania rozpoznawał sąd, sąd ten orzeka również o podjęciu postępowania warunkowo umorzonego. Artykuły 549 i 550 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

Art.  194. 

§ 1. O podjęciu umorzonego postępowania przygotowawczego rozstrzyga organ, który zatwierdził postanowienie o umorzeniu, a jeżeli postanowienie o umorzeniu wydał prokurator, o podjęciu rozstrzyga prokurator. O wznowieniu prawomocnie umorzonego postępowania przygotowawczego rozstrzyga finansowy organ orzekający drugiej instancji, a jeżeli postanowienie o umorzeniu wydał lub zatwierdził prokurator, o wznowieniu rozstrzyga prokurator nadrzędny.

§ 2. 238  Przepis art. 192 § 5 stosuje się odpowiednio.

Art.  195. 

§ 1. Minister Finansów może uchylić prawomocne postanowienie o umorzeniu dochodzenia w stosunku do osoby, którą przesłuchano w charakterze oskarżonego, albo o warunkowym umorzeniu postępowania, jeżeli stwierdzi, że umorzenie postępowania było niezasadne. Po upływie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu Minister Finansów może uchylić lub zmienić postanowienie albo jego uzasadnienie jedynie w interesie oskarżonego.

§ 2. 239  Jeżeli postanowienie o umorzeniu było wydane lub zatwierdzone przez prokuratora, stosuje się art. 328 Kodeksu postępowania karnego.

Rozdział  9.

Dobrowolne poddanie się odpowiedzialności. ²⁴⁰

Art.  196.  ²⁴¹

§ 1. W postępowaniu przygotowawczym, a w postępowaniu przed finansowym organem orzekającym przed wydaniem orzeczenia karnego, oskarżony może złożyć na piśmie lub do protokołu wniosek o zezwolenie na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności. Składając taki wniosek, oskarżony obowiązany jest uiścić jednocześnie kwotę odpowiadającą co najmniej najniższej grzywnie (karze pieniężnej) grożącej za dany czyn, a jeżeli czyn jest zagrożony przepadkiem przedmiotów - wyrazić zgodę na ich przepadek lub uiścić równowartość pieniężną tych przedmiotów.

§ 2. Jeżeli stosownie do przepisów niniejszej ustawy orzeczenie przepadku przedmiotów nie jest obowiązkowe, oskarżony może ograniczyć wyrażenie zgody na przepadek lub uiścić równowartość pieniężną tylko niektórych przedmiotów zagrożonych tym przepadkiem albo złożyć wniosek o całkowite zaniechanie przepadku lub uiszczenia równowartości pieniężnej; przepisu tego nie stosuje się, jeżeli przepadek dotyczy przedmiotu, który może ułatwić ponowne popełnienie czynu zabronionego.

§ 3. Nie jest dopuszczalne dobrowolne poddanie się odpowiedzialności w sprawach o przestępstwa skarbowe zagrożone karą pozbawienia wolności albo karą ograniczenia wolności, jak również gdy zgłoszono interwencję co do przedmiotów zagrożonych przepadkiem.

§ 4. Oskarżony może cofnąć wniosek o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności nie wcześniej niż po upływie 4 miesięcy od jego złożenia. Niedopuszczalne jest cofnięcie takiego wniosku po doręczeniu postanowienia zezwalającego na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności.

Art.  197.  ²⁴²

§ 1. O uwzględnieniu wniosku o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności rozstrzyga postanowieniem finansowy organ orzekający pierwszej instancji. W sprawach o przestępstwa skarbowe należące stosownie do art. 123 § 2 lub art. 124 § 1 do właściwości sądów uwzględnienie wniosku o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności wymaga zgody prokuratora. Jeżeli wniosek został złożony po zakończeniu dochodzenia, wydanie orzeczenia karnego uważa się za równoznaczne z odmową uwzględnienia wniosku.

§ 2. Przed rozstrzygnięciem wniosku finansowy organ orzekający może zażądać od oskarżonego podwyższenia złożonej kwoty, uiszczenia kosztów postępowania, a w wypadku określonym w art. 196 § 2 - także wyrażenia zgody na przepadek przedmiotów nie objętych wnioskiem lub uiszczenia ich równowartości, wyznaczając jednocześnie odpowiedni termin w celu dokonania tych czynności. Niezachowanie tego terminu uważa się za równoznaczne z cofnięciem wniosku.

§ 3. Minister Finansów może w drodze rozporządzenia upoważnić do rozstrzygania wniosków o zezwolenie na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności również urzędy celne inne niż wyznaczone na podstawie art. 129 pkt 1.

Art.  198.  ²⁴³

§ 1. W postanowieniu zezwalającym na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności należy podać imię i nazwisko oskarżonego oraz inne dane o jego osobie, jak również określić czyn popełniony przez oskarżonego i kwalifikację prawną tego czynu oraz wymienić wysokość kwot uiszczonych przez oskarżonego tytułem grzywny (kary pieniężnej), kosztów postępowania i równowartości przedmiotów podlegających przepadkowi, a gdy oskarżony wyraził zgodę na przepadek przedmiotów - określić przedmioty objęte przepadkiem.

§ 2. Postanowienie zezwalające na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności staje się prawomocne z chwilą doręczenia oskarżonemu.

§ 3. Prawomocne postanowienie zezwalające na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności powoduje te same skutki co prawomocne rozstrzygnięcie kończące postępowanie w sprawie; postanowienie to nie podlega wpisowi do rejestru karnego.

§ 4. Uiszczenie grzywny za przestępstwo skarbowe w drodze dobrowolnego poddania się odpowiedzialności nie stanowi przesłanki powrotu do przestępstwa skarbowego określonego w art. 25 § 1 pkt 4.

Art.  199.  ²⁴⁴

 W razie nieuwzględnienia wniosku o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności lub cofnięcia takiego wniosku, uiszczone przez oskarżonego kwoty zatrzymuje się do zakończenia postępowania jako zabezpieczenie grożących oskarżonemu majątkowych kar i środków karnych oraz kosztów postępowania, a jeżeli czyn polega na uszczupleniu należności państwowej - również jako zabezpieczenie tych należności.

Rozdział  10.

Orzeczenie karne.

Art.  200. 

§ 1. Podstawę orzeczenia karnego stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu przygotowawczym oraz w postępowaniu przed finansowym organem orzekającym.

§ 2. Nie wolno przeciw oskarżonemu lub odpowiedzialnemu posiłkowo uwzględniać dowodów, których treści mu nie przedstawiono.

§ 3. Przepisu § 2 nie stosuje się w wypadkach określonych w art. 185 § 3 i 4.

Art.  201. 

§ 1. Orzeczenie karne powinno zawierać:

1) imię i nazwisko oskarżonego oraz inne dane o jego osobie,

2) opis i kwalifikację prawną zarzucanego czynu,

3) orzeczenie o winie lub o umorzeniu postępowania,

4) wskazanie zastosowanych przepisów ustawy karnej,

5) inne dane wymienione w art. 144.

§ 2. 245  Orzeczenie skazujące powinno ponadto zawierać dokładne ustalenie czynu przypisanego oskarżonemu oraz rodzaj i wysokość wymierzonej kary, środków karnych i kary zastępczej.

Art.  202. 

W razie ustalenia po zakończeniu postępowania przygotowawczego okoliczności wyłączającej postępowanie, finansowy organ orzekający umarza postępowanie orzeczeniem.

Art.  203. 

Orzeczenie karne powinno w miarę potrzeby zawierać również rozstrzygnięcie co do odpowiedzialności posiłkowej, dowodów rzeczowych, roszczeń interwenienta, przedmiotów zajętych na zabezpieczenie kosztów postępowania i innych kwestii wymagających rozstrzygnięcia przez finansowy organ orzekający.

Art.  204.  ²⁴⁶

 Uzasadnienie orzeczenia karnego powinno zawierać wskazanie, jakie fakty uznał finansowy organ orzekający za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W uzasadnieniu orzeczenia skazującego należy ponadto przytoczyć okoliczności, które finansowy organ orzekający miał na względzie przy wymiarze kary i innych środków przewidzianych w ustawie.

Art.  205. 

Jeżeli orzeczenie karne nie zawiera rozstrzygnięcia co do zastępczej kary pozbawienia wolności, dowodów rzeczowych lub kosztów postępowania, finansowy organ orzekający rozstrzyga o tym w razie potrzeby w odrębnym postanowieniu. Na postanowienie to przysługuje zażalenie.

Rozdział  11.

Środki zaskarżenia.

Art.  206. 

§ 1. W wypadkach określonych w ustawie rozstrzygnięcia mogą być zaskarżone. Środkami zaskarżenia są: odwołanie, żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego oraz zażalenie.

§ 2. Środki zaskarżenia wnosi się na piśmie za pośrednictwem organu, który wydał zaskarżone rozstrzygnięcie, w terminie 7 dni od doręczenia odpisu rozstrzygnięcia.

§ 3. Wnoszący środek zaskarżenia może skarżyć tylko rozstrzygnięcia naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom.

Art.  207. 

§ 1. Organ, który wydał zaskarżone rozstrzygnięcie, przekazuje niezwłocznie środek zaskarżenia wraz z aktami sprawy organowi właściwemu do rozpoznania tego środka albo odmawia przyjęcia środka zaskarżenia, jeżeli wniesiony został po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest z innych przyczyn niedopuszczalny.

§ 2. Na postanowienie o odmowie przyjęcia środka zaskarżenia przysługuje zażalenie.

§ 3. Cofnięty środek zaskarżenia pozostawia się bez rozpoznania.

Art.  208. 

§ 1. Od orzeczenia karnego przysługuje stronom odwołanie.

§ 2. 247  W sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe strona może zamiast odwołania złożyć żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wybór jednego ze środków zaskarżenia powoduje utratę drugiego. W razie wniesienia obu środków kieruje się sprawę na drogę postępowania sądowego.

§ 3. Żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego przez jedną ze stron powoduje skierowanie na tę drogę sprawy do sądu także co do innych stron, które złożyły w tej sprawie odwołanie, nie wyłączając osób ukaranych za wykroczenia skarbowe.

§ 4. Jeżeli tym samym orzeczeniem karnym skazano oskarżonego za przestępstwo skarbowe i za wykroczenie skarbowe, a oskarżony złożył żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, kieruje się na tę drogę także sprawę o wykroczenie skarbowe, chyba że w tej części orzeczenie karne nie zostało zaskarżone.

Art.  209. 

Przed rozpoznaniem odwołania finansowy organ orzekający drugiej instancji może przeprowadzić lub zarządzić przeprowadzenie uzupełniającego dochodzenia.

Art.  210. 

§ 1. Po rozpoznaniu odwołania finansowy organ orzekający drugiej instancji wydaje orzeczenie, którym utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie albo je zmienia lub uchyla w całości lub w części.

§ 2. Uchylając zaskarżone orzeczenie finansowy organ orzekający drugiej instancji umarza postępowanie lub przekazuje sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Art.  211. 

Finansowy organ orzekający drugiej instancji nie może:

1) 248  orzec surowszej kary lub surowszego środka karnego niż wymierzone w zaskarżonym orzeczeniu,

2) przekroczyć granic odwołania, z wyjątkiem wypadków określonych w art. 212 i 214-217.

Art.  212.  ²⁴⁹

 Finansowy organ orzekający drugiej instancji uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść współoskarżonych, chociażby nie wnieśli odwołania, jeżeli je uchylił lub zmienił na rzecz współoskarżonego, którego odwołanie dotyczyło, gdy te same względy przemawiają za uchyleniem lub zmianą na rzecz tamtych.

Art.  213. 

Orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie w razie stwierdzenia:

1) obrazy przepisów prawa materialnego,

2) obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia,

3) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia,

4) 250  rażącej niewspółmierności kary lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego lub innego środka.

Art.  214.  ²⁵¹

 Niezależnie od granic odwołania finansowy organ orzekający drugiej instancji uniewinnia oskarżonego w razie stwierdzenia okoliczności określonych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 Kodeksu postępowania karnego.

Art.  215.  ²⁵²

§ 1. Niezależnie od granic odwołania i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybień na treść orzeczenia finansowy organ orzekający drugiej instancji uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli:

1) w wydaniu orzeczenia brał udział pracownik podlegający wyłączeniu na podstawie art. 135 § 1 pkt 4, 5 oraz 7 i 8,

2) orzeczono o karze, środku karnym lub środku zabezpieczającym nieznanym ustawie,

3) zachodziła jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, wymienionych w art. 17 § 1 pkt 5-8 Kodeksu postępowania karnego,

4) oskarżony nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 79 § 1 i 2 Kodeksu postępowania karnego lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy,

5) finansowy organ orzekający orzekł w sprawie należącej do właściwości sądów,

6) orzeczenie zostało wydane z naruszeniem przepisów o właściwości rzeczowej,

7) w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia,

8) po wydaniu orzeczenia ujawniły się fakty lub dowody nie znane przedtem finansowemu organowi orzekającemu pierwszej instancji, z których wynika, że oskarżonemu należało wymierzyć karę znacznie surowszą.

§ 2. Uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w § 1 pkt 3 i 4 może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.

Art.  216.  ²⁵³

 Jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, podlega ono zmianie na korzyść oskarżonego albo uchyleniu, niezależnie od granic odwołania i podniesionych zarzutów.

Art.  217.  ²⁵⁴

 Nie zmieniając ustaleń faktycznych, finansowy organ orzekający drugiej instancji poprawia błędną kwalifikację prawną, niezależnie od granic odwołania i podniesionych zarzutów. Poprawienie kwalifikacji prawnej na niekorzyść oskarżonego może nastąpić tylko wtedy, gdy wniesiono środek odwoławczy na jego niekorzyść.

Art.  218. 

W uzasadnieniu orzeczenia należy podać, czym kierował się finansowy organ orzekający drugiej instancji wydając orzeczenie oraz dlaczego zarzuty i wnioski odwołania uznał za zasadne albo niezasadne.

Art.  219. 

§ 1. 255  W razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania finansowy organ orzekający może w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone, tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego.

§ 2. Zapatrywania prawne i wskazania finansowego organu orzekającego drugiej instancji co do dalszego postępowania są wiążące dla finansowego organu orzekającego, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania.

Art.  220. 

Artykuły 209-213 i 215-219 stosuje się odpowiednio przy rozpatrywaniu zażaleń na postanowienia. W wypadkach gdy strona może zaskarżyć postanowienie w drodze zażalenia albo przez żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, stosuje się odpowiednio również art. 208 § 2-4.

Art.  221. 

§ 1. Artykuły 206, 207, 209-213 i 215-219 stosuje się odpowiednio do zażaleń na zarządzenia i czynności prowadzącego postępowanie przygotowawcze.

§ 2. Organ, na którego zarządzenie lub czynność złożono zażalenie, może je uwzględnić, jeżeli uzna zażalenie za zasadne.

Rozdział  12.

Postępowanie w stosunku do nieobecnych.

Art.  222. 

§ 1. Przeciwko oskarżonemu przebywającemu stale za granicą albo gdy nie można ustalić miejsca jego zamieszkania lub pobytu w kraju, postępowanie przygotowawcze oraz postępowanie przed finansowym organem orzekającym może toczyć się podczas jego nieobecności.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osób odpowiedzialnych posiłkowo, które przebywają stale za granicą lub mają tam siedzibę, albo gdy nie można ustalić ich miejsca zamieszkania lub pobytu w kraju.

Art.  223. 

Postępowanie toczy się według zasad ogólnych, przy czym nie stosuje się przepisów, których nie można wykonać z powodu nieobecności oskarżonego lub odpowiedzialnego posiłkowo.

Art.  224. 

O zastosowaniu postępowania w stosunku do nieobecnego organ prowadzący postępowanie wydaje postanowienie. W postępowaniu przygotowawczym w sprawach o przestępstwa skarbowe należące do właściwości sądów postanowienie to wymaga zatwierdzenia przez prokuratora.

Art.  225. 

Na rozstrzygnięcia wydane w postępowaniu w stosunku do nieobecnych, jeżeli stosownie do przepisów niniejszej ustawy podlegają one zaskarżeniu, strona nieobecna może wnieść środek zaskarżenia w terminie 2 miesięcy od daty wydania rozstrzygnięcia.

Art.  226.  ²⁵⁶

 W postępowaniu w stosunku do oskarżonego stale przebywającego za granicą orzeczenie co do kary i innego środka może ograniczyć się do przepadku przedmiotu przestępstwa lub wykroczenia skarbowego.

Rozdział  13.

Uchylanie i zmiana prawomocnych rozstrzygnięć.

Art.  227. 

Minister Finansów w wykonaniu nadzoru, z urzędu lub na wniosek strony uchyla lub zmienia prawomocne rozstrzygnięcia:

1) w wypadkach określonych w art. 213-217,

2) jeżeli po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nie znane przedtem finansowemu organowi orzekającemu, wskazujące na to, że skazany jest niewinny lub że skazano go za czyn zagrożony karą surowszą niż ten, który popełnił, albo że umorzenie postępowania było niezasadne

3) 257  jeżeli prawomocne rozstrzygnięcie organu finansowego zostało wydane na podstawie aktu normatywnego, który Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgodny z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą. Przepisu art. 228 § 1 nie stosuje się.

Art.  228. 

§ 1. Przed rozstrzygnięciem sprawy Minister Finansów może zarządzić przeprowadzenie uzupełniającego dochodzenia.

§ 2. W wypadkach określonych w art. 227 uniewinnia się oskarżonego, umarza postępowanie albo przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania.

§ 3. Finansowy organ orzekający, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania, nie może pogorszyć położenia oskarżonego, chyba że uchylenie rozstrzygnięcia nastąpiło na niekorzyść oskarżonego. Artykuł 219 § 2 stosuje się odpowiednio.

§ 4. Jeżeli uchybienie polega wyłącznie na wymierzeniu kary niewspółmiernie surowej, Minister Finansów może tę karę złagodzić, nie przekazując sprawy do ponownego rozpoznania.

Art.  229.  ²⁵⁸

 Po upływie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się rozstrzygnięcia może ono być zmienione lub uchylone wyłącznie na korzyść strony. Nie dotyczy to uchylenia rozstrzygnięcia z przyczyn wskazanych w art. 215 § 1 pkt 5 i 7.

Art.  230. 

Uprawnienia określone w art. 227-229 przysługują odpowiednio finansowym organom orzekającym drugiej instancji co do tych rozstrzygnięć organów pierwszej instancji, które uprawomocniły się na skutek niewniesienia środka zaskarżenia.

Art.  231.  ²⁵⁹

 Prawomocne postanowienia wydane lub zatwierdzone przez prokuratora mogą być uchylone lub zmienione wyłącznie przez Prokuratora Generalnego. Artykuły 227-229 stosuje się odpowiednio.

Rozdział  14.

Koszty postępowania karnego skarbowego.

Art.  232. 

Skazany obowiązany jest uiścić na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania karnego skarbowego. Koszty tego postępowania ponosi również oskarżony, w stosunku do którego postępowanie warunkowo umorzono.

Art.  233. 

§ 1. Do kosztów postępowania karnego skarbowego należą wydatki poniesione od chwili jego wszczęcia na:

1) przejazdy pracowników organów prowadzących postępowanie przygotowawcze lub organów orzekających,

2) sprowadzenie i przewóz oskarżonego, odpowiedzialnego posiłkowo, świadków, biegłych i tłumaczy,

3) oględziny i badania przedsięwzięte w toku postępowania oraz przesyłki i przechowanie zajętych przedmiotów, jak również ich sprzedaż.

§ 2. 260  Do kosztów postępowania wlicza się ponadto należności świadków, biegłych i tłumaczy oraz należności z tytułu udziału jednego obrońcy, wyznaczonego stosownie do art. 138 § 3 a także opłaty przewidziane za udzielenie informacji z rejestru skazanych.

§ 3. Do kosztów postępowania karnego skarbowego nie wlicza się kosztów egzekucyjnych związanych z wykonaniem orzeczeń w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Do kosztów tych stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art.  234.  ²⁶¹

 Organ powołany do rozstrzygania o kosztach postępowania karnego skarbowego może zwolnić oskarżonego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby zbyt uciążliwe ze względu na stan rodzinny, majątkowy i wysokość dochodów oskarżonego, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności.

Art.  235. 

§ 1. 262  O kosztach rozstrzyga finansowy organ orzekający, który orzekał w pierwszej instancji.

§ 2. Rozstrzygnięcie o kosztach zamieszcza się w orzeczeniu karnym, w postanowieniu o warunkowym umorzeniu lub w odrębnym postanowieniu.

§ 3. Na rozstrzygnięcie o kosztach przysługuje zażalenie. Jeżeli rozstrzygnięcie zamieszczono w orzeczeniu karnym, oskarżony może je zaskarżyć w odwołaniu od orzeczenia.

§ 4. 263  Można zaniechać wydania rozstrzygnięcia o kosztach, jeżeli nie przekraczają one łącznie kwoty 20 złotych w stosunku do jednego oskarżonego.

Art.  236. 

§ 1. 264  Do kosztów postępowania karnego skarbowego stosuje się odpowiednio art. 619 § 1, art. 625, 630 i 633 Kodeksu postępowania karnego.

§ 2. Prawo do ściągnięcia kosztów postępowania przedawnia się z upływem 3 lat, a w sprawach o wykroczenia skarbowe - z upływem 2 lat od dnia, kiedy należało je uiścić.

Art.  237. 

Do należności świadków, biegłych i tłumaczy stosuje się odpowiednio przepisy obowiązujące w postępowaniu sądowym.

Rozdział  15.

Postępowanie wykonawcze.

Art.  238. 

§ 1. Postępowanie wykonawcze należy wszcząć bezzwłocznie, gdy rozstrzygnięcie stało się wykonalne.

§ 2. 265  Rozstrzygnięcie staje się wykonalne z chwilą uprawomocnienia się, chyba że ustawa stanowi inaczej. Postanowienie o zastosowaniu środków zapobiegawczych oraz o zabezpieczeniu majątkowym staje się wykonalne z chwilą wydania, jednakże organ, który je wydał, może wstrzymać wykonanie do czasu uprawomocnienia się postanowienia.

§ 3. Tytułem wykonawczym jest odpis rozstrzygnięcia ze wzmianką o jego wykonalności.

§ 4. 266  Jeżeli Kodeks karny wykonawczy używa w znaczeniu ogólnym określenia "skazany", odpowiednie przepisy mają zastosowanie także do ukaranego za wykroczenie skarbowe.

§ 5. 267  Jeżeli Kodeks karny wykonawczy używa w znaczeniu ogólnym określenia "wyrok", odpowiednie przepisy mają zastosowanie także do rozstrzygnięć w sprawach o wykroczenia skarbowe

Art.  239. 

§ 1. Wykonanie rozstrzygnięcia zarządza finansowy organ orzekający pierwszej instancji. Organ ten podejmuje wszelkie czynności konieczne do wykonania rozstrzygnięć, z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla innych organów; w szczególności przekazuje on w miarę potrzeby odpis rozstrzygnięcia odpowiedniemu organowi do bezpośredniego wykonania.

§ 2. Organ, który wydał postanowienie w toku postępowania przygotowawczego, zarządza również wykonanie tego postanowienia.

§ 3. Organ określony w § 1 lub 2 zawiadamia stosownie do art. 126 § 2 o ukończeniu postępowania przez doręczenie odpisu rozstrzygnięcia kończącego postępowanie.

§ 4. 268  Wydane w postępowaniu wykonawczym postanowienia i zarządzenia doręcza się stronom, jeżeli przysługuje im środek zaskarżenia, a strony nie były przy ich ogłoszeniu.

Art.  240. 

§ 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, organem prowadzącym egzekucję i wykonującym zabezpieczenie majątkowe jest urząd skarbowy.

§ 2. 269  W zakresie rozstrzygnięć wydanych przez organy administracji celnej egzekucję prowadzą urzędy celne; zabezpieczenia majątkowego na towarach lub wartościach dewizowych podlegających kontroli celnej lub będących w dyspozycji urzędu celnego lub inspekcji celnej, dokonują te organy.

§ 3. 270  Do decyzji organów określonych w § 1 i 2 stosuje się odpowiednio przepis art. 7 Kodeksu karnego wykonawczego.

Art.  241. 

§ 1. 271  Skazanego na grzywnę wzywa się do jej uiszczenia w terminie 30 dni.

§ 2. W razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu grzywnę ściąga się w drodze egzekucji.

§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do kary pieniężnej oraz do innych należności pieniężnych, których ściągnięcie orzeczono w postępowaniu przed finansowymi organami orzekającymi, w szczególności do równowartości przedmiotów przestępstwa lub wykroczenia skarbowego, kosztów postępowania i kar porządkowych.

Art.  242.  ²⁷²

 Egzekucję grzywien, kar pieniężnych i innych należności, których ściągnięcie orzeczono w postępowaniu przed finansowymi organami orzekającymi, prowadzi się według przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przy ściąganiu tych należności stosuje się odpowiednio art. 28 i 29 Kodeksu karnego wykonawczego.

Art.  243.  ²⁷³

§ 1. W wypadkach określonych w art. 6 § 1, w razie prawomocnego skazania przez finansowy organ orzekający i przez sąd na kary grzywny, sąd, który wydał wyrok w pierwszej instancji, na wniosek skazanego rozstrzyga postanowieniem, która kara grzywny, jako surowsza, podlega wykonaniu. Wniosek o rozstrzygnięcie tej kwestii może złożyć również prokurator lub finansowy organ orzekający. Na postanowienie służy zażalenie prokuratorowi, finansowemu organowi orzekającemu i skazanemu.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w razie niejednoczesnego skazania przez organy orzekające na karę pieniężną za wykroczenie skarbowe i na karę grzywny za inne wykroczenie.

Art.  244.  ²⁷⁴

§ 1. Finansowy organ orzekający pierwszej instancji może odroczyć ściągnięcie grzywny albo rozłożyć ją na raty, stosując odpowiednio art. 49 i 50 Kodeksu karnego wykonawczego.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do ściągnięcia kary pieniężnej, równowartości pieniężnej przedmiotów przestępstwa lub wykroczenia skarbowego oraz do kosztów postępowania.

§ 3. Odroczenie uiszczenia grzywny lub rozłożenie jej na raty można uzależnić od zabezpieczenia jej na majątku skazanego za przestępstwo skarbowe lub na majątku odpowiedzialnego posiłkowo za przestępstwo skarbowe.

Art.  245.  ²⁷⁵

 Jeżeli ukarany nie uiści grzywny lub kary pieniężnej w terminie, a nie można ich ściągnąć w drodze egzekucji, finansowy organ orzekający pierwszej instancji:

1) może, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, grzywnę lub karę pieniężną w całości albo w części umorzyć stosownie do art. 51 Kodeksu karnego wykonawczego,

2) w pozostałych wypadkach postanawia o przekazaniu sprawy do sądu rejonowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu skazanego z wnioskiem o wykonanie kary grzywny lub kary pieniężnej w formie pracy społecznie użytecznej określonej w art. 12¹ § 3 i 4 lub w art. 42 § 3 i 4 albo zastępczej kary pozbawienia wolności; postanowienie to powinno zawierać uzasadnienie; o możliwości przekazania sprawy informuje się skazanego lub jego obrońcę.

Art.  246.  ²⁷⁶

§ 1. Wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności następuje w trybie i na zasadach określonych w Kodeksie karnym wykonawczym oraz w art. 274a niniejszej ustawy.

§ 2. O przerwie w wykonaniu zastępczej kary pozbawienia wolności, o warunkowym zawieszeniu jej wykonania oraz o warunkowym zwolnieniu orzeka sąd penitencjarny po wysłuchaniu także przedstawiciela finansowego organu orzekającego. Przepis art. 52 Kodeksu karnego wykonawczego oraz art. 275a niniejszej ustawy stosuje się odpowiednio.

§ 3. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio do odroczenia wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności.

Art.  247.  ²⁷⁷

§ 1. Do zabezpieczenia i egzekucji grzywny, kary pieniężnej, równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego oraz kosztów postępowania, jak również do zabezpieczenia uszczuplonych należności państwowych stosuje się odpowiednio art. 25, 26 i 28 Kodeksu karnego wykonawczego.

§ 2. Zabezpieczenie przepadku osiągniętych korzyści majątkowych oraz zabezpieczenie i egzekucja przepadku przedmiotów następuje w trybie i na zasadach przewidzianych w Kodeksie karnym wykonawczym. Osoba trzecia roszcząca prawo do przedmiotu objętego zabezpieczeniem lub egzekucją przepadku przedmiotu może dochodzić swych roszczeń tylko w trybie określonym w art. 19 niniejszej ustawy.

§ 3. Jeżeli zabezpieczenie określone w § 1 lub 2 nastąpiło na przedmiotach, których przechowanie jest połączone ze znacznymi kosztami lub nadmiernymi trudnościami albo spowodowałoby znaczne obniżenie wartości przedmiotów, finansowy organ orzekający, a w toku dochodzenia - organ dochodzenia, może zarządzić sprzedaż tych przedmiotów; sprzedaż następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

§ 4. Jeżeli postanowienie o zabezpieczeniu wydał prokurator stosownie do art. 166, przy wykonaniu tego postanowienia w zakresie zabezpieczenia przepadku osiągniętych korzyści majątkowych, kary grzywny, równowartości pieniężnej przedmiotów przestępstwa skarbowego, uszczuplonych należności państwowych i kosztów postępowania stosuje się ponadto odpowiednio art. 25, 26 i 28 Kodeksu karnego wykonawczego.

Art.  248.  ²⁷⁸

 Do umorzenia postępowania wykonawczego stosuje się odpowiednio art. 15 Kodeksu karnego wykonawczego.

Rozdział  16. ²⁷⁹

Ułaskawienie.

Art.  249. 

§ 1. 280  Prośbę o ułaskawienie przedstawia się organowi finansowemu, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji. Przepisy art. 560 i 566 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

§ 2. Jeżeli w sprawie, w której wniesiono prośbę o ułaskawienie, orzekał tylko finansowy organ pierwszej instancji i wyda on opinię pozytywną - przesyła Ministrowi Finansów akta sprawy wraz ze swoją opinią, a w razie braku podstaw do wydania opinii pozytywnej - pozostawia prośbę bez dalszego biegu.

§ 3. Jeżeli w sprawie, w której wniesiono prośbę o ułaskawienie, orzekał finansowy organ drugiej instancji, organ orzekający w pierwszej instancji przesyła mu akta lub niezbędne ich części wraz ze swoją opinią.

§ 4. Organ orzekający w drugiej instancji pozostawia prośbę o ułaskawienie bez dalszego biegu tylko wtedy, gdy wydaje opinię negatywną, a opinię taką wydał już organ orzekający w pierwszej instancji; w innych wypadkach organ orzekający w drugiej instancji przesyła Ministrowi Finansów akta wraz z opiniami.

§ 5. Jeżeli choćby jeden finansowy organ orzekający zaopiniował pozytywnie prośbę o ułaskawienie, Minister Finansów przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej prośbę o ułaskawienie wraz z aktami sprawy i swoim wnioskiem.

§ 6. 281  Przy rozpoznawaniu prośby o ułaskawienie bierze się pod uwagę okoliczności określone w art. 563 Kodeksu postępowania karnego.

Art.  250. 

Prośbę o ułaskawienie skierowaną bezpośrednio do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej przekazuje się Ministrowi Finansów w celu nadania jej biegu zgodnie z art. 249 albo art. 251.

Art.  251. 

§ 1. Postępowanie o ułaskawienie może wszcząć z urzędu Minister Finansów, który może żądać przedstawienia sobie akt sprawy wraz z opiniami finansowych organów orzekających albo przedstawić akta Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej bez zwracania się o opinię.

§ 2. Minister Finansów przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej akta sprawy lub wszczyna z urzędu postępowanie o ułaskawienie w każdym wypadku, kiedy Prezydent tak zadecyduje.

Art.  252.  ²⁸²

 Uznając, że szczególnie ważne powody przemawiają za ułaskawieniem, finansowy organ orzekający wydający opinię oraz Minister Finansów mogą wstrzymać wykonanie kary lub środka karnego albo zarządzić przerwę w ich wykonaniu do czasu ukończenia postępowania o ułaskawienie.

Art.  253. 

Pozytywne opinie finansowych organów orzekających nie są dostępne dla stron.

DZIAŁ  III.

POSTĘPOWANIE PRZED SĄDEM.

Rozdział  1.

Przepisy ogólne.

Art.  254. 

Postępowanie przed sądem toczy się według przepisów Kodeksu postępowania karnego, ze zmianami wynikającymi z przepisów niniejszej ustawy.

Art.  255.  ²⁸³

§ 1. Sąd rejonowy rozpoznaje w trybie uproszczonym także sprawy skierowane na drogę postępowania sądowego stosownie do art. 208 § 2.

§ 2. Postępowania uproszczonego nie stosuje się w wypadkach określonych w art. 470 Kodeksu postępowania karnego oraz w razie popełnienia przestępstwa skarbowego w okolicznościach wymienionych w art. 25 § 1 lub art. 26 § 2 niniejszej ustawy.

Art.  256. 

§ 1. W sprawach o przestępstwa skarbowe rozpoznawane przez sądy oskarżycielem publicznym może być również finansowy organ orzekający lub organ dochodzenia. Do tych czynności finansowy organ orzekający lub organ dochodzenia deleguje swojego przedstawiciela, który działa obok lub zamiast prokuratora. Do przedstawiciela stosuje się art. 135 i 136.

§ 2. W postępowaniu przed sądem wojskowym oskarżycielem publicznym jest wyłącznie prokurator wojskowy.

§ 3. Jeżeli przepisy Kodeksu postępowania karnego przewidują obowiązek zawiadamiania oskarżyciela publicznego o terminach czynności lub doręczania mu odpisów orzeczeń, obowiązek ten w sprawach karnych skarbowych obejmuje również zawiadamianie finansowego organu orzekającego lub organu dochodzenia i doręczanie mu odpisów orzeczeń.

§ 4. 284  W sprawach karnych skarbowych nie stosuje się art. 90 i 91 Kodeksu postępowania karnego.

Art.  257. 

Jeżeli sąd, przed którym sprawa się toczy, stwierdzi, że w sprawie należącej do właściwości sądu rozstrzygnięcie wydał finansowy organ orzekający, może uchylić to rozstrzygnięcie postanowieniem.

Art.  258.  ²⁸⁵

 Protokoły przesłuchania oskarżonego, odpowiedzialnego posiłkowo, świadków i biegłych, jak również inne dokumenty postępowania przygotowawczego wolno odczytywać na rozprawie w warunkach określonych w art. 389 i 391-394 Kodeksu postępowania karnego.

Art.  259. 

Artykuł 166 stosuje się odpowiednio do postanowień sądu o zabezpieczeniu.

Art.  260.  ²⁸⁶

 W wypadkach określonych w art. 6 § 2-4 stosuje się odpowiednio art. 569-577 Kodeksu postępowania karnego. Jeżeli przedmiotem rozstrzygnięcia jest wyłącznie kwestia, która z orzeczonych kar grzywny podlega wykonaniu, stosuje się odpowiednio art. 243 niniejszej ustawy oraz art. 569 Kodeksu postępowania karnego.

Rozdział  2.

Odpowiedzialni posiłkowo i interwenienci.

Art.  261. 

W postępowaniu przed sądem stroną jest również osoba odpowiedzialna posiłkowo oraz interwenient. Artykuły 139-141 stosuje się odpowiednio.

Art.  262. 

Nie usprawiedliwione niestawiennictwo osoby odpowiedzialnej posiłkowo lub jej pełnomocnika nie jest przeszkodą do przeprowadzenia rozprawy i wydania wyroku.

Art.  263.  ²⁸⁷

 Kasację może wnieść również odpowiedzialny posiłkowo lub interwenient. Przepis art. 393² Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się odpowiednio.

Art.  264. 

§ 1. Do osoby odpowiedzialnej posiłkowo stosuje się odpowiednio przepisy o kosztach postępowania karnego, dotyczące oskarżonego.

§ 2. W razie nieuwzględnienia interwencji koszty wynikłe z jej zgłoszenia ponosi interwenient.

Rozdział  3.

Postępowanie w sprawach skierowanych na drogę postępowania sądowego na żądanie strony.

Art.  265.  ²⁸⁸

 Jeżeli sąd uzna, że skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego nie było zasadne, zwraca sprawę organowi, od którego ją otrzymał. Na postanowienie o zwrocie sprawy przysługuje zażalenie finansowemu organowi orzekającemu oraz stronie, która żądała skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Art.  266. 

Zażalenie na postanowienie finansowego organu orzekającego o odmowie przyjęcia żądania skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego oraz zażalenie na odmowę przywrócenia terminu do wniesienia tego środka zaskarżenia rozpoznaje sąd.

Art.  267. 

§ 1. Orzeczenie karne zastępuje w postępowaniu sądowym akt oskarżenia.

§ 2. W razie cofnięcia do chwili rozpoczęcia przewodu sądowego żądania skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, postępowanie sądowe ulega umorzeniu, a orzeczenie karne staje się prawomocne. Koszty postępowania karnego przed sądem ponosi strona, która cofnęła żądanie.

Art.  268. 

§ 1. Sąd nie jest związany treścią orzeczenia karnego.

§ 2. 289  Na rozprawie wolno odczytywać akta sprawy przekazanej sądowi. Przepis art. 512 § 4 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.

§ 3. W razie zwrotu sprawy do postępowania przygotowawczego finansowy organ orzekający lub organ dochodzenia po uzupełnieniu tego postępowania:

1) podtrzymuje wydane orzeczenie karne lub

2) sporządza akt oskarżenia stosownie do art. 187 § 1, jeżeli w wyniku uzupełniającego postępowania przygotowawczego okaże się, że sprawa należy do właściwości sądów, albo

3) postępowanie umarza.

Art.  269.  ²⁹⁰

 Od orzeczeń sądu wydanych w pierwszej instancji przysługują stronom środki odwoławcze na zasadach ogólnych. Wyrok wydany w sprawie o wykroczenie skarbowe nie podlega zaskarżeniu; nie dotyczy to wypadku, gdy sąd orzekł na niekorzyść obwinionego.

Art.  270. 

§ 1. 291  Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio przy rozpoznawaniu przez sąd wniosku o rozstrzygnięcie sprawy przepadku przedmiotów czynu zabronionego (art. 190 § 5) oraz zażalenia na postanowienie o warunkowym umorzeniu postępowania (art. 192 § 3). Sprawy te sąd rozpoznaje na posiedzeniu.

§ 2. Na postanowienie sądu co do przepadku przedmiotów czynu zabronionego przysługuje zażalenie. Na postanowienie sądu co do warunkowego umorzenia postępowania zażalenie nie przysługuje.

Rozdział  4.

Postępowanie w stosunku do nieobecnych.

Art.  271. 

W wypadkach określonych w art. 222 postępowanie sądowe może toczyć się podczas nieobecności oskarżonego lub odpowiedzialnego posiłkowo. Artykuły 223-226 stosuje się odpowiednio.

Art.  272. 

Nie stosuje się przepisów o postępowaniu w stosunku do nieobecnych, jeżeli oskarżony ukrył się po przesłaniu aktu oskarżenia do sądu lub po skierowaniu sprawy na drogę postępowania sądowego, a także wówczas, gdy w toku postępowania przed sądem ustalono miejsce zamieszkania lub pobytu oskarżonego w kraju.

Art.  273. 

§ 1. O zastosowaniu postępowania w stosunku do nieobecnych sąd wydaje postanowienie.

§ 2. 292  Sąd wyznacza nieobecnemu oskarżonemu obrońcę z urzędu. Udział obrońcy także w rozprawie odwoławczej jest obowiązkowy.

§ 3. 293  Jeżeli odpowiedzialny posiłkowo, nie mający pełnomocnika, jest nieobecny, sąd zwraca się do właściwej okręgowej rady adwokackiej lub innego właściwego organu o wyznaczenie pełnomocnika. Wyznaczenie adwokata lub radcy prawnego dla nieobecnego odpowiedzialnego posiłkowo jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa.

Rozdział  5.

Wykonanie orzeczeń sądu.

Art.  274.  ²⁹⁴

§ 1. Wykonanie orzeczeń sądu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe odbywa się według przepisów Kodeksu karnego wykonawczego, ze zmianami wynikającymi z przepisów niniejszej ustawy. Przepis art. 238 § 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

§ 2. W sprawach o wykroczenia skarbowe właściwy do wykonywania orzeczeń wydanych przez sąd jest sąd rejonowy, w którego okręgu orzeczenie jest albo ma być wykonywane. Przepisy art. 13 § 1 i 3 Kodeksu karnego wykonawczego stosuje się odpowiednio.

Art.  274a.  ²⁹⁵

§ 1. W razie gdy grzywna została uiszczona lub ściągnięta w drodze egzekucji tylko w części albo tylko w części wykonana w formie pracy społecznie użytecznej, sąd określa wymiar zastępczej kary pozbawienia wolności według zasad przewidzianych w art. 12¹.

§ 2. Od zastępczej kary pozbawienia wolności lub wykonywania pracy społecznie użytecznej skazany może się w każdym czasie zwolnić przez złożenie kwoty pieniężnej przypadającej jeszcze do uiszczenia tytułem grzywny.

§ 3. W uzasadnionych wypadkach sąd może na wniosek skazanego, wobec którego orzeczono wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, zamienić tę karę na wykonanie pracy społecznie użytecznej. W takim wypadku art. 12¹ stosuje się odpowiednio. Ponowna zamiana zastępczej kary pozbawienia wolności na wykonanie pracy społecznie użytecznej jest niedopuszczalna.

§ 4. Jeżeli skazany uiścił w wymaganym terminie co najmniej połowę grzywny, a egzekucja pozostałej części okazała się bezskuteczna, sąd, zarządzając wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, może określić jej wymiar stosując, zgodnie z art. 12¹, przeliczenie korzystniejsze dla skazanego od przeliczenia przyjętego w wyroku. Przepis stosuje się odpowiednio do wykonywania pracy społecznie użytecznej.

Art.  274b.  ²⁹⁶

 Do odroczenia uiszczenia grzywny lub rozłożenia jej na raty sąd stosuje odpowiednio art. 244 § 3.

Art.  275.  ²⁹⁷

§ 1. W razie skazania sprawcy na karę ograniczenia wolności za przestępstwo skarbowe, w związku z którym nastąpiło uszczuplenie należności państwowej, uchylaniem się skazanego od odbywania kary (art. 65 § 1 Kodeksu karnego wykonawczego) jest również niezapłacenie uszczuplonej należności państwowej w terminie oznaczonym w wyroku.

§ 2. Jeżeli skazany uchyla się od odbycia kary ograniczenia wolności, sąd zamienia ją na zastępczą karę grzywny, przyjmując miesiąc ograniczenia wolności za równoważny grzywnie w wysokości od 75 do 2.250 złotych.

§ 3. Jeżeli orzeczenie zastępczej kary grzywny byłoby niecelowe z uwagi na brak możliwości jej uiszczenia lub ściągnięcia w drodze egzekucji, sąd określa zastępczą karę pozbawienia wolności przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności odpowiada 15 dniom pozbawienia wolności. Przepisy art. 65 § 3-6 Kodeksu karnego wykonawczego stosuje się odpowiednio.

Art.  275a.  ²⁹⁸

 W razie stosowania środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, sąd nie może w okresie próby ustanawiać, rozszerzać lub zmieniać obowiązku uiszczenia należności państwowej albo od jego wykonania zwolnić.

Art.  276. 

§ 1. 299  Przepis art. 25 Kodeksu karnego wykonawczego stosuje się również do egzekucji kary pieniężnej za wykroczenia skarbowe oraz do egzekucji równowartości przedmiotów przestępstwa lub wykroczenia skarbowego.

§ 2. Przy egzekucji kary pieniężnej za wykroczenie skarbowe stosuje się odpowiednio przepisy o egzekucji grzywny.

§ 3. 300  Do wykonywania orzeczeń w części dotyczącej ściągnięcia równowartości przedmiotów przestępstwa lub wykroczenia skarbowego stosuje się odpowiednio art. 44 i 49-51 Kodeksu karnego wykonawczego.

Art.  277.  ³⁰¹

§ 1. W razie skazania za przestępstwo skarbowe popełnione w okolicznościach określonych w art. 25 § 1 pkt 1 albo w art. 26 § 2 przy egzekucji kary grzywny, przepadku osiągniętych korzyści majątkowych, równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów przestępstwa skarbowego oraz przy egzekucji kosztów sądowych stosuje się art. 25 § 1 Kodeksu karnego wykonawczego.

§ 2. W razie orzeczenia przepadku osiągniętych korzyści majątkowych organ egzekucyjny określony w art. 27 Kodeksu karnego wykonawczego prowadzi również egzekucję orzeczonej równocześnie grzywny lub równowartości pieniężnej przedmiotów przestępstwa, łącznie z obciążającymi skazanego kosztami sądowymi, jeżeli dokonał uprzednio ich zabezpieczenia.

Art.  278.  ³⁰²

§ 1. Jeżeli zabezpieczenia przedmiotów przestępstwa lub wykroczenia skarbowego dokonał uprzednio urząd celny lub inspekcja celna, sąd kieruje orzeczenie do tych organów w celu wykonania w części dotyczącej przepadku.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się w razie jednoczesnego skazania na przepadek osiągniętych korzyści majątkowych.

¹⁶⁶ Art. 122 zmieniony przez art. 1 pkt 49 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁶⁷ Art. 123 zmieniony przez art. 1 pkt 50 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁶⁸ Art. 126 zmieniony przez art. 1 pkt 51 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁶⁹ Art. 128 zmieniony przez art. 46 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U.91.100.442) z dniem 7 lutego 1992 r.

¹⁷⁰ Art. 128 § 1 zmieniony przez art. 39 pkt 3 lit. a) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. o Inspekcji Celnej (Dz.U.97.71.449) z dniem 1 lipca 1997 r.

¹⁷¹ Art. 128 § 3 dodany przez art. 39 pkt 3 lit. b) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. o Inspekcji Celnej (Dz.U.97.71.449) z dniem 1 lipca 1997 r.

¹⁷² Art. 129 § 1 pkt 1:

- zmieniony przez art. 1 pkt 33 ustawy z dnia 28 września 1990 r. (Dz.U.90.86.503) zmieniającej nin. ustawę z dniem 30 grudnia 1990 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 października 1991 r. (Dz.U.91.107.458) zmieniającej nin. ustawę z dniem 7 grudnia 1991 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 52 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

- zmieniony przez art. 24 pkt 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. - Prawo dewizowe (Dz.U.98.160.1063) z dniem 12 stycznia 1999 r.

¹⁷³ Art. 131 zmieniony przez art. 1 pkt 53 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁷⁴ Art. 133 zmieniony przez art. 1 pkt 54 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁷⁵ Art. 135 zmieniony przez art. 1 pkt 55 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁷⁶ Art. 138 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 56 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁷⁷ Art. 138 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 56 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁷⁸ Art. 139 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 57 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁷⁹ Art. 139 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 57 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁸⁰ Art. 139 § 4 zmieniony przez art. 1 pkt 57 lit. c) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁸¹ Art. 145 zmieniony przez art. 1 pkt 58 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁸² Art. 146 zmieniony przez art. 1 pkt 59 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁸³ Art. 147 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 60 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁸⁴ Art. 147 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 60 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁸⁵ Art. 148 zmieniony przez art. 1 pkt 61 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁸⁶ Art. 149 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 62 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁸⁷ Art. 149 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 62 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁸⁸ Art. 150 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 63 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁸⁹ Art. 151 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 64 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁹⁰ Art. 152 zmieniony przez art. 1 pkt 65 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁹¹ Art. 152a dodany przez art. 1 pkt 66 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁹² Art. 153 zmieniony przez art. 1 pkt 67 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁹³ Art. 154 zmieniony przez art. 1 pkt 68 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁹⁴ Art. 155 zmieniony przez art. 1 pkt 69 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁹⁵ Art. 156 zmieniony przez art. 1 pkt 70 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁹⁶ Art. 157 § 1:

- zmieniony przez art. 46 pkt 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U.91.100.442) z dniem 7 lutego 1992 r.

- zmieniony przez art. 39 pkt 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. o Inspekcji Celnej (Dz.U.97.71.449) z dniem 1 lipca 1997 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 71 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁹⁷ Art. 157 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 71 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁹⁸ Art. 157 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 71 lit. c) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

¹⁹⁹ Art. 157 § 4 zmieniony przez art. 1 pkt 71 lit. d) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁰⁰ Art. 158 zmieniony przez art. 1 pkt 72 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁰¹ Art. 159 zmieniony przez art. 1 pkt 73 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁰² Art. 160 § 1:

- zmieniony przez art. 9 pkt 2 ustawy z dnia 10 maja 1985 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.85.23.100) z dniem 1 lipca 1985 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 34 ustawy z dnia 28 września 1990 r. (Dz.U.90.86.503) zmieniającej nin. ustawę z dniem 30 grudnia 1990 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 74 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁰³ Art. 160 § 5 zmieniony przez art. 1 pkt 74 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁰⁴ Art. 160 § 6 zmieniony przez art. 1 pkt 74 lit. c) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁰⁵ Art. 160 § 7 skreślony przez art. 1 pkt 74 lit. d) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁰⁶ Art. 161 zmieniony przez art. 1 pkt 75 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁰⁷ Art. 162 zmieniony przez art. 1 pkt 75 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁰⁸ Art. 163 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 76 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁰⁹ Art. 163 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 76 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²¹⁰ Art. 164 zmieniony przez art. 1 pkt 77 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²¹¹ Art. 166 zmieniony przez art. 1 pkt 78 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²¹² Art. 167 zmieniony przez art. 1 pkt 78 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²¹³ Art. 168 zmieniony przez art. 1 pkt 79 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²¹⁴ Art. 169 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 80 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²¹⁵ Art. 171 zmieniony przez art. 1 pkt 81 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²¹⁶ Art. 172 pkt 4 zmieniony przez art. 1 pkt 82 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²¹⁷ Art. 173 zmieniony przez art. 1 pkt 83 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²¹⁸ Art. 174 § 2 pkt 1:

- zmieniony przez art. 1 pkt 35 ustawy z dnia 28 września 1990 r. (Dz.U.90.86.503) zmieniającej nin. ustawę z dniem 30 grudnia 1990 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 13 ustawy z dnia 10 października 1991 r. (Dz.U.91.107.458) zmieniającej nin. ustawę z dniem 7 grudnia 1991 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 84 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

- zmieniony przez art. 24 pkt 4 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. - Prawo dewizowe (Dz.U.98.160.1063) z dniem 12 stycznia 1999 r.

²¹⁹ Art. 174 § 2 pkt 2:

- zmieniony przez art. 46 pkt 4 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U.91.100.442) z dniem 7 lutego 1992 r.

- zmieniony przez art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 6 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o kontroli skarbowej i niektórych innych ustaw (Dz.U.96.152.720) z dniem 1 stycznia 1997 r.

²²⁰ Art. 174 § 2 pkt 3 dodany przez art. 39 pkt 5 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. o Inspekcji Celnej (Dz.U.97.71.449) z dniem 1 lipca 1997 r.

²²¹ Art. 174 § 4 zmieniony przez art. 1 pkt 84 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²²² Art. 174 § 5 zmieniony przez art. 1 pkt 84 lit. c) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²²³ Art. 175 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 85 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²²⁴ Art. 175a dodany przez art. 309 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U.97.137.926) z dniem 1 stycznia 1998 r.

²²⁵ Art. 178 § 1 pkt 2 zmieniony przez art. 46 pkt 5 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U.91.100.442) z dniem 7 lutego 1992 r.

²²⁶ Art. 178 § 1 pkt 3 dodany przez art. 39 pkt 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. o Inspekcji Celnej (Dz.U.97.71.449) z dniem 1 lipca 1997 r.

²²⁷ Art. 179 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 86 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²²⁸ Art. 179 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 86 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²²⁹ Art. 181 zmieniony przez art. 1 pkt 87 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²³⁰ Art. 182 zmieniony przez art. 1 pkt 88 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²³¹ Art. 185 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 89 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²³² Art. 185 § 3 pkt 2 zmieniony przez art. 1 pkt 89 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²³³ Art. 186 § 2 zmieniony przez art. 46 pkt 6 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U.91.100.442) z dniem 7 lutego 1992 r.

²³⁴ Art. 186 § 2¹ dodany przez art. 39 pkt 7 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. o Inspekcji Celnej (Dz.U.97.71.449) z dniem 1 lipca 1997 r.

²³⁵ Art. 191 skreślony przez art. 1 pkt 90 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²³⁶ Art. 192 zmieniony przez art. 1 pkt 91 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²³⁷ Art. 193 zmieniony przez art. 1 pkt 92 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²³⁸ Art. 194 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 93 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²³⁹ Art. 195 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 94 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁴⁰ W części II w dziale II tytuł rozdziału 9 zmieniony przez art. 1 pkt 95 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁴¹ Art. 196 zmieniony przez art. 1 pkt 96 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁴² Art. 197 zmieniony przez art. 1 pkt 97 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁴³ Art. 198 zmieniony przez art. 1 pkt 98 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁴⁴ Art. 199 zmieniony przez art. 1 pkt 99 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁴⁵ Art. 201 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 100 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁴⁶ Art. 204 zmieniony przez art. 1 pkt 101 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁴⁷ Art. 208 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 102 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁴⁸ Art. 211 pkt 1 zmieniony przez art. 1 pkt 103 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁴⁹ Art. 212 zmieniony przez art. 1 pkt 104 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁵⁰ Art. 213 pkt 4 zmieniony przez art. 1 pkt 105 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁵¹ Art. 214 zmieniony przez art. 1 pkt 106 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁵² Art. 215 zmieniony przez art. 1 pkt 107 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁵³ Art. 216 zmieniony przez art. 1 pkt 107 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁵⁴ Art. 217 zmieniony przez art. 1 pkt 107 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁵⁵ Art. 219 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 108 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁵⁶ Art. 226 zmieniony przez art. 1 pkt 109 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁵⁷ Art. 227 pkt 3 dodany przez art. 86 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U.97.102.643) z dniem 17 października 1997 r.

²⁵⁸ Art. 229 zmieniony przez art. 1 pkt 110 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁵⁹ Art. 231 zmieniony przez art. 1 pkt 111 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁶⁰ Art. 233 § 2:

- zmieniony przez art. 9 pkt 3 ustawy z dnia 10 maja 1985 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.85.23.100) z dniem 1 lipca 1985 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 112 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁶¹ Art. 234 zmieniony przez art. 1 pkt 113 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁶² Art. 235 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 114 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁶³ Art. 235 § 4:

- zmieniony przez art. 1 pkt 36 ustawy z dnia 28 września 1990 r. (Dz.U.90.86.503) zmieniającej nin. ustawę z dniem 30 grudnia 1990 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 114 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁶⁴ Art. 236 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 115 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁶⁵ Art. 238 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 116 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁶⁶ Art. 238 § 4 dodany przez art. 1 pkt 116 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁶⁷ Art. 238 § 5 dodany przez art. 1 pkt 116 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁶⁸ Art. 239 § 4 dodany przez art. 1 pkt 117 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁶⁹ Art. 240 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 118 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁷⁰ Art. 240 § 3 dodany przez art. 1 pkt 118 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁷¹ Art. 241 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 119 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁷² Art. 242 zmieniony przez art. 1 pkt 120 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁷³ Art. 243 zmieniony przez art. 1 pkt 121 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁷⁴ Art. 244 zmieniony przez art. 1 pkt 122 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁷⁵ Art. 245 zmieniony przez art. 1 pkt 122 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁷⁶ Art. 246 zmieniony przez art. 1 pkt 122 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁷⁷ Art. 247 zmieniony przez art. 1 pkt 122 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁷⁸ Art. 248 zmieniony przez art. 1 pkt 122 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁷⁹ Art. 249-253, zawart.e w rozdziale 16, zmienione przez art. 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. (Dz.U.97.79.484) zmieniającej nin. ustawę z dniem 18 października 1997 r.

²⁸⁰ Art. 249 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 123 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁸¹ Art. 249 § 6 zmieniony przez art. 1 pkt 123 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁸² Art. 252 zmieniony przez art. 1 pkt 124 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁸³ Art. 255 zmieniony przez art. 1 pkt 125 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁸⁴ Art. 256 § 4 zmieniony przez art. 1 pkt 126 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁸⁵ Art. 258 zmieniony przez art. 1 pkt 127 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁸⁶ Art. 260 zmieniony przez art. 1 pkt 128 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁸⁷ Art. 263 zmieniony przez art. 1 pkt 129 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁸⁸ Art. 265 zmieniony przez art. 1 pkt 130 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁸⁹ Art. 268 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 131 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁹⁰ Art. 269 zmieniony przez art. 1 pkt 132 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁹¹ Art. 270 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 133 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁹² Art. 273 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 134 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁹³ Art. 273 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 134 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁹⁴ Art. 274 zmieniony przez art. 1 pkt 135 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁹⁵ Art. 274a dodany przez art. 1 pkt 136 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁹⁶ Art. 274b dodany przez art. 1 pkt 136 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁹⁷ Art. 275 zmieniony przez art. 1 pkt 137 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁹⁸ Art. 275a dodany przez art. 1 pkt 138 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

²⁹⁹ Art. 276 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 139 lit. a) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

³⁰⁰ Art. 276 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 139 lit. b) ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

³⁰¹ Art. 277 zmieniony przez art. 1 pkt 140 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.

³⁰² Art. 278 zmieniony przez art. 1 pkt 141 ustawy z dnia 3 lipca 1998 r. (Dz.U.98.108.682) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 września 1998 r.