Ustawa karna dewizowa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1952.21.134

Akt utracił moc
Wersja od: 5 maja 1952 r.

USTAWA KARNA DEWIZOWA
z dnia 28 marca 1952 r.

§  1.
Kto bez zezwolenia albo wbrew jego warunkom dokonywa obrotu wartościami dewizowymi -

podlega karze więzienia od lat dwóch do lat dziesięciu i karze grzywny.

§  2.
Jeżeli sprawca czynu, określonego w § 1, dokonywa obrotu wartościami dewizowymi w szczególnie dużych rozmiarach albo z obrotu wartościami dewizowymi uczynił sobie stałe źródło dochodu -

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat pięciu i karze grzywny albo karze więzienia dożywotniego i karze grzywny.

§  3.
W przypadkach małej wagi, w szczególności, gdy sprawca czynu, określonego w § 1, dokonywa obrotu wartościami dewizowymi w małej ilości -

podlega karze więzienia do lat dwóch lub aresztu do lat dwóch i karze grzywny.

§  4.
W przypadku skazania za przestępstwo, określone w § 1 lub 2, sąd może orzec przepadek mienia skazanego w całości lub w części.
§  1.
Kto, przeprowadzając przez granicę Państwa Polskiego wartości dewizowe, uchyla się od kontroli dewizowej -

podlega karze więzienia do lat pięciu i karze grzywny.

§  2.
Tej samej karze podlega - kto uchyla się od kontroli dewizowej, przeprowadzając przez granicę Państwa Polskiego wyroby użytkowe ze złota lub platyny albo inne metale szlachetne, kamienie szlachetne lub klejnoty, określone w przepisach dewizowych.
§  3.
Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstw, określonych w § 1 lub 2, stałe źródło dochodu -

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat pięciu i karze grzywny.

§  1.
Kto bez zezwolenia posiada w kraju wartości dewizowe -

podlega karze więzienia od roku do lat pięciu.

§  2.
Jeżeli sprawca czynu, określonego w § 1, posiada wartości dewizowe w dużej ilości -

podlega karze więzienia od lat pięciu do lat dziesięciu i karze grzywny.

§  3.
Jeżeli sprawca czynu, określonego w § 1, posiada wartości dewizowe w małej ilości -

podlega karze aresztu do sześciu miesięcy albo karze grzywny.

§  1.
Kto wbrew obowiązkowi, określonemu w przepisach dewizowych, nie pobiera należności od zagranicy -

podlega karze więzienia do lat dwóch.

§  2.
Kto dokonywa płatności wobec zagranicy w sposób lub w terminie, niezgodnym z przepisami dewizowymi -

podlega karze aresztu do roku.

§  1.
Kto wbrew obowiązkowi, określonemu w przepisach dewizowych, nie zaofiarowuje do skupu mienia, posiadanego za granicą lub należności od zagranicy -

podlega karze więzienia do lat trzech i karze grzywny.

§  2.
Kto wbrew obowiązkowi, określonemu w przepisach dewizowych, nie zgłasza mienia lub należności, wymienionych w § 1 -

podlega karze aresztu do lat dwóch i karze grzywny.

§  3.
Karze, przewidzianej w § 2, podlega również - kto wbrew obowiązkowi, określonemu w przepisach dewizowych, nie zgłasza pozostającego w jego posiadaniu lub zarządzie mienia cudzoziemca dewizowego lub zobowiązań wobec zagranicy.
§  1.
Kto bez zezwolenia lub wbrew jego warunkom dysponuje mieniem posiadanym za granicą lub należnością od zagranicy -

podlega karze więzienia do lat trzech i karze grzywny.

§  2.
Jeżeli sprawca dysponuje mieniem małej wartości albo należnością w niewielkiej wysokości -

podlega karze aresztu do roku lub karze grzywny.

§  1.
Kto do obrotów lub rozrachunków stosuje kursy dewiz lub pieniędzy zagranicznych inne, niż ustalone na podstawie obowiązujących przepisów -

podlega karze aresztu do lat dwóch.

§  2.
Kto ogłasza kursy dewiz lub pieniędzy zagranicznych inne, niż ustalone przez instytucję do tego uprawnioną -

podlega karze aresztu do roku.

Kto w celu uzyskania dla siebie lub innej osoby zezwolenia przytacza dane, niezgodne z rzeczywistością -

podlega karze więzienia do lat dwóch.

W przypadkach przestępstw dewizowych małej wagi sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet od kary uwolnić.

§  1.
W przypadku skazania za przestępstwo, określone w art. 1, 2 lub 3, sąd orzeka przepadek przedmiotów przestępstwa bez względu na to, czyją stanowią własność.
§  2.
Sąd może nie orzec przepadku przedmiotów przestępstwa, określonych w § 1, jeżeli właściciel posiadał je zgodnie z przepisami dewizowymi, a sprawca uzyskał je w drodze przestępstwa.

Użyte w niniejszej ustawie zwroty: "wartości dewizowe", "obrót wartościami dewizowymi" i "cudzoziemiec dewizowy" oraz wyraz "zezwolenie" oznaczają pojęcia, ustalone w ustawie dewizowej z dnia 28 marca 1952 r.

Do orzekania w sprawach o przestępstwa, przewidziane w niniejszej ustawie, właściwe są sądy wojewódzkie.

Wykonanie ustawy porucza się Ministrowi Sprawiedliwości i Generalnemu Prokuratorowi Rzeczypospolitej.

Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia jej ogłoszenia.