Rozdział 1 - Przepisy ogólne. - Ustawa dewizowa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1952.21.133

Akt utracił moc

Wersja od: 5 maja 1952 r.

Rozdział  1.

Przepisy ogólne.

Art.  1.

Obrót wartościami dewizowymi w kraju i z zagranicą podlega przepisom niniejszej ustawy i rozporządzeń wydanych na jej podstawie.

Art.  2.

Wartościami dewizowymi w rozumieniu niniejszej ustawy są:

1) zagraniczne środki płatnicze: pieniądze, mające za granicą obieg ustawowy (banknoty i monety), zagraniczne znaki pieniężne papierowe oraz opiewające na walutę obcą: weksle, czeki, asygnaty kasowe, akredytywy, polecenia wypłat i przekazy,

2) złoto i platyna - z wyjątkiem wyrobów użytkowych,

3) emitowane lub wystawiane za granicą papiery wartościowe, świadectwa udziałowe, książeczki wkładkowe i oszczędnościowe.

Art.  3.

Wartościami dewizowymi są ponadto:

1) krajowe środki płatnicze: pieniądze, mające w kraju obieg ustawowy (banknoty i monety), krajowe znaki pieniężne papierowe oraz opiewające na walutę polską: weksle, czeki, asygnaty kasowe, akredytywy, polecenia wypłat i przekazy,

2) emitowane lub wystawiane w kraju papiery wartościowe, świadectwa udziałowe, książeczki wkładkowe i oszczędnościowe

- jeżeli stanowią przedmiot lub środek obrotów z cudzoziemcami dewizowymi bądź przedmiot wywozu za granicę, przywozu do kraju lub przewozu przez polski obszar dewizowy.

Art.  4.

Przez obrót wartościami dewizowymi rozumie się:

1) zawieranie i wykonywanie umów, w wyniku których następuje lub ma nastąpić przeniesienie własności lub posiadania wartości dewizowych;

2) dokonywanie opartych na innych tytułach przekazów, przelewów, wpłat i wypłat wartości dewizowych, jak również innych czynności, w wyniku których następuje lub ma nastąpić przeniesienie własności lub posiadania tych wartości,

3) wywóz za granicę, przywóz do kraju lub przewóz przez polski obszar dewizowy wartości dewizowych.

Art.  5.

1. Przepisy o obrocie wartościami dewizowymi stosuje się również na polskich wolnych obszarach celnych oraz na obszarach mających charakter wolnocłowy.

2. Przepisy dotyczące przekazywania przelewów, wpłat i wypłat, wywozu, przywozu i przewozu wartości dewizowych w stosunkach z zagranicą stosuje się również do obrotu pomiędzy polskimi wolnymi obszarami celnymi oraz obszarami mającymi charakter wolnocłowy a resztą kraju.

Art.  6.

1. Cudzoziemcami dewizowymi są:

1) osoby fizyczne, zamieszkałe za granicą,

2) osoby prawne, jak również organizacje i instytucje, nie będące osobami prawnymi, mające siedzibę za granicą,

3) oddziały i wszelkiego rodzaju przedstawicielstwa krajowych osób prawnych i fizycznych oraz organizacji i instytucji, nie będących osobami prawnymi, mające siedzibę za granicą,

4) obce przedstawicielstwa dyplomatyczne, konsularne oraz inne przedstawicielstwa w Polsce, korzystające z prawa zakrajowości,

5) pracownicy przedstawicielstw, wymienionych w pkt 4, i członkowie ich rodzin, jeżeli zamieszkanie tych osób w Polsce nastąpiło w związku z zatrudnieniem pracowników w tych przedstawicielstwach.

2. Osobę fizyczną uważa się za zamieszkałą za granicą, jeżeli osoba ta za granicą stale przebywa.

Art.  7.

Krajowcami dewizowymi są osoby, organizacje i instytucje, nie wymienione w art. 6.

Art.  8.

W razie wątpliwości, czy dana osoba, organizacja lub instytucja jest cudzoziemcem dewizowym, rozstrzyga Minister Finansów z urzędu lub na wniosek zainteresowanych.