Rozdział 1 - Postanowienia dotyczące wyłącznie funkcjonarjuszów państwowych. - Ustanowienie komisji lekarskich dla funkcjonarjuszów państwowych, oraz wojskowo-lekarskich dla zawodowych wojskowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.34.355

Akt utracił moc

Wersja od: 14 września 1928 r.

Rozdział  1.

Postanowienia dotyczące wyłącznie funkcjonarjuszów państwowych.

§ 1. 1 Ustanawia się komisje lekarskie dla funkcjonariuszów państwowych w I instancji dla każdego powiatu przy starostwie, dla m. st. Warszawy przy Komisariacie Rządu, w II instancji dla każdego województwa przy urzędzie wojewódzkim; komisji lekarskiej li instancji przy Urzędzie Wojewódzkim warszawskim porucza się wykonywanie czynności komisji lekarskiej i! instancji także w odniesieniu do m. st. Warszawy.

§ 2. Do kompetencji komisji lekarskiej I instancji należy:

a) ocena zdolności do służby w wypadkach wskazanych w punktach 1 i 2 art. 9 ustawy;

b) ocena stopnia utraty zdolności do pracy zarobkowej w myśl art. 11 i 12 ustawy;

c) stwierdzanie związku przyczynowego choroby (kalectwa) ze służb:-} państwową, specjalnie zaś ustalanie, czy choroba powstała z przyczyn, przewidzianych w art. 9 ustawy, oraz ustalanie winy chorego (kaleki) w jej powstaniu;

d) stwierdzanie potrzeby umieszczenia emerytowanego funkcjonariusza państwowego w państwowym zakładzie dla umysłowo chorych, w myśl art. 42 ustawy;

e) stwierdzanie stanu niezdolności lub zdolności do służby lub pracy zarobkowej pozostającego w stanie spoczynku funkcjonariusza państwowego w wypadkach wskazanych w art. 39 ustawy.

Do kompetencji komisji lekarskiej II instancji należy:

ostateczne stwierdzanie trwałej niezdolności do służby w wypadkach wymienionych w art. 31 ustawy, tudzież ostateczne orzekanie w sprawach wymienionych w ustępie pierwszym niniejszego paragrafu pod pkt a), b), d), c), jeżeli zdania członków komisji-lekarzy I instancji są podzielone, jeżeli władza powołana do przenoszenia funkcjonarjusza w stan spoczynku tego zażąda z usadnionej przyczyny, oraz jeżeli prosi o to badany funkcjonariusz na zasadzie przedłożonych prywatnych .świadectw lekarskich stwierdzających jego stan zdrowia w sposób odmienny od komisji lekarskiej I instancji, w sprawie zaś pod pkt c), jeżeli wsadza powołana do przenoszenia funkcjonarjusza w stan spoczynku (art. 26 ustawy) zażąda orzeczenia komisji lekarskiej li instancji.

§ 3. 2 Skład komisji lekarskiej I instancji stanowią:

Lekarz urzędowy powiatu (dla m. st. Warszawy naczelnik Wydziału Zdrowia Publicznego przy Komisarjacie Rządu dla m. st. Warszawy) jako przewodniczący, oraz drugi lekarz urzędowy wyznaczony przez wojewodę (w Warszawie przez Komisarza Rządu na m. st. Warszawę). W razie braku drugiego lekarza urzędowego w miejscu siedziby starostwa wyznacza wojewoda jako drugiego członka komisji miejscowego lekarza sądowego, a w razie braku takiego, lekarza urzędowego z najbliższej miejscowości. Przy badaniu pracowników kolei państwowych wchodzi w skład komisji ponadto lekarz kolejowy, wyznaczony przez prezesa tej dyrekcji kolei państwowych, w okręgu której znajduje się miejscowość, w której odbywają się posiedzenia komisji lekarskiej.

Skład komisji lekarskiej II instancji stanowią: naczelnik wydziału zdrowia województwa jako przewodniczący, jeden z inspektorów lekarskich, wyznaczonych przez wojewodę, oraz naczelnik wydziału sanitarnego tej dyrekcji kolei państwowych, lub też jego zastępca, wyznaczony przez prezesa odnośnej dyrekcji kolei państwowych, w której okręgu jest siedziba danego województwa. Do komisji lekarskiej II instancji przy województwie pomorskiem deleguje prezes Dyrekcji Kolei Państwowych w Gdańsku w miejsce naczelnika wydziału sanitarnego jednego z lekarzy kolejowych, zamieszkałego w Toruniu.

§ 4. 3 W wypadkach, przewidzianych w punkcie c) § 2 w skład komisji lekarskiej I instancji, nie wyłączając komisyj dla miast Krakowa i Lwowa, wchodzi starosta, względnie jego zastępca, a dla m. st. Warszawy - Komisarz Rządu, względnie jego zastępca, jako przewodniczący, przedstawiciel władzy służbowej badanego funkcjonariusza, oraz członkowie, wymienieni w ustępie pierwszym § 3, zaś w skład komisji lekarskiej II instancji - wojewoda, względnie jego zastępca, jako przewodniczący, przedstawiciel władzy służbowej funkcjonarjusza, względnie władzy bezpośrednio wyższej, oraz członkowie, wymienieni w ustępie drugim § 3.

§ 5. Komisja lekarska I instancji poddaje funkcjonariusza państwowego badaniu na pisemne wezwanie ze strony jego władzy służbowej, skierowane do jej przewodniczącego, a komisja II instancji, po przysłaniu protokółu badania komisji lekarskiej I instancji, w wypadkach przewidzianych w ustępie ostatnim § 2. Przewodniczący zawiadamia władzę służbową, względnie władzę bezpośrednio wyższą o wyznaczonym terminie celem wezwania funkcjonariusza do poddania się badaniu komisji. Stwierdzenia komisji lekarskiej stanowią podstawę dla orzeczeń właściwej władzy. Przeprowadzenie badania i jago wynik, stwierdza się protokolarnie. Protokół podpisują wszyscy członkowie komisji lekarskiej, poczerń przewodniczący komisji, jeżeli jej orzeczenie jest ostateczne, przesyła jeden egzemplarz bezzwłocznie władzy, która zarządziła badanie funkcjonariusza państwowego, w przeciwnym razie komisji lekarskiej II instancji. Członek komisji lekarskiej i instancji, będący odmiennego zdanie niż reszta członków komisji, zaznacza to w protokóle badania i umieszcza swój podpis. W takim wypadku przewodniczący przekazuje komisji lekarskiej H instancji sprawę do ponownego zbadania i wydania orzeczenia, zawiadamiając o tem równocześnie właściwą władzę badanego funkcjonarjusza.

Badanie funkcjonariusza państwowego przez komisja lekarskie winno nastąpić nie później niż w 6 tygodni od dnia otrzymania powiadomienia przez przewodniczącego.

Wynik badania spisuje komisja lekarska w formie odpowiedzi na pytania (wzór № 1 i № 2); komisja lekarska II instancji zaznacza w nagłówku "orzeczenie II instancji".

§ 6. Ocenę zdolności do służby, oraz stopnia utraty zdolności do" pracy zarobkowej, należy opierać na zasadach, zawartych w załączniku № 3.

Jeżeli z powodu nieszczęśliwego wypadku wdrożone zostało postępowanie sądowo-karno, winna komisja w swojem orzeczeniu opierać się w zasadzie na wynikach tego postępowania i dołączać do aktów dochodzeń odpisy odnośnych protokółów śledztwa, względnie dochodzeń kamo-sądowych.

Stwierdzanie związku przyczynowego choroby (kalectwa) ze. służbą państwową, w myśl pkt. 2 art. 9 ustawy, winna komisja przeprowadzać w drodze dochodzeń co do przyczyny wypadku i towarzyszących mu okoliczności i na tej podstawie ustalać, czy wypadek powstał z powodu, lub w czasie pełnienia obowiązków służbowych; ewentualnie w razie koniecznej potrzeby przeprowadzić dochodzenia na miejscu. Każda czynność dochodzeń ma być ustalona protokółem, a przewodniczący dołącza akta dochodzeń do zawiadomienia o orzeczeniu komisji. Orzeczenie komisji zapada większością głosów? w razie równości głosów rozstrzyga głos przewodniczącego.

§ 7. Celem stwierdzenia trwałej niezdolności do służby w wypadkach określonych w pkt. 1 art. 9 ustawy winna komisja ustalić, czy choroba (kalectwo) powstała po wstąpieniu do służby i czy funkcjonarjusz nie ponosi winy jej powstania, w tym wypadku może komisja zwrócić się do władzy, która zarządziła badanie funkcjonarjusza państwowego o przesłuchanie świadków, względnie przesłuchiwać świadków przedstawionych przez wymienioną władzę lub badanego funkcjonarjusza państwowego.

§ 8. Jeżeli funkcjonariusz państwowy, który ma być poddany badaniu komisji zawiadomi, że nie może się stawić na wezwanie komisji lekarskiej, z powodu choroby obłożnej, winien do zawiadomienia dołączyć świadectwo lekarskie, władza zaś żądająca badania rozstrzyga, czy badanie ma być odłożone, Czy też komisja ma się udać na miejsce pobytu funkcjonarjusza, o ile miejsce to leży poza miejscem urzędowania komisji.

§ 9. 4 Członkom komisji lekarskiej, nie będącym funkcjonarjuszami państwowymi, przyznaje się diety w takiej wysokości, jak funkcjonarjuszom państwowym VI stopnia służbowego, o ile zaś nie mieszkają w miejscu posiedzenia komisji, przyznaje się im ponadto zwrot kosztów podróży z miejsca zamieszkania do miejsca posiedzeń komisji i z powrotem, na zasadzie przepisów w sprawie diet i kosztów podróży funkcjonarjuszów państwowych, z wyjątkiem zwrotu Kosztów przewozu bagaży podróżnych oraz wydatków na tragarzy.

Wydatki, połączone z badaniem funkcjonarjuszów państwowych, obciążają zarząd Ministerstwa Skarbu.

¹ § 1 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 19 lutego 1926 r. (Dz.U.26.27.160) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 marca 1926 r.

² § 3 zmieniony przez § 2 rozporządzenia z dnia 19 lutego 1926 r. (Dz.U.26.27.160) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 marca 1926 r.

³ § 4 zmieniony przez § 3 rozporządzenia z dnia 19 lutego 1926 r. (Dz.U.26.27.160) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 marca 1926 r.

⁴ § 9 zmieniony przez § 4 rozporządzenia z dnia 19 lutego 1926 r. (Dz.U.26.27.160) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 marca 1926 r.