Ustalenie stawek wynagrodzenia zasadniczego dla kierowników zakładów pracy oraz zwiększenie rozpiętości stawek wynagrodzenia zasadniczego dla pracowników na stanowiskach nierobotniczych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1984.39.204

Akt utracił moc

Wersja od: 2 lutego 1988 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 13 lipca 1984 r.

w sprawie ustalenia stawek wynagrodzenia zasadniczego dla kierowników zakładów pracy oraz zwiększenia rozpiętości stawek wynagrodzenia zasadniczego dla pracowników na stanowiskach nierobotniczych.

Na podstawie art. 9 ust. 4 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania (Dz. U. Nr 5, poz. 25), zwanej dalej "ustawą", zarządza się, co następuje:

§ 1. Przepisy rozporządzenia stosuje się do zakładów pracy wprowadzających zakładowy system wynagradzania przewidziany w ustawie oraz do kierowników tych zakładów, zwanych dalej "kierownikami".

§ 2. 1 Miesięczna stawka wynagrodzenia zasadniczego dla kierownika nie może być niższa od maksymalnej stawki wynagrodzenia zasadniczego dla kierownika zakładu pracy, określonej w przepisach obowiązujących przed dniem wejścia w życie zakładowego systemu wynagradzania, wraz z rekompensatą pracowniczą wypłacaną na podstawie dotychczasowych przepisów i - z zastrzeżeniem ust. 2 - nie może być wyższa od:

1) 57.000 zł - w zakładzie pracy zaliczonym do specjalnej kategorii,

2) 52.000 zł - w zakładzie pracy zaliczonym do pierwszej kategorii,

3) 49.000 zł - w zakładzie pracy zaliczonym do drugiej kategorii,

4) 46.000 zł - w zakładzie pracy zaliczonym do trzeciej kategorii.

§  3.

1. 2 Przy zaliczaniu zakładów pracy do kategorii, o których mowa w § 2, stosuje się odpowiednio kryteria ustalone przez właściwych ministrów w przepisach wydanych na podstawie art. 10 ustawy, z tym że:

1) do specjalnej oraz pierwszej kategorii zalicza się zakłady pracy, w których miesięczna stawka dodatku funkcyjnego przysługującego z tytułu pełnienia funkcji kierowniczej może być wyższa niż dwukrotna wysokość najniższego wynagrodzenia i nie może przekraczać trzykrotnej wysokości tego wynagrodzenia,

2) do drugiej kategorii zalicza się zakłady pracy, w których miesięczna stawka dodatku funkcyjnego przysługującego z tytułu pełnienia funkcji kierowniczej może być wyższa od najniższego wynagrodzenia i nie może przekraczać dwukrotnej wysokości tego wynagrodzenia,

3) do trzeciej kategorii zalicza się zakłady pracy, w których miesięczna stawka dodatku funkcyjnego przysługującego z tytułu pełnienia funkcji kierowniczej nie może przekraczać najniższego wynagrodzenia.

2. Kryteria, o których mowa w ust. 1, powinny być konkretne, wymierne i okresowo weryfikowane. Przy ustalaniu kryteriów uwzględnia się w szczególności:

1) przeciętne zatrudnienie, łącznie z uczniami i osobami zatrudnionymi na podstawie umowy o pracę nakładczą,

2) poziom jakości wytwarzanej produkcji lub świadczonych usług,

3) udział produkcji eksportowej w ogólnej wartości produkcji (usług),

4) udział produkcji kooperacyjnej w ogólnej wartości produkcji,

5) stopień złożoności procesów produkcyjnych,

6) wartość środków trwałych brutto i stopień ich wykorzystania,

7) posiadanie przez zakład pracy statusu przedsiębiorstwa przemysłu obronnego,

8) zaliczenie zakładu pracy do przedsiębiorstw o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej.

§ 4. 3 Organ uprawniony do przyznawania wynagrodzenia kierownikowi ustala wysokość jego wynagrodzenia zasadniczego, z uwzględnieniem wysokości premii (innego składnika wynagrodzenia o charakterze premii) wypłacanej w ciężar kosztów, przewidzianej w zakładowym systemie wynagradzania, zwanej dalej "premią".

§ 5. Organ, o którym mowa w § 4 ust. 1, określa wysokość wynagrodzenia zasadniczego i premii kierownika, uwzględniając ocenę działalności zakładu pracy i pracy kierownika, a w szczególności:

1) wyniki finansowe i relacje ekonomiczne uzyskiwane przez zakład pracy,

2) zgodność prowadzonej działalności ze statutowymi zadaniami zakładu pracy,

3) prowadzoną przez zakład pracy politykę cen,

4) realizację programu oszczędnościowego i obniżki kosztów,

5) wdrażanie przez zakład pracy postępu organizacyjno-technicznego.

§ 6. Zwiększa się najmniejszą rozpiętość stawek wynagrodzenia zasadniczego dla pracowników na stanowiskach nierobotniczych, określoną w art. 9 ust. 3 pkt 2 ustawy. Rozpiętość ta wyrażona stosunkiem stawki w najniższej kategorii zaszeregowania do stawki w najwyższej kategorii zaszeregowania nie może być mniejsza niż 1:3.

§ 7. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o właściwych ministrach, rozumie się przez to również kierowników urzędów centralnych oraz zarządy centralnych związków spółdzielczych.

§ 8. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

¹ § 2 ust. 1:

- zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 22 grudnia 1986 r. (Dz.U.86.48.244) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 31 grudnia 1976 r.

- zmieniony przez § 5 pkt 1 rozporządzenia z dnia 23 listopada 1987 r. w sprawie zmiany niektórych rozporządzeń regulujących zasady działania przedsiębiorstw państwowych (Dz.U.87.37.213) z dniem 10 grudnia 1987 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 1 lutego 1988 r. (Dz.U.88.3.18) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 2 lutego 1988 r.

² § 3 ust. 1 zmieniony przez § 5 pkt 2 rozporządzenia z dnia 23 listopada 1987 r. w sprawie zmiany niektórych rozporządzeń regulujących zasady działania przedsiębiorstw państwowych (Dz.U.87.37.213) z dniem 10 grudnia 1987 r.

³ § 4:

- zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 22 grudnia 1986 r. (Dz.U.86.48.244) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 31 grudnia 1976 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 1 lutego 1988 r. (Dz.U.88.3.18) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 2 lutego 1988 r.