Ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni przepisów art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 28 maja 1993 r. - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 81 ust. 5 pkt 4 tejże ustawy w związku z art. 189 k.k.
Dz.U.1993.66.318
Akt jednorazowyUCHWAŁA
TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO
z dnia 14 lipca 1993 r.
dotycząca ustalenia powszechnie obowiązującej wykładni przepisów art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 28 maja 1993 r. - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 81 ust. 5 pkt 4 tejże ustawy w związku z art. 189 k.k.
przewodniczący: M. Tyczka - prezes Trybunału Konstytucyjnego,
sędziowie Trybunału Konstytucyjnego: T. Dybowski (sprawozdawca), K. Działocha, M. Łabor-Soroka, W. Łączkowski, R. Orzechowski, F. Rymarz, J. Zakrzewska,
po rozpoznaniu na posiedzeniu w trybie art. 13 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 1991 r. Nr 109, poz. 470 i z 1993 Nr 47, poz. 213) wniosku z dnia 21 czerwca 1993 r. Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni przepisów art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 28 maja 1993 r. - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 45, poz. 205) oraz art. 81 ust. 5 pkt 4 tejże ustawy w związku z art. 189 k.k.., w szczególności przez wyjaśnienie, czy w świetle art. 124 ust. 1 Ordynacji wyborczej do Sejmu RP podstawą protestu wyborczego może być zarzut, że kandydat na posła (senatora) złożył nieprawdziwe oświadczenie stwierdzające, że nie był on funkcjonariuszem lub tajnym współpracownikiem Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz wojskowych służb specjalnych, w szczególności: Informacji Wojskowej, Wojskowej Służby Wewnętrznej, Zarządu II Sztabu Generalnego Ludowego Wojska Polskiego i Zwiadu Wojsk Ochrony Pogranicza (art. 81 ust. 5 pkt 4 Ordynacji wyborczej do Sejmu RP)
ustalił:
Podstawą protestu wyborczego, o którym mowa w art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 28 maja 1993 r. - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 45, poz. 205), nie może być sam fakt złożenia przez kandydata na posła lub senatora niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia, o którym mowa w art. 81 ust. 5 pkt 4 powołanej ustawy, jakkolwiek złożenie nieprawdziwego oświadczenia, o którym wyżej mowa, jest moralnie i politycznie naganne.