USA-Polska. Konwencja o przewozie napojów alkoholowych między Polską a Stanami Zjednoczonemi Ameryki. Waszyngton.1930.06.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1930.57.468

Akt utracił moc

Wersja od: 2 sierpnia 1930 r.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonemi Ameryki o przewozie napojów alkoholowych między Polską a Stanami Zjednoczonemi Ameryki, podpisana w Waszyngtonie dnia 19-go czerwca 1930 r.

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu dziewiętnastym czerwca tysiąc dziewięćset trzydziestego roku podpisana została w Waszyngtonie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki Konwencja dotycząca przewozu napojów alkoholowych między Polską a Stanami Zjednoczonemi o następującem brzmieniu dosłownem:

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

PREZYDENT STANÓW ZJEDNOCZONYCH,

pragnąc uniknąć wszelkich trudności, które mogłyby powstać między Polską a Stanami Zjednoczonemi w związku z obowiązującemi w Stanach Zjednoczonych prawami w przedmiocie napojów alkoholowych, postanowili zawrzeć w powyższym celu Konwencję i ustanowili jako swych pełnomocników:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

P. Tytusa FILIPOWICZA, Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Rzeczypospolitej Polskiej w Stanach Zjednoczonych;

i

Prezydent Stanów Zjednoczonych:

P. Henry L, STIMSON, Sekretarza Stanu Stanów Zjednoczonych,

KTÓRZY, po wzajemnem okazaniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się jak następuje:

Artykuł  I.

Każda z Wysokich Układających się Stron zachowuje swe prawa i pretensje odnośnie do swej terytorjalnej jurysdykcji bez ich naruszenia z tytułu niniejszej umowy.

Artykuł  II.

1. Ustala się, że Rząd Polski nie będzie wysuwał żadnego sprzeciwu odnośnie abordowania statków prywatnych pod flagą polską, poza granicami wód terytorjalnych, przez władze Stanów Zjednoczonych, ich terytorjów lub posiadłości, celem przesłuchania osób znajdujących się na statku i zbadania dokumentów statkowych dla stwierdzenia czy statek lub osoby na nim się znajdujące zamierzają wwieźć lub już wwiozły napoje alkoholowe do Stanów Zjednoczonych, ich terytorjów lub posiadłości, z pogwałceniem obowiązujących tam praw. W razach, kiedy takie przesłuchania i badania dają słuszne powody do podejrzeń, może być przeprowadzone przeszukanie statku.

2. W razie istnienia słusznego powodu do przypuszczania, że statek dokonał, dokonuje lub usiłuje dokonać wykroczenia przeciw prawom Stanów Zjednoczonych, ich terytorjów lub posiadłości, zabraniających wwozu napojów alkoholowych, statek ten może być zajęty i odstawiony do jednego z portów Stanów Zjednoczonych, ich terytorjów lub posiadłości, celem zawyrokowania zgodnie z temi prawami.

3. Uprawnienia nadane przez ten artykuł nie mogą być wykonywane w odległości od wybrzeża Stanów Zjednoczonych, ich terytorjów lub posiadłości, przekraczającej przestrzeń, jaką statek, podejrzany o zamiar popełnienia przekroczenia, może przebyć w ciągu jednej godziny. W wypadkach jednakże gdzie trunki alkoholowe mają być dowiezione do Stanów Zjednoczonych, ich terytorjów lub posiadłości statkiem innym aniżeli ten, który został abordowany i przeszukany, to szybkość takiego innego statku, a nie szybkość statku abordowanego ma określać odległość od wybrzeża, w obrębie której uprawnienia wynikające z niniejszego artykułu mogą być wykonane.

Artykuł  III.

Żadna kara lub też konfiskata na podstawie praw Stanów Zjednoczonych nie może być stosowana względem lub nałożona na trunki alkoholowe, statki lub osoby, z tytułu przewozu takich trunków, w wypadkach kiedy trunki takie zaciągnięte są jako zapas morski lub też jako ładunek przeznaczony dla portu leżącego poza Stanami Zjednoczonemi, ich terytorjami lub posiadłościami, statku polskiego, udającego się do lub powracającego z portu Stanów Zjednoczonych, ich terytorjów lub posiadłości, lub też przepływającego przez ich wody terytorjalne; taki transport będzie podlegał obecnie obowiązującym przepisom prawnym, dotyczącym przewozu trunków alkoholowych przez kanał Panamski, pod warunkiem, że trunki takie stale będą przechowane pod pieczęcią przez cały czas pozostawania danego statku w obrębie powyżej wymienionych wód terytorialnych i że żadna część tych trunków nie zostanie w żadnem miejscu lub o żadnym czasie wyładowana w Stanach Zjednoczonych, ich terytorjach lub posiadłościach.

Artykuł  IV.

Wszelkie pretensje statku polskiego o odszkodowanie z tytułu straty lub szkody poniesionej przez niewłaściwe lub niesłuszne wykonywanie uprawnień, wynikających z artykułu II niniejszej Konwencji lub z tytułu niezastosowania dobrodziejstw przewidzianych w artykule III, zostaną przekazane do wspólnego rozpatrzenia dwum osobom, mianowanym po jednej przez każdą z Wysokich Układających się Stron.

Polecenia zawarte we wszystkich wspólnych raportach tych osób muszą być wykonane. O ile, w braku zgody, sporządzenie wspólnego raportu nie będzie możliwem, pretensja taka zostanie skierowana do Stałego Trybunału Arbitracyjnego w Hadze, omówionego w Konwencji o Pokojowem Załatwianiu Międzynarodowych Spraw Spornych, zawartej w Hadze 18 października 1907 roku. Trybunał Arbitracyjny zostanie ukonstytuowany zgodnie z artykułami 87 (rozdział IV) i 59 (rozdział III) wyżej wymienionej Konwencji, Postępowanie określone będzie przez tę część rozdziału IV rzeczonej Konwencji i jej rozdziału III (ze szczególnem uwzględnieniem art. 70 i 74, ale z wykluczeniem art. 53 i 54), którą Trybunał uzna za nadającą się do zastosowania i zgodną z postanowieniami niniejszej Konwencji. Wszystkie sumy pieniężne, ewentualnie przyznane przez Trybunał z tytułu pretensji, muszą być wypłacone w ciągu osiemnastu miesięcy od daty ostatecznego rozstrzygnięcia bez odsetek i potrąceń, za wyjątkiem przewidzianych poniżej. Każdy z Rządów pokrywać będzie swe własne wydatki. Koszta Trybunału będą pokrywane przez potrącenie proporcjonalne od sum przezeń przyznanych w stosunku 5 procent od takich sum albo w stosunku niższym, uzgodnionym pomiędzy obydwoma Rządami. Niedobór, jeżeli takowy pozostanie, ma być pokryty w równych częściach przez obydwa Rządy.

Artykuł  V.

Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i pozostanie w mocy na przeciąg jednego roku od chwili wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Trzy miesiące przed upływem wyżej określonego rocznego okresu każda ze Stron może zawiadomić o swym zamiarze wprowadzenia zmian w warunkach Konwencji.

O ile takie zmiany nie zostaną uzgodnione przed upływem wyżej wspomnianego terminu rocznego, to Konwencja niniejsza ustanie.

Jeżeli żadna ze Stron nie zawiadomi o swym zamiarze wprowadzenia zmian, Konwencja pozostanie w mocy na dalszy okres roczny i tak dalej automatycznie, podlegając w odniesieniu do każdego takiego rocznego okresu przewidzianemu powyżej uprawnieniu przedstawienia przez każdą ze Stron, trzy miesiące przed upływem wyżej wymienionego rocznego okresu, swych wniosków zmian Konwencji oraz warunkowi, który określa, iż Konwencja ustaje, o ile zmiany takie nie zostaną uzgodnione przed upływem rocznego okresu.

Artykuł  VI.

O ileby którakolwiek ze Stron doznała na zasadzie postanowień prawnych lub ustawodawczych przeszkód w ścisłem wykonaniu warunków zawartych w niniejszej Konwencji, to Konwencja niniejsza automatycznie się rozwiązuje, i z chwilą takiego rozwiązania, lub z chwilą kiedy Konwencja niniejsza utraci swą siłę prawną, każda z Wysokich Umawiających się Stron korzysta z wszystkich tych praw, któreby jej przysługiwały, o ileby Konwencja niniejsza nie była zawarta.

Niniejsza Konwencja winna być odpowiednio ratyfikowana przez Wysokie Układające się Strony, a dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Warszawie w jak najbliższym czasie.

W DOWÓD CZEGO Pełnomocnicy obu Stron podpisali niniejszą Konwencję w dwóch egzemplarzach, w języku polskim i angielskim i przyłożyli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Waszyngtonie, dnia 19 - go czerwca Roku Pańskiego tysiąc dziewięćset trzydziestego.

(L. S.)

(-) Tytus Filipowicz

(L. S.)

(-) Henry L. Stimson

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

Dano w Warszawie, dnia 1 sierpnia 1930 r.