Urządzanie loterji i założenie Polskiej Państwowej Loterji Klasowej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1920.31.180

Akt utracił moc

Wersja od: 11 kwietnia 1934 r.

USTAWA

z dnia 26 marca 1920 r.

w przedmiocie urządzania loterji i założenia Polskiej Państwowej Loterji Klasowej.

ROZDZIAŁ  I.

Postanowienia ogólne.

Art.  1.

Organizowanie i prowadzenie wszelkiego rodzaju loterji na obszarze Rzeczypospolitej jest monopolem Państwa.

Art.  2.

W myśl art. 1 zakłada się przedsiębiorstwo loterji państwowej p. n. "Polska Państwowa Loterja Klasowa" na zasadach, w art. 6 - 10 niniejszej ustawy wyrażonych, z siedzibą w m. st. Warszawie.

Art.  3.

Za zezwoleniem Rządu mogą być udzielane zezwolenia na urządzanie:

a) jednorazowych loterji pieniężnych wyłącznie na cele dobroczynności i użyteczności publicznej, oraz

b) loterji fantowych.

Warunki wydawania zezwoleń na urządzanie tych loterji ustali Minister Skarbu.

Art.  4.

Wszelka działalność loterji obcokrajowych na obszarze Rzeczypospolitej oraz wszelkiego rodzaju spółudział w tej działalności w granicach Państwa są niedopuszczalne.

Art.  5.

Przepisy niniejszej ustawy nie dotyczą pożyczek premjowych.

ROZDZIAŁ  II.

Organizacja Polskiej Państwowej Loterji Klasowej.

Art.  6.

Urządzanie i kierownictwo przedsiębiorstwa Polskiej Państwowej Loterji Klasowej należy do zakresu działania Ministra Skarbu.

Art.  7. ¹

Minister Skarbu zatwierdza plany poszczególnych loteryj oraz sposób i terminy ich rozgrywania oraz określa wysokość opłaty monopolowej na rzecz Skarbu Państwa od tych loteryj.

Art.  8.

Wygrane Polskiej Państwowej Loterji Klasowej wolne są od zajęcia i egzekucji wierzycieli. Wypłata wygranych nie może być wstrzymana przez orzeczenia sądów ani rozporządzenia administracyjne.

Art.  9.

Prawo do zawodowej sprzedaży biletów Polskiej Państwowej Loterji Klasowej, oraz do wszelkiego rodzaju pośrednictwa w sprawach tej loterji, służy wyłącznie osobom, mającym upoważnienie Ministra Skarbu na warunkach przez niego określonych.

Art.  10.

Sumy pieniężne oraz papiery wartościowe składane przez osoby, upoważnione do sprzedaży biletów loteryjnych, celem zabezpieczenia należności Skarbu, mogą być dla pokrycia tych należności przejmowane na rzecz Skarbu bez wyroku sądowego. Zapisanie tych zastawów do księgi Zarządu Polskiej Państwowej Loterji Klasowej czyni zadość wymaganiom art. 2074 kodeksu cywilnego.

ROZDZIAŁ  III.

Postanowienia karne.

Art.  11.

Zabrania się:

1) Sprzedaży i nabywania losów loterji obcokrajowych lub krajowych niedozwolonych, oraz wszelkiego udziału w grze, reklamowania handlu takiemi losami w prasie, zarówno jak ogłaszania planów i wyników ciągnień tych loterji;

2) zawodowej sprzedaży lub zaofiarowania do sprzedaży, bez zezwolenia władzy skarbowej, biletów losowych Polskiej Państwowej Loterji Klasowej, albo innych dokumentów, przyznających udział w tych losach, względnie prawo do wygranej, oraz pośredniczenia w tych czynnościach.

Art.  12.

Przekroczenia zakazów zawartych w art. 11 oraz przepisów i rozporządzeń, na podstawie niniejszej ustawy wydanych, o ile nie podlega surowszemu ukaraniu na podstawie ustaw karnych, obowiązujących w poszczególnych dzielnicach Rzeczypospolitej, karane będą grzywną do 50,000 marek, lub aresztem do miesiąca w b. dzielnicy rosyjskiej przez sądy pokoju, w byłej dzielnicy pruskiej przez sądy powiatowe, zaś w byłej dzielnicy austrjackiej przez sądy skarbowe.

ROZDZIAŁ  IV.

Przepisy przechodnie.

Art.  13.

Loterje prywatne, dozwolone przed ogłoszeniem niniejszej ustawy, mogą być prowadzone aż do upływu terminu zezwolenia.

Art.  14.

Z dniem ogłoszenia niniejszej ustawy tracą moc wszelkie przepisy, z wyjątkiem postanowień ustaw karnych, obowiązujące na całym obszarze Rzeczypospolitej w przedmiocie organizacji i prowadzenia loterji państwowych i prywatnych. Jednocześnie tracą moc dotychczas obowiązujące przepisy o wszelkiego rodzaju opłatach, należytościach i taksach, o ile dotyczą opodatkowania przedsiębiorstw loterji. Przepisy w przedmiocie opodatkowania umów lub zakładów z gry (nie loterji) wynikających pozostają w mocy.

Art.  15.

Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Skarbu w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, o ile zaś chodzi o byłą dzielnicę pruską - również w porozumieniu z Ministrem tej dzielnicy.

¹ Art. 7 zmieniony przez art. 1 ustawy z dnia 15 marca 1934 r. (Dz.U.34.30.270) zmieniającej nin. ustawę z dniem 11 kwietnia 1934 r.