Uprawnienia osób, które były ubezpieczone na zasadzie dotychczas obowiązujących ustaw o ubezpieczeniu na wypadek inwalidztwa, śmierci i na starość.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1933.102.791

Akt utracił moc

Wersja od: 30 grudnia 1933 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 27 grudnia 1933 r.

w sprawie uprawnień osób, które były ubezpieczone na zasadzie dotychczas obowiązujących ustaw o ubezpieczeniu na wypadek inwalidztwa, śmierci i na starość.

Na podstawie art. 301 i art. 319 ust. (2) ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznem (Dz. U. R. P. Nr. 51, poz. 396) zarządza się co następuje;

§ 1. Używane w dalszych przepisach rozporządzenia niniejszego:

1) wyraz "ustawa" oznacza ustawę z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznem (Dz. U. R. P. Nr. 51, poz. 396),

2) określenie "ordynacja ubezpieczeniowa" oznacza ordynację ubezpieczeniową Rzeszy Niemieckiej z dnia 19 lipca 1911 r. (Dz. U. Rzeszy Niem. str. 509) wraz z późniejszemi zmianami,

3) określenie "ustawa o kasach brackich" oznacza ustawę z dnia 28 lipca 1889 r. o urządzeniu stosunków bractw górniczych, które na zasadzie powszechnej ustawy górniczej są lub będą utworzone (Dz. u. p. austr. Nr. 127) w brzmieniu, ustalonem rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. w sprawie zmiany niektórych przepisów prawnych, dotyczących ubezpieczenia w bractwach górniczych (Dz. U. R. P. Nr. 36, poz. 339),

4) określenie "ustawy dotychczasowe" oznacza ustawy, wymienione w pkt. 2) i 3).

§  2.

(1) Rozporządzenie niniejsze dotyczy osób, które były ubezpieczone przed wejściem w życie ustawy:

1) na zasadzie księgi IV ordynacji ubezpieczeniowej w Ubezpieczalni Krajowej w Poznaniu z wyłączeniem osób, należących do kategorji pracowników rolnych,

2) w myśl ustawy o kasach brackich w województwach: krakowskiem, lwowskiem, tarnopolskiem, stanisławowskiem i cieszyńskiej części województwa śląskiego,

(2) Rozporządzenie niniejsze dotyczy również członków rodzin pozostałych po osobach, wymienionych w ust. (1).

§  3.

(1) Osoby, wymienione w § 2 ust. (1), podlegają ubezpieczeniu, unormowanemu art. 1 pkt. 2 lit. b) ustawy, w Zakładzie Ubezpieczenia Emerytalnego Robotników na warunkach ogólnych, z uwzględnieniem dalszych przepisów rozporządzenia niniejszego.

(2) Okresów ubezpieczenia (tygodnie składkowe lub miesiące przebytego członkostwa), przebytych w ubezpieczeniu na zasadzie dotychczasowych ustaw, nie dolicza się do tygodni składkowych, przebytych w ubezpieczeniu na zasadzie ustawy.

§  4.

(1) Osoby, wymienione w § 2 ust. (1), do czasu uzyskania uprawnień w myśl art. 153 ust. (1) pkt. 2 ustawy, zachowują również uprawnienia do świadczeń, przewidzianych w ustawach dotychczasowych, chociażby świadczenia te nie były przewidziane w ustawie.

(2) Osoby, wymienione w § 2 ust. (1), które uzyskały uprawnienia w myśl art. 153 ust. (1) pkt. 2 ustawy, maja uprawnienia do wszystkich świadczeń na zasadzie przepisów ustawy.

§ 5. Osoby, objęte § 4 ust. (2), które w chwili wejścia w życie ustawy mają okres wyczekiwania przebyty i uprawnienie do świadczeń utrzymane w myśl przepisów ustaw dotychczasowych, z uwzględnieniem przepisów § 7, zachowują również uprawnienia do świadczeń na zasadzie ustaw dotychczasowych, lecz tylko w przypadkach następujących:

1) jeżeli ustawy dotychczasowe przewidują świadczenie wogóle nieprzewidziane w ustawie,

2) jeżeli ubezpieczony posiada warunki cło uzyskania świadczenia w myśl dotychczasowych ustaw, a nie czyni zadość warunkom uzyskania tegoż świadczenia na zasadzie ustawy.

§  6.

(1) Przy wymiarze świadczeń pieniężnych dla osoby, wymienionej w § 2 ust. (1), która uzyskała uprawnienia w myśl art. 153 ust. (1) pkt. 2 ustawy (§ 4 ust. (2) oraz dla pozostałych członków rodziny należy ustalić w jakiej wysokości uprawniony otrzymałby odpowiednie świadczenie, gdyby osoba, wymieniona w § 2 ust. (1), nadal podlegała ubezpieczeniu na zasadzie ordynacji ubezpieczeniowej lub ustawy o kasach brackich do chwili zajścia okoliczności, uprawniającej do świadczeń.

(2) Jeżeli wysokość świadczenia, obliczonego na zasadzie ustaw dotychczasowych przekracza wysokość świadczenia, należnego w myśl ustawy, to uprawniony otrzymuje dodatek do świadczenia, przyznanego na zasadzie ustawy, w wysokości tej różnicy.

(3) Postanowienia ustępów poprzednich stosują się również przy każdej zmianie wysokości świadczenia pieniężnego.

(4) Rentę wraz z dodatkami uważa się za jedno świadczenie.

§ 7. Przy ustalaniu uprawnień i wymiarze świadczeń na zasadzie dotychczasowych ustaw, jak również przy ustalaniu wysokości świadczeń w myśl § 6 należy:

1) stosować przepisy ustaw dotychczasowych, z tem jednak zastrzeżeniem, że uprawnienia do świadczeń utrzymane przed wejściem w życie lub uzyskane po wejściu w życie ustawy, nie mogą być utracone z przyczyn, które w myśl ustawy nie przerywają ciągłości ubezpieczenia,

2) zaliczać tygodnie składkowe, przebyte w ubezpieczeniu, unormowanem art. 1 pkt. 2 lit. b) ustawy. Zaliczanie tygodni składkowych następuje w klasie, w jakiej na zasadzie ordynacji ubezpieczeniowej była opłacona ostatnia składka tygodniowa z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia, przy dobrowolnem zaś ubezpieczeniu (§ 1243 ordynacji ubezpieczeniowej) w klasie, w której była opłacona ostatnia składka tygodniowa.

§ 8. Minister Opieki Społecznej może ustalić w drodze rozporządzeń specjalne warunki dobrowolnego ubezpieczenia i dobrowolnego kontynuowania ubezpieczenia dla osób, wymienionych w § 2 ust. (1) pkt. 1.

§ 9. Składki z tytułu ubezpieczenia na zasadzie ordynacji ubezpieczeniowej, za czas przed wejściem w życie ustawy, mogą być po wejściu w życie ustawy opłacane przy zachowaniu warunków i ze skutkami, przewidzianemi w ordynacji ubezpieczeniowej.

§ 10. Osoby, objęte § 2, którym zostały przyznane lub są wypłacane świadczenia przez instytucje w tym paragrafie wymienione przed wejściem w życie ustawy na zasadzie ustaw dotychczasowych, nadal pobierają świadczenia z Zakładu Ubezpieczenia Emerytalnego Robotników według norm tych ustaw, z zastrzeżeniem przepisów § 13.

§ 11. W razie zajścia, przed wejściem w życie ustawy, okoliczności, uzasadniających roszczenie do świadczeń, do ustalenia uprawnień i wymiaru świadczeń stosuje się, z zastrzeżeniem przepisów § 13, wyłącznie przepisy ustaw dotychczasowych bez względu na datę zgłoszenia roszczenia.

§  12.

(1) Uprawnienia i wymiar świadczeń dla członków rodziny ustala się na zasadzie przepisów prawnych właściwych dla przyznania i wymiaru świadczeń dla ubezpieczonego, z zastrzeżeniem przepisów ustępów następnych.

(2) Do uprawnień do rent należnych wdowom, które wstąpiły w związki małżeńskie po dniu wejścia w życie ustawy, nie stosuje się przepisów § 5.

(3) Wdowa, której mąż zmarł po wejściu w życie ustawy, a pobierał lub miał prawo do renty na zasadzie ordynacji ubezpieczeniowej, z zastrzeżeniem § 7, ma prawo do renty wdowiej po ukończeniu 60 roku życia na warunkach ordynacji ubezpieczeniowej, chociażby nie była inwalidą w rozumieniu § 1258 ordynacji ubezpieczeniowej.

§ 13. Minister Opieki Społecznej może w drodze rozporządzeń podnosić wymiar rent, przyznanych na zasadzie ordynacji ubezpieczeniowej, do wysokości ustalonej w rozporządzeniach, przewidzianych w art. 302 ustawy.

§ 14. Do osób, wymienionych w § 2 ust. (1), nie stosuje się przepisów art. 6 ust. (1) pkt. 2 ustawy.

§ 15. Do powstania prawa do świadczeń, jego realizacji, ustania, odebrania, wstrzymania (spoczywania) i ograniczenia prawa do świadczeń, stosuje się przepisy tej ustawy, na zasadzie której świadczenie przyznano, z zastrzeżeniem przepisów § 7 pkt. 1), § 16, 17 i 18.

§  16.

(1) Do przedawnienia, którego bieg rozpoczął się przed wejściem w życia ustawy, a nie ukończył się w chwili wejścia jej w życie, stosuje się przepisy ustawy, jednak z następującemi ograniczeniami:

1) początek, zawieszenie i przerwanie przedawnienia ocenia się według ustaw dotychczasowych, jeżeli chodzi o czas przed wejściem w życie ustawy,

2) jeżeli okres przedawnienia jest dłuższy według ustaw dotychczasowych, stosuje się przepisy tych ustaw.

(2) W innych przypadkach do przedawnienia stosuje się przepisy ustawy jeżeli przepisy ustawy właściwej dla ustalenia uprawnień do danego świadczenia nie zawierają przepisów względniejszych dla uprawnionego.

§ 17. W razie przyznania renty inwalidzkiej na zasadzie ustawy, renta starcza, przyznana na zasadzie ordynacji ubezpieczeniowej, zostaje wstrzymana.

§  18.

(1) W przypadkach, gdy prawo do renty wdowiej, zbiega się z prawem do renty z tytułu własnego ubezpieczenia, a jedna z rent jest przyznana na zasadzie przepisów ustawy, stosują się przepisy ustawy (art. 193).

(2) Przepisu ustępu poprzedniego nie stosuje się, gdy następuje zbieg renty, przyznanej na zasadzie ustawy, z rentą wdowią, przyznaną na zasadzie ustawy o kasach brackich.

§  19.

(1) Roszczenia o świadczenia, zgłoszone przed wejściem w życie ustawy, załatwiają władze i instytucje właściwe na zasadzie ustaw dotychczasowych, według przepisów tych ustaw o postępowaniu.

(2) Roszczenia o świadczenia, zgłoszone po wejściu w życie ustawy, załatwiają instytucje właściwe w myśl ustawy i według przepisów tej ustawy o postępowaniu, bez względu na datę zajścia okoliczności, uprawniających do świadczeń.

§ 20. Wykonanie rozporządzenia niniejszego oraz wydanie rozporządzeń szczegółowych porucza się Ministrowi Opieki Społecznej.

§ 21. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1931 r.