Rozdział 2 - Dodatki do uposażenia. - Uposażenie żołnierzy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.7.40

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lipca 1954 r.

Rozdział  2.

Dodatki do uposażenia.

Art.  10.

1. Oficer zawodowy otrzymuje dodatek funkcyjny, którego wysokość zależy od zajmowanego stanowiska.

2. Podoficer zawodowy otrzymuje dodatek służbowy w zależności od posiadanego stopnia wojskowego lub zajmowanego stanowiska służbowego.

3. Podoficer zawodowy, mianowany na służbowe stanowisko oficera, otrzymuje dodatek funkcyjny, przewidziany dla tego stanowiska; w tym przypadku nie otrzymuje on dodatku służbowego.

4. Żołnierz zawodowy, zajmujący dwa lub więcej stanowisk służbowych oficerskich, otrzymuje jeden dodatek funkcyjny, a w przypadku różnej ich wysokości - wyższy.

5. Minister Obrony Narodowej ustala w drodze rozporządzenia, wydanego w porozumieniu z Ministrem Skarbu, kategorie i wysokość dodatków funkcyjnych lub służbowych dla tych kategorii oraz wysokość dodatków służbowych dla podoficerów zawodowych.

6. Minister Obrony Narodowej zalicza stanowiska służbowe do odpowiednich kategorii dodatku funkcyjnego lub służbowego w zależności od zakresu wykonywanych czynności służbowych i ponoszonej odpowiedzialności.

7. Zasady przyznawania dodatku funkcyjnego za czas zastępczego pełnienia czynności służbowych oraz za czas przyjmowania obowiązków, związanych z obejmowanym stanowiskiem służbowym, określa Minister Obrony Narodowej.

8. Prawo do dodatku funkcyjnego i służbowego powstaje z dniem pierwszym najbliższego miesiąca kalendarzowego po dniu objęcia stanowiska lub mianowania na stopień podoficerski.

Art.  11.

1. Dodatek funkcyjny i służbowy nie przysługuje żołnierzom:

1) nie pełniącym służby z powodu choroby lub urlopu zdrowotnego łączenie przez więcej niż sześć miesięcy,

2) pozostającym bez przydziału służbowego przez więcej niż jeden miesiąc,

3) w innych przypadkach, przewidzianych w niniejszej ustawie lub przepisach, wydanych na jej podstawie.

2. Jeżeli choroba pozostaje w związku przyczynowym ze służbą wojskową, Minister Obrony Narodowej może przedłużyć prawo do otrzymywania dodatku na czas do dwunastu miesięcy.

3. Przepisu ust. 1 pkt 2) nie stosuje się do żołnierzy, pozostających bez przydziału służbowego w czasie choroby lub urlopu zdrowotnego.

Art.  12.

1. Żołnierz zawodowy, utrzymujący rodzinę, otrzymuje dodatek rodzinny.

2. Warunki pobierania dodatku rodzinnego oraz jego wysokość ustala Minister Obrony Narodowej w drodze rozporządzenia, wydanego w porozumieniu z Ministrem Skarbu.

Art.  13.

1. Za członków rodziny w rozumieniu niniejszej ustawy uważa się:

1) żonę lub niezdolnego do zarobkowania męża również w przypadku unieważnienia małżeństwa lub rozwodu, jeżeli na żołnierzu zawodowym ciąży obowiązek alimentacji, jednak tylko do czasu wstąpienia przez jednego z małżonków w ponowny związek małżeński,

2) dzieci do ukończenia 16 roku życia, a jeżeli kształcą się w szkołach - do ukończenia 21 roku życia, w razie zaś odbywania studiów w szkołach wyższych - do ukończenia 24 roku życia oraz bez względu na wiek, jeżeli są niezdolne do zarobkowania; za dzieci uważa się zarówno dzieci z małżeństwa jak i pozamałżeńskie, dzieci przysposobione, dzieci ofiar wojny przyjęte na wychowanie, pasierbów oraz wnuków.

2. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrem Skarbu może uznać za członków rodziny w rozumieniu niniejszej ustawy również inne osoby, pozostające na wyłącznym utrzymaniu żołnierza zawodowego.

Art.  14.

1. Oficerowie zawodowi, posiadający stopień porucznika lub wyższy, oraz podoficerowie zawodowi w stopniu starszego sierżanta otrzymują dodatek za wysługę lat po osiągnięciu wysługi, która wynosi:

dla marszałka 26 lat,

dla generała broni 26 lat,

dla generała dywizji 24 lata,

dla generała brygady 22 lata,

dla pułkownika 20 lat,

dla podpułkownika 18 lat,

dla majora 16 lat,

dla kapitana 14 lat,

dla porucznika 12 lat,

dla st. sierżanta 12 lat.

2. Dodatek, określony w ust. 1, wzrasta co dwa lat służby, pełnionej w tym samym stopniu i nie może przekroczyć 25% uposażenia zasadniczego po osiągnięciu trzydziestu lat wysługi.

3. Wysokość stawek dodatku za wysługę lat określi Minister Obrony Narodowej w drodze rozporządzenia, wydanego w porozumieniu z Ministrem Skarbu.

4. Prawo do dodatku za wysługę lat powstaje z dniem pierwszym najbliższego miesiąca kalendarzowego po dniu zatwierdzenia przez Ministra Obrony Narodowej orzeczenia Wojskowej Komisji Weryfikacyjnej o zaliczeniu do wysługi lat okresów służby, pracy i działalności, określonych w art. 15, chyba że Minister Obrony Narodowej z uwagi na szczególne okoliczności przypadku zarządzi inaczej.

5. Minister Obrony Narodowej może przyznać żołnierzom zawodowym prawo do dodatku za wysługę lat od dnia 1 stycznia 1949 r. na podstawie zaliczenia do tej wysługi okresów służby, pracy i działalności, dokonanego przed tym dniem, jeżeli ilość zaliczonych lat uzasadnia prawo do tego dodatku w myśl ust. 1.

Art.  15.

1. Do wysługi lat, określonej w art. 14, zalicza się:

1) okresy działalności antyfaszystowskiej w kraju i za granicą,

2) okresy działalności w kraju i za granicą po dniu 1 września 1939 r. w obronie niepodległości Rzeczypospolitej,

3) czas służby wojskowej,

4) czas innej służby, pełnionej na podstawie stosunku publiczno-prawnego,

5) czas pracy najemnej, stanowiącej główne źródło utrzymania,

6) czas innej działalności zawodowej, opartej na osobistej pracy i stanowiącej główne źródło utrzymania, a nie połączonej z prowadzeniem własnego przedsiębiorstwa lub gospodarstwa rolnego.

2. Za służbę wojskową (ust. 1 pkt 3) uważa się również służbę wojskową, odbytą w polskich formacjach wojskowych za granicą w okresie od dnia 1 września 1939 r. do dnia 9 maja 1945 r.

3. Do wysługi lat nie zalicza się czasu służby, pracy i działalności zawodowej, określonych w ust. 1 pkt 3) - 6), a wykonywanych przed dniem 1 listopada 1918 roku, chyba że Minister Obrony Narodowej z uwagi na szczególne okoliczności przypadku zarządzi inaczej.

4. Do wysługi lat nie zalicza się okresów niewoli (internowania) oraz okresów niepoliczalnych w myśl przepisów szczególnych do wysługi emerytalnej, chyba że Minister Obrony Narodowej z uwagi na szczególne okoliczności przypadku zarządzi inaczej.

5. W przypadkach wyjątkowych, gdy tego wymagają względy słuszności, może Minister Obrony Narodowej na podstawie orzeczenia Wojskowej Komisji Weryfikacyjnej nie zaliczyć do wysługi lat w całości lub w części okresów, przewidzianych w ust. 1 pkt 4)-6) oraz ust. 2.

6. Czas służby, pracy i działalności zawodowej, określonych w ust. 1 pkt 3)-6), wykonywanych w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, zalicza się do wysługi lat na zasadach, obowiązujących przy zaliczaniu czasu tej służby, pracy i działalności zawodowej, wykonywanych w Państwie Polskim. O zaliczeniu czasu tej służby, pracy i działalności zawodowej, wykonywanych w innych państwach, rozstrzyga Minister Obrony Narodowej.

7. Szczegółowe zasady, warunki i tryb zaliczania okresów, wymienionych w ust. 1, do wysługi lat oraz wypłaty dodatków za wysługę lat ustala Minister Obrony Narodowej w drodze rozporządzenia, wydanego w porozumieniu z Ministrem Skarbu.

Art.  16.

Minister Obrony Narodowej może w drodze rozporządzeń, wydanych w porozumieniu z Ministrem Skarbu, ustanawiać dodatki, uzasadnione warunkami lokalnymi w kraju i za granicą.

Art.  17.

Minister Obrony Narodowej może w drodze rozporządzeń, wydanych w porozumieniu z Ministrem Skarbu, ustanawiać dodatki do uposażenia, uzasadnione szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej w kraju i za granicą.

Art.  18.

1. Żołnierzowi zawodowemu o szczególnych kwalifikacjach zawodowych, niezbędnych na stanowisku służbowym, które zajmuje, może być przyznany dodatek dla specjalistów.

2. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrem Skarbu określa stanowiska służbowe, wymagające szczególnych kwalifikacji zawodowych oraz wysokość i zasady przyznawania dodatku dla specjalistów.