Uposażenie techników i uprawnionych techników dentystycznych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1966.20.125

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1975 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 27 maja 1966 r.

w sprawie uposażenia techników i uprawnionych techników dentystycznych. ^*

Na podstawie art. 24 i 31 ust. 2 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowej gospodarce w służbie zdrowia (Dz. U. z 1948 r. Nr 55, poz. 434, z 1950 r. Nr 36, poz. 327, z 1951 r. Nr 1, poz. 2 i z 1955 r. Nr 11, poz. 67) zarządza się, co następuje:

Uposażenie podstawowe.

§  1.

1. Technicy i uprawnieni technicy dentystyczni, zatrudnieni w zakładach społecznych służby zdrowia, otrzymują miesięczne uposażenie podstawowe według następujących grup i szczebli:

Grupa uposażenia	Staż pracy	Uposażenie miesięczne w złotych
		Szczebel A	Szczebel B	Szczebel C
I-T	Technicy dentystyczni w ciągu pierwszych 2 lat	1.200	1.320	1.430
II-T	po 2 latach	1.300	1.420	1.550
III-T	po 5 latach	1.400	1.540	1.680
IV-T	po 10 latach	1.600	1.750	1.910
V-T	po 15 latach	1.700	1.860	2.010
VI-T	Uprawnieni technicy dentystyczni	1.800-2.200	2.000-2.400	2.200-2.600

2. Zasady zaliczania do poszczególnych szczebli uposażenia ustali w drodze rozporządzenia Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w uzgodnieniu z Zarządem Głównym Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia oraz w porozumieniu z Przewodniczącym Komitetu Pracy i Płac. ¹

§  2.

1. Uposażenie określone w § 1 ust. 1 wypłaca się miesięcznie z góry.

2. Przejście do wyższej grupy uposażenia następuje z dniem pierwszym najbliższego miesiąca po nabyciu uprawnień do tej grupy.

3. Technikom dentystycznym wlicza się do wymaganego stażu pracy okresy wykonywania czynności fachowych przed uzyskaniem uprawnień zawodowych.

4. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w uzgodnieniu z Zarządem Głównym Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia określi szczegółowe zasady i tryb obliczania okresów pracy, stanowiących podstawę przejścia do wyższej grupy uposażenia.

§ 3. 2 (utracił moc).

Dodatkowe wynagrodzenie ryczałtowe.

§  4.

1. Technikom dentystycznym wykonującym zawód dłużej niż rok oraz uprawnionym technikom dentystycznym wypłaca się dodatkowe wynagrodzenie ryczałtowe:

1) za protezy zębowe i aparaty ortodontyczne, wykonane bezbłędnie ponad obowiązującą normę - według zasad i w wysokości określonej w ust. 2-4, z tym że nie dotyczy to pracowników protezowni, w których ze względu na charakter pracy nie są ustalone normy,

2) za wykonywanie czynności nie normowanych z zakresu ortopedii szczękowej, a należących do podstawowych obowiązków danego pracownika - w wysokości 400 zł miesięcznie.

2. Do obowiązującej normy, po której wykonaniu przysługuje wynagrodzenie określone w ust. 1 pkt 1, mogą być zaliczone tylko protezy zębowe i aparaty ortodontyczne wykonane bezbłędnie.

3. Dodatkowe wynagrodzenie ryczałtowe określone w ust. 1 pkt 1 wynosi:

1) 3 za kliniczne wykonanie protezy zębowej - 30 zł,

2) 4 za laboratoryjne wykonanie protezy zębowej - 80 zł,

3) za laboratoryjne wykonanie jednostki obliczeniowej aparatu ortodontycznego 10 zł.

4. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w uzgodnieniu z Zarządem Głównym Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia ustali obowiązujące normy wykonania protez zębowych i aparatów ortodontycznych, a także protezownie (zakłady), w których normy nie są ustalone.

Dodatkowe wynagrodzenie za pracę w przychodniach i ośrodkach zdrowia.

§  5.

1. Uprawnionym technikom dentystycznym zatrudnionym w przychodniach lub ośrodkach zdrowia, poza zakładami uprawniającymi do otrzymywania uposażenia według szczebla B i C tabeli uposażeń podstawowych, podwyższa się uposażenie podstawowe o kwotę od 150 do 300 zł miesięcznie, w zależności od wyników pracy uprawnionego technika dentystycznego.

2. Wysokość przyznanego wynagrodzenia może być obniżona do dolnej jego granicy od najbliższego pierwszego dnia miesiąca.

3. O wysokości wynagrodzenia określonego w ust. 1 decyduje zakład uprawniony do zawarcia umowy o pracę w porozumieniu z właściwą radą zakładową bądź delegatem związkowym.

Dodatkowe wynagrodzenie za wyższe kwalifikacje.

§  6.

1. Technikom i uprawnionym technikom dentystycznym, którzy po uzyskaniu uprawnień zawodowych odbyli dokształcenie w zakresie ortodoncji, organizowane przez Centralny Ośrodek Doskonalenia Średnich Kadr Medycznych, i są zatrudnieni zgodnie z kierunkiem odbytego dokształcenia, podwyższa się uposażenie podstawowe o następujące kwoty:

1) 150 zł miesięcznie - jeżeli dokształcenie podyplomowe trwało co najmniej 3 miesiące,

2) 300 zł miesięcznie - jeżeli dokształcenie podyplomowe trwało co najmniej 6 miesięcy,

2. Dodatkowe wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje tylko w okresie wykonywania czynności uzasadniających wypłatę tego wynagrodzenia. W razie zaprzestania tych czynności pracownik traci niezwłocznie prawo do wynagrodzenia dodatkowego.

Dodatkowe wynagrodzenie za pracę na niektórych stanowiskach.

§  7.

1. Uposażenie podstawowe techników i uprawnionych techników dentystycznych zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia na niektórych stanowiskach podwyższa się o kwotę w wysokości od 150 do 350 zł miesięcznie, w zależności od zakresu odpowiedzialności.

2. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w uzgodnieniu z Zarządem Głównym Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia i w porozumieniu z Przewodniczącym Komitetu Pracy i Płac określi stanowiska, o których mowa w ust. 1.

Zasady wypłacania dodatkowych wynagrodzeń.

§ 8. Dodatkowe wynagrodzenie za pracę w przychodniach i ośrodkach zdrowia (§ 5) wypłaca się pracownikom zatrudnionym w wymiarze określonym w § 3 ust. 1. Pracownikom zatrudnionym w mniejszym wymiarze wypłaca się dodatkowe wynagrodzenie, obliczone przy odpowiednim stosowaniu przepisu § 3 ust. 2.

§ 9. Dodatkowe wynagrodzenie z tytułu wyższych kwalifikacji (§ 6) oraz z tytułu pracy w przychodniach i ośrodkach zdrowia (§ 5) wypłaca się miesięcznie z dołu.

§  10.

1. Dodatkowe wynagrodzenie z tytułu wyższych kwalifikacji nie przysługuje technikowi i uprawnionemu technikowi dentystycznemu, zawieszonemu w pełnieniu obowiązków służbowych.

2. Technikowi i uprawnionemu technikowi dentystycznemu, który przez okres 3 miesięcy nie pełni obowiązków służbowych uzasadniających prawo do dodatkowego wynagrodzenia, mogą być wypłacone kwoty przysługujące z tego tytułu tylko za zgodą organu sprawującego bezpośredni nadzór nad zakładem.

Przepisy przejściowe i końcowe.

§  11.

1. Traci moc rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 1962 r. w sprawie uposażenia techników i uprawnionych techników dentystycznych (Dz. U. Nr 52, poz. 253).

2. Zachowują moc przepisy wykonawcze, wydane na podstawie § 2 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 października 1956 r. w sprawie uposażenia techników i uprawnionych techników dentystycznych (Dz. U. Nr 45, poz. 204) - do czasu wydania odpowiednich przepisów wykonawczych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

§ 12. Z dniem wejścia w życie rozporządzenia pracownikom objętym rozporządzeniem nie przysługuje:

1) dodatek pobierany dotychczas w myśl uchwały nr 103 Rady Ministrów z dnia 16 marca 1963 r. w sprawie podwyżki wynagrodzeń za pracę najniżej zarabiających pracowników przedsiębiorstw, instytucji i urzędów oraz obniżenia skali podatku od wynagrodzeń (Monitor Polski Nr 25, poz. 124).

2) dodatek określony w uchwale nr 301 Rady Ministrów z dnia 14 września 1963 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku kwartalnego dla pracujących.

§  13.

1. Dla techników i uprawnionych techników dentystycznych objętych regulacją płac przejściowy dodatek mieszkaniowy wprowadzony uchwałą nr 187 Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1965 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku mieszkaniowego (Monitor Polski Nr 43, poz. 239), w kwocie ustalonej przez wynajmującego w wyciągu z karty lokatorskiej, ulega z dniem 1 czerwca 1966 r. trwałemu zmniejszeniu o kwotę równą 50% podwyżki wynagrodzenia netto, uzyskanej w wyniku regulacji, nie wyższą jednak od dodatku mieszkaniowego.

2. Przez podwyżkę wynagrodzenia należy rozumieć wzrost netto stałych elementów uposażenia, tj. uposażenia podstawowego oraz dodatków do tego uposażenia w głównym miejscu pracy.

3. W razie gdy kwota podwyżki (ust. 2) jest niższa niż 200% pełnego dodatku, pozostałą część dodatku po potrąceniu kwoty określonej w ust. 1 i 2 wypłaca się do dnia 31 grudnia 1966 r.

4. Począwszy od 1 stycznia 1967 r. ustalenie wysokości pozostałej części dodatku następuje w okresach półrocznych.

5. Za podstawę do określenia wysokości pozostałej części dodatku na każde półrocze, począwszy od I półrocza 1967 r., przyjmuje się porównanie średniomiesięcznego zarobku netto z poprzedniego półrocza ze średniomiesięcznym zarobkiem netto z okresu bazowego, tj. od 1 września 1964 r. do 31 sierpnia 1965 r., powiększonego o kwotę podwyżki netto z dniem 1 czerwca 1966 r. (ust. 2).

6. Wzrost zarobku w stosunku do powiększonego zgodnie z ust. 5 zarobku bazowego skutkuje obniżenie w następnym półroczu dodatku, o którym mowa w ust. 3, w wysokości 50% uzyskanego wzrostu zarobku netto.

7. W razie uzyskania w przekroju rocznym począwszy od 1967 r. średniomiesięcznego wzrostu zarobku w wysokości co najmniej 200% kwoty dodatku, o którym mowa w ust. 5, następuje trwała utrata dodatku, niezależnie od wysokości zarobku uzyskanego w późniejszych okresach. W tym celu, niezależnie od obliczeń półrocznych, dokonuje się obliczeń zarobku osiągniętego w każdym roku kalendarzowym.

8. W zakresie uregulowanym rozporządzeniem nie mają zastosowania przepisy uchwały nr 287 Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1965 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku mieszkaniowego (Monitor Polski Nr 43, poz. 239).

9. Upoważnia się Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac do określenia w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej i Centralną Radą Związków Zawodowych sposobu rozliczenia przejściowych dodatków mieszkaniowych wypłaconych za miesiąc czerwiec 1966 r. z uwzględnieniem przepisów ust. 1-8.

§ 14. Wykonanie rozporządzenia porucza się Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej, Przewodniczącemu Komitetu Pracy i Płac, Ministrowi Finansów i innym zainteresowanym ministrom.

§ 15. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 czerwca 1966 r., z tym że podwyżka wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 1966 r. wynikająca z regulacji ulega zmniejszeniu o wypłacony za ten miesiąc dodatek mieszkaniowy lub odpowiednią jego część, jeżeli pracownik traci wskutek podwyżki prawo do tego dodatku w całości lub w części.

^* Z dniem 1 października 1972 r. nin. rozporządzenie utraciło moc w zakresie uregulowanym rozporządzeniem z dnia 1 września 1972 r. w sprawie uposażenia pracowników zakładów społecznych służby zdrowia, zakładów pomocy społecznej i zakładów rehabilitacji zawodowej inwalidów (Dz.U.72.37.246), zgodnie z § 40 ust. 1 pkt 4 powołanego rozporządzenia.

¹ Z dniem 18 marca 1969 r. znosi się wymóg porozumienia z Przewodniczącym Komitetu Pracy i Płac, przewidziany w § 1 ust. 2 nin. rozporządzenia, zgodnie z § 3 pkt 6 rozpoządzenia z dnia 14 marca 1969 r. w sprawie uproszczenia trybu działalności naczelnych i centralnych organów administracji (Dz.U.69.7.59).

² § 3 utracił moc zgodnie z § 22 pkt 4 rozporządzenia z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych obowiązków i uprawnień pracowników zatrudnionych w zakładach służby zdrowia (Dz.U.74.51.326) z dniem 1 stycznia 1975 r.

³ § 4 ust. 3 pkt 1 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 31 grudnia 1970 r. (Dz.U.71.2.15) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1971 r.

⁴ § 4 ust. 3 pkt 2 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 31 grudnia 1970 r. (Dz.U.71.2.15) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1971 r.