Uposażenie niższego personelu oraz niektórych pracowników administracyjnych i obsługi zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1956.23.109

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lipca 1959 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 2 czerwca 1956 r.

w sprawie uposażenia niższego personelu oraz niektórych pracowników administracyjnych i obsługi zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia. ^*

Na podstawie art. 24 i 31 ust. 2 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowej gospodarce w służbie zdrowia (Dz. U. Nr 55, poz. 434 z późniejszymi zmianami) zarządza się, co następuje:

Uposażenia zasadnicze.

§ 1. Ustanawia się dla pracowników zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia na stanowiskach określonych w §§ 2 - 4 miesięczne uposażenie zasadnicze według następujących stawek:

Stawka	Kwota miesięcznego uposażenia zasadniczego w złotych
I S	500
II S	520
III S	540
IV S	570
V S	610
VI S	660
VII S	740
VIII S	860
IX S	1.000
X S	1.200

§  2.

1. Uczeń w zawodzie otrzymuje uposażenie według stawki I S.

2. 1 (skreślony).

3. 2 (skreślony).

§  3.

1. Relewista otrzymuje w ciągu pierwszych trzech lat pracy uposażenie według stawki VII S, a po trzech latach - według stawki VIII S.

2. Zarządzający kuchnią, pralnią, szwalnią lub magazynem oraz kierownik gospodarczy otrzymują uposażenie:

1) w zakładach o liczbie łóżek do 100 - według stawki VI S,

2) w zakładach o liczbie łóżek ponad 100 do 300: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki VI S, a po trzech latach - według stawki VII S,

3) w zakładach o liczbie łóżek ponad 300: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki VII S, a po trzech latach - według stawki VIII S.

3. Intendent w zakładzie opieki zdrowotnej zamkniętej otrzymuje uposażenie:

1) w zakładzie o liczbie łóżek do 300 - według stawki VIII S,

2) w zakładzie o liczbie łóżek ponad 300 do 500: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki VIII S, a po trzech latach - według stawki IX S,

3) w zakładzie o liczbie łóżek ponad 500: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki IX S, a po trzech latach - według stawki X S.

4. Zastępca intendenta w zakładzie opieki zdrowotnej zamkniętej otrzymuje uposażenie:

1) w zakładzie o liczbie łóżek ponad 300 do 500: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki VI S, a po trzech latach - według stawki VII S,

2) w zakładzie o liczbie łóżek ponad 500: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki VII S, a po trzech latach - według stawki VIII S.

5. Zarządzająca kuchnią mleczną otrzymuje uposażenie:

1) w kuchni mlecznej produkującej do 50 l mieszanek dziennie: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki VI S, a po trzech latach - według stawki VII S,

2) w kuchni mlecznej produkującej powyżej 50 do 200 l mieszanek dziennie: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki VII S, a po trzech latach - według stawki VIII S,

3) w kuchni mlecznej produkującej ponad 200 l mieszanek dziennie: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki IX S, a po trzech latach - według stawki X S.

§  4.

1. Pomoc kuchenna otrzymuje w ciągu pierwszego roku pracy uposażenie według stawki I S, a po roku - według stawki II S.

2. Fasowaczka otrzymuje w ciągu pierwszych trzech lat pracy uposażenie według stawki III S, po trzech latach - według stawki IV S, a po pięciu latach - według stawki V S.

3. Pracz pralni mechanicznej i starszy pracz otrzymują w ciągu pierwszych trzech lat pracy uposażenie według stawki IV S, po trzech latach - według stawki V S, a po pięciu latach - według stawki VI S.

4. Magazynier i kucharz otrzymują uposażenie:

1) w zakładach o liczbie łóżek do 300: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki IV S, a po trzech latach - według stawki V S,

2) w zakładach o liczbie łóżek ponad 300: w ciągu pierwszych trzech lat pracy - według stawki V S, a po trzech latach - według stawki VI S.

5. Kuchmistrz otrzymuje w ciągu pierwszych trzech lat pracy uposażenie według stawki IX S, a po trzech latach pracy - według stawki X S.

§  5.

1. Przejście do wyższej stawki uposażenia następuje z dniem pierwszym miesiąca po nabyciu uprawnień do tej stawki w myśl §§ 2 - 4.

2. Do wymaganych okresów pracy zalicza się pracownikowi okresy przepracowane na danym stanowisku w tym samym lub innym zakładzie pracy.

3. 3 (skreślony).

4. Minister Zdrowia określi szczegółowo zasady i tryb obliczania okresu pracy, stanowiącego podstawę przejścia do wyższej stawki uposażenia.

§  6.

1. Uposażenia określone w § 1 otrzymują:

1) przy zatrudnieniu w wymiarze 30 godzin tygodniowo:

a) 4 (skreślona),

b) salowe i uczniowie w zawodzie, zatrudnieni w zakładach (pracowniach) rentgenologicznych i fizjoterapeutycznych;

2) przy zatrudnieniu w wymiarze 46 godzin tygodniowo - pozostali pracownicy.

2. Minister Zdrowia określi szczegółowo warunki zatrudnienia, przy których ma zastosowanie przepis ust. 1 pkt 1.

3. W razie zatrudnienia w wymiarze godzin mniejszym niż określony w ust. 1 wypłaca się uposażenie za godzinę, stanowiące cześć uposażenia określonego w § 1:

1) 1/125 - dla pracowników, którzy pobierają uposażenie określone w § 1 przy zatrudnieniu w wymiarze 30 godzin tygodniowo,

2) 1/200 - dla pracowników, którzy pobierają uposażenie określone w § 1 przy zatrudnieniu w wymiarze 46 godzin tygodniowo.

4. W razie zatrudnienia w wymiarze godzin większym, niż określony w ust. 1, w porze nocnej lub w dni ustawowo wolne od pracy, wypłaca się wynagrodzenie obliczone według zasad określonych w ust. 3, z tym że za pierwsze dwie godziny przysługuje dopłata w wysokości 50% wynagrodzenia, a za następne godziny, a także za pracę w dni ustawowo wolne od pracy, o ile pracownik nie otrzymał w zamian dnia wolnego, oraz za pracę nocną, jeżeli nie wynika ona z normalnego rozkładu zajęć - dopłata w wysokości 100% wynagrodzenia zasadniczego.

Dodatki specjalne.

§ 7. Przyznaje się dodatek specjalny w wysokości 40% uposażenia zasadniczego:

1) pracownikom zatrudnionym w stacjach sanitarno-epidemiologicznych, stacjach sanitarnych kolei państwowych, kolumnach sanitarnych i zakładach dezynfekcyjno-kąpielowych:

a) przy wykonywaniu czynności z zakresu działalności podstawowej,

b) w charakterze sprzątaczek;

2) salowym i noszowym zatrudnionym na oddziałach psychiatrii sądowej.

§ 8. Przyznaje się dodatek specjalny w wysokości 30% uposażenia zasadniczego pracownikom zatrudnionym:

1) w szpitalach, oddziałach i klinikach zakaźnych oraz zakładach i komórkach organizacyjnych przeznaczonych wyłącznie dla chorych na gruźlicę,

2) w zakładach lub komórkach organizacyjnych opieki zdrowotnej zamkniętej, przeznaczonych wyłącznie dla chorych psychicznie lub dla chorych na jaglicę,

3) w zakładach lub komórkach organizacyjnych opieki zdrowotnej otwartej przeznaczonych wyłącznie dla chorych psychicznie lub dla chorych na jaglicę, jeżeli swoje podstawowe obowiązki wykonują w pomieszczeniach, w których przebywają tacy chorzy,

4) w zakładach, w których praca jest połączona z narażeniem na działanie promieni radu lub innych ciał promieniotwórczych,

5) w ambulatoriach (ambulansach - kolumnach) ruchomych, jeżeli do ich podstawowych czynności należy uczestniczenie w zespołach wyjazdowych,

6) w zakładach (pracowniach) anatomo-patologicznych (prosektoriach) i w zakładach medycyny sądowej, jeżeli swe podstawowe obowiązki wykonują w pomieszczeniach, w których są prowadzone badania,

7) w pracowniach bakteriologicznych, chemiczno-analitycznych i serologicznych, jeżeli swe podstawowe obowiązki wykonują w pomieszczeniach, w których są prowadzone badania, lub w zmywalni szkła laboratoryjnego,

8) w lecznicach Ministerstwa Zdrowia oraz ich oddziałach terenowych,

9) w Instytucie Gruźlicy.

§ 9. Przyznaje się dodatek specjalny w wysokości 30% uposażenia zasadniczego:

1) dezynfektorom,

2) 5 salowym i noszowym zatrudnionym w stacjach pogotowia ratunkowego,

3) salowym i noszowym zatrudnionym na oddziałach dla wcześniaków, oddziałach neurologicznych i neurochirurgicznych szpitali i klinik, w zakładach rehabilitacyjnych dla osób po przebytej chorobie Litlla i Heinego-Medina, w zakładach dla dzieci głęboko upośledzonych oraz dzieci kalekich.

10. Przyznaje się dodatek specjalny w wysokości 20% uposażenia zasadniczego pracownikom zatrudnionym w stacjach sanitarno-epidemiologicznych, w stacjach sanitarnych kolei państwowych, kolumnach sanitarnych i zakładach dezynfekcyjno-kąpielowych, nie wymienionych w § 7 pkt 1.

§ 11. Przyznaje się dodatek specjalny w wysokości 15% uposażenia zasadniczego salowym i uczniom w zawodzie zatrudnionym w zakładach (pracowniach) rentgenowskich i fizjoterapeutycznych.

§ 12. Przyznaje się dodatek specjalny w wysokości 10% uposażenia zasadniczego salowym zatrudnionym:

1) na oddziałach (salach) dla dzieci lub noworodków,

2) w domach małych dzieci,

3) w żłobkach, z wyjątkiem żłobków sezonowych,

4) w prewentoriach dla dzieci do lat 3.

§  13.

1. Pracownik może pobierać tylko jeden dodatek specjalny, w razie zaś zbiegu tytułów do dwóch lub więcej dodatków specjalnych uprawnionemu przysługuje prawo wyboru.

2. Prawo do dodatku specjalnego nie przysługuje pracownikom pozostającym na urlopie bezpłatnym, zawieszonym w pełnieniu służby oraz za okres przekraczający 3 miesiące niepełnienia z innych powodów obowiązków, do których przywiązany jest dodatek specjalny, z tym że nie dotyczy to osób powołanych na dokształcanie zawodowe.

§ 14. Dodatki specjalne wypłaca się miesięcznie z dołu.

§ 15. Pracownik zatrudniony w zakładzie, w którym dodatek specjalny przysługuje tylko w niektórych komórkach organizacyjnych, ma prawo do dodatku specjalnego jedynie wówczas, gdy podstawowym miejscem jego zatrudnienia jest komórka, w której ten dodatek przysługuje.

§  16.

1. W razie przejścia do pracy w komórce organizacyjnej, w której nie przysługuje dodatek specjalny, pracownik traci prawo do dodatku z dniem przeniesienia.

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy przypadków przesunięcia, w myśl obowiązujących przepisów, kobiety do lżejszej lub nieszkodliwej dla zdrowia pracy w związku z ciążą. W takim przypadku kobiecie przysługuje dodatek specjalny do czasu ukończenia przerwy w pracy przysługującej w związku z porodem.

§  17.

1. Pracownik zatrudniony w zakładzie lub w komórce organizacyjnej, która na okres nasilenia chorób zakaźnych na danym terenie została przeznaczona wyłącznie dla chorych zakaźnie, ma prawo do dodatku specjalnego określonego w § 8 pkt 1 tylko za czas przepracowany w okresie przebywania w tym zakładzie lub komórce organizacyjnej chorych zakaźnych - z odliczeniem jednak okresów oddelegowania na szkolenie lub do innego zakładu, urlopów i nieobecności w pracy z innych powodów, z zastrzeżeniem wyjątku przewidzianego w ust. 2.

2. W razie zachorowania w związku z zatrudnieniem na chorobę zakaźną, której przypadki są leczone w zakładzie (komórce organizacyjnej) określonym w ust. 1, pracownik zachowuje prawo do dodatku przez okres choroby, jednak nie dłużej niż przez 3 miesiące.

Przepisy przejściowe i końcowe.

§ 18. Znosi się stanowiska starszej salowej, starszego noszowego, przyuczonego dezynfektora, przyuczonego sterylizatora i pomocy łazienkowego.

§ 19. Pracownikom, którzy bezpośrednio przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia pobierali zgodnie z dotychczasowymi przepisami dodatek specjalny z tytułu udziału w zwalczaniu chorób wenerycznych, przyznaje się za czas zatrudnienia w dotychczasowych warunkach dodatek specjalny w wysokości kwoty dotąd pobieranej.

§  20.

1. Pracownikom, którzy bezpośrednio przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia pobierali uposażenie wyższe od przysługującego w myśl niniejszego rozporządzenia, przyznaje się uposażenie zasadnicze według odpowiedniej wyższej stawki.

2. Pracownik zachowuje uposażenie zasadnicze określone w ust. 1 w razie przejścia do pracy do innego zakładu służby zdrowia na takim samym stanowisku.

§ 21. Uchyla się rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 lutego 1949 r. w sprawie uposażenia pracowników zatrudnionych w społecznych zakładach służby zdrowia (Dz. U. z 1949 r. Nr 14, poz. 88, z 1950 r. Nr 41, poz. 365 i Nr 52, poz. 480, z 1953 r. Nr 5, poz. 11 i Nr 38, poz. 162, z 1954 r. Nr 48, poz. 229 oraz z 1955 r. Nr 25, poz. 153) w części unormowanej w niniejszym rozporządzeniu.

§ 22. Wykonanie rozporządzenia porucza się Ministrom: Zdrowia, Pracy i Opieki Społecznej, Kolei oraz Finansów.

§ 23. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 czerwca 1956 r.

^* Z dniem 1 lipca 1959 r. nin. rozporządzenie traci moc w stosunku do pracowników objętych rozporządzeniem z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie wynagradzania niektórych pracowników gospodarczych i obsługi zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia, w kolumnach transportu sanitarnego oraz w zakładach pomocy społecznej (Dz.U.59.50.304), zgodnie z § 5 powołanego rozporządzenia.

¹ § 2 ust. 2 skreślony przez § 6 ust. 1 rozporządzenia z dnia 12 grudnia 1958 r. w sprawie uposażenia niższego personelu pomocniczo-lekarskiego (Dz.U.58.74.380) z dniem 1 grudnia 1958 r.

² § 2 ust. 3 skreślony przez § 6 ust. 1 rozporządzenia z dnia 12 grudnia 1958 r. w sprawie uposażenia niższego personelu pomocniczo-lekarskiego (Dz.U.58.74.380) z dniem 1 grudnia 1958 r.

³ § 5 ust. 3 skreślony przez § 6 ust. 1 rozporządzenia z dnia 12 grudnia 1958 r. w sprawie uposażenia niższego personelu pomocniczo-lekarskiego (Dz.U.58.74.380) z dniem 1 grudnia 1958 r.

⁴ § 6 ust. 1 pkt 1 lit. a) skreślona przez § 6 ust. 1 rozporządzenia z dnia 12 grudnia 1958 r. w sprawie uposażenia niższego personelu pomocniczo-lekarskiego (Dz.U.58.74.380) z dniem 1 grudnia 1958 r.

⁵ § 9 pkt 2 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 24 listopada 1956 r. (Dz.U.56.58.272) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 czerwca 1956 r.