Umowy Światowego Związku Pocztowego: Światowa Konwencja Pocztowa, Porozumienie dotyczące listów i pudełek z podaną wartością, Porozumienie dotyczące paczek pocztowych, Porozumienie dotyczące przekazów pocztowych, Porozumienie dotyczące pocztowych przelewów pieniężnych, Porozumienie dotyczące zleceń pocztowych, Porozumienie dotyczące prenumeraty czasopism i wydawnictw periodycznych. Buenos Aires.1939.05.23.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.19.131

Akt utracił moc

Wersja od: 21 czerwca 1948 r.

UMOWY ŚWIATOWEGO ZWIĄZKU POCZTOWEGO:

Światowa Konwencja Pocztowa, Porozumienie dotyczące listów i pudełek z podaną wartością, Porozumienie dotyczące paczek pocztowych, Porozumienie dotyczące przekazów pocztowych, Porozumienie dotyczące pocztowych przelewów pieniężnych, Porozumienie dotyczące zleceń pocztowych, Porozumienie dotyczące prenumeraty czasopism i wydawnictw periodycznych, podpisane w Buenos Aires dnia 23 maja 1939 r.

(Ratyfikowane zgodnie z ustawą z dnia 29 stycznia 1948 r. - Dz. U. R. P. Nr 10, poz. 69).

Przekład.

W Imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

BOLESŁAW BIERUT

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 23 maja 1939 r. zostały podpisane w Buenos Aires: Światowa Konwencja Pocztowa, Porozumienie dotyczące listów i pudełek z podaną wartością, Porozumienie dotyczące paczek pocztowych, Porozumienie dotyczące przekazów pocztowych, Porozumienie dotyczące pocztowych przelewów pieniężnych, Porozumienie dotyczące zleceń pocztowych i Porozumienie dotyczące prenumeraty czasopism i wydawnictw periodycznych wraz z Protokółami, Regulaminami i innymi Aktami do nich załączonymi.

Po zaznajomieniu się z powyższymi Układami uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że wymienione Układy są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego poleciliśmy wycisnąć na Akcie niniejszym pieczęć Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 20 kwietnia 1948 r.

ZAŁĄCZNIK 

Przekład

ŚWIATOWA KONWENCJA POCZTOWA

ORAZ

POROZUMIENIA ŚWIATOWEGO ZWIĄZKU POCZTOWEGO

PODPISANE W BUENOS AIRES DNIA 23 MAJA 1939 R.

ŚWIATOWA KONWENCJA POCZTOWA

TREŚĆ.

Część I.

ŚWIATOWY ZWIĄZEK POCZTOWY.

Rozdział I.

Organizacja i zakres działania Związku.

Art.

1. Założenie Związku

2. Przystąpienie. Postępowanie

3. Konwencja i Porozumienia Związku

4. Regulaminy wykonawcze

5. Związki ograniczone. Porozumienia specjalne

6. Ustawodawstwo wewnętrzne

7. Stosunki wyjątkowe

8. Kolonie, Protektoraty itp.

9. Zastosowanie Konwencji do Kolonij, Protektoratów itp.

10. Przynależność do Związku

11. Arbitraż

12. Wystąpienie ze Związku. Wycofanie przynależności do Porozumień

Rozdział II.

Kongresy. Konferencje. Komisje.

13. Kongresy

14. Ratyfikacja. Wejście w życie i okres ważności uchwał Kongresu

15. Kongresy nadzwyczajne

16. Regulamin Kongresów

17. Konferencje

18. Komisje

Rozdział III.

Wnioski w przerwach między Zjazdami.

19. Przedstawienie wniosków

20. Rozpatrywanie wniosków

21. Warunki uchwalenia

22. Notyfikowanie uchwał

23. Wprowadzenie w życie uchwał

Rozdział IV.

Biuro międzynarodowe.

24. Zakres działania

25. Wydatki Biura międzynarodowego

Część II.

Zasady ogólne.

ROZDZIAŁ JEDYNY.

26. Wolność tranzytu

27. Zakaz pobierania opłat nieprzewidzianych

28. Czasowe zawieszenie służby

29. Waluta Związku

30. Równowartość

31. Formularze druków. Język

32. Karty tożsamości

Część III.

Postanowienia dotyczące przesyłek listowych.

Rozdział I.

Postanowienia ogólne.

33. Przesyłki listowe

34. Opłaty i ogólne warunki przesyłania

35. Opłacanie

36. Dopłata za nieopłacone lub niedostatecznie opłacone przesyłki listowe

37. Opłaty dodatkowe

38. Opłaty specjalne

39. Przesyłki podlegające należnościom celnym

40. Kontrola celna

41. Należność za pośrednictwo przy cleniu

42. Należności celne i inne należności niepocztowe

43. Przesyłki wolne od należności

44. Umarzanie należności celnych i innych należności niepocztowych

45. Przesyłki ekspresowe

46. Zakazy

47. Sposób uiszczania opłat

48. Uiszczanie opłat za przesyłki listowe, nadane na okrętach

49. Zwolnienie od opłat

50. Kupony na odpowiedź

51. Wycofanie. Zmiana adresu

52. Dosyłanie. Przesyłki niedoręczalne

53. Reklamacje i żądania informacji

Rozdział II.

Przesyłki polecone.

54. Opłaty

55. Poświadczenie odbioru

56. Zakres odpowiedzialności

57. Wyjątki od zasady odpowiedzialności

58. Wygaśnięcie odpowiedzialności

59. Wypłata odszkodowania

60. Termin wypłaty odszkodowania

61. Ustalenie odpowiedzialności

62. Zwrot odszkodowania Zarządowi kraju nadania

Rozdział III.

Przesyłki za pobraniem.

63. Opłata i warunki przesyłania. Wyrównywanie

64. Unieważnienie lub zmiana kwoty pobrania

65. Odpowiedzialność w razie zaginięcia przesyłki

66. Zabezpieczenie kwot prawidłowo zainkasowanych

67. Odszkodowanie w razie niezainkasowania kwoty pobrania, zainkasowania częściowego lub oszukańczego

68. Kwoty prawidłowo zainkasowane. Odszkodowanie. Wypłata i zwrotne poszukiwanie

69. Termin wypłaty

70. Ustalenie odpowiedzialności

71. Zwrot kwot wypłaconych zaliczkowo

72. Przekazy pobraniowe i zawiadomienia o wpłacie

73. Zarachowanie opłat i należności za pobranie

Rozdział IV.

Przyznanie opłat. Należności tranzytowe.

74. Przyznanie opłat

75. Należności tranzytowe

76. Zwolnienie od należności tranzytowych

77. Połączenia nadzwyczajne

78. Wypłaty i rozrachunki

79. Wymiana odsyłek zamkniętych z okrętami wojennymi

Różne postanowienia.

80. Nieprzestrzeganie wolności tranzytu

81. Zobowiązania w sprawie wymiaru kar

Postanowienia końcowe.

82. Wprowadzenie w życie i czas trwania Konwencji

Protokół Końcowy Konwencji.

I. Wycofanie przesyłek. Zmiana adresu

II. Równowartość. Granice najwyższe i najniższe

III. Uncja wagi handlowej

IV. Nadawanie przesyłek listowych za granicą

V. Kupony na odpowiedź

VI. Należność za polecenie

VII. Poczta lotnicza

VIII. Wyjątki od wolności tranzytu małych pakiecików

IX. Koszty specjalne za tranzyt przez Syberię i przez Andy

X. Specjalne koszty za składowe w Adenie

XI. Specjalne koszty przeładowania

XII. Protokół otwarty dla Krajów niereprezentowanych

XIII. Protokół otwarty dla podpisów i przystąpień dla Krajów, które były reprezentowane

XIV. Termin dla notyfikowania przystąpień

ŚWIATOWA KONWENCJA POCZTOWA,

którą zawarły:

Afganistan, Unia Południowo-Afrykańska, Albania, Niemcy, Stany Zjednoczone Ameryki, Zespół posiadłości Stanów Zjednoczonych Ameryki, Królestwo Arabii Saudyjskiej, Republika Argentyna, Australia Związek Państw, Belgia, Kolonia Kongo belgijskie, Boliwia, Brazylia, Bułgaria, Kanada, Chili, Chiny, Republika Kolumbia, Republika Costa-Rica, Republika Kuba, Dania, Republika San Domingo, Egipt, Republika Salwador, Ekwador, Hiszpania, Zespół Kolonij hiszpańskich, Finlandia, Francja, Alger, Kolonie i Protektoraty francuskie w Indochinach, Zespół innych Kolonij francuskich. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Zespół Kolonij brytyjskich wraz z Terytoriami zamorskimi Protektoratami i Terytoriami pod zwierzchnictwem lub pod mandatem, Grecja, Gwatemala, Republika Haiti, Republika Honduras, Węgry, Indie brytyjskie, Iran, Irak, Irlandia, Islandia, Włochy, Zespół Kolonij i Posiadłości włoskich oprócz włoskiej Afryki wschodniej, wschodnia Afryka włoska, Japonia, Korea, Zespół innych Posiadłości japońskich, Państwa Lewantyńskie pod Mandatem francuskim (Syria i Liban), Republika Liberia, Luksemburg, Maroko (z wyjątkiem Strefy hiszpańskiej), Maroko (Strefa hiszpańska), Meksyk, Nikaragua, Norwegia, Nowa Zelandia, Republika Panama, Paragwaje Holandia, Curacao i Surinam, Indie holenderskie, Peru, Commonwealth, Filipiny, Polska, Portugalia, Kolonie portugalskie Zachodnio-Afrykańskie, Kolonie portugalskie Wschodnio-Afrykańskie, w Azji i Oceanii, Rumunia, Republika San Marino, Syjam, Szwecja, Związek Szwajcarski, Czechosłowacja, Tunis, Turcja, Związek Socjalistycznych Republik Rad, Republika Wschodniego Urugwaju, Państwo Miasto Watykan, Stany Zjednoczone Wenezueli, Yemen i Królestwo Jugosławii.

Podpisani Pełnomocnicy Rządów wyżej wymienionych Krajów, zebrani na Kongresie w Buenos Aires, na mocy artykułu 13 Światowej Konwencji Pocztowej, zawartej w Kairze, dnia 20 marca 1934 roku, przeprowadzili za wspólną zgodą i z zastrzeżeniem ratyfikacji, rewizje wymienionej Konwencji, w myśl niżej podanych postanowień:

CZĘŚĆ  PIERWSZA.

ŚWIATOWY ZWIĄZEK POCZTOWY.

ROZDZIAŁ  I.

ORGANIZACJA I ZAKRES DZIAŁANIA ZWIĄZKU.

Artykuł  Pierwszy.

Założenie Związku.

Kraje, które zawarły ze sobą niniejszą, Konwencję, tworzą pod nazwą "Światowego Związku Pocztowego" jeden obszar pocztowy, dla wzajemnej wymiany przesyłek listowych.

Związek Pocztowy ma również za zadanie organizowanie i udoskonalenie różnych gałęzi międzynarodowej służby pocztowej.

Artykuł  2.

Przystąpienie. Postępowanie.

Każdy Kraj ma prawo w każdej chwili przystąpić do Konwencji.

Przystąpienie winno być notyfikowane w drodze dyplomatycznej Rządowi Związku Szwajcarskiego, a przez niego Rządom wszystkich Krajów, należących do Związku.

Artykuł  3.

Konwencja i Porozumienia Związku.

Dział służby przesyłek listowych regulują Postanowienia Konwencji.

Inne działy służby, a mianowicie: listy i pudełka z podaną wartością, paczki pocztowe, przekazy pocztowe, pocztowe przelewy pieniężne, zlecenia pocztowe, oraz prenumerata czasopism i wydawnictw periodycznych stanowią przedmiot porozumień między Krajami, należącymi do Związku.

Porozumienia te obowiązują tylko te Kraje, które je zawarły.

Przystąpienie do jednego lub kilku z tych Porozumień podlega postanowieniom artykułu 2.

Artykuł  4.

Regulaminy wykonawcze.

Zarządy pocztowe Krajów, należących do Związku, ustalają w Regulaminach wykonawczych, za wspólną zgodą zarządzenia, porządkowe i szczegółowe, konieczne dla wykonania Konwencji i Porozumień.

Artykuł  5.

Związki ograniczone. Porozumienia specjalne.

Kraje, należące do Związku i Zarządy, o ile ich ustawodawstwo nie sprzeciwia się temu, mogą tworzyć Związki ograniczone i zawierać miedzy sobą porozumienia specjalne, dotyczące spraw objętych Konwencją i jej Regulaminem, pod warunkiem jednak, aby nie wprowadzały one postanowień mniej korzystnych dla publiczności, od tych, jakie przewidują te Akty.

To samo prawo przysługuje Krajom uczestniczącym w Porozumieniach i, w danym przypadku ich Zarządom, w sprawach, będących przedmiotem tych Aktów i ich Regulaminów.

Artykuł  6.

Ustawodawstwo wewnętrzne.

Postanowienia Konwencji i Porozumień Związku, poza przypadkami wyraźnie przewidzianymi w tych Aktach, nie naruszają w niczym ustawodawstwa poszczególnych Krajów.

Artykuł  7.

Stosunki wyjątkowe.

Zarządy, które obsługują obszary nie objęte Związkiem, obowiązane są pośredniczyć na rzecz innych Zarządów. W tych wyjątkowych stosunkach mają zastosowanie postanowienia Konwencji i jej Regulaminu.

Artykuł  8.

Kolonie, Protektoraty itp.

W rozumieniu Konwencji i Porozumień uważa się za jeden Kraj, względnie za jeden Zarząd należący do Związku, w szczególności co do prawa głosowania na Kongresach, Konferencjach, w przerwach między Zjazdami, jak również co do udziału w wydatkach Biura międzynarodowego Światowego Związku Pocztowego:

1. Zespół Posiadłości Stanów Zjednoczonych Ameryki, obejmujący wyspy Hawajskie, Porto-Rico, Guam i Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych Ameryki;

2. Kolonia Kongo belgijskie;

3. Zespół Kolonij hiszpańskich;

4. Alger;

5. Kolonie i Protektoraty francuskie w Indo-Chinach;

6. Zespół innych Kolonij francuskich;

7. Zespół Kolonij brytyjskich wraz z Terytoriami zamorskimi, Protektoratami i Terytoriami pod zwierzchnictwem lub pod mandatem;

8. Zespół Kolonij i Posiadłości włoskich oprócz włoskiej Afryki wschodniej;

9. Wschodnią Afrykę włoską;

10. Koreę;

11. Zespół innych Posiadłości japońskich;

12. Curacao i Surinam;

13. Indie holenderskie;

14. Kolonie portugalskie Zachodnio-Afrykańskie;

15. Kolonie. portugalskie Wschodnio-Afrykańskie, w Azji i Oceanii.

Artykuł  9.

Zastosowanie Konwencji do Kolonij, Protektoratów itp.

1. Każda układająca się Strona może oświadczyć w chwili podpisywania, ratyfikowania lub przystąpienia, lub też później, że przyjęcie przez nią niniejszej Konwencji obejmuje jednocześnie wszystkie jej Kolonie, wszystkie Terytoria zamorskie, Protektoraty lub Terytoria, będące pod jej zwierzchnictwem lub pod mandatem albo też tylko niektóre z pośród nich. Powyższe oświadczenie jeżeli nie zostało dokonane w chwili podpisywania Konwencji, winno być skierowane do Rządu Związku Szwajcarskiego.

2. Konwencja będzie miała zastosowanie jedynie do tych Kolonij, Terytoriów zamorskich, Protektoratów lub Terytoriów, będących pod zwierzchnictwem lub mandatem, w których imeniu złożone zostaną oświadczenia zgodne z § 1.

3. Każda układająca się Strona może skierować do Rządu Związku Szwajcarskiego w każdym czasie notę o wypowiedzeniu stosowania Konwencji w odniesieniu do każdej Kolonii, Terytorium zamorskiego, Protektoratu lub Terytorium, będącego pod zwierzchnictwem lub pod mandatem, w których imieniu Strona ta złożyła oświadczenie, w myśl § 1. Powyższa nota wejdzie w życie po upływie roku od daty otrzymania jej przez Rząd Związku Szwajcarskiego.

4. Rząd Związku Szwajcarskiego poda do wiadomości wszystkich układających się Stron odpis każdej deklaracji lub noty otrzymanej na podstawie §§ 1-3.

5. Postanowienia niniejszego artykułu nie stosują się do żadnych Kolonii, Terytorium zamorskich, żadnego Protektoratu lub Terytorium, będącego pod zwierzchnictwem lub pod mandatem, które wymieniane są we wstępie do Konwencji.

Artykuł  10.

Przynależność do Związku.

Za należące do światowego Związku Pocztowego uważa się:

a) Urzędy pocztowe otwarte przez Kraje, należące do Związku, na terytoriach nie objętych Związkiem;

b) Księstwo Liechtenstein, jako zależne od Zarządu pocztowego Szwajcarii;

c) Wyspy Foroë, jako stanowiące część Danii i Grenlandię, jako zależną od Zarządu poczt Danii w charakterze kolonii duńskiej.

d) Posiadłości hiszpańskie na północnym wybrzeżu Afryki, jako należące do Hiszpanii;

e) Doliny Andorry, jako obsługiwane przez Zarząd poczt hiszpańskich i Zarząd poczt francuskich;

f) Księstwo Monaco, jako zależne od Zarządu poczt Francji;

g) Zatoka Wielorybia (Walfisch-Bay), jako należąca do Związku Południowo-Afrykańskiego; Basuroland i Swaziland, jako zależne od Zarządu Unii Południowo-Afrykańskiej.

Artykuł  11.

Arbitraż.

1. W razie różnicy zdań, wynikłej między dwoma lub kilkoma członkami Związku przy wykładni Konwencji i Porozumień jak również ich Regulaminów wykonawczych lub w zakresie odpowiedzialności, wynikającej dla któregokolwiek Zarządu z zastosowania tych Aktów, sprawę sporna rozstrzyga sąd rozjemczy. W tym celu każdy z zainteresowanych Zarządów wybiera jednego członka Związku, niezainteresowanego bezpośrednio w danej sprawie.

Jeżeli jeden z Zarządów, pozostających w niezgodzie, nie poczyni odpowiednich kroków w terminie sześciomiesięcznym, względnie dziewięciomiesięcznym dla Krajów odległych, w sprawie zaproponowanego mu arbitrażu, Biuro międzynarodowe, na skutek skierowanego do niego żądania, powoduje ze swej strony wyznaczenie przez zwlekający Zarząd arbitra lub też wyznacza go samo z urzędu.

2. Orzeczenie arbitrów zapada absolutną większością głosów.

3. W razie równości głosów, arbitrzy wybierają dla rozstrzygnięcia różnicy zdań inny Zarząd, również niezainteresowany w danym sporze,

W braku zgody co do wyboru, Biuro międzynarodowe wyznacza odpowiedni Zarząd z pośród członków Związku niezaproponowanych przez arbitrów.

4. W przypadku, gdy spór dotyczy jednego z Porozumień, arbitrzy nie mogą być wyznaczani z poza Zarządów, które wykonywują to Porozumienie.

Artykuł  12.

Wystąpienie ze Związku. Wycofanie przynależności do Porozumień.

Każda układająca się Strona ma prawo wystąpić ze Związku lub wycofać się z zawartych Porozumień na podstawie wypowiedzenia, zgłoszonego na rok naprzód, w drodze dyplomatycznej, Rządowi Związku Szwajcarskiego, a przez ten ostatni Rządom układających się Krajów.

ROZDZIAŁ  II.

KONGRESY. KONFERENCJE. KOMISJE.

Artykuł  13.

Kongresy.

1. Delegaci Krajów, należących do Związku, zbierają się na Kongres najpóźniej po upływie pięciu lat od dnia wejścia w życie Aktów poprzedniego Kongresu, w celu poddania rewizji lub ewentualnego uzupełnienia tych Aktów.

Każdy Kraj może być reprezentowany na Kongresie przez jednego lub kilku delegatów pełnomocnych, zaopatrzonych przez swój Rząd w konieczne pełnomocnictwa. Może on również być reprezentowany, w razie potrzeby, przez delegację innego Kraju. Zastrzega się jednak, że Jedna delegacja może być upoważniona do reprezentowania tylko dwóch krajów łącznie z Krajem, który ją pierwotnie akredytował.

W czasie obrad każdy Kraj rozporządza tylko jednym głosem.

2. Każdy Kongres ustala miejsce zebrania następnego Kongresu. Rząd Kraju, w którym ma się odbyć Kongres, zwołuje go po porozumieniu z Biurem międzynarodowym. Rząd ten obowiązany jest również notyfikować wszystkim Rządom Krajów, należących do Związku, uchwały powzięte przez Kongres.

Artykuł  14.

Ratyfikacja. Wejście w życie i okres ważności uchwał Kongresy.

Akty Kongresu należy ratyfikować, o ile możności jak najprędzej, a dokumenty ratyfikacyjne przesiać Rządowi Kraju, w którym odbył się Kongres. Rząd ten komunikuje je Rządom Krajów układających się.

Gdyby jedna lub kilka z układających się Stron nie ratyfikowały tego lub innego z podpisanych przez nią Aktów, zachowują one niemniej ważność w odniesieniu do Państw, które je ratyfikowały.

Akty te wchodzą w życie jednocześnie i mają jednakowy okres ważności.

Z dniem wejścia w życie Aktów przyjętych na danym Kongresie tracą moc obowiązującą wszelkie Akty poprzedniego Kongresu.

Artykuł  15.

Kongresy nadzwyczajne.

Na żądanie lub za zgodą przynajmniej dwóch trzecich Krajów układających się i po porozumieniu z Biurem międzynarodowym zbiera się Kongres nadzwyczajny.

Przepisy, zawarte w artykułach 13 i 14, mają zastosowanie również do delegacyj, obrad i Aktów Kongresów nadzwyczajnych.

Artykuł  16.

Regulamin Kongresów.

Każdy Kongres uchwala regulamin niezbędny dla swych prac i obrad.

Artykuł  17.

Konferencje.

Konferencje, upoważnione do badania spraw czysto administracyjnych, mogą być zwoływane na żądanie lub za zgodą co najmniej dwóch trzecich Zarządów, należących do Związku.

Konferencje zwołuje się po porozumieniu z Biurem międzynarodowym.

Każda Konferencja uchwala swój regulamin.

Artykuł  18.

Komisje.

Komisje, którym Kongres lub Konferencja, powierzyła przestudiowanie jednej lub kilku określonych spraw, zwołuje Biuro międzynarodowe po porozumieniu się z Zarządem Kraju, w którym mają się zebrać te Komisje.

ROZDZIAŁ  III.

WNIOSKI W PRZERWACH MIĘDZY ZJAZDAMI.

Artykuł  19.

Przedstawianie wniosków.

W przerwach między Zjazdami każdemu Zarządowi przysługuje prawo przedstawiania innym Zarządom, za pośrednictwem Biura międzynarodowego, wniosków dotyczących Konwencji, jej Protokołu Końcowego i Regulaminu.

To samo uprawnienie przyznaje się Zarządom Krajów uczestniczących w Porozumieniach, w stosunku do tych Porozumień, ich Regulaminów i Protokółów Końcowych.

Wszystkie wnioski, przedstawione przez Zarząd w przerwie między Zjazdami, winny być poparte przynajmniej przez dwa inne Zarządy, aby mogły być rozpatrywane. Wnioski te nie podlegają rozpatrywaniu, jeżeli Biuro międzynarodowe nie otrzyma jednocześnie wymaganej ilości oświadczeń o poparciu.

Artykuł  20.

Rozpatrywanie wniosków.

Każdy wniosek podlega następującej procedurze.

Zarządom pozostawia się sześciomiesięczny okres czasu na rozpatrzenie wniosku i dla przedstawienia w danym razie Biuru międzynarodowemu swoich uwag. Poprawki są niedopuszczalne. Biuro międzynarodowe zbiera odpowiedzi, podaje do wiadomości Zarządom i zaprasza je do wypowiedzenia się za lub przeciw. Zarządy, które, nie oddadzą swego głosu w ciągu sześciu miesięcy, będą uważane za wstrzymujące się od głosowania. Terminy powyższe liczy się od daty okólników Biura międzynarodowego.

Jeżeli wniosek dotyczy Porozumienia, jego Regulaminu lub ich Protokołów Końcowych, wówczas udział w wyżej opisanym postępowaniu mogą wziąć tylko te Zarządy, które przystąpiły do danego Porozumienia.

Artykuł  21.

Warunki uchwalenia.

1. Wnioski, aby mieć moc obowiązującą, muszą uzyskać:

a) jednomyślność, jeżeli chodzi o przyjęcie nowych postanowień lub zmianę postanowień zawartych w Części I i II oraz w artykułach 33 do 37, 54 do 59, 61 do 63, 65 do 68, 70 do 82 Konwencji, wszystkich artykułów jej Protokółu Końcowego i artykułów 101, 105, 116, 164, 175 i 196 jej Regulaminu;

b) dwie trzecie głosów, jeżeli chodzi o zmianę innych postanowień, niewyszczególnionych w ustępie poprzednim;

c) zwykłą większość głosów, jeżeli chodzi o wykładnię postanowień Konwencji, jej Protokołu Końcowego i jej Regulaminu, z wyjątkiem przypadku rozbieżności zdań, podlegającego arbitrażowi przewidzianemu w artykule 11.

2. Porozumienia ustalają warunki, od których spełnienia uzależnione jest uchwalenie wniosków ich dotyczących.

Artykuł  22.

Notyfikowanie uchwał.

Nowe postanowienia i zmiany, wprowadzone do Konwencji, do Porozumień i do Protokołów Końcowych tych Aktów, są zatwierdzone na podstawie noty dyplomatycznej, którą Rząd Związku Szwajcarskiego winien sporządzić i przesłać na żądanie Biura międzynarodowego, Rządom układających się Krajów.

Nowe postanowienia i zmiany, wprowadzone do Regulaminów i odnośnych Protokółów Końcowych, stwierdza i podaje do wiadomości Zarządom Biuro międzynarodowe. To samo dotyczy wykładni wymienionych w artykule 21, § 1, litera c.

Artykuł  23.

Wprowadzenie w życie uchwał.

Każda przyjęta zmiana lub nowe postanowienie wchodzi w życie nie wcześniej niż po upływie trzech miesięcy od daty ich notyfikowania.

ROZDZIAŁ  IV.

BIURO MIĘDZYNARODOWE.

Artykuł  24.

Zakres działania.

1. Organ centralny, czynny w Bernie pod nazwą Biuro międzynarodowe Światowego Związku Pocztowego ("Bureau international de l Union postale universelle"), podlegający zwierzchniemu nadzorowi Zarządu poczt szwajcarskich, służy krajom należącym do Związku, jako organ dla utrzymania łączności, udzielania informacyj i wydawania opinii.

Zadaniem tego Biura jest w szczególności zbieranie, uzgadnianie, ogłaszanie i rozsyłanie wszelkiego rodzaju informacyj, dotyczących międzynarodowej służby pocztowej; wydawanie, na żądanie zainteresowanych stron, opinij w sprawach spornych, wdrażanie postępowania co do zmiany Aktów Kongresu; notyfikowanie przyjętych zmian i w ogóle przeprowadzanie studiów i prac związanych z redakcją lub zbieraniem materiałów, jakie Konwencja, Porozumienia i ich Regulaminy na nie nakładają lub te jakie mu będą zlecone w interesie Związku.

2. Biuro to pośredniczy, jako urząd rozrachunkowy w wyrównywaniu wszelkiego rodzaju rachunków, wynikających z międzynarodowej służby pocztowej, pomiędzy Zarządami, które odwołują się do tego pośrednictwa.

Artykuł  25.

Wydatki Biura międzynarodowego.

1. Każdy Kongres ustala najwyższą kwotę zwyczajnych wydatków rocznych Biura międzynarodowego.

Wydatki te jak również koszty nadzwyczajne, wywołane zebraniem Kongresu, Konferencji lub Komisji, oraz koszty jakie mogłyby pociągnąć szczególne prace powierzone temu Biuru, ponoszą wspólnie wszystkie Kraje, należące do Związku.

2. W tym celu Kraje te dzieli się na 7 klas, z których każda bierze udział w pokrywaniu wydatków w następującym stosunku:

1 klasa	25 jednostek,
2 "	20 "
3 "	15 "
4 "	10 "
5 "	5 "
6 "	3 jednostki,
7 "	1 jednostkę.

3. W razie nowego przystąpienia Rząd Związku Szwajcarskiego, wspólnie z Rządem zainteresowanego Kraju, określa klasę, do której winien być zaliczony ten Kraj pod względem udziału w wydatkach Biura międzynarodowego.

CZĘŚĆ  II.

ZASADY OGÓLNE.

ROZDZIAŁ  JEDYNY

Artykuł  26.

Wolność tranzytu.

1. Wolność tranzytu zapewniona jest na całym obszarze Związku.

2. Wolność tranzytu; paczek pocztowych, które mają być kierowane drogami lądowymi i morskimi ograniczona jest do obszarów Krajów, uczestniczących w tym dziale służby.

Przesyłki z podaną wartością mogą być przewożone w tranzycie w zamkniętych odsyłkach przez obszar Krajów, które nie pełnią tego działu służby, albo też za pomocą połączeń morskich za pośrednictwem Krajów, które nie przyjmują odpowiedzialności za przesyłki wartościowe, przy czym odpowiedzialność tych krajów ogranicza się do odpowiedzialności przewidzianej dla przesyłek poleconych.

3. Wolność tranzytu paczek lotniczych jest zapewniona na całym obszarze Związku, jednakże Zarządy, które nieprzystąpiły do Porozumienia o paczkach pocztowych nie mają obowiązku uczestniczenia w przewozie drogami lądowymi i morskimi paczek lotniczych.

Artykuł  27.

Zakaz pobierania opłat nieprzewidzianych.

Poza opłatami przewidzianymi przez Konwencję i Porozumienia nie wolno pobierać jakichkolwiek innych opłat pocztowych.

Artykuł  28.

Czasowe zawieszenie służby.

Jeżeli Zarząd wskutek nadzwyczajnych okoliczności zmuszony jest czasowo zawiesić całkowicie lub częściowo wykonywanie służby, winien zawiadomić o tym niezwłocznie, w razie potrzeby telegraficznie, Zarząd lub Zarządy zainteresowane.

Artykuł  29.

Waluta Związku.

Frank, przyjęty jako jednostka monetarna w postanowieniach Konwencji i Porozumień, jest frankiem złotym, równającym się 100 centymom, o wadze 10/31 grama i próbie 0.900.

Artykuł  30.

Równowartość.

Każdy Kraj, należący do Związku, ustala opłaty pocztowe w walucie własnego Kraju, według równowartości, odpowiadającej jak najdokładniej stosunkowi tej waluty do franka.

Artykuł  31.

Formularze druków. Język.

1. Formularze druków, używane przez Zarządy we wzajemnych stosunkach, należy wydawać w języku francuskim z równoległym przekładem w innym języku lub bez przekładu, jeżeli zainteresowane Zarządy na podstawie bezpośredniego porozumienia nie postanowiły inaczej.

2. Wzory druków do użytku publiczności, niesporządzone w języku francuskim, należy zaopatrzyć w równoległy przekład w tym języku.

3. Treść, kolory i wymiany formularzy druków, o których mowa, w §§ 1 i 2, winny być takie, jak określają je Regulaminy Konwencji i Porozumień.

4. Zarządy mogą porozumieć się co do, języka, jakiego używać będą w korespondencji służbowej w stosunkach wzajemnych.

Artykuł  32.

Karty tożsamości.

1. Każdy Zarząd może wydawać osobom, ubiegającym się o to, karty tożsamości, posiadające znaczenie dokumentów dowodowych we wszelkich stosunkach z urzędami tych Krajów, które nie zawiadamiały o ich niedopuszczalności.

2. Zarząd, wydający kartę tożsamości, uprawniony jest do pobrania z tego tytułu należności nie przekraczającej 70 centymów.

3. Zarządy zwolnione są od wszelkich odpowiedzialności, w razie stwierdzenia, że wydanie przesyłki, pocztowej lub wypłata przekazu pocztowego nastąpiły na podstawie prawidłowo wystawionej karty tożsamości.

Nie ponoszą one również odpowiedzialności za skutki, jakie może spowodować zguba, kradzież lub oszukańcze użycie prawidłowo wystawionej karty tożsamości.

4. Karta tożsamości ważna jest w ciągu trzech lat od daty jej wystawienia.

CZĘŚĆ  III.

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PRZESYŁEK LISTOWYCH.

ROZDZIAŁ  I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

Artykuł  33.

Przesyłki listowe.

Nazwa przesyłek listowych dotyczy listów, kartek pocztowych, pojedynczych i z opłaconą odpowiedzią, papierów handlowych, druków, druków wypukłych dla ociemniałych, próbek towarów, pakiecików i przesyłek tzw. "fonopost".

Wymiana pakiecików ograniczona jest do krajów, które umówiły się co do wykonywania tego rodzaju służby w obrocie wzajemnym lub tylko w jednym kierunku.

Artykuł  34.

Opłaty i ogólne warunki przesyłania.

1. Opłaty za przewóz przesyłek listowych w obrębie całego obszaru Związku wraz z doręczeniem ich do mieszkań odbiorców w krajach, których służba doręczeń jest lub będzie dopiero zorganizowana, oraz granice wagi i wymiarów ustala się według danych, zawartych w następującej tabeli:

Rodzaj	Jedn. wagi	Opłaty	Granice
			wagi	wymiarów
Listy, za pierwszą jednostkę wagi za każdą dalszą jednostkę wagi	) g } 20 ) -	c. ) 20 } 12 )	2 kg	Długość, szerokość grubość dodane: 90 cm, z zastrzeżeniem, że największy wymiar nie może przekraczać 60 cm, w formie rulonów: długość i podwójna średn. 100 cm, z zastrzeżeniem, że największy wymiar nie może przekraczać 80 cm.
Kartki pojedyncze pocztowe	-	12	-	) największe: 15 x 10,5 cm } najmniejsza: 10 x 7 cm
z opłaconą odpowiedzią	-	24	-
Papiery handlowe opłata najmniejsza	50 -	4 20	2 kg 2 kg 5 kg dla tomów wysyłanych pojedynczo	) jak dla listów, druki, ) nadawane w stanie ) otwartym jako kartki } złożone lub niezłożone, ) podlegają tym samym ) granicom wymiarów co ) kartki pocztowe. ) ) )
Druki	50	4
Druki dla ociemniałych	1.000	2	7 kg
Próbki towarów opłata najmniejsza	50 -	4 8	500 g -
Pakieciki opłata najmniejsza	50 -	8 40	1 kg -
Przesyłki "fonopost" za pierwszą jednostkę wagi za każdą dalszą jednostkę wagi	) } 20 )	15 10	) } 60 g )	Długość, szerokość i grubość dodane 60 cm z zastrzeżeniem, że największy wymiar nie może przekraczać 26 cm.

2. Granice wagi i wymiarów, ustalone w paragrafie 1, nie stosują się do przesyłek listowych, dotyczących służby pocztowej, o których mowa w poniższym artykule 49, § 1.

3. Każdy Zarząd może w stosunkach z Zarządami, które się na to zgodziły, udzielić czasopismom i wydawnictwom periodycznym, wydawanym w jego kraju, 50% zniżki od ogólnej taryfy dla druków, zastrzegając sobie jednak prawo ograniczenia tej zniżki tylko do czasopism i wydawnictw periodycznych, wysyłanych bezpośrednio przez wydawców lub ich zastępców. Zniżce tej nie podlegają, bez względu na częstotliwość wydawania, druki handlowe takie, jak: katalogi, prospekty, cenniki itp.

Zarządy mogą również, za zgodą Zarządów krajów przeznaczenia, udzielać tej samej zniżki, bez względu na wysyłającego, dla książek i broszur, nut i map, które nie zawierałyby żadnych ogłoszeń lub reklam innych, aniżeli te, które znajdują się na okładce lub na ochronnych kartkach tych przesyłek.

W ogólności, Zarządy, wysyłające, które dopuściły zasadniczo 50% zniżkę, zastrzegają sobie prawo ustalania dla przesyłek wymienionych w powyżej podanych ustępach 1-szym i 2-im, minimum opłaty, zachowując jednak granice 50%-ej zniżki, w ten sposób, aby zniżka ta nie była niższa od opłaty, stosowanej do tych samych przesyłek w ich obrocie wewnętrznym.

4. Poza listami poleconymi w zamkniętych kopertach, przesyłki nie mogą zawierać: pieniędzy metalowych, banknotów, pieniędzy papierowych lub jakichkolwiek papierów wartościowych na okaziciela, platyny, złota lub srebra obrobionego lub nieobrobionego, kamieni drogocennych, klejnotów i innych kosztowności.

5. Zarządy krajów nadania i przeznaczenia mają prawo postępować stosownie do swego ustawodawstwa wewnętrznego w odniesieniu do listów, które zawierają dokumenty, mające charakter korespondencji bieżącej i osobistej, przeznaczonej dla osób innych aniżeli adresat lub osoby z nim zamieszkałe.

6. Z wyjątkiem przypadków przewidzianych Regulaminem, papiery handlowe, druki dla ociemniałych, próbki towarów i pakieciki:

a) winny być opakowane w taki sposób, aby łatwo mogły być sprawdzone;

b) nie mogą zawierać notatek ani też dokumentów, mających charakter korespondencji bieżącej i osobistej;

c) nie mogą zawierać znaczków pocztowych, formularzy z wydrukowanym znaczkiem pocztowym, unieważnionych lub też nieunieważnionych, ani też innych papierów przedstawiających wartość.

7. Próbki towarów nie mogą zawierać żadnego przedmiotu, przedstawiającego wartość handlową.

8. Wymianę przesyłek "Fonopost" ogranicza się do Krajów, które wyraziły zgodę na wymianę tych przesyłek, bądź w obrocie wzajemnym, bądź też w kierunku jednostronnym.

Postanowienia stosujące się do listów należy stosować również do przesyłek "Fonopost" we wszystkim, co nie jest wyraźnie przewidziane dla tego ostatniego rodzaju przesyłek.

9. Łączenie różnych rodzajów przesyłek listowych w jedną przesyłkę (przesyłki mieszane) dozwolone jest na warunkach ustalonych w Regulaminie.

10. Poza wyjątkami, przewidzianymi w Konwencji i jej Regulaminie, nie przewozi się przesyłek, nie odpowiadających warunkom, ustalonym w niniejszym artykule oraz w odpowiednich artykułach Regulaminu.

Przesyłki, które byłyby przyjęte wbrew przepisom, winny być zwrócone Zarządowi kraju nadania. Jednakże Zarząd kraju przeznaczenia jest uprawniony do doręczenia takich przesyłek adresatom. W tym wypadku winien on, jeżeli zachodzi tego potrzeba, zastosować opłaty i dopłaty przewidziane dla tego rodzaju przesyłek listowych, do którego one zaliczają się ze względu na swą wartość, wagę lub wymiary. Za przesyłki, przekraczające najwyższe granice wagi, ustalone w § 1 niniejszego artykułu, może być pobierana opłata, według ich wagi rzeczywistej.

Artykuł  35.

Opłacanie.

Zasadniczo wszystkie przesyłki, oznaczone w artykule 33 winny być całkowicie opłacone przez nadawcę.

Nieopłaconych lub niedostatecznie opłaconych przesyłek, z wyjątkiem listów i pojedynczych kartek pocztowych nie przewozi się; to samo dotyczy kartek pocztowych z opłaconą odpowiedzią, których obydwu części nie opłacono całkowicie przy nadaniu.

Artykuł  36.

Dopłata za nieopłacone lub niedostatecznie opłacone przesyłki listowe.

W razie zupełnego lub częściowego, braku opłaty i poza wyjątkami przewidzianymi w artykule 54, § 5 dla przesyłek poleconych w artykule 147, §§ 3, 4 i 5 Regulaminu dla niektórych przesyłek dosyłanych, za listy i kartki pocztowe pojedyncze pobiera się dopłatę w podwójnej wysokości brakującej opłaty, którą ściąga się od odbiorcy, przy czym wysokość tej dopłaty nie może być mniejsza niż 5 centymów.

Te samo postępowanie może być stosowane w przypadkach wyżej wskazanych w odniesieniu do innych przesyłek listowych, któreby wbrew przepisom wysłano do kraju przeznaczenia.

Artykuł  37.

Opłaty dodatkowe.

Za każdą przesyłkę, przy przewozie której korzysta się z nadzwyczajnych połączeń, powodujących specjalne koszty, można, oprócz opłat ustalonych w artykule 34 pobierać odpowiednią dopłatę, zależnie od tych kosztów.

Jeżeli opłata taryfowa pojedynczej kartki pocztowej zawiera w sobie opłatę dodatkową, uzasadnioną poprzednim ustępem, wówczas opłata ta może być stosowana do każdej z obydwu części kartki pocztowej z opłaconą odpowiedzią.

Artykuł  38.

Opłaty specjalne.

1. Zarządy mogą, stosownie do swoich przepisów wewnętrznych, pobierać opłatę dodatkową za przesyłki dostarczone do wysłania ich służbie po wyznaczonych godzinach służbowych.

2. Zarządy kraju przeznaczenia mogą za przesyłki adresowane "poste-restante" (do podjęcia na poczcie) pobierać specjalną opłatę, przewidzianą wewnętrznymi przepisami dla tego samego rodzaju przesyłek w obrocie wewnętrznym.

3. Zarządy kraju przeznaczenia mogą pobierać opłatę specjalną w wysokości najwyżej 40 centymów od każdego pakieciku doręczonego adresatowi. Opłata powyższa może być zwiększona najwyżej o 20 centymów w razie doręczenia do mieszkania.

Artykuł  39.

Przesyłki podlegające należnościom celnym.

Pakieciki i druki, zawierające przedmioty podlegające należnościom celnym, są dopuszczane do obrotu.

To samo dotyczy listów i próbek towarów, zawierających przedmioty podlegające należnościom celnym, jeżeli kraj przeznaczenia na to wyraził zgodę.

Przesyłki zawierające surowiec i szczepionki, korzystające z wyjątków wymienionych w artykule 123 Regulaminu, są dopuszczone do obrotu we wszystkich przypadkach.

Artykuł  40.

Kontrola celna.

Zarząd kraju przeznaczenia może poddawać kontroli celnej przesyłki wymienione w artykule 39 i, w danym razie, otwierać je z urzędu.

Artykuł  41.

Należność przy cleniu.

Za przesyłki, podlegające kontroli celnej w kraju przeznaczenia, można pobierać na rzecz poczty należność za pośrednictwo przy cleniu, nie przekraczającą 40 centymów od przesyłki.

Artykuł  42.

Należności celne i inne należności niepocztowe.

Zarządy upoważnione są do pobierania od adresatów przesyłek należności celnych i wszystkich innych należności niepocztowych.

Artykuł  43.

Przesyłki wolne od należności.

1. W obrocie z krajami, które się na to zgodziły, mogą nadawcy, na podstawie złożonej uprzednio w urzędzie nadawczym deklaracji, przyjąć na siebie wszelkie należności pocztowe i niepocztowe, którymi przesyłki mogą być obciążone przy doręczeniu.

W tym przypadku, nadawcy winni zobowiązać się do uiszczenia kwot, których zażądać może urząd przeznaczenia i w danym razie wpłacić odpowiedni zadatek.

Zarząd, kraju przeznaczenia upoważniony jest do pobrania należności za pośrednictwo, nie przekraczającej 40 centymów od przesyłki. Należność tę pobiera się niezależnie od należności przewidzianej w artykule 41.

2. Każdy Zarząd może ograniczyć służbę przesyłek wolnych od należności do przesyłek poleconych.

Artykuł  44.

Umarzanie należności celnych i innych należności niepocztowych.

Zarządy zobowiązują się do czynienia u odnośnych władz swego kraju starań, mających na celu umorzenie należności celnych i innych należności niepocztowych od przesyłek zwracanych do kraju nadania, zniszczonych wskutek całkowitego zepsucia zawartości lub dosyłanych do innego kraju.

Artykuł  45.

Przesyłki ekspresowe.

1. Przesyłki listowe mogą na żądanie nadawców być doręczone do domu przez umyślnego posłańca, niezwłocznie po nadejściu, jednak tylko w krajach, których Zarządy zgadzają się na wykonywanie tej gałęzi służby w obrocie wzajemnym.

2. Przesyłki tego rodzaju, oznaczone napisem "Exprès", podlegają oprócz zwykłej opłaty, należności specjalnej, wynoszącej co najmniej opłatę za zwykły list pojedynczej wagi, a nie przekraczającej 60 centymów. Opłatę tę nadawca winien uiścić w całości z góry.

3. Jeżeli mieszkanie adresata znajduje się poza miejscowym okręgiem doręczeń urzędu przeznaczenia, za doręczenie przez umyślnego posłańca można pobrać uzupełniającą należność aż do wysokości opłaty ustalonej dla tego samego rodzaju przesyłek w obrocie wewnętrznym.

Jednakże doręczanie przez umyślnego posłańca nie jest w tym wypadku obowiązkowe.

4. Przesyłki ekspresowe, za które nie opłacono" z góry wszystkich należnych opłat, podlegają doręczeniu w zwykły sposób, chyba że urząd nadawczy postąpił z nimi, jak z przesyłkami ekspresowymi. W tym ostatnim przypadku obciąża się je opłatą według postanowień artykułu 36.

5. Zarządom wolno jest ograniczyć się do jednorazowego doręczenia przez umyślnego posłańca. Jeżeli usiłowanie doręczenia pozostaje bezskuteczne, przesyłka może być dalej traktowana jako zwykła.

Artykuł  46.

Zakazy.

1. Wysyłanie przedmiotów, wymienionych w kolumnie 1 poniższego wykazu, jest zabronione. Jeżeli przesyłki zawierające przedmioty te wbrew zakazom zostały przyjęte do przewozu winny one być poddane postępowaniu wskazanemu w kolumnie 2.

Przedmiot	Postępowanie z przesyłkami przyjętymi wbrew zakazom
1	2
a) Przedmioty, które przez swą właściwość lub opakowanie, mogą przedstawiać niebezpieczeństwo dla funkcjonariuszów, brudzić lub niszczyć inne -przesyłki listowe;	) postępuje się stostosownie do ) regulaminów wewnętrznych ) Zarządu, który stwierdza ich ) obecność; jednakże przedmioty ) wymienione pod c) nie są w } żadnym wypadku ani kierowane ) do miejsca przeznaczenia, ani ) doręczane adresatom, ani ) zwracane do miejsca nadania; ) ) ) ) ) ) ) )
b) przedmioty, podlegające należnościom celnym (z wyjątkiem wypadków przewidzianych w artykule 59), oraz próbki wysyłane masowo w celu uchylenia się od uiszczenia należności celnych;
c) opium, morfina, kokaina i inne narkotyki;
d) przedmioty, których przywóz lub obrót jest zabroniony w kraju przeznaczenia;
e) zwierzęta żywe, z Wyjątkiem:
1) pszczół, pijawek i jedwabników;
2) pasożytów i tępicieli owadów szkodliwych, przeznaczonych do kontroli tych owadów, wymienianych między instytucjami urzędowo uznanymi.
f) materiały wybuchowe, łatwopalne lub niebezpieczne;	) niszczy na miejscu ten Zarząd, } który stwierdza ich obecność; )
g) przedmioty sprośne lub niemoralne.

2. W razie, gdy przedmioty, przyjętego przewozu wbrew zakazom, nie byłyby ani zwrócone do miejsca nadania, ani też doręczone adresatowi, Zarząd kraju nadania winien być powiadomiony jak najdokładniej o postępowaniu, zastosowanym do tych przesyłek.

3. Poza tym każdemu krajowi przysługuje prawo wyłączenia od przewozu przez swój obszar jako przesyłek pojedynczych, przesyłek innych niż listy i kartki pocztowe, co do których nie zastosowano obowiązujących postanowień, określających warunki ich rozpowszechnienia lub obrotu w danym kraju.

Przedmioty te należy zwracać Zarządowi kraju nadania.

Artykuł  47.

Sposób uiszczania opłat.

1. Opłaty pocztowe uiszcza się bądź za pomocą znaczków pocztowych, używanych w kraju nadania do opłaty przesyłek listowych prywatnych, bądź za pomocą nadruków wykonanych maszynami do frankowania, urzędowo dopuszczonymi i czynnymi pod bezpośrednią kontrolą Zarządu, lub jeżeli to dotyczy druków, wykonanych za pomocą nadruków prasy drukarskiej, albo w jakikolwiek inny sposób drukarski, dozwolony przepisami wewnętrznymi Zarządu kraju nadania.

2. Uważa się za należycie opłacone: kartki na odpowiedź, zaopatrzone wydrukowanymi lub naklejonymi znaczkami pocztowymi kraju ich wydania, przesyłki należycie opłacone za pierwszy odcinek przewozu, których opłatę uzupełniono przed dosłaniem, jako też gazety lub pakiety z gazetami i czasopismami, w których adresie umieszczono napis "Abonament pocztowy" (Abonnement- poste), przesyłane na podstawie Porozumienia o prenumeracie gazet i czasopism.

Artykuł  48.

Uiszczanie opłat za przesyłki listowe, nadane na okrętach.

Przesyłki listowe, złożone na pełnym morzu do skrzynki listowej okrętu lub do rąk funkcjonariuszów pocztowych, zaokrętowanych, lub też do rąk komendantów okrętów, mogą być opłacone, jeżeli zainteresowane Zarządy nie zawarły porozumienia odmiennego, za pomocą znaczków pocztowych i według taryfy tego kraju, do którego należy lub od którego zależy dany okręt. W razie nadania, przesyłki na okręcie podczas postoju w jednym z dwóch krańcowych punktów rejsu, lub w jednym z portów pośrednich, to opłata jest tylko wówczas ważna, jeżeli dokonano jej za pomocą znaczków pocztowych i podług taryfy kraju, na którego wodach znajduje się okręt

Artykuł  49.

Zwolnienie od opłat.

1. Wolne od wszelkich opłat pocztowych są przesyłki listowe, dotyczące służby pocztowej, wymieniane między Zarządami pocztowymi, między tymi Zarządami i Biurem międzynarodowym, między urzędami pocztowymi krajów należących do Związku między tymi urzędami a Zarządami, oraz te przesyłki, których bezpłatny przewóz jest wyraźnie przewidziany postanowieniami Konwencji Porozumień i ich Regulaminów.

2. Z wyjątkiem przesyłek za pobraniem, przesyłki listowe, przeznaczone dla jeńców wojennych lub przez nich wysyłane, są również wyłączone od wszelkich opłat, zarówno w krajach nadania i przeznaczenia, jak i w krajach pośredniczących.

Stosuje się to również do przesyłek listowych, dotyczących jeńców wojennych, wysyłanych lub otrzymywanych bądź to bezpośrednio, bądź też pośrednio przez biura informacyjne, które ewentualnie, byłyby urządzone dla tych osób w krajach prowadzących wojnę lub w krajach neutralnych, dających na swoim terytorium schronienie walczącym.

Walczący, przyjęci i internowani przez kraj neutralny, zaliczeni są pod względem stosowania powyższych postanowień na równi z właściwymi jeńcami wojennymi.

Artykuł  50.

Kupony na odpowiedź.

Kupony, na odpowiedź sprzedawane są w krajach, należących do Związki.

Cena sprzedażna kuponu ustalana jest przez zainteresowane Zarządy, nie może jednak być niższa niż 28 centymów lub równowartość tej kwoty w walucie kraju wydającego kupon.

Każdy kupon podlega we wszystkich krajach wymianie na jeden lub kilka znaczków pocztowych, odpowiadających opłacie za list zwykły pojedynczej wagi, pochodzący z tego kraju, a przeznaczony za granicę.

Ponadto każdy kraj ma prawo wymagać, ażeby kupony na odpowiedź przedstawiono do wymiany równocześnie z przesyłkami listowymi, do których opłaty mają służyć te kupony.

Artykuł  51.

Wycofanie. Zmiana adresu.

1. Nadawca przesyłki listowej może wycofać ją z poczty lub zmienić jej adres do chwili, dopóki przesyłka nie została doręczona adresatowi.

2. Odnośne żądanie przesyła się drogą pocztową lub telegraficzną na koszt nadawcy, który winien uiścić za każde żądanie, przesłane drogą pocztową, opłatę za list polecony pojedynczej wagi, a za każde żądanie, przesłane drogą telegraficzną - opłatę za telegram.

Jeżeli żądanie wycofania lub zmiany adresu dotyczy kilku przesyłek składanych jednocześnie w tym samym urzędzie pocztowym, przez tego samego nadawcę, do jednego adresata, nadawca płaci za każde żądanie przesłane pocztą opłatę należną za list polecony pojedynczej wagi, za żądanie natomiast przesłane telegraficznie, opłatę za telegram, zawierający dane dotyczące wszystkich wymienionych przesyłek.

Artykuł  52.

Dosyłanie. Przesyłki niedoręczalne.

1. W razie zmiany miejsca zamieszkania adresata, przesyłki listowe mogą być dosłane, jeżeli nadawca nie wykluczył dosłania za pomocą stosownej notatki umieszczonej na stronie adresowej w języku, znanym w kraju przeznaczenia.

2. Przesyłki listowe niedoręczalne należy natychmiast zwracać do kraju nadania.

3. Okres czasu przechowywania przesyłek listowych, zalegających do dyspozycji adresatów lub adresowanych "poste-restante", ustalają przepisy kraju przeznaczenia. Jednakże ten okres czasu nie może zasadniczo przekraczać dwóch miesięcy, z wyjątkiem przypadków szczególnych, kiedy Zarząd kraju przeznaczenia uważa za niezbędne przedłużyć go najwyżej jednak do czterech miesięcy. Zwrot do kraju nadania winien nastąpić w krótszym terminie, jeżeli nadawca tego zażądał przez umieszczenie na stronie adresowej odpowiedniej notatki w języku znanym w kraju przeznaczenia.

4. Druków bezwartościowych nie zwraca się, chyba że nadawca zażądał zwrotu za pomocą notatki umieszczonej na przesyłce. Druki polecone mają być zawsze zwracane.

5. Za dosyłanie przesyłek listowych z kraju do kraju lub ich zwrotu do kraju nadania nie pobiera się, poza wyjątkami przewidzianymi w Regulaminie, żadnej opłaty dodatkowej.

6. Przesyłki listowe, dosłane lub niedoręczalne wydaje się adresatom albo nadawcom za pobraniem opłat, którymi obciążono je przy wysłaniu, przy nadejściu lub podczas przewozu skutkiem dosłania poza pierwotne miejsce przeznaczenia, niezależnie od zwrotu należności celnych lub innych, co do których kraj przeznaczenia nie zgadza się na umorzenie.

7. W razie dosłania do innego kraju lub niedoręczenia opłaty za "poste-restante", należność za pośrednictwo przy cleniu, należność uzupełniającą za doręczenie przez; umyślnego posłańca oraz należność specjalną za doręczenie adresatom pakiecików umarza się.

Artykuł  53.

Reklamacje i żądania informacji.

1. Reklamacja każdej przesyłki lub żądanie inforamcji upoważnia do pobrania opłaty w wysokości najwyżej 40 centymów.

Opłatę tę pobiera się jednorazowo za reklamacje lub żądania informacji, nawet jeżeli dotyczą kilku przesyłek, złożonych jednocześnie przez tego samego nadawcę pod adresem jednego odbiorcy.

Co się tyczy przesyłek poleconych, to nie pobiera się żadnej opłaty, jeżeli nadawca już uiścił opłatę specjalną za zwrotne poświadczenie odbioru.

2. Wnoszenie reklamacyj dozwolone jest tylko w ciągu jednego roku, licząc od dnia następnego po nadaniu przesyłki.

Każdy Zarząd obowiązany jest jednakże załatwić zwykłe żądanie informacji, wniesione po tym terminie, a skierowane do niego przez inny Zarząd, w sprawie przesyłek wysłanych przed upływem dwóch lat.

3. Każdy Zarząd obowiązany jest przyjmować reklamacje i żądania informacji, dotyczące przesyłek nadawanych na obszarze innych Zarządów.

4. Jeżeli wniesienie reklamacji lub żądania informacji nastąpiło z winy służby pocztowej, opłatę pobraną z tego tytułu zwraca się.

ROZDZIAŁ  II.

PRZESYŁKI POLECONE.

Artykuł  54.

Opłaty.

1. Przesyłki listowe, wymienione w artykule 33, mogą być nadawane jako polecone.

2. Opłatę za przesyłki polecone należy uiszczać przy nadaniu. Składa się ona:

a) z opłaty zwykłej, zależnie od rodzaju przesyłki;

b) z. opłaty stałej za polecenie, nie przekraczającej 40 centymów;

Opłata stała za polecenie, dotycząca części kartki pocztowej z napisem "Odpowiedź (Réponse), może być ważnie uiszczona tylko przez nadawcę tej części.

3. Przy nadaniu przesyłki poleconej nadawca winien otrzymać bezpłatny dowód nadania.

4. Kraje, skłonne do ponoszenia ryzyka, mogącego wyniknąć z wypadków siły wyższej, uprawnione są do pobierania opłaty specjalnej, wynoszącej najwyżej 40 centymów od każdej przesyłki poleconej.

5. Przesyłki polecone, nieopłacone lub niedostatecznie opłacone, któreby wbrew przepisom skierowano do kraju przeznaczenia, podlegają dopłacie na koszt odbiorców, równającej się kwocie brakującej opłaty.

Artykuł  55.

Poświadczenie odbioru.

Nadawca przesyłki poleconej może żądać poświadczenia odbioru, opłacając przy nadaniu stałą opłatę, nie przekraczającą 30 centymów.

Poświadczenie odbioru może być również zażądane po nadaniu przesyłki w terminie jednego roku i za opłatą przewidzianą dla reklamacyj w artykule 53.

Artykuł  56.

Zakres odpowiedzialności.

1. Zarządy ponoszą odpowiedzialność za zaginięcie przesyłek poleconych, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w poniższym artykule 57.

Nadawca ma prawo z tego tytułu do odszkodowania w wysokości 50 franków za każdą przesyłkę.

2. Zarządy nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za przesyłki zajęte przez władze celne wskutek fałszywego podania zawartości.

Artykuł  57.

Wyjątki od zasady odpowiedzialności.

Zarządy zwolnione są od wszelkiej odpowiedzialności za. zaginięcie przesyłek poleconych:

a) w wypadkach siły wyższej; jednakże odpowiedzialność istnieje w stosunku do Zarządu kraju nadania, który przyjął na siebie ryzyko mogące wyniknąć z działania siły wyższej (artykuł 54, § 4). Kraj odpowiedzialny za zaginięcie winien według swego ustawodawstwa wewnętrznego rozstrzygnąć, czy zaginięcie zostało spowodowane okolicznościami stanowiącymi wypadek siły wyższej;

b) jeżeli nie mogą udzielić wyjaśnień co do przesyłek wskutek zniszczenia dokumentów służbowych, spowodowanego działaniami siły wyższej, a dowód odpowiedzialności nie został w inny sposób przeprowadzony;

c) jeżeli chodzi o przesyłki, których zawartość podpada pod rozkazy przewidziane w artykułach 34, § 4 i 6, litera (c) i 46, § 1;

d) jeżeli nadawca nie wniósł reklamacji w terminie jednego roku, przewidzianym w artykule 53.

Artykuł  58.

Wygaśnięcie odpowiedzialności.

Zarządy przestają ponosić odpowiedzialność za przesyłki polecone, których doręczenie odbyło się stosownie do ich przepisów wewnętrznych dla przesyłek tego samego rodzaju.

Artykuł  59.

Wypłata odszkodowania.

Obowiązek wypłacenia odszkodowania ciąży na Zarządzie, któremu podlega urząd nadawczy przesyłki, z zastrzeżeniem prawa zwrotnego poszukiwania w stosunku do Zarządu odpowiedzialnego.

Artykuł  60.

Termin wypłaty odszkodowania.

1. Wypłata odszkodowania winna nastąpić jak najrychlej, najpóźniej jednak w terminie sześciu miesięcy, licząc od dnia następnego po wniesieniu reklamacji. Termin ten w obrocie z krajami odległymi wynosi dziewięć miesięcy.

Zarząd kraju nadania, nie przyjmujący ponoszenia ryzyka, wynikającego z działania siły wyższej, może odroczyć Wypłatę odszkodowania poza termin przewidziany w ustępie poprzednim, jeżeli nie wyjaśniono jeszcze, czy zaginięcia przesyłki nie należy przypisać wypadkowi tego rodzaju.

2. Zarząd kraju nadania upoważniony jest do wypłaty odszkodowania nadawcy, na rachunek Zarządu pośredniczącego lub kraju przeznaczenia, który powiadomiony, w sposób właściwy, nie załatwił sprawy w ciągu trzech miesięcy; termin ten w obrocie z krajami odległymi wynosi 6 miesięcy.

Artykuł  61.

Ustalenie odpowiedzialności.

1. Odpowiedzialność za zaginięcie przesyłki poleconej, aż do chwili dostarczenia dowodów przeciwnych, ciąży na Zarządzie, który przyjąwszy przesyłkę bez zastrzeżeń i otrzymawszy wszelkie przewidziane przepisami dane dla przeprowadzenia dochodzeń, nie może udowodnić ani wydania przesyłki adresatowi, ani też w danym razie, przepisowego przekazania jej Zarządowi następnemu.

Zarząd pośredniczący lub kraju przeznaczenia, aż do chwili dostarczenia dowodów przeciwnych, zwolniony jest od wszelkich odpowiedzialności:

a) jeżeli zastosował się do postanowień artykułu 162, § 3 Regulaminu;

b) jeżeli może udowodnić, że otrzymał reklamację dopiero po zniszczeniu dokumentów służbowych, dotyczących poszukiwanej przesyłki, a czas przechowywania, przewidziany w artykule 181 Regulaminu, już upłynął; zastrzeżenie to nie narusza w niczym praw osoby reklamującej.

Jednak, jeżeli zaginięcie nastąpiło podczas przewozu i nie można ustalić kraju, na którego terytorium lub w którego służbie fakt ten miał miejsce, odnośne Zarządy pokrywają szkodę w równych częściach.

2. Jeżeli przesyłka polecona zaginęła wskutek działania siły wyższej, Zarząd, na którego terytorium lub w którego służbie nastąpiło zaginięcie, odpowiedzialny jest wobec Zarządu kraju nadania tylko w tym przypadku, jeżeli obydwa te kraje przyjęły ponoszenie ryzyka, mogącego wyniknąć z działania siły wyższej.

3. Należności celne i wszelkie inne należności, których umorzenia nie można było uzyskać, obciążają Zarządy odpowiedzialne za zaginięcie.

4. Zarząd, który dokonał wypłaty odszkodowania, wstępuje do wysokości wypłaconej kwoty odszkodowania w prawa osoby, która je otrzymała, na wypadek ewentualnego zwrotnego poszukiwania bądź to przeciwko adresatowi, bądź też przeciwko nadawcy lub osobom trzecim.

5. W razie późniejszego odnalezienia przesyłki poleconej, uważanej za zaginioną, należy osobę, której wypłacono odszkodowanie, powiadomić, że za zwrotem odszkodowania może wejść w posiadanie przesyłki.

Artykuł  62.

Zwrot odszkodowania Zarządowi kraju nadania.

1. Zarząd, ponoszący odpowiedzialność lub na którego rachunek dokonuje się wypłatę, w myśl postanowień artykułu 60, obowiązany jest zwrócić Zarządowi kraju nadania, w ciągu trzech miesięcy od daty zawiadomienia o wypłacie, kwotę odszkodowania, rzeczywiście wypłaconą nadawcy.

Jeżeli odszkodowanie ma być ponoszone przez kilka Zarządów, stosownie do artykułu 61, całkowite, należne odszkodowanie winno być wpłacone Zarządowi kraju nadania w terminie, podanym w ustępie poprzednim, przez pierwszy Zarząd, który, otrzymawszy prawidłowo reklamowaną przesyłkę, nie może ustalić dalszego prawidłowego jej przekazania następnej służbie. Do Zarządu tego należy odzyskanie od innych Zarządów współodpowiedzialnych ewentualnego udziału każdego z nich w odszkodowaniu wypłaconym osobie uprawnionej.

2. Zwrot Zarządowi wierzycielowi ma być dokonany bez kosztów dla tego Zarządu bądź w jakimkolwiek ośrodku handlowym kraju wierzyciela, bądź w walorach będących w obiegu w dartym kraju.

Jeżeli odpowiedzialność została uznana, jak również w przypadku przewidzianym w artykule 60, § 2, kwota odszkodowania, może być pobrana z urzędu od kraju ponoszącego odpowiedzialność w drodze jakiegokolwiek rozrachunku bądź to bezpośrednio, bądź też za pośrednictwem Zarządu, który regularnie prowadzi rozrachunki z Zarządem odpowiedzialnym.

Po upływie trzech miesięcy kwota należna Zarządowi kraju nadania podlega oprocentowaniu po 5% rocznie, licząc od dnia upływu wskazanego terminu.

3. Zarząd kraju nadania może żądać od Zarządu ponoszącego odpowiedzialność zwrotu odszkodowania tylko przed upływem jednego roku, licząc od daty zawiadomienia o zaginięciu, lub w danym razie, od dnia wygaśnięcia terminu przewidzianego w artykule 60, § 2.

4. Zarząd, którego odpowiedzialność została należycie stwierdzona, a który początkowo odmówił wypłaty odszkodowania, obowiązany jest ponieść wszelkie koszty dodatkowe, powstałe wskutek nieusprawiedliwionego przewlekania wypłaty.

5. Zarządy mogą porozumieć się co do periodycznego wyrównywania odszkodowań, wypłaconych nadawcom i uznanych przez nie, za należycie uzasadnione.

ROZDZIAŁ  III.

PRZESYŁKI ZA POBRANIEM.

Artykuł  63.

Opłata i warunki przesyłania. Wyrównywanie.

1. Polecone przesyłki listowe mogą być wysyłane za pobraniem w obrocie z krajami, których Zarządy zgodziły się na zaprowadzenie tej służby.

2. Przesyłki, wysyłane za pobraniem, podlegają formalnościom i opłatom stosowanym dla przesyłek poleconych. Poza tym nadawca uiszcza z góry:

a) Opłatę stałą, która nie może przewyższać 40 centymów od przesyłki, oraz opłatę procentową w wysokości nie przekraczającej ¹/₂% kwoty pobraniowej, jeżeli nadawca życzy sobie, by kwota była przesłana przekazem pobraniowym wydanym bezpłatni na jego korzyść;

b) opłatę stałą, która nie może przewyższać 20 centymów, jeżeli żąda przekazania za pomocą wpłaty na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia przesyłki.

3. Sposób wyrównywania kwot, przewidzianych w § 2, litera b, dopuszcza się tylko wówczas, jeżeli zainteresowane Zarządy podejmą się stosowania tego sposobu wyrównywania kwot. Zarząd kraju przeznaczenia przekazuje na konto czekowe, za pomocą zawiadomienia o wpłacie obrotu wewnętrznego, kwotę zainkasowaną od adresata, po potrąceniu opłaty stałej, wynoszącej najwyżej 20 centymów i opłaty zwykłej za przekazanie, stosowanej w jego służbie wewnętrznej.

4. Bez względu na sposób przesłania kwot zainkasowanych, najwyższa kwota pobrania równa się kwocie ustalonej dla przekazów pocztowych, przeznaczonych do kraju nadania przesyłki.

5. W braku odmiennego porozumienia, kwota pobrania podana jest w walucie kraju nadania przesyłki. Jednakże, w razie dokonywania wpłaty na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia przesyłki, kwota ta winna być podana w walucie tego kraju.

6. Każdy Zarząd ma prawo dla pobrania opłaty przewidzianej w § 2, litera a, przyjąć skalę, która ze względów służbowych jest dla niego najwygodniejsza.

Artykuł  64.

Unieważnienie lub zmiana kwoty pobrania.

Nadawca przesyłki poleconej za pobraniem może żądać całkowitego zniesienia, zmniejszenia lub zwiększenia kwoty pobrania. W tym ostatnim przypadku winien uiścić opłatę procentową od kwoty zwiększenia, ustaloną w artykule 63.

Tego rodzaju żądania podlegają takim samym przepisom, jak żądania, wycofania przesyłek lub zmiany adresu.

Jeżeli żądanie całkowitego unieważnienia, zmniejszenia lub zwiększenia kwoty pobrania ma być przesiane w drodze telegraficznej, wówczas do opłaty za telegram dolicza się opłatę za list polecony pojedynczej wagi.

Artykuł  65.

Odpowiedzialność w razie zaginięcia przesyłki.

Zaginięcie przesyłki poleconej za pobraniem pociąga za sobą odpowiedzialność Zarządu pocztowego na zasadach określonych w artykule 56 i 57.

Artykuł  66.

Zabezpieczenie kwot prawidłowo zainkasowanych.

Kwoty prawidłowo zainkasowane od odbiorcy, bez względu na to, czy zostały, czy też nie zostały wpłacone, za pomocą przekazów pocztowych, albo też przelane na pocztowe konto czekowe, są zabezpieczone wobec nadawcy, na zasadach określonych w Porozumieniu o przekazach pocztowych lub też w przepisach, normujących obrót czeków i pieniężnych przelewów pocztowych.

Artykuł  67.

Odszkodowanie w razie niezainkasowania kwoty pobrania, zainkasowania częściowego lub oszukańczego.

1. Jeżeli przesyłkę wydano odbiorcy bez zainkasowania kwoty pobrania, nadawca ma prawo do odszkodowania, jeżeli wniósł reklamację w terminie jednego roku, przewidzianym w artykule 53, a niezainkasowanie nie wynikło z jego winy lub zaniedbania, albo też jeżeli zawartość przesyłki nie podpada pod zakazy, przewidziane w artykułach 34, §§ 4 i 6 litera c, i 46, § 1.

Te same zasady obowiązują, jeżeli od odbiorcy zainkasowano kwotę niższą od podanej kwoty pobrania, albo też jeżeli zainkasowano kwotę w sposób oszukańczy.

Odszkodowanie nie może w żadnym razie przekraczać kwoty pobrania.

2. Zarząd, który dokonał wypłaty odszkodowania, wstępuje do wysokości kwoty tego odszkodowania w prawa osoby, która je otrzymała na wypadek zwrotnego poszukiwania bądź to przeciwko odbiorcy, bądź też przeciw nadawcy lub osobom trzecim.

Artykuł  68.

Kwoty prawidłowo zainkasowane. Odszkodowania. Wypłata i zwrotne poszukiwanie.

Obowiązek wypłaty kwot prawidłowo zainkasowanych lub odszkodowania, o którym mowa w artykule 67, ciąży na Zarządzie, któremu podlega urząd wysyłający przesyłkę, z zastrzeżeniem prawa zwrotnego poszukiwania (regres) przeciw Zarządowi ponoszącemu odpowiedzialność.

Artykuł  69.

Termin wypłaty.

Postanowienia artykułu 60, dotyczące terminów wypłaty odszkodowania za zaginioną przesyłkę poleconą, należy stosować również przy wypłacie kwot zainkasowanych lub przy odszkodowaniach za przesyłki obciążone pobraniem.

Artykuł  70.

Ustalenie odpowiedzialność

Wypłaty przez Zarząd wysyłający kwot prawidłowo zainkasowanych lub odszkodowania, przewidzianego w artykule 67 dokonuje się na rachunek Zarządu kraju przeznaczenia. Ten ostatni ponosi odpowiedzialność, jeżeli nie będzie w stanie udowodnić, że omyłka nastąpiła wskutek nieprzestrzegania jakiegokolwiek przepisu regulaminowego przez Zarząd wysyłający.

W przypadku zainkasowania kwoty w sposób oszukańczy, na skutek zaginięcia w służbie pocztowej przesyłki za pobraniem, odpowiedzialność Zarządów zainteresowanych ustala się według zasad artykułu 61, dotyczącego zaginięcia przesyłki poleconej. Jednakże odpowiedzialność Zarządu pośredniczącego, nie uczestniczącego w wymianie przesyłek za pobraniem, ograniczona jest tylko do odpowiedzialności, przewidzianej w artykułach 56 i 57 za przesyłki polecone. Inne Zarządy pokrywają w równych częściach brakującą kwotę odszkodowania.

Artykuł  71.

Zwrot kwot wypłaconych zaliczkowo.

Zarząd kraju przeznaczenia obowiązany jest zwrócić Zarządowi wysyłającemu, na warunkach przewidzianych w artykule 62, kwoty wypłacone zaliczkowo na jego rachunek.

Artykuł  72.

Przekazy pobraniowe i zawiadomienia o wpłacie.

1. Kwoty przekazu pobraniowego, niewypłaconej z jakiegokolwiek powodu osobie uprawnionej, nie zwraca się Zarządowi, który przekaz wystawił. Zarząd kraju nadania przesyłki za pobraniem przechowuje tę kwotę do dyspozycji osoby uprawnionej, z chwilą natomiast upływu terminu ustawowego przedawnienia, przechodzi ona ostatecznie na rzecz tego Zarządu.

Pod każdym innym względem i z zastrzeżeniami, przewidzianymi w Regulaminie, przekazy pobraniowe podlegają przepisom, ustalonym w Porozumieniu dotyczącym przekazów pocztowych.

2. Jeżeli z jakiejkolwiek przyczyny zawiadomienie o wpłacie, sporządzone w myśl przepisów artykułu 63, nie może być wpisane na dobro osoby, wskazanej przez nadawcę przesyłki za pobraniem, kwotę na jaką opiewa zawiadomienie, winien Zarząd inkasujący przekazać Zarządowi kraju nadania, w celu wypłacenia jej nadawcy przesyłki.

W razie niemożności dokonania tej wpłaty stosuje się postępowanie przewidziane w § 1.

Artykuł  73.

Zarachowanie opłat i należności za pobranie.

Zarząd kraju nadania zarachowuje na dobro Zarządu kraju przeznaczenia, na warunkach ustalonych w Regulaminie, udział stały, w wysokości 20 centymów od każdego pobrania oraz ¹/₄% od ogólnej kwoty wypłaconych przekazów pobraniowych.

ROZDZIAŁ  IV.

PRZYZNANIE OPŁAT. NALEŻNOŚCI TRANZYTOWE.

Artykuł  74.

Przyznanie opłat.

Poza wyjątkami wyraźnie przewidzianymi w Konwencji każdy Zarząd zatrzymuje w całości opłaty, które pobrał.

Artykuł  75.

Należności tranzytowe.

1. Przesyłki listowe, wymienione w odsyłkach zamkniętych między dwoma Zarządami przy współudziale jednego lub kilku innych Zarządów (Zarządy trzecie), podlegają na korzyść każdego kraju, przez który przechodzą, lub którego służby uczestniczą w przewozie, należnościom tranzytowym, podanym w następującej tabeli:

	Od kilograma
	listów i kartek pocztowych Fr. c.	innych przesyłek Fr. c.
1. Przewóz drogą lądową:
do 1.000 km	-,60	-,08
ponad 1.000 " 2.000 "	-,80	-,12
" 2.000 " 3.000 "	1,20	-,16
" 3.000 " 6.000 "	2,00	-,24
" 6.000 " 9.000 "	2,80	-,32
" 9.000 km	3,60	-,40
2. Przewóz drogą morską:
do 300 mil morskich	-,60	-,08
ponad 300 do 1500 "	1,60	-,20
między Europą a Ameryką Półn.	2,40	-,32
ponad 1.500 do 6.000 mil morskich	3,20	-,40
" 6.000 mil morskich	4,80	-,60

2. Należności tranzytowe za przewóz morski na odległość, nie przekraczającą 300 mil morskich, ustala się w wysokości jednej trzeciej stawek, przewidzianych w § 1, jeżeli zainteresowany Zarząd otrzymuje już z tytułu przewożenia odsyłek wynagrodzenie, przypadające za tranzyt lądowy.

3. Jeżeli przewóz morski, wykonywany jest przez dwa lub więcej Zarządów, należności za cały przewóz morski nie mogą przekraczać 4 franków 80 centymów od kilograma listów i kartek pocztowych i 60 centymów od kilograma innych przesyłek. W danym razie te najwyższe należności podlegają podziałowi między Zarządy, biorące udział w przewozie, w stosunku do długości przebytej drogi.

4. Jeżeli nie zawarto umowy odmiennej, uważa się za równoznaczne ze świadczeniami Zarządów trzecich, przewozy morskie, wykonywane bezpośrednio między dwoma krajami, za pomocą okrętów jednego z nich, oraz przewozy, wykonywane między dwoma urzędami jednego i tego samego kraju, za pośrednictwem połączeń innego kraju.

5. Do kategorii innych przesyłek zalicza się, w odniesieniu do tranzytu, pakieciki, gazety lub pakiety z gazetami i czasopismami przesyłane na podstawie Porozumienia, dotyczącego prenumeraty gazet i czasopism, jak również pudełek z podaną wartością, przesiane na podstawie Porozumienia o listach i pudełkach z podaną wartością.

6. Odsyłki nieprawidłowo skierowane traktuje się, co do opłaty należności tranzytowych, tak jak gdyby były skierowane normalną drogą.

Artykuł  76.

Zwolnienie od należności tranzytowych.

Od wszelkich należności tranzytowych za przewóz lądowy lub morski zwolnione są przesyłki listowe, wolne od opłat pocztowych, wyszczególnione w artykule 49, opłacone kartki odpowiedzi pocztowe, zwracane do kraju nadania, przesyłki dosyłane, niedoręczalne, zwrotne poświadczenia odbioru, przekazy pocztowe i wszelkie inne dokumenty, dotyczące służby pocztowej, a w szczególności dokumenty, dotyczące pieniężnych przelewów pocztowych.

Artykuł  77.

Połączenia nadzwyczajne.

Należności tranzytowe, wyszczególnione w artykule 75, nie stosują się do przewozu wykonywanego za pomocą połączeń nadzwyczajnych, specjalnie zaprowadzonych lub utrzymywanych przez jeden Zarząd, na żądanie jednego lub kilku innych Zarządów. Warunki dla tego rodzaju przewozu są określane zależnie od porozumienia wzajemnego między zainteresowanymi Zarządami.

Artykuł  78.

Wypłaty i rozrachunki.

1. Należności tranzytowe obciążają Zarząd kraju nadania.

2. Ogólny rozrachunek tych należności odbywa się na podstawie danych statystycznych, ustalanych co trzy lata w ciągu czternastodniowego okresu. Okres ten przedłuża się do dwudziestu ośmiu dni dla odsyłek wymienianych mniej niż sześć razy na tydzień przez urzędy któregokolwiek kraju.

Regulamin wyznacza okres i czas trwania statystyk.

3. Każdy Zarząd upoważniony jest do poddania ocenie Komisji arbitrów wyników statystyki, które jego zdaniem różniłyby się zbytnio od rzeczywistego stanu. Arbitraż ten ustanawia się w sposób przewidziany artykułem 11.

Arbitrzy mają prawo ustalić, według swej słusznej oceny, kwotę należności tranzytowych, która ma być zapłacona.

Artykuł  79.

Wymiana odsyłek zamkniętych z okrętami wojennymi.

1. Zamknięte odsyłki listowe mogą być wymieniane między urzędami pocztowymi jednego z układających się Krajów, a komendantami eskadr lub okrętów wojennych tego kraju, stojących na obcych wodach, oraz między komendantami jednej z tych eskadr lub jednego z tych okrętów wojennych i komendantem innej eskadry lub innego okrętu, należącego do tego samego kraju, za pośrednictwem lądowych lub morskich połączeń pocztowych innych krajów.

2. Przesyłki listowe wszelkiego rodzaju zawarte w tych odsyłkach, winny być przeznaczone wyłącznie dla sztabów i załóg lub pochodzić od Sztabów i załóg okrętów, otrzymujących lub wysyłających te odsyłki; opłaty i warunki przewozu stosujące się do nich są ustalane na podstawie przepisów wewnętrznych przez Zarząd pocztowy kraju, do którego okręty należą.

3. W braku odmiennego porozumienia między Zarządami zaintersowanymi, Zarząd pocztowy wysyłający lub odbierający odnośne odsyłki, dłużny jest Zarządom pośredniczącym w przewozie za należności tranzytowe, obliczone w myśl postanowień artykułu 75.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  80.

Nieprzestrzeganie wolności tranzytu.

Jeżeli jakikolwiek kraj nie przestrzega postanowień artykułu 26, dotyczącego wolności tranzytu, Zarządy pocztowe mają prawo wstrzymać ruch pocztowy z tym krajem. O zastosowaniu tego środka winny one uprzednio zawiadomić w drodze telegraficznej zainteresowane Zarządy.

Artykuł  81.

Zobowiązania w sprawie wymiaru kar.

Układające się Kraje przyjmują na siebie obowiązek wydania lub zaproponowania odnośnym swoim władzom ustawodawczym niezbędnych zarządzeń:

a) w celu karania za podrabianie znaczków pocztowych, międzynarodowych kuponów na odpowiedź i pocztowych kart tożsamości;

b) w celu karania za używanie lub wprowadzanie w obieg:

1) podrobionych lub też poprzednio używanych znaczków pocztowych i nadruków podrobionych, lub też poprzednio używanych, a wykonanych za pomocą maszyn do frankowania lub pras drukarskich;

2) międzynarodowych kuponów na odpowiedź podrobionych;

3) pocztowych kart tożsamości podrobionych;

c) w celu karania oszukańczego używania prawidłowych kart tożsamości;

d) w celu zakazania i ścigania wszelkiej oszukańczej działalności w zakresie fabrykacji, sprzedaży i wprowadzania w obieg używanych w służbie pocztowej nalepek, znaczków podrobionych lub naśladowanych w ten sposób, że mogłyby być wzięte za nalepki lub znaczki, wydane przez Zarząd któregokolwiek z układających się Krajów;

e) w celu zapobiegania wkładaniu i w danym razie karania za wkładanie do przesyłek pocztowych opium, morfiny, kokainy lub innych narkotyków, jeżeli taki sposób przesyłania nie jest wyraźnie dozwolony na podstawie Konwencji i Porozumień.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  82.

Wprowadzenie w życie i czas trwania Konwencji.

Konwencja niniejsza wejdzie w życie z dniem 1 lipca 1940 r. i pozostanie w mocy przez czas nie ograniczony.

Na dowód czego, Pełnomocnicy Rządów powyżej wymienionych Krajów podpisali niniejszą Konwencję, w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w Archiwum Rządu Republiki Argentyny, a którego odpis będzie doręczony każdej Stronie.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

PROTOKÓŁ KOŃCOWY KONWENCJI.

Przystępując do podpisania Światowej Konwencji Pocztowej w dniu dzisiejszym, podpisani Pełnomocnicy zgodzili się na to co następuje:

I.

Wycofanie przesyłek. Zmiana adresu.

Postanowienia artykułu 51 nie stosują się do Wielkiej Brytanii, ani Dominiów, Kolonij i Protektoratów brytyjskich, których przepisy wewnętrzne nie pozwalają na wycofanie lub zmianę adresu przesyłek listowych na żądanie nadawcy.

II.

Równowartość. Granice najwyższe i najniższe.

1. Każdy Kraj ma prawo podwyższyć najwyżej o 40% lub zniżyć najwyżej o 20% opłaty przewidziane w artykule 34, § 1, stosownie do wskazówek w poniższej tabeli:

	Granice najniższe	Granice najwyższe
	centymów
Listy: pierwsza jednostka wagi	16	28
za każdą dalszą jednostkę wagi	9,6	16,8
Kartki pocztowe: pojedyncze	9,6	16,8
z opłaconą odpowiedzią	19,2	33,6
Papiery handlowe: za każde 50 gram	3,2	5,6
najniższa opłata	16	28
Druki: za każde 50 gramów	3,2	5,6
Druki wypukłe dla ociemniałych za każde 1.000 gramów	1,6	2,8
Próbki towarów: za każde 50 gramów	3,2	5,6
najniższa opłata	6,4	11,2
Pakieciki za każde 50 gramów	6,4	11,2
najniższa opłata	32	56
Przesyłki "Fonopost": pierwsza jednostka wagi	12	21
za każdą dalszą jednostkę wagi	8	14

Ustalone opłaty winny, w miarę możności, zachować między sobą ten sam stosunek, jaki istnieje między opłatami zasadniczymi, przy czym każdy Zarząd ma prawo zaokrąglać je wzwyż lub wzniż, zależnie od przypadku, stosownie do wymagań swego systemu monetarnego.

2. Taryfa, przyjęta przez każdy Kraj, stosuje się również do opłat pobieranych za nadchodzące przesyłki nieopłacone lub niedostatecznie opłacone.

III.

Uncja wagi handlowej.

W drodze wyjątku dozwala się Krajom, które ze względu na swoje warunki wewnętrzne nie mogą przyjąć jednostek wagi systemu metryczno-dziesiętnego, na zastąpienie ich uncją wagi handlowej (28,3465 gramów) przyjmując 1 uncję za 20 gramów dla listów i przesyłek tzw. "Fonopost" i 2 uncje za 50 gramów dla papierów handlowych, druków, druków dla ociemniałych, próbek i pakiecików.

IV.

Nadawanie przesyłek listowych za granicą.

Żaden z Krajów nie jest obowiązany ani wysyłać, ani też doręczać adresatom przesyłek, które nadawcy, zamieszkali na ich obszarze, nadają lub polecają nadać w obcym kraju, celem korzystania z obowiązujących tam niższych opłat. Przepis ten stosuje się bez różnicy, bądź to do przesyłek przygotowanych w Kraju zamieszkałym przez nadawcę i przewiezionych następnie przez granicę, bądź też do przesyłek, sporządzonych w kraju obcym. Zainteresowany. Zarząd ma prawo zwrócić odnośne przesyłki do miejsca nadania albo też obciążyć je swymi opłatami wewnętrznymi. Sposoby pobierania opłat pozostawia się uznaniu danego Zarządu.

V.

Kupon na odpowiedź.

Zarządy mają prawo nie podejmować się sprzedaży kuponów na odpowiedź.

VI.

Należność za polecenie.

Kraje, które nie mogą ustalić w wysokości 40 centymów należności za polecenie, przewidzianej, w artykule 54, § 2, są upoważnione do pobierania należności nie przekraczającej 50 centymów albo ewentualnie do wysokości stawki, ustalonej w ich obrocie wewnętrznym.

VII.

Poczta lotnicza.

Postanowienia, o przewozie poczty listowej drogą powietrzną, są dołączone do Światowej Konwencji Pocztowej i uważa się je za stanowiące integralną część Konwencji oraz jej Regulaminu.

Jednakże w odróżnieniu od ogólnych postanowień Konwencji, zamiast tych postanowień może być przeprowadzona od czasu do czasu przez Konferencję, składającą się z przedstawicieli Zarządów bezpośrednio zainteresowanych.

Konferencja taka może być zwołana za pośrednictwem Biura międzynarodowego na żądanie co najmniej trzech z pomiędzy tych Zarządów.

Wszystkie postanowienia zaproponowane przez tę Konferencję powinny być podane za pośrednictwem Biura międzynarodowego pod głosowanie Krajów, należących do Związku. Uchwała będzie zapadać większością oddanych głosów.

VIII.

Wyjątki od wolności tranzytu małych pakiecików.

Wbrew postanowieniom artykułu 26 Konwencji, Zarząd Pocztowy Związku Socjalistycznych Republik Rad upoważniony jest do nieprzyjmowania pakiecików w tranzycie przez swe terytoria, przy czym ograniczenie to stosuje się bez różnicy do wszystkich Krajów, należących do Związku.

IX.

Koszty specjalne za tranzyt przez Syberię i Andy.

W odróżnieniu od postanowień artykułu 75, § 1 (tabela) upoważnia się Zarząd pocztowy Związku Socjalistycznych Republik Rad do pobierania specjalnej opłaty za tranzyt drogą syberyjską w obu kierunkach (Mandżuria lub Władywostok) w wysokości 4 franków 50 centymów od kilograma listów i kartek pocztowych, i 50 centymów od kilograma innych przesyłek, na odległościach przekraczających 6.000 kilometrów.

Zarząd Republiki Argentyńskiej upoważniony jest do pobierania dopłaty w wysokości 30 centymów do należności tranzytowych, wymienionych w artykule 75, § 1, cyfra 1 Konwencji, od każdego kilograma wszelkiego rodzaju przesyłek listowych, przewożonych tranzytem na odcinku argentyńskim kolei "Ferrocarril Transandino".

X.

Specjalne koszty za składowe w Adenie.

W drodze wyjątku Zarząd Adenu jest upoważniony do pobierania opłaty, w wysokości 40 centymów od worka za wszystkie odsyłki złożone w Adenie, z zastrzeżeniem, że Zarząd ten nie otrzymuje żadnej należności za przewóz lądowy lub morski tych odsyłek.

XI.

Specjalne koszty przeładowania.

Wyjątkowo Zarząd portugalski jest upoważniony do pobierania 40 centymów od każdego worka za wszystkie odsyłki przeładowane w porcie Lizbony.

XII.

Protokół otwarty dla Krajów niereprezentowanych.

Protokół pozostaje otwarty dla Krajów, należących do Związku niereprezentowanych na Kongresie, aby mogły przystąpić do Konwencji i Porozumień, które zostały tam zawarte lub tylko do niektórych spośród nich.

XIII.

Protokół otwarty dla podpisów i przystąpień dla Krajów, które były reprezentowane.

Protokół pozostawia się otwarty dla Krajów, których przedstawiciele podpisali w dniu dzisiejszym tylko Konwencję lub tylko niektóre Porozumienia uchwalone przez Kongres, w celu umożliwienia im przystąpienia do pozostałych Porozumień, podpisanych w dniu dzisiejszym lub tylko do niektórych spośród nich.

XIV.

Termin dla notyfikowania przystąpień.

Przystąpienia, przewidziane w artykułach XII i XIII, winny być notyfikowane w drodze dyplomatycznej przez zainteresowane Zarządy Rządowi Republiki Argentyny, a przez ten ostatni innym państwom, należącym do Związku. Termin, przyznany wymienionym Rządom dla notyfikowania, upływa z dniem 1 lipca 1940.

Na dowód czego, podpisani Pełnomocnicy sporządzili niniejszy Protokół, który będzie mieć te samą moc obowiązującą i to samo znaczenie, jak gdyby jego postanowienia podane były w tekście samej Konwencji, do której się odnoszą, i podpisali go w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w Archiwum Rządu Republiki Argentyny, a którego odpis będzie doręczony każdej Stronie.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

REGULAMIN WYKONAWCZY ŚWIATOWEJ KONWENCJI POCZTOWEJ.

Treść.

Część I.

Postanowienia ogólne.

Rozdział jedyny.

Art.

101. Tranzyt w odsyłkach zamkniętych i tranzyt przesyłek pojedynczych

102. Wymiana w odsyłkach zamkniętych

103. Kierowanie przesyłek listowych

104. Kraje odległe

105. Ustalanie równowartości

106. Znaczki pocztowe i nadruki opłaty

Część II.

Warunki przyjmowania przesyłek listowych.

Rozdział I.

Przepisy stosujące się do wszelkiego rodzaju przesyłek.

107. Opakowanie i adres przesyłek

108. Przesyłki poste-restante

109. Przesyłki w kopertach z polem przezroczystym

110. Przesyłki podlegające kontroli celnej

111. Przesyłki wolne od należności

Rozdział II.

Przepisy specjalne, stosujące się do poszczególnych rodzajów przesyłek.

112. Listy

113. Kartki pocztowe pojedyncze

114. Kartki pocztowe z opłacaną odpowiedzią

115. Papiery handlowe

116. Druki

117. Przedmioty zaliczone do druków

118. Druki. Napisy i załączniki dozwolone

119. Druki. Opakowanie przesyłek

120. Przesyłki zaliczone do druków, dla ociemniałych

121. Próbki towarów. Napisy dozwolone

122. Próbki towarów. Opakowanie

123. Przedmioty zaliczone do próbek towarów

124. Przesyłki mieszane

125. Pakieciki

126. Przesyłki "Fonopost"

Część III.

Przesyłki polecone. Poświadczenie odbioru.

Rozdział jedyny.

127. Przesyłki polecone

128. Poświadczenie odbioru

129. Poświadczenie odbioru żądane po nadaniu

Część IV.

Przesyłki za pobraniem.

Rozdział jedyny.

130. Oznaczanie przesyłek

131. Nalepka pobraniowa

132. Przekaz pobraniowy

133. Wpłata na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia przesyłki

134. Przeliczanie kwoty pobrania

135. Różnice w podanych kwotach pobrania

136. Termin wpłaty

137. Unieważnienie lub zmiana kwoty pobrania

138. Dosyłanie

139. Sporządzanie przekazu, pobraniowego lub zawiadomienia o wpłacie

140. Unieważnienie lub zastąpienie nowymi datkami przekazów pobraniowych i zawiadomień o wpłacie

141. Przekazy pobraniowe niedoręczalne lub nie-zainkasowane

142. Rozrachunek przekazów pobraniowych

Część V.

Czynności przy odprawie i nadejściu przesyłek.

Rozdział jedyny.

143. Ubywanie datownika

144. Przesyłki ekspresowe

145. Przesyłki nieapłacane lub niedostatecznie opłacone

146. Zwrot ceduł należnościowych. Inkasowanie kwot wyłożonych

147. Przesyłki dosyłane

148. Koperty do dosyłania i koperty zbiorcze

149. Przesyłki niedoręczalne

150. Wycofanie przesyłek. Zmiana adresu

151. Zwykła poprawka adresu

152. Reklamacja przesyłek zwykłych

153. Reklamacja przesyłek poleconych

154. Żądania informacji

155. Reklamacja dotycząca przesyłek nadanych w innym kraju

156. Oszukańcze użycie znaczków pocztowych lub podrobionych nadruków maszyny do frankowania

Część VI.

Wymiana przesyłek.

Rozdział jedyny.

157. Karty listowe

158. Przesyłanie przesyłek poleconych

159. Przesyłanie przesyłek ekspresowych

160. Sporządzanie odsyłek

161. Przekazywanie odsyłek

162. Sprawdzanie odsyłek

163. Zwrot próżnych worków

Część VII.

Postanowienia o należnościach tranzytowych.

Rozdział I.

Czynności statystyczne.

164. Statystyka należności tranzytowych

165. Sporządzanie i oznaczanie odsyłek zamkniętych w okresie statystyki

166. Stwierdzanie ilości worków i wagi odsyłek - zamkniętych

167. Sporządzanie wykazów odsyłek zamkniętych

168. Spis odprawionych zamkniętych odsyłek tranzytowych

169. Wymiana odsyłek zamkniętych z okrętami wojennymi

170. Zawiadomienie o tranzycie

171. Odchylenia od artykułów 166, 167 i 170

172. Połączenia nadzwyczajne

Rozdział II.

Rachunkowość.

Wyrównywanie rachunków.

173. Obliczenie należności tranzytowych

174. Ogólny rozrachunek roczny. Pośrednictwa Biura międzynarodowego

175. Uregulowanie należności tranzytowych

Część VIII.

Różne postanowienia.

Rozdział jedyny.

176. Kupony na odpowiedź

177. Karty tożsamości

178. Wymiana odsyłek z okrętami wojennymi

179. Ceduły należnościowe. Rozrachunki dotyczące należności celnych itp.

180. Druki do użytku publiczności

181. Termin przechowywania dokumentów

182. Adres telegraficzny

Część IX.

Biuro międzynarodowe.

Rozdział jedyny.

183. Kongresy i Konferencje

184. Informacje. Żądania zmiany Aktów

185. Wydawnictwa

186. Sprawozdania roczne

187. Język urzędowy Biura międzynarodowego

188. Kupony na odpowiedź. Karty tożsamości

189. Zestawienie i wyrównywanie rachunków

190. Sporządzanie rachunków

191. Bilans ogólny

192. Wyplata

193. Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego

194. Statystyka ogólna

195. Wydatki Biura międzynarodowego

Postanowienia końcowe.

196. Wejście w życie i czas ważności Regulaminu

Załączniki.

Wzory druków C1 do C31.

REGULAMIN WYKONAWCZY ŚWIATOWEJ KONWENCJI POCZTOWEJ.

Podpisani, w myśl artykułu 4 światowej Konwencji Pocztowej, zawartej w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku uchwalili w imieniu swoich Zarządów za wspólną zgodą następujące zarządzenia, mające na celu zapewnienie wykonania wspomnianej Konwencji.

CZĘŚĆ  I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

ROZDZIAŁ  JEDYNY.

Artykuł  101.

Tranzyt w odsyłkach zamkniętych i tranzyt przesyłek pojedynczych.

1. Zarządy mogą, zależnie od potrzeb ruchu i wymagań służby, wymieniać wzajemnie za pośrednictwem jednego lub kilku innych zarządów, zarówno odsyłki zamknięte, jak i przesyłki listowe pojedyncze.

2. Kierowanie przesyłek pojedynczych do Zarządu pośredniczącego należy ograniczać ściśle do przypadków, kiedy sporządzenie odsyłek zamkniętych nie jest uzasadnione bądź dla samego kraju przeznaczenia, bądź też dla kraju bliższego.

Artykuł  102.

Wymiana w odsyłkach zamkniętych.

1. Wymianę przesyłek listowych w odsyłkach zamkniętych ustalają zainteresowane Zarządy na podstawie wzajemnego porozumienia.

Odsyłki zamknięte należy sporządzać, ilekroć jeden z Zarządów pośredniczących tego żąda, opierając się na tym iż ilość przesyłek luzem utrudnia jego czynności.

2. Zarządy, za których pośrednictwem mają być przewożone odsyłki zamknięte, należy uprzedzić w odpowiednim czasie.

3. W razie zmian w wymianie odsyłek zamkniętych, zaprowadzonej między dwoma Zarządami za pośrednictwem jednego lub kilku krajów trzecich, Zarząd pochodzenia odsyłki powiadamia o tym Zarządy odnośnych krajów.

Jeżeli chodzi o zmianę drogi kierowania odsyłek, nową drogę należy podać do wiadomości Zarządów, które przesyłały poprzednio odsyłki w tranzycie; również dawną drogę należy podać dla pamięci Zarządom, które od tej pory podejmą się tranzytu.

Artykuł  103.

Kierowanie przesyłek listowych.

1. Każdy Zarząd obowiązany jest przekazywane mu przez inny Zarząd odsyłki zamknięte i przesyłki pojedyncze kierować drogami najszybszymi, którymi posługuje się dla swych własnych przesyłek.

Jeżeli odsyłka składa się z kilku worków, należy je w miarę możności pozostawić razem i kierować tym samym transportem.

Wszelkiego rodzaju przesyłki mylnie skierowane należy niezwłocznie dosyłać do miejsca ich przeznaczenia najszybszą drogą.

2. Zarząd kraju nadania może wskazać drogę przewozu dla wysianych przez niego odsyłek zamkniętych, byleby użycie tej drogi nie pociągało za sobą specjalnych kosztów dla Zarządu pośredniczącego.

Pod tym samym warunkiem Zarządy pośredniczące w przewozie mają uwzględniać drogę podaną przez nadawcę na przekazywanych im przesyłkach pojedynczych.

3. Zarządy, które korzystają z prawa pobierania opłat dodatkowych na pokrycie nadzwyczajnych wydatków, związanych z użyciem pewnych połączeń, mogą nie kierować za pomocą tych połączeń przesyłek listowych, nieopłaconych lub niedostatecznie opłaconych.

Artykuł  104.

Kraje odległe.

1. Za kraje odległe uważa się te kraje, między którymi najszybszy przewóz drogą lądową lub morską trwa ponad dziesięć dni, jak również te kraje, między którymi średnia częstotliwość transportów jest mniejsza od dwóch podróży miesięcznie.

2. Do krajów odległych zaliczą się, w odniesieniu do okresów czasu, przewidzianych przez Konwencję i Porozumienia, kraje o wielkiej rozległości lub też takie, których wewnętrzna sieć komunikacyjna jest słabo rozwinięta we wszystkich przypadkach, jeżeli czynniki te odgrywają rolę decydującą.

3. Biuro międzynarodowe sporządza wykaz krajów, wymienionych w §§ 1 i 2.

Artykuł  105.

Ustalanie równowartości.

1. Zarządy ustalają równowartość opłat i należności, przewidzianych w Konwencji i Porozumieniach, po porozumieniu z Zarządem poczt szwajcarskich, do którego należy ogłaszanie ich za pośrednictwem Biura międzynarodowego. Ten sam sposób postępowania stosuje się przy zmianie równowartości.

Równowartości lub zmiany równowartości mogą wchodzić w życie, tylko z dniem pierwszym miesiąca i najwcześniej w piętnaście dni po ich ogłoszeniu przez Biuro międzynarodowe.

Biuro to sporządza tabelę wskazującą dla każdego kraju równowartość opłat i należności, wymienionych w ustępie 1-szym i ewentualnie podającą wysokość procentu zwyżki lub zniżki opłaty, stosowanej na podstawie artykułu II Protokołu Końcowego Konwencji.

2. Ułamki jednostek monetarnych, otrzymywane przy obliczaniu opłat, uzupełniających za przesyłki niedostatecznie opłacone, mogą być zaokrąglane przez Zarządy, które pobierają dopłatę. Dodawana z tego tytułu kwota nie może przekraczać wartości 5 centymów.

3. Każdy Zarząd zawiadamia wprost Biuro międzynarodowe o ustaleniu równowartości odszkodowania, przewidzianego w artykule 56 Konwencji.

Artykuł  106.

Znaczki pocztowe i nadruki opłaty.

1. Znaczki pocztowe, przedstawiające opłaty zasadnicze Związku lub ich równowartości w walucie poszczególnych krajów, należy sporządzać w następujących kolorach:

w kolorze niebieskim - znaczek, przedstawiający opłatę listu pojedynczej wagi;

w kolorze czerwonym - znaczek przedstawiający opłatę kartki pocztowej;

w kolorze zielonym - znaczek przedstawiający opłatę druku pojedynczej wagi.

Nadruki wytłaczane za pomocą maszyn do frankowania, winny być wykonane w kolorze jaskrawoczerwonym, bez względu na wartość, którą przedstawiają.

2. Znaczki pocztowe i nadruki opłaty mają mieć uwidocznioną, w miarę możności pismem łacińskim, nazwę kraju pochodzenia i wartość opłaty według tabeli przyjętych równowartości. Ilość jednostek monetarnych lub ich ułamków służących do oznaczenia tej wartości, należy podawać za pomocą cyfr arabskich.

Przy drukach, opłacanych za pomocą nadruków prasy drukarskiej lub w jakikolwiek inny sposób drukarski (artykuł 47 Konwencji), nazwę kraju pochodzenia i wartość opłaty można zastąpić nazwą urzędu nadawczego i napisem: "Opłata pobrana" (Taxe perçue), "Opłata uiszczona" (Port payé) lub podobnym wyrażeniem. Napis ten może być zredagowany w języku francuskim albo w języku kraju pochodzenia, może on również przybrać formę skróconą, na przykład "T.P.", lub "P.P.". Przyjęte oznaczenie winno być w każdym razie ujęte w ramkę lub być podkreślone grubą kreską.

3. Znaczki pocztowe pamiątkowe lub na cele dobroczynne, za które należy uiścić dopłatę, niezależnie od wartości opłaty pocztowej, mają być wykonane w sposób wykluczający wszelką wątpliwość co do tej wartości.

4. Znaczki pocztowe mogą posiadać, na warunkach ustalonych przez Zarząd wydający znaczki, cechy odróżniające wykonane za pomocą dziurkowania.

CZĘŚĆ  II.

WARUNKI PRZYJMOWANIA PRZESYŁEK LISTOWYCH.

ROZDZIAŁ  I.

PRZEPISY STOPUJĄCE SIĘ DO WSZELKIEGO RODZAJU PRZESYŁEK.

Artykuł  107.

Opakowanie i adres przesyłek.

1. Zarządy winny zalecać publiczności:

a) wypisywanie adresu literami łacińskimi i umieszczanie go w kierunku długości w ten sposób, aby zachować niezbędne miejsce dla napisów lub nalepek służbowych;

b) podawanie adresu w sposób dokładny i wyczerpujący, aby można było bez poszukiwań kierować i doręczyć przesyłkę odbiorcy;

c) umieszczanie znaczków pocztowych lub maszynowych nadruków opłaty w prawym górnym rogu strony adresowej;

d) podanie nazwiska i miejsca zamieszkania nadawcy bądź na stronie adresowej i najlepiej w lewym rogu, w sposób nie szkodzący jasności adresu ani umieszczaniu napisów lub nalepek służbowych, bądź na stronie odwrotnej;

e) używanie dla wszelkiego rodzaju przesyłek kopert, których wymiary nie byłyby mniejsze niż 10 cm długości i 7 cm szerokości;

f) należyte opakowywanie przesyłek, zwłaszcza jeżeli są przeznaczone do krajów odległych;

g) dodawanie słowa "List" na stronie adresowej listów, które z powodu ich objętości lub opakowania, mogłyby być wzięte za inne przesyłki;

h) przy przesyłaniu przesyłek za opłatą zniżoną, podawanie rodzaju, do jakiego one należą, przez umieszczanie wskazówek, jak "Papiery handlowe", "Druki", "Próbki", "Pakieciki" itp.

2. Wszelkiego rodzaju przesyłki, których strona adresowa została podzielona w całości lub częściowo na oddzielne działki, przeznaczone do wypisywania kolejnych adresów, nie są dopuszczalne.

3. Znaczki niepocztowe i nalepki na cele dobroczynne lub inne, które można by przez omyłkę uważać za znaczki pocztowe, nie mogą być naklejane na stronie adresowej. To samo odnosi się do odcisków stempli, które można by uważać za nadruk opłaty.

4. Służbowe przesyłki pocztowe wolne od opłaty mają posiadać na stronie adresowej napis "Service des postes" lub podobną wzmiankę.

Artykuł  108.

Przesyłki poste-restante.

Adres przesyłek, wysyłanych na poste-restante, winien wskazywać nazwisko odbiorcy. Użycie w adresie tego rodzaju przesyłek liter początkowych, cyfr, samych imion, nazwisk zmyślonych lub jakichkolwiek znaków umówionych, jest niedozwolone.

Artykuł  109.

Przesyłki w kopertach z polem przezroczystym.

1. Przesyłki listowe w kopertach z polem przezroczystym dopuszcza się pod następującymi warunkami:

a) pole przezroczyste musi być umieszczone równolegle do dłuższego boku koperty w ten sposób, aby adres odbiorcy ukazywał się w tym samym kierunku i aby wytłoczenie odcisku datownika nie było utrudnione;

b) przezroczystość pola musi zapewniać zupełną czytelność adresu nawet przy sztucznym oświetleniu i nie może utrudniać umieszczania odręcznych napisów; koperty, których pole przezroczyste powoduje przy sztucznym oświetleniu odblaski, są wyłączone;

c) tylko nazwisko oraz adres odbiorcy mogą być uwidocznione przez pole przezroczyste; zawartość koperty ma być złożona w ten sposób, aby skutkiem przesunięcia się adres nie był częściowo lub w całości zasłonięty;

d) adres ma być sporządzony w sposób zupełnie czytelny atramentem lub maszyną do pisania; przesyłki, których adres wypisany jest ołówkiem zwykłym lub ołówkiem atramentowym, nie są dopuszczone.

2. Przesyłki w kopertach całkowicie przezroczystych lub z wykrojem otwartym nie są dopuszczone.

Artykuł  110.

Przesyłki podlegające kontroli celnej.

1. Przesyłki, podlegające kontroli celnej mają być zaopatrzone na stronie adresowej nalepką zieloną, według załączonego wzoru C 1. Co się tyczy pakiecików, umieszczanie tej nalepki jest obowiązujące w każdym razie.

Do przesyłek wymienionych w poprzednim ustępie, dołącza się, jeżeli kraj przeznaczenia tego żąda lub nadawca to woli, oddzielną deklarację celną według załączonego wzoru C 2, w ilości przepisanej; deklarację tę przymocowuje się na zewnętrznej stronie przesyłki w sposób trwały, sznurkiem związanym na krzyż lub też wkłada się wewnątrz przesyłki. W danym razie tylko górną część nalepki C 1 nakleja się na przesyłce.

Co się tyczy druków i przesyłek z surowicą i szczepionkami, brak nalepki C 1 nie może pociągać za sobą zwrotu tych przesyłek do urzędu nadania.

2. Zarządy nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za deklaracje celne, w jakikolwiek sposób byłyby one sporządzone.

Artykuł  111.

Przesyłki wolne od należności.

1. Przesyłki, które należy doręczyć adresatom, nie pobierając od nich żadnych opłat, winny posiadać w nagłówku strony adresowej widoczny napis: "Wolne od należności" (Franc de droits) lub podobny napis, w języku kraju nadania. Przesyłki te mają być zaopatrzone na stronie adresowej nalepką koloru żółtego z napisem dużymi literami "Wolne od należności" (Franc de droits).

2. Do każdej przesyłki wolnej od należności należy dołączyć cedułę należnościową według załączonego wzoru C 3, sporządzoną z kartonu koloru żółtego, a którego pierwszą stronę wypełnia urząd nadawczy. Ceduła należnościowa ma być trwale przymocowana do przesyłki.

ROZDZIAŁ  II.

PRZEPISY SPECJALNE STOSUJĄCE SIĘ DO POSZCZEGÓLNYCH RODZAJÓW PRZESYŁEK.

Artykuł  112.

Listy.

Poza warunkiem przestrzegania postanowień artykułu 109 nie stosuje się innych ograniczeń co do formy zewnętrznej lub sposobu zamknięcia listów. Na stronie adresowej należy pozostawić niezbędne miejsce wolne dla opłaty, adresu i uwagi lub nalepek służbowych.

Artykuł  113.

Kartki pocztowe pojedyncze.

1. Kartki pocztowe należy sporządzać z kartonu lub dostatecznie sztywnego papieru, aby nie utrudniały czynności manipulacyjnych.

Uważa się na równi z kartkami pocztowymi zgięte arkusze papieru, których dwie powierzchnie wewnętrzne są całkowicie naklejone jedna na drugą, w sposób nie narażający inne przesyłki na zamieszanie się.

Kartki pocztowe mają posiadać w nagłówku strony adresowej napis: "Kartka pocztowa" w języku francuskim lub odpowiedni napis w innym języku. Napis ten nie jest jednak obowiązkowy na kartkach prywatnego nakładu.

2. Kartki pocztowe należy przesyłać w stanie otwartym, to znaczy bez opaski lub koperty.

3. Przynajmniej prawa połowa strony przedniej ma być przeznaczona na adres odbiorcy i uwagi lub nalepki służbowe; znaczki pocztowe lub maszynowe nadruki, opłaty winny być umieszczone na przedniej stronie i w miarę możności z prawej strony kartki.

Stroną nieadresowaną i lewą polową strony adresowej rozporządza nadawca z zastrzeżeniem postanowień niżej podanego § 4.

4. Dołączenie lub przymocowywanie do kartek pocztowych próbek towarów lub innych tym podobnych przedmiotów jest wzbronione. Jednakże winiety, fotografie, różne znaczki, nalepki i wycinki wszelkiego rodzaju, zrobione z papieru lub innego bardzo cienkiego materiału lub połączone z kartką paski lub arkusze przeznaczonego do zaginania na adres, mogą być na kartki naklejane, jeżeli nie zmieniają ich cech zasadniczych i w zupełności przylegają do kartek. Przedmioty te wolno naklejać tylko na stronie nieadresowanej lub na lewej połowie strony adresowej kartek pocztowych, z wyjątkiem pasków papieru lub nalepek przeznaczonych na adres, które mogą zajmować całą stronę adresową. Wszelkiego rodzaju znaczki, które można by uważać za znaczki pocztowe, dopuszcza się tylko na nieadresowanej stronie kartki.

5. Jeżeli kartki pocztowe nie odpowiadają przewidzianym dla nich warunkom, traktuje się je jako listy, z wyjątkiem jednakże tych kartek, których nieprawidłowość polega tylko na tym, że znaczki opłaty mają nalepione na stronie nieadresowanej. Te ostatnie uważa się jako nie opłacone i postępuje się z nimi odpowiednio do rodzaju przesyłek, do których należą ze względu na treść i wymiary.

Artykuł  114.

Kartki pocztowe z opłaconą odpowiedzią.

1. Kartki pocztowe z opłaconą odpowiedzią mają posiadać na stronie adresowej pierwszej części nagłówek w języku francuskim: "Kartka pocztowa z opłaconą odpowiedzią" (Carte postale avec réponse payée), na drugiej części: "Kartka pocztowa na odpowiedź" (Carte postale-réponse). Poza tym każda z obu części ma odpowiadać wszelkim innym warunkom, przewidzianym dla pojedynczych kartek pocztowych; obie części składa się jedną na drugą w ten sposób, aby zgięcie tworzyło brzeg górny; kartek złożonych nie wolno zamykać w jakikolwiek sposób.

2. Strona adresowa kartki na odpowiedź ma się znajdować po stronie wewnętrznej przesyłki.

Nadawca może podać swoje nazwisko i swój adres na przedniej stronie kartki na odpowiedź.

Nadawca może również wydrukować, na stronie nieadresowej kartki na odpowiedź, kwestionariusz przeznaczony do wypełnienia przez adresata.

3. Opłata kartki na odpowiedź znaczkiem pocztowym kraju, z którego kartka pochodzi, jest ważna tylko wtedy, kiedy obie części kartki pocztowej z opłaconą odpowiedzią nadeszły z kraju nadania w stanie złączonym i wreszcie jeżeli kartka na odpowiedź została wysłana z kraju, do którego nadeszła drogą pocztową, do kraju pochodzenia kartki.

Jeżeli kartka nie odpowiada powyższym warunkom, postępuje się z nią jak z kartką pocztową nie opłaconą.

Artykuł  115.

Papiery handlowe.

1. Jako papiery handlowe uważa się wszelkie akta i wszelkie dokumenty w całości lub w części pisane lub rysowane, które nie posiadają charakteru korespondencji bieżącej i osobistej, jako to: otworzone listy i kartki pocztowe z dawniejszej daty, które już osiągnęły swój pierwotny cel, lub ich odpisy, akta sądowe, wszelkiego rodzaju dokumenty wystawione przez urzędników publicznych, listy przewozowe lub ceduły przewozu morskiego, faktury, niektóre dokumenty towarzystw ubezpieczeniowych, odpisy lub wyciągi z akt prywatnych, pisane na papierze stemplowanym lub niestemplowanym, partytury lub odręcznie pisane nuty, rękopisy literackie lub dziennikarskie wysyłane oddzielnie, oryginalne lub poprawione wypracowania uczniowskie, z wyłączeniem uwag, nie dotyczących bezpośrednio wykonania pracy.

Do dokumentów tych można dołączyć karteczki objaśniające lub wykazy wysyłki z następującymi napisami, lub podobnymi wskazówkami jako to: wyliczenie załączników tworzących przesyłkę, powołanie się na wymianę pism między nadawcą i adresatem, np.:

"Załącznik do naszego pisma z dnia ......... do P. ......... Nasze pismo poprzednie ......... Pisma poprzednie klienta ........."

Nieaktualna korespondencja może być zaopatrzona w unieważnione znaczki pocztowe lub nadruki, które służyły pierwotnie do jej opłacenia.

2. Uważa się również jako papiery handlowe, nawet jeżeli mają charakter korespondencji bieżącej i osobistej, wszystkie przesyłki, zawierające korespondencję wymienianą między uczniami, pod warunkiem jednak, że przesyłki te przesyłane są za pośrednictwem dyrektorów szkół zainteresowanych.

3. Pod względem formy zewnętrznej i sposobu opakowania papiery handlowe podlegają przepisom zawartym w poniższym artykule 119 dotyczącym druków.

Artykuł  116.

Druki.

1. Za druki uważa się: gazety i wydawnictwa periodyczne, książki, broszury, nuty, bilety wizytowe, karty adresowe, korekty druków, sztychy, fotografie i albumy z fotografiami, obrazy, rysunki, plany, mapy geograficzne, modele mód do wycinania, katalogi, prospekty, ogłoszenia i różne zawiadomienia drukowane, grawerowane, litografowane lub autografowane i w ogóle wszelkie odbitki lub reprodukcje, otrzymane na papierze lub na innym materiale podobnym do papieru, na pergaminie lub kartonie za pomocą typografii, sztychu, litografii i autografii, lub za pomocą wszelkiego innego, łatwego do rozpoznania, sposobu mechanicznego, z wyłączeniem odbitek przez kalkę, stempli z literkami ruchomymi lub nieruchomymi i maszyny do pisania.

2. Opłatę ustaloną dla druków nie stosuje się, do takich druków, na których umieszczono jakiekolwiek znaki, mogące stanowić język umówiony, bądź takie, których tekst po odbiciu uległ zmianom, jeżeli nie stanowią one wyjątków, wyraźnie dozwolonych poniższymi artykułami 117 i 118.

3. Taryfa dla druków nie ma zastosowania w odniesieniu do filmów kinematograficznych, płyt gramofonowych oraz papierów dziurkowanych, przeznaczonych do zastosowania w automatycznych instrumentach muzycznych.

To samo dotyczy przedmiotów, zaliczonych do wyrobów papeterii w ścisłym tego słowa znaczeniu, jeżeli niewątpliwie okaże się, że drukowana część nie stanowi istoty przesyłki.

4. Kartki z napisem "Kartka pocztowa" (Carte postale) lub z odpowiednim napisem w innym języku dopuszcza się za opłatą dla druków, byleby odpowiadały one ogólnym warunkom, ustalonym dla druków. Kartki, które nie odpowiadają tym warunkom, traktuje się jak kartki pocztowe lub ewentualnie listy, stosownie do postanowień artykułu 113, § 5 niniejszego Regulaminu.

Artykuł  117.

Przedmioty zaliczane do druków.

Do druków zalicza się przedruki wykonane mechanicznym sposobem poligrafii, chromografii itp., odbitki wykonane piórem lub maszyną do pisania, jeżeli tylko zostaną nadane na warunkach określonych przepisami wewnętrznymi Zarządu kraju nadania. Każda z tych odbitek może być zaopatrzona w napisy dozwolone dla druków.

Artykuł  118.

Druki. Napisy i załączniki dozwolone.

1. Zezwala się na zewnątrz i wewnątrz wszystkich druków na:

a) wskazywanie nazwiska, stanowiska, zawodu, firmy i adresu nadawcy i odbiorcy, daty wysłania, podpisu, numeru telefonicznego, adresu i kodu telegraficznego, pocztowego lub bankowego konta czekowego nadawcy, jak również numeru porządkowego lub zarejestrowania, dotyczącego wyłącznie odnośnej przesyłki;

b) poprawianie błędów drukarskich;

c) skreślanie, podkreślanie lub zakreślanie niektórych słów lub niektórych części tekstu drukowanego, byleby tego nie dokonano w celu prowadzenia korespondencji.

2. Dozwolone jest ponadto wskazywanie lub dodawanie:

a) na zawiadomieniach o nadejściu i odejściu statków: daty i godziny odejścia i przybycia, jak również nazwy statków i portów wyjściowych, pośrednich i końcowych;

b) na zawiadomieniach o podróży: nazwisko podróżnego, datę, godzinę i nazwę miejscowości, przez które zamierza przejeżdżać lub też zatrzymać się;

c) na kartach zamawiań, subskrypcji lub na ofertach dotyczących wydawnictw księgarskich, książek, gazet, sztychów lub nut:

dzieła i ilość egzemplarzy żądanych lub zaofiarowanych, cen tych dzieł, jak również uwagi stanowiące części składowe ceny, sposób zapłaty, wydawnictwo, nazwisko autorów i wydawców, jak również numer katalogu i określenia "broszurowane", "w kartonie" lub "oprawione";

d) na drukach używanych przez wypożyczalnie biblioteczne:

tytuły dzieł, ilość żądanych lub przesyłanych egzemplarzy, nazwiska autorów i wydawców, numery katalogu, ilość dni przyznanych na lekturę, nazwisko osoby pragnącej korzystać z pracy, jak również inne wskazówki ogólne, odnoszące się do dzieł danych;

e) na kartkach widokowych, drukowanych biletach wizytowych, jak również na kartkach z okazji Bożego Narodzenia i Nowego Roku:

życzenia, powinszowania, podziękowania, wyrazy współczucia i inne formułki grzecznościowe, wyrażone najwyżej w pięciu słowach lub za pomocą pięciu ogólnie przyjętych liter początkowych;

f) na korektach drukarskich:

zmiany i uzupełnienia, dotyczące korekty, formy zewnętrznej i druku oraz uwagi, jak: "Można drukować", "Przejrzano, można drukować" lub inne podobne napisy, dotyczące sporządzenia dzieła. W razie braku miejsca odnośne dopiski można dokonywać na osobnych kartkach;

g) na wzorach mody, mapach geograficznych itp.: kolory;

h) na cennikach, ofertach ogłoszeń, cedułach giełdowych i handlowych, prospektach: cyfry;

wszelkie inne wskazówki, przedstawiające, części składowe cen;

i) na książkach, broszurach, gazetach, fotografiach, sztychach, nutach i w ogóle na wszelkich utworach literackich lub artystycznych, drukowanych, grawerowanych, litografowanych lub autografowanych:

dedykację zawierającą zwykłe wyrazy hołdu, a na fotografiach lub sztychach zwięzły napis objaśniający i inne wskazówki ogólne, dotyczące samej fotografii lub sztychu;

j) na wycinkach z gazet i wydawnictw periodycznych:

tytuł, datę, numer i nazwę wydawnictwa, z którego artykuł wycięto;

k) na zawiadomieniach o zmianie adresu:

nowy adres nadawcy i datę, od której zmiana obowiązuje, lub jeszcze dawny adres i data, od której zmianę wprowadzono w życie.

3. Napisy i poprawki, przewidziane w §§ 1 i 2, mogą być wykonane odręcznie lub jakimkolwiek sposobem mechanicznym.

4. Wreszcie zezwala się dołączać:

a) do poprawionych lub niepoprawionych korekt:

rękopis, odnoszący się do tych korekt;

b) do kategorii przesyłek wymienionych w § 2, litera i):

otwartą fakturę odnoszącą się do przedmiotu przesłanego, skróconą do jej istotnych danych;

c) do wszystkich druków:

kartkę, kopertę lub opaskę zaopatrzoną w adres nadawcy przesyłki i opłaconą na drogę powrotną znaczkami pocztowymi kraju przeznaczenia przesyłki.

Artykuł  119.

Druki. Opakowanie przesyłek.

1. Druki należy przesyłać bądź pod opaską, zwinięte w formie rulonu, włożone między tekturki futerału lub do koperty otwartej, zaopatrzonej w razie potrzeby w zamknięcia, łatwe do usunięcia i ponownego umieszczenia, nie stanowiące żadnego niebezpieczeństwa, bądź też przewiązane sznurkiem, dającym się łatwo rozwiązać.

2. Druki, odpowiadające kartce pod względem formy i sztywności papieru, można wysyłać luźno bez opasek, bez kopert i nieprzewiązane. Ten sam sposób przesyłania dozwolony jest dla druków zgiętych w ten sposób, aby nie mogły rozwinąć się podczas przewozu.

3. Przynajmniej prawa połowa strony przedniej, druków wysyłanych w formie kartki oraz kartki pocztowe z widokami, korzystające z ulgowej opłaty, należy zachować na adres odbiorcy, jak również na notatki lub nalepki służbowe. Znaczki pocztowe lub nadruki opłaty należy naklejać na stronie adresowej w miarę możności na części prawej karty.

4. We wszystkich przypadkach przesyłki winny być opakowane w ten sposób aby niemożliwe było splątanie się ich z innymi przesyłkami.

Artykuł  120.

Przesyłki zaliczone do druków dla ociemniałych.

Klisze ze znakami pisma dla ociemniałych cekografii zalicza się do druków do użytku dla ociemniałych.

To samo dotyczy płyt dźwiękowych, przeznaczonych wyłącznie do użytku dla ociemniałych, pod warunkiem jednak, aby były wysyłane przez instytut dla ociemniałych urzędowo uznany lub też adresowane do takiego.

Artykuł  121.

Próbki towarów. Napisy dozwolone.

Zezwala się podawać za pomocą napisów wykonanych odręcznie lub sposobem mechanicznym zewnątrz lub wewnątrz przesyłek z próbkami i w tym ostatnim przypadku, na samej próbce lub na specjalnym arkuszu, odnoszącym się do próbki, nazwisko, stanowisko, zawód, firmę i adres nadawcy i odbiorcy, jak również datę wysłania, podpis, numer telefoniczny, adres i kod telegraficzny, pocztowe lub bankowe konto czekowe nadawcy, znak fabryczny lub handlowy, notatkę ogólną z podaniem fabrykanta i dostawcy towaru, lub też dotyczące osoby, dla której próbka jest przeznaczona, jak również numery porządkowe lub imatrykulacji, ceny i wszelkie inne wskazówki przedstawiające części składowe, ceny, wskazówki, dotyczące wagi, wymiarów, objętości i rozporządzalnej ilości towaru oraz potrzebne do dokładnego określenia pochodzenia i rodzaju towaru.

Artykuł  122.

Próbki towarów. Opakowanie.

1. Próbki towarów należy wkładać do woreczków, pudełek lub kopert, łatwych do usunięcia.

2. Przedmioty szklane lub inne przedmioty łamliwe, przesyłki z płynami, olejami, tłuszczami, suchymi proszkami zarówno barwiącymi, jak i niebarwiącymi, tudzież przesyłki, które zawierają żywe pszczoły, pijawki i jajka jedwabników lub pasożyty wymienione w artykule 46, § 1 Konwencji, można posyłać jako próbki towarów, jeżeli będą opakowane w sposób następujący:

a) przedmioty szklane lub inne przedmioty łamliwe należy opakować w sposób trwały (pudełka metalowe, drewniane lub z trwałej falistej tektury), zapobiegający wszelkiemu niebezpieczeństwu w stosunku do innych przesyłek i funkcjonariuszów pocztowych;

b) płyny, oleje i ciała łatwo topliwe należy umieszczać w naczyniach hermetycznie zamkniętych. Każde takie naczynie należy włożyć do specjalnego pudełka, sporządzonego z metalu, odpornego drzewa lub z trwałej, falistej tektury wypełnionego trocinami drzewnymi, wełną drzewną lub materią gąbczastą w ilości dostatecznej, do wchłonięcia płynu na wypadek pęknięcia naczynia. Pokrywa pudełka ma być tak umocowana, aby nie mogła się łatwo oderwać;

c) tłuszcze trudno topliwe, jak: maście, miękkie mydło, żywica itp., oraz jajka jedwabników, których przewóz połączony jest z mniejszymi trudnościami, należy wpierw opakować wewnętrznie (pudełko, woreczek płócienny, pergamin itp.) i następnie z tym opakowaniem włożyć do drugiego pudełka drewnianego, metalowego lub z mocnej i grubej skóry;

d) proszki suche, barwiące, jak błękit anilinowy itp., dopuszcza się tylko w pudełkach z odpornej blachy, włożonych z kolei do pudełek drewnianych; między ściankami obu opakowań należy umieścić trociny. Proszki suche, nie barwiące należy wkładać do pudełek metalowych, drewnianych lub tekturowych; te zaś z kolei - do woreczków płóciennych lub pergaminowych;

e) pszczoły żywe, pijawki i pasożyty należy zamykać w pudełkach, sporządzonych w sposób zapobiegający wszelkie niebezpieczeństwo.

3. Przedmioty, które uległyby zepsuciu gdyby były zapakowane w sposób ogólnie przepisany można dopuścić wyjątkowo w opakowaniu hermetycznym. To samo dotyczy próbek z wyrobami przemysłowymi i produktami roślinnymi, nadanymi na poczcie w opakowaniu zamkniętym przez fabrykę lub opieczętowanych przez stację badania kraju pochodzenia. W tych przypadkach zainteresowane Zarządy mogą wymagać, by nadawca lub odbiorca ułatwił im sprawdzenie wartości bądź otwierać niektóre przesyłki wskazane mu przez Zarząd, bądź w inny, zadawalający sposób.

4. Nie wymaga się opakowania pojedynczych przedmiotów, jak kawałki drzewa, kawałki metalu itp., których opakowanie nie jest przyjęte w zwyczajach handlowych.

5. Adres odbiorcy ma być podany w miarę możności na opakowaniu lub na samym przedmiocie. Jeżeli opakowanie albo sam przedmiot jest tego rodzaju, że nie można umieścić na nich adresu i napisów służbowych, albo też znaczków pocztowych należy użyć chorągiewki, najlepiej z pergaminu, trwale do przesyłki przymocowanej. Można również użyć chorągiewki w przypadku, jeżeli stemplowanie mogłoby uszkodzić przesyłkę

Artykuł  123.

Przedmioty zaliczone do próbek towarów.

Za opłatą ustaloną dla próbek dopuszcza się klisze drukarskie, wycięte pojedyncze modele mód, oddzielne klucze, świeże kwiaty cięte, okazy przyrodnicze (zwierzęta i rośliny) zasuszone lub zakonserwowane, okazy geologiczne itp.), ampułki z surowicą lub szczepionkami i przedmioty patologiczne, unieszkodliwione przez odpowiednie spreparowanie i opakowanie. Wszystkie te przedmioty nie mogą być przesyłane w celach handlowych; wyjątek stanowią ampułki z surowicą i szczepionkami, wysyłanymi w interesie ogólnym przez laboratoria i instytucje urzędowo uznane. Opakowanie tych przesyłek powinno odpowiadać ogólnym przepisom dla próbek towarów.

Artykuł  124.

Przesyłki mieszane.

1. Łączenie w jedną przesyłkę różnych rodzajów przesyłek ogranicza się do papierów handlowych, druków, z wyjątkiem druków dla ociemniałych i do próbek towarów, jeżeli zachowane będą następujące warunki:

a) każdy przedmiot wzięty oddzielnie nie może, co do wagi i wymiarów, przekraczać granic dla niego przepisanych;

b) wagą ogólna przesyłki nie może przekraczać 2 kilogramów;

c) opłata powinna równać się przynajmniej najniższej opłacie, pobieranej za papiery handlowe, jeżeli przesyłka zawiera papiery handlowe, względnie najniższej opłacie, pobieranej za próbki towarów, jeżeli składa się z druków i próbek towarów.

2. Postanowienia te dotyczą tylko przedmiotów, podlegających jednakowym stawkom taryfowym. Jeżeli którykolwiek Zarząd stwierdził połączenie w jedną przesyłkę przedmiotów, podlegających różnym stawkom, to za całą wagę przesyłki wymierza się opłatę przypadającą, według tej części składowej, która podlega najwyższej stawce taryfowej.

Artykuł  125.

Pakieciki.

1. Pakieciki podlegają w odniesieniu do warunków przesyłania i opakowania przepisom, obowiązującym dla próbek towarów.

2. Wolno wkładać do nich faktury otwarte, ograniczone do swych istotnych danych oraz zwykłą kopię adresu na przesyłce, z podaniem adresu nadawcy.

3. Nazwiska i adres nadawców winny być umieszczone na zewnętrznej, stronie przesyłek.

Artykuł  126.

Przesyłki "Fonopost".

1. Przesyłki "Fonopost" zawierające płyty fonograficzne należy chronić za pomocą mocnej koperty niezamkniętej.

2. Nadawca winien oznaczać literami bardzo wyraźnymi na stronie adresowej koperty, poza wskazówkami zwykłymi słowo "Phonopost". Zezwala się na drukowanie na stronie adresowej, w jednym lub kilku językach, notatki, z podaniem sposobu, w jaki odbywa się odtwarzanie dźwiękowe treści na płytach.

3. Zezwala się na włożenie do przesyłki odpowiednio zabezpieczonych igiełek, służących do Odtwarzania treści płyty.

CZĘŚĆ  III.

PRZESYŁKI POLECONE. POŚWIADCZENIE ODBIORU.

ROZDZIAŁ  JEDYNY.

Artykuł  127.

Przesyłki polecone.

1. Przesyłki polecone winny posiadać na stronie adresowej widoczny napis "Polecony" (Récommandé) lub analogiczne oznaczenie w języku kraju nadania.

Poza wyjątkami podanymi poniżej nie stosuje się do tych przesyłek żadnych szczególnych warunków co do formy zamknięcia lub sposobu adresowania.

2. Przesyłki listowe, których adres stanowią początkowe litery (inicjały), jak również przesyłki, których adres jest wypisany ołówkiem, nie mogą być nadawane jako przesyłki polecone.

Jednakże, adres przesyłek może być wypisany ołówkiem atramentowym z wyjątkiem tych przesyłek, które są przesyłane w kopercie przezroczystej.

3. Przesyłki polecone należy zaopatrzyć, w lewym rogu strony adresowej, nalepką odpowiadającą załączonemu wzorowi C 4, z podaniem pismem łacińskim litery "R" nazwy urzędu nadawczego i numeru porządkowego przesyłki.

Jednakże Zarządy, których obecne przepisy wewnętrzne nie zezwalają na używanie nalepek, mogą odroczyć stosowanie niniejszego przepisu i używać do oznaczenia przesyłek poleconych stempli z napisem "Récommandé" lub "R", obok których ma być podana nazwa urzędu nadawczego i numer porządkowy. Stemple te należy przykładać również w lewym roku strony adresowej.

4. Zarządy pośredniczące nie powinny umieszczać numerów porządkowych na stronie adresowej przesyłek poleconych.

Artykuł  128.

Poświadczenie odbioru.

1. Przesyłki, których nadawca żąda poświadczenia odbioru, mają posiadać na stronie adresowej widoczny napis "Poświadczenie odbioru" (Avis de réception) lub odcisk stempla "A.R.". Nadawca winien podać na stronie zewnętrznej przesyłki swoje nazwisko i adres literami łacińskimi.

2. Do każdej takiej przesyłki dołącza się druk, sztywności kartki pocztowej, koloru jasnoczerwonego, odpowiadający załączonemu wzorowi C 5; druk ten wypełnia urząd nadawczy lub inny, wyznaczony do tego przez Zarząd wysyłający, po czym przymocowuje się go w sposób trwały na zewnątrz przesyłki. Jeżeli druk ten nie nadejdzie do urzędu przeznaczenia, ten ostatni sporządza z urzędu nowe poświadczenie odbioru.

Nie wlicza się wagi formularza zwrotnego poświadczenia odbioru do wagi przesyłki w chwili jej taryfikowania.

3. Urząd przeznaczenia, po należytym wypełnieniu druku C 5, zwraca go jako zwykłą przesyłkę, luzem i wolny od opłaty pod adresem nadawcy przesyłki.

4. Jeżeli nadawca reklamuje poświadczenie odbioru, które nie nadeszło w odpowiednim terminie, postępuje się w myśl przepisów poniższego artykułu 129. W tym przypadku nie pobiera się należności po raz drugi, a urząd nadawczy umieszcza w nagłówku druku C 5 napis "Duplikat poświadczenia odbioru" ("Duplicata de l'avis de réception") itd.

Artykuł  129.

Poświadczenie odbioru żądane po nadaniu.

1. Jeżeli nadawca żąda poświadczenia odbioru przesyłki po jej nadaniu, wówczas urząd nadawczy wypełnia druk C 5.

Druk C 5 dołącza się do reklamacji, druk C 13, o którym mowa w poniższym artykule 153; z reklamacją taką, po zaopatrzeniu jej w znaczek pocztowy, którego wartość odpowiada przepisowej należności, postępuje się według przepisów wymienionego artykułu 153; z tym tylko wyjątkiem, że w razie prawidłowego doręczenia przesyłki, urząd przeznaczenia zatrzymuje druk C 13, druk natomiast C 5, zwraca do miejsca nadania, w sposób przepisany w artykule 128, § 3.

2. Przepisy szczegółowe, określające przesyłanie reklamacyj przesyłek poleconych, przyjęte przez Zarządy w myśl poniższego artykułu 153, stosują się również do żądań poświadczenia odbioru, wnoszonych po nadaniu.

CZĘŚĆ  IV.

PRZESYŁKI ZA POBRANIEM.

ROZDZIAŁ  JEDYNY.

Artykuł  130.

Oznaczanie przesyłek.

1. W nagłówku strony adresowej przesyłek poleconych za pobraniem należy w sposób wyraźny umieszczać uwagę "Pobranie" ("Remboursement"), po czym kwotę pobrania należy wyrazić literami łacińskimi i cyframi arabskimi, bez przekreślań i poprawek, choćby nawet stwierdzonych omówieniem.

2. Nadawca winien podać na adresowej stronie przesyłki literami łacińskimi swoje nazwisko i adres. Jeżeli zainkasowaną kwotę należy przekazać na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia lub nadania, należy ponadto na stronie adresowej przesyłki umieścić następujący napis w języku francuskim lub innym znanym w kraju przeznaczenia:

"Zaliczyć na pocztowe konto czekowe Nr ......... P. ......... w ......... prowadzone przez urząd czekowy w ........."

("A porter au crédit du compte courant postal No ........ de M. ......... à ......... tenu par le bureau de chèques d .........").

Artykuł  131.

Nalepka pobraniowa.

Na stronie adresowej przesyłek za pobraniem należy umieścić nalepkę koloru pomarańczowego, według załączonego wzoru C 6. Nalepka wzoru C 4, przewidziana artykułem 127, § 3, lub też odcisk specjalnej pieczątki winny być umieszczone, w miarę możności, w górnym rogu nalepki wzoru C 6.

Jednakże zezwala się Zarządom na używanie zamiast przewidzianych w poprzednim ustępie dwóch nalepek, tylko jednej nalepki, odpowiadającej załączonemu wzorowi C 7, a zawierającej nazwę urzędu nadawczego, literami łacińskimi, literę "R", numer porządkowy przesyłki oraz trójkąt koloru pomarańczowego, w którym umieszczone jest słowo "Pobranie" (Remboursement).

Artykuł  132.

Przekaz pobraniowy.

Poza wyjątkami, przewidzianymi w artykule 133 poniżej podanym, do każdej przesyłki za pobraniem należy dołączyć druk przekazu pobraniowego z trwałego kartonu koloni jasnozielonego, według dołączonego wzoru C 8. Druk ten winien zawierać podanie kwoty pobrania w walucie kraju nadania i z reguły wskazywać nadawcę przesyłki pobraniowej, jako odbiorcę przekazu. Jeżeli przepisy wewnętrzne Zarządu kraju nadania na to zezwalają, nadawca może podać na przekazie miejsce swego adresu, nazwisko właściciela i numer jego pocztowego konta czekowego w kraju nadania oraz nazwę urzędu, który prowadzi to konto.

Każdy Zarząd może wymagać, ażeby przekazy pobraniowe, dotyczące przesyłek, pochodzących z jego kraju, były przesyłane bądź to do urzędów nadawczych, bądź też do innych jego urzędów.

Przekaz należy przymocować w sposób trwały do przesyłki, do której się odnosi.

Artykuł  133.

Wpłata na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia przesyłki.

Do każdej przesyłki, której kwota zainkasowana ma być przekazana na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia, jeżeli nie zawarto porozumienia odmiennego, należy dołączyć zawiadomienie o wpłacie, według wzoru przepisanego dla obrotu wewnętrznego tego kraju. Na zawiadomieniu należy wskazać właściciela konta, na które kwota zainkasowana ma być przekazana, jak również dokonać wszelkich wpisów wymaganych treścią druku z wyjątkiem podania kwoty do przekazania, którą wpisuje Zarząd kraju przeznaczenia, po zainkasowaniu kwoty pobranej. Jeżeli do zawiadomienia o wpłacie dołączony jest odcinek, nadawca umieszcza na nim swoje nazwisko i adres oraz inne dane, które uważa za niezbędne.

Zawiadomienie o wpłacie należy trwale przymocować do przesyłki.

Artykuł  134.

Przeliczanie kwoty pobrania.

W braku porozumienia odmiennego kwotę pobrania, wyrażoną w walucie kraju nadania przesyłki, przelicza na walutę kraju przeznaczenia Zarząd tego kraju, według kursu, jaki stosuje przy przeliczaniu kwot przekazów pocztowych, przeznaczonych do kraju nadania tych przesyłek.

Artykuł  135.

Różnice w podanych kwotach pobrania.

W razie różnicy między kwotą pobrania, podaną na przesyłce i na przekazie, należy od adresata zainkasować kwotę większą.

Jeżeli adresat odmawia uiszczenia tej kwoty, można, poza wyjątkami poniżej przewidzianymi, wydać przesyłkę po wpłaceniu kwoty mniejszej lecz z tym zastrzeżeniem, że w danym razie po otrzymaniu wyjaśnień Zarządu wysyłającego, będzie uiszczona dopłata. Jeżeli adresat nie zgodzi się na ten warunek, doręczenie przesyłki odracza się.

W każdym przypadku, żądanie wyjaśnień przesyła się niezwłocznie Zarządowi wysyłającemu, który winien odpowiedzieć w terminie jak najkrótszym, określając dokładnie kwotę pobrania i stosując, w danym razie, postanowienia niżej podanego artykułu 137, § 2.

Jeżeli adresat jest w przejeździe lub musi wyjechać, żąda się zawsze wpłaty najwyższej kwoty podanej.

W razie odmowy, przesyłkę doręcza się dopiero po otrzymaniu odpowiedzi na żądanie wyjaśnienia.

Artykuł  136.

Termin wpłaty.

Kwota pobrania ma być wpłacona w ciągu siedmiu dni, licząc od dnia następnego po dniu nadejścia przesyłki do urzędu przeznaczenia. Termin ten może być przedłużony najwyżej do miesiąca, jeżeli ustawodawstwo wewnętrzne kraju przeznaczenia tego wymaga. Po upływie tego terminu przechowania przesyłka podlega zwrotowi do urzędu nadania. Jednakże nadawca może żądać, za pomocą stosownego napisu, niezwłocznego zwrotu przesyłki, w razie odmowy ze strony odbiorcy wpłacenia kwoty pobrania przy pierwszym przedstawieniu do zapłaty. Niezwłoczny zwrot przesyłki ma również miejsce wówczas, gdy adresat przy przedstawieniu mu przesyłki do wykupienia, odmówi wyraźnie wszelkiej zapłaty.

Artykuł  137.

Unieważnienie lub zmiana kwoty pobrania.

1. Żądania unieważnienia lub zmiany kwoty pobrania podlegają przepisom i formalnościom, przewidzianym w niżej podanym artykule 150.

Żądanie telegraficzne ma być potwierdzone za pomocą żądania pocztowego, przesłanego najbliższą pocztą, wraz z dokładną odbitką adresu, o której mowa w poniższym artykule 150, § 1 i zaopatrzonego w nagłówku następującym napisem, podkreślonym ołówkiem kolorowym: "Potwierdzenie żądania telegraficznego z dnia ......" (Confirmation de la demande télégraphique du ......).

W tym przypadku urząd przeznaczenia, po otrzymaniu telegramu, ogranicza się do zatrzymania przesyłki i czeka z wykonaniem żądania do nadejścia potwierdzenia drogą pocztową.

Jednakże Zarząd kraju przeznaczenia może na własną odpowiedzialność wykonać żądanie, przesłane drogą telegraficzną, nie czekając na to potwierdzenie.

2. Poza wyjątkiem, przewidzianym w artykule 33, do każdego żądania zmiany kwoty pobrania, przesłanego drogą pocztową, należy dołączyć nowy druk przekazu pobraniowego, wystawiony na zmienioną kwotę.

Przy przesyłaniu żądania drogą telegraficzną, urząd przeznaczenia zamienia przekaz pobraniowy na warunkach określonych w niżej podanym artykule 140.

Artykuł  138.

Dosyłanie.

Przesyłki polecone za pobraniem można dosyłać w tych przypadkach, kiedy między nowym krajem przeznaczenia, a krajem nadania, odbywa się wymiana tego rodzaju przesyłek. W tym przypadku dołącza się do przesyłek druki przekazów pobraniowych, wystawione przez Zarząd kraju nadania. Zarząd nowego kraju przeznaczenia załatwia czynności, połączone z wyrównaniem, tak jak gdyby przesyłki były bezpośrednio do niego kierowane.

Przesyłki, których kwota zainkasowana ma być przekazana na pocztowe konto czekowe w pierwotnym kraju przeznaczenia, nie mogą być dosyłane.

Artykuł  139.

Sporządzanie przekazu pobraniowego lub zawiadomienia o wpłacie.

Niezwłocznie po zainkasowaniu kwoty pobrania, urząd przeznaczenia lub inny urząd do tego wyznaczony przez Zarząd kraju przeznaczenia, wypełnia na przekazie pobraniowym część oznaczoną napisem "Wpisy służbowe" (Indications de service), wytłacza odcisk datownika i wysyła przekaz bez opłaty według wskazanego adresu.

Jeżeli do Zarządu kraju nadania zostało przesłane żądanie wyjaśnienia dokładnej kwoty pobrania, należy z wysłaniem przekazu wstrzymać się aż do czasu otrzymania odpowiedzi na to żądanie.

Z zawiadomieniami o wpłacie, dotyczącymi przesyłek za pobraniem, których kwota ma być przekazana na pocztowe konto czekowe, należy postępować w myśl przepisów wewnętrznych, obowiązujących dla czeków i przelewów pocztowych danego kraju.

Artykuł  140.

Unieważnienie lub zastąpienie nowymi drukami przekazów pobraniowych i zawiadomień o wpłacie.

1. Druki przekazów pobraniowych, które stały się niezdatne do użytku z powodu różnicy w podaniu kwot pobrania, albo żądania unieważnienia lub zmiany kwoty pobrania, jak również druki zawiadomień o wpłacie, zbędne z powodu unieważnienia kwoty pobrania, podlegają zniszczeniu przez Zarząd kraju przeznaczenia przesyłek.

2. Druki, odnoszące się do przesyłek za pobraniem, zwracanych z jakiegokolwiek powodu do miejsca nadania, unieważnia Zarząd, który zwraca przesyłkę.

3. Jeżeli przed zainkasowaniem pobrania druki, odnoszące się do przesyłek za pobraniem, zostały zarzucone, zniszczone lub zaginęły, urząd przeznaczenia wystawia duplikat, zależnie od przypadku, na druku C 2 lub na druku zawiadomienia o wpłacie.

Artykuł  141.

Przekazy pobraniowe niedoręczalne lub niezainkasowane.

Przekazy pobraniowe, których nie można było doręczyć adresatom, realizuje Zarząd kraju nadania przesyłek, których te przekazy dotyczą po oddaniu ich w razie potrzeby formalnościom, połączonym z przedłużeniem czasu ważności i zapisuje na rachunek Zarządu, który przekazy te wystawił.

To samo dotyczy przekazów pobraniowych, które doręczono osobom uprawnionym, lecz których kwoty nie zostały podjęte. Jednakże przekazy te należy poprzednio zastąpić upoważnieniami do wypłaty, które wystawia Zarząd kraju nadania przekazu.

Artykuł  142.

Rozrachunek przekazów pobraniowych.

1. W braku porozumienia odmiennego, rozrachunek przekazów pobraniowych wypłaconych uskutecznia się za pomocą druku, odpowiadającego załączonemu wzorowi C 9 i dołącza się do miesięcznych rachunków przekazów pocztowych.

2. Do tego rachunku szczegółowego należy dołączyć wypłacone i pokwitowane przekazy pobraniowe, wpisując je w porządku alfabetycznym, według nazw urzędów nadawczych i numerów porządkowych ksiąg nadawczych tychże urzędów. Zarząd, który sporządził rachunek, potrąca z ogólnej należnej mu kwoty opłaty i należności, przypadające danemu Zarządowi, stosownie do artykułu 73 Konwencji.

3. Saldo rachunku C 9 należy wedle możności włączać do miesięcznego rachunku przekazowego, sporządzonego za ten sam okres czasu. Sprawdzanie i wyrównywanie tych rachunków odbywa się na zasadach, ustalonych w Porozumieniu i Regulaminie o przekazach pocztowych.

CZĘŚĆ  V.

CZYNNOŚCI PRZY ODPRAWIE I NADEJŚCIU PRZESYŁEK.

ROZDZIAŁ  JEDYNY.

Artykuł  143.

Używanie datownika.

1. Na stronie adresowej przesyłek umieszcza urząd nadawczy odcisk datownika, wskazujący możliwie za pomocą pisma łacińskiego, miejsce i dzień nadania przesyłki na pocztę.

W miejscowościach, posiadających więcej urzędów pocztowych, datownik ma wskazywać dokładnie urząd nadawczy.

Wytłaczanie datownika, przewidziane w ustępach poprzednich, nie jest obowiązkowe dla przesyłek listowych, opłaconych nadrukami maszyny do frankowania, jeżeli nadruki te wskazują miejsce i datę nadania przesyłki na pocztę. Wytłaczanie datownika, ó którym mowa, nie jest również wymagane dla niepoleconych przesyłek o opłacie zniżonej, pod warunkiem jednak, aby miejsce pochodzenia danej przesyłki było uwidocznione.

2. Wszystkie ważne znaczki pocztowe należy kasować.

Znaczki pocztowe, nie unieważnione w kraju nadania przez pomyłkę lub przeoczenie, przekreśla w sposób widoczny lub unieważnia w jakikolwiek inny sposób urząd, który stwierdzi nieprawidłowość; znaczków takich nie stempluje się datownikiem.

3. Przesyłki mylnie skierowane, z wyjątkiem przesyłek niepoleconych za opłatą zniżoną, należy zaopatrzyć odciskiem datownika tego urzędu, do którego przesyłka omyłkowo nadeszła. Jest to obowiązkiem nie tylko urzędów stałych, lecz wedle możności także ambulansów pocztowych.

Odcisk datownika winien być umieszczony, jeżeli chodzi o listy, na odwrotnej stronie, a na przedniej stronie, jeżeli chodzi o karty pocztowe.

4. Oznaczanie datownikiem przesyłek nadawanych na okrętach, wchodzi w zakres obowiązków urzędnika pocztowego lub oficera okrętu, pełniącego na nim służbę pocztową, a w braku tychże - w zakres obowiązków urzędu pocztowego w porcie, któremu przekazuje się przesyłki luźno. W tym przypadku urząd oznacza przesyłki swoim zwykłym datownikiem, uzupełniając go napisem "Okręt" (Navire), "Parowiec" (Paquebot), lub jakimkolwiek innych podobnym napisem.

5. Urząd przeznaczenia karty z opłaconą odpowiedzią może oznaczać swoim datownikiem lewą część strony adresowej "Odpowiedź" (Réponse).

Artykuł  144.

Przesyłki ekspresowe.

Przesyłki, podlegające doręczeniu przez umyślnego posłańca, należy zaopatrzyć według możności obok nazwy miejsca przeznaczenia nalepkami koloru ciemnoczerwonego z wydrukowanym na nich grubymi czcionkami słowem "Exprès".

Artykuł  145.

Przesyłki nie opłacone lub niedostatecznie opłacone.

1. Przesyłki, za które po nadaniu należy pobrać jakąkolwiek opłatę czy to od odbiorcy, czy to w razie niedoręczalności, od nadawcy, oznacza się odciskiem stempla "T" (Taxe à payer) w prawym górnym rogu strony adresowej; kwotę, którą należy pobrać, oznacza się obok tego stempla cyframi czytelnymi we frankach i centymach.

2. Wytłaczanie stempla "T" oraz podawanie kwoty, którą należy pobrać, wchodzi w zakres czynności Zarządu kraju nadania, w razie natomiast dosłania lub niedoręczalności - w zakres czynności Zarządu dosyłającego lub zwracającego przesyłkę.

Jednakże jeżeli chodzi o przesyłki z krajów stosujących w obrocie z Zarządem dosyłającym opłaty zniżone, wysokość dopłaty oznacza Zarząd doręczający przesyłkę.

3. Zarząd kraju doręczającego obciąża przesyłkę dopłatą.

4. Wszelkie przesyłki, na których nie umieszczono odcisku stempla "T" uważa się za dostatecznie opłacone i postępuje się z nimi odpowiednio, chyba że zachodzi widoczna omyłka.

5. Nieważnych znaczków pocztowych i nadruków opłaty nie uwzględnia się. W tym przypadku umieszcza się obok nieważnych znaczków pocztowych lub nadruków opłaty, cyfrę zero ("0") oraz zakreśla je ołówkiem.

Artykuł  146.

Zwrot ceduł należnościowych. Inkasowanie kwot wyłożonych.

1. Po doręczeniu adresatowi przesyłki wolnej od należności, urząd, który uiścił należności celne lub inne na rachunek nadawcy, uzupełnia dotyczące go dane na odwrotnej stronie ceduły należnościowej i przesyła cedułę, wraz z dowodami, urzędowi nadawczemu przesyłki w kopercie zamkniętej, nie wyszczególniając zawartości.

Każdy Zarząd może jednak odsyłanie wypełnionych ceduł należnościowych powierzyć tylko pewnym, specjalnie do tego wyznaczonym, urzędom i żądać by ceduły zwracane przesyłano do wyznaczonego w tym celu urzędu.

Nazwa urzędu, do którego ceduły należy odsyłać, ma być wskazana we wszystkich wypadkach przez urząd nadania przesyłki na stronie adresowej ceduły należnościowej.

2. Jeżeli przesyłka z oznaczeniem "Wolna od opłaty" "Franc de droit" nadejdzie do kraju przeznaczenia bez ceduły należnościowej, urząd pośredniczący przy cleniu ma wystawić duplikat ceduły, na którym wpisuje nazwę kraju nadania. i w miarę możności datę nadania przesyłki.

Jeżeli ceduła należnościowa zginęła po doręczeniu przesyłki, duplikat wystawia się w ten sam sposób.

3. Ceduły należnościowe, należące do przesyłek, które z jakiegokolwiek powodu zwraca się do miejsca nadania, winny być unieważnione przez Zarząd kraju przeznaczenia.

4. Po odebraniu ceduły należnościowej, wykazującej kwotę wypłaconą zaliczkowo przez Zarząd kraju przeznaczenia, Zarząd kraju nadania przelicza powyższą kwotę na swoją walutę według kursu, który nie może być wyższy od kursu ustalonego przy przeliczaniu kwot przekazów pocztowych przeznaczonych do odnośnego kraju. Kwotę otrzymaną z przeliczenia wypisuje się na głównej części i na bocznym odcinku ceduły. Urząd nadawczy po zainkasowaniu należności wydaje nadawcy odcinek ceduły i, w danym razie, także dowody.

Artykuł  147.

Przesyłki dosyłane.

1. Z przesyłkami listowymi adresowanymi do odbiorców, którzy zmienili miejsce pobytu, postępuje się tak, jak gdyby były skierowane wprost z miejsca nadania do nowego miejsca przeznaczenia.

2. Przesyłki nie opłacone lub niedostatecznie opłacone za pierwszy etap przewozu, obciąża się taką samą opłatą, jaką byłyby obciążone w przypadku skierowania ich wprost z miejsca nadania do nowego miejsca przeznaczenia.

3. Przesyłki należycie opłacone za przewóz do pierwotnego miejsca przeznaczenia, jeżeli opłaty za dalszy przewóz nie uzupełniono przed dosłaniem, obciąża się dopłatami, odpowiadającymi różnicy między już uiszczoną opłatą, a opłatą, którą należałoby pobrać, gdyby przesyłki o których mowa, były wprost przesłane z miejsca nadania do nowego miejsca przeznaczenia.

4. Przesyłki pierwotnie adresowane do miejscowości, położonych wewnątrz kraju i należycie opłacone według przepisów wewnętrznych, uważa się jako przesyłki należycie opłacone za przewóz do pierwotnego miejsca przeznaczenia.

5. Przesyłki, przesyłane początkowo wewnątrz kraju jako wolne od opłat pocztowych, obciąża się dopłatami w wysokości opłat, jakie byłyby zastosowane w przypadku skierowania wprost z miejsca nadania do nowego miejsca przeznaczenia.

6. Przy dosyłaniu urząd miejsca przeznaczenia wytłacza swój odcisk datownika na stronie adresowej przesyłek, wysyłanych jako karty i na stronie odwrotnej na wszelkiego rodzaju pozostałych przesyłkach listowych.

7. Przesyłek listowych zwykłych i poleconych, zwracanych nadawcom w celu uzupełnienia lub sprostowania niedostatecznego lub błędnego adresu, przy powtórnym nadaniu ich na pocztę, nie uważa się za przesyłki dosyłane; przesyłki takie uważa się za przesyłki nowe, a więc podlegające nowej opłacie.

8. Należności celne i inne niepocztowe, których umorzenia nie można było uzyskać przy dosłaniu lub przy zwrocie do miejsca nadania (artykuł 149 poniżej), ściąga się w drodze pobrania od Zarządu nowego miejsca przeznaczenia. W tym przypadku Zarząd pierwotnego miejsca przeznaczenia dołącza do przesyłki notatkę objaśniającą i przekaz pobraniowy (wzór C8).

Jeżeli w obrocie między zainteresowanymi Zarządami nie ma wymiany przesyłek za pobraniem, opłaty należne ściąga się w drodze korespondencji.

9. Jeżeli usiłowanie doręczenia przesyłki ekspresowej przez umyślnego posłańca pozostało bezowocne, urząd dosyłający winien przekreślić na krzyż nalepkę lub napis "Exprès" dwiema grubymi kreskami.

Artykuł  148.

Koperty do dosyłania i koperty zbiorowe.

1. Przesyłki listowe zwykłe, dosyłane tej samej osobie wskutek zmiany przez nią miejsca zamieszkania, można wkładać do specjalnych kopert, dostarczonych przez Zarządy i odpowiadających, załączonemu wzorowi C10; na tych kopertach należy wypisać nazwisko i nowy adres odbiorcy.

2. Nie można, wkładać do tych kopert przesyłek podlegających kontroli celnej jak również przedmiotów, których format, objętość i waga mogłyby powodować jakiekolwiek uszkodzenia; waga ogólna koperty wraz z zawartością nie może w żadnym wypadku przekraczać 500 gramów.

3. Kopertę, przeznaczoną do dosyłania, należy nadawać w urzędzie dosyłającym w stanie otwartym, w celu umożliwienia temu urzędowi pobrania, w razie potrzeby, brakującej opłaty, której przesyłki zawarte w kopercie mogą podlegać lub też w celu oznaczenia na tych przesyłkach opłaty, którą należy pobrać przy nadejściu przesyłki w razie nieuiszczenia uzupełniającej opłaty. Po sprawdzeniu, urząd dosyłający zamyka kopertę i w danym razie umieszcza na niej stempel "T", ze wskazaniem we frankach i centymach całej dopłaty, jaka ma być pobrana.

4. Przy nadejściu do miejsca przeznaczenia koperta może być otwarta, a jej zawartość sprawdzona przez urząd oddawczy, który pobiera, w danym razie, nie uiszczone uzupełnienia opłat.

5. Do przesyłek listowych zwykłych, adresowanych do załogi lub pasażerów zaokrętowanych na danym okręcie, bądź też do osób biorących wspólnie udział w podróży, można również sforsować postanowienia § 1 do 4. W tych przypadkach koperty zbiorcze winny być zaopatrzone w adres okrętu towarzystwa okrętowego lub biura podróży itp., którym winny one być doręczone.

Artykuł  149.

Przesyłki niedoręczalne.

1. Przed zwróceniem Zarządowi nadawczemu przesyłek listowych z jakichkolwiek powodów niedoręczonych, urząd przeznaczenia obowiązany jest wskazać na stronie nieadresowej tych przesyłek w języku francuskim w sposób jasny i zwięzły przyczynę nie doręczenia, posiłkując się następującymi napisami: nieznany (inconnu), nieprzyjęty (réfusé), w podróży (en voyage), wyjechał (parti), nie podjęty (non réclamé), zmarł (décedé) itp. Przy kartkach pocztowych i drukach w formie kartki przyczynę niedoręczalności należy podać na prawej połowie strony adresowej

Napisu tego można dokonać za pomocą stempla lub przez naklejenie nalepki. Każdy Zarząd może napis o przyczynie nie doręczenia uzupełnić napisem w języku ojczystym oraz innymi wskazówkami które uzna za celowe.

Urząd przeznaczenia winien przekreślić nazwy swej miejscowości i umieścić na stronie adresowej przesyłki uwagę "Retour" obok nazwy urzędu nadawczego przesyłki. Ponadto umieszcza odcisk własnego datownika na nieadresowej stronie listów, a na kartkach pocztowych na stronie adresowej.

2. Przesyłki niedoręczalne zwraca się bądź jako pojedyncze sztuki, bądź w specjalnej wiązance z napisem "Niedoręczone" (Rebuts)

Niedoręczalne przesyłki polecone należy zwracać do urzędu wymiany kraju nadania, jak gdyby chodziło o przesyłki polecone przeznaczone do tego kraju.

3. Z przesyłkami listowymi obrotu wewnętrznego które stały się niedoręczalne a muszą być przesłane za granice, celem zwrotu nadawcom. postępuje się według postanowień artykułu 147.

4. Przesyłki listowe dla marynarzy innych osób, adresowane na ręce konsula, jednakże zwrócone przez niego miejscowemu urzędowi pocztowemu jako nie podjęte, podlegają ogólnym przepisom o przesyłkach niedoręczalnych.

Należności pobrane za takie przesyłki podlegają zwrotowi.

Artykuł  150.

Wycofanie przesyłek. Zmiana adresu.

1. Żądania dotyczące wycofania przesyłek listowych lub zmiany adresu, sporządza nadawca na druku, zgodnym z załączonym wzorem C11; jeden druk może być użyty do kilku przesyłek nadanych jednocześnie w tym samym urzędzie, przez jednego nadawcę i pod adresem jednego i tego samego odbiorcy. Wnosząc takie żądanie w urzędzie pocztowym nadawca obowiązany jest udowodnić swoją tożsamość i przedstawić w razie potrzeby dowód nadania. Po należytym sprawdzeniu przedstawionych dowodów, za co ponosi odpowiedzialność Zarząd kraju nadania, postępuje się dalej w sposób następujący:

a) jeżeli żądanie ma być przesłane w drodze pocztowej, druk wraz z dokładnym wzorem koperty lub adresu przesyłki odsyła się w liście poleconym wprost do urzędu przeznaczenia;

b) jeżeli żądanie ma być przesłane w drodze telegraficznej, druk oddaje się działowi telegraficznemu celem przetelegrafowania treści tego druku pocztowemu urzędowi pzeznaczenia. Telegram sporządza się w języku francuskim.

2. Po odebraniu druku C11 lub zastępującego go telegramu urząd przeznaczenia wyszukuje wskazaną przesyłkę i w sposób odpowiedni załatwia żądanie.

Jeżeli poszukiwania okazały się bezowocne lub jeżeli przesyłkę już wydano adresatowi albo też, jeżeli telegraficzne żądanie nie jest na tyle jasne, by z całą pewnością można było rozpoznać wskazaną przesyłkę, donosi o tym niezwłocznie urzędowi nadania, który ze swej strony zawiadamia o tym reklamującego.

3. Każdy Zarząd może wymagać, za pomocą zawiadomienia, skierowanego do Biura międzynarodowego, by wymiana żądań dotyczących jego służby odbywała się za pośrednictwem jego Zarządu centralnego lub urzędu specjalnie wyznaczonego.

W razie jeżeli wymiana żądań odbywa się za pośrednictwem Zarządów centralnych, należy uwzględniać żądania przesyłane wprost z urzędów nadania do urzędów przeznaczenia o tyle, że aż do nadejścia żądania Zarządu centralnego wycofuje się doręczenie odnośnych przesyłek.

Zarządy, które korzystają z uprawnień, przewidzianych w pierwszym ustępie, przyjmują na siebie wszelkie koszty, połączone z wymianą w ich służbie wewnętrznej odnośnej korespondencji, czy to pocztowej, czy też telegraficznej z urzędem przeznaczenia.

Użycie drogi telegraficznej jest obowiązujące w tych przypadkach, gdyby sam nadawca użył tej drogi i jeżeliby urzędu przeznaczenia nie można było na czas powiadomić drogą pocztową.

Artykuł  151.

Zwykła poprawka adresu.

Zwykłej poprawki adresu (bez zmiany nazwiska lub tytułu adresata) może nadawca zażądać bezpośrednio od urzędu przeznaczenia, tj. bez dopełnienia formalności, przepisanych dla właściwej zmiany adresu.

Artykuł  152.

Reklamacja przesyłek zwykłych.

1. Reklamacja zwykłej przesyłki pociąga za sobą konieczność wypełnienia druku odpowiadającego załączonemu wzorowi C 12.

Urząd, który otrzymuje reklamację, przekazuje odnośny druk w zamkniętej kopercie, bez dołączenia pisma, wprost do właściwego urzędu. Ten ostatni po otrzymaniu niezbędnych wyjaśnień od adresata względnie nadawcy, zależnie od przypadku, odsyła druk w ten sam sposób do urzędu, który go sporządził.

Jeżeli reklamacja zostanie uznana za uzasadnioną, ten ostatni urząd przesyła druk do swego Zarządu centralnego, w celu przeprowadzenia dalszych dochodzeń.

Jeden egzemplarz druku może być użyty do kilku przesyłek nadanych jednocześnie w tym samym urzędzie, przez jednego nadawcę pod adresem jednego i tego samego odbiorcy.

2. Każdy Zarząd może żądać za pomocą urzędowego zawiadomienia, skierowanej do Biura międzynarodowego, aby reklamacje, dotyczące jego służby, były kierowane do jego Zarządu centralnego lub urzędu specjalnie wyznaczonego.

3. Druk C 12 należy zwrócić Zarządowi kraju nadania przesyłki reklamowanej stosownie do warunków przewidzianych w poniżej podanym artykule 153, § 5.

Artykuł  153.

Reklamacja przesyłek poleconych.

1. Każdą reklamację przesyłki poleconej sporządza się na druku odpowiadającym załączonemu wzorowi C13, do którego należy dołączyć, w miara możności, dokładny wiór koperty lub adresu przesyłki.

Jeżeli reklamacja dotyczy przesyłki za pobraniem, należy do niej poza tym dołączyć, zależnie od przypadku, duplikat przekazu C8 lub zawiadomienie o wpłacie.

Jeden egzemplarz druku może być użyty do kilku przesyłek nadanych jednocześnie w tym samym urzędzie, przez jednego nadawcę, pod adresem jednego i tego samego adresata.

2. Reklamację przesyła z reguły bezpośrednio urząd nadawczy do urzędu przeznaczenia, przekazując ją w zamkniętej kopercie bez osobnego pisma. Jeżeli urząd przeznaczenia może udzielić wiadomości co do losu ostatecznego przesyłki, wypełnia wówczas formularz i zwraca go do urzędu nadania.

Jeżeli urząd przeznaczenia nie może ustalić losu przesyłki, fakt ten stwierdza na druku i zwraca go urzędowi nadawczemu, dołączając do druku, jeżeli to możliwe, oświadczenie odbiorcy stwierdzające, że nie otrzymał przesyłki. W tym przypadku Zarząd kraju nadania uzupełnia druk danymi, dotyczącymi przesiania pierwszemu Zarządowi pośredniczącemu. Następnie przesyła druk temu Zarządowi pośredniczącemu, który po wpisaniu do druku swoich danych, dotyczących przesyłki, odsyła go Zarządowi następnemu. W ten sposób reklamacja przechodzi od Zarządu do Zarządu, aż los przesyłki reklamowanej zostanie ustalony. Zarząd, który doręczył przesyłkę adresatowi, lub który nie może ustalić ani doręczenia przesyłki adresatowi, ani prawidłowego przekazania jej innemu Zarządowi, stwierdza ten. fakt na druku i zwraca go do Zarządu kraju nadania.

3. Jednakże, jeżeli Zarząd krają nadania lub Zarząd kraju przeznaczenia tego żąda, reklamację przesyła się od razu z urzędu do urzędu, śladem drogi kierowania przesyłki.

W tym przypadku dochodzenia prowadzi się od Zarządu kraju nadania do Zarządu kraju przeznaczenia, postępując w myśl ostatniego ustępu § 2.

4. Każdy Zarząd może żądać za pomocą zawiadomienia, skierowanego do Biura międzynarodowego, aby reklamacje, dotyczące jego służby, kierowano bądź do jego Zarządu centralnego, bądź do urzędu specjalnie wyznaczonego.

5. Druk C13 wraz z załącznikami winien w każdym razie wrócić do Zarządu kraju nadania reklamowanej przesyłki w jak najkrótszym czasie, nie później jednak niż w terminie trzech miesięcy od dnia zgłoszenia reklamacji. Termin ten przedłuża się do sześciu miesięcy w stosunku z krajami odległymi.

6. Postanowienia powyższe nie stosuje się w przypadkach, dotyczących ograbienia odsyłki, braku odsyłki lub w innych podobnych przypadkach, które wymagają obszerniejszej korespondencji między Zarządami.

Artykuł  154.

Żądanie informacji.

Z żądaniami informacji dotyczącymi przesyłek zwykłych lub poleconych postępuje się w myśl przepisów ustalonych w artykułach 152 i 153.

Artykuł  155.

Reklamacje i żądania informacji dotyczące przesyłek nadanych w innym kraju.

W przypadkach, przewidzianych w artykule 53, § 3 Konwencji, druki C 12 lub C 13, dotyczące reklamacyj lub żądań informacji przesyła się Zarządowi kraju nadania. Do druku C 13 należy dołączyć dowód nadania.

Druk należy przesłać Zarządowi kraju nadania w terminach przewidzianych w artykule 53 Konwencji.

Artykuł  156.

Oszukańcze w życie znaczków pocztowych lub podrobionych nadruków maszyny do frankowania tub prasy drukarskiej.

W razie stwierdzenia użycia dla opłaty przesyłek znaczków pocztowych oszukańczych lub podrobionych nadruków maszyny do frankowania stosuje się, z wyraźnym zastrzeżeniem postanowień zawartych w ustawodawstwie każdego kraju, następujący bieg postępowania:

a) w przypadkach stwierdzenia na jakiejkolwiek przesyłce, w chwili jej wysłania, znaczków pocztowych oszukańczych (podrobionych lub takich, które już były używane) albo podrobionych nadruków maszyny do frankowania lub prasy drukarskiej, należy, nie zmieniając w niczym podrobionego znaczka na przesyłce, dołączyć do niej zawiadomienie odpowiadające załączonemu wzorowi C 14 i wysłać w kopercie pod adresem urzędu przeznaczenia jako przesyłkę służbową poleconą. Jeden egzemplarz tego zawiadomienia przesyła się w celach informacyjnych do Zarządów krajów nadania i przeznaczenia;

b) przesyłkę doręcza się adresatowi, wezwanemu dla stwierdzenia wykroczenia, tylko wtedy, gdy uiści on należną opłatę, wskaże nazwisko i adres nadawcy i odda do dyspozycji organów pocztowych przesyłkę, po zapoznaniu się z jego zawartością albo całą przesyłkę, jeżeli jest ona nieodłączna od dowodu rzeczowego, albo też tylko część danej przesyłki (kopertę, opaskę, wycinek listu itp.), która zawiera adres druk lub znaczek pocztowy wskazany jako oszukańczy. W wyniku tego wezwania adresata sporządza się protokół według załączanego wzoru C 15, który podpisują: funkcjonariusz pocztowy i adresat. Ewentualną odmowę adresata stwierdza się na tym dokumencie.

Protokół ten przesyła się wraz z dowodami, jako przesyłkę służbową poleconą do Zarządu kraju nadania, który nadaje mu dalszy bieg zgodnie z własnym ustawodawstwem.

Zarządy, których ustawodawstwo nie dopuszcza postępowania przewidzianego powyżej pod literą a) i b) mają o tym zawiadomić Biuro międzynarodowe w calu powiadomienia inne Zarządy.

CZĘŚĆ  VI.

WYMIANA PRZESYŁEK.

ROZDZIAŁ JEDYNY

Artykuł  157.

Karty listowe.

1. Karty listowe, dołączone do odsyłek należy sporządzać według załączonego wzoru C 16. Karty te wkłada się do kopert koloru niebieskiego, zaopatrzonych wykonanym dużymi literami napisem "Karta listowa" (Feuille d'avis).

2. Urząd wysyłający wypełnia kartę listową z wszelkimi szczegółami podanymi w treści i przy uwzględnieniu następujących postanowień:

a) Tabela I: Obecność przesyłek zwykłych ekspresowych winna być uwidoczniona przez podkreślenie odnośnej wzmianki;

b) Tabela II: Jeżeli odsyłki nie są odprawiane codziennie, urzędy wysyłające, w braku odmiennego porozumienia, numerują karty listowe wedle określonej na dany rok serii numerów dla każdego urzędu przeznaczenia. Na każdej odsyłce umieszcza się wtedy oddzielny numer, nawet wówczas, jeżeli chodzi o odsyłkę dodatkową, kierowaną tą samą drogą lub tym samym okrętem co zwykła odsyłka.

Karta listowa pierwszej wysyłki w danym roku winna być, niezależnie od numeru porządkowego odsyłki, również oznaczona numerem ostatniej odsyłki z poprzedniego roku.

Urząd wysyłający podaje nazwę okrętu mającego przewozić odsyłkę wówczas, gdy jest mu ona znana:

c) Tabela III: Można użyć jednego lub kilku osobnych spisów, odpowiadających załączonemu wzorowi C 17, bądź dla zastąpienia tabeli V, bądź też celem użycia jako dodatkowe karty listowe.

Wyłączne użycie osobnych spisów jest obowiązkowe, jeżeli zażąda tego Zarząd kraju przeznaczenia. Spisy, o które chodzi, winny posiadać ten sam numer porządkowy, jaki jest podany na karcie listowej danej odsyłki.

W razie użycia kilku spisów wymagane jest numerowanie ich.

Ilość przesyłek poleconych, jakie można wpisać do jednego osobnego spisu, nie może przekraczać 60;

d) Tabela IV: W danym razie worki próżne, należące do innego Zarządu aniżeli ten do którego kieruje się odsyłkę, winny być osobno uwidocznione ze wskazaniem tego Zarządu.

Poza tym wyszczególnia się w tabeli IV otwarte listy służbowe oraz komunikaty i różne zalecenia urzędu wysyłającego, odnoszące się do służby wymiany.

e) Tabela V: Tabela ta jest przeznaczona dla wpisania przesyłek poleconych jeżeli nie sporządziło się wyłącznie osobnych spisów przesyłek poleconych.

Jeżeli Zarządy wymieniające odsyłki porozumiały się ze sobą co do wpisywania na kartach listowych ogólnej ilości przesyłek poleconych, ilość tych przesyłek winna być podana cyframi i słownie.

Jeżeli odsyłka nie zawiera przesyłek poleconych, umieszcza się wskazówkę "Próżny" (Néant) w tabeli V.

3. Zarządy mogą porozumieć się co do wprowadzenia innych części lub rubryk w karcie listowej, skoro uznają je za potrzebne. Mogą one w szczególności, zależnie od potrzeb, posługiwać się tabelami V i VI.

4. Jeżeli urząd wymiany nie ma żadnych przesyłek dla urzędu, z którym wymienia odsyłki i jeżeli we wzajemnych stosunkach między zainteresowanymi Zarządami karty listowe nie są numerowane na podstawie § 2, litera b, wówczas urząd wymiany ogranicza się do przesłania próżnej karty listowej w najbliższej odsyłce.

5. Jeżeli odsyłki zamknięte mają być przesłane za pośrednictwem okrętów z których Zarząd pośredniczący, od którego okręty zależą, nie korzysta regularnie dla własnych odsyłek, należy na żądanie Zarządu obowiązanego do załadowania odsyłek na okręt, podać w adresie odsyłek wagę listów i innych przesyłek.

Artykuł  158.

Przesyłanie przesyłek poleconych.

1. Przesyłki polecone, a także ewentualne i osobne spisy, przewidziane w artykule 157 § 2, złączone w jeden lub kilka oddzielnych pakietów lub oddzielnych worków, które po należytym opakowaniu lub zamknięciu należy opieczętować lub zaplombować w sposób zabezpieczający ich zawartość. Przesyłki polecone układa się w wiązankę w porządku ich wpisania. W razie użycia kilku osobnych spisów, każdy z nich należy złączyć razem przynależnymi do niego przesyłkami poleconymi w osobną wiązankę.

W żadnym przypadku nie należy mieszać przesyłek poleconych z przesyłkami zwykłymi.

2. Do pakietu z przesyłkami poleconymi przymocowuje się na zewnątrz za pomocą przewiązania na krzyż sznurkiem, specjalną kopertę, zawierającą kartę listową; jeżeli przesyłki polecone znajdują się w worku, wspomnianą kopertę przymocowuje się do szyjki worka.

3. Jeżeli jest więcej niż jeden pakiet lub worek z przesyłkami poleconymi, wówczas każdy z tych pakietów lub worków dodatkowych należy zaopatrzyć w chorągiewkę wskazująca rodzaj zawartości.

Artykuł  159.

Przesyłanie przesyłek ekspresowych.

1. Zwykle przesyłki ekspresowe łączy się w specjalną wiązankę, zaopatrzoną w nalepkę z napisem wykonanym dużymi literami "Exprès", którą urząd wymiany wkłada do koperty, zawierającej kartę listową danej odsyłki.

Jednakże, jeżeli koperta ma być przymocowana do szyjki worka z przesyłkami poleconymi (§ 2 artykułu 158), wiązankę z przesyłkami ekspresowymi wkłada się do worka zewnętrznego. Fakt, że w odsyłce znajdują się tego rodzaju przesyłki, zaznacza się przez umieszczenie odpowiedniej kartki w kopercie, zawierającej kartę listową. Podobnie należy postępować, jeżeli przesyłek, ekspresowych nie można było połączyć z kartą listową z powodu ich ilości, formatu lub rozmiarów.

2. Polecone przesyłki ekspresowe należy ułożyć w kolejności ich wpisu wraz z innymi przesyłkami poleconymi, umieszczając wskazówkę "Exprès" obok wpisu każdej przesyłki w kolumnie "Uwagi" (Observations) tabeli V karty listowej lub spisów osobnych. W przypadku wpisywania tylko ogólnej ilości przesyłek poleconych, obecność przesyłek ekspresowych należy wskazać przez umieszczenie wzmianki "Exprès" w tabeli V karty listowej.

Artykuł  160.

Sporządzanie odsyłek.

1. Zasadniczo przesyłki dzieli się i układa w wiązanki podług rodzajów przesyłek listowych, przy czym listy i kartki pocztowe umieszcza się w jednej wiązance, czasopisma natomiast i wydawnictwa periodyczne mają być ułożone w wiązanki oddzielnie od wiązanek, zawierających druki zwykłe. Wiązanki są oznaczane nalepkami wskazującymi nazwę urzędu przeznaczenia lub dosyłającego, przesyłki zawarte w wiązankach. Przesyłki listowe, które mogą być układane w wiązanki, należy układać w kierunku adresów. Przesyłki opłacone oddziela się od przesyłek nie opłaconych lub niedostatecznie opłaconych, a na nalepkach wiązanek przesyłek nie opłaconych lub niedostatecznie opłaconych umieszcza się odcisk stempla "T".

Listy, noszące ślady otwarcia, uszkodzenia lub ubytku zawartości, należy zaopatrzyć odpowiednią uwagą i odciskiem datownika tego urzędu, który ślady powyższe stwierdził.

Z przekazów pocztowych przesyłanych luźno sporządza się oddzielną wiązankę, która winna być włożona do pakietu lub worka, zawierającego przesyłki polecone lub ewentualnie do pakietu lub worka z przesyłkami wartościowymi. Jeżeli odsyłka nie zawiera ani przesyłek poleconych, ani też przesyłek wartościowych przekazy umieszcza się w kopercie, zawierającej kartę listową lub układa we wspólnej z nią wiązance.

2. Odsyłki mają być zawarte w workach należycie zamkniętych, opieczętowanych lub zaplombowanych i opatrzonych chorągiewkami. Przy użyciu sznurka należy okręcić nim dwa razy szyjkę worka przed związaniem. Na odciskach pieczęci i plomb mają być umieszczone bardzo czytelne napisy literami łacińskimi, podające nazwę urzędu nadawczego lub wskazówkę wystarczającą dla ustalenia tego urzędu.

Chorągiewki odsyłek mają być sporządzone z płótna, grubego kartonu, pergaminu lub z papieru naklejonego na deszczułkę; w stosunkach pomiędzy urzędami krajów ościennych można używać chorągiewek z grubego papieru. Chorągiewki sporządza się w następujących kolorach:

a) czerwonocynobrowym - dla worków, zawierających przesyłki polecone;

b) białym - dla worków, zawierających tylko zwykłe listy i kartki pocztowe;

c) jasnoniebieskim - dla worków, zawierających wyłącznie inne przesyłki zwykłe;

d) zielonym - dla worków, zawierających, wyłącznie próżne worki odsyłane do miejsca pochodzenia.

Worki, zawierające korespondencję zwykłą mieszaną (listy, kartki pocztowe i inne przedmioty) winny być zaopatrzone w chorągiewkę białą.

Używanie chorągiewek czerwonocynobrowych białych i jasnoniebieskich jest obowiązkowe, natomiast chorągiewek zielonych używa się tylko wówczas, gdy Zarząd kraju przeznaczenia tego wymaga.

Na chorągiewkach umieszczone będą: nazwa urzędu wysyłającego, wydrukowana małymi literami łacińskimi i nazwa urzędu przeznaczenia - tłustymi literami łacińskimi, obydwie nazwy poprzedzone słowami: "z" (de) względnie "do" (pour).

Przy wymianie między krajami odległymi nie wykonywanej przy pomocy bezpośrednich połączeń morskich, napisy te należy uzupełnić podaniem daty wysiania, numeru odsyłki i ewentualnie nazwy portu wyładowania, jeżeli Zarząd zainteresowany tego żąda.

Na workach należy umieszczać w sposób czytelny, literami łacińskimi, nazwę urzędu lub kraju pochodzenia i napis "Poczta" (Postes) lub jakikolwiek inny napis podobny, oznaczający je jako odsyłki pocztowe. Urzędy pośredniczące nie powinny umieszczać żadnych numerów porządkowych na chorągiewkach worków lub pakietów zamkniętych, odsyłek tranzytowych.

3. W braku porozumienia odmiennego, odsyłki małej objętości lub próżne należy owinąć tylko w gruby papier w sposób zapobiegający wszelkiemu uszkodzeniu zawartości, następnie obwiązać sznurkiem i zapieczętować lub zaplombować.

Przy plombowaniu należy odsyłki opakować w ten sposób, aby sznurka nie można było odwiązać. Jeżeli odsyłki te zawierają tylko przesyłki zwykle, mogą być one zamknięte za pomocą nalepek nagumowanych z wydrukowaną nazwą urzędu lub Zarządu wysyłającego. Adresy pakietów winny odpowiadać, co do napisów drukowanych i kolorów, przepisom przewidzianym w § 2 dla chorągiewek, umieszczanych na workach z korespondencją.

4. Jeżeli ilość lub objętość przesyłek wymaga użycia więcej niż jednego worka należy przeznaczać, w miarę możności, osobne worki:

a) na listy i kartki pocztowe;

b) na przesyłki innych rodzajów; jeżeli zachodzi potrzeba używa się jeszcze oddzielnych worków dla pakiecików; na chorągiewkach worków z pakiecikami umieszcza się napis "Pakieciki" (Petits paquets).

Pakiet lub worek z przesyłkami poleconymi, połączony z kartą listową w sposób, przewidziany w artykule 158, § 2, wkłada się do jednego z worków listowych lub do worka specjalnego; worek zewnętrzny ma być zaopatrzony w każdym przypadku w chorągiewkę koloru czerwonego, jeżeli jest więcej niż jeden worek z przesyłkami poleconymi, to worki dodatkowe, zawierające jedynie przesyłki polecone inne aniżeli listy i kartki pocztowe, można przesyłać luźno, po umieszczeniu na nich chorągiewki czerwonej.

5. Chorągiewka worka lub pakietu, zawierającego kartę listową, nawet kiedy jest ona próżna, winna być zaopatrzona literą "F", zaznaczoną w sposób widoczny.

6. Waga worka nie może przekraczać 30 kilogramów.

7. Urzędy wymiany wkładają, w miarę możności, do swoich własnych odsyłek dla danego urzędu wszystkie odsyłki o małej objętości (pakiety lub worki), nadchodzące dla tego urzędu.

Artykuł  161.

Przekazywanie odsyłek.

1. Przekazywanie odsyłek między dwoma urzędami, biorącymi udział w wymianie, odbywa się według przepisów ustalonych przez zainteresowane Zarządy.

Jedynie worki i pakiety oznaczone chorągiewką czerwoną winny być w chwili ich wydania poddane dokładnemu sprawdzeniu, tak co do ich zamknięcia jak i pakowania. Sprawdzanie innych worków i pakietów jest nieobowiązkowe, a przekazywanie ich odbywa się zawsze ilościowo.

2. Odsyłki należy przekazywać w dobrym stanie. Jednakże uszkodzenie odsyłki nie może być powodem odmowy jej przyjęcia. Jeżeli urząd pośredniczący otrzyma odsyłkę, uszkodzoną, winien ją w tym stanie, w jakim ją otrzymał, na nowo opakować. Urząd dokonywujący przepakowania, przenosi napisy z chorągiewki pierwotnej na nową i umieszcza na niej odcisk datownika, poprzedzony napisem "Przepakowano w ........." (Réemballé à ...)

Artykuł  162.

Sprawdzanie odsyłek.

1. Gdy urząd przystępuje do przepakowania odsyłki, sprawdza jej zawartość, jeżeli przypuszcza, że zawartość została naruszona.

W tym przypadku, stosując się do postanowień poniżej podanego § 3, urząd wspomniany sporządza zawiadomienie o usterce według załączonego druku C 18. Zawiadomienie to przesyła się do urzędu wymiany od którego otrzymano odsyłkę; jeden odpis tego zawiadomienia przesyła się urzędowi nadawczemu, drugi natomiast wkłada się do przepakowanej odsyłki.

2. Urząd przeznaczenia sprawdza, czy odsyłka jest w całości i czy wpisy w karcie listowej, jak również w danym razie, w osobnych spisach przesyłek poleconych, są ścisłe. W razie braku całej odsyłki lub też jednego albo kilku worków, należących do odsyłki, przesyłek poleconych, karty listowej lub osobnego spisu, albo też, jeżeli chodzi o jakąkolwiek inną nieprawidłowość, fakt ten winien być niezwłocznie stwierdzony przez dwóch funkcjonariuszów. Funkcjonariusze ci przeprowadzają w kartach listowych lub osobnych spisach niezbędne poprawki, przekreślając błędne wpisy w ten sposób, by pierwotne wpisy pozostały czytelne. Poza widocznymi omyłkami, poprawki wniesione do sprostowań mają większe znaczenie aniżeli dane pierwotnego wpisu.

Jeżeli urząd otrzyma karty listowe lub spisy osobne, nie przeznaczone dla niego, wówczas przesyła je do urzędu przeznaczenia lub też, jeżeli przepisy wewnętrzne tego wymagają, tylko uwierzytelnione kopie tych dokumentów.

3. O faktach stwierdzonych przesyła się zawiadomienie o niedokładnościach do urzędu, z którego pochodzi odsyłka, w razie rzeczywistego braku - również do ostatniego urzędu pośredniczącego pierwszą pocztą, której można użyć po całkowitym sprawdzeniu odsyłki.

W zawiadomieniu należy wyszczególnić jak najdokładniej o jaki worek, pakiet lub przesyłkę chodzi.

Duplikat zawiadomienia o niedokładnościach przesyła się w taki sam sposób jak oryginał Zarządowi, któremu podlega urząd wysyłający odsyłkę, jeżeli Zarząd ten żąda duplikatu. Jeżeli chodzi o ważne nieprawidłowości, nasuwające podejrzenie zaginięcia lub ograbienia, wówczas do zawiadomienia o usterce, przeznaczonego do urzędu pochodzenia dołącza się, w miarę możności kopertę lub worek jak również, sznurek i pieczęć lub plombę, użytą do zamknięcia pakietu lub worka z przesyłkami poleconymi. Podobnie postępuje się z kopertą lub workiem zewnętrznym, wraz z ich sznurkami, chorągiewką, pieczęcią lub plombą, ilekroć przesłanie tych dowodów jest możliwe.

W obrocie z Zarządami, które wymagają nadsyłania duplikatów, dowody rzeczowe wyżej przytoczone dołącza się, do duplikatów.

Ponadto w przypadkach przewidzianych w §§ 1 i 2 niniejszego artykułu można zawiadomić w drodze telegraficznej, na koszt Zarządu wysyłającego telegram, urząd pochodzenia odsyłki i w razie potrzeby, ostatni pośredniczący urząd wymiany.

Zawiadomienie telegraficzne należy przesłać każdorazowo, gdy odsyłka nosi widoczne ślady obrabowania, a to w tym celu, aby urząd wysyłający lub pośredniczący przystąpił niezwłocznie do wyjaśnienia sprawy i w danym razie zawiadomił również drogą telegraficzną Zarząd poprzedni, dla przeprowadzenia dalszych dochodzeń.

4. Jeżeli brak odsyłki spowodowany został nieosiągnięciem połączenia lub jeżeli w wykazie zdawczym brak odsyłki wyjaśniono w sposób zadawalający, sporządzanie zawiadomienia wymagane jest tylko wówczas, jeżeli odsyłka nie nadejdzie do urzędu przeznaczenia najbliższą pocztą.

Przesłanie duplikatu przewidziane w § 3 można odłożyć, jeżeli się przypuszcza, że powodem braku odsyłki jest jej opóźnienie lub mylne skierowanie.

Z chwilą nadejścia odsyłki, o której braku zawiadomiono urząd pochodzenia lub też, w danym razie, ostatni, urząd wymiany pośredniczący, należy wystosować do tych urzędów drugie zawiadomienie o niedokładnościach, oznajmiające o odbiorze tej odsyłki.

5. Urzędy, do których zostały przesłane zawiadomienia o niedokładnościach, zwracają je jak najszybciej po ich zbadaniu i umieszczeniu na nich w razie potrzeby swoich uwag.

Jeżeli zawiadomienia te nie zostaną zwrócone Zarządowi, od którego pochodzą, w terminie dwumiesięcznym od dnia ich wysłania, będą one uważane, aż do chwili złożenia dowodów przeciwnych, jako uznane przez urzędy, do których zostały przesłane.

Termin ten w obrocie z krajami odległymi przedłuża się do czterech miesięcy.

6. Jeżeli urząd odbierający, do którego należy sprawdzenie odsyłki, nie prześle urzędowi pochodzenia lub zależnie od przypadku, ostatniemu urzędowi wymiany pośredniczącemu najbliższą pocztą, której można użyć po sprawdzeniu odsyłki, zawiadomienia o jakichkolwiek nieprawidłowościach, to aż do chwili złożenia dowodów przeciwnych odsyłkę i jej zawartość uważa się za otrzymaną prawidłowo. To samo domniemanie dotyczy nieprawidłowości, o których nie wspomniano w zawiadomieniu o niedokładnościach lub które nie podano dokładnie.

7. Zawiadomienia o niedokładnościach i duplikaty są przekazywane jako przesyłki polecone.

Artykuł  163.

Zwrot próżnych worków.

1. Jeżeli zainteresowane Zarządy nie zawarły porozumienia odmiennego, worki próżne należy zwracać najbliższą pocztą w odsyłce bezpośredniej dla kraju, którego własnością są te worki. Ilość worków zwróconych w każdej odsyłce wpisuje się w rubryce "Wpisy służbowe" (Indications de service) karty listowej.

Zwrot odbywa się między wyznaczonymi do tego urzędami wymiany.

Próżne worki należy zwinąć w odpowiednie pakiety; zależnie od przypadku deszczułki do chorągiewek jak również chorągiewki płócienne, pergaminowe lub z innego trwałego materiału wkłada się do zwracanych worków.

Pakiety należy zaopatrzyć w chorągiewkę, wskazującą nazwę urzędu wymiany, z którego worki otrzymano, ilekroć worki zwraca się za pośrednictwem innego urzędu wymiany.

Jeżeli ilość zwracanych próżnych worków jest niezbyt duża, można je włożyć do worków z przesyłkami listowymi; w przeciwnym razie należy je umieścić osobno w workach opieczętowanych i zaopatrzonych w. chorągiewki z adresem odnośnych urzędów wymiany. Chorągiewki należy zaopatrzyć napisem "Próżne worki" (Sacs vides).

2. W razie, gdyby kontrola sprawowana przez Zarząd odnośnie zwrotu worków do niego należących wykazała, że 10% ogólnej ilości worków, używanych w ciągu roku do sporządzania odsyłek, nie zostało zwróconych do końca tego roku, Zarząd, który nie jest w stanie ustalić zwrotu worków próżnych, obowiązany jest wynagrodzić Zarządowi wysyłającemu wartość brakujących worków. Wynagrodzenie to należy się również w tym przypadku, jeżeli ilość worków nie dosięga wprawdzie 10%, ale przekracza 50 sztuk.

Każdy Zarząd ustala co pewien czas i jednolicie dla każdego rodzaju worków, używanych przez swe urzędy wymiany, przeciętną ich wartość we frankach, i podaje ją do wiadomości Zarządów zainteresowanych za pośrednictwem Biura międzynarodowego.

CZĘŚĆ  VII.

POSTANOWIENIA O NALEŻNOŚCIACH TRANZYTOWYCH.

ROZDZIAŁ  I.

CZYNNOŚCI STATYSTYCZNE.

Artykuł  164.

Statystyka należności tranzytowych.

1. Koszta tranzytu, przypadające w myśl artykułu 75 i następnych Konwencji, zestawia się na podstawie danych statystycznych, zbieranych co trzy lata, na przemian albę podczas pierwszych czternastu lub pierwszych dwudziestu ośmiu dni miesiąca maja, albo w ciągu czternastu lub pierwszych dwudziestu ośmiu dni następujących po dniu 14 października.

Statystyka będzie wykonywana w drugim roku każdego trzyletniego okresu.

Odsyłki sporządzane na okrętach są objęte statystyką, jeżeli są wyładowywane podczas okresu statystyki.

2. Statystyka z października listopada 1939 roku, jak również odnośne rachunki sporządzone według postanowień Konwencji Kairskiej, będą obowiązywały do końca roku 1940.

Statystyka z maja 1942 roku będzie miała zastosowanie na lata 1941, 1942 i 1943: natomiast statystyka z października-listopada 1945 - do lat 1944, 1945 i 1946.

3. Wypłaty rocznych należności tranzytowych, przypadających z każdej statystyki, należy dokonywać w dalszym ciągu prowizorycznie, aż do czasu kiedy rachunki sporządzone według następnej statystyki będą uznane lub uważane za uznane (poniższy artykuł 173). Wówczas następuje wyrównanie należności dokonanych prowizorycznie.

4. Jeżeli w kierowaniu przesyłek listowych z jednego kraju do drugiego zachodzi poważna zmiana i jeżeli ta zmiana dotyczy jednego lub kilku okresów, wynoszących razem przynajmniej 12 miesięcy; wówczas każdy Zarząd zainteresowany może zażądać rewizji rachunków należności tranzytowych. W danym razie kwoty, które mają zapłacić Zarządy krajów wysyłających, ustala się zależnie od połączeń pocztowych pośredniczących rzeczywiście używanych, lecz ogólna waga odsyłek, służąca za podstawę przy nowych rachunkach, powinna być zasadniczo ta sama, co i waga odsyłek, odprawianych w okresie statystyki, o której mowa w § 1. Jeżeli nie można osiągnąć zgody co do podziału, należy przeprowadzić specjalną statystykę, celem uregulowania podziału wagi pomiędzy różne zainteresowane Zarządy. Żadna zmiana w kierowaniu przesyłek listowych do pewnego kraju nie może być uważana za poważną, jeżeli nie powoduje ona zmiany ponad 5.000 franków rocznie w rachunkach między Zarządem kraju pochodzenia i zainteresowanym Zarządem pośredniczącym.

Jeżeli zmiana powoduje przekroczenie tej kwoty, znajduje ona odzwierciedlenie w rozrachunkach Zarządu kraju pochodzenia z Zarządami, które zapewniają przewóz po zaszłej zmianie nawet wówczas, gdyby wywołane tym zmniejszenie w rachunkach powodowało nieosiągnięcie dla niektórych Zarządów ustalonego minimum. Rewizji rachunków, jako też ewentualnie przeprowadzenia specjalnej statystyki, można żądać tylko wtedy, kiedy zmiana w kierowaniu odnośnych przesyłek trwała co najmniej dziewięć miesięcy. Jednakże dane tej statystyki są uwzględniane dopiero wtedy, jeżeli okres dwunastomiesięczny jest rzeczywiście osiągnięty.

Jeżeli ustalone zostanie podczas statystyki specjalnej, że waga ogólna odsyłek, wymienionych między dwoma Zarządami i przewożonych przez Zarząd trzeci, zwiększyła się o 100% lub zmniejszyła o 50% w stosunku do danych z ostatniego okresu statystyki oraz, jeżeli zmiany w rachunku Zarządu trzeciego ulegnie z tego tytułu zmianie o przeszło 5.000 franków rocznie, nowa ustalona waga ma służyć za podstawę przy obliczaniu należności tranzytowych, przypadających temu Zarządowi.

Również, jeżeli Zarząd pośredniczący stwierdzi w ciągu sześciu miesięcy, następujących po statystyce, że między odprawą pewnego Zarządu podczas okresu statystyki a ruchem normalnym, istnieje różnica wynosząca co najmniej 20% ogólnej wagi ładunku, Zarząd zainteresowany może wymagać przeprowadzenia nowej statystyki, jeżeli spowodowana tym zmiana w obrachunku pomiędzy dwoma Zarządami wyniesie ponad 5.000 franków rocznie.

Artykuł  165.

Sporządzanie i oznaczanie odsyłek zamkniętych w okresie statystyki.

1. Podczas każdego okresu statystyki, przy wymianie przesyłek listowych w odsyłkach zamkniętych, przewożonych przez obszar lub za pomocą połączeń jednego lub kilku Zarządów pośredniczących, należy używać osobnych worków dla "listów i kartek pocztowych" i dla "innych przesyłek listowych".

Ilość worków używanych do sporządzenia odsyłki ma być ograniczona do ścisłego minimum.

Obowiązek formowania oddzielnych worków dla "listów, i kartek pocztowych" i dla "innych przesyłek listowych; nie odnosi się do odsyłek, których ogólna waga brutto nie przewyższa 3 kg; to znaczy wagi przeciętnej przyjętej dla worków lekkich w myśl niżej podanego artykułu 173. Każdy więc Zarząd może w podobnym przypadku łączyć wszystkie przesyłki w jeden worek który wlicza się wtedy jako worek "L.C.". Jest oczywiste, że tego rodzaju odsyłka nie może zawierać żadnego worka, za który przypadałaby koszta tranzytu.

Jeżeli objętość odsyłek pozwala na to, osobne worki z przesyłkami różnego rodzaju (L. C. i A. O.) o jednakowym miejscu przeznaczenia winny być włączone do jednego worka zbiorczego.

2. Wbrew postanowieniom podanym w artykułach 158 i 159, każdy Zarząd może, podczas okresu statystyki, wkładać przesyłki polecone i ekspresowe, inne niż listy i kartki pocztowe, do jednego z worków przeznaczonych dla "innych przesyłek", zaznaczając powyższą okoliczność w karcie listowej; jeżeli jednak przesyłki, w myśl wspomnianych artykułów 158 i 159, są zawarte w worku z listami, należy przy statystyce uważać je jako listy.

3. Podczas okresu statystyki wszystkie odsyłki przewożone w tranzycie winny być zaopatrzone oprócz w chorągiewki zwykłe, również w chorągiewkę specjalną z napisem dużymi literami "Statystyka" (Statistique), z dodaniem do niej wskazówki podającej wagę 5 kilogramów, 15 kilogramów lub 30 kilogramów, zależnie od kategorii wagi (niżej podany artykuł 166, § 1). Na chorągiewce "Statystyka" (Statistique) należy poza tym umieścić napis "L.C." lub "A.O.", zależnie od przypadku.

4. Co się tyczy worków, które zawierają tylko worki próżne, lub przesyłki listowe wolne od wszelkich "należności tranzytowych (artykuł 76 Konwencji), należy umieszczać na nich po napisie "Statystyka" (Statistique) słowo "Wolny" (Exempt).

5. Jeżeli poszczególne worki tworzące odsyłkę są złączone w jeden worek zbiorczy, winien on być zaopatrzony w specjalną chorągiewkę "Statystyka", na której dodaje się litery "S.C". Wskazówki, dotyczące statystyki, które znajdują się na workach wewnętrznych, nie są powtarzane na worku zbiorczym.

Artykuł  166.

Stwierdzenie ilości worków i wagi odsyłek zamkniętych.

1. Jeżeli chodzi o odsyłki, za które przypadają należności tranzytowe, urząd wymiany wysyłający używa specjalnej karty listowej według załączonego wzoru C 19. Wpisuje on do tej karty listowej ilość worków, rozdzielając zależnie od przypadku na następujące kategorie:

Opis worków	Ilość worków, których waga brutto
	nie przewyższa 5 kg (worki lekkie)	przekracza 5 kg nie przewyższa jednak 15 kg (worki średnie)	przekracza 15 kg nie przewyższa jednak 30 kg (worki ciężkie)
1	2	3	4
L. G.
A. O.
Ilość worków wolnych od należności tranzytowych

Ilość worków wolnych od należności tranzytowych ma się równać ogólnej liczbie worków, zaopatrzonych napisem "Statystyka - Wolny" (Statistique-Exempt), stosownie do przepisów artykułu 165, § 4.

2. Wpisy w kartach listowych sprawdza urząd wymiany kraju przeznaczenia. Jeżeli urząd ten stwierdzi omyłkę w liczbach wpisanych, wówczas poprawia te wpisy w karcie listowej i o błędzie natychmiast daje znać wysyłającemu urzędowi wymiany za pomocą zawiadomienia o usterce, sporządzonego według załączonego wzoru C 20. jednakże jeżeli chodzi o wagę worka wskazówkę, wysyłającego urzędu wymiany należy uważać za ważną, jeżeli waga rzeczywista nie przewyższa o 250 gramów najwyższej, wagi tej kategorii worków, do której odnośny worek został zaliczony.

Artykuł  167.

Sporządzanie wykazów odsyłek zamkniętych.

1. W jak najkrótszym czasie, po ukończeniu czynności statystycznych, urzędy przeznaczenia sporządzają wykazy według załączonego wzoru C 21 w tylu egzemplarzach, ile jest Zarządów zainteresowanych łącznie z Zarządem kraju nadania, i przesyłają je urzędom wymiany Zarządu wysyłającego do uznania. Te ostatnie urzędy przesyłają uznane wykazy do swego Zarządu centralnego, w celu rozdzielenia ich między Zarządy zainteresowane.

2. Jeżeli wykazy C21 nie nadeszły, lub też nadeszły, w ilości niedostatecznej do urzędów wymiany Zarządu nadawczego w ciągu trzech miesięcy (cztery miesiące w obrocie z krajami odległymi), licząc od dnia wysłania ostatniej objętej statystyką odsyłki, urzędy te sporządzają same odnośne wykazy, w dostatecznej ilości, według własnych danych i umieszczają na nich wskazówkę: "Wykazy C21 urzędu przeznaczenia nie nadeszły w terminie przepisanym" "Les relevés C21 du bureau destinataire ne sont pas parvenus dans le delai réglementaire". Po czym przesyłają je do swego Zarządu centralnego, w celu rozdziału ich między Zarządy zainteresowane.

Artykuł  168.

Spis odprawionych zamkniętych odsyłek tranzytowych.

1. Zarządy, które odprawiały odsyłki tranzytowe rozsyłają w czasie najkrótszym po ukończonym okresie statystyki, a najpóźniej, w terminie trzech miesięcy, z wyjątkiem przypadku, jeżeli droga przesłania nie może być ustalona w tym okresie, na druku odpowiadającym załączonemu wzorowi C22 wykaz tych odsyłek poszczególnym Zarządom, z których pośrednictwa korzystały.

2. Jeżeli w spisie tym umieszczono odsyłki tranzytowe, które w myśl postanowień artykułu 165 nie podlegają wpisaniu do wykazu C21, uzupełnia się spis odpowiednią uwagą objaśniającą, jak: "Worki próżne" (Sacs vides), "Przesyłki wolne od należności tranzytowej" (Correspondances exemptes).

Artykuł  169.

Wymiana odsyłek zamkniętych z okrętami wojennymi.

Sporządzanie wykazów C21, dotyczących odsyłek odprawianych lub otrzymywanych przez okręty wojenne, jest obowiązkiem Zarządów tych krajów, do których należą te okręty. Na chorągiewkach odsyłek odprawianych pod adresem okrętów wojennych w okresie statystyki należy podawać datę wysłania. W razie dosyłania tego rodzaju odsyłek, Zarząd dosyłający powiadamia o tym Zarząd kraju, do którego należy okręt.

Artykuł  170.

Zawiadomienie o tranzycie.

1. Gdy droga oraz środki przewozowe, jakie mają być użyte do przewozu odsyłek przewożonych w okresie statystyki, są nieznane lub niepewne, Zarząd kraju nadania obowiązany jest na żądanie Zarządu kraju przeznaczenia, sporządzić dla każdej odsyłki zawiadomienie koloru zielonego według załączonego wzoru C23. Zarząd kraju nadania może również wysłać to zawiadomienie bez formalnego żądania Zarządu kraju przeznaczenia, jeżeli okoliczności tego wymagają.

Karty listowe odsyłek, dla których sporządza się wspomniane zawiadomienie, mają być zaopatrzone w nagłówku bardzo widocznym napisem: "Zawiadomienie o tranzycie" (Bulletin de transit). Ten sam napis, podkreślony czerwonym ołówkiem ma być umieszczony na chorągiewkach specjalnych "Statystyka" (Statistique), o których mowa w artykule 165.

2. Zawiadomienie o tranzycie ma być przesłane luźno wraz z odsyłkami, których ono dotyczy, do różnych Zarządów, biorących udział w ich przewozie. W każdym zainteresowanym kraju urząd wymiany wejściowy i wyjściowy, z pominięciem wszystkich innych urzędów pośredniczących, wpisują do zawiadomienia dane, dotyczące tranzytu przez nich wykonanego. Ostatni urząd wymiany pośredniczący przesyła zawiadomienie C23 do urzędu przeznaczenia. Zawiadomienie to zwraca ten urząd urzędowi wysyłającemu jako załącznik do wykazu C21. Jeżeli brakuje zawiadomienia o tranzycie, żądanego lub zapowiedzianego w nagłówku karty listowej, urząd przeznaczenia odsyłki obowiązany jest reklamować je bezzwłocznie.

Artykuł  171.

Odchylenia od artykułów 166, 167 i 170.

Każdy kraj może zawiadomić inne kraje, za pośrednictwem Biura międzynarodowego, ażeby zawiadomienia o niedokładnościach, wzór C20, wykazy, wzór C21 i zawiadomienia o tranzycie, wzór C23, przesyłano do jego Zarządu centralnego.

Ten ostatni Zarząd, w. danym razie, w zastępstwie urzędów wymiany zestawia wykazy C21 Stosownie do przepisów artykułu 167, § 2.

Artykuł  172.

Połączenia nadzwyczajne.

Niezależnie od przewozu drogą powietrzną, do połączeń nadzwyczajnych, upoważniających do pobierania specjalnych kosztów tranzytowych, zalicza się jedynie, utrzymywaną dla przyśpieszonego przewozu drogą lądową, służbę tak zwanej Poczty Indyjskiej oraz specjalne połączenia samochodowe Palestyny lub też między Syrią i Irakiem.

ROZDZIAŁ  II.

RACHUNKOWOŚĆ. WYRÓWNYWANIE RACHUNKÓW.

Artykuł  173.

Obliczanie należności tranzytowych.

1. Przysporządzaniu rachunków za tranzyt worki lekkie, średnie i ciężkie, tak jak są określone w artykule 166, wpisuje się do rachunku odnośnej przeciętnej wagi. 3, 12 i 24 kilogramów.

2. Wagę odsyłek zamkniętych mnoży się przez 26 lub 13, zależnie od przypadku, a iloczyn tworzy podstawę rachunków szczegółowych, ustalających we frankach kwoty roczne, przypadające każdemu Zarządowi.

Jeżeli mnożnik 26 lub 13 nie odpowiada normalnej wymianie, odnośne Zarządy porozumiewają się co do zastosowania innego mnożnika, miarodajnego na przeciąg lat, do których odnosi się statystyka.

Do zestawienia rachunków powołany jest Zarząd wierzyciel, który je przesyła Zarządowi dłużnikowi.

3. W celu uwzględnienia wagi worków i opakowania, jako też tych rodzajów przesyłek listowych, które w myśl postanowień artykułu 76 Konwencji zwolnione są od wszelkich należności tranzytowych, z ogólnej kwoty podanej w rachunku odsyłek zamkniętych potrąca się 10%.

4. Szczegółowe rachunki należy sporządzać w podwójnych egzemplarzach na podstawie wykazów C21, na drukach według załączonego wzoru C24. Następnie należy je przesłać wraz z odnośnymi wykazami C21, Zarządowi wysyłającemu jak najrychlej, najpóźniej jednak w ciągu dziesięciu miesięcy po upływie zakończenia okresu statystyki.

5. Jeżeli Zarząd, który wysłał rachunek szczegółowy, nie otrzymał w ciągu czterech miesięcy od dnia jego wysłania, żadnego sprostosowania, rachunek ten uważa się za całkowicie uznany.

Artykuł  174.

Ogólny rozrachunek roczny. Pośrednictwo Biura międzynarodowego.

1. W braku odmiennego porozumienia między zainteresowanymi Zarządami, ogólny rachunek należności tranzytowych zestawia rocznie Biuro międzynarodowe.

2. Skoro tylko wzajemne rachunki między dwoma Zarządami zostały przez oba Zarządy, uznane, lub skoro można je uważać za całkowicie przyjęte (§ 5 artykułu 173), każdy Zarząd przesyła bez zwłoki do Biura międzynarodowego zestawienie, odpowiadające załączonemu wzorowi C25 i zawierające ogólne kwoty tych rachunków. Jednocześnie odpis tego zestawienia przesyła się zainteresowanemu Zarządowi. Po otrzymaniu takiego zestawienia od jednego Zarządu, Biuro międzynarodowe powiadamia o tym drugi zainteresowany Zarząd.

W saldzie opuszcza się centymy.

W razie stwierdzenia różnic między odpowiednimi danymi, dostarczonymi przez dwa Zarządy, Biuro międzynarodowe proponuje im porozumieć się i nadesłać mu cyfry ostatecznie ustalone.

Jeżeli jeden tylko Zarząd prześle zestawienie C25, dane tego Zarządu będą miarodajne, jeżeli odpowiedni wykaz Zarządu opóźniającego się nie nadejdzie do Biura międzynarodowego w odpowiednim terminie przed sporządzeniem najbliższego ogólnego rozrachunku rocznego.

W przypadkach przewidzianych w § 5 artykułu 173, na zestawieniach umieszcza się uwagę: "Żadna uwaga Zarządu-dłużnika nie nadeszła w czasie przepisanym" (Aucune observation de l'Administration débitrice n'est parvenue dans le délai réglementaire).

Jeżeli dwa Zarządu porozumiały się co do bezpośredniego wyrównywania rachunków, na zestawieniu C25 umieszcza się uwagę "rachunek wyrównany oddzielnie - do wiadomości" (Compte réglé à part - à titre d information); zestawień takich nie wciąga się do ogólnego rozrachunku rocznego.

3. Biuro międzynarodowe z końcem każdego roku, na podstawie nadesłanych mu do tego czasu zestawień, uważanych za uznane, sporządza ogólny rozrachunek roczny należności tranzytowych. W danym razie, Biuro stosuje się do przepisów ustalonych w § 3, artykułu 164 dla wypłat rocznych.

W rozrachunku tym podane są:

a) dług i wierzytelność każdego Zarządu;

b) saldo bierne lub czynne każdego Zarządu;

c) kwoty do uregulowania przez Zarządy dłużne;

d) kwoty należne, Zarządom-wierzycielom.

Biuro międzynarodowe stara się drogą kompensacji, ograniczyć ilość dokonywanych wypłat do minimum.

4. Biuro międzynarodowe obowiązane jest przesyłać Zarządom ogólne rozrachunki roczne, możliwie jak najprędzej i nie później aniżeli przed upływem pierwszego kwartału roku następującego po sporządzeniu rachunków.

Artykuł  175.

Uregulowanie należności tranzytowych.

1. Saldo otrzymane z, ogólnego rozrachunku rocznego, sporządzonego przez Biuro międzynarodowe lub z oddzielnych rozrachunków, jak również w danym razie wypłatę przewidzianą w artykule 164, § 3, Zarząd-dłużnik uiszcza Zarządowi-wierzycielowi w jeden z niżej podanych sposobów:

a) do wyboru Zarządu-dłużnika w złocie, za pomocą czeku lub weksli, odpowiadających warunkom podanym w poniższym § 2 i płatnych na okaziciela w stolicy lub ośrodku handlowym kraju wierzyciela, lub

b) stosownie do układu między dwoma Zarządami, za pośrednictwem banku, korzystającego z działu przelewów Banku Wypłat Międzynarodowych w Bazylei (Banque des Règlements Internationaux à Bâle) lub jakimkolwiek innym sposobem.

2. W razie wykonywania wypłaty za pomocą czeków lub weksli, czeki te lub weksle winny być wystawione w walucie kraju, którego główny bank emisyjny lub inna oficjalna instytucja emisyjna zakupuje i sprzedaje złoto lub dewizy złote za walutę danego kraju, po kursach stałych, określonych ustawą lub na mocy specjalnego porozumienia z Rządem.

Jeżeli waluty kilku krajów odpowiadają tym warunkom, do kraju-wierzyciela należy określenie odpowiadającej mu waluty. Przeliczenia dokonuje się według parytetu złota obu walut.

3. W razie porozumienia się obu krajów w tej sprawie, czeki lub weksle mogą również być wystawione w walucie kraju-wierzyciela, nawet gdyby ta waluta nie odpowiadała warunkom przewidzianym w § 2. W tym przypadku saldo zamienia się według parytetu monet złotych na walutę kraju odpowiadającego warunkom, przewidzianym w § 2. Otrzymany w ten sposób wynik zamienia się następnie na walutę kraju-dłużnika i z tej ostatniej na walutę kraju-wierzyciela, po kursie giełdy stolicy lub ośrodka handlowego kraju - dłużnika w dniu zakupu czeku lub weksla.

4. Jeżeli kwota salda przekracza 5.000 franków w złocie, na życzenie Zarządu-wierzyciela, należy podać w drodze telegraficznej i na koszt tego Zarządu, datę przesiania czeku lub weksla oraz datę jego zakupu i kwotę.

5. Koszty wypłaty ponosi Zarząd-dłużnik, z wyjątkiem kosztów nadzwyczajnych, jak to kosztów clearingu, nałożonych przez kraj - wierzyciela.

6. Wypłata wspomniana wyżej ma być dokonana możliwie w jak najkrótszym czasie, najpóźniej jednak przed upływem czterech miesięcy od dnia wysłania rozrachunku przez Biuro międzynarodowe lub od dnia wezwania płatniczego, przesłanego Zarządowi-dłużnikowi przez Zarząd-wierzyciela, jeżeli chodzi o rachunek, wyrównywany oddzielnie. Termin ten może być przedłużony do pięciu miesięcy w obrocie z krajami odległymi.

Po upływie tych terminów kwoty należne są oprocentowane po 5% rocznie, licząc od dnia upływu wspomnianych terminów,

7. Jeżeli wypłata nie będzie dokonana w ciągu roku od upływu terminów ustalonych w § 6, Zarządowi-wierzycielowi wolno w odniesieniu do kwot, dla których rozrachunek ustala Biuro międzynarodowe, poinformować o tym wspomniane Biuro, które zwraca się do Zarządu-dłużnika, o wyrównanie należności w terminie, który nie może przekraczać czterech miesięcy.

Jeżeli wypłata kwot przewidzianych w ustępie poprzednim, nie nastąpi aż do upływu tego nowego terminu, Biuro międzynarodowe umieszcza je w najbliższym ogólnym rozrachunku rocznym na dobro Zarządu-wierzyciela. W tym przypadku należą się procenty składane, to znaczy, że w końcu każdego roku aż do chwili wypłaty dodaje się procent od kapitału.

W przypadku zastosowania postanowień poprzedniego ustępu odnośny ogólny rozrachunek jak również rozrachunki w ciągu czterech następnych lat nie mają, w miarę możności, zawierać w saldach Tabeli 2 kwot do zapłacenia przez uchwalający się Zarząd zaintesowanemu Zarządowi-wierzycielowi.

CZĘŚĆ  VIII.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

ROZDZIAŁ  JEDYNY.

Artykuł  176.

Kupony na odpowiedź.

1. Kupony na odpowiedź odpowiadają załączonemu wzorowi C 26. Kupony drukuje Biuro międzynarodowe na papierze, zaopatrzonym za pomocą wodnego znaku dużymi literami "U. P. U." i dostarcza je Zarządowi po cenie kosztu.

2. Każdy Zarząd ma prawo:

a) zaopatrzyć kupony za pomocą dziurkowania znakami odróżniającymi, które by nie przeszkadzały odczytaniu tekstu i nie utrudniały sprowadzanie tych kuponów,

b) zmieniać odręcznie lub sposobem drukarskim cenę sprzedażną, wskazaną na kuponach.

3. W rozrachunkach między Zarządami wartość kuponu na odpowiedź ustala się na 28 centymów za sztukę.

4. W braku odmiennego porozumienia wymienione kupony przesyła się corocznie, najpóźniej po upływie trzech miesięcy od upływu roku, Zarządom, które je puściły w obieg, podając ogólną ich ilość i wartość.

5. Skoro dwa Zarządy uzgodnią ilość kuponów wymienionych w ich wzajemnym obrocie, każdy Zarząd sporządza i przesyła Biuru międzynarodowemu wykaz, odpowiadający załączonemu wzorowi C27, zawierający saldo bierne lub czynne, wówczas jeżeli saldo to przekracza 25 franków i jeżeli nie został przewidziany oddzielny rozrachunek między dwoma krajami.

W razie braku uzgodnienia w ciągu sześciu miesięcy, Zarząd-wierzyciel zestawia swój rachunek i przesyła go do Biura międzynarodowego.

W razie, gdy jeden tylko Zarząd nadeśle wykaz, dane tego Zarządu są miarodajne.

Saldo wstawia Biuro międzynarodowe do rozrachunku rocznego, a wypłata salda odbywa się na warunkach ustalonych w artykule 175.

6. Jeżeli w stosunkach między dwoma Zarządami saldo roczne nie przekracza 25 franków, Zarząd-dłużnik zwolniony jest od wszelkiej zapłaty.

Artykuł  177.

Karty tożsamości.

1. Każdy Zarząd wyznacza urzędy lub miejsca służbowe, które upoważnione są do wystawiania kart tożsamości,

2. Karty te wystawia się na drukach według załączonego wzoru C28. Druków tych dostarcza Biuro międzynarodowe po cenie własnych kosztów.

3. Z chwilą ubiegania się o wydanie karty, proszący ma złożyć swoją fotografię i udowodnić tożsamość swej osoby. Zarządy ogłoszą niezbędne przepisy, aby karty tożsamości były wydawane tylko po dokładnym sprawdzeniu tożsamości ubiegającego się.

Funkcjonariusz wpisuje podanie do rejestru, wypełnia atramentem i literami łacińskimi dane, wymagane nadrukiem karty tożsamości, umacnia na niej fotografię w miejscu na to wyznaczonym, umieszcza znaczek pocztowy, odpowiadający pobranej należności, w ten sposób, iż jedna połowa znaczka znajduje się na fotografii - druga na karcie, po czym unieważnia znaczek bardzo wyraźnym odciskiem datownika.

Następnie umieszcza znowu odcisk datownika lub pieczęci urzędowej w ten sposób, by odcisk obejmował jednocześnie górną część fotografii i kartę, odtwarza ten sam odcisk na przedniej stronie karty, podpisuje ją i wręcza interesantowi, po uprzednim złożeniu przez niego podpisu.

4. Jeżeli rysy twarzy właściciela uległy zmianie do tego stopnia, że nie odpowiadają fotografii lub rysopisowi, kartę tożsamości należy odnowić.

5. Każdy kraj może wydawać karty tożsamości obrotu międzynarodowego według przepisów, stosowanych do kart danego rodzaju używanych w jego obrocie wewnętrznym.

Zarządy mogą dołączyć kartkę do druku C28, przeznaczoną na wpisywanie specjalnych uwag dla potrzeb swej służby wewnętrznej.

Artykuł  178.

Wymiana odsyłek z okrętami wojennymi.

1. Wprowadzenie wymiany odsyłek zamkniętych między Zarządem pocztowym a eskadrami lub okrętami wojennymi tego samego narodu, lub miedzy jedną eskadrą lub okrętem wojennym a inną eskadrą lub okrętem wojennym tego samego kraju, należy jeżeli to jest możliwe, podać zawczasu do wiadomości Zarządom pośredniczącym.

2. Adres takich odsyłek należy sformułować w sposób następujący:

Du bureau de ...... le division navale (narodowość) de ....... (oznaczenie eskadry) à ......

Pour le bâtiment (narodowość) le (nazwa okrętu) albo à ...... (kraj)

De la division navale (narodowość) de (oznaczenie eskadry) à ..... (kraj)

Du bâtiment (narodowość) le (nazwa okrętu) à .....

Pour le bureau de ........ (kraj)

lub:

De la division navale (narodowość) de (oznaczenie eskadry) à ...... (kraj) la division navale (narodowość) de ..... oznaczenie eskadry à .......

Pour le bâtiment (narodowość) le (nazwa okrętu) à ..... (kraj)

3. Odsyłki przeznaczone lub pochodzące od eskard lub okrętów wojennych, są kierowane, w braki oznaczenia specjalnej drogi na adresie, najszybszym: połączeniami i na tych samych warunkach, jak to ma miejsce przy przewozie odsyłek wymienianych miedzy urzędami pocztowymi.

Kapitan okrętu pocztowego przewożącego odsyłki, przeznaczone dla eskadry lub okrętu wojennego, przechowuje je do dyspozycji komendanta odnośnej eskadry lub okrętu wojennego, na wypadek gdyby ten komendant w drodze zażąda! od okrętu wydania mu odsyłek.

4. Jeżeli okręty nie znajdują się w miejscu przeznaczenia w chwili nadejścia tam adresowanych do nich odsyłek, odsyłki te pozostają na przechowaniu w urzędzie pocztowym aż do podjęcia ich przez adresata lub aż do czasu dosłania ich do innej miejscowości. Dosłania może żądać albo Zarząd pocztowy kraju pochodzenia, albo też komendant eskadry lub okrętu wojennego, dla których odsyłki te są przeznaczone, lub też wreszcie konsul tego samego kraju.

5. Odsyłki, na których umieszczono uwagę "do rąk konsula ....." (Aux soins du consul d ......) wydaje się wskazanemu konsulowi. Odsyłki te na żądanie konsula mogą być następnie ponownie przyjęte przez pocztę i zwrócone do miejsca nadana albo też dosłane do innego miejsca przeznaczenia.

6. Odsyłki, przeznaczone dla okrętu wojennego, uważa się jako odsyłki tranzytowe aż do chwili wydania ich komendantowi odnośnego okrętu wojennego, nawet w tych przypadkach" jeżeli w adresie pierwotnym wskazany jest urząd pocztowy lub konsul, któremu powierzono pośrednictwo w przewozie; wobec tego można je uważać za nadeszłe do miejsca przeznaczenia dopiero wówczas, kiedy będą doręczone właściwemu okrętowi wojennemu.

Artykuł  179.

Ceduły należnościowe. Rozrachunki dotyczące należności celnych itp.

1. Rozrachunki, dotyczące należności celnych itp., wypłacanych przez jeden Zarząd na rachunek drugiego, odbywają się na podstawie szczegółowych rachunków miesięcznych, sporządzanych według załączonego wzoru C29, przez Zarząd-dłużnika w walucie kraju-wierzyciela. Ceduły należnościowe wpisuje się do rachunku, w porządku alfabetycznym nazw urzędów, które zaliczkowo uiściły należności i według numerów porządkowych, podanych na cedułach.

Jeżeli pomiędzy dwoma tymi zainteresowanymi Zarządami odbywa się również wzajemna wymiana paczek w ich stosunkach wzajemnych mogą oni, w braku zawiadomienia odmiennego w rachunkach dotyczących ceduł należnościowych z obrotu paczkowego, umieszczać również rachunki, dotyczące wymiany przesyłek listowych.

2. Rachunek szczegółowy wraz z cedułami należnościowymi przesyła się Zarządowi wierzycielowi najpóźniej w końcu miesiąca, następującego po miesiącu, do którego on się odnosi. Negatywnych rachunków nie sporządza się.

3. Sprawdzanie rachunków odbywa się na warunkach ustalonych przez Regulamin dotyczący przekazów pocztowych.

4. Rozrachunki są przedmiotem specjalnej likwidacji. Jednakże każdy Zarząd może żądać, ażeby te rachunki były dołączane, albo do rachunków, dotyczących przekazów pocztowych, albo też do rachunków CP 15 lub CP 16, dotyczących paczek.

Artykuł  180.

Druki do użytku publiczności.

Jako druki do użytku publiczności, w myśl artykułu 31, § 2 Konwencji, uważa się następujące druki:

C 1 (Nalepka celna),

C 2 (Deklaracja celna),

C 3 (Ceduła należnościowa),

C 5 (Poświadczenie odbioru),

C 8 (Międzynarodowy przekaz pobraniowy),

C 10 (Koperta do dosyłania),

C 11 (Żądanie wycofania przesyłki, zmiany adresu przesyłki, zmiany pobrania),

C 12 (Reklamacja zwykłej przesyłki nienadeszłej),

C 13 (Reklamacja przesyłki poleconej, itp.),

C 26 (Kupon na odpowiedź),

C 28 (Karta tożsamości).

Artykuł  181.

Termin przechowania dokumentów.

Dokumenty, dotyczące służby międzynarodowej, należy przechowywać najmniej przez dwa lata, licząc od dnia następującego po dacie, do której dokumenty się odnoszą.

Artykuł  182.

Adres telegraficzny.

W korespondencji telegraficznej, wymienianej wzajemnie, Zarządy używają adresu telegraficznego "Postgen" z dodaniem nazwy miasta, w którym znajduje się siedziba Zarządu centralnego.

Przy korespondencji, kierowanej do innych urzędów aniżeli Zarząd centralny kraju przeznaczenia, adres winien brzmieć "Postbur", z dodaniem nazwy miasta, do którego telegram jest adresowany.

CZĘŚĆ  IX.

BIURO MIĘDZYNARODOWE.

ROZDZIAŁ  JEDYNY.

Artykuł  183.

Kongresy i Konferencje.

Biuro międzynarodowe przygotowuje prace Kongresów i Konferencyj; zajmuje się drukowaniem i rozdziałem potrzebnych dokumentów.

Dyrektor tego Biura uczestniczy w posiedzeniach Kongresów i Konferecyj oraz bierze udział w obradach, jednakże bez głosu rozstrzygającego.

Artykuł  184.

Informacje, żądania zmiany Aktów.

Biuro międzynarodowe obowiązane jest w każdej chwili udzielać członkom Związku wszelkich informacyj, jakie okazałyby się im potrzebne w sprawach, dotyczących służby pocztowej.

Biuro międzynarodowe wdraża postępowanie co do wniosków, dotyczących zmiany lub wykładni przepisów, które obowiązują Związek, i ogłasza wyniki zasięgniętych opinij.

Artykuł  185.

Wydawnictwa.

1. Biuro międzynarodowe wydaje, posiłkując się dostarczanym mu materiałem, specjalne czasopismo w językach: niemieckim, angielskim, hiszpańskim i francuskim.

2. Na podstawie danych, nadsyłanych mu w myśl poniżej podanego artykułu 193, Biuro ogłasza zbiór urzędowy wszystkich informacyj ogólnych co do wykonywania w każdym kraju Konwencji i Regulaminu.

Podobne zbiory co do wykonywania Porozumień ogłasza się na życzenie Zarządów, uczestniczących w tych Porozumieniach.

3. Biuro międzynarodowe ogłasza również na podstawie danych dostarczonych przez Zarządy:

a) Zbiór informacyj, dotyczących organizacji Zarządów Związku i ich organów wewnętrznych;

b) zbiór opłat stosowanych przez Zarządy w ich obrocie wewnętrznym;

c) wykaz przedmiotów zakazanych do wwozu;

d) wykaz linij okrętowych;

e) wykaz odległości kilometrowych odnoszących się do lądowych dróg przewozu;

f) wykaz krajów odległych 1 zaliczonych do odległych;

g) tabelę ekwiwalentów.

4. Wszelkie ewentualne zmiany, dotyczące różnych dokumentów, wyszczególnionych w §§ 2 i 3, są podawane do wiadomości w drodze okólników.

5. Dokumenty, wydawane przez Biuro międzynarodowe, są rozsyłane Zarządom w stosunku do jednostek udziału, wyznaczonych dla każdego Zarządu, w myśl postanowień artykułu 25 Konwencji.

Egzemplarze dodatkowe tych dokumentów, których żądały Zarządy, podlegają osobnej opłacie, według kosztów własnych.

6. Biuro międzynarodowe obowiązane jest wydać spis alfabetyczny wszystkich urzędów pocztowych całego świata z umieszczeniem specjalnej wzmianki przy nazwach tych urzędów, które wykonywują pewne gałęzie służby pocztowej, ogólnie jeszcze nie stosowane. Spis ten uzupełnia się według stanu bieżącego za pomocą dodatków lub w inny sposób, uznany przez Biuro międzynarodowe za odpowiedni.

Spis ten otrzymują Zarządy w ilości po 10 egzemplarzy za jednostkę udziału, wyznaczoną poszczególnym Zarządom w myśl postanowień artykułu 25 Konwencji. Egzemplarze dodatkowe, których żądałyby Zarządy, podlegają osobnej opłacie, po cenie kosztów własnych.

Artykuł  186.

Sprawozdanie roczne.

Biuro międzynarodowe sporządza roczne sprawozdanie ze swych działalności i podaje do wiadomości wszystkim Zarządom.

Artykuł  187.

Język urzędowy Biura międzynarodowego.

Językiem urzędowym Biura międzynarodowego jest język francuski.

Artykuł  188.

Kupony na odpowiedź. Karty tożsamości.

Biuro międzynarodowe, obowiązane jest zająć się sporządzaniem kuponów na odpowiedź i kart tożsamości, i na żądanie zaopatrzyć w nie Zarządy.

Artykuł  189.

Zestawienie i wyrównywanie rachunków.

1. Biuro międzynarodowe obowiązane jest zbilansować i wyrównywać rachunki wszelkiego rodzaju, dotyczące międzynarodowej służby pocztowej między Zarządami, które pragną korzystać z pośrednictwa Biura. Zarządy porozumiewają się w tym celu między sobą i z Biurem międzynarodowym.

2. Na życzenie zainteresowanych Zarządów Biuru międzynarodowemu można przekazywać również rozrachunki telegraficzne w celu ich uwzględnienia w wyrównywaniu salda.

3. Każdy Zarząd zachowuje prawo sporządzania według swego uznania, specjalnych rachunków, dotyczących różnych gałęzi służby, i wyrównywania ich z odpowiednimi Zarządami, nie korzystając z pośrednictwa Biura międzynarodowego, któremu należy tylko podać gałęzie służby i kraje, odnośnie których prosi o jego pośrednictwo.

4. Zarządy, które korzystają z pośrednictwa Biura międzynarodowego przy bilansowaniu i wyrównywaniu rozrachunków, mogą zaniechać korzystania z tego pośrednictwa po trzymiesięcznym wypowiedzeniu.

Artykuł  190.

Sporządzanie rachunków.

1. Po wzajemnym sprawdzeniu i uzgodnieniu obustronnych rachunków szczegółowych, Zarządy-dłużnicy przesyłają Zarządom-wierzycielom, na każdy rodzaj czynności osobne uznanie długu, w którym podają we frankach i centymach wysokość salda z obustronnych rachunków szczegółowych, wymieniając równocześnie tytuł wierzytelności i odnośny okres czasu.

W braku odmiennego porozumienia, Zarząd, który dla celów wewnętrznej rachunkowości pragnie posiadać rachunki ogólne musi je sam sporządzić i przesłać do uznania odnośnemu Zarządowi.

Zarządy mogą porozumieć się co do odmiennego postępowania w stosunkach wzajemnych.

2. Każdy Zarząd przesyła do Biura międzynarodowego co miesiąc lub co kwartał wykaz, jeżeli ze względu na specjalne warunki jest to pożądane, w którym podaje swój stan posiadania z tytułu poszczególnych rachunków i ogólną kwotę, na jaką jest wierzycielem poszczególnych Zarządów związkowych; każda uwidoczniona w tych wykazach wierzytelność ma być stwierdzona uznaniem należności przez Zarząd-dłużnika.

Wykaz ten winien nadejść do Biura międzynarodowego najpóźniej w dniu 19 każdego miesiąca lub w ciągu pierwszego miesiąca każdego kwartału; w przeciwnym razie wykaz zostanie uwzględniony dopiero przy wyrównywaniu rachunków za następny miesiąc lub kwartał.

3. Biuro międzynarodowe stwierdza dokładność wykazów przez porównanie uznań. O każdym przypadku, wymagającym sprostowania, Zarządy zainteresowane otrzymują zawiadomienie.

Dług każdego Zarządu wobec innych Zarządów wpisuje się do zestawienia; zsumowanie kwot wyszczególnionych w poszczególnych kolumnach zestawienia stanowi ogólne saldo dłużne każdego Zarządu.

Artykuł  191.

Bilans ogólny.

1. Biuro międzynarodowe łączy wykazy i zestawienia w jeden ogólny bilans, zawierający.

a) ogólny dług i wierzytelność każdego Zarządu;

b) saldo bierne i czynne każdego Zarządu;

c) kwoty, które mają, wypłacić Zarządy-dłużnicy i podział tych kwot między Zarządy-wierzycieli.

Biuro międzynarodowe dokłada w miarę możności starań, aby każdy Zarząd mógł uregulować swe zobowiązania za pomocą tylko jednej lub najwyżej dwóch oddzielnych wypłat.

Jednakże Zarząd, którego wierzytelność u innego Zarządu przekracza zazwyczaj sumę 50.000 franków, ma prawo żądać zaliczek.

Powyższe zaliczki wpisuje zarówno Zarząd-wierzyciel, jak i Zarząd-dłużnik w końcu wykazów, przesyłanych do Biura międzynarodowego.

2. Uznania długu, przesyłane do Biura międzynarodowego, wraz z wykazami, układa się według Zarządów.

Uznania te służą za podstawę do zestawienia rozrachunku dla każdego zainteresowanego Zarządu. W rozrachunku tym podaje się.

a) kwoty poszczególnych rachunków, odnoszących się do różnych gałęzi służby;

b) ogólne kwoty, otrzymane z podsumowania wszystkich poszczególnych rachunków dla każdego zainteresowanego Zarządu;

c) kwoty należne wszystkim Zarządom-wierzycielom z każdej gałęzi służby oraz ich wysokość ogólną.

Ostateczna kwota musi się równać ogólnej kwocie długu, uwidocznionego w zestawieniu.

W końcu zestawienia likwidacyjnego należy podać różnicę między ogólną kwotą długu, a ogólną kwotą wierzytelności; różnica ta stanowi wynik otrzymany z wykazów nadsyłanych przez Zarządy do Biura międzynarodowego. Kwota netto nadwyżki długu lub wierzytelności powinna być równa saldu biernemu lub czynnemu, podanemu w zestawieniu ogólnym. Poza tym wykaz powyższy wskazuje Zarządy, na których dobro Zarząd-dłużnik ma dokonać wypłaty.

Biuro międzynarodowe ma przesłać zestawienia likwidacyjne Zarządom zainteresowanym najpóźniej do 22 każdego miesiąca.

Artykuł  192.

Wypłata.

Kwoty, należne na podstawie zakończonego rozrachunku przez jeden Zarząd drugiemu Zarządowi, winny być wypłacone w terminie możliwie najkrótszym najpóźniej jednak w ciągu piętnastu dni od otrzymania, wykazu likwidacyjnego dłużnika. Co do innych warunków zapłaty, obowiązują przepisy § 1, artykułu 175. Przepisy § 6 tego artykułu należy stosować wtedy, jeżeli w terminie oznaczonym saldo nie zostało wpłacone. Salda bierne lub czynne, nie przekraczające 500 franków, mogą być przeniesione do rozrachunku na następny miesiąc, jednakże tylko wtedy, jeżeli Zarządy zainteresowane nadsyłają Biuru międzynarodowemu wykazy miesięczne. To przeniesienie zaznacza się w zestawieniach i wyrównaniach dla Zarządów dłużnika i wierzyciela. Zarząd-dłużnik przesyła w danym razie Zarządowi-wierzycielowi uznanie długu na należną kwotę, celem umieszczenia w następnym wykazie.

Artykuł  193.

Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego.

1. Zarządy obowiązane są przesyłać sobie wzajemnie za pośrednictwem. Biura międzynarodowego w trzech egzemplarzach zbiór swoich znaczków pocztowych i wzorów nadruków, wytłaczanych maszyną do frankowania, z podaniem daty, od której znaczki pocztowe poprzedniego wydania wycofuje się z obiegu.

2. Poza tym Zarządy winny podawać Biuru międzynarodowemu:

a) określenie jakie przyjęły, stosownie do postanowień § 2, artykułu 106, jako równoznaczne z wyrażeniem: "Taxe perçue" (Opłata pobrana) lub "Port payé" (Opłata uiszczona);

b) opłaty zniżkowe, stosowane na podstawie artykułu 5 Konwencji, oraz wykaz relacyj, w których te opłaty mają zastosowanie;

c) wykaz opłat dodatkowych, pobieranych zgodnie z artykułami 37 i 77 Konwencji na pokrycie kosztów połączeń nadzwyczajnych, tudzież spis krajów, w obrocie z którymi te dodatkowe opłaty są stosowane, wreszcie ewentualnie spis połączeń, usprawiedliwiających pobieranie tej opłaty;.

d) wszelkie potrzebne wiadomości, dotyczące przepisów celnych, jak również zakazy lub ograniczenia, regulujące przywóz i tranzyt przesyłek pocztowych, w zakresie ich służby.

e) ilość deklaracyj celnych wymaganych dla przesyłek, podlegających kontroli celnej, kierowanych do danego kraju oraz języki, w jakich deklaracje te mogą być wystawione;

f) wskazówki, czy w przesyłkach opłacanych według taryfy dla listów lub próbek towarów dopuszczają lub nie dopuszczają, przedmiotów podlegających należnościom celnym;

g) spis długości w kilometrach dróg przewozu lądowego odsyłek w tranzycie na obszarze danego kraju;

h) spis linij okrętowych wychodzących z ich portów, a używanych do przewozu odsyłek, z podaniem drogi, odległości i czasu przejazdu między portem załadowania, a każdym z następnych portów, do których kolejno zawijają okręty, okresowości służby wraz z wyszczególnieniem krajów, którym w razie użycia statku mają być uiszczone należności za przewóz morski;

i) wykaz krajów odległych, i zaliczonych do odległych;

j) postanowienie co do swobody stosowania lub nie stosowania pewnych ogólnych zarządzeń Konwencji i Regulaminu;

k) użyteczne informacje co do ich organizacji wewnętrznej i pełnionych działów służby;

l) swoje opłaty pocztowe wewnętrzne.

3. Wszelkie zmiany informacyj podanych w § 2, należy niezwłocznie podawać do wiadomości.

4. Zarządy przesyłają Biuru międzynarodowemu po dwa egzemplarze wszelkich ogłaszanych przez nie wydawnictw, dotyczących zarówno służby wewnętrznej, jak i służby międzynarodowej.

Artykuł  194.

Statystyka ogólna.

1. Biuro międzynarodowe sporządza statystykę ogólną za każdy rok.

W tym celu Zarządy nadsyłają do Biura międzynarodowego możliwie wyczerpujące zestawienia danych statystycznych w formie wykazów, sporządzonych według załączonych wzorów C 30 i C 31. Wykazy C 30 należy nadsyłać z końcem lipca każdego roku; jednakże dane co do części I, II i IV tego wykazu należy podawać tylko co trzy lata w tym samym terminie. Dostarczone dane dotyczą zawsze roku poprzedniego.

2. Czynności służbowe, które wymagają rejestracji, stanowią przedmiot wykazów periodycznych, sporządzonych na podstawie dokonanych wpisów.

3. Co do wszelkich innych czynności służbowych przeprowadza się rokrocznie obliczenie przesyłek listowych wszelkiego rodzaju, bez podziału na listy, kartki, papiery handlowe, druki, próbki towarów i pakieciki, a przynajmniej co trzy lata - obliczenie każdego rodzaju przesyłek listowych.

Każdy Zarząd ustala sam termin i czas trwania tych obliczeń.

4. W przerwie między jedną, a drugą statystyką szczegółową ilość przesyłek poszczególnych rodzajów oblicza się na podstawie stosunku, jaki zachodzi między liczbami, ustalonymi na podstawie poprzedniej statystyki szczegółowej.

5. Biuro międzynarodowe daje do druku formularze statystyczne i rozsyła je do wypełnienia każdemu Zarządowi. Przy czym udziela Zarządom, które o to proszą, wszelkich niezbędnych wskazówek co do sposobu postępowania, które zapewniłoby jednolitość w czynnościach statystycznych.

Artykuł  195.

Wydatki Biura międzynarodowego.

1. Zwyczajne wydatki Biura międzynarodowego w ciągu roku nie mogą przekraczać sumy 350.000 franków.

2. Zarząd poczt szwajcarskich czuwa nad wydatkami Biura międzynarodowego, wydaje potrzebne zaliczki i sporządzi rachunek roczny, który następnie podaje się do wiadomości innym Zarządom.

3. Kwoty, wypłacone zaliczkowo przez Zarząd poczt szwajcarskich, stosownie do § 2, odnośne Zarządy dłużne mają zwrócić w terminie możliwie najkrótszym, a najpóźniej przed 31 grudnia tego roku, w którym został przesłany rachunek. Po upływie tego terminu kwoty należne podlegają oprocentowaniu po 5% rocznie na dobro tego Zarządu, począwszy od dnia upływu podanego terminu.

4. Pod względem udziału w wydatkach, kraje należące do Związku, podzielone są na klasy w sposób następujący.

1-sza klasa: Unia Południowo-Afrykańska, Niemcy, Stany Zjednoczone Ameryki, Republika Argentyna, Australia (Związek Państw), Kanada, Chiny, Hiszpania, Francja, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Indie brytyjskie, Włochy, Japonia, Nowa Zelandia, Polska, Związek Socjalistycznych Republik Rad;

2-ga klasa: -

3-cia klasa: Zespół Posiadłości Stanów Zjednoczonych Ameryki, Belgia, Brazylia, Egipt, Alger, Kolonie i Protektoraty francuskie w Indochinach, Zespół innych kolonij francuskich, Zespół Kolonij brytyjskich wraz z Terytoriami zamorskimi, Protektoratami i Terytoriami pod zwierzchnictwem lub pod mandatem, Meksyk, Holandia, Indie holenderskie, Rumunia, Szwecja, Związek szwajcarski, Czechosłowacja, Turcja, Królestwo Jugosławii;

4-ta klasa: Dania, Finlandia, Węgry, Irlandia, Korea, Norwegia, Portugalia, Kolonie portugalskie Zachodnio-Afrykańskie, Kolonie portugalskie Wschodnio-Afrykańskie, w Azji i Oceanii;

5-ta klasa: Bułgaria, Chili, Republika Kolumbia, Grecja, Iran, Maroko (Strefa hiszpańska), Maroko (z wyjątkiem Strefy hiszpańskiej), Peru, Tunis;

6-ta klasa: Afganistan, Albania, Boliwia, Republika Costa-Rica, Republika Kuba, Republika San Domingo, Republika Salwador, Ekwador, Gwatemala, Republika Haiti, Republika Honduras, Wschodnia Afryka włoska, Luksemburg, Nikaragua, Republika Panama, Paragwaj, Curacau i Surinam, Syjam, Republika Wschodnio-Urugwajska, Stany Zjednoczone Wenezueli;

7-ma klasa: Królestwo Arabii Saudyjskiej, kolonia Kongo belgijskie, Zespól Kolonij hiszpańskich, Irak, Islandia, Zespół Kolonij i Posiadłości włoskich oprócz Wschodniej Afryki włoskiej. Zespół Posiadłości japońskich, oprócz Korei, Państwa Lewantyńskie pod Mandatem francuskim (Syria i Liban), Republika Liberia, Filipiny Związek Państw, Republika San Marino, Państwo Miasto Watykan, Yemen.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  196.

Wejście w życie i czas ważności Regulaminu.

Niniejszy Regulamin będzie stosowany od dnia wejścia w życie Światowej Konwencji Pocztowej. Będzie on obowiązywał przez ten sam przeciąg czasu co i Konwencja, jeżeli na podstawie wzajemnego porozumienia zainteresowanych Zarządów nie zostanie odnowiony.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

Załącznik 

WZORY DRUKÓW

grafika

Przekład

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PRZEWOZU PRZESYŁEK LISTOWYCH DROGĄ POWIETRZNĄ.

TREŚĆ

Rozdział I.

Postanowienia ogólne.

Art.

1. Przesyłki listowe, dopuszczone do przewozu powietrznego

2. Wolność tranzytu

3. Kierowanie przesyłek listowych lotniczych

4. Przewóz powietrzny na pewnym tylko odcinku drogi

5. Opłaty i ogólne warunki przyjmowania przesyłek lotniczych

6. Przesyłki listowe lotnicze nieopłacone lub niedostatecznie opłacone

7 Doręczanie przesyłek listowych lotniczych

8. Dosyłanie i zwrot przesyłek listowych lotniczych.

Rozdział II.

Przesyłki polecone lub z podaną wartością.

9. Przesyłki polecone

10. Poświadczenie odbioru

11. Odpowiedzialność

12. Przesyłki z podaną wartością

Rozdział III.

Przyznawanie dopłat za przewóz powietrzny. Koszta przewozu

13. Przyznawanie dopłat za przewóz powietrzny

14. Koszta przewozu powietrznego za odsyłki zamknięte

15. Należność za przewóz pojedynczych przesyłek listowych lotniczych

Rozdział IV.

Biuro międzynarodowe.

16. Komunikaty przesyłane, do Biura międzynarodowego i do Zarządów

Rozdział V.

Rachunkowość. Wyrównywanie rachunków.

17. Statystyka dotycząca rozrachunków

18. Sporządzanie odsyłek lub odsyłek lotniczych w okresie statystyki, należności za przewóz powietrzny

19. Stwierdzanie wagi odsyłek lotniczych i przesyłek listowych lotniczych

20. Wykaz zamkniętych odsyłek lotniczych

21. Rachunek kosztów przewozu powietrznego, wyrównywany na podstawie statystyki

22. Rachunek należności za przewóz powietrzny

23. Ogólny rozrachunek

Rozdział VI.

Różne postanowienia.

24. Oznaczanie przesyłek listowych lotniczych

25. Oznaczanie odsyłek lotniczych

26. Sposób odprawiania przesyłek listowych lotniczych

27. Przeładowywanie odsyłek lotniczych

28. Napis na kartach listowych, kartach wartościowych i na nalepkach odsyłek lotniczych

29. Pośrednictwo przy cleniu przesyłek listowych podlegających należnościom celnym

30. Stosowanie Postanowień Konwencji i Porozumień

31. Wejście w życie i czas ważności przyjętych Postanowień

Protokół Końcowy Postanowień, dotyczących przewozu poczty listowej drogą powietrzną.

I. Koszty przewozu powietrznego odsyłek zamkniętych

II. Prawo zmniejszenia podstawowej skali wagi listowych przesyłek lotniczych

III. Dopłaty nadzwyczajne na korzyść pewnych krajów Europy.

Załączniki.

Wzory druków

A V 1. Wykaz linij powietrznych obsługiwanych krajów i opłat za przewóz lotniczy

A V 2. Wykaz wagi przesyłek listowych lotniczych

A V 3. Wykaz wagi brutto zamkniętych odsyłek lotniczych

A V 4. Wykaz wagi przesyłek listowych lotniczych.

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PRZEWOZU PRZESYŁEK LISTOWYCH DROGĄ POWIETRZNĄ.

ROZDZIAŁ I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

Artykuł  1.

Przesyłki listowe dopuszczone do przewozu powietrznego.

1. Do przewozu powietrznego na całej lub na części linii dopuszcza się wszystkie przesyłki, wyszczególnione w artykule 33 Konwencji, jak również przekazy pocztowe, zlecenia i prenumeraty pocztowe. Przesyłki te otrzymują wówczas nazwę "Przesyłki listowe lotnicze" (Correspondances-avion).

2. Przesyłki, wymienione w artykule 33 Konwencji, można nadawać jako polecone lub obciążone pobraniem.

3. Listy i pudełka z podaną wartością mogą być również przewożone drogą powietrzną w obrocie z krajami, które dopuszczają do wymiany tego rodzaju przesyłki tą drogą.

4. Na przesyłkach listowych lotniczych należy umieszczać na stronie adresowej napis bardzo widoczny "Par avion" (Lotnicza) lub inną wzmiankę podobną w języku kraju nadania.

Artykuł  2.

Wolność tranzytu.

Wolność tranzytu, przewidziana w artykule 26 Konwencji, jest zapewniona dla przesyłek listowych lotniczych na całym obszarze Związku bez względu na to, czy Zarządy pośredniczące biorą udział, czy też nie, w dosyłaniu tych przesyłek listowych.

Artykuł  3.

Kierowanie przesyłek listowych lotniczych.

1. Zarządy, które korzystają z połączeń lotniczych dla przewozu własnych przesyłek listowych są. obowiązane kierować tą samą drogą przesyłki listowe lotnicze, nadchodzące od innych Zarządów.

2. Zarządy, które nie dysponują połączeniami lotniczymi, kierują przesyłki listowe lotnicze najszybszą drogą pocztową.

Tak samo postępuje się, jeżeli z jakiegokolwiek powodu kierowanie innymi drogami jest korzystniejsze od istniejącej drogi powietrznej.

3. W danym razie uwzględnia się wskazówki co do drogi kierowania przesyłek lotniczych, podane przez nadawcę pod warunkiem jednak, że droga ta jest normalnie używana dla przewozów pocztowych na danym odcinku i jeżeli kierowanie tą drogą nie pociąga za sobą znacznej straty czasu w przybyciu do miejsca przeznaczenia przesyłki.

4. Zamknięte odsyłki lotnicze winny być kierowane drogą wskazaną przez Zarząd kraju nadania, pod warunkiem, że droga ta jest normalnie używana przez Zarząd kraju pośredniczącego dla kierowania własnych odsyłek.

5. Jeżeli wskutek wypadku zaszłego w drodze, samolot nie może kontynuować lotu i dostawić ładunku na przewidzianych postojach, obsługa samolotu winna doręczyć odsyłki do urzędu pocztowego, najbliżej położonego od miejsca wypadku lub najbardziej nadającego się dla dosłania tej poczty. Urząd ten, po stwierdzeniu stanu faktycznego i po ewentualnym uporządkowaniu stanu uszkodzonych przesyłek, kieruje odsyłki najszybszymi połączeniami do urzędów przeznaczenia.

6. Okoliczności wypadku i stwierdzony stan faktyczny są podawane do wiadomości urzędów przeznaczenia odsyłek, za pomocą zawiadomienia o niedokładnościach; odpis zawiadomienia przesyła się do urzędu nadawczego odsyłek.

Artykuł  4.

Przewóz powietrzny na pewnym tylko odcinku drogi.

1. Jeżeli nie ma przeszkód natury praktycznej, nadawca może żądać, by jego przesyłkę listową przewieziono drogą powietrzną tylko na pewnej części przestrzeni.

2. Jeżeli nadawca korzysta z tego udogodnienia, musi on zaznaczyć na swej przesyłce, w języku kraju nadania i w języku francuskim "Lotnicza od ..... do ..... (Par avion de ..... à .....) Przy końcu przewozu powietrznego nalepki "Lotnicza" (Par avion), wymienione poniżej w artykule 24, jak również uwagi specjalne, należy obowiązkowo unieważnić za pomocą dwóch grubych kresek poprzecznych.

Artykuł  5.

Opłaty i ogólne warunki przyjmowania przesyłek listowych lotniczych.

1. Przesyłki listowe lotnicze podlegają poza przepisanymi opłatami pocztowymi specjalnej dopłacie za przewóz powietrzny, której wysokość ustala Zarząd kraju nadania.

Specjalna dopłata lotnicza należy się również za przesyłki listowe lotnicze, zwolnione od wszelkich opłat w myśl postanowień artykułu 49, § 2 Konwencji.

2. W stosunkach uważanych jako połączenia zwyczajne (poniższy artykuł 14, § 8), dopłata ta nie może przekraczać 15 centymów za 20 gramów i 1.000 kilometrów przebytej drogi powietrznej; dla kartek pocztowych i przekazów wynosi ona najwyżej 15 centymów od sztuki za 1.000 kilometrów przebytej drogi powietrznej.

Jednolite dopłaty winny być ustalone dla całego obszaru danego kraju przeznaczenia, jakakolwiek byłaby użyta droga kierowania przesyłki.

W stosunkach między krajami Europy dopłata wynosi najwyżej 15 centymów za 20 gramów, jakakolwiek byłaby odległość.

3. Przy ustalaniu wysokości dopłaty za przesyłki listowe lotnicze, przewożone połączeniami nadzwyczajnymi (poniższy artykuł 14, § 9), bierze się pod uwagę nadzwyczajne koszty, jakie powoduje użycie tych połączeń.

4. Dla innych przesyłek aniżeli listy, kartki pocztowe, przekazy i zlecenia, dopłaty pobierane przez zastosowanie §§ 2 i 3 mogą być zniżone najwyżej do ¹/₅.

5. Zarządy mają prawo nie pobierać żadnej dopłaty za przewóz powietrzny, pod warunkiem zawiadomienia o tym kraju przeznaczenia i uprzedniego uzyskania zgody krajów pośredniczących.

6. Dopłaty winny być uiszczone obowiązkowo przy nadaniu.

7. Dopłatę za kartę pocztową z opłaconą odpowiedzią pobiera się od każdej części osobno w miejscu wysłania każdej z tych części.

8. Przesyłki listowe lotnicze opłaca się na warunkach przewidzianych w artykule 47 Konwencji. Jednakże, niezależnie od rodzaju tych przesyłek opłata może być uwidoczniona za pomocą napisu odręcznego w cyfrach z podaniem pobranej kwoty, wyrażonej w walucie kraju nadania w następujący sposób: "Opłata pobrana: Fr. c." (Taxe perçue: Fr. c).

Napis ten może być sporządzony za pomocą specjalnej pieczątki, umieszczonej na znaczku lub na nalepce specjalnej, albo też poprostu napisany na stronie adresowej przesyłki w jakikolwiek sposób. W każdym jednak wypadku napis ma być stwierdzony datownikiem urzędu nadania.

Artykuł  6.

Przesyłki listowe lotnicze nie opłacone lub niedostatecznie opłacone.

1. W razie zupełnego braku opłaty, z listowymi przesyłkami lotniczymi postępuje się w myśl przepisów artykułów 35 i 36 Konwencji. Przesyłki, których opłacenie nie jest obowiązkowe przy nadaniu, przewozi się zwykłą drogą.

2. W razie niedostatecznej opłaty, przesyłki listowe lotnicze przesyła się drogą powietrzną wówczas jeżeli uiszczone opłaty wynoszą przynajmniej tyle co dopłata za przewóz lotniczy. Zarządy kraju nadania mają prawo przesyłać drogą powietrzną te przesyłki listowe, jeżeli uiszczone opłaty przedstawiają, co najmniej 25% wysokości dopłaty lotniczej.

Postanowienia artykułu 36 Konwencji stosują się do pobierania opłat pocztowych, nieuiszczonych przy nadaniu.

3. W razie przewozu przesyłek zwykłą drogą, których opłata nie wynosi co najmniej 25% dopłaty za przewóz powietrzny, urząd nadawczy lub urząd wymiany powinien skreślić wszelkie napisy dotyczące przewozu powietrznego i wskazać krótko przyczynę przewozu zwykłą drogą.

Artykuł  7.

Doręczenie przesyłek listowych lotniczych.

1. Przesyłki listowe lotnicze doręcza się jak najszybciej, a przynajmniej przy pierwszym doręczaniu po ich nadejściu do urzędu oddawczego.

2. Nadawcy mogą żądać doręczenia przesyłki w miejscu zamieszkania odbiorcy przez umyślnego posłańca bezpośrednio po jej nadejściu, uiszczając specjalną opłatę ekspresową, przewidzianą w artykule 45 Konwencji. Prawo to przysługuje tylko w obrocie z krajami, które, zaprowadziły w obrocie wzajemnym wymianę przesyłek ekspresowych.

3. Jeżeli przepisy wewnętrzne kraju przeznaczenia przewidują to - odbiorcy mogą żądać od urzędu oddawczego, aby przesyłki listowe lotnicze, nadchodzące pod ich adresem, były doręczane natychmiast po ich nadejściu. W danym razie Zarządy kraju przeznaczenia upoważnione są do pobierania w chwili doręczenia specjalnej opłaty, która nie może być wyższa od opłaty za pośpieszne doręczenie (Exprès), przewidzianej artykułem 45 Konwencji.

4. Za dodatkowym wynagrodzeniem-Zarządu, po porozumieniu się między sobą, mogą wykonywać doręczenie w miejscu zamieszkania odbiorcy za pomocą urządzeń specjalnych, a w szczególności za pomocą tub pneumatycznych.

Artykuł  8.

Dosyłanie i zwrot przesyłek listowych lotniczych.

1. Przesyłki listowe lotnicze, przeznaczone dla odbiorców, którzy zmienili miejsce zamieszkania, dosyła się do nowego miejsca przeznaczenia drogą zwykłą, jeżeli odbiorca wyraźnie nie żądał dosłania drogą powietrzną i nie uiścił z góry w urzędzie dosyłającym dopłaty za ponowny przewóz powietrzny. Przesyłki listowe niedoręczalne zwraca się do miejsca nadania drogą zwykłą.

2. W razie dosłania lub zwrotu przesyłki zwykłą drogą pocztową nalepkę "Lotnicza" (Par avion) i wszelkie napisy, dotyczące przewozu drogą powietrzną, należy z urzędu przekreślić za pomocą dwu grubych kresek poprzecznych.

ROZDZIAŁ  II.

PRZESYŁKI POLECONE LUB Z PODANĄ WARTOŚCIĄ.

Artykuł  9.

Przesyłki polecone.

Przesyłki polecone podlegają opłatom pocztowym i ogólnym warunkom dopuszczenia do przewozu przewidzianym w Konwencji. Prócz tego stosują się do nich te same dopłaty za przewóz lotniczy, jak do przesyłek zwykłych.

Artykuł  10.

Poświadczenia odbioru.

Każdy Zarząd jest upoważniony do wliczania wagi formularza zwrotnego poświadczenia odbioru do wagi przesyłki w chwili obliczania specjalnej dopłaty lotniczej.

Artykuł  11.

Odpowiedzialność.

Za przesyłki polecone, wysyłane drogą powietrzną, Zarządy ponoszą tę samą odpowiedzialność, jak za inne przesyłki polecone.

Artykuł  12.

Przesyłki z podaną wartością.

1. Zarządy, które dopuszczają do przewozu powietrznego przesyłki z podaną wartością, mają prawo pobierać za te przesyłki specjalną opłatę asekuracyjną, której wysokość ustalają.

Opłata asekuracyjna zwykła wraz z opłatą asekuracyjną specjalną nie mogą przekraczać granic podwójnej wysokości, ustalonych w artykule 3 litera c) Porozumienia o listach i pudełkach z podaną wartością.

2. Co się tyczy przesyłek z podaną wartością, przechodzących w odsyłkach zamkniętych przez terytorium krajów, które nie przystąpiły do Porozumienia, dotyczącego tego rodzaju przesyłek, lub przewożonych na liniach powietrznych, dla których odnośne kraje nie przyjmują odpowiedzialności, za przesyłki wartościowe, kraje te odpowiadają w granicach, przewidzianych dla przesyłek poleconych.

ROZDZIAŁ  III.

PRZYZNAWANIE DOPŁAT ZA PRZEWÓZ POWIETRZNY. KOSZTA PRZEWOZU.

Artykuł  13.

Przyznawanie dopłat za przewóz powietrzny.

Każdy Zarząd zatrzymuje w całości dopłaty pobrane za przewóz powietrzny.

Artykuł  14.

Koszta przewozu powietrznego za odsyłki zamknięte.

1. Postanowienia artykułu 75 Konwencji, dotyczące należności tranzytowych, mają zastosowanie do przesyłek listowych lotniczych tylko dla ich przebiegów lądowych lub ewentualnie morskich.

Koszta przewozu powietrznego przesyłek listowych wysyłanych w odsyłkach zamkniętych, ponosi Zarząd kraju wysłania.

2. Każdy Zarząd, który bierze udział w prze wozie przesyłek listowych lotniczych drogą powietrzną jako Zarząd pośredniczący ma prawo z tego tytułu do zwrotu kosztów za transport. Koszta te oblicza się według rzeczywistej długości połączeń, którymi odsyłka lub przesyłki były przewożone. Jeżeli samolot ląduje w kilku portach lotniczych, należność przypada aż do portu lotniczego, w którym ma miejsce wyładowanie.

3. Koszta przewozu należy również uiścić za przewóz wewnątrz kraju przeznaczenia. Zwrot kosztów winien być jednakowy za odcinki wszystkich linii, przebytych na jego sieci wewnętrznej; oblicza się je według przeciętnej długości wszystkich linij przebytych na sieci wewnętrznej i ich znaczenia, dla ruchu międzynarodowego.

4. Należności za przewóz na tej samej linii powietrznej są jednakowe dla wszystkich Zarządów, które korzystają z tego połączenia, nie biorąc udziału w kosztach eksploatacji.

5. Poza wyjątkami, przewidzianymi niżej w §§ 6 i 7, należności za przewóz powietrzny uiszcza się Zarządowi kraju, gdzie się znajduje port lotniczy, w którym odsyłki załadowano na daną linię powietrzną.

6. Zarząd przekazujący przedsiębiorstwu lotniczemu odsyłki, które ma się przewozić kolejno na kilku odrębnych liniach powietrznych, może, po wyrażeniu na to zgody przez Zarządy pośredniczące, regulować bezpośrednio z tym przedsiębiorstwem należności przewozowe za cały przebieg. Zarządy pośredniczące mają ze swej strony prawo żądać stosowania przepisów § 5.

7. Wbrew przepisom §§ 5 i 6 każdy Zarząd który otrzymuje połączenie powietrzne, może pobierać za całą drogę należność za ten przewóz bezpośrednio od każdego Zarządu z tego przewozu korzystającego.

8. Podstawową taryfę, stosowaną do rozrachunków między Zarządami za przewóz powietrzny zwykły (połączenia zwyczajne), ustała się od kilometra i kilograma wagi brutto w wysokości najwyżej 6 tysięcznych franka. Taryfę tę należy; stosować proporcjonalnie do ułamków kilograma.

Odsyłki lub przesyłki przewożone na liniach! wewnętrznych krajów podlegają tej samej taryfie, chyba że kraje umawiające zgodzą się nie pobierać żadnego wynagrodzenia z tytułu tego przewozu.

9. Taryfa za przewóz, wyszczególniona wyżej, nie stosuje się do przewozu wykonawczego za pomocą połączeń, których organizacja i utrzymanie wymagają kosztów nadzwyczajnych (połączenia nadzwyczajne). Koszty przewozu, przypadające za te połączenia są ustalane od kilograma wagi przez Zarządy, do których połączenia te należą; stosują się one proporcjonalnie do ułamków kilograma.

10. Przytoczonym wyżej opłatom za przewóz podlegają również przesyłki listowe, wolne od należności tranzytowych, odsyłki lub przesyłki mylnie skierowane lub zwracane, uważa się w odniesieniu zapłaty za transport, jak gdyby były normalnie przesyłane.

Jednakowoż za przewóz odsyłek, które należy dosyłać połączeniami nadzwyczajnymi Zarząd pośredniczący może żądać zwrotu kosztów przewozu. Rachunek kosztów przewozu powietrznego odbywa się wówczas w myśl artykułu 21, §§ 1 i 3 Postanowień.

11. Zarządy krajów, nad którymi odbywa się przelot, nie mają prawa do żadnego wynagrodzenia za odsyłki, przewożone drogą powietrzną nad ich terytorium.

Artykuł  15.

Należność za przewóz pojedynczych przesyłek listowych lotniczych.

1. Koszty przewozu przesyłek listowych lotniczych, wymienianych pojedynczo między dwoma Zarządami, winny być obliczane według postanowień §§ 1 do 4 i 8 do 10 artykułu 14.

Dla określenia kosztów przewozu wagę netto tych przesyłek powiększa się o 10%.

2. Zarząd, który przekazuje przesyłki listowe lotnicze w tranzycie jako pojedyncze przesyłki drugiemu Zarządowi, winien mu zapłacić w całości. koszty przewozu, obliczone za całą dalszą drogę lotniczą.

ROZDZIAŁ  IV.

BIURO MIĘDZYNARODOWE.

Artykuł  16.

Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego i do Zarządów.

1. Zarządy winny podawać Biuru międzynarodowemu za pomocą wykazu, według załączonego wzoru AV 1, niezbędne wiadomości dotyczące poczty lotniczej.

2. Wykaz, przewidziany w § 1, winien być przesyłany regularnie dwa razy do roku, co najmniej na tydzień, przed rozpoczęciem służby letniej i zimowej. O każdej zmianie należy niezwłocznie zawiadamiać.

3. Biuro międzynarodowe sporządza, na podstawie wiadomości zawartych w wykazach AV 1 i innych otrzymanych komunikatów, wykaz ogólnych wiadomości, tyczących pocztowej służby lotniczej.

Ten ogólny wykaz, który winien odpowiadać wzorowi AV 1, jest rozsyłany niezwłocznie Zarządom.

Biuro międzynarodowe jest również obowiązane do sporządzenia map linij pocztowych i połączeń lotniczych wewnętrznych i, międzynarodowych wszystkich krajów.

4. Celem prowizorycznego poinformowania, każdy Zarząd przesyła odpis wykazu AV 1, przewidzianego w § 1, bezpośrednio wszystkim Zarządom, które wyrażają życzenie otrzymania go.

5. Poza tym Zarządy podają regularnie, co najmniej na 15 dni przed rozpoczęciem każdego sezonu, do wiadomości wszystkich Zarządów, z którymi utrzymują połączenia lotnicze, kompletne rozkłady lotów linij lotniczych krajowych i międzynarodowych. W odniesieniu do pozostałych Zarządów wiadomości tych udziela się tylko na żądanie.

ROZDZIAŁ  V.

RACHUNKOWOŚĆ. WYRÓWNYWANIE RACHUNKÓW.

Artykuł  17.

Statystyka dotycząca rozrachunków.

1. Ogólny rozrachunek należności za przewóz lotniczy odbywa się według wykazów statystycznych, sporządzanych w ciągu siedmiu dni następujących po 14 czerwca i 14 listopada każdego roku. Dane statystyczne z czerwca służą za podstawę do obliczenia należności za przewóz letni, dane i listopada służą za podstawę rachunku za przewóz zimowy.

2. Statystyki, dotyczące linii, które nie są czynne w okresie statystyki regularnej, sporządza się osobno na podstawie porozumienia między Zarządami zainteresowanymi.

3. Co się tyczy połączeń nadzwyczajnych, Zarząd, któremu powierzono przewóz drogą powietrzną, może wymagać wyrównania rachunków co kwartał lub półrocznie według wagi brutto odsyłek lub wagi netto, zwiększonej o 10% przesyłek pojedynczo przesyłanych i rzeczywiście przewiezionych w okresie wymienionym. W tym przypadku postanowienia poniższych artykułów 19, 21 i 22 należy stosować dla ustalenia wagi i sporządzenia rachunków z zastrzeżeniem, że wykazy AV3 i AV4 winny być sporządzane miesięcznie dla wszystkich dokonanych przewozów powietrznych.

Artykuł  18.

Sporządzanie odsyłek zwykłych lub odsyłek lotniczych w okresie statystyki, należności za przewóz powietrzny.

Postanowienia artykułu 165 Regulaminu wykonawczego Konwencji nie dotyczą statystyki, przeprowadzonej dwa razy do roku dla ustalenia należności za przewóz powietrzny, jednakże w okresie tych statystyk chorągiewki i napisy na odsyłkach, zawierających korespondencję lotniczą, winny zawsze zawierać widoczną uwagę "Statystyka lotnicza" (Statisque-avion).

Artykuł  19.

Stwierdzanie wagi odsyłek lotniczych i przesyłek listowych lotniczych.

1. W okresach statystyki należy umieszczać na chorągiewce lub w napisie, podanym na zewnętrznej stronie odsyłki, datę wysłania i wagę brutto odsyłki. Wkładanie nadchodzących odsyłek lotniczych do innej odsyłki tego samego rodzaju jest zabronione.

Jeżeli listy i kartki pocztowe jak również inne przesyłki połączone w jedną odsyłkę, przewożone są na liniach, na których stosuje się zniżoną taryfę dla A. O., waga każdego z dwóch rodzajów przesyłek ma być podana, niezależnie od wagi ogólnej na chorągiewce lub też na adresie zewnętrznym odsyłki. W danym razie wagę opakowania zewnętrznego (worka lub pakietu, dodaje się do wagi innych przesyłek.

W razie użycia worka zbiorowego, wagi tego worka nie uwzględnia się.

2. Jeżeli pojedyncze przesyłki listowe, przeznaczone do dosłania drogą powietrzną, znajdują się w odsyłce zwykłej lub w odsyłce lotniczej, zbiera się te przesyłki w specjalną wiązankę, oznaczoną nalepką "Lotnicza" (Par avion), do której dołącza się wykaz odpowiadający załączonemu wzorowi AV2. Waga przesyłek listowych, wysyłanych tranzytem pojedynczo jest oddzielnie wykazana dla każdego kraju przeznaczenia. Jeżeli odsyłka lotnicza zawiera pojedyncze przesyłki listowe w tranzycie a przeznaczone do kilku krajów, dla których koszta tranzytu są jednakowe, koszta te wpisuje się łącznie jako jedną pozycję do wykazu AV2. W obrocie z krajami, które zgodziły się nie pobierać opłaty za dosyłanie drogą powietrzną na ich sieci wewnętrznej, wagi przesyłek pojedynczych do samego kraju przeznaczenia nie wykazuje się. Kartę listową zaopatruje się w uwagę: "Bordereau" AV 2 (wykaz A V 2). Kraje tranzytujące mogą żądać używania specjalnych wykazów AV2, z wymienieniem na nich w porządku ustalonym, krajów i najważniejszych połączeń powietrznych.

3. Odnośne dane sprawdza urząd wymiany kraju przeznaczenia. Gdyby urząd ten stwierdził, że różnica między wagą rzeczywistą odsyłek a wagą podaną przekracza 100 gramów, a waga przesyłek pojedynczych 20 gramów, wówczas poprawia te wpisy na chorągiewce lub w wykazie AV2 i o błędzie powiadamia natychmiast urząd wymiany wysyłający, osobnym zawiadomieniem o niedokładnościach. Jeżeli chodzi o odsyłkę zamkniętą odpis tego zawiadomienia przesyła się każdemu Zarządowi pośredniczącemu. Jeżeli stwierdzone w wadze różnice nie przekraczają wskazanych granic, wpisy urzędu wysyłającego należy uważać za ważne.

Artykuł  20.

Wykaz zamkniętych odsyłek lotniczych.

W czasie najkrótszym, a w każdym razie w ciągu miesiąca po ukończonym okresie statystyki Zarządy, które odprawiły zamknięte odsyłki lotnicze, rozsyłają wykaz tych odsyłek na odpowiednim formularzu C 22 poszczególnym Zarządom, z których połączeń powietrznych korzystały, uwzględniając także, w danym razie, Zarząd kraju przeznaczenia.

Artykuł  21.

Rachunek kosztów przewozu powietrznego wyrównywany na podstawie statystyki.

1. W okresie statystyki Zarządy pośredniczące zapisują w wykazie według załączonego wzoru AV3 wagę korespondencji lotniczej, podaną na chorągiewkach lub napisach na zewnętrznej stronie odsyłek lotniczych, kierowanych drogą powietrzną bądź to na swej sieci wewnętrznej, bądź też poza granice swego kraju. Dla pojedynczych przesyłek lotniczych, nadchodzących z innych Zarządów, a kierowanych drogą powietrzną sporządza się wykaz według załączonego wzoru AV4, na podstawie szczegółów, podanych w zestawieniu AV2. W ten sam sposób postępuje się z przesyłkami listowymi, zawartymi w odsyłkach zwyczajnych. Sporządza się oddzielne wykazy dla każdego urzędu wymiany wysyłającego listowe odsyłki lotnicze lub pojedyncze przesyłki lotnicze.

2. Zarządy odbierające odsyłki lotnicze, które podejmują się przewozu zawartych w tych odsyłkach korespondencyj lotniczych drogą powietrzną, na swej sieci wewnętrznej, postępują w ten sam sposób.

3. W czasie najkrótszym, najpóźniej zaś w ciągu sześciu tygodni po ukończeniu czynności statystycznych, rozsyła się w podwójnym egzemplarzu wykazy AV3 i AV4 wysyłającym urzędom wymiany do uznania. Urzędy te przesyłają uznane wykazy do swych Zarządów centralnych, które ze swej strony przesyłają jeden egzemplarz Zarządowi centralnemu kraju-wierzyciela.

4. Jeżeli Zarząd kraju-wierzyciela nie otrzymał żadnego sprostowania w ciągu trzech miesięcy od dnia wysiania wykazów, wykazy te uważa się jako całkowicie ważne. W obrocie z krajami odległymi termin ten przedłuża się do czterech miesięcy.

Artykuł  22.

Rachunek należności za przewóz powietrzny.

1. Wagę brutto odsyłek i wagę netto, zwiększoną o 10% przesyłek pojedynczo wysyłanych, podaną w wykazach AV3 i AV4, mnoży się przez cyfrę odpowiadającą częstotliwości służby letniej i zimowej; uzyskane w ten sposób iloczyny służą za podstawę do rachunków szczegółowych, określających we frankach opłatę przewozową, należną każdemu Zarządowi na bieżące półrocze.

2. Sporządzanie tych rachunków należy do Zarządu-wierzyciela, który je następnie przesyła Zarządowi-dłużnikowi.

3. Rachunki szczegółowe należy sporządzać w podwójnych egzemplarzach i przesyłać je najrychlej Zarządowi-dłużnikowi. Jeżeli Zarząd-wierzyciel nie otrzymał żadnego sprostowania w ciągu trzech miesięcy od dnia wysłania, rachunek ten uważa się jako całkowicie uznany. W obrocie z krajami odległymi, termin ten przedłuża się do czterech miesięcy.

Artykuł  23.

Ogólny rozrachunek.

Jeżeli zainteresowane Zarządy nie porozumiały się co do odmiennego sposobu postępowania, ogólny rozrachunek należności za przewóz powietrzny sporządza dwa razy do roku Biuro międzynarodowe według zasad, ustalonych dla rozrachunku należności tranzytowych.

ROZDZIAŁ  VI.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  24.

Oznaczenie przesyłek listowych lotniczych.

Przesyłki listowe lotnicze należy przed wysłaniem zaopatrzyć w specjalną nalepkę lub odcisk stempla koloru niebieskiego z napisem "Lotnicza" (Par avion) oraz ich przetłumaczeniem nieobowiązkowym w języku kraju pochodzenia.

Artykuł  25.

Oznaczenie odsyłek lotniczych.

Jeżeli przesyłki listowe lotnicze dają podstawę do sformowania oddzielnych odsyłek, winny one być opakowane w papier niebieski lub w worki albo całkowicie niebieskie, albo też mające szerokie pasy niebieskie.

Artykuł  26.

Sposób odprawiania przesyłek listowych lotniczych.

1. Postanowienia artykułów 157 § 2, litera a) i 159 Regulaminu wykonawczego Konwencji mają analogiczne zastosowanie do przesyłek listowych lotniczych, włożonych do zwykłych odsyłek. Nalepki wiązanek winny być zaopatrzone w napis "Lotnicza" (Par avion).

W razie włożenia przesyłek listowych, lotniczych poleconych do odsyłek zwykłych, napis "Lotnicza" (Par avion) winien być umieszczony na miejscu, przewidzianym w § 2 wymienionego artykułu 159 dla napisu "Exprès".

Jeżeli chodzi o przesyłki listowe lotnicze z podaną wartością, włożone do odsyłek zwykłych, napis "Lotnicza" (Par avion) umieszcza się w rubryce "Uwagi", przy wpisie każdej poszczególnej przesyłki.

2. Przesyłki listowe lotnicze, wysyłane pojedynczo w odsyłce lotniczej lub odsyłce zwykłej, a które mają być dosłane drogą powietrzną do kraju przeznaczenia odsyłki, łączy się w specjalną wiązankę, oznaczoną nalepką "Lotnicza" (Par avion).

3. Kraj pośredniczący w przewozie może żądać formowania oddzielnych wiązanek dla każdego kraju przeznaczenia. W tym przypadku, każda wiązanka opatrzona jest nalepką z napisem "Lotnicza do..." (Par avion pour ...).

Artykuł  27.

Przeładowywanie odsyłek lotniczych.

W braku porozumienia odmiennego między zainteresowanymi Zarządami pocztowymi, przeładowanie w drodze, w tym samym porcie lotniczym, odsyłek przewożonych kolejno kilku odrębnymi połączeniami lotniczymi odbywa się za pośrednictwem Zarządu kraju, gdzie odbywa się przeładowanie. Nie dotyczy to przeładowania dokonywanego między statkami powietrznymi, obsługującymi następujące po sobie odcinki tej samej linii powietrznej.

Artykuł  28.

Napis na kartach listowych, kartach wartościowych i na chorągiewkach odsyłek lotniczych.

Karty listowe i karty wartościowe, dołączane do odsyłek lotniczych, należy zaopatrzyć w nagłówku nalepką "Lotniczą" (Par avion). Taką samą nalepkę umieszcza się na chorągiewkach tych odsyłek.

Artykuł  29.

Pośrednictwo przy cleniu przesyłek listowych, podlegających należnościom celnym.

Zarządy dołożą starań, aby w miarę możności przyśpieszyć clenie korespondencji lotniczej, podlegającej należnościom celnym.

Artykuł  30.

Stosowanie Postanowień Konwencji i Porozumień.

Postanowienia Konwencji i Porozumień, jak również Regulaminów, z wyjątkiem Porozumienia o paczkach pocztowych i jej Regulaminu, należy stosować we wszystkim, co nie jest wyraźnie uregulowane w poprzednich artykułach.

Artykuł  31.

Wejście w życie i okres czasu ważności przyjętych Postanowień.

Postanowienia niniejsze będą stosowane od dnia wejścia w życie Konwencji. Będą one obowiązywały przez ten sam przeciąg czasu co i Konwencja, jeżeli na podstawie ogólnego porozumienia Stron zainteresowanych nie zostaną odnowione.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

PROTOKÓŁ KOŃCOWY POSTANOWIEŃ DOTYCZĄCYCH PRZEWOZU POCZTY LISTOWEJ DROGĄ POWIETRZNĄ.

I.

Koszty przewozu powietrznego odsyłek zamkniętych.

Zarządy Indyj Brytyjskich i Związku Socjalistycznych Republik Rad mogą pobierać za każdy przewóz na ich sieci wewnętrznej należności, przewidziane w artykule 14.

II.

Prawo zmniejszania podstawowej skali wagi listowych przesyłek lotniczych.

Zarządy krajów, których system wag na to zezwala, mają prawo przyjąć niższą skalę wagi niż 20 gramów, przewidzianą w artykule 5, § 2. W tym przypadku dopłatę ustala się stosownie do przyjętej skali wagi.

III.

Dopłaty nadzwyczajne na korzyść pewnych krajów Europy.

Zarządy Europy, które wskutek położenia geograficznego ich krajów, doznają trudności w stosowaniu jednolitej dopłaty dla całej Europy, są upoważnione do pobierania dopłat proporcjonalnych do odległości, zgodnie z postanowieniami § 2 artykułu 5.

Prawo to przysługuje również innym krajom Europy dla ich ruchu z krajami wymienionymi w ustępie poprzednim.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Załącznik 

WZORY DRUKÓW.

grafika

Przekład

POROZUMIECIE O LISTACH I PUDEŁKACH Z PODANĄ WARTOŚCIĄ.

Treść.

Rozdział I.

Postanowienia ogólne.

Art.

1. Przedmiot Porozumienia

2. Najwyższa kwota podanej wartości

3. Opłacanie przy nadaniu. Wysokość opłat

4. Ogólne warunki

5. Dowód nadania

6. Opłata za przesyłki adresowane poste-restante

7. Opłata za pośrednictwo przy cleniu

8. Należności celne i inne należności pocztowe

9. Przesyłki wolne od należności przy doręczeniu

10. Doręczanie ekspresowe

11. Podane wartości

12. Zakazy

13. Zwolnienie od opłat

14. Wycofanie przesyłek. Zmiana adresu

15. Poświadczenie odbioru

16. Dosyłanie. Przesyłki niedoręczalne

17. Reklamacje i żądania informacji

Rozdział II.

Odpowiedzialność.

18. Zakres odpowiedzialności

19. Wyjątki od odpowiedzialności

20. Wygaśnięcie odpowiedzialności

21. Wypłata odszkodowania. Termin wypłaty. Zwrot odszkodowania Zarządowi kraju nadania

22. Ustalenie odpowiedzialności

23. Ograniczenie odpowiedzialności

Rozdział III.

Przesyłki za pobraniem.

24. Opłata i warunki przesyłania

25. Unieważnienie lub zmiana kwoty pobrania

26. Odpowiedzialność w razie zaginięcia, ograbienia lub uszkodzenia przesyłki

27. Odszkodowanie w razie niezainkasowania kwoty pobrania, zainkasowania częściowego lub oszukańczego

28. Zabezpieczenie kwot zainkasowanych. Obowiązek wypłaty. Terminy i zwrotne poszukiwanie. Podział opłat

Rozdział IV.

Przyznanie opłat. Należność za tranzyt.

29. Przyznanie opłat

30. Należności tranzytowe

Rozdział V.

Różne postanowienia.

31. Stosowanie przepisów Konwencji

32. Urzędy uczestniczące w wymianie

33. Uchwalenie wniosków w przerwach między zjazdami

Postanowienia końcowe.

34. Wejście w życie i czas trwania Porozumienia

Protokół Końcowy Porozumienia.

Artykuł jedyny.

Najwyższa dopuszczalna kwota podanej wartości.

POROZUMIENIE O USTACH I PUDEŁKACH Z PODANĄ WARTOŚCIĄ,

które zawarły:

Albania, Niemcy, Królestwo Arabii Saudyjskiej Republika Argentyna, Belgia, Kolonia Kongo Belgijskie, Boliwia, Brazylia, Bułgaria, Chili, Chiny, Republika Kolumbia, Republika Kuba, Dania, Republika San Domingo, Egipt, Hiszpania, Zespól Kolonij Hiszpańskich, Finlandia, Francja, Algier, Kolonie i Protektoraty francuskie w Indochinach, Zespół innych kolonij franc., Zjedn. Królestwo W. Brytanii i Irlandii Północnej, Zespół kolonij brytyjskich wraz z Terytoriami zamorskimi, Protektoratami i Terytoriami pod zwierzchnictwem lub pod mandatem, Grecja, Republika Haiti, Republika Honduras, Węgry, Indie brytyjskie, Iran, Irak, Irlandia, Islandia, Włochy, Zespół kolonij i Posiadłości włoskich oprócz włoskiej Afryki Wschodniej, Wschodnia Afryka Włoska, Japonia, Korea, Zespół innych Posiadłości japońskich, Państwa Lewantyńskie pod Mandatem francuskim (Syria, Liban), Luksemburg, Maroko (z wyjątkiem Strefy hiszpańskiej), Maroko (Strefa hiszpańska), Nikaragua, Norwegia, Nowa Zelandia, Republika Panama, Paragwaj, Holandia,. Curacao i Surinam, Indie holenderskie, Polska, Portugalia, Kolonie Portugalskie Wschodnio-Afrykańskie, w Azji i Oceanii, Rumunia, Republika San Marino, Syjam, Szwecja, Związek Szwajcarski, Czechosłowacja, Tunis, Turcja, Związek Socjalistycznych Republik Rad, Państwo Miasto Watykan, Stany Zjednoczone Wenezuli, Yemen i Królestwo Jugosławii.

Podpisani Pełnomocnicy Rządów wylej wymienionych krajów, na mocy artykułu 3 światowej Konwencji Pocztowej, uchwalonej w Buenos Aires dnia 23 maja 1939 roku, za wspólną zgodą i z zastrzeżeniem ratyfikacji, zawarli następujące Porozumienie:

ROZDZIAŁ I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

Artykuł  1.

Przedmiot Porozumienia.

Pod nazwą listów lub pudełek z podaną wartością mogą być wymieniane między układającymi się Krajami listy, zawierające papiery wartościowe i dokumenty wartościowe, jak również pudełka, zawierające biżuterię i inne kosztowności, z ubezpieczeniem zawartości na wysokość podanej kwoty.

W obrocie pomiędzy Krajami, które się na to zgodziły, listy z podaną wartością mogą, zawierać również przedmioty podlegające należnościom celnym.

Udział w wymianie pudełek z podaną wartością ogranicza się do tych krajów, które zgodziły się na zaprowadzenie tej gałęzi służby.

Artykuł  2.

Najwyższa kwota podanej wartości.

Każdy Zarząd może w odniesieniu do swojej służby ograniczyć podanie wartości do kwoty, która nie może być mniejsza, niż 10.000 franków.

W obrocie między krajami, które przyjęły różne kwoty maksymalne, granica najniższa winna być przestrzegana obustronnie.

Artykuł  3.

Opłacanie przy nadaniu. Wysokość opłat.

Opłatę za listy i pudełka z podaną wartością należy uiszczać przy nadaniu.

Opłata ta składa się:

a) za listy - z opłaty za przewóz i należności stałej, pobieranych od listu poleconego tej samej wagi, przeznaczonego do tego samego miejsca;

b) za pudełka - z opłaty za przewóz po 20 centymów za każde 50 gramów, wynoszącej jednak najmniej 80 centymów i oprócz tego ze stałej należności za polecenie;

c) za listy i pudełka - z opłaty asekuracyjnej, która nie może przekraczać 50 centymów za każde 300 franków lub część 300 franków podanej wartości, bez względu na kraj przeznaczenia, nawet w krajach, które przyjęły na siebie ryzyko, mogące wyniknąć z wypadków siły wyższej.

Artykuł  4.

Ogólne warunki.

1. Pudełka z podaną wartością nie mogą zawierać żadnego dokumentu o charakterze korespondencji bieżącej i osobistej.

Wolno jednak włożyć do przesyłki fakturę otwartą, ograniczającą się do istotnych danych, jak również zwykły odpis adresu pudełka z podaniem adresu nadawcy.

2. Waga pudełek z podaną wartością nie może przekraczać 1 kilograma, wymiary natomiast nie mogą być większe, niż: długość 30 centymetrów, szerokość 20 centymetrów i wysokość 10 centymetrów.

3. Przesyłki z podaną wartością, które nie odpowiadają warunkom wymaganym, i które byłyby przyjęte do przewozu wbrew przepisom, winny być zwrócone Zarządowi kraju nadania, jednakże Zarząd kraju przeznaczenia, jest upoważniony do doręczenia przesyłek takich adresatom, stosując w danym razie przepisy taryfowe, ustalone w art 34 § 10 Konwencji. Okoliczność, że pudełko z podaną wartością zawiera dokument o charakterze korespondencji bieżącej i osobistej, nie może, w żadnym razie być powodem do zwrotu nadawcy.

Artykuł  5.

Dowód nadania.

Dowód nadania winien być wydany nadawcy bezpłatnie przy nadaniu przesyłki z podaną wartością.

Artykuł  6.

Opłata za przesyłki adresowane poste-restante.

Zarządy krajów przeznaczenia mogą pobierać za przesyłki z podaną wartością adresowane poste-restante (do podjęcia na poczcie), specjalną opłatę, przewidzianą przez własne przepisy dla tego samego rodzaju przesyłek w obrocie wewnętrznym.

Artykuł  7.

Opłata za pośrednictwo przy cleniu.

Za przesyłki, podlegające kontroli celnej w kraju przeznaczenia, można pobierać, na rzecz poczty opłatę za pośrednictwo przy cleniu, nie przekraczającą 40 centymów od przesyłki.

Artykuł  8.

Należności celne i inne należności niepocztowe.

1. Pudełka z podaną wartością podlegają ustawodawstwu kraju nadania lub kraju przeznaczenia i przy wywozie w odniesieniu do zapłaty należności probierczej, przy przywozie - w odniesieniu do wykonywania kontroli probierczej i celnej.

2. Należności skarbowe i koszta kontroli probierczej, wymagane przy przewozie pobiera się od adresatów przy doręczeniu. Jeżeli, czy to wskutek zmiany przez adresata miejsca zamieszkania, czy też wskutek odmowy przyjęcia lub z jakiegokolwiek innego powodu, pudełko z podaną wartością, ma być dosłane do innego kraju, biorącego udział w wymianie lub zwrócone do kraju nadania, wyszczególnione koszty, które nie mogą być umorzone przy ponownym wywozie, pobiera się od odbiorcy lub nadawcy.

Artykuł  9.

Przesyłki wolne od należności przy doręczeniu.

W obrocie z krajami, które się na to zgodziły, nadawcy listów i pudełek z podaną wartością mogą przyjąć na siebie, na warunkach określonych w artykule 43 Konwencji, wszelkie należności pocztowe i niepocztowe, którymi przesyłki są obciążone przy doręczeniu.

Artykuł  10.

Doręczanie ekspresowe.

Nadawca przesyłki może żądać doręczenia jej adresatowi do domu przez umyślnego posłańca, zaraz po nadejściu, na zasadach ustalonych w art. 45 Konwencji.

Zarząd kraju przeznaczenia może jednak, jeżeli tego wymagają jego przepisy wewnętrzne, zarządzić doręczanie przez umyślnego posłańca tylko zawiadomienia o nadejściu przesyłki, zamiast samej przesyłki.

Artykuł  11.

Podanie wartości.

Podana wartość nie może przekraczać rzeczywistej wartości przesyłki, natomiast pozwala się podawać tylko część tej wartości. Przy dokumentach przedstawiających wartość ze względu na koszty ich sporządzenia, kwota podanej wartości nie może przekraczać wysokości kosztów, jakie w razie zaginięcia byłyby połączone z wystawieniem nowych dokumentów.

Wszelkie podanie w celach oszukańczych wartości wyższej, aniżeli rzeczywista, wartość przesyłki, pociąga za sobą odpowiedzialność sądową według ustawodawstwa kraju nadania.

Artykuł  12.

Zakazy.

1. Zabrania się wkładać przedmioty wymienione w kolumnie 1 poniższego wykazu, do przesyłek wyszczególnionych w kolumnie 2. Jeżeli przesyłki, zawierające przedmioty te wbrew zakazowi zostały przyjęte do wysłania, winny one być poddane postępowaniu, wskazanemu w kolumnie 3.

PRZEDMIOTY	Rodzaj przesyłek z podaną wartością	Postępowanie z przesyłkami przyjętymi wbrew zakazowi
1	2	5
a) Przedmioty, które przez swą właściwość lub opakowanie mogą przedstawiać niebezpieczeństwo dla funkcjonariuszów, brudzić lub niszczyć inne przesyłki;	listy i pudełka	) ) ) ) ) ) ) postępuje, się stosownie do ) regulaminów wewnętrznych ) Zarządu, który stwierdzi ) ich obecność; jednakże ) przedmioty, wymienione pod } c), nie są w żadnym wypadku ) ani kierowane do miejsca ) przeznaczenia, ani ) doręczane adresatom, ani ) zwracane do miejsca ) nadania; ) ) ) ) )
b) przedmioty, podlegające należnościom celnym (z wyjątkiem papierów wartościowych, z zastrzeżeniem jednak postanowień artykułu pierwszego;	listy
c) opium, morfina, kokaina i inne narkotyki. Jednakże zakaz ten nie dotyczy przesyłek z tego rodzaju zawartością w pudełkach z podaną wartością, wysyłanych w celach leczniczych lub naukowych do krajów, które je pod tym warunkiem dopuszczają;	listy i pudełka
d) przedmioty, których przywóz lub obrót jest zabroniony w kraju przeznaczenia;	listy i pudełka
e) zwierzęta żywe;	listy i pudełka
f) materiały wybuchowe, łatwo zapalne lub niebezpieczne;	listy i pudełka	) niszczy na miejscu ten ) Zarząd, który stwierdzi ich } obecność; )
g) przedmioty sprośne lub niemoralne;	listy i pudełka
h) monety, platyna, złoto lub srebro obrobione lub nieobrobione, klejnoty, biżuteria i inne kosztowności;	listy	) zwraca się, do miejsca ) nadania, jednakże, o ile ) obecność ich zostanie ) stwierdzona dopiero przez } Zarząd kraju przeznaczenia, ) ten ostatni ma prawo ) doręczyć je adresatom na ) warunkach przewidzianych ) jego przepisami ) wewnętrznymi.
i) banknoty, bilety zdawkowe lub jakiekolwiek walory na okaziciela.	pudełka

2. W razie, gdyby listów lub pudełek z podaną wartością, przyjętych do przewozu wbrew zakazom, nie zwrócono do miejsca nadania, ani też doręczono adresatowi, Zarząd kraju nadania winien być powiadomiony dokładnie o postępowaniu, zastosowanym do tych przesyłek.

Artykuł  13.

Zwolnienie od opłat

1. Listy z podaną wartością, dotyczące służby pocztowej, wymieniane między Zarządami pocztowymi lub między tymi Zarządami a Biurem międzynarodowym, wolne są od wszelkich opłat pocztowych.

2. Stosuje się to również do listów i pudełek z podaną wartością nieobciążonych pobraniem, dotyczących jeńców wojennych, wysyłanych lub otrzymywanych stosownie do postanowień artykułu 49, § 2 Konwencji.

Artykuł  14.

Wycofanie przesyłek. Zmiana adresu.

Nadawca przesyłki z podaną wartością może ją wycofać z poczty lub zmienić jej adres w celu dosłania bądź to wewnątrz kraju pierwotnego miejsca przeznaczenia, bądź też, do któregokolwiek z krajów, uczestniczących w Porozumieniu na warunkach ustalonych w artykule 51 Konwencji.

Przy żądaniu zmiany adresu w drodze telegraficznej do opłaty za telegram dodaje się opłatę za list polecony pojedynczej wagi.

Artykuł  15.

Poświadczenie odbioru.

Nadawca może żądać poświadczenia odbioru, na warunkach ustalonych w artykule 55 Konwencji.

Artykuł  16.

Dosyłanie. Przesyłki niedoręczalne.

Postanowienia artykułu 52 Konwencji należy stosować do przesyłek z podaną wartością dosyłanych lub niedoręczalnych.

Artykuł  17.

Reklamacje i żądania informacji.

W sprawach reklamacyj i żądań informacyj dotyczących listów i pudełek z podaną wartością, Zarządy stosują się do postanowień artykułu 53 Konwencji.

ROZDZIAŁ  II.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ

Artykuł  18.

Zakres odpowiedzialności.

1. Zarządy ponoszą odpowiedzialność za zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie przesyłek z podaną wartością poza wyjątkami, przewidzianymi w poniższym artykule 19.

Odpowiedzialność ta dotyczy zarówno przesyłek przesyłanych pojedynczo, jak i przesyłek przewożonych w odsyłkach zamkniętych.

Nadawca ma prawo do odszkodowania, odpowiadającego stracie w rzeczywistości poniesionej wskutek zaginięcia, ograbienia lub uszkodzenia; odszkodowanie jednak, w żadnym razie, nie może przewyższać kwoty podanej wartości we frankach złotych.

2. Zarządy nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za przesyłki zajęte przez władze celne wskutek fałszywego podania ich zawartości.

3. Nie uwzględnia się strat pośrednich lub nieosiągniętych zysków.

4. Odszkodowanie oblicza się po cenie rynkowej, przeliczonej na franki złote za przedmioty wartościowe tego samego rodzaju w miejscu i czasie, w którym przedmioty, te przyjęto do przesłania. W braku cen rynkowych odszkodowanie oblicza się podług zwyczajnej wartości przedmiotu, ocenionego według tych samych zasad.

5. Jeżeli odszkodowanie należy się z tytułu zaginięcia, zniszczenia lub całkowitego ograbienia przesyłki z podaną wartością, nadawca ma ponadto prawo do zwrotu opłat i należności uiszczonych, z wyjątkiem należności asekuracyjnej, którą w każdym razie zatrzymują Zarządy.

Artykuł  19.

Wyjątki od odpowiedzialności.

Zarządy zwolnione są od wszelkiej odpowiedzialności:

a) w wypadkach siły wyższej; jednakże odpowiedzialność istnieje w stosunku do Zarządu kraju wysłania, który przyjął na siebie ryzyko mogące wyniknąć z działania siły wyższej (artykuł 3, lit. c). Zarząd odpowiedzialny za zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie winien według swego ustawodawstwa wewnętrznego rozstrzygnąć, czy zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie zostało spowodowane okolicznościami stanowiącymi wypadek siły wyższej;

b) jeżeli nie mogą udzielić wyjaśnień co do przesyłek, wskutek zniszczenia dokumentów służbowych, spowodowanego działaniami siły wyższej, a dowód ich odpowiedzialności nie został w inny sposób przeprowadzony;

c) za stratę wynikłą z winy lub zaniedbania nadawcy, albo też z powodu właściwości przesyłki;

d) jeżeli chodzi o przesyłki, których wartość podpada pod zakazy, przewidziane w artykule 12;

e) za przesyłki, których wartość została w celach oszukańczych, podana w kwocie wyższej niż wartość rzeczywista zawartości;

f) jeżeli nadawca nie wniósł reklamacji w terminie jednego roku, przewidzianym w artykule 53 Konwencji;

g) jeżeli przy przewozie Zarządy krajów uczestniczących zawiadomiły, że nie przyjmują odpowiedzialności za przesyłki z podaną wartością przewożone na okrętach, którymi się posługują; jednakże za tranzyt przesyłek z podaną wartością w odsyłkach zamkniętych Zarządy te ponoszą odpowiedzialność przewidzianą dla przesyłek poleconych.

Artykuł  20.

Wygaśnięcie odpowiedzialności.

Zarządy przestają ponosić odpowiedzialność za przesyłki z podaną wartością, których doręczanie odbyło się stosownie do ich przepisów wewnętrznych dla przesyłek tego samego rodzaju.

Jednakże odpowiedzialność nie ustaje:

a) jeżeli zgodnie z przepisami wewnętrznymi, adresat lub w razie zwrotu, nadawca, przyjmując przesyłkę ograbioną lub uszkodzoną, poczyni zastrzeżenia;

b) jeżeli adresat lub, w razie zwrotu, nadawca, mimo prawidłowego pokwitowania odbioru, oświadczy niezwłocznie Zarządowi, który wydał mu przesyłkę, iż stwierdził szkodę, jak również dowiedzie w sposób, zadawalający, że ograbienie lub uszkodzenie nie nastąpiło po doręczeniu przesyłki.

Artykuł  21.

Wypłata odszkodowania. Termin wypłaty. Zwrot odszkodowania Zarządowi kraju nadania.

W odniesieniu do wypłaty odszkodowania, jak również zwrotu opłat i należności, terminu wypłaty i zwrotu odszkodowania Zarządowi kraju nadania, postanowienia artykułu 59, 60 i 62 Konwencji należy stosować do przesyłek z podaną wartością.

Artykuł  22.

Ustalenie odpowiedzialności.

1. Aż do chwili dostarczenia dowodów przeciwnych odpowiedzialność ciąży na Zarządzie, który, przyjąwszy przesyłkę bez zastrzeżeń i otrzymawszy wszelkie przewidziane przepisami dane dla przeprowadzenia dochodzeń, nie może udowodnić ani wydania przesyłki adresatowi, ani też w danym razie, prawidłowego przekazania jej Zarządowi następnemu.

Zarząd pośredniczący lub kraju przeznaczenia, aż do chwili dostarczenia dowodów przeciwnych, zwolniony jest od wszelkiej odpowiedzialności:

a) jeżeli zastosował się do postanowień artykułu 109, §§ 2 do 4 Regulaminu;

b) jeżeli może udowodnić, że otrzymał reklamację dopiero po zniszczeniu dokumentów służbowych, dotyczących poszukiwanej przesyłki, a czas przechowywania przewidziany w artykule 181 Regulaminu Konwencji, już upłynął, zastrzeżenie to nie narusza w niczym praw osoby reklamującej.

Aż do chwili dostarczenia dowodów przeciwnych, Zarząd, który przekazał przesyłkę z podaną wartością innemu Zarządowi, zwolniony jest od wszelkiej odpowiedzialności za tę przesyłkę, jeżeli urząd wymiany, któremu przesyłka została wydana, nie przesłał najbliższą pocztą po sprawdzeniu, Zarządowi wysyłającemu protokołu, stwierdzającego brak lub naruszenie bądź to całego pakietu z przesyłkami wartościowymi, bądź też samej przesyłki.

2. Jeżeli zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie nastąpiło podczas przewozu i nie można ustalić kraju, na którego terytorium, lub w którego służbie fakt ten miał miejsce, odnośne Zarządy pokrywają odszkodowanie w równych częściach. Jednakże, jeżeli ograbienie lub uszkodzenie zawartości zostało stwierdzone w kraju przeznaczenia lub, w przypadku zwrotu nadawcy, w kraju nadania, Zarząd odnośnego kraju ma udowodnić, że ani opakowanie, ani zamknięcie przesyłki nie wykazywały widocznych uszkodzeń, oraz, że waga nie różni się od wagi stwierdzonej przy nadaniu.

Jeżeli taki dowód został przeprowadzony przez Zarząd kraju przeznaczenia lub w danym razie, przez Zarząd kraju nadania, żaden z innych zainteresowanych Zarządów nie może uchylić się od udziału w odpowiedzialności, powołując się na fakt przekazywania przesyłki następnemu Zarządowi bez zastrzeżenia z jego strony.

3. Jeżeli zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie miało miejsce na terytorium lub w służbie Zarządu pośredniczącego, który nie przystąpił do niniejszego Porozumienia, pozostałe Zarządy ponoszą w równych częściach szkodę niepokrytą przez ten Zarząd, w myśl postanowień, przewidzianych w artykule 26 Konwencji. W tym przypadku konieczne jest aby nadawca w sposób wiarygodny, udowodnił, że zawartość przesyłki była zupełna, nienaruszona i starannie opakowana.

Postępowanie przewidziane w ustępie poprzednim dla podziału wypłaty odszkodowania między zainteresowane Zarządy, stosuje się również do przewozu morskiego, jeżeli zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie miało miejsce w służbie Zarządu uczestniczącego w Porozumieniu, który nie przyjął na siebie odpowiedzialności (artykuł 19, lit. g).

4. Należności celne i wszelkie inne należności, których umorzenia nie można było uzyskać, obciążają Zarządy odpowiedzialne za zaginięcie.

5. Zarząd, który dokonał wypłaty odszkodowania, wstępuje do wysokości wypłaconej kwoty odszkodowania w prawa osoby, która je otrzymała, na wypadek ewentualnego zwrotnego poszukiwania bądź to przeciwko adresatowi, bądź też przeciwko nadawcy lub osobom trzecim.

6. W razie późniejszego odnalezienia przesyłki, uważanej za zaginioną, należy osobę, której wypłacono odszkodowanie, powiadomić, że za zwrotem odszkodowania może wejść w posiadanie przesyłki.

Artykuł  23.

Ograniczenie odpowiedzialności.

1. Każdy Zarząd jest odpowiedzialny względem innych Zarządów tylko do wysokości kwoty, którą dopuszcza przy podawaniu wartości.

2. Jeżeli zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie przesyłki z podaną wartością przypisać należy okolicznościom siły wyższej, Zarząd, na którego terytorium, lub w którego służbie miało miejsce zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie, w takim tylko razie ponosi odpowiedzialność wobec Zarządu kraju nadania, jeżeli oba te kraje przyjęły. na siebie ryzyko jakie mogłoby wyniknąć z działania siły wyższej.

ROZDZIAŁ  III.

PRZESYŁKI ZA POBRANIEM.

Artykuł  24.

Opłaty i warunki przesyłania.

Listy i pudełka z podaną wartością mogą być wysyłane za pobraniem, na warunkach przewidzianych w artykule 63 Konwencji. Przesyłki takie podlegają formalnościom i opłatom, stosowanym przy przesyłkach z podaną wartością, odpowiednio do kategorii, do której należą.

Artykuł  25.

Unieważnienie lub zmiana kwoty pobrania.

Nadawca przesyłki z podaną wartością za po braniem może żądać całkowitego unieważnienia jak również zmniejszenia lub zwiększenia kwoty pobrania. Tego rodzaju żądania podlegają przepisom artykułu 64 Konwencji.

Artykuł  26.

Odpowiedzialność w razie zaginięcia, ograbienia lub uszkodzenia przesyłki.

Zaginiecie, ograbienie lub uszkodzenie przesyłki z podaną wartością za pobraniem pociąga za sobą odpowiedzialność Zarządu pocztowego na zasadach określonych w rozdziale II.

Artykuł  27.

Odszkodowanie w razie niezainkasowania kwoty pobrania, zainkasowania częściowego lub oszukańczego.

1. Jeżeli przesyłkę wydano odbiorcy bez zainkasowania kwoty pobrania, nadawca ma prawo do odszkodowania, jeżeli wniósł reklamację w terminie jednego roku, przewidzianym w artykule 53 Konwencji, a niezainkasowanie nie wynikło z jego własnej winy lub zaniedbania, albo też, jeżeli zawartość nie podpada pod zakazy, przewidziane w artykułach 11 i 12.

Te same zasady obowiązują, jeżeli od odbiorcy zainkasowano kwotę niższą od podanej kwoty pobrania albo też, jeżeli przy zainkasowaniu popełniono oszustwo.

Odszkodowanie nie może w żadnym razie przekraczać kwoty pobrania.

2. Zarząd, który dokonał wypłaty odszkodowania, wstępuje do wysokości kwoty tego odszkodowania w prawa osoby, która je otrzymała, na wypadek ewentualnego zwrotnego poszukiwania bądź to przeciwko odbiorcy, bądź też przeciw nadawcy lub osobom trzecim.

Artykuł  28.

Zabezpieczenie kwot zainkasowanych. Obowiązek wypłaty. Terminy i zwrotne poszukiwanie. Podział opłat.

Postanowienia artykułów 66, 68, 69, 70, 71, 72 i 73 Konwencji należy stosować do przesyłek z podaną wartością, obciążonych pobraniem.

ROZDZIAŁ  IV.

PRZYZNANIE OPŁAT. NALEŻNOŚĆ ZA TRANZYT.

Artykuł  29.

Przyznanie opłat.

Poza wyjątkiem ustanowionym w artykule 73 Konwencji, opłaty zatrzymuje w całości Zarząd, który je pobrał.

Artykuł  30.

Należności tranzytowe.

Przesyłki z podaną wartością podlegają należnościom tranzytowym, przewidzianym w Konwencji.

ROZDZIAŁ  V.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  31.

Stosowanie przepisów Konwencji.

Postanowienia zawarte w Konwencji i. jej Regulaminie należy stosować we wszystkim, co nie jest wyraźnie przewidziane w niniejszym Porozumieniu i Regulaminie.

Artykuł  32.

Urzędy uczestniczące w wymianie.

Zarządy dokładają starań, ażeby, w miarę możności, wszystkie ich urzędy pocztowe brały udział w służbie listów i pudełek z podaną wartością.

Artykuł  33.

Uchwalenie wniosków w przerwach między zjazdami.

W celu uzyskania mocy obowiązującej, wnioski, zgłaszane w przerwach między zjazdami (art. 19 i 20 Konwencji), winny uzyskać:

a) jednomyślność - jeżeli chodzi o przyjęcie nowych postanowień lub zmianę postanowień artykułów 1 do 7, 10, 13, 14, 15, 17 do 31, 33 i 34 niniejszego Porozumienia, postanowień Protokołu Końcowego i artykułu 116 Regulaminu;

b) dwie trzecie głosów - jeżeli chodzi o zmianę bądź to innych postanowień niniejszego Porozumienia, niewyszczególnionych w artykułach wyżej wymienionych, bądź też postanowień artykułów 103, 104, 105, 107, 108, 109, 111 i 115 Regulaminu;

c) zwykłą większość głosów - jeżeli chodzi o zmianę pozostałych artykułów. Regulamin lub o wykładnię postanowień niniejszego Porozumienia, jego Protokołu Końcowego lub Regulaminu, z wyjątkiem rozbieżności zdań, podlegającej arbitrażowi, przewidzianemu w artykule 11 Konwencji.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  34.

Wejście w życie i czas trwania Porozumienia.

Porozumienie niniejsze wejdzie w życie z dniem 1 lipca 1940 roku i pozostanie w mocy przez czas nie ograniczony.

Na dowód czego, Pełnomocnicy Rządów wyżej wymienionych Krajów podpisali Porozumienie w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w Archiwum Rządu Republiki Argentyny, a którego odpis będzie doręczony każdej Stronie.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

PROTOKÓŁ KOŃCOWY POROZUMIENIA.

Przystępując do podpisania Porozumienia, o listach i pudełkach z podaną wartością w dniu dzisiejszym, podpisani Pełnomocnicy zgodzili się na to, co następuje:

Artykuł  jedyny.

Najwyższa dopuszczalna kwota podanej wartości.

Wbrew postanowieniom artykułu 2 Porozumienia, każdy Zarząd może ograniczyć, w swoim zakresie, najwyższą kwotę podanej wartości do 5.000 franków lub do kwoty przyjętej w jego ruchu wewnętrznym, jeżeli kwota ta jest jeszcze niższa niż 5.000 franków.

Na dowód czego, podpisani Pełnomocnicy Sporządzili niniejszy Protokół, który będzie mieć tę samą moc obowiązującą i to samo znaczenie, jak gdyby jego postanowienia podane były w tekście samego Porozumienia, do którego się odnoszą, i podpisali go w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w Archiwum Rządu Republiki Argentyny, a którego odpis będzie doręczony każdej Stronie.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Przekład

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O LISTACH I PUDEŁKACH Z PODANĄ WARTOŚCIĄ.

Treść.

Rozdział I.

Postanowienia ogólne.

Art.

101. Udzielanie informacyj Zarządom

102. Drogi przewozowe

103. Sposób przesyłania.

Rozdział II.

Warunki przyjęcia.

104. Opakowanie przesyłek

105. Podanie wartości. Deklaracje celne

106. Oszukańcze podanie wartości

Rozdział III.

Czynności przy. odprawie i nadejściu.

107. Podanie wagi przesyłek. Stemplowanie. Przesyłki wolne od należności przy doręczeniu

108. Karty wartościowe. Sporządzanie pakietów. Wkładanie do odsyłek

109. Sprawdzanie pakietów. Różne nieprawidłowości

110. Dosyłanie. Przesyłki niedoręczalne

Rozdział IV.

Rachunkowość. Wyrównywanie rachunków.

111. Należności tranzytowe

112. Przesyłki wolne od należności przy doręczeniu. Wyrównywanie rachunków

Rozdział V.

Różne postanowienia.

113. Poświadczenia odbioru. Pobranie. Ekspresy. Reklamacje i żądania informacji

114. Wycofanie przesyłek. Zmiana adresu

115. Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego

Postanowienia końcowe.

116. Wejście w życie i czas trwania Regulaminu

Załączniki.

Wzory druków.

V D 1. Wymiana między krajami nieościennymi (wykaz)

V D 2. Nalepka

V D 3. Karta wartościowa

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O LISTACH I PUDEŁKACH Z PODANĄ WARTOŚCIĄ.

Podpisani, w myśl artykułu 4 Światowej Konwencji Pocztowej, zawartej w Buenos Aires dnia 23 maja 1939 roku, uchwalili w imieniu swoich Zarządów, za wspólną zgodą, następujące zarządzenia, mające na celu zapewnienie wykonania Porozumienia o listach i pudełkach z podaną wartością.

ROZDZIAŁ  I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

Artykuł  101.

Udzielanie informacyj Zarządom.

Zarządy krajów uczestniczących w Porozumieniu, między którymi odbywa się bezpośrednia wymiana, podają sobie wzajemnie do wiadomości za pomocą wykazów, sporządzonych według załączonego wzoru VD 1, dane dotyczące wymiany przesyłek z podaną wartością.

Artykuł  102.

Drogi przewozowe.

Każdy Zarząd na podstawie wykazów VD 1 otrzymanych od Zarządów, z którymi utrzymuje bezpośrednią wymianę, określa drogi, z których będzie korzystał przy przesyłaniu przesyłek z podaną wartością.

Artykuł  103.

Sposób przesyłania.

1. Wymiana przesyłek z podaną wartością między krajami ościennymi lub utrzymującymi bezpośrednie połączenia morskie odbywa się za pośrednictwem urzędów wymiany, wyznaczonych w tym celu przez zainteresowane Zarządy za obopólnym porozumieniem.

2. W obrocie między Krajami oddzielonymi od siebie jedną lub kilku służbami pośredniczącymi, przesyłki z podaną wartością należy zawsze kierować drogą najkrótszą.

Można je przesyłać, stosownie do potrzeb służby, w odsyłkach zamkniętych, lub wydawać pojedynczo pierwszemu Zarządowi pośredniczącemu, jeżeli Zarząd ten może zapewnić dalszy przewóz na warunkach przewidzianych w powyżej podanych artykułach 101 i 102. Jednakowoż każdy Zarząd pośredniczący ma prawo żądać przekazywania przesyłek z podaną wartością w odsyłkach zamkniętych, sporządzanych przez Zarząd kraju nadania dla urzędów wymiany kraju przeznaczenia, ilekroć stwierdzi, że ilość przesyłek pojedynczych jest tak znaczna, iż może utrudniać jego czynności służbowe.

3. Wolno jednak Zarządom kraju nadania i kraju przeznaczenia porozumieć się między sobą co do wymiany przesyłek z podaną wartością w odsyłkach zamkniętych za pomocą połączeń jednego lub kilku pośredniczących, biorących lub nie biorących udziału w Porozumieniu. Zarządy pośredniczące należy uprzedzić o tym we właściwym czasie.

Zarządy zainteresowane mogą również porozumieć się co do zapewnienia przewozu pojedynczych sztuk drogami okrężnymi w razie, gdyby przewóz drogą bezpośrednią nie dawał gwarancji co do odpowiedzialności na całej drodze przewozu.

ROZDZIAŁ  II.

WARUNKI PRZYJĘCIA

Artykuł  104.

Opakowanie przesyłek.

1. Listy z podaną wartością dopuszcza się do przewozu tylko w kopertach zamkniętych za pomocą jednakowych pieczęci z laku dobrego gatunku, przedstawiających specjalny znak, a umieszczanych w pewnych odstępach w ilości dostatecznej dla przytrzymania wszystkich skrzydeł koperty. Koperty muszą być trwałe, sporządzone z jednego kawałka, i muszą zapewniać dokładne przyleganie pieczęci. Nie wolno używać kopert zupełnie przezroczystych lub z kolorowymi brzegami, jako też kopert z przezroczystym polem.

2. Każdy list musi być w taki sposób opakowany, by bez uszkodzenia w sposób widoczny koperty lub pieczęci nie można się było dostać do jego zawartości.

3. Znaczki pocztowe użyte do opłaty i wszelkie służbowe nalepki pocztowe muszą być umieszczone w pewnych odstępach, aby nie mogły służyć do ukrycia uszkodzenia koperty. Nie mogą one również być przegięte na dwie powierzchnie koperty, w ten sposób aby zakrywać jej krawędzie. Umieszczanie na listach z podaną wartością innych nalepek aniżeli służbowych nalepek pocztowych jest zabronione.

Opłacenie przesyłek z podaną wartością może być oznaczone za pomocą podania cyframi kwoty pobranej w walucie kraju nadania, w sposób następujący: "Opłata pobrana: Fr... c..." (Taxe perçue: Fr.. c...).

Napis ten winien być umieszczony w prawym górnym rogu adresu przesyłki i potwierdzony odciskiem datownika urzędu nadawczego.

4. Biżuteria i inne kosztowności winny być zapakowane w pudełka dostatecznie trwałe, drewniane lub metalowe; grubość ścianek pudełek drewnianych winna wynosić co najmniej 8 milimetrów.

5. Ścianki, wierzchnia i spodnia, mają być oklejone białym papierem, by na nim można było umieścić adres odbiorcy, wartość podaną i odcisk pieczęci służbowych. Prócz tego, pudełka muszą być przewiązane na krzyż mocnym sznurkiem bez węzłów, na którego obu końcach złączonych nakłada się pieczęć z dobrego laku, przedstawiającą szczególny znak. W końcu wszystkie cztery boczne ścianki pudełka winny być zamknięte pieczęciami identycznymi z pieczęcią poprzednią.

6. Przesyłek z podaną wartością, których adres podany jest literami początkowymi (inicjałami) lub też pisany ołówkiem, oraz przesyłek, których adresy noszą ślady wycierania lub poprawek, nie dopuszcza się. Przesyłki tego rodzaju, które wbrew przepisom byłyby przyjęte do przewozu, należy obowiązkowo zwracać do urzędu nadania.

Artykuł  105.

Podarcie wartości. Deklaracje celne.

1. Wartość przesyłki ma być podana w walucie kraju nadania i wypisana przez nadawcę na stronie adresowej przesyłki literami łacińskimi, słownie i cyframi arabskimi bez przekreśleń i poprawek, choćby nawet potwierdzonych omówieniem. Nie wolno podawać ołówkiem danych dotyczących kwoty podanej wartości.

2. Kwota podanej wartości musi być przeliczona na franki złote bądź przez samego nadawcę, bądź też przez Zarząd kraju nadania. Wynik przeliczenia winien być podany nowymi cyframi, umieszczonymi obok lub pod napisem wyrażającym podaną wartość w walucie kraju nadania. Postanowienie to nie stosuje się w obrocie bezpośrednim między krajami o wspólnej walucie.

Kwota we frankach złotych winna być podkreślona kolorowym ołówkiem.

3. W obrocie z krajami, które tego wymagają do pudełek z podaną wartością mają być dołączone deklaracje celne, odpowiadające wzorowi C2, załączonemu do Regulaminu Konwencji.

4. Zarządy nie przyjmują na siebie żadnej odpowiedzialności za deklaracje celne.

Artykuł  106.

Oszukańcze podanie wartości.

Jeżeli jakiekolwiek okoliczności lub reklamacje osób zainteresowanych ujawniły podanie w celach oszukańczych wartości w kwocie wyższej niż wartość rzeczywista przedmiotów, zawartych w liście lub pudełku, zawiadamia się o tym, w czasie możliwie najkrótszym, Zarząd kraju nadania, dołączając, w danym razie, dowody rzeczowe.

ROZDZIAŁ  III.

CZYNNOŚCI PRZY ODPRAWIE I NADEJŚCIU.

Artykuł  107.

Podanie wagi przesyłek. Stemplowanie. Przesyłki wolne od należności przy doręczeniu.

1. Na stronie adresowej każdej przesyłki z podaną wartością, w lewym górnym rogu, Zarząd kraju nadania obowiązany jest podać dokładną wagę przesyłki w gramach.

2. Przesyłka winna być zaopatrzona przez urząd nadawczy na stronie adresowej w odcisk pieczęci wskazującej miejsce i dzień nadania.

Prócz tego na każdej przesyłce należy umieścić nalepkę z podaniem nazwy urzędu nadawczego literami łacińskimi i numeru porządkowego przesyłki, jak również nalepkę koloru czerwonego z napisem dużymi literami "Wartościowa" (Valeur déclarée).

Jednakże zamiast dwóch nalepek, przewidzianych w ustępie poprzednim, wolno Zarządom używać tylko jednej nalepki koloru czerwonego, zgodnie z załączonym wzorem VD2, na której należy podać pismem łacińskim literę "V", nazwę urzędu nadania i numer porządkowy przesyłki,

3. Zarządy pośredniczące nie mogą umieszczać żadnych numerów porządkowych na stronie adresowej przesyłki z podaną wartością.

4. Urząd przeznaczenia umieszcza na odwrocie przesyłki odcisk datownika w dniu otrzymania przesyłki.

5. Postanowienia artykułów 111 i 146 Regulaminu Konwencji należy stosować również do przesyłek z podaną wartością, które mają być doręczane jako wolne od należności.

Artykuł  108.

Karty wartościowe. Sporządzanie pakietów. Wkładanie do odsyłek.

1. Przesyłki z podaną wartością wpisuje wysyłający urząd wymiany do specjalnych kart wartościowych, według załączonego wzoru VD3, podając wszystkie szczegóły, wymagane treścią druku.

Przy wpisach dotyczących przesyłek, które mają być doręczone przez umyślnego posłańca, w kolumnie "Uwagi" (Observations) należy zaznaczyć "Exprès".

2. Z przesyłek z podaną wartością wraz z kartą lub kartami wartościowymi należy sporządzić jeden lub kilka osobnych pakietów, przewiązanych sznurkiem, zawinąć je w trwały papier, następnie raz jeszcze obwiązać sznurkiem zewnętrznie i wszystkie zagięcia opieczętować dobrym lakiem za pomocą pieczęci wysyłającego urzędu wymiany. Na pakietach takich umieszcza się napis: "Wartościowe" (Valeurs (déclarées) lub "Listy wartościowe" (Lettres avec valeur déclarée) lub "Pudełka z podaną wartością" (Boîtes avec valeur déclarée).

Zamiast sporządzania pakietu z listów z podaną wartością można |e włożyć do koperty z trwałego papieru, którą zamyka się pieczęciami lakowymi.

Jeżeli ilość lub objętość przesyłek z podaną wartością tego wymaga, mogą one również być włożone do worka należycie zamkniętego i opieczętowanego lakiem lub zaplombowanego.

3. Pakiety lub worki, zawarte w odsyłce, zaznacza się w części III karty listowej, wzór C 16, załączony do Regulaminu Konwencji. Jeżeli przesyłka nie zawiera pakietów lub worków z przesyłkami wartościowymi, umieszczą się w tej części karty uwagę: "Próżna" (Néant).

4. Pakiet lub worek z przesyłkami wartościowymi, wkłada się do pakietu lub worka zawierającego przesyłki polecone, lub, w braku tychże, do opakowania (worek lub pakiet), zawierającego zwykle przesyłki polecone. Jeżeli przesyłki polecone umieszcza się w więcej niż jednym worku, pakiet lub worek z przesyłkami wartościowymi należy włożyć do worka, do którego szyjki przymocowana jest koperta specjalna, zawierająca kartę listową.

5. Ilekroć jeden z dwóch Zarządów utrzymujących wymianę tego żąda, pudełka z podaną wartością należy wpisywać do osobnych druków VD3 i osobno je opakować.

Artykuł  109.

Sprawdzanie pakietów. Różne nieprawidłowości.

1. Przy odbiorze pakietu lub worka z przesyłkami wartościowymi urząd wymiany przystępuje do sprawdzenia przede wszystkim, czy w stanie zewnętrznym pakietu lub worka, jako tez w sposobie opakowania nie zachodzi jakakolwiek nieprawidłowość, oraz czy uczyniono zadość formalnościom przepisanym w artykule 108.

2. Następnie urząd przystępuje do szczegółowego sprawdzenia przesyłek z podaną wartością w danym razie, do stwierdzenia braku przesyłek lub innych nieprawidłowości, jak również do sprostowania lub dosłania kart wartościowych, stosując się w tym względzie do przepisów ustalonych dla przesyłek poleconych w artykule 162, § 2 do 6 Regulaminu Konwencji.

3. Brak przesyłki, uszkodzenie lub inne nieprawidłowości, mogące pociągnąć za sobą odpowiedzialność Zarządów, należy stwierdzić w protokole, który, w miarę możności, wraz z całkowitym opakowaniem (worek, koperta, sznurek i pieczęcie, lub plomby) wszystkich pakietów lub worków wewnętrznych i zewnętrznych, w których były zawarte przesyłki wartościowe, przesyła się jako przesyłkę, poleconą Zarządowi centralnemu kraju, któremu podlega wysyłający urząd wymiany; niezależnie od tego przesyła się niezwłocznie do wysyłającego urzędu wymiany zawiadomienie o niedokładnościach. Równocześnie przesyła się duplikat protokołu do Zarządu centralnego, któremu podlega urząd wymiany odbierający lub do innego miejsca służbowego wyznaczonego przez ten Zarząd centralny.

4. Nie naruszając postanowień § 3, urząd wymiany, w razie otrzymania od obcego urzędu przesyłki uszkodzonej lub niedostatecznie opakowanej, obowiązany jest wysłać ją dalej po zastosowaniu następujących przepisów.

Jeżeli chodzi o nieznaczne uszkodzenie lub częściowy brak pieczęci, wystarczy przesyłki ponownie opieczętować w celu zabezpieczenia zawartości pod warunkiem jednakże, aby było widoczne, według stwierdzonej wagi, że zawartość nie została ani uszkodzona, ani też zmniejszona. Jeżeli tego zachodzi potrzeba, przesyłki należy opakować na nowo, zachowując, w miarę możności, opakowanie pierwotne.

Jeżeli uszkodzenie wskazuje na to, że zawartość przesyłki mogła być wyjęta, urząd winien przystąpić do urzędowego otwarcia przesyłki i sprawdzenia jej zawartości. O wyniku sprawdzenia zawartości spisuje się szczegółowy protokół, którego odpis dołącza się do przesyłki.

We wszystkich tych przypadkach należy wagę pierwotną i nową stwierdzić i podać na kopercie. Obok oznaczenia wagi należy umieścić napis:

Opieczętowano z urzędu w......" (Cacheté d'office à......) lub "Przepakowano w......." (Réemballé à........) odcisk datownika i podpisy funkcjonariuszów, którzy dokonali opieczętowania lub przepakowania.

5. Przesyłki z podaną wartością, nie opłacone lub niedostatecznie opłacone, doręcza się adresatom bez pobierania opłaty, wyjątek stanowią przesyłki obciążone opłatą z powodu dosłania z pierwotnego miejsca przeznaczenia (artykuł 16 Porozumienia). O tej jednakże nieprawidłowości należy zawiadomić urząd przy pomocy nadania zawiadomienia o niedokładnościach.

Artykuł  110.

Dosyłanie. Przesyłki niedoręczalne.

1. Każdą przesyłkę z podaną wartością, której adresat wyjechał do kraju nie uczestniczącego w niniejszym Porozumieniu, zwraca się natychmiast do kraju nadania, jako niedoręczalną, celem zwrotu nadawcy, jeżeli Zarząd pierwotnego kraju przeznaczenia nie ma możności przesłać jej do nowego kraju przeznaczenia.

2. Niedoręczalne przesyłki z podaną wartością należy zwracać w terminie najkrótszym, a najpóźniej w terminie określonym w artykule 52 Konwencji.

Przesyłki te wpisuje się do karty wartościowej VD3 i wkłada do pakietu lub worka, oznaczonego napisem: Wartościowe" (Valeurs déclarées).

3. Należności celne i inne należności niepocztowe, których umorzenia nie można było uzyskać przy dosłaniu lub przy zwrocie do miejsca nadania, ściąga się od Zarządu nowego miejsca przeznaczenia, stosownie do przepisów, przewidzianych w artykule 147, § 8 Regulaminu Konwencji.

ROZDZIAŁ  IV.

RACHUNKOWOŚĆ. WYRÓWNYWANIE RACHUNKÓW.

Artykuł  111.

Należności tranzytowe.

Należności tranzytowe, przypadające Zarządom pośredniczącym, oblicza się w sposób ustalony w Konwencji.

Artykuł  112.

Przesyłki wolne od należność przy doręczeniu. Wyrównywanie rachunków.

Postanowienia artykułu 179 Regulaminu Konwencji odnoszą się również do wyrównywania rachunków, dotyczących przesyłek z podaną wartością, które mają być doręczane jako wolne od należności.

Jednakże Zarządy, które oświadczyły, że nie mogą przyjąć sposobu wyrównywania rachunków, przewidzianego w tym artykule, winny podać sposób, który chciałyby zastosować.

ROZDZIAŁ  V.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  113.

Poświadczenia odbioru. Pobranie. Ekspresy. Reklamacje i żądania informacji.

Postanowienia artykułów 128 i 129 (poświadczenia odbioru), 130 do 142 (pobrania), 144 i 159 (ekspresy), 153, 154 i 155 (reklamacje i żądania informacji) Regulaminu Konwencji należy stosować do przesyłek z podaną wartością.

Artykuł  114.

Wycofanie przesyłek. Zmiana adresu.

Postanowienia artykułów 150 i 151 Regulaminu Konwencji należy stosować do wycofania i zmiany adresu przesyłek z podaną wartością.

Jeżeli chodzi o zmianę adresu, zgłoszoną w drodze telegraficznej, żądanie to ma być potwierdzone żądaniem w drodze pocztowej, przesłanym najbliższą pocztą wraz z dokładnym wzorem adresu, o którym mowa w artykule 150, § 1 Regulaminu Konwencji i zaopatrzonym w nagłówku w następujący napis podkreślony ołówkiem kolorowym: "Potwierdzenie żądania telegraficznego z dnia........." (Confirmation de la demande télégraphique du...). W tym przypadku urząd przeznaczenia ogranicza się z chwilą otrzymania telegramu do zatrzymania przesyłki, a z wykonaniem żądania czeka do nadejścia potwierdzenia w drodze pocztowej.

Jednakże Zarząd kraju przeznaczenia może na własną odpowiedzialność załatwić żądanie przesłane w drodze telegraficznej, nie oczekując nadejścia potwierdzenia w drodze pocztowej.

Artykuł  115.

Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego.

1. Zarządy, co najmniej na trzy miesiące przed wejściem w życie Porozumienia mają podać do wiadomości innym Zarządom za pośrednictwem Biura międzynarodowego:

a) stawki opłaty asekuracyjnej, pobieranej w ich kraju od przesyłek z podaną wartością w myśl artykułu 3 Porozumienia;

b) najwyższą dopuszczalną kwotę podanej wartości;

c) ilość deklaracyj celnych, wymaganych dla pudełek z podaną wartością przeznaczonych do ich krajów i dla pudełek w tranzycie, jak również wymienić języki, w których deklaracje te mają być sporządzone;

d) w danym razie spis urzędów, do których dopuszcza się przesyłki z podaną wartością (Porozumienie, artykuł 32);

e) w danym razie, te regularne połączenia morskie przeznaczone do przewozu przesyłek zwykłych, które mogą być użyte z zagwarantowaniem odpowiedzialności do przewozu przesyłek z podaną wartością.

2. Wszelkie późniejsze zmiany należy niezwłocznie podawać do wiadomości.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  116.

Wejście w życie i czas trwania Regulaminu.

Regulamin niniejszy będzie stosowany od dnia wejścia w życie Porozumienia o listach i pudełkach z podaną wartością.

Będzie on obowiązywał przez ten sam przeciąg czasu co i to Porozumienie, jeżeli na podstawie ogólnego porozumienia zainteresowanych Zarządów nie zostanie odnowiony.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Załącznik 

WZORY DRUKÓW.

grafika

Przekład

POROZUMIENIE O PACZKACH POCZTOWYCH

Treść.

Rozdział I.

Art.

1. Przedmiot Porozumienia

Rozdział II.

Postanowienia dotyczące wszystkich paczek.

2. Opłacanie przy nadaniu. Opłaty.

3. Należności lądowe

4. Należność morska

5. Zniżka lub podwyżka należności lądowej

6. Zniżka lub podwyżka należności morskiej

7. Opłata dodatkowa

8. Paczki ochronne. Paczki z zawartością łamliwą. Opłata specjalna

9. Należność za pośrednictwo przy cleniu

10. Doręczanie adresatowi. Należność za doręczanie do mieszkania

11. Należności celne i inne należności niepocztowe

12. Paczki wolne od należności

13. Opłata za przepakowanie

14. Składowe

15. Paczki ekspresowe

16. Zakazy

17. Paczki przyjęte do przewozu wbrew przepisom

18. Paczki dla jeńców wojennych

19. Wycofanie. Zmiana adresu

20. Poświadczenie odbioru

21. Zawiadomienie o załadowaniu na okręt

22. Dosyłanie

23. Paczki niedoręczalne

24. Umarzanie należności celnych i innych należności niepocztowych

25. Sprzedaż. Zniszczenie

26. Paczki, których zrzekł się nadawca

27. .Pobieranie kosztów od nadawcy

28. Reklamacje i żądania informacji

Rozdział III.

Paczki za pobraniem.

29. Opłaty i warunki przesyłania. Wyrównanie kwot zainkasowanych

30. Unieważnienie lub zmiana kwoty pobrania

31. Odpowiedzialność w razie zaginięcia, ograbienia lub uszkodzenia zawartości

32. Odszkodowanie w razie niezankasowana kwoty pobrania, zainkasowania częściowego lub oszukańczego

33. Określenie odpowiedzialności

34. Stosowanie postanowień Konwencji przy odszkodowaniach i wypłatach. Terminy wypłaty i zwrot zaliczek

35. Przekazy pobraniowe i zawiadomienie o wpłacie

Rozdział IV

Paczki z podaną wartością.

36. Podanie wartości

37. Opłaty i warunki przesyłania

Rozdział V.

Paczki pilne.

38. Opłaty i warunki przesyłania

Rozdział VI.

Odpowiedzialność.

39. Zakres odpowiedzialności

40. Wyjątki od zasady odpowiedzialności

41. Wygaśnięcie odpowiedzialności

42. Wypłata odszkodowania

43. Termin wypłaty odszkodowania

44. Określenie odpowiedzialności

45. Ograniczenie odpowiedzialności

46. Zwrot odszkodowania

Rozdział VII.

Przyznanie opłat.

47. Wynagrodzenie za przewóz

48. Zaliczanie należności w razie dosłania lub zwrotu

49. Należność za doręczanie pośpieszne

50. Opłata za dosłanie w kraju przeznaczenia

51. Różne należności

52. Podział opłat i należności za pobranie

53. Należność asekuracyjna

Rozdział VIII.

Różne postanowienia.

54. Stosowanie ogólnych postanowień Konwencji

55. Paczki przeznaczone do krajów nie uczestniczących w porozumieniu

56. Opłata dodatkowa od paczki wyższa niż 25 centów

57. Uchwalenie wniosków w przerwach między Zjazdami.

Postanowienia końcowe.

58. Wejście w życie i czas trwania Porozumienia

Protokół Końcowy Porozumienia.

I. Eksploatacja służby przez przedsiębiorstwa przewozowe

II. Połączenia lotnicze

III. Tranzyt

IV. Opłaty dodatkowe

V. Dopłaty specjalne

VI. Taryfy specjalne

VII. Specjalne postępowanie

VIII. Paczki z podaną wartością

IX. Wyjątki od zasady odpowiedzialności

X. Wymiary i objętość

XI. Paczki ochronne

POROZUMIENIE O PACZKACH POCZTOWYCH,

które zawarły:

Afganistan, Albania, Niemcy, Królestwo Arabii Saudyjskiej, Republika Argentyna, Belgia, Kolonia Kongo belgijskie, Boliwia, Brazylia, Bułgaria, Chili, Chiny, Republika Kolumbia, Republika Costa-Rica, Republika Kuba, Dania, Republika San Domingo, Egipt, Republika Salwador, Ekwador, Hiszpania, Zespół Kolonii hiszpańskich, Finlandia, Francja, Algier, Kolonie i Protektoraty francuskie w Indochinach, Zespół innych Kolonii francuskich, Grecja, Gwatemala, Republika Haiti, Republika Honduras, Węgry, Indie brytyjskie, Iran, Irak, Islandia, Włochy, Zespół Kolonij i Posiadłości włoskich oprócz włoskiej Afryki wschodniej, Wschodnia Afryka włoska, Japonia, Korea, Zespół innych Posiadłości japońskich, Państwa Lewantyńskie pod Mandatem francuskim (Syria i Liban), Republika Liberia, Luksemburg, Maroko (z wyjątkiem strefy hiszpańskiej), Maroko (Strefa hiszpańska), Meksyk, Nikaragua, Norwegia, Republika Panama, Paragwaj, Holandia, Curacao i Surinam, Indie holenderskie, Peru, Polska, Portugalia, Kolonie portugalskie Zachodnio-Afrykańskie, Kolonie portugalskie Wschodnio-Afrykańskie, w Azji i Oceanii, Rumunia, Republika San Marino, Syjam, Szwecja, Związek Szwajcarski, Czechosłowacja, Tunis, Turcja, Republika Wschodniego Urugwaju, Państwo Miasto Watykan, Stany Zjednoczone Wenezueli, Yemen i Królestwo Jugosławii.

Podpisani Pełnomocnicy Rządów powyżej wymienionych Krajów, na mocy artykułu 3 światowej Konwencji Pocztowej; uchwalonej w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku, za wspólną zgodą i z zastrzeżeniem ratyfikacji zawarli następujące Porozumienie:

ROZDZIAŁ I.

Artykuł  1.

Przedmiot Porozumienia.

1. Pod nazwą "Paczki pocztowe" mogą być przesyłane między krajami zawierającymi Porozumienie, bezpośrednio lub za pośrednictwem jednego lub kilku z nich, paczki do wagi 20 kilogramów, które zależnie od wagi, dzielą się na następujące kategorie:

1. do 1 kilograma,

2. ponad 1 do 3 kilogramów,

3. ponad 3 do 5 kilogramów,

4. ponad 5 do 10 kilogramów,

5. ponad 10 do 15 kilogramów,

6. ponad 15 do 20 kilogramów.

2. Wymiana paczek ponad 10 kilogramów jest nieobowiązkowa.

ROZDZIAŁ  II.

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE WSZYSTKICH PACZEK.

Artykuł  2.

Opłacanie przy nadaniu. Opłaty.

1. Paczki pocztowe winny być opłacane przy nadaniu.

2. Opłata składa się z udziałów, przypadających każdemu Zarządowi, biorącemu udział w przewozie lądowym lub morskim. Jeżeli zachodzi potrzeba, dolicza się także należności i opłaty dodatkowe, przewidziane w poniżej podanych artykułach 5 do 8.

Artykuł  3.

Należności lądowe.

Opłata za przewóz lądowy wynosi dla każdego kraju:

30 centymów od paczki do 1 kilograma;

40 centymów od paczki ponad 1 do 3 kg;

50 centymów od paczki ponad 3 do 5 kg;

100 centymów od paczki ponad 5 do 10 kg;

150 centymów od paczki ponad 10 do 15 kg;

200 centymów od paczki ponad 15 do 20 kg.

Jednakże, w odniesieniu do paczek ostatnich dwóch kategoryj wagi, Zarządy wysyłające i odbierające mają prawo według własnego uznania, ustalić przypadające im opłaty za przewóz.

Artykuł  4.

Należność morska.

Przy przewozie morskim każdemu Zarządowi, biorącemu udział w tym przewozie, należy się opłata w wysokości, jak następuje:

Długość rejsów	PACZKI
	do 1 kg	ponad 1 do 3 kg	ponad 3 do 5 kg	ponad 5 do 10 kg	ponad 10 do 15 kg	ponad 15 do 20 kg
1	2	3	4	5	6	7
	Fr. c.	Fr. c.	Fr. c.	Fr. c.	Fr. c.	Fr. c.
Do 500 mil morskich	-.35	-.20	-.25	-.50	-.75	-1.-
od 501 " 1.000 "	-.25	-.30	-.40	-.75	-1.10	1.60
" 1.001 " 2.000 "	-.40	-.50	-.60	1.10	1.10	2.25
" 2.000 " 3.000 "	-.50	-.65	-.80	1.45	2.10	2.90
" 3.001 " 4.000 "	-.60	-.80	-.100	1.80	2.60	3.55
" 4.001 " 5.000 "	-.70	-.95	1.20	2.15	3.10	4.20
" 5.001 " 6.000 "	-.80	1.10	1.40	2.50	3.60	4.85
" 6.001 " 7.000 "	-.90	1.25	1.60	2.85	4.10	5.50
" 7.001 " 8.000 "	1.-	1.40	1.80	3.20	4.60	6.15
" 8.001 " 9.000 "	1.10	1.55	2.-	3.53	5.10	6.80
" 9.001 " 10.000 "	1.20	1.70	2.20	3.90	5.60	7.45
itd. dodając za każde
1.000 mil lub część 1.000 mil	-.10	-.15	-.20	-.35	-.50	-.65

Długość rejsów oblicza się, w danym razie, według średniej odległości między odnośnymi portami obydwu krajów, biorących udział w wymianie.

Nie pobiera się należności przewidziane] w ustępie pierwszym za przewóz morski między dworna portami tego samego kraju, jeżeli Zarząd tego kraju już otrzymuje wynagrodzenie należne mu z tytułu przewozu paczek drogą lądową.

Artykuł  5.

Zniżka lub podwyżka należności lądowej.

Kraje, które podpisały niniejsze Porozumienie mają prawo jednocześnie obniżać lub podwyższać przypadającą im należność lądową od wywożonych i przywożonych paczek, byleby przynajmniej na trzy miesiące naprzód powiadomiły o tym Zarząd poczt szwajcarskich.

Zmiany tych należności będą obowiązywały począwszy od następujących dat: 1 stycznia, 1 lipca.

Zniżka lub podwyżka winna obowiązywać co najmniej przez jeden rok.

Podwyżka nie może w żadnym jednak przypadku dla poszczególnych kategoryj wagi przekraczać opłat, przewidzianych w powyżej podanym artykule 3.

Artykuł  6.

Zniżka lub podwyżka należności morskiej.

Zarządy mają prawo zniżki lub podwyżki najwyżej o 50% na warunkach, przewidzianych w artykule 5, należności za przewóz morski, określonej w artykule 4.

Każda podwyżka musi być zastosowana również do paczek własnych, wysyłanych przez Zarząd, od którego są zależne środki wykonujące przewóz morski. Jednakże przepis ten nie odnosi się do stosunków między danym krajem, a jego koloniami itp. ani też do stosunków tych kolonij itp. między sobą.

Artykuł  7.

Opłata dodatkowa.

Każdy kraj, zawierający Porozumienie, może od paczek bądź nadawanych, bądź wydawanych w swoich urzędach, pobierać opłatę dodatkową, wynoszącą 25 centymów od paczki, byleby przynajmniej na trzy miesiące naprzód powiadomiły o tym Zarząd poczt szwajcarskich.

Opłata dodatkowa będzie obowiązywała począwszy: od 1 stycznia lub od 1 lipca.

Artykuł  8.

Paczki ochronne. Paczki z zawartością łamliwą. Opłata specjalna.

1. Uważane są jako ochronne:

a) paczki, których jeden z wymiarów przekracza 1 m 50 cm, lub których długość wraz z największym obwodem, mierzonym w kierunku innym niż długość, przekracza 3 metry;

b) paczki, które ze względu na swój kształt, rodzaj lub kruchość nie nadają się do łatwego załadowania z innymi paczkami lub paczki, które wymagają specjalnych ostrożności, jak to: rośliny i krzewy w koszykach, klatki puste lub ze zwierzętami żywymi powiązane, puste pudełka do cygar, lub inne pudełka, meble, wyroby koszykarskie, żardinierki, wózki dziecinne, kołowrotki, rowery itp.

2. Zarządy, które zajmują się przewozem morskim, mogą uważać za ochronną każdą przewożoną przez siebie tą drogą paczkę, a której jeden z wymiarów przekracza 1 m 25 cm, lub którego objętość przekracza:

60 dm³ przy paczkach do wagi 5 kg;

80 dm³ przy paczkach ponad 5 do 10 kg;

100 dm³ przy paczkach ponad 10 do 15 kg;

120 dm³ przy paczkach ponad 15 do 20 kg.

3. Paczki, zawierające artykuły łamliwe, (szklane i zegarmistrzowskie itp.), winny być również traktowane ze specjalną ostrożnością i należy z nimi postępować szczególnie troskliwie w czasie przewozu lądowego i morskiego jako też podczas przeładowywania, nawet wówczas gdyby nadawały się do załadowania z innymi paczkami.

4. Paczki ochronne i paczki z łamliwą zawartością dopuszcza się tylko w obrocie z tymi krajami, które podejmują się ich przewozu.

5. Dla paczek tych opłatę przewozową, pobieraną za paczki zwykłe, zwiększa się o 50% i w miarę potrzeby zaokrągla wzwyż do 5 centymów.

Artykuł  9.

Należność za pośrednictwo przy cleniu.

Zarząd kraju przeznaczenia może pobierać za przekazanie do cła i za pośrednictwo przy cleniu lub też tylko za przekazanie do cła należność wynoszącą najwyżej 50 centymów od paczki. Jeżeli nie zawarto porozumienia odmiennego, należność powyższą pobiera się przy wydaniu paczki.

Artykuł  10.

Doręczanie adresatowi. Należność za doręczanie do mieszkania.

1. Paczki doręcza się adresatom w najkrótszym terminie, stosownie do postanowień obowiązujących w kraju przeznaczenia.

Kraj ten może pobierać opłatę za doręczanie do domu w wysokości opłaty za doręczenie, pobieranej w obrocie wewnętrznym, lecz najwyżej 40 centymów od paczki. Ta sama opłata może być pobierana w danym razie za każdą następną próbę doręczenia paczki adresatowi do domu. Opłaty tej nie pobiera się za pierwsze doręczenie paczek ekspresowych, o których mowa w poniżej podanym artykule 15.

2. Jeżeli paczek nie doręcza się do domu, o ich nadejściu należy niezwłocznie zawiadomić adresata. Kraje, w których przepisy wewnętrzne tego wymagają, mogą pobierać opłatę specjalną za doręczenie tego zawiadomienia; opłata ta nie może przekraczać opłaty za list zwykły pojedynczej wagi obrotu wewnętrznego. Tę sarną opłatę stosuje się, w danym razie, przy każdym następnym doręczeniu do mieszkania nowego zawiadomienia.

Artykuł  11.

Należności celna i inne należności niepocztowe.

Zarządy Kraju przeznaczenia mają prawo pobierać od adresatów paczek, prócz należności pocztowych, należności celne i wszelkie inne należności niepocztowe, którymi przesyłki obciążono w kraju przeznaczenia.

Artykuł  12.

Paczki wolne od należności.

W obrocie z krajami, które się na to zgodziły, nadawcy, na podstawie złożonej uprzednio w urzędzie nadawczym deklaracji, mogą przyjąć na swój rachunek, wszelkie należności pocztowe i niepocztowe, ciążące na paczkach przy ich wydaniu. Dopóki paczka nie została doręczona adresatowi, nadawca może, już po nadaniu, żądać za opłatą ustaloną dla listu poleconego pojedynczej wagi, aby paczki była doręczona jako wolna od opłat.

W tym przypadku nadawcy winni zobowiązać się do uiszczenia kwot, których zażądać może urząd przeznaczenia i w danym razie złożyć odpowiednią kaucję.

Zarząd kraju przeznaczenia ma prawo pobierać z tego tytułu należność komisową, nie przekraczającą jednak 40 centymów od paczki. Należność ta jest niezależna od należności przewidzianej w artykule 9.

Artykuł  13.

Opłata za przepakowanie.

Zarząd, na którego obszarze paczka musiała być przepakowana dla zabezpieczenia jej zawartości, upoważniony jest do obciążenia paczki opłatą za przepakowanie, której wysokość ustala się na 30 centymów od paczki. Opłata ta może być stosowana jedynie w odniesieniu do paczek dosyłanych lub zwracanych do miejsca nadania i tylko jeden raz w czasie trwania całego przewozu. Opłatę tę pobiera się od odbiorcy lub nadawcy.

Artykuł  14.

Składowe.

Kraj przeznaczenia może pobierać, ustalone przepisami wewnętrznymi, składowe od paczek adresowanych poste-restante lub nie podjętych w przepisanych terminach.

Składowe to nie może jednak przekraczać 5 franków.

Artykuł  15.

Paczki ekspresowe.

1. Na życzenie nadawcy, paczki mogą być doręczane adresatowi do mieszkania przez umyślnego posłańca natychmiast po ich nadejściu, w krajach, których Zarządy zgadzają się na wykonywanie tej gałęzi służby. Jednakowoż Zarządy, które nie doręczają paczek do domu, doręczają adresatom przez umyślnego posłańca zawiadomienie o nadejściu paczki.

2. Przesyłki takie, tak zwane "ekspresowe", podlegają oprócz opłaty normalnej opłacie specjalnej, wynoszącej 80 centymów, którą winien uiścić nadawca z góry w całości bez względu na to, czy paczka będzie doręczona adresatowi, czy też tylko zawiadomienie o jej nadejściu.

3. Jeżeli mieszkanie adresata znajduje się poza miejscowym okręgiem doręczeń urzędu przeznaczenia, za doręczenie przez umyślnego posłańca można pobrać należność uzupełniającą aż do wysokości opłaty, ustalonej w obrocie wewnętrznym.

Doręczanie przez umyślnego posłańca nie jest jednakże w tym przypadku obowiązkowe.

4. W razie dosiania lub niedoręczalności paczki ekspresowej, należnością uzupełniającą należy obciążyć paczkę, stosownie do postanowień poniższego artykułu 49, § 2.

5. Doręczenie adresatowi albo paczki, albo też zawiadomienia o jej nadejściu dokonywa się przez umyślnego posłańca tylko raz jeden. Po pierwszym, bezskutecznym usiłowaniu doręczenia, paczkę przestaje się uważać za ekspresową i doręcza się w sposób, ustalony dla paczek zwykłych.

Artykuł  16.

Zakazy.

1. Wysyłanie przedmiotów wymienionych w kolumnie 1 poniższej tabeli jest zakazane. Jeżeli paczki zawierające te przedmioty, zostały wbrew zakazom przyjęte do wysłania, winny one być poddane postępowaniu wskazanemu w kolumnie 2.

PRZEDMIOT	Postępowanie z paczkami przyjętymi wbrew zakazom
1	2
a) Przedmioty, które ze wzglądu na swoje właściwości lub opakowanie są niebezpieczne dla funkcjonariuszów lub mogą brudzić albo niszczyć inne paczki;	) ) ) )	należy postępować zgodnie z przepisami wewnętrznymi Zarządu, który stwierdzi ich obecność; jednakże przedmioty wymienione pod b) nie są w żadnym wypadku ani kierowane do miejsca przeznaczenia ani wydawane adresatom, ani zwracane do miejsca nadania w przypadku naruszenia przepisu przewidzianego pod d), gdy chodzi o dołączenie tylko jednej przesyłki listowej postępuje się z nią w sposób przepisany dla listów nie opłaconych. Paczka nie może w żadnym przypadku hyc zwrócona do miejsca nadania;
b) opium, morfina, kokaina i inne narkotyki; jednakże zakaz ten nie ma zastosowania do przesyłek wysłanych w celach leczniczych lub naukowych do krajów, które je pod tym warunkiem dopuszczają;	) ) ) ) )
c) przedmioty, których przewóz lub obieg jest zakazany w kraju przeznaczenia:	} )
d) każdy dokument posiadający charakter korespondencji bieżącej lub osobistej, jak również wszelkiego rodzaju przesyłki listowe, noszące inny adres aniżeli adresata lub osób z nim mieszkających. Jednakże zezwala się na dołączanie jednego z poniżej podanych dokumentów: rachunku w stanie otwartym ograniczającego się do swych zasadniczych elementów, dotyczącego wysłanych towarów; fakturę, wykaz lub zawiadomienie o wysianiu, dowód doręczenia;	) ) ) ) ) ) ) ) ) ) )
e) zwierzęta żywe, jeżeli przewóz ich za pośrednictwem poczty nie jest dozwolony przepisami pocztowymi odnośnych krajów;	) ) )
f) materiały wybuchowe, zapalne lub niebezpieczne; jednakże Zarządy mogą się porozumieć co do przewozu pistonów w łuskach metalowych do ręcznej broni palnej, nie wybuchających części ładunków artyleryjskich i zapałek;	) ) } ) ) )	zniszczyć na miejscu przez Zarząd, który stwierdzi ich obecność;
g) przedmioty sprośne lub niemoralne;	)
b) monety, banknoty, bilety zdawkowe lub jakiekolwiek walory na okaziciela, albo też platyna, złoto, srebro obrobione lub nie obrobione, klejnoty, biżuteria i inne kosztowności w paczkach bez podanej wartości przeznaczonych do krajów, które dopuszczają dodawanie wartości.	) ) ) } ) ) )	zwrócić do kraju nadania, z wyjątkiem przypadku, kiedy Zarząd przeznaczenia zgadza się na doręczenie ich nadawcom na warunkach przewidzianych jego przepisami wewnętrznymi.
Jednakże każdy Zarząd może zabronić wkładania złota w sztabach lub ograniczyć wartość rzeczywistą tego rodzaju przesyłek.	) ) )

2. W razie gdyby paczki, przyjęte wbrew zakazom do przewozu, nie zostały zwrócone ci o miejsca nadania, ani doręczone adresatowi, Zarząd wysyłający winien być powiadomiony jak najdokładniej o postępowaniu zastosowanym do tych paczek.

Artykuł  17.

Paczki przyjęte do przewozu wbrew przepisom.

Paczki, których waga lub wymiary przekraczają w sposób widoczny dopuszczalne granice, a które byłyby przyjęte do przewozu wbrew przepisom, podlegają postępowaniu ustalonemu dla przesyłek wymienionych w artykule 16, § 1, lit. h.

Artykuł 18.

Paczki dla jeńców wojennych.

Paczki, adresowane do jeńców wojennych lub przez nich nadawane, z wyjątkiem paczek za pobraniem, wolne są od wszelkich przewidzianych niniejszym Porozumieniem opłat zarówno w kraju nadania i przeznaczenia, jak i w krajach pośredniczących. Za paczki te nie zalicza się żadnych udziałów, ani też nie wypłaca się odszkodowania w razie ich zaginięcia, ograbienia lub uszkodzenia zawartości.

Tym samym przepisom podlegają paczki, dotyczące jeńców wojennych, wysyłane lub otrzymywane już to bezpośrednio, już to pośrednio przez biura wywiadowcze, które przypuszczalnie byłyby urządzone dla tych osób w krajach prowadzących wojnę lub w krajach neutralnych, które na swoim terytorium dały schronienie wojskowym stron walczących.

Wojskowi stron walczących, przyjęci przez kraj neutralny i tam internowani pod względem stosowania powyższych postanowień, uważani są na równi z właściwymi jeńcami wojennymi.

Artykuł  19.

Wycofanie. Zmiana adresu.

Nadawca może żądać wycofania paczki lub zmiany jej adresu na warunkach przewidzianych w artykule 51 Konwencji dla przesyłek listowych, z tym zastrzeżeniem, że w razie żądania zwrotu lub dosłania paczki, nadawca jest obowiązany z góry zapewnić pokrycie należności na nowy przewóz.

Za paczki z podaną wartością, co do których żądano w drodze telegraficznej zmiany adresu, do opłaty za telegram dodaje się opłatę, pobieraną za list polecony pojedynczej wagi.

Artykuł 20.

Poświadczenia odbioru.

Nadawca paczki może żądać poświadczenia odbioru na zasadach ustalonych w artykule 55 Konwencji.

Artykuł  21.

Zawiadomienie o załadowaniu na okręt.

W obrocie z krajami, które umówiły się co do wykonywania tej gałęzi służby, nadawca paczki pocztowej może żądać zawiadomienia o załadowaniu paczki na okręt, po uprzednim uiszczeniu przy nadawaniu opłaty stałej w wysokości 40 centymów.

Opłata ta podlega podziałowi po połowie między Zarządem nadania i Zarządem, któremu podlega port załadowania.

Artykuł 22.

Dosyłanie.

1. Paczka może być dosłana z powodu zmiany miejsca pobytu adresata w kraju przeznaczenia albo na skutek żądania nadawcy lub adresata, albo też bez specjalnego żądania, jeżeli na to zezwalają przepisy wewnętrzne kraju przeznaczenia.

Dosłanie paczki z jednego kraju do drugiego może nastąpić tylko na żądanie nadawcy lub adresata, jeżeli paczka odpowiada warunkom wymaganym dla tego nowego przewozu.

Nadawca może zastrzec się przeciw wszelkiemu dosyłaniu przez umieszczenie stosownej notatki na adresie pomocniczym i na paczce.

2. Dosłanie paczek z jednego kraju do drugiego, z powodu zmiany miejsca pobytu adresatów, upoważnia do pobrania dodatkowych opłat, ustalonych w artykułach 3 do 8 i 37, §§ 1 i 3. Jeżeli paczka została dosłana wewnątrz kraju przeznaczenia, Zarząd tego kraju może pobrać opłatę za dosłanie według przepisów wewnętrznych. Opłaty te, podlegające zaliczeniu, w razie późniejszego dosłania lub zwrotu do kraju nadania, pobiera się od adresatów lub, w danym razie, od nadawców, niezależnie od zwrotu należności celnych i innych należności specjalnych, na których umorzenie kraj przeznaczenia nie zgadza się.

To samo postępowanie obowiązuje dla paczek, podpadających pod którykolwiek z zakazów, przewidzianych w artykule 16.

3. Dosyłanie paczek mylnie skierowanych lub zwrot paczek przyjętych do przewozu wbrew przepisom odbywa się według postanowień artykułu 136, §§ 1 i 2 Regulaminu.

4. W razie dosyłania terminy przechowania w nowym urzędzie przeznaczenia są takie same, jak terminy przewidziane w poniższym artykule 23 § 5.

Artykuł  23.

Paczki niedoręczalne.

1. Nadawcy winni podawać na odwrotnej stronie adresu pomocniczego i, na samej paczce, jak się ma postępować z ich przesyłką w razie niedoręczalności.

Jeżeli przepis ten nie jest zachowany, a paczki stają się niedoręczalne zwraca się je natychmiast do urzędu nadania.

Jeżeli to jest możliwe, zwrot paczek winien nastąpić tą samą drogą przewozu jaką przyszła.

2. Zwrot paczki niedoręczalnej winien nastąpić również niezwłocznie, jeżeli zarządzenie nadawcy, wyrażone na adresie pomocniczym i na paczce, nie dało żadnego wyniku.

Jeżeli w odpowiedzi na zawiadomienie o niedoręczalności nadawca (lub osoba trzecia, o której mowa w artykule 108, § 1 Regulaminu) wydał jedno lub kilka zarządzeń, wymienionych pod literami a, b, c, d, e lub g artykułu 138 § 1 Regulaminu i jeżeli, mimo wykonania tych zarządzeń, cel nie został osiągnięty, paczkę zwraca się do urzędu nadania.

3. Dopóki nie otrzymano zarządzeń od nadawcy Zarząd kraju przeznaczenia może albo doręczyć, w danym razie, paczkę adresatowi pierwotnemu lub też innemu, którego adres został ewentualnie podany, albo też może ją dosłać według nowego adresu.

4. Można pobrać od nadawcy lub osoby trzeciej, o których mowa w artykule 108, § 1 Regulaminu, w chwili wypełniania druku o niedoręczalności wymienionego w artykule 137 Regulaminu, opłatę, której wysokość nie może przekraczać podwójnej opłaty za list pojedynczej wagi. Jeżeli chodzi o kilka paczek, będących przedmiotem jednego tylko zawiadomienia o niedoręczalności, zgodnie z postanowieniami Regulaminu, opłata może być raz pobrana.

Jeżeli w ciągu dwóch miesięcy od dnia wysłania zawiadomienia o niedoręczalności urząd sporządzający zawiadomienie nie otrzymał wystarczających zarządzeń, paczkę zwraca się do urzędu nadania. Termin ten przedłuża się do czterech miesięcy w obrocie z krajami odległymi.

5. Paczki, o których nadejściu zawiadomiono adresatów, przechowuje się do ich dyspozycji przez piętnaście dni lub najdłużej przez miesiąc, licząc od dnia następnego po wysłaniu zawiadomienia. Po upływie tego terminu paczkę uważa się za niedoreczalną. Termin przechowywania może być podwyższony wyjątkowo do dwóch miesięcy za zgodą nadawcy i jeżeli Zarząd przeznaczenia nie sprzeciwia się temu.

Jeżeli nie można wysłać zawiadomienia, paczki przechowane do dyspozycji adresatów, jak również paczki, adresowane poste-restante, uważa się za niedoręczone dopiero po upływie terminu przechowania, ustalonego przepisami kraju przeznaczenia. Jednakże termin ten zasadniczo nie może przekraczać trzech miesięcy dla krajów bliskich i pięć miesięcy dla krajów odległych.

Paczkę należy zwrócić do kraju nadania w krótszym czasie, jeżeli tego wymaga zarządzenie nadawcy, wyrażone na odwrocie adresu pomocniczego i na paczce, w Języku znanym w kraju przeznaczenia.

6. Za zwrot paczek niedoręczalnych pobiera się opłaty, przewidziane w artykule 22, § 2.

Artykuł  24.

Umarzanie należności celnych i innych należności niepocztowych.

Zarządy obowiązują się do czynienia starań u odnośnych władz swego kraju co do umarzania należności celnych i innych należności niepocztowych od paczek, zwracanych do kraju nadania, których zrzekli się nadawcy, zniszczonych z powodu całkowitego zepsucia zawartości lub dosyłanych do trzeciego kraju.

Ten sam sposób postępowania mają stosować Zarządy do paczek zaginionych, ograbionych lub uszkodzonych w ich służbie.

Artykuł  25.

Sprzedaż. Zniszczenie.

Przedmioty, których szybkiego zepsucia lub gnicia należy się obawiać, można sprzedać niezwłocznie nawet podczas przewozu do miejsca przeznaczenia lub z powrotem, na korzyść osoby uprawnionej, bez uprzedniego zawiadomienia" i bez postępowania sądowego. Jeżeli z jakiegokolwiek powodu sprzedaż jest niemożliwa, przedmioty zepsute lub zgniłe niszczy się.

Artykuł 26.

Paczki, których zrzekł się nadawca.

Paczek, których nie można było doręczyć adresatom, a których nadawcy zrzekli się, nie zwraca się. Zarząd kraju przeznaczenia postępuje z nimi według swojego ustawodawstwa.

Artykuł  27.

Pobieranie kosztów od nadawcy.

Nadawcy obowiązani są do zwrotu kosztów za przewóz oraz innych kosztów, poniesionych przez Zarządy z powodu niedoręczalności paczek, nawet w tym przypadku, jeżeli paczek tych zrzekł się nadawca, lub gdy zostały one sprzedane albo zniszczone. Kosztami tymi obciąża się Zarząd kraju nadania.

Urząd nadawczy może we wszystkich przypadkach, gdy zachodzi potrzeba pobierać kaucje na pokrycie kosztów, które mogłyby być spowodowane niedoręczeniem paczek.

Artykuł 28.

Reklamacje i żądania informacji,

1. Za reklamację i żądanie informacji każdej paczki można pobierać opłatę stałą do wysokości najwyżej 40 centymów.

Opłatę tę pobiera się tylko raz od każdej paczki nawet, gdy reklamacja dotyczy kilku paczek, nadanych jednocześnie przez tego samego nadawcę do jednego i tego samego odbiorcy.

Nie pobiera się należności za reklamację od nadawcy, który uiścił specjalną należność za poświadczenie odbioru.

2. Wnoszenie reklamacji dozwolone jest tylko w ciągu jednego roku, licząc od dnia, następującego po nadaniu paczki.

Jednakże każdy Zarząd winien załatwić zwykłe żądania informacji wniesione po tym, terminie, a skierowane do niego przez inny Zarząd w odniesieniu do paczek nadanych w okresie krótszym niż dwa lata.

3. Każdy Zarząd obowiązany jest przyjmować reklamacje i żądanie informacji przed upływem dwóch lat, dotyczące paczek nadanych na terytorium innych Zarządów.

4. Jeżeli wniesienie reklamacji lub żądania informacji nastąpiło z winy poczty, opłatę reklamacyjną zwraca się.

ROZDZIAŁ  III.

PACZKI ZA POBRANIEM.

Artykuł  29.

Opłaty i warunki przesyłania. Wyrównanie kwot zainkasowanych.

1. Paczki można wysyłać za pobraniem w obrocie z krajami, których Zarządy porozumiały się co do prowadzenia tej służby.

2. Do paczek za pobraniem stosuje się te same formalności i opłaty, jakie obowiązują przy paczkach zwykłych albo ewentualnie paczkach z podaną wartością.

Ponadto nadawca opłaca z góry:

a) opłatę stałą, która nie może przekraczać 40 centymów od paczki i należność procentową nie przekraczającą ¹/₂% kwoty pobrania, jeżeli żąda, aby należność ta została mu wpłacona za pomocą przekazu pobraniowego, który wystawia się bezpłatnie;

b) opłatę stała w wysokości najwyżej 20 centymów, jeżeli żąda wpłacenia tej należności na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia paczki.

3. Sposób wpłacania, przewidziany w § 2 litera b), dopuszczony jest tylko wtedy, gdy zainteresowane Zarządy przyjęły ten sposób wyrównania. Zarząd przeznaczenia wpłaca na konto czekowe, za pomocą zawiadomienia o wpłacie obrotu wewnętrznego, kwotę zainkasowaną od odbiorcy, po potraceniu opłaty stałej najwyżej 20 centymów i zwykłej opłaty za wpłaty, stosowanej w obrocie wewnętrznym.

4. Niezależnie od sposobu dokonywania wpłaty, najwyższa kwota pobrania równa się kwocie ustalonej dla przekazów pocztowych do kraju nadania paczki.

5. W braku porozumienia odmiennego, kwota pobrania wyrażona jest w walucie kraju nadania paczki. Jednakże w razie wpłacenia na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia paczki, kwota pobrania winna być wyrażona w walucie tego kraju,

6. Każdy Zarząd, dla pobrania należności procentowych przewidzianych w § 2 litera a), ma prawo zastosować skalę, która najlepiej odpowiada wymogom jego służby.

7. Każdy Zarząd obowiązany jest przewozić w tranzycie paczki obciążone pobraniem nawet gdyby nie dopuszcza takich przesyłek w swej służbie lub których kwota pobrania przekracza najwyższą kwotę ustaloną w ich własnym obrocie.

Artykuł  30.

Unieważnienie lub zmiana kwoty pobrania.

Nadawca paczki za pobraniem może żądać całkowitego zniesienia, zmniejszenia lub zwiększenia kwoty pobrania. W tym ostatnim przypadku winien uiścić opłatę procentową od kwoty zwiększenia ustaloną w artykule 29.

Takie żądania podlegają postanowieniom artykułu 64 Konwencji.

Artykuł 31.

Odpowiedzialność w razie zaginięcia, ograbienia lub uszkodzenia zawartości.

Zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie zawartości paczki za pobraniem pociąga za sobą odpowiedzialność Zarządu pocztowego na zasadach określonych w poniżej podanym rozdziale VI.

Artykuł  32.

Odszkodowanie w razie niezainkasowania kwoty pobrania, zainkasowania częściowego lub oszukańczego.

1. Jeżeli paczkę wydano odbiorcy bez zainkasowania kwoty pobrania, nadawca ma prawo do odszkodowania jeżeli wniósł reklamację w terminie, przewidzianym w artykule 28, jeżeli to niezainkasowanie nie wynikło z jego własnej winy lub zaniedbania i wreszcie jeżeli zawartość paczki nie podpada pod zakazy, przewidziane w artykule 16, § 1, litery b, c, e, f i h, oraz jeżeli na paczce nie podano fałszywej wartości w celach oszukańczych.

Te same zasady należy stosować w przypadku, jeżeli od odbiorcy zainkasowano kwotę niższą od podanej kwoty pobrania, albo też, gdy dokonano oszukańczego zainkasowania.

Odszkodowanie w żadnym razie nie może przekraczać kwoty pobrania.

2. Zarząd, który dokonał wypłaty odszkodowania, wstępuje do wysokości kwoty tego odszkodowania we wszystkie prawa osoby, która je otrzymała, na wypadek możliwego poszukiwania zwrotnego (regres) przeciwko odbiorcy, nadawcy lub osobom trzecim.

Artykuł  33.

Określenie odpowiedzialności.

Wpłatę kwot pobrania prawidłowo zainkasowanych, jak również wypłatę odszkodowania, przewidzianego w artykule 32 dokonuje Zarząd kraju nadania na rachunek Zarządu kraju przeznaczenia. Zarząd ten ponosi odpowiedzialność, jeżeli nie będzie w stanie udowodnić, że omyłka nastąpiła skutkiem nieprzestrzegania przez Zarząd kraju nadania jakiegokolwiek przepisu służbowego lub, że na paczce i na odnośnym adresie pomocniczym, w chwili przekazania ich jego służbie, nie było znamion, przewidzianych Regulaminem dotyczącym paczek za pobraniem.

Jeżeli kwotę, ciążącą na zaginionej w służbie pocztowej paczce za pobraniem, zainkasowano w sposób oszukańczy, odpowiedzialność Zarządów zainteresowanych ustala się według zasad poniższego artykułu 44. Jednakże odpowiedzialność Zarządu pośredniczącego, nie uczestniczącego w wymianie przesyłek za pobraniem, ograniczona jest tylko do odpowiedzialności, przewidzianej w poniższych artykułach 39 i 40 za paczki bez pobrania. Inne Zarządy pokrywają w równych częściach niepokrytą część odszkodowania.

Artykuł  34.

Stosowanie postanowień Konwencji przy odszkodowaniach i wypłatach. Terminy wypłaty i zwrot zaliczek.

Postanowienia artykułów 66, 68, 69 i 71 Konwencji należy stosować również do paczek za pobraniem.

Artykuł 35.

Przekazy pobraniowe i zawiadomienia o wpłacie.

1. Kwoty przekazu pobraniowego, niewypłaconej z jakiegokolwiek powodu adresatowi, nie zwraca się Zarządowi, który przekaz wystawił. Zarząd kraju nadania paczki za pobraniem przechowuje wspomnianą kwotę do dyspozycji osoby uprawnionej, z chwilą zaś upływu okresu czasu prawnego przedawnienia, kwota przechodzi ostatecznie na rzecz tego Zarządu.

Pod każdym innym względem i z zastrzeżeniami przewidzianymi w Regulaminie, przekazy pobraniowe podlegają przepisom ustalonym w porozumieniu o przekazach pocztowych.

2. Jeżeli z jakiegokolwiek powodu zawiadomienie o wpłacie, wystawione stosownie do przepisów artykułu 29, nie może być wpisane na dobro osoby, wskazanej przez nadawcę paczki za pobraniem, wówczas kwotę zawiadomienia Zarząd, który ją zainkasował, winien oddać do dyspozycji Zarządu kraju nadania paczki w celu wypłacenia jej nadawcy.

Jeżeli wyplata nie może być dokonana, należy postąpić w myśl przepisów § 1.

ROZDZIAŁ  IV.

PACZKI Z PODANĄ WARTOŚCIĄ.

Artykuł  36.

Podanie wartości.

1. Paczki z podaną wartością dopuszcza się w obrocie z krajami, których Zarządy wykonywują tę gałąź służby.

2. Każdy Zarząd ma prawo we własnym zakresie ograniczyć wysokość podanej wartości do kwoty, która nie może być niższa od 1.000 franków.

W stosunkach między krajami, które w odmienny sposób ustaliły najwyższą kwotę, najniższa kwota podana winna być wzajemnie przestrzegana.

3. Podana kwota wartości nie może przekraczać rzeczywistej wartości paczki; natomiast pozwala się podawać tylko część tej wartości.

Artykuł  37.

Opłaty i warunki przesyłania.

1. Niezależnie od opłat za paczki zwykłe pobiera się z tytułu należności asekuracyjnej od każdych 300 franków podanej wartości lub ich części:

a) po 5 centymów dla każdego Zarządu, uczestniczącego w przewozie lądowym;

b) po 10 centymów za użycie przewozu morskiego.

2. Zarząd kraju nadania może jednak pobierać ryczałtową należność asekuracyjną, która nie może przekraczać 50 centymów od każdych 300 franków podanej wartości lub ich części.

3. Kraje, które za paczki z podaną wartością przyjmują na siebie ryzyko jakie mogłoby wyniknąć z wypadków siły wyższej, są upoważnione do pobierania specjalnej opłaty pod warunkiem, aby opłata ta łącznie z należnością asekuracyjną nie przekraczała należności, przewidzianej w poprzednim § 2.

4. Zarząd kraju nadania może pobierać opłatę ekspedycyjną, która nie może przekraczać 50 centymów od każdej paczki.

5. Nadawca paczki z podaną wartością winien otrzymać przy nadaniu bezpłatny dowód nadania swej przesyłki.

ROZDZIAŁ  V.

PACZKI PILNE.

Artykuł  38.

Opłaty i warunki przesyłania.

1. W obrocie między krajami, które się na to zgodziły, nadawca może żądać, by paczkę, w miarę możności przesłano za pomocą połączeń pośpiesznych, używanych do przewozu przesyłek listowych.

2. Za paczki te, uznane jako pilne, jedynie opłaty i podwyżki, określone w artykułach 3, 5 i 7, pobiera się w wymiarze podwójnym. Wszelkie inne koszty stosuje się do tych paczek bez podwyżki.

Paczki pilne, uważane jako ochronne, podlegają poza tyra pojedynczej opłacie dodatkowej, określonej artykułem 8, § 5.

ROZDZIAŁ  VI.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

Artykuł  39.

Zakres odpowiedzialności.

1. Z wyjątkiem przypadków, przewidzianych w poniższym artykule 40, Zarządy ponoszą odpowiedzialność za zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie zawartości paczek.

Nadawcy przysługuje prawo do odszkodowania, odpowiadającego stracie rzeczywiście poniesionej wskutek zaginięcia, ograbienia lub uszkodzenia zawartości. Odszkodowanie za paczki, zwykłe nie może przekraczać:

10 franków za paczkę do wagi 1 kg

15 franków za paczkę powyżej 1 do 3 kg

25 franków za paczkę powyżej 3 do 5 kg

40 franków za paczkę powyżej 5 do 10 kg

55 franków za paczkę powyżej 10 do 15 kg

70 franków za paczkę powyżej 15 do 20 kg.

Odszkodowanie za paczki z podaną wartością nie może w żadnym przypadku przekraczać podanej wartości we frankach złotych.

Odszkodowanie wypłaca się adresatowi, jeżeli tego żąda, albo na podstawie wniesienia zastrzeżeń przy odbiorze paczki ograbionej lub uszkodzonej, albo też jeżeli udowodni, że nadawca zrzekł się swych praw na jego korzyść.

2. Zarządy nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za paczki zajęte przez władze celne wskutek fałszywego podania ich zawartości.

3. Nie uwzględnia się pośrednich strat lub nieosiągniętych zysków.

4. Odszkodowanie oblicza się po cenie rynkowej, przeliczonej na franki złote, za towary tego samego gatunku w miejscu i czasie, w którym towar przyjęto do przesłania. W braku cen rynkowych odszkodowanie oblicza się podług zwykłej wartości towaru, ocenionego według tych samych zasad.

5. W tych przypadkach, gdy odszkodowanie należy się za zaginięcie, zniszczenie lub całkowite ograbienie zawartości paczki, nadawca ma prócz tego prawo do zwrotu uiszczonych opłat i należności, z wyjątkiem opłat przewidzianych w poniższym § 6. To samo stosuje się do paczek nie przyjętych przez adresatów z powodu złego ich stanu, jeżeli stan taki może być przypisany poczcie i powoduje jej odpowiedzialność.

Jeżeli zaginięcie, zniszczenie lub ograbienie całkowite zawartości zostało spowodowane wypadkami siły wyższej i nie wypłaca się odszkodowania, nadawca ma prawo do zwrotu udziałów za niewykonany przewóz lub niewykonane czynności służbowe.

6. We wszystkich przypadkach należność asekuracyjna przypada Zarządom pocztowym.

7. Nadawca paczki jest odpowiedzialny, w granicach podanych w § 1, za wszelkie szkody spowodowane przez jego paczkę w odniesieniu do każdej uszkodzonej paczki, jeżeli powód tego uszkodzenia zostanie należycie, ustalony, a nie ma się do czynienia z winą lub zaniedbaniem organów przewodowych. Wytoczenie roszczeń przeciwko nadawcy należy do Zarządu kraju nadania.

Artykuł  40.

Wyjątki od zasady odpowiedzialności.

Zarządy zwolnione są od wszelkiej odpowiedzialności:

a) w wypadkach siły wyższej; jednakże odpowiedzialność istnieje w odniesieniu do Zarządu kraju nadania, który przyjął na siebie ryzyko jakie mogłoby wyniknąć z wypadków siły wyższej (artykuł 37, § 3). Kraje odpowiedzialne za zagubienie, ograbienie lub uszkodzenie winny zgodnie ze swoim ustawodawstwem wewnętrznym, ustalić czy zagubienie, ograbienie lub uszkodzenie jest wynikiem okoliczności stanowiących wypadek siły wyższej;

b) jeżeli dowód ich odpowiedzialności nie został w inny sposób przeprowadzony, a Zarządy nie mogą zdać sprawy z powierzonych paczek, wskutek zniszczenia dokumentów służbowych, spowodowanego wypadkami siły wyższej;

c) za stratę wynikłą z winy lub zaniedbania nadawcy, albo też z powodu właściwości przesyłki;

d) paczki, których zawartość podpada pod którykolwiek z zakazów, przewidzianych w artykule 16, § 1, litery b), c), e), f), g) i h);

e) za paczki, których wartość w celach oszukańczych została podana w kwocie wyższej aniżeli zawartość rzeczywista;

f) jeżeli nadawca nie wniósł reklamacji w terminie jednego roku, przewidzianym w artykule 28, § 2.

Artykuł 41.

Wygaśnięcie odpowiedzialności.

Zarządy przestają ponosić odpowiedzialność za paczki, które zostały doręczone na warunkach ustalonych ich przepisami wewnętrznymi dla przesyłek tego rodzaju.

Jednakże odpowiedzialność nie ustaje, jeżeli adresat lub w razie zwrotu nadawca zgłosi zastrzeżenia przy odbiorze paczki ograbionej lub uszkodzonej.

Artykuł  42.

Wypłata odszkodowania.

Poza wyjątkiem przewidzianym w artykule 39, § 1 ustęp ostatni, obowiązek wypłacenia odszkodowania oraz opłat i należności, podlegających zwrotowi, ciąży na Zarządzie kraju, któremu podlega urząd nadawczy paczki z zastrzeżeniem prawa zwrotnego poszukiwania (regres) do Zarządu ponoszącego odpowiedzialność.

Artykuł 43.

Termin odszkodowania.

1. Wypłaty odszkodowania należy dokonać w terminie jak najkrótszym, najpóźniej w ciągu jednego roku, licząc od dnia następnego po wniesieniu reklamacji.

Zarząd, do którego należy wypłata odszkodowania, może, w drodze wyjątku, odroczyć jego wypłatę poza termin, jeżeli nie przyjmuje odpowiedzialności za wypadki siły wyższej, i jeżeli nie wyjaśniono jeszcze, czy zaginięcia, ograbienia lub uszkodzenia zawartości przesyłki nie należy przypisać wypadkowi siły wyższej.

2. Zarząd kraju nadania lub przeznaczenia, zależnie od przypadku, ma prawo wypłacić odszkodowanie uprawnionemu, na rachunek tego spośród Zarządów uczestniczących w przewozie, który powiadomiono w sposób właściwy, nie załatwił sprawy w ciągu sześciu miesięcy; termin ten w obrocie z krajami odległymi przedłuża się do dziewięciu miesięcy.

Artykuł  44.

Określenie odpowiedzialności.

1. Aż do chwili dostarczenia dowodów przeciwnych, odpowiedzialność ciąży na Zarządzie, który, przyjąwszy paczkę bez zastrzeżeń i otrzymawszy wszelkie przewidziane przepisami dane, potrzebne do przeprowadzenia dochodzeń, nie może udowodnić ani wydania paczki adresatowi, ani, w danym razie, prawidłowego jej przekazania następnemu Zarządowi.

Zarząd pośredniczący lub przeznaczenia jest, aż do dostarczenia dowodów przeciwnych, zwolniony od wszelkiej odpowiedzialności:

a) jeżeli przestrzegał on postanowień artykułu 148, §§ 1 i 4 do 6 Regulaminu;

b) jeżeli może udowodnić, że otrzymał reklamację już po zniszczeniu dokumentów służbowych, dotyczących, paczki poszukiwanej, ponieważ upłynął termin przechowania, przewidziany w artykule 155 Regulaminu; zastrzeżenie to nie narusza w niczym praw osoby reklamującej.

Jeżeli zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie zawartości nastąpiło podczas przewozu i nie można ustalić kraju, na którego terytorium lub, w którego służbie wypadek ten miał miejsce, odnośne Zarządy ponoszą szkodę w równych częściach. Przepis ten dotyczy szczególnie przypadków przekazywania paczek sumarycznie. Jednakże jeżeli ograbienie lub uszkodzenie zostało stwierdzone w kraju przeznaczenia, lub, w przypadku zwrotu do nadawcy w kraju pochodzenia, należy do Zarządu odnośnego kraju udowodnienie, że ani opakowanie, ani zamknięcie paczki nie wykazywały widocznych uszkodzeń oraz, że waga, jeżeli chodzi o paczkę z podaną wartością, nie różni się od wagi stwierdzonej w chwili nadania.

Jeżeli odnośny dowód został przeprowadzony przez Zarząd przeznaczenia lub w danym razie, przez Zarząd nadania, żaden z pozostałych zainteresowanych Zarządów nie może uchylić się od udziału w odpowiedzialności, powołując się na fakt przekazania paczki następnemu Zarządowi bez zastrzeżeń z jego strony.

2. Należności celne i inne, których umorzenia nie można było uzyskać, obciążają organy przewozowe odpowiedzialne za zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie.

3. Zarząd, który dokonał wypłaty odszkodowania, wstępuje do wysokości kwoty tego odszkodowania w prawa osoby, która je otrzymała, na wypadek możliwego zwrotnego poszukiwania (regres) bądź przeciwko adresatowi, bądź też przeciwko nadawcy lub osobom trzecim.

4. W razie późniejszego odnalezienia paczki, uważanej za zaginioną, osoba, której wypłacono odszkodowanie, winna być zawiadomiona, że za zwrotem wypłaconego odszkodowania może otrzymać paczkę.

Artykuł  45.

Ograniczenie odpowiedzialności.

1. Każdy Zarząd jest odpowiedzialny względem innych Zarządów za zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie zawartości paczek z podaną wartością tylko do maksymalnej wysokości kwoty, którą dopuszcza przy podawaniu wartości.

2. Jeżeli zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie paczki przypisać należy okolicznościom siły, wyższej, Zarząd, na którego terytorium lub w którego służbie miało miejsce zaginięcie, ograbienie lub uszkodzenie ponosi odpowiedzialność wobec Zarządu kraju nadania tylko wtedy, jeżeli obydwa te kraje przyjęły na siebie ryzyko jakie mogłoby wyniknąć z działania siły wyższej.

Artykuł  46.

Zwrot odszkodowania.

1. Zarząd ponoszący odpowiedzialność lub Zarząd, na którego rachunek w myśl artykułu 43 dokonano wypłaty, obowiązany jest zwrócić Zarządowi kraju nadania w terminie trzymiesięcznym, licząc od dnia wysłania zawiadomienia o dokonanej wypłacie, kwotę odszkodowania rzeczywiście wypłaconą nadawcy.

Jeżeli odszkodowanie ma być pokryte przez kilka Zarządów zgodnie z artykułem 44, całość należnego odszkodowania ma być zwrócona Zarządowi wysyłającemu, w terminie podanym w poprzednim ustępie, przez pierwszy Zarząd, który otrzymawszy w porządku reklamowaną paczkę nie jest w stanie udowodnić prawidłowego jej przekazania następnemu Zarządowi. Do tego Zarządu należy uzyskanie od innych Zarządów współodpowiedzialnych ewentualnych udziałów każdego z nich w odszkodowaniu uprawnionego.

2. Zwrot Zarządowi-wierzycielowi dokonuje się bez kosztów dla tego Zarządu, albo przekazem pocztowym, czekiem lub wekslem, płatnym na okaziciela w stolicy lub w jakimkolwiek ośrodku handlowym kraju-wierzyciela, bądź gotówką, w walucie mającej obieg w tym kraju.

Jeżeli odpowiedzialność została ustalona, jak również w przypadku przewidzianym w artykule 43, § 2, kwotę odszkodowania można również pobrać z urzędu przez potrącenie z rachunku kraju, ponoszącego odpowiedzialność albo wprost, albo za pośrednictwem pierwszego Zarządu pośredniczącego, który ze swej strony obciąża Zarząd następny, przy czym postępowanie to powtarza się dopóty, dopóki kwoty wypłaconej nie wpisze się na dług Zarządu ponoszącego odpowiedzialność.

Po upływie trzech miesięcy kwota należna Zarządowi kraju nadania podlega oprocentowaniu w wysokości 5% rocznie, licząc od dnia upływu wskazanego terminu.

3. Zarząd kraju nadania może żądać zwrotu odszkodowania od Zarządu ponoszącego odpowiedzialność tylko przed upływem roku, licząc od wysiania zawiadomienia o zaginięciu, ograbieniu lub uszkodzeniu, albo też po dniu wygaśnięcia terminu, przewidzianego w artykule 43, § 2.

4. Zarząd, którego odpowiedzialność została należycie ustalona, a który odmówił początkowo wypłaty odszkodowania obowiązany jest ponieść wszelkie koszta dodatkowe, wynikające z nieusprawiedliwionego przewlekania wypłaty.

5. Powyższe postanowienia stosują się do Zarządu przeznaczenia zamiast do Zarządu nadania, w przypadku jeżeli odszkodowanie wypłacono do rąk adresata paczki, zgodnie z postanowieniami artykułu 39, § 1, ustęp ostatni.

ROZDZIAŁ  VII.

PRZYZNANIE OPŁAT.

Artykuł  47.

Wynagrodzenie za przewóz.

Zarząd wysyłający zalicza od każdej paczki:

a) Zarządowi kraju przeznaczenia - należności przypadające mu w myśl postanowień artykułów 3 do 8 i 38;

b) każdemu Zarządowi pośredniczącemu w przewozie - opłaty, ustalone w artykułach 3, 4, 6, 8 i 38;

c) w danym razie Zarządowi, do którego należy port załadowania, połowę opłaty ustalonej artykułem 21.

Artykuł 48.

Zaliczanie należności w razie dosłania lub zwrotu.

W razie dostania lub zwrotu paczki do miejsca nadania, Zarząd dosyłający pobiera od Zarządu następnego przypadający mu udział oraz, w danym razie:

a) należność za pośrednictwo przy cleniu, przewidzianą w artykule 9;

b) opłatę za doręczenie do mieszkania, przewidzianą w artykule 10, § 1;

c) należność za zawiadomienie adresata, przewidzianą w artykule 10, § 2;

d) należność za przepakowanie, przewidzianą w artykule 13;

e) składowe, przewidziane w artykule 14;

f) opłatę za dosłanie, przewidzianą w artykule 22, § 2;

g) nie pokryte należności niepocztowe.

Zarządy pośredniczące postępują w ten sam sposób, jak to przewidziane jest w artykule 136 Regulaminu.

Artykuł  49.

Należność za doręczanie pośpieszne.

1. Należność specjalną za doręczanie pośpieszne, przewidziana artykułem 15, § 2 stanowi część wynagrodzenia, przypadającego Zarządowi kraju przeznaczenia.

Jeżeli paczkę ekspresową, której nie starano się doręczyć, dosyła się do innego kraju, należność tę zalicza się na dobro nowego kraju przeznaczenia. Jeżeli kraj ten nie podejmuje się doręczania przesyłek przez umyślnego posłańca, należność przypada Zarządowi kraju pierwotnego przeznaczenia; tak samo ma się rzecz z paczkami ekspresowymi niedoręczalnymi.

2. W razie dosłania lub zwrotu do miejsca nadania paczki ekspresowej, Zarząd który starał się paczkę doręczyć, ściąga od odnośnego Zarządu należność uzupełniającą, przewidzianą w artykule 15, §§ 3 i 4; z wyjątkiem przypadku, kiedy należność tę już pobrał od adresata przy próbie doręczenia paczki do mieszkania.

Artykuł  50.

Opłata za dosłanie w kraju przeznaczenia.

Opłata za dosłanie, przewidziana w artykule 22, § 2, przypada w razie późniejszego dosłania lub zwrotu do miejsca nadania krajom, które dokonały dosłania w obrębie swego terytorium.

Artykuł 51.

Różne należności.

1. Następujące należności przypadają w całości Zarządowi, który je pobrał:

a) opłata przewidziana za żądanie doręczenia paczki jako wolnej od należności, złożone po jej nadaniu (artykuł 12, ustęp 1-szy);

b) należność stała za poświadczenie odbioru (artykuł 20);

c) należność za zawiadomienie o niedoręczalności paczki (artykuł 23, § 4);

d) należność za reklamację żądania informacyj (artykuł 28, § 1);

e) należność ekspedycyjna od paczek z podaną wartością (artykuł 37, § 4);

f) opłatę za żądanie wycofania paczki lub zmiany adresu (artykuł 19).

2. Należności za pośrednictwo przy cleniu, zawiadomienie o nadejściu, doręczenie do mieszkania i składowe (art. 9, 10 i 14) pobiera Zarząd kraju przeznaczenia. To samo dotyczy należności z tytułu komisowego (artykuł 12, ustęp 3), odbieranej przez ten Zarząd od Zarządu kraju nadania.

3. Należność za przepakowanie (artykuł 13) przypada Zarządowi, do którego należy urząd, który dokonał przepakowania.

Artykuł  52.

Podział opłat i należności za pobranie.

Zarząd kraju nadania wypłaca Zarządowi przeznaczenia, na warunkach ustalonych w Regulaminie, udział stały w wysokości 20 centymów od każdego pobrania oraz ¹/₄% od ogólnej kwoty wypłaconych przekazów pobraniowych.

Opłaty, przewidziane w artykule 29, §§ 2, litera b) i 3, przypadają w całości Zarządom, które je pobrały.

Artykuł 53.

Należność asekuracyjna.

Zarząd kraju nadania wypłaca za paczki z podaną wartością każdemu Zarządowi, którego służby biorą udział w przewozie i w danym razie za użycie każdej z tych służb - udział w należności asekuracyjnej, który wynosi 5 centymów od każdych 300 franków lub części 300 franków podanej wartości za przewóz lądowy - 5 centymów i 10 centymów za przewóz morski.

ROZDZIAŁ  VIII.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  54.

Stosowanie ogólnych postanowień Konwencji.

Postanowienia ogólne, zawarte w części I i II Konwencji, należy stosować przy wymianie paczek.

Artykuł 55.

Paczki przeznaczone do krajów nie uczestniczących w Porozumieniu.

1. Zarządy krajów, uczestniczących w niniejszym Porozumieniu, które utrzymują wymianę paczek pocztowych z krajami nie uczestniczącymi, w Porozumieniu, zezwalają, gdy nie ma sprzeciwu ze strony tych krajów, wszystkim innym Zarządom umawiającym się na korzystanie z tych połączeń dla wymiany paczek.

2. W zakresie tranzytu przy pomocy połączeń lądowych lub morskich krajów, które należą do Porozumienia, paczki przeznaczone lub pochodzące z kraju, który nie przystąpił do Porozumienia, są zrównane w odniesieniu do wysokości udziałów za tranzyt z paczkami wymienianymi między krajami, które zawarły Porozumienie.

Artykuł  56.

Oplata dodatkowa od paczki wyższa niż 25 centymów.

Jeżeli kraj, który życzy sobie przystąpić do niniejszego Porozumienia, żąda przyznania mu prawa do pobierania od każdej paczki opłaty dodatkowej wyższej niż 25 centymów, wówczas Biuro międzynarodowe przedstawia prośbę o przystąpienie wszystkim Zarządom uczestniczącym w Porozumieniu. Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy nie wniesie sprzeciwu więcej aniżeli trzecia część tych Zarządów, prośbę uważa się za uwzględnioną.

Artykuł 57.

Uchwalenie wniosków w przerwach między Zjazdami.

W celu uzyskania mocy obowiązującej wnioski, zgłaszane w przerwach między Zjazdami (artykuły 19 i 20 Konwencji), winny uzyskać:

a) jednomyślność - jeżeli chodzi o dodanie nowych postanowień lub o zmianę postanowień artykułów 1 do 23, 28 do 49, 51 do 53, 57 i 58 niniejszego Porozumienia i wszystkich artykułów jego Protokołu Końcowego i artykułu 157 Regulaminu;

b) dwie trzecie głosów jeżeli chodzi o zmianę postanowień, nie wyszczególnionych w ustępie poprzednim;

c) zwykłą większość głosów - jeżeli chodzi o wykładnię postanowień niniejszego Porozumienia, jego Protokołu Końcowego i Regulaminu, z wyjątkiem wypadku rozbieżności zdań, podlegającego arbitrażowi, w myśl postanowień artykułu 11 Konwencji.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  58.

Wejście w życie i czas trwania Porozumienia.

Porozumienie niniejsze wejdzie w życie z dniem 1 lipca 1940 roku, i pozostanie w mocy przez czas nie ograniczony.

Na dowód czego, Pełnomocnicy Rządów wyżej wymienionych Krajów podpisali Porozumienie w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w Archiwum Rządu Republiki Argentyny, a którego odpis będzie doręczony każdej Stronie.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

PROTOKÓŁ KOŃCOWY POROZUMIENIA.

Przystępując do podpisania Porozumienia o paczkach, zawartego dnia dzisiejszego podpisani Pełnomocnicy zgodzili się na to co następuje:

I.

Eksploatacja służby przez przedsiębiorstwa przewozowe.

Każdy kraj, w którym poczta obecnie nie zajmuje się przewozem paczek, a który przystępuje do wyżej wymienionego Porozumienia, może wykonywać jej postanowienia za pośrednictwem przedsiębiorstw kolejowych i żeglugi. Będzie również mógł ograniczyć tę gałęź służby do paczek, pochodzących lub przeznaczonych do miejscowości, obsługiwanych przez te. przedsiębiorstwa.

Zarząd pocztowy takiego kraju ma się porozumieć z przedsiębiorstwami kolei i żeglugi dla zapewnienia należytego wykonywania przez nie wszystkich postanowień Porozumienia, w szczególności dla zorganizowania służby wymiany.

Zarząd ten będzie pośredniczyć we wszystkich sprawach między tymi przedsiębiorstwami a Zarządami pocztowymi innych krajów oraz Biurem międzynarodowym.

II.

Połączenia lotnicze.

Postanowienia, dotyczące przewozu paczek pocztowych drogą powietrzną, włączone są do Porozumienia o paczkach i uważane są jako składowa część tego Porozumienia i jego Regulaminu.

Jednakże, wbrew ogólnym postanowieniom Porozumienia, zmiana tych postanowień może być przeprowadzona od czasu do czasu przez Konferencję, składającą się z przedstawicieli Zarządów bezpośrednio zainteresowanych.

Konferencja ta może być zwołana za pośrednictwem Biura międzynarodowego na żądanie co najmniej trzech z pomiędzy tych Zarządów.

Wszystkie nowe postanowienia, proponowane przez tę Konferencję mają być poddane za pośrednictwem Biura międzynarodowego pod głosowanie umawiających się krajów. Uchwała ta będzie zapadać większością oddanych głosów.

III.

Tranzyt.

Iranowi i Koloniom portugalskim w Afryce przyznane jest tymczasowe prawo niepodejmowania się przewozu paczek w tranzycie przez ich terytorium.

Wbrew postanowieniom artykułu 5 Porozumienia Zarząd poczt szwajcarskich biorąc pod uwagę położenie obecne Szwajcarii, jako kraju tranzytowego upoważniony jest do zmniejszenia swej należności za tranzyt drogą lądową.

IV.

Opłaty dodatkowe.

W drodze wyjątku od postanowień artykułów 3, 4 i 7 Porozumienia i tymczasowo Zarządy wymienione poniżej upoważnione są do pobierania poza podwyżkami przewidzianymi w artykułach 5 i 6, dodatkowych opłat końcowych i tranzytowych, jakie są podane w poniższych tabelach:

I. Dodatkowe opłaty końcowe.

Nr poz.	Zarząd upoważniony do pobierania dodatkowej opłaty	Kwota opłaty dodatkowej za każdą paczkę	Uwagi
		centymów
1	Afganistan	50
2	Wschodnia Afryka wioska	^1)	1) Opłata dodatkowa może wynosić dla paczek do 1 kg - 40 centymów; dla paczek ponad 1 do 5 kg - do 1 fr. 25 c; dla paczek ponad 5 do 10 kg - do 1 fr. 70 c.
3	Albania	100
4	Argentyna(Republika)	75^2)	2) Opłatę dodatkową mogą podwyższać do 1 fr. 25 c. urzędy położone na Wybrzeżu Południowym, w Ziemi Ognistej i na wyspach przyległych.
5	Boliwia	^3)	3) Opłata dodatkowa może wynosić dla paczek do wagi 1 kg - 3 franki, dla paczek ponad 1 do 5 kg - 7 franków i dla paczek ponad 5 do 10 kg - 14 franków, od wszystkich paczek pochodzących tub przeznaczonych do miejscowości innych aniżeli La Paz i Oruro.
6	Brazylia	125^1)	i) Oplata dodatkowa może wynosić do 2 fr. 25 c od paczek przeznaczonych do niektórych urzędów odległych.
7	Bułgaria	50
8	Chili	75
9	Chiny	75
10	Kolumbia (Republika)	^5)	5) Opłaty dodatkowe wynoszą: 1 frank od paczki adresowanej do portów morskich i 1 frank od kilograma lub części kilograma od paczek przeznaczonych do innych miejscowości.
11	Kongo belgijskie	^6)	6) Opłata dodatkowa może wynosić dla paczek do wagi 1 kg do 35 centymów, dla paczek ponad 1 kg do 3 kg - do 1 franka, dla paczek ponad 3 do 5 kg- do 1 fr. 75 c, dla paczek ponad 5 do 10 kg - do 3 fr. 50 c, dla paczek ponad 10 do 15 kg - do 5 fr. 25 c. i dla paczek ponad 15 kg - do 7 franków.
12	San Domingo (Republika)	40
13	Egipt	100^1)	7) Tylko dla urzędów Sudanu.
14	Salwador (Republika)	75
15	Ekwador	125
18	Hiszpania	75
17	Finlandia	75
18	Kolonie francuskie Afryki podzwrotnikowej	^8)	8) Opłata dodatkowa może wynosić dla paczek do 1 kg wagi 60 centymów, dla paczek ponad 1 do 3 kg - 1 frank 50 centymów, dla paczek ponad 3 do 5 kg - 2 franki, dla paczek ponad 5 do 10 kg 4 franki, dla paczek ponad 10 do 15 kg -6 franków, dla paczek ponad 15 kg - 8 franków.
19	Grecja	75
20	Gwatemala	75
21	Haiti (Republika)	50
22	Indochiny	75^9)	9) Dla niektórych urzędów odległych.
23	Indie brytyjskie	75^10)	10) Opłata dodatkowa może wynosić 1 frank 50 c. dla paczek ponad 5 do 10 kg
24	Indie holenderskie	50
25	Iran	^11)	11) Za paczki przewożone poza swe urzędy wymiany dopuszcza się opłatę dodatkową, która nie może być wyższa od wewnętrznej opłaty paczkowej w obrocie wewnętrznym.
26	Irak	^12)	12) Oplata dodatkowa może wynosić dla paczek do 1 kg wagi - 75 centymów, dla paczek ponad 1 kg do 5 kg - 1 fr. 25 c, dla paczek ponad 5 do 10 kg -1 frank 60 c.
27	Islandia	50
28	Maroko (z wyjątkiem strefy hiszpańskiej)	100^13)	13) Z wyjątkiem urzędów Casa - Blanca, Mazagan, Mogador, Oudjda, Safi i Tanger.
29	Nikaragua
30	Norwegia
31	Panama (Republika)
32	Peru
33	Kolonie portugalskie w Angoli i Mozambiku	^11)
34	Syjam	75
35	Szwecja	75
36	Turcja azjatycka	75^14)	14) Opłata dodatkowa może być podwyższona do 2 fr. od paczek do urzędów oddalonych od kolei żelaznych i od wybrzeży morskich, a przewożonych, drogą lądową.
37	Urugwaj (Republika Wschodniego Urugwaju)	75
38	Wenezuela (Stany Zjednoczone)	125

II. Opłaty dodatkowe za tranzyt.

Nr poz.	Zarząd upoważniony do pobierania opłaty dodatkowej	Opłata dodatkowa						Uwagi
		do 1 kg	ponad 1 do 3 kg	ponad 3 do 5 kg	ponad 5 do 10 kg	ponad 10 do 15 kg	ponad 15 do 20 kg
1	2	3	4	5	6	7	8	9
1	Argentyna (Republika)^1)	360	360	360	360	-	-	1) Tylko od paczek przewożonych koleją transdyjską.
2	Brazylia	70	60	50	-	-	-
3	Chili^1)	125	125	125	125	-	-
4	Chiny	95	95	75	25	-	-
5	Kongo belgijskie	35	100	175	350	525	700
6	Egipt^2)	90	270	390	800	-	-	2) Tylko dla paczek do lub z Kolonii Kongo belgijskie, przewożonych przez Sudan
7	Ekwador	70	50	50	-	-	-
8	Kolonie francuskie w Afryce podzwrotnikowej	60	150	200	400	600	800
9	Irak^3)	70	60	50	140	300	400
10	Panama (Republika)	-	-	-	-	-	-	3) 35 centymów od kilograma części kilograma dla paczek pochodzących z krajów zamorskich, a które muszą być przewożono przez cieśninę panamską drogą kolejową do chwili uruchomienia drogi między Colon a Panamą. Opłatę dodatkową pobiera się od adresata.
11	Peru	70	60	50	-	-	-
12	Turcja azjatycka	220	200	200	150	100	50	4) Tylko paczki do lub z Iranu przewożone drogą Trebizonda - Erzerum - Bayczid opłata dodatkowa może być podwyższona jeszcze o 1 fr. 50 c. dla każdej kategorii wagi paczek.
13	Wenezuela (Stany Zjednoczone)	70	60	50	-	-	-

V.

Dopłaty specjalne.

1. Każda paczka, pochodząca lub przeznaczona do Korsyki lub Algeru, upoważnia do pobrania od nadawcy: 1-mo należności pobieranej za przewóz morski nie przekraczających 500 mil morskich; 2-o dodatkowej należności lądowej, równającej się najwyżej połowie udziału lądowego, pobieranego od paczek, pochodzących lub przeznaczonych do Francji kontynentalnej.

2. Przewóz między Hiszpanią kontynentalną z jednej strony, a wyspami Balearskimi, posiadłościami hiszpańskimi w Afryce Północnej i urzędami hiszpańskiej Strefy Maroka z drugiej strony, upoważnia do pobierania dodatkowej opłaty odpowiadającej należności, pobieranej za przewóz morski nie przekraczający 500 mil morskich.

Przewóz między Hiszpanią kontynentalną z jednej strony a wyspami Kanaryjskimi z drugiej strony upoważnia do pobierania za przewóz morski, nie przekraczający 1.000 mil morskich.

3. Zarząd Portugalii uprawniony jest do pobierania opłaty dodatkowej, wynoszącej 1 fr. 50 c. od paczki, przewożonej między Portugalią kontynentalną a wyspami Azorskimi i Maderą.

4. Za przewóz między Indochinami a Terytorium Kouang-Tcheou-Wan pobierana jest opłata dodatkowa, odpowiadająca należności za przewóz morski, nie przekraczający 500 mil morskich.

5. Za każdą paczkę, przesyłaną linią samochodową na pustyni z Iraku do Syrii lub Palestyny, pobiera się dodatkową opłatę specjalną w wysokości: 50 centymów, 1 franka 50 centymów, 2 franki 50 centymów, 5 franków, 7 franków 50 centymów i 10 franków za paczki następujących wag: 1, 3, 5, 10, 15 i 20 kilogramów.

VI.

Taryfy specjalne.

Indie brytyjskie i Irak mają prawo pobierać od paczek pochodzących z ich kraju taryfę stopniowaną odpowiednio do różnych kategoryj wagi, pod warunkiem, by oplata przeciwna nie była wyższa od opłaty normalnej łącznie z dopłatą i opłatą specjalną, do których pobierania byłyby uprawnione.

To ostatnie uprawnienie przysługuje i innym krajom, które przystąpią, do Porozumienia w przerwie aż do najbliższego Kongresu.

VII.

Specjalne postępowanie.

W drodze wyjątku Indie brytyjskie i Stany Zjednoczone Wenezueli są upoważnione do pobierania za paczki wagi ponad 1 do 3 kg tej samej opłaty, jaka jest ustalona dla paczek ponad 3 do 5 kg.

VIII.

Paczki z podaną wartością.

Wbrew postanowieniom artykułu 37:

a) Kongo belgijskie jest uprawnione do pobierania należności dodatkowej, wynoszącej 10 centymów od każdych 300 franków lub części 300 franków podanej wartości od paczek z podaną wartością pochodzących lub przeznaczonych do jego urzędów lub też przewożonych przez jego terytorium;

b) Zarząd Argentyński ma prawo pobierać należność dodatkową, wynoszącą 10 centymów od każdych 300 franków lub części 300 fr. podanej wartości od paczek z podaną wartością, pochodzących lub przeznaczonych do urzędów na Wybrzeżu Południowym, w Ziemi Ognistej i na przyległych wyspach;

c) przewóz między Francją kontynentalną z jednej strony, a Algierem i Korsyką z drugiej strony, upoważnia do pobrania od nadawcy za paczki z podaną wartością dodatkowej należności asekuracyjnej, wynoszącej 10 centymów od każdych 300 franków lub części 300 franków zadeklarowanych;

d) Zarząd Indochin ma prawo pobierać należność dodatkową 10 centymów od każdych 300 franków lub części 300 franków podanej wartości od paczek z podaną wartością, pochodzących lub przeznaczonych do urzędów Terytorium Kouang-Tcheou-Wan;

e) Egipt może podwyższyć do 10 centymów od każdych 300 franków lub części 300 franków podanej wartości należność asekuracyjną od paczek z podaną wartością, pochodzących lub przeznaczonych do Konga belgijskiego, a przewożonych przez Sudan;

f) Irak ma prawo pobierać dodatkową opłatę asekuracyjną 10 centymów od każdych 200 franków lub części 300 franków podanej wartości od paczek z podaną wartością, korzystających z połączeń samochodowych przez pustynię z Iraku do Syrii lub Palestyny.

Od każdej paczki z podaną wartością, pochodzącej lub przeznaczonej do Korsyki i Algeru, upoważnia się do pobrania od nadawcy i z tytułu należności lądowej dla Korsyki lub Algeru, dodatkowej należności asekuracyjnej, wynoszącej 5 centymów od każdych 300 franków lub części 300 franków podanej wartości.

IX.

Wyjątki od zasady odpowiedzialności.

Wbrew postanowieniom artykułu 39 Kongo belgijskie, Egipt (dla Sudanu) i Irak mają prawo nie płacić żadnego odszkodowania za uszkodzenie paczek, pochodzących ze wszystkich krajów, a przeznaczonych do Konga belgijskiego, Sudanu lub Iraku i zawierających płyny i ciała łatwo topliwe, przedmioty szklane oraz inne przedmioty łamliwe.

X.

Wymiary i objętość.

Grecja, Tunis i Turcja azjatycka mają prawo tymczasowo nie dopuszczać paczek, których wymiary lub objętość przekraczałyby najwyższe granice, dopuszczalne w myśl Porozumienia dla przewozów morskich.

XI.

Paczki ochronne.

Wbrew postanowieniom artykułu 8, § 1, litera a), Egipt (dla urzędów Sudanu) ma prawo w swoim obrocie z innymi krajami uważać jako ochronne paczki, których jeden z wymiarów przekracza 1 metr 10, lub których długość łącznie z największym obwodem przekroju, mierzonym w kierunku innym aniżeli długość, przekracza 1 metr 85.

Uważa się za ochronne paczki przesyłane do miejscowości w Kolumbii prócz portów morskich, których wymiary przekraczają 1 metr 05 z boku; lub których długość łącznie z największym obwodem przekroju, mierzonym w kierunku innym niż długość, przekracza 1 metr 80.

Na dowód czego, podpisani Pełnomocnicy sporządzili niniejszy Protokół, który mieć będzie tę samą moc obowiązującą i to samo znaczenie, jak gdyby zawarte w nim postanowienia podane były w tekście Porozumienia, do którego się odnosi, i podpisali go w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w Archiwum Rządu Republiki Argentyny, a którego jeden odpis doręczony będzie każdej Stronie.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Przekład

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O PACZKACH POCZTOWYCH.

Treść.

Rozdział I.

Postanowienia ogólne.

Art.

101. Kierowanie

102. Sposób przesyłania

103. Udzielanie informacyj Zarządom

104. Drogi przewozowe i opłaty

Rozdział II.

Postanowienia dotyczące wszystkich paczek.

105. Sprawdzanie paczek

106. Przygotowania paczek

107. Opakowanie specjalne. Oznaczanie paczek z filmami i celuloidem

108. Adresy pomocnicze i deklaracje celne

109. Paczki wolne od należności

110. Poświadczenie odbioru

111. Poświadczenie odbioru żądane po nadaniu

112. Zawiadomienie o załadowaniu na okręt

Rozdział III.

Paczki za pobraniem.

113. Oznaczenie na paczkach i na adresie pomocniczym

134. Nalepka

115. Przekaz pobraniowy

116. Przekazywanie na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia paczki

117. Przeliczanie kwoty pobrania

118. Różnice w podawaniu kwoty pobrania

119. Termin wpłaty

120. Unieważnienie lub zmiana kwoty pobrania

121. Dosyłanie

122. Sporządzanie przekazu pobraniowego lub zawiadomienia o wpłacie

123. Unieważnienie lub zastąpienie druków przekazów pobraniowych i zawiadomień o wpłacie

124. Przekazy pobraniowe niedoręczone lub niezainkasowane

Rozdział IV.

Paczki z podaną wartością.

125. Opakowanie paczek

126. Podanie wartości

127. Podawanie wagi

128. Oszukańcze podanie wartości

Rozdział V.

Paczki pilne.

129. Nalepka

130. Przesyłanie i pośrednictwo przy cleniu. Rachunkowość

Rozdział VI.

Czynności przy odprawie i nadejściu.

131. Numer nadawczy i miejsce nadania

132. Odcisk datownika i podawanie wagi

133. Paczki ekspresowe

134. Paczki ochronne i paczki z łamliwą zawartością

135. Zwrot ceduł należnościowych. Inkasowanie kwot wypłaconych zaliczkowo

136. Dosyłanie

137. Paczki niedoręczalne. Zawiadomienie o niedoręczalności

138. Paczki niedoręczalne. Zarządzenia nadawcy

139. Zwrot paczek niedoręczalnych

140. Sprzedaż. Zniszczenie

141. Wycofanie. Zmiana adresu

142. Reklamacje

143. Żądania informacji

144. Reklamacje paczek nadanych w innym kraju

Rozdział VII.

Wymiana paczek.

145. Karta paczkowa

146. Przesyłanie paczek w odsyłkach zamkniętych

147. Sprawdzanie przesyłek paczkowych przez urzędy wymiany

148. Stwierdzanie niedokładności, powodujących odpowiedzialność Zarządów

149. Zwrot próżnych schowków

Rozdział VIII.

Rachunkowość. Wyrównywanie rachunków.

150. Rozrachunek dotyczący należności

151. Wyrównanie rachunków

152. Rozrachunek przekazów pobraniowych

153. Ceduły należnościowe. Rozrachunek należności celnych itp.

Różne postanowienia.

154. Druki do użytku publiczności

155. Termin przechowania dokumentów

156. Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego

Postanowienia końcowe.

157. Wejście w życie i czas trwania ważności Regulaminu

Załączniki.

Wzory druków.

CP 1. Wymiana paczek między krajami nieościennymi (wykaz)

CP 2. Adres pomocniczy. Zarządzenia nadawcy

CP 3. Deklaracja celna

CP 4. Ceduła należnościowa

CP 5. Reklamacja Paczki lub nienadeszłego przekazu pobraniowego

CP 5a. Zawiadomienia o załadowaniu

CP 6. Międzynarodowy przekaz pobraniowy

CP 7. Nalepka dla paczek wartościowych

CP 8. Nalepka zwykła

CP 9. Zawiadomienie o niedoręczalności

CP 10. Zawiadomienie o dosłaniu

CP 11. Karta paczkowa

CP 12. Karta paczkowa dla rozrachunków udziałów za tranzyt

CP 13. Zawiadomienie

CP 13a. Protokół

CP 14. Wykaz miesięczny

CP15. Zestawienie wykazów miesięcznych

CP 15a. Rachunek ogólny

CP 16. Rachunek szczegółowy przekazów pobraniowych

CP 17. Rachunek wypłaconych należności celnych itp.

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O PACZKACH POCZTOWYCH.

Podpisani, w myśl artykułu 4 światowej Konwencji Pocztowej, zawartej w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku, uchwalili w imieniu swoich Zarządów, za wspólną zgodą, następujące zarządzenia, mające na celu zapewnienie wykonania Porozumienia o paczkach:

ROZDZIAŁ  I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

Artykuł  101.

Kierowanie.

1. Każdy Zarząd obowiązany jest paczki, powierzone mu przez inny Zarząd celem przewozu tranzytem przez jego terytorium, kierować drogami i środkami, których sam używa dla własnych paczek.

W razie przerwania jakiejkolwiek drogi, paczki tranzytowe przesyłane tą drogą należy kierować najbardziej korzystną drogą rozporządzalną.

2. Tranzyt odbywa się na warunkach, ustalonych przez Porozumienie i jego Regulamin, nawet jeżeli Zarząd pochodzenia lub przeznaczenia paczek nie przystąpił do Porozumienia.

3. W obrocie między krajami, oddzielonymi od siebie jednym lub kilkoma krajami pośredniczącymi, paczki winny być przewożone drogami ustalonymi na podstawie wzajemnego porozumienia Zarządów zainteresowanych.

4. Paczki mylnie skierowane należy dosyłać do ich właściwego miejsca przeznaczenia drogą najkrótszą, jaką rozporządza Zarząd dosyłający.

Artykuł  102.

Sposób przesyłania.

1. Wymiana paczek między krajami ościennymi lub utrzymującymi bezpośrednie połączenia morskie odbywa się za pośrednictwem urzędów i w lokalach, wyznaczonych przez zainteresowane Zarządy.

2. W braku odmiennego porozumienia paczki wymienione między krajami bezpośrednio ze sobą nic graniczącymi przesyła się jako paczki pojedyncze.

Zarządy zainteresowane mogą porozumieć się co do sposobu wymiany paczek w zamykanych workach, koszach lub przedziałach wagonowych na podstawie bezpośrednich kart paczkowych; w tym przypadku wspomniane Zarządy wydają za obopólną zgodą niezbędne zarządzenia.

3. Stosowanie zamkniętych schowków obowiązuje jednakże w tych wypadkach, jeżeli według oświadczenia jednego z Zarządów pośredniczących ilość pojedynczych paczek jest tak znaczna, iż może utrudniać jego czynności służbowe.

Artykuł  103.

Udzielanie informacyj Zarządom.

Zarządy krajów, które zawarły Porozumienie, między którymi odbywa się bezpośrednia wymiana paczek, podają sobie wzajemnie do wiadomości za pomocą wykazów, sporządzanych Według załączonego wzoru CP 1, informacje, dotyczące wymiany paczek.

Artykuł  104.

Drogi przewozowe i opłaty.

Każdy Zarząd, na podstawie wykazów CP 1, otrzymanych od Zarządów, z którymi utrzymuje bezpośrednią wymianę, ustala drogi dla przesyłania swoich paczek oraz wysokość opłat, które będzie pobierał od nadawców, zależnie od warunków, w jakich się odbywa pośrednictwo w przewozie.

ROZDZIAŁ  II.

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE WSZYSTKICH PACZEK.

Artykuł  105.

Sprawdzanie paczek.

Jeżeli chodzi o dokładne określenie objętości, wagi lub wymiaru paczek, za miarodajne uważa się dane urzędu nadawczego z wyjątkiem przypadku widocznej omyłki.

Artykuł  106.

Przygotowanie paczek.

Paczka, aby mogła być przyjęta do przewozu, powinna posiadać:

a) dokładny adres odbiorcy i nadawcy, wypisany literami łacińskimi. Nie dopuszcza się adresów, pisanych ołówkiem; natomiast przyjmuje się paczki z adresem, wypisanym ołówkiem atramentowym na zwilżonym poprzednio miejscu. Adres winien być wypisany na samej paczce lub na osobnej chorągiewce tak mocno do paczki przytwierdzonej, aby się nie mogła oderwać. Zaleca się wkładać do przesyłki odpis adresu paczki z podaniem adresu nadawcy;

b) opakowanie i zamknięcie, odpowiadające wadze i rodzajowi zawartości jak również rodzajowi i czasowi trwania przewozu. Opakowanie i zamknięcie mają dość skutecznie zabezpieczyć zawartość tak, aby ona nie mogła ulec zniszczeniu przez nacisk i w czasie dokonywanych czynności manipulacyjnych, oraz aby uniemożliwić dostęp do paczki bez pozostawienia widocznych śladów naruszenia. Jednakże przyjmuje się bez opakowania przedmioty, które mogą być umieszczone w pudełkach lub połączone w jedną całość za pomocą trwałego przewiązania, zakończonego plombą lub pieczęcią w ten sposób, że tworzą jedną nierozłączną paczkę. Również nie wymaga się opakowania paczek, których zawartość stanowią pojedyncze przedmioty, jak kawałki drzewa, metalu itp., których opakowanie nie jest przyjęte w zwyczajach handlowych.

Opakowanie paczek, przeznaczonych do przewozu na długich odległościach, które muszą być narażone na liczne przeładowania i manipulacje, a szczególnie opakowanie paczek przeznaczonych do krajów odległych, musi być wyjątkowo trwałe i dobrze sporządzone.

Przedmioty, mogące zranić funkcjonariuszów pocztowych lub uszkodzić inne przesyłki, mają być opakowane w sposób zapobiegający wszelkiemu niebezpieczeństwu;

c) wystarczające miejsce do wpisania uwag służbowych oraz umieszczenia znaczków pocztowych i nalepek.

Artykuł  107.

Opakowanie specjalne. Oznaczenie paczek z filmami i celuloidem.

1. Jeżeli zawartość paczek stanowią metale szlachetne, konieczne jest użycie do opakowania trwałych pudełek metalowych lub skrzynek drewnianych o grubości co najmniej 1 centymetra dla paczek do wagi 10 kilogramów i 1¹/₂ centymetra dla paczek o wadze wyższej niż 10 kilogramów albo w końcu podwójnych worków bez szwów jednakże jeżeli użyto skrzynek z dykty, grubość ich może być ograniczona do 5 milimetrów pod warunkiem jednakże, aby grzbiety tych skrzynek były wzmocnione narożnikami.

2. Płyny i ciała łatwo topliwe należy wysyłać w podwójnym opakowaniu. Między jednym (butelka, flakon, garnek, pudełko itd.) a drugim (skrzynka metalowa z trwałego drzewa, z masy drzewnej lub z tektury falistej dobrego gatunku) należy, o ile możności, pozostawić próżnię, którą wypełnia się trocinami, otrębami lub inną materią, wchłaniającą lub ochraniającą.

Ten ostatni warunek jest nieodzowny, jeżeli pierwsze opakowanie jest szczególnie kruche.

Proszki suche barwiące, jak błękit anilinowy itp. dopuszcza się tylko w pudełkach z trwałej blachy, włożonych do pudełek drewnianych, przy czym próżnie między obu opakowaniami wypełnia się trocinami. Proszki suche nie barwiące należy wkładać do pudełek metalowych, drewnianych lub tekturowych te zaś z kolei powinny być zamknięte w workach płóciennych lub pergaminowych.

3. Jeżeli są dopuszczone przez wszystkie Zarządy uczestniczące w przewozie:

a) paczki, zawierające zapałki, zapalniki, pistrony i ładunki w łuskach metalowych do ręcznej broni palnej oraz nie wybuchające części ładunków artyleryjskich, winny być starannie opakowane wewnętrznie i zewnętrznie w skrzynki lub beczki. Ponadto zawartość paczki winna być oznaczona zarówno na adresie pomocniczym, jak i na samej paczce;

b) paczki, zawierające filmy, celuloid surowy lub przedmioty sporządzone z celuloidu jak również odnośne adresy pomocnicze, winny być zaopatrzone na stronie adresowej bardzo widoczną nalepką koloru białego z napisem wykonanym dużymi czarnymi literami: "Celuloid"! Trzymać zdała od światła i ognia! (Celulloid A tenir loin du feu et de la lumière).

Artykuł  108.

Adresy pomocnicze i deklaracje celne.

1. Do każdej paczki powinien być dołączony adres pomocniczy z trwałego kartonu koloru białego i odpowiednia ilość deklaracyj celnych, według załączonych wzorów CP 2 i CP 3; deklaracje celne należy mocno przytwierdzać do adresu pomocniczego.

Nadawca może umieścić na odcinku adresu pomocniczego informacje dotyczące paczki. Ponadto nadawca na stronie odwrotnej adresu pomocniczego ma wskazać albo pisemnie, albo też podkreślając nadruk formularza, jak należy postąpić z paczką w razie niemożności doręczenia jej. Uwaga ta powinna być napisana w języku francuskim lub w języku znanym w kraju przeznaczenia oraz powtórzona na samej paczce.

Nadawca może zarządzić tylko co następuje:

a) natychmiastowy zwrot paczki lub po upływie terminu...... dni;

b) dosłanie paczki pierwotnemu adresatowi do innego miejsca przeznaczenia;

c) doręczenie lub dosłanie paczki innej osobie (w razie potrzeby bez zainkasowania kwoty pobrania lub za pobraniem kwoty niższej od podanej pierwotnie);

d) poinformowanie nadawcy o niedoreczalności paczki za pomocą zawiadomienia;

e) przesianie zawiadomienia o niedoręczalności osobie trzeciej w kraju przeznaczenia paczki;

f) sprzedaż paczki na rachunek i ryzyko nadawcy;

g) zupełne zrzeczenie się paczki.

2. Jeden adres pomocniczy z dołączoną odpowiednią ilością wymaganych dla jednej paczki deklaracyj celnych może być użyty dla kilku, nie wiece; jednak niż dla trzech paczek zwykłych, wysianych przez tego samego nadawcę do tego samego adresata i podlegających tej samej opłacie. To postanowienie nie stosuje się do paczek z pobraniem, z podaną wartością, jak również do doręczeń adresatom jako wolne od wszelkich należności, dla których to paczek dokumenty zbiorowe nie są dopuszczalne.

Jednakże każdy kraj może wymagać odrębnego adresu pomocniczego i odpowiedniej ilości deklaracyj dla każdej paczki.

3. Zarządy pocztowe nie przyjmują na siebie żadnej odpowiedzialności za deklaracje celne.

Artykuł  109.

Paczki wolne od należności.

1. Na adresach pomocniczych paczek, które mają być doręczone adresatom jako wolne od należności, jak również na adresach tych paczek należy umieścić bardzo widoczny napis "Wolne od należności" (Franc de droits) lub podobny napis w języku kraju nadania. Strona adresowa paczek, jako też odnośne adresy pomocnicze, powinny być zaopatrzone w nalepkę koloru żółtego również z napisem dużymi literami "Wolne od należności" (Franc de droits).

2. Do każdej paczki wysyłanej jako wolna od należności, należy dołączyć cedułę należnościową według załączonego wzoru CP 4, sporządzoną z kartonu koloru żółtego, którego stronę adresową wypełnia urząd wysyłający. Cedułę należnościową należy w sposób trwały przymocować do adresu pomocniczego.

3. W razie jeżeli nadawca paczki zażąda, po nadaniu jej, doręczenia przesyłki jako wolnej od należności, urząd nadania uprzedza o tym urząd przeznaczenia przez notatkę wyjaśniającą, przesłaną jako list polecony, dołączając do niej cedułę należnościową należycie wypełnioną na stronie adresowej. Ten ostatni urząd umieszcza na adresie paczki i na adresie pomocniczym nalepkę przewidzianą w § 1.

Artykuł  110.

Poświadczenie odbioru.

1. Na paczkach, których nadawca żąda poświadczenia odbioru, umieszcza się bardzo widoczny napis "Poświadczenie odbioru" (Avis de réception) lub odcisk stempla "A. R.". Ten sam napis należy powtórzyć na adresie pomocniczym.

2. Do takich paczek dołącza się druk odpowiadający wzorowi C 5, załączonemu do Regulaminu Konwencji; druk ten wystawia urząd nadawczy lub inny, wyznaczony przez Zarząd kraju nadania, po czym dołącza go do odnośnego adresu pomocniczego paczki. Jeżeli nie dojdzie on do urzędu przeznaczenia, ten ostatni sporządza z urzędu nowe poświadczenie odbioru.

3. Urząd przeznaczenia wypełnia należycie druk C 5 i zwraca go zwykłą pocztą bez koperty i bez opłaty pod adresem nadawcy paczki.

4. Jeżeli nadawca reklamuje poświadczenie odbioru, którego nie otrzymał w odpowiednim terminie, należy postąpić w myśl przepisów poniższego artykułu 111. W tym przypadku nie pobiera się należności po raz drugi, a urząd nadawczy umieszcza w nagłówku druku C 5 napis "Duplikat poświadczenia odbioru itp." (Duplicata de l'avis de réception, etc.).

Artykuł  111.

Poświadczenie odbioru żądane po nadaniu.

1. Jeżeli nadawca żąda poświadczenia odbioru po nadaniu paczki, urząd nadawczy wypełnia druk C 5.

W braku porozumienia odmiennego, kwota pobrania, wyrażona w walucie kraju nadania paczki, jest przeliczona według kursu, jaki stosuje on przy przeliczaniu kwot przekazów pocztowych.

Druk C 5 przymocowuje się do reklamacji CP 5, o której mowa w poniższym artykule 142; z reklamacją tą, po zaopatrzeniu jej w znaczek pocztowy, którego wartość odpowiada wysokości należnej opłaty, postępuje się według przepisów wspomnianego artykułu 142, z wyjątkiem jednak, że w razie prawidłowego doręczenia paczki, urząd przeznaczenia zatrzymuje druk CP 5 i zwraca druk C 5 do miejsca nadania w sposób, przepisany w § 3 artykułu 110.

2. Jednakże w krajach, w których służba paczkowa nie jest wykonywana przez Zarządy pocztowe, uiszczenie opłaty stwierdza się na druku CP 5 albo za pomocą specjalnej nalepki, albo też przez podanie pobranej kwoty.

Artykuł  112.

Zawiadomienie o załadowaniu na okręt.

1. Do paczek, co do których nadawca żąda zawiadomienia o załadowaniu, należy dołączać nalepki z napisem "Zawiadomienie o załadowaniu" (Avis d'embarquement). Nalepki te mają być umieszczone zarówno na paczce jak i na adresie pomocniczym.

2. Do paczek tych dołącza się druk odpowiadający załączonemu wzorowi CP 5a na druku tym należy podać w sposób wyraźny port i kraj do którego ma być zwrócone zawiadomienie o załadowaniu. Do każdej paczki należy dołączyć osobny druk.

3. Jeżeli paczka z dołączonym zawiadomieniem o załadowaniu znajduje się w odsyłce zamkniętej, przesyłanej w tranzycie, przez zainteresowany port załadowania, wysyłający urząd wymiany odsyłki wycofuje zawiadomienie o załadowaniu, dołączone do dokumentów paczkowych i dołącza je do odpowiedniej karty paczkowej, druk CP 12, po uprzednim poczynieniu niezbędnych adnotacyj. Zaliczenie należności przypadającej krajowi załadowania paczki, odbywa się za pomocą tej karty paczkowej, którą uzupełnia się napisem: "Ilość zawiadomień o załadowaniu" (Nombre d'avis d'embarquement)).

4. Urząd wymiany, który zajmuje się załadowaniem paczki lub odsyłki wypełnia druk zawiadomienia według nadruku i zwraca je wprost do urzędu nadania paczki.

ROZDZIAŁ  III.

PACZKI ZA POBRANIEM.

Artykuł  113.

Oznaczenie na paczkach i na adresie pomoczniczym.

1. Na paczkach za pobraniem oraz na odnośnych adresach pomocniczych należy umieścić w sposób bardzo widoczny, napis "Pobranie" (Remboursement), a bezpośrednio po nim podać kwotę pobrania pismem łacińskim, słownie i cyframi arabskimi bez przekreśleń i poprawek, choćby nawet potwierdzonych omówieniem.

2. Nadawca winien podać na paczce i na przedniej stronie adresu pomocniczego swoje nazwisko i adres literami łacińskimi. Jeżeli kwota zainkasowana ma być przekazana na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia lub nadania, umieszcza się ponadto na stronie adresowej paczki i adresu pomocniczego następujący napis w języku francuskim lub innym języku, znanym w kraju przeznaczenia "Zaliczyć na pocztowe konto czekowe Nr ... P ... w ... prowadzone przez urząd czekowy w ..." (A porter au crédit du compte courant postal Nr ... de M ... à ... tenu par le bureau des chèques à ...).

Artykuł  114.

Nalepka.

Na paczkach za pobraniem, jak również na odnośnych adresach pomocniczych, należy umieścić na stronie adresowej nalepkę koloru pomarańczowego, wykonaną według wzoru C 6, załączonego do Regulaminu Konwencji.

Artykuł  115.

Przekaz pobraniowy.

Prócz przypadku, przewidzianego w poniżej podanym artykule 116, do każdej paczki za pobraniem należy dołączyć druk przekazu pobraniowego z trwałego koloru białego, sporządzonego według załączonego wzoru CP 6. Na druku tym, załączonym z adresem pomocniczym, należy podać kwotę pobrania, oznaczoną w walucie kraju nadania, a jako odbiorcę przekazu wskazać zasadniczo nadawcę paczki. Jeżeli przepisy wewnętrzne Zarządu nadania na to zezwalają nadawca może podać na przekazie zamiast swego adresu, nazwisko właściciela i numer jego pocztowego konta czekowego w kraju nadania, jak również urząd, który prowadzi to konto. Każdy Zarząd może wymagać, by przekazy pobraniowe, dotyczące paczek pochodzących z jego kraju, skierowano do urzędów nadania paczki lub do innych urzędów.

Artykuł  116.

Przekazywanie na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia paczki.

Do każdej paczki, której kwota zainkasowana ma być przekazana na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia, dołącza się, jeżeli nie zawarto porozumienia odmiennego, zawiadomienie o wpłacie, według druku przepisanego dla obrotu wewnętrznego tego kraju. Na zawiadomieniu tym należy wskazać właściciela konta, na które przekazuje się kwotę, jak również dokonać wszelkich innych wpisów, wymaganych treścią druku, z wyjątkiem podania kwoty, którą wpisuje Zarząd kraju przeznaczenia, po zainkasowaniu kwoty pobrania. Jeżeli do zawiadomienia o wpłacie dołączony jest odcinek, nadawca podaje na nim nazwisko swe i adres oraz inne dane, które uważa za niezbędne.

Zawiadomienie o wpłacie należy trwale przymocować do adresu pomocniczego.

Artykuł 117.

Przeliczanie kwoty pobrania.

W braku porozumienia odmiennego kwota pobrania, wyrażona w walucie kraju nadania paczki, jest przeliczana na walutę kraju przeznaczenia przez Zarząd tego kraju, według kursu, jaki stosuje on przy przeliczeniu kwoty przekazów pocztowych, przeznaczonych do kraju nadania paczki.

Artykuł  118.

Różnice w podawaniu kwoty pobrania.

W razie stwierdzenia różnicy między kwotą podaną na paczce, na adresie pomocniczym i na przekazie należy od adresata zainkasować kwotę najwyższą.

Jeżeli adresat odmawia uiszczenia tej kwoty, to, poza wyjątkiem przewidzianym poniżej, można wydać paczkę adresatowi po wpłaceniu przez niego kwoty niższej, z tym jednak zastrzeżeniem, że w danym razie uzupełniająca wpłata będzie dokonana po otrzymaniu wyjaśnień od Zarządu wysyłającego. Jeżeli adresat nie zgodzi się na ten warunek, doręczenie paczki odracza się.

W każdym jednak przypadku żądanie wyjaśnienia przysyła się niezwłocznie Zarządowi kraju wysyłającego, który obowiązany jest udzielić odpowiedzi w najkrótszym terminie, podając dokładną kwotę pobrania i stosując się w tym przypadku do przepisów § 2, artykułu 137 Regulaminu Konwencji.

Jeżeli adresat jest w przejeździe lub zmuszony jest wyjechać, wówczas należy zawsze żądać uiszczenia kwoty najwyższej. W razie odmowy, paczkę należy doręczyć dopiero po otrzymaniu odpowiedzi na żądane wyjaśnienie.

Artykuł  119.

Termin wpłaty.

1. Kwota pobrania ma być wpłacona w ciągu siedmiu dni, licząc od dnia następnego po nadejściu paczki do urzędu przeznaczenia. Termin ten może być przedłużony najwyżej do miesiąca, jeżeli ustawodawstwo wewnętrzne kraju przeznaczenia tego wymaga. Po upływie terminu wpłaty paczkę uważa się jako niedoręczalną, w myśl postanowień artykułu 23 Porozumienia. Jednakże nadawca może żądać, by wydane przez niego zarządzenia w myśl artykułu 108, § 1 niniejszego Regulaminu, zostały natychmiast wykonane w tym przypadku, jeżeli adresat przy pierwszej próbie doręczenia nie wpłacił kwoty pobrania. Wykonanie natychmiastowe zarządzenia nadawcy ma również nastąpić, jeżeli odbiorca przy doręczeniu odmówił formalnie wszelkiej wpłaty.

2. Jeżeli w odpowiedzi na zawiadomienie o niedoręczalności, nadawca wydał zarządzenie urzędowi przeznaczenia, powyższe terminy liczą się od dnia następnego po nadejściu tego zarządzenia.

Artykuł  120.

Unieważnienie lufo zmiana kwoty pobrania.

Żądania unieważnienia lub zmiany kwoty pobrania podlegają przepisom i postępowaniu, przewidzianym w artykule 137 Regulaminu Konwencji.

Z wyjątkiem przypadku przewidzianego w artykule 116, do każdego żądania zmiany kwoty pobrania, przesłanego w drodze pocztowej, należy dołączyć nowy druk przekazu pobraniowego, wykazującego tę zmienioną kwotę.

Jeżeli chodzi o żądanie w drodze telegraficznej przekaz pobraniowy ma być zastąpiony przez urząd przeznaczenia, w myśl postanowień, określonych w poniżej podanym artykule 123.

Artykuł  121.

Dosyłanie.

Paczki za pobraniem można dosyłać tylko w tych przypadkach, jeżeli między nowym krajem przeznaczenia a krajem nadania, odbywa się wymiana paczek tego rodzaju. W tym przypadku dołącza się do paczek druki przekazów pobraniowych, wystawione przez Zarząd kraju nadania. Zarząd nowego kraju przeznaczenia załatwia czynności połączone z wyrównaniem pobrania tak, jak gdyby paczki były bezpośrednio do niego skierowane.

Paczki, których kwota zainkasowana ma być przekazana na pocztowe konto czekowe w pierwotnym kraju przeznaczenia, nie mogą być dosyłane.

Artykuł  122.

Sporządzanie przekazu pobraniowego lub zawiadomienia o wpłacie.

Niezwłocznie po zainkasowaniu kwoty pobrania, urząd przeznaczenia lub inny urząd, przez Zarząd kraju przeznaczenia do tego wyznaczony, wypełnia na przekazie pobraniowym część oznaczoną napisem: "Wpisy służbowe", (Indications de service), wytłacza odcisk datownika i wysyła przekaz bez opłaty do urzędu nadania paczki lub też do urzędu specjalnie wskazanego na samym przekazie przez Zarząd kraju nadania.

Jeżeli do kraju nadania paczki zwrócono się z żądaniem wyjaśnienia dokładnej kwoty pobrania, należy wstrzymać się z przesłaniem przekazu aż do chwili otrzymania odpowiedzi na to żądanie.

Przekazy pobraniowe wpłaca się nadawcom paczek, na zasadach ustalonych przez każdy Zarząd.

Zawiadomienia o wpłacie, dotyczące paczek za pobraniem, których kwota ma być przekazana na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia, podlegają przepisom wewnętrznym, obowiązującym dla czeków i pocztowych przelewów pieniężnych tego kraju.

Artykuł 123.

Unieważnienie lub zastąpienie druków przekąsów pobraniowych i zawiadomień o wpłacie.

1. Druki przekazów pobraniowych, które stały się nieużyteczne z powodu różnicy danych co do kwoty pobrania lub wskutek żądań unieważnienia lub zmiany kwoty pobrania, jak również druki zawiadomień o wpłacie zbędne z powodu unieważnienia kwoty pobrania, niszczy Zarząd kraju przeznaczenia paczek.

2. Druki, odnoszące się do paczek za pobraniem, zwracanych z jakiegokolwiek powodu do miejsca nadania, unieważnia Zarząd, który paczkę zwraca.

3. Jeżeli druki, odnoszące się do paczek za pobraniem, przed zainkasowaniem pobrania zostały zarzucone, zniszczone lub zaginęły, urząd miejsca przeznaczenia wystawia duplikat na druku CP 6 lub na druku zawiadomienia o wpłacie, zależnie od przypadku.

Artykuł  124.

Przekazy pobraniowe niedoręczone lub niezainkasowane.

Z przekazami pobraniowymi, które nie mogły być doręczone odbiorcy, jak również z przekazami doręczonymi osobom uprawnionym, lecz których kwota nie została zainkasowana, postępuje się w myśl przepisów artykułu 141 Regulaminu Konwencji.

ROZDZIAŁ  IV.

PACZKI Z PODANĄ WARTOŚCIĄ.

Artykuł  125.

Opakowanie paczek.

1. Niezależnie od przepisów ogólnych, przewidzianych w artykułach 106 i 107, każda paczka z podaną wartością ma być zapieczętowana jednakowymi pieczęciami lakowanymi, albo zaplombowana lub w jakikolwiek inny sposób zamknięta i zaopatrzona odciskiem lub znakiem specjalnym i jednakowym nadawcy. Pieczęcie lub pieczątki, jak również nalepki wszelkiego rodzaju oraz, w danym razie, znaczki pocztowe należy umieszczać w pewnych odstępach, aby nie mogły posłużyć do ukrycia miejsca uszkodzenia opakowania. Nalepki i w danym razie znaczki pocztowe nie mogą być również przegięte, na dwie powierzchnie opakowania, aby nie zakrywać krawędzi paczki. W danym razie kartki, na których podano adres paczki tego rodzaju, nie mogą być nalepiane na samym opakowaniu.

2. Na paczkach z podaną wartością, jako też na odnośnych adresach pomocniczych należy umieszczać nalepkę koloru czerwonego, według załączonego wzoru CP 7, z podaną pismem łacińskim literą "V", nazwą urzędu nadania oraz numerem porządkowym paczki.

Jednakże Zarządy mogą umieszczać na paczkach z podaną wartością i na odnośnych adresach pomocniczych nalepkę CP 8, przewidzianą w poniższym artykule 131, jako też nalepkę koloru czerwonego małych rozmiarów z napisem dużymi literami "Wartościowa", (Valeur déclarée).

Artykuł  126.

Podanie wartości.

1. Wartość podana ma być wyrażona w walucie kraju nadania i wypisana przez nadawcę na paczce i na adresie pomocniczym literami łacińskimi słownie i cyframi arabskimi bez przekreślali i poprawek, choćby nawet stwierdzonych omówieniem.

2. Kwota podanej wartości winna być przeliczona przez nadawcę lub przez Zarząd kraju nadania na franki złote. Wynik przeliczenia należy uwidocznić nowymi cyframi, umieszczonymi obok lub pod napisem, wyrażającym podaną wartość w walucie kraju nadania. Postanowienie to nie stosuje się w obrocie bezpośrednim między krajami, posiadającymi jednakową walutę.

Kwota we frankach złotych winna być podkreślona grubą kreską ołówkiem kolorowym.

Artykuł  127.

Podawanie wagi.

Zarząd kraju nadania obowiązany jest wypisać w gramach dokładną wagę każdej paczki z podaną wartością:

a) na adresowej stronie paczki,

b) na adresie pomocniczym, w miejscu na to przeznaczonym.

Artykuł  128.

Oszukańcze podanie wartości.

Jeżeli jakiekolwiek okoliczności lub reklamacje osób zainteresowanych ujawnią podanie, w celach oszukańczych, wartości w kwocie wyższej aniżeli wartość rzeczywista przedmiotów zawartych w paczce, wówczas należy zawiadomić o tym w czasie najkrótszym Zarząd kraju nadania, dołączając ewentualnie także dowody rzeczowe dochodzeń.

ROZDZIAŁ  V.

PACZKI PILNE.

Artykuł  129.

Nalepka.

Na paczkach pilnych i odnośnych adresach pomocniczych należy umieszczać nalepkę z bardzo widocznym napisem "Pilna" (Urgent).

Artykuł  130.

Przesyłanie i pośrednictwo przy cleniu. Rachunkowość.

Zarządy, biorące udział w wymianie paczek pilnych, porozumiewają się, by zapewnić szybką przesyłkę połączeniami możliwie bezpośrednimi tych paczek, jak również przedsiębiorą starania w celu przyśpieszenia ich oclenia.

Zarządy te za wspólną zgodą wydają również potrzebne zarządzenia, dotyczące wzajemnego obrachunku.

ROZDZIAŁ  VI.

CZYNNOŚCI PRZY ODPRAWIE I NADEJŚCIU.

Artykuł  131.

Numer nadawczy i miejsce nadania.

Każda paczka i odnośny adres pomocniczy muszą być opatrzone nalepką małych rozmiarów, wykonaną według załączonego wzoru CP 8, na której podany jest w sposób widoczny numer nadawczy i nazwa urzędu nadawczego. Przepis ten nie dotyczy paczek z podaną wartością opatrzonych nalepką CP 7, przewidzianą w artykule 125, § 2, ustęp 1-szy.

Ten sam urząd nadawczy nie może równocześnie używać dwu lub kilku seryj nalepek, z wyjątkiem przypadków, kiedy serie uzupełnione są znakami odróżniającymi.

Artykuł 132.

Odcisk datownika i podawanie wagi.

1. Urząd nadawczy wytłacza na przedniej stronie adresu pomocniczego odcisk datownika, wskazujący miejsce i dzień nadania.

2. Urząd nadawczy ma wpisać na adresie pomocniczym, w miejscu na to przeznaczonym, wagę w kilogramach każdej paczki bez podania wartości. Ułamki kilogramu zaokrągla się do pół kilograma wzwyż.

Artykuł  133.

Paczki ekspresowe.

Paczki podlegające doręczeniu przez umyślnego posłańca, oraz odnośne adresy pomocnicze winny być opatrzone, jeżeli to jest możliwe, obok podania miejsca przeznaczenia nalepką drukowaną koloru ciemnoczerwonego z wykonanymi dużymi literami napisem "Eksprès".

Artykuł 134.

Paczki ochronne i paczki z łamliwą zawartością.

1. Pod warunkiem przestrzegania postanowień artykułów 106 i 107, w sprawie postępowania i opakowania paczki z łamliwą zawartością winny być zaopatrzone bądź przez nadawcę, bądź też przez urząd wysyłający, w nalepkę z obrazkiem, wyobrażającym szkło, i z nadrukiem czerwonym na białym tle.

2. Przy przesyłaniu w odsyłkach zamkniętych, paczki te winny być włożone do osobnych schowków i opatrzone należycie w nalepkę przewidzianą w paragrafie poprzednim.

3. Adresy pomocnicze odnoszące się do paczek ochronnych i do paczek z łamliwą zawartością winny być zaopatrzone na stronie adresowej w napis grubymi literami: "Paczka ochronna" (Colis encombrant) lub "Paczka z łamliwą zawartością" (Colis fragile). Napis ten można zastąpić nalepką drukowaną.

Artykuł  135.

Zwrot ceduł należnościowych. Inkasowanie kwot wypłaconych zaliczkowo.

1. Po doręczeniu adresatowi paczki wolnej od należności urząd, który zaliczkowo uiścił należności celne lub inne należności na rachunek nadawcy, uzupełnia odnoszące się do tego urzędu dane na odwrotnej stronie ceduły należnościowej i przesyła cedułę wraz z dowodami urzędowi nadawczemu; w kopercie zamkniętej, nie wyszczególniając jej zawartości.

Każdy Zarząd ma prawo jednak odsyłanie wypełnionych ceduł należnościowych powierzyć tylko pewnym, specjalnie do tego wyznaczonym, urzędom i żądać, by ceduły były zwracane do wyznaczonego w tym celu urzędu. Nazwa urzędu, do którego ceduły należy odsyłać, ma być we wszystkich przypadkach wskazana przez urząd nadania paczki na adresowej stronie ceduły należnościowej.

2. Jeżeli paczka z napisem "Wolna od opłat" (Franc de droits) nadejdzie do kraju przeznaczenia bez ceduły należnościowej, urząd pośredniczący przy cleniu wystawia duplikat tej ceduły, na którym wpisuje nazwę kraju nadania, Jak również, jeżeli to jest możliwe, dzień nadania paczki. Jeżeli ceduła należnościowa zaginęła po doręczeniu paczki, duplikat wystawia się w ten sam sposób.

3. Ceduły należnościowe, należące do paczek, które z jakiegokolwiek powodu zwraca się do miejsca nadania, winien Zarząd przeznaczenia unieważnić i przymocować do adresów pomocniczych.

4. Po odebraniu ceduły należnościowej, wykazującej kwotę wypłaconą zaliczkowo przez Zarząd kraju przeznaczenia, Zarząd kraju nadania przelicza powyższą kwotę na swoją walutę według kursu, który sam ustala, a który nie może być wyższy od kursu, ustalonego dla przeliczenia kwot przekazów pocztowych, przeznaczonych do odnośnego kraju. Wynik otrzymany z przeliczenia wypisuje się na głównej części i na bocznym odcinku ceduły. Urząd nadawczy po zainkasowaniu należności wydaje nadawcy odcinek ceduły i, w danym razie, także dowody.

Artykuł  136.

Dosyłanie.

1. Paczek dosyłanych, wskutek mylnego skierowania, nie może Zarząd dosyłający obciążać ani należnościami celnymi, ani też żadnymi innymi należnościami.

Jeżeli wspomniany Zarząd zwraca paczkę Zarządowi, który ją ostatni wysłał, wówczas przyznaje mu zwrot należności otrzymanych i powiadamia go o błędzie osobnym zawiadomieniem o niedokładnościach.

W innych przypadkach i, jeżeli należności przekazane Zarządowi dosyłającemu nie wystarczają na pokrycie kosztów dosłania, które mu przypadają, Zarząd dosyłający przekazuje Zarządowi, któremu wydaje paczkę, koszta połączone z przesłaniem; następnie przypadającą mu niepokrytą różnicę obciąża urząd wymiany, który ostatni mylnie skierował paczkę. O przyczynie tego obciążenia donosi się urzędowi odpowiednim zawiadomieniem o niedokładnościach.

2. Jeżeli paczkę z winy poczty przyjęto do wysłania nieprawidłowo i z tego powodu paczka podlega zwrotowi do kraju nadania, Zarząd, który zwraca paczkę, przyznaje Zarządowi który mu ją przekazał, zwrot otrzymanych należności.

Jeżeli paczka podlega zwrotowi z winy nadawcy lub ze względu na którykolwiek z zakazów, przewidzianych w artykule 16 Porozumienia, koszta wynikającego stąd przewozu ponoszą nadawcy. Każdy Zarząd wpisuje do rachunku swój udział w sposób wskazany w następującym § 3 dla paczek dosyłanych.

3. Paczki dosłane wskutek zmiany przez adresata miejsca pobytu lub z winy nadawcy, Zarząd oddawczy obciąża na rachunek odbiorcy należnościami składającymi się z udziałów, przypadających różnym Zarządom pośredniczącym w przewozie przy dosłaniu i z innych opłat i należności, przewidzianych w artykułach 48, 49 i 50 Porozumienia.

Zarząd dosyłający wpisuje należną mu kwotę do rachunku Zarządowi pośredniczącemu, lub Zarządowi nowego miejsca przeznaczenia. W przypadku, jeżeli kraj dosyłający i kraj nowego miejsca przeznaczenia bezpośrednio ze sobą nie graniczą, pierwszy Zarząd pośredniczący, który otrzymuje dosłaną paczkę, wpisuje przypadający mu udział i udział Zarządu dosyłającego do rachunku tego Zarządu, któremu paczkę wydaje; ten ostatni ze swej strony, jeżeli jest tylko pośrednikiem, wpisuje do rachunku Zarządowi następnemu swój własny udział łącznie z udziałem, którym został obciążony przez Zarząd poprzedni. To samo postępowanie powtarza się w stosunkach między poszczególnymi Zarządami, biorącymi udział w przewozie, dopóki paczka nie dojdzie do Zarządu oddawczego.

Jeżeli należność za przewóz paczki, jak również i inne opłaty i należności przewidziane w artykułach 48, 49 i 50 Porozumienia, uiszczono przy dostaniu z tego rodzaju paczką należy postąpić jak z paczką bezpośrednio przesianą z kraju dosyłającego do nowego miejsca przeznaczenia. W tym przypadku adresat nie uiszcza żadnej opłaty za zwrot.

Należności zwracane mają być podane szczegółowo (należności za przewóz, składowe, należności celne itp.) na adresie pomocniczym lub, jeżeli to nie jest możliwe, na kartce dołączonej do adresu pomocniczego.

4. Postanowienia § 3, ustępu 1, 2 i 4 należy stosować również do paczek w tranzycie, które Zarząd pośredniczący zmuszony jest przesłać drogą kosztowniejszą z powodu przerwania połączeń zwyczajnych, dla których opłaty te zostały obliczone.

5. Paczki należy dosyłać w ich pierwotnym opakowaniu złączone z adresem pomocniczym, wystawionym przez urząd nadawczy. Jeżeli z jakiegokolwiek powodu paczka musi być przepakowana lub pierwotny adres pomocniczy zastąpiony dodatkowym konieczne jest, zarówno na paczce, jak i na adresie pomocniczym podać nazwę urzędu nadania paczki, pierwotny numer nadania i, jeżeli to jest możliwe, dzień nadania paczki we wspomnianym urzędzie.

6. W przypadku, jeżeli usiłowanie doręczenia paczki ekspresowej do mieszkania przez osobnego posłańca było bezskuteczne, urząd dosyłający winien przekreślić nalepkę lub napis "Ekspres" dwiema grubymi kreskami poprzecznymi.

Artykuł  137.

Paczki niedoręczalne. Zawiadomienie o niedoręczalności.

1. Jeżeli nadawca wyraził życzenie w uwadze, umieszczonej na odwrotnej stronie adresu pomocniczego i na paczce, by go zawiadomiono o niedoręczalności paczki, Zarząd kraju przeznaczenia przesyła jako list polecony Zarządowi wysyłającemu po uprzednim wypłaceniu, zawiadomienie o niedoreczalności, według załączonego wzoru CP 9. Zawiadomienie to wraz z zarządzeniami nadawcy i adresem pomocniczym zwraca się urzędowi, który je wystawił.

Jeżeli chodzi o kilka paczek nadanych jednocześnie przez jednego nadawcę pod adresem tego samego, odbiorcy, zezwala się na wysianie tylko jednego zawiadomienia o niedoręczalności, nawet gdyby do paczek tych dołączono kilka adresów pomocniczych. W tym przypadku wszystkie adresy pomocnicze dołącza się do zawiadomienia o niedoreczalności.

Jeżeli zawiadomienie o niedoręczalności przesyła się osobie trzeciej, podanej na odwrotnej stronie adresu pomocniczego, wówczas nie dołącza się adresu pomocniczego do zawiadomienia.

2. Zawiadomienie, według wzoru CP 9, należy również wystawić przy zawiadomieniu Zarządu kraju nadania o zatrzymaniu paczek z urzędu w czasie przewozu albo przez pocztę, albo też przez władze celne, jak również o niedoręczalności z powodu zniszczenia, ograbienia lub jakiejkolwiek innej przyczyny tego rodzaju. W tym przypadku na zawiadomieniu o niedoręczalności należy umieścić w sposób widocznych uwagę: "Paczki zatrzymane z urzędu" (Colis retenus d'office).

Jednakże przepis ten nie obowiązuje w wypadku siły wyższej lub, jeżeli ilość paczek, zatrzymanych z urzędu w czasie przewozu (zarządzenie celne, przerwa połączenia z powodu wypadku itp.) jest taka, że przesłanie zawiadomienia jest techniczne niemożliwe.

3. Zasadniczo zawiadomienia o niedoręcznlności wymieniają między sobą urzędy przeznaczenia i nadania. Każdy jednak Zarząd może żądać, by zawiadomienia dotyczące jego służby, kierowano do jego Zarządu centralnego lub do pewnego, w tym celu wyznaczonego urzędu Zarząd kraju nadania obowiązany jest zawiadomić nadawcę. Wymiana zawiadomień o niedoreczalności winna być załatwiona przez wszystkie zainteresowane urzędy w trybie możliwie przyśpieszonym.

4. Jeżeli paczki, o których zawiadomiono, że są niedoręczalne, zostały podjęte lub dosłane przed nadejściem zarządzeń nadawcy, należy o tym natychmiast donieść nadawcy za pośrednictwem urzędu nadawczego. W razie przesłania zawiadomienia o niedoreczalności osobie trzeciej, podanej na odwrotnej stronie adresu pomocniczego, wspomniane doniesienie należy przesłać osobie trzeciej. Przy paczkach za pobraniem, jeżeli przekaz CP 6 został już przesłany nadawcy, zawiadamianie tegoż nadawcy nie jest konieczne.

5. Jeżeli Zarząd przeznaczenia lub pośredniczący nie przestrzegał podanych wskazówek albo w chwili nadania, za pomocą uwagi umieszczonej na odwrotnej stronie adresu pomocniczego i na adresie paczki, albo też w odpowiedzi na zawiadomienie o niedoreczalności, winien on ponieść koszty przewozu (tam i z powrotem) i ewentualnie inne należności, które nie zostały skreślone. Jednakże uiszczone koszty przewozu do miejsca przeznaczenia nie podlegają zwrotowi nadawcy, jeżeli przy nadaniu paczki lub w odpowiedzi na zawiadomienie o niedoreczalności, zarządzono sprzedaż paczki lub, jeżeli nadawca zrzekł się jej na wypadek niedoreczalności.

Artykuł  138.

Paczki niedoręczalne. Zarządzenia nadawcze.

1. W odpowiedzi na zawiadomienie o niedoręczalności, które zostało nadawcy doręczone stosownie do przepisów artykułu 137, nadawca może zarządzić:

a) ponowne zawiadomienie adresata pierwszego;

b) sprostowanie lub uzupełnienie adresu paczki;

c) doręczenie paczki innej osobie lub dosłanie co innego miejsca przeznaczenia, celem doręczenia jej pierwotnemu adresatowi lub innej osobie;

d) doręczenie paczki za pobraniem innej osobie, za zapłatą wykazanej kwoty pobrania lub też doręczenie paczki pierwotnemu adresatowi albo innej osobie, bez zapłaty kwoty pobrania, lub za zapłatą kwoty niższej od podanej pierwotnie, jeżeli kwota pobrania została zmniejszona, należy wystawić nowy druk CP 6, stosownie do przepisów artykułu 120;

e) doręczenie paczki pierwotnemu adresatowi lub innej osobie, bez pobrania obciążających paczkę należności. W tym przypadku należy wystawić cedułę należnościową, stosownie do przepisów artykułu 109;

f) natychmiastowy zwrot paczki;

g) sprzedaż paczki na rachunek i ryzyko własne;

h) zupełne zrzeczenie się paczki.

Osoba trzecia, której zostało przesiane zawiadomienie o niedoręczalności, stosownie do żądania nadawcy (artykuł 108, § 1, lit. c), może zarządzić to samo co i nadawca; oprócz tego osoba trzecia może zarządzić natychmiastowy zwrot paczki nadawcy.

Inne zarządzenia oprócz powyżej wymienionych, nie są dopuszczalne.

2. Po otrzymaniu zarządzeń nadawcy lub osoby trzeciej, której przesłano zawiadomienie o niedoręczalności w myśl przepisów artykułu 308, § 1, litera e), tylko te zarządzenia są, ważne i podlegają wykonaniu.

Artykuł  139.

Zwrot paczek niedoręczalnych.

1. Jeżeli nadawca lub osoba trzecia, której zostało przesłane zawiadomienie o niedoręczalności, wyda zarządzenie nieprzewidziane w artykule 133, Zarząd kraju przeznaczenia może natychmiast zwrócić paczkę urzędowi nadania, bez wystosowania nowego zawiadomienia. W ten sam sposób należy postąpić, jeżeli nadawca lub osoba trzecia odmawia zapiały należności, przewidzianej w § 4, artykułu 23 Porozumienia. Jeżeli nadawca lub osoba trzecia nie da odpowiedzi na zawiadomienie o niedoręczalności, paczkę zwraca się nadawcy po upływie terminu, ustalonego we wspomnianym paragrafie.

2. Urząd, który zwraca paczkę nadawcy, winien zarówno na paczce, jak i na adresie pomocniczym, podać, w języku francuskim, w sposób jasny i zwięzły, przyczynę niedoręczenia, posiłkując się następującymi napisami:, "nieznany" (inconnu), "nieprzyjęty" (refusé), "w podróży" (en voyage), "wyjechał" (parti), "niepodjęty" (non réclamé), "umarł" (décédé) itp. Napis ten może być wykonany odręcznie albo za pomocą stempla, lub przez naklejenie nalepki. Każdy Zarząd może uzupełnić napis o przyczynie niedoręczenia przekładem na. język ojczysty i innymi wskazówkami, które uzna za celowe. Oryginały adresów pomocniczych, dotyczących paczek zwracanych, należy zwracać do miejsca nadania wraz z paczkami.

3. Paczki zwracane nadawcy wpisuje się do karty paczkowej ze wzmianką "Niedoręczalne" (Rebuts) w kolumnie "Uwagi" (Observations).

Z tego rodzaju paczkami postępuje się jak z paczkami dosyłanymi z powodu zmiany miejsca pobytu adresatów.

Artykuł  140.

Sprzedaż. Zniszczenie.

1. Jeżeli paczka została sprzedana lub zniszczona, stosownie do przepisów artykułu 25 Porozumienia, spisuje się protokół o sprzedaży lub zniszczeniu. Odpis protokołu wraz z adresem pomocniczym przesyła, się urzędowi nadawczemu.

2. Kwota uzyskana ze sprzedaży służy przede wszystkim, do pokrycia należności, którymi paczka była obciążona. W danym razie uzyskaną nadwyżkę przesyła się urzędowi, nadawczemu w celu doręczenia nadawcy, który ponosi koszty przesłania.

Artykuł  141.

Wycofanie. Zmiana adresu.

Postanowienia artykułów 150 i 151 Regulaminu Konwencji należy stosować przy wycofaniu lub zmianie adresu paczek.

Jeżeli chodzi o żądanie zmiany adresu paczki z podaną wartością w drodze telegraficznej, żądanie to ma być potwierdzone żądaniem pocztowym, przesłanym najbliższą pocztą, do którego należy dołączyć dokładny wzór adresu, określony w artykule 150, § 1 Regulaminu Konwencji i zaopatrzyć u góry w napis podkreślony ołówkiem kolorowym: "Potwierdzanie żądania telegraficznego z dnia ........." (Confirmation de la demande télégraphique du ........).

W tym przypadku urząd przeznaczenia, po otrzymaniu telegramu, ogranicza się do zatrzymania przesyłki i czeka, z wykonaniem żądania do nadejścia potwierdzenia pocztowego.

Jednakże Zarząd kraju, przeznaczenia może na własną, odpowiedzialność wykonać żądanie zmiany adresu przesyłane telegraficznie, nie czekając na jego potwierdzenie.

Artykuł  142.

Reklamacje.

1. Każdą reklamację paczki sporządza się na druku, odpowiadającym załączonemu wzorowi CP 5, do którego należy, w miarę możności, dołączyć wzór adresu paczki.

Jeżeli reklamacja dotyczy paczki za pobraniem, należy do niej poza tym dołączyć duplikat przekazu CP 6 lub zawiadomienia o wpłacie, zależnie od przypadku.

Jeden druk może być użyty dla kilku paczek nadanych jednocześnie w jednym urzędzie, przez tego samego nadawcę pod adresem tego samego odbiorcy.

2. Reklamację wysyła zasadniczo urząd nadawczy bezpośrednio do urzędu przeznaczenia; przesłanie to odbywa się bez osobnego listu i w zamkniętej kopercie. Jeżeli urząd przeznaczenia może udzielić wyjaśnień co do ostatecznego losu paczki lub przekazu pobraniowego wówczas wypełnia druk i zwraca go urzędowi nadania.

Jeżeli urząd kraju przeznaczenia nie może ustalić losu paczki lub przekazu pobraniowego, fakt ten stwierdza na odnośnym druku i zwraca go do urzędu nadania, załączając, jeżeli to jest możliwe, oświadczenie adresata o nieotrzymaniu paczki. W tym przypadku Zarząd kraju nadania uzupełnia druk wpisaniem danych, dotyczących przekazania paczki pierwszemu Zarządowi pośredniczącemu, następnie odsyła go temu Zarządowi, który, po wpisaniu do niego swoich danych, odsyła go ewentualnie następnemu Zarządowi. W ten sposób reklamacja przechodzi od Zarządu do Zarządu, dopóki los paczki reklamowanej nie zostanie wyjaśniony. Zarząd, który doręczył paczkę adresatowi lub, który w danym razie, nie może ustalić ani doręczenia, ani prawidłowego przekazania paczki innemu Zarządowi stwierdza fakt ten na druku i zwraca go Zarządowi kraju nadania.

3. Jeżeli Zarząd kraju nadania lub Zarząd kraju przeznaczenia tego żąda, można przesłać reklamację z urzędu do urzędu, obierając tę samą drogę, jaką paczka była skierowana.

W tym przypadku dochodzenia przeprowadza się od Zarządu nadania do Zarządu przeznaczenia przestrzegając postępowania określonego w ostatnim ustępie § 2.

4. Każdy Zarząd może żądać za pomocą urzędowego zawiadomienia, skierowanego do Biura międzynarodowego, by reklamacje, dotyczące jego służby skierowano do jego Zarządu centralnego lub do urzędu specjalnie wyznaczonego.

5. Druk CP 5 wraz z załącznikami należy w każdym przypadku zwrocie Zarządowi kraju nadania paczki reklamowanej w terminie najkrótszym, nie przekraczającym sześciu miesięcy od daty wniesienia reklamacji. Termin ten przedłuża się do dziewięciu miesięcy w obrocie z krajami odległymi.

6. Za każdym razem kiedy Zarząd pośredniczący przesyła druk CP 5 Zarządowi następnemu, winien zawiadomić o tym Zarząd kraju nadania za pomocą druku według załączonego wzoru CP10.

Artykuł  143.

Żądania informacji.

Z żądaniami informacji dotyczącymi paczek pocztowych postępuje się w myśl postanowień artykułu 142.

Artykuł  144.

Reklamacje i żądania informacji dotyczące paczek nadanych w innym kraju.

W przypadku, przewidzianym w artykule 28, § 3 Porozumienia, druki reklamacji lub żądań informacji CP 5 przesyła się Zarządowi kraju nadania. W danym razie do druku tego dołącza się dowód nadania.

Druk należy przesyłać Zarządowi kraju nadania w terminie, przewidzianym w artykule 28, § 2 Porozumienia.

ROZDZIAŁ  VII.

WYMIANA PACZEK.

Artykuł  145.

Karta paczkowa.

1. Wysyłający urząd wymiany wpisuje paczki do karty paczkowej, sporządzonej według załączonego wzoru CP 11, podając wszystkie szczegóły wymagane treścią druku. Zarządy, biorące udział w wymianie, mogą jednak porozumieć się co do sumarycznego wpisywania do kart paczkowych paczek zwykłych, z podaniem ogólnej kwoty należności za przewóz. Adresy pomocnicze, przekazy pobraniowe, deklaracje celne i w danym razie inne wymagane dokumenty (faktury), certyfikaty pochodzenia, świadectwa zdrowia itp.), jak również ceduły należnościowe i poświadczenia odbioru należy dołączać do karty paczkowej.

Pośredniczące urzędy wymiany nie są obowiązane do sprawdzania dokumentów, dołączonych do karty paczkowej.

2. Paczki dla jeńców wojennych należy wpisywać do karty paczkowej, jednakże bez wykazywania należności; wyjątek stanowią paczki obciążone pobraniem.

3. Jeżeli nie zawarto porozumienia odmiennego, wysyłające urzędy wymiany obowiązane są podawać numer porządkowy na kartach paczkowych, według serii rocznej, oddzielnie dla każdego urzędu nadawczego i dla każdego urzędu przeznaczenia. Ostatni numer z roku ubiegłego należy podać w karcie pierwszej paczkowej roku następnego. W ruchu zamorskim, jeżeli to okaże się możliwe, należy podać pod numerem nazwę okrętu, dokonywującego przewozu.

Artykuł  146.

Przesyłanie paczek w odsyłkach zamkniętych.

1. W razie wysyłania paczek w odsyłkach zamkniętych, schowkach (worki, kosze, klatki itp.) należy oznaczać, zamykać i zaopatrywać nalepkami w sposób przewidziany dla worków listowych w artykule 160, § 2 Regulaminu Konwencji z zastrzeżeniem następujących szczegółów:

a) nalepki mają być koloru żółtego, w odcieniu ochry i ma być na nich podana ilość paczek zawartych w każdym schowku;

b) dla schowków innych aniżeli worki może być przyjęty specjalny sposób zamykania, pod warunkiem jednak, aby zawartość była dostatecznie ochroniona.

2. W braku porozumienia odmiennego, na schowkach należy umieszczać numer porządkowy. Jeżeli kraj przeznaczenia tego żąda, urząd wysyłający wpisuje do karty paczkowej numer porządkowy schowków, z których składa się odsyłka.

3. Paczki z podaną wartością należy przesyłać, jeżeli ilość ich na to zezwala oddzielnie w schowkach. Nalepki opakunków, których zawartość składa się w całości lub częściowo z paczek z podaną wartością, należy zaopatrzyć w literę "V".

4. Schowki z przesyłkami nie mogą przekraczać wagi 50 kg. jeżeli chodzi o worki, ani też 70 kg. jeżeli chodzi o opakunki innego rodzaju.

5. Karty paczkowe wraz z dokumentami, o których mowa w artykule 145, § 1, wysyłający urząd wymiany ma wkładać do jednego z opakunków, wchodzących w skład odsyłki, w danym razie do opakowania zawierającego paczki z podaną wartością, jeżeli ilość paczek tego wymaga, do worka specjalnego.

Na nalepce tego worka lub opakunku należy umieścić literę "F".

6. Przy wymianie odsyłek z krajami nieościennymi urząd wymiany wysyłający sporządza dla każdego z Zarządów pośredniczących osobną kartę paczkową zgodnie z załączonym wzorem CP12. Urząd wysyłający odsyłkę wpisuje do tej karty ogólnie dla każdego rodzaju paczek należności, jakie przypadają Zarządowi pośredniczącemu.

Kartę paczkową CP 12 przesyła się jako pojedynczą przesyłkę lub w jakikolwiek inny sposób, umówiony między zainteresowanymi Zarządami, łącznie z dołączonymi do niej, w razie potrzeby, dokumentami żądanymi przez kraje pośredniczące.

7. Paczki wymienione w artykule 107, § 3, przesyła się w miarę możności specjalną nalepkę ze stosownym napisem dużymi literami np. "Celuloid" (Celluloid).

Artykuł  147.

Sprawdzanie przesyłek paczkowych przez urzędy wymiany.

1. Po otrzymaniu karty paczkowej odbierający urząd wymiany przystępuje niezwłocznie do sprawdzenia nadesłanych paczek i różnych dołączonych do nich dokumentów. Sprawdzanie powinno się odbyć, jeżeli to jest możliwe, w obecności przekazującego.

2. Jeżeli stwierdzi on błędy lub przeoczenia w karcie paczkowej, dokonywa natychmiast niezbędnych poprawek, przekreślając błędne wpisy w ten sposób, by pierwotne wpisy można było odczytać. Sprostowania te dokonuje się przy współudziale dwóch funkcjonariuszów. Poza widocznymi omyłkami mają one większe znaczenie niż dane pierwotnego wpisu.

Odbierający urząd sporządza oprócz tego odpowiednie zawiadomienie o niedokładnościach według załączonego wzoru CP 13 i przesyła je niezwłocznie w podwójnym egzemplarzu do wysyłającego urzędu wymiany.

3. Urzędy, do których przesłano zawiadomienia, zwracają je jaknajszybciej, po sprawdzeniu i poczynieniu w nich swych uwag, jeżeli tego zachodzi potrzeba; zachowują jednak odpisy.

Zawiadomienia zwracane wiąże się i dołącza do kart paczkowych, których dotyczą. Poprawki wniesione do karty paczkowej, a nie poparte dokumentami dowodowymi, nie są brane pod uwagę.

Jednakże zawiadomienia niezwrócone do Zarządu kraju nadania w terminie dwóch miesięcy, licząc od daty ich wysłania, uważa się aż do chwili dostarczenia dowodów przeciwnych, za uznane należycie przez urzędy, do których zostały przesłane.

Termin ten podwyższa się do czterech miesięcy w obrocie z krajami odległymi.

4. Stwierdzenie w chwili sprawdzenia jakichkolwiek nieprawidłowości nie może w żadnym przypadku usprawiedliwić zwrotu paczki do miejsca nadania, z wyjątkiem zastosowania postanowień artykułu 16 i 17 Porozumienia.

5. Zawiadomienia o niedokładnościach i duplikaty przesyła się w listach poleconych.

Artykuł  148.

Stwierdzanie niedokładności, powodujących odpowiedzialność Zarządów.

1. W razie stwierdzenia czy to braku paczki, czy też uszkodzenia lub nieprawidłowości mogących spowodować odpowiedzialność odnośnych Zarządów, należy zastosować postanowienia artykułu 147.

2. Jeżeli okoliczności tego wymagają, wysyłający urząd wymiany może być zawiadomiony oprócz tego telegraficznie na koszt Zarządu wysyłającego telegram.

3. Jeżeli odbierający urząd wymiany nie prześle wysyłającemu urzędowi wymiany, najbliższą pocztą, zawiadomienia o jakichkolwiek omyłkach lub nieprawidłowościach, to aż do chwili złożenia dowodów przeciwnych należy uważać, że urząd odbierający paczki otrzymał.

4. Jeżeli chodzi o paczkę z podaną wartością, należy oprócz tego sporządzić protokół, według załączonego wzoru CP 13, który przesyła się w liście poleconym do Zarządu centralnego kraju, któremu podlega wysyłający Urząd wymiany. Z wyjątkiem, jeżeli chodzi o paczki, przesyłane pojedynczo, przez urzędy wymiany, pozostające w bezpośrednich stosunkach, do protokołu tego dołącza się, w razie potrzeby, sznurki, pieczęcie lub plomby, które służyły do zaniknięcia opakowania, w którym paczki były zawarte. Równocześnie przesyła się odpis protokołu do Zarządu centralnego, któremu podlega odbiorczy urząd wymiany lub do innego miejsca służbowego wyznaczonego przez ten Zarząd centralny.

5. Niezależnie od zastosowania przepisów § 1 i 4 urząd wymiany, otrzymując od innego urzędu, z którym nie pozostaje w bezpośrednich stosunkach, paczkę niedostatecznie opakowaną lub uszkodzoną, obowiązany jest wysłać ją dalej, po przepakowaniu w razie potrzeby, i zachowując, o ile to jest możliwe, pierwotne opakowanie, a szczególnie adres i nalepki.

Jeżeli uszkodzenie jest tego rodzaju, że zawartość przesyłki mogła być wyjęta, urząd winien przede wszystkim przystąpić 6a urzędowego otwarcia paczki i sprawdzenia jej zawartości. Wynik sprawdzenia należy uwidocznić w protokole, wzór CP 13; odpis protokołu załącza się do przesyłki.

W obydwu przypadkach należy wagę paczki stwierdzić przed nowym opakowaniem i po nim, oraz zaznaczyć ją na samym opakowaniu, paczki. Obok oznaczenia wagi należy umieścić napis "Przepakowano w ....." (Reemballé à .....) potwierdzony datownikiem i podpisem funkcjonariuszów, którzy dokonali przepakowania.

Tak samo należy postąpić, jeżeli stwierdzono różnicę w wadze paczki nasuwającą przypuszczenie, że paczka została częściowa lub całkowicie ograbiona z zawartości.

6. Jeżeli adresat, lub, w razie zwrotu, nadawca przyjmuje paczkę z zastrzeżeniem, urząd doręczający paczkę spisuje natychmiast protokół CP 13-a o sprawdzeniu w obecności adresata.

W protokóle tym, sporządzonym w dwóch egzemplarzach i potwierdzonym, jeżeli to możliwe przez zainteresowanego, należy podać:

a) stan zewnętrzny paczki;

b) wagę brutto;

c) dokładny spis zawartości.

Jeden egzemplarz protokołu wręcza się zainteresowanemu, z drugim natomiast postępuje się w myśl przepisów wewnętrznych Zarządu sporządzającego protokół.

Artykuł  149.

Zwrot próżnych schowków.

Próżne schowki winny być zwracane Zarządowi, do którego należą, najbliższą pocztą. Zwrotu tego dokonuje się bez kosztów i, o ile możności, tą samą drogą jaką przyszły. Próżne worki należy zwinąć w odpowiednie pakiety, w danym razie deseczki do chorągiewek jak również chorągiewki z płótna lub innego materiału trwałego, należy wkładać wewnątrz do worków.

Zarząd dosyłający winien zaznaczyć na karcie paczkowej ilość i w danym razie numery porządkowe zwracanych schowków i staje się odpowiedzialny za opakunków, których zwrotu nie może udowodnić.

ROZDZIAŁ  VIII.

RACHUNKOWOŚĆ. WYRÓWNYWANIE RACHUNKÓW.

Artykuł  150.

Rozrachunek dotyczący należności.

1. Każdy Zarząd poleca swoim urzędom wymiany sporządzać na wszystkie przesyłki otrzymywane od jednego i tego samego Zarządu, wykaz miesięczny według załączonego wzoru CP 14 kwot ogólnych, wpisanych, do kart paczkowych, zarówno na jego dobro jak i na ciężar.

2. Na podstawie wykazów CP 14 sporządza się zestawienie według załączonego wzoru CP 15.

3. Zestawienie CP 15 wraz z poszczególnymi wykazami CP 14 przesyła się w ciągu miesiąca, następującego po miesiącu sprawozdawczym do sprawdzenia Zarządowi wysyłającemu, a w odniesieniu do krajów odległych, natychmiast po nadejściu ostatniej karty paczkowej odnośnego miesiąca, do Zarządu przeznaczenia. Rachunków negatywnych nie sporządza się.

Końcowych kwot nie wolno nigdy poprawiać. Stwierdzone omyłki wciąga Zarząd dla którego są one przeznaczone do wykazu różnic, włączając go do najbliższego miesięcznego rachunku CP 15. Nie sporządza się wykazu różnic, jeżeli kwota stwierdzonej różnicy nie przekracza 50 centymów od rachunku.

4. Po sprawdzeniu i uznaniu zestawienia CP 15 zwraca się zainteresowanemu Zarządowi, najpóźniej po upływie drugiego miesiąca, po okresie, do którego się odnoszą. Termin ten przedłuża się do czterech miesięcy w obrocie z krajami odległymi. Z zestawień CP 15 sporządza się ogólny rachunek kwartalny stosownie do wzoru CP 15, zestawiony przez Zarząd-wierzyciela. Jednakże Zarządy zainteresowane mogą porozumieć się, co do zestawienia ogólnych rachunków w terminie półrocznym lub rocznym.

Artykuł  151.

Wyrównanie rachunków.

1. Zarząd-dłużnik wypłaca Zarządowi-wierzycielowi saldo, otrzymane przy zbilansowaniu rachunków ogólnych, w sposób, przewidziany w artykule 175 Regulaminu Konwencji.

2. Sporządzanie, przesyłanie i wypłata salda rachunku ogólnego mają się odbywać w terminie najkrótszym, nie później jednak niż w ciągu trzech miesięcy po upływie okresu sprawozdawczego, okresu do którego odnosi się rachunek. Termin ten przedłuża się do czterech miesięcy w stosunkach z krajami odległymi.

3. Każdy Zarząd, któremu inny Zarząd zazwyczaj pozostaje dłużny miesięcznie ponad 30.000 franków w złocie, może żądać wpłacenia zaliczki miesięcznej do wysokości trzech czwartych należnej mu kwoty. Żądaniu jego należy uczynić zadość w ciągu dwóch miesięcy.

4. W razie niewpłacenia zaliczki w terminach przewidzianych w §§ 2 i 3 należy stosować przepisy, podane w artykule 175, § 6 ustęp 2-gi Regulaminu Konwencji.

Artykuł  152.

Rozrachunek przekazów pobraniowych.

1. Z wyjątkiem porozumienia odmiennego rozrachunek, dotyczący wypłaconych przekazów pobraniowych, odbywa się za pomocą druków, odpowiadających załączonemu wzorowi CP 16 i dołącza się do miesięcznych rachunków przekazów pocztowych.

W braku zastrzeżenia odmiennego rachunki miesięczne, dotyczące przekazów pobraniowych, wystawiane dla przesyłek listowych (artykuł 142 Regulaminu Konwencji), mogą służyć również dla rozrachunku przekazów pobraniowych, dotyczących paczek.

2. Do rachunku szczegółowego CP 16, do którego dołącza się wypłacone i pokwitowane przekazy pobraniowe, wpisuje się przekazy w porządku alfabetycznym nazwy urzędów nadawczych i według numerów porządkowych, ich wpisu do ksiąg tych urzędów. Zarząd, który sporządził rachunek, potrąca z ogólnej należnej mu kwoty opłaty i należności, przypadające odnośnemu Zarządowi, stosownie do przepisów artykułu 52, ustęp 1-y Porozumienia.

3. Saldo rachunku CP 16 należy wedle możności włączyć do miesięcznego rachunku przekazów pocztowych, sporządzonego za ten sarn okres czasu. Sprawdzanie i wyrównywanie tych rachunków odbywa się na zasadach, ustalonych w Porozumieniu i w Regulaminie dotyczącym przekazów pocztowych.

Artykuł  153.

Ceduły należnościowe. Rozrachunek należności celnych itp.

1. Rozrachunek, dotyczący należności celnych itp., wypłaconych przez jeden Zarząd na rachunek drugiego, odbywa się na podstawie szczegółowych rachunków miesięcznych, sporządzanych według załączonego wzoru CP 17, przez Zarząd-dłużnika w walucie kraju-wierzyciela. Ceduły należnościowe wpisuje się w porządku alfabetycznym nazw urzędów, które zaliczkowo uiściły należności i według nadanych im numerów porządkowych.

2. Rachunek szczegółowy wraz z cedułami należnościowymi przesyła się Zarządowi-wierzycielowi najpóźniej w końcu miesiąca, następującego po miesiącu sprawozdawczym. Negatywnych rachunków nie sporządza się.

3. Sprawdzanie rachunków odbywa się na zasadach ustalonych w Regulaminie dotyczącym przekazów pocztowych.

4. Rozrachunki te są przedmiotem osobnego wyrównania. Każdy Zarząd może jednak żądać, ażeby rachunki te włączono albo do rachunków, dotyczących przekazów pocztowych, albo też do rachunków CP 15 lub CP 16, dotyczących paczek pocztowych.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  154.

Druki do użytku publiczności.

W myśl postanowień artykułu 31, § 2 Konwencji, jako druki do użytku publiczności uważa się druki:

CP 2 (Adres pomocniczy)

CP 3 (Deklaracja celna)

CP 4 (Ceduła należnościowa)

CP 5 (Reklamacja)

CP 5a (Zawiadomienie o załadowaniu)

CP 6 (Przekaz pobraniowy)

CP 9 (Zawiadomienie o niedoręczalności).

Artykuł  155.

Termin przechowania dokumentów.

Dokumenty służbowe, dotyczące paczek, wraz z adresami pomocniczymi należy przechować przez okres najmniej dwuletni, począwszy od dnia nasiennego po dacie, do której dokumenty te się odnoszą.

Artykuł  156.

Komunikaty przesłane do Biura międzynarodowego.

1. Zarządy mają, co najmniej na trzy miesiące przed wejściem w życie Porozumienia, podać do wiadomości innym Zarządom za pośrednictwem Biura międzynarodowego:

a) wydane przez siebie zarządzenia, dotyczące:

1. najwyższej wagi;

2. podawania wartości;

3. paczek ochronnych;

4. obciążenia pobraniem;

5. paczek ekspresowych i paczek pilnych;

6. paczek wolnych od należności;

7. ilości paczek, które mogą być wpisane do jednego adresu pomocniczego z dołączonymi deklaracjami celnymi, w ilości wymaganej dla każdej paczki osobno;

8. wymiarów i objętości paczek, przewożonych drogą morską;

9. ilości deklaracyj celnych, wymaganych przy paczkach przeznaczonych do ich krajów i przy paczkach tranzytowych, jak również języków, w jakich deklaracje celne mogą być sporządzone;

b) spis żywych zwierząt, których przewóz pocztą dozwolony jest na mocy przepisów pocztowych ich kraju;

c) zawiadomienie, że paczki dopuszczone są do wszystkich miejscowości lub, w przeciwnym razie spis miejscowości, biorących udział w tej gałęzi służby;

d) wszelkie opłaty i należności podstawowe, stosowane w ich służbie;

e) wszelkie potrzebne wiadomości, dotyczące przepisów celnych lub innych, oraz zakazy lub ograniczenia, regulujące przywóz i tranzyt paczek w zakresie ich służby;

f) wyciąg w języku niemieckim, angielskim, hiszpańskim lub francuskim z zewnętrznych ustaw lub przepisów, dotyczących przewozu paczek.

2. Wszelkie późniejsze zmiany należy niezwłocznie podawać do wiadomości.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  157.

Wejście w życie i czas trwania Regulaminu.

Niniejszy Regulamin będzie stosowany od dnia wejścia w życie Porozumienia, dotyczącego paczek pocztowych. Będzie on obowiązywał przez ten sam przeciąg czasu co i Porozumienie, jeżeli na podstawie ogólnego porozumienia Stron zainteresowanych nie zostanie odnowiony.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Załącznik 

WZORY DRUKÓW.

grafika

Przekład

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PRZEWOZU PACZEK POCZTOWYCH DROGĄ POWIETRZNĄ.

Treść.

Art.

1. Paczki dopuszczone do przewozu powietrznego

2. Przesyłanie paczek lotniczych

3. Kierowanie paczek lotniczych

4. Zewnętrzne oznaczanie paczek lotniczych oraz odnośnych adresów pomocniczych

5. Wymiary paczek lotniczych

6. Należności lądowe, morskie i inne

7. Dopłata za przewóz powietrzny

8. Należności przypadające krajom, biorącym udział w przewozie powietrznym

9. Należności asekuracyjne

10. Doręczanie przez umyślnego posłańca

11. Dosyłanie i zwrot paczek lotniczych

12. Karty paczkowe

13. Schowki zamknięte

14. Pośrednictwo przy cleniu paczek lotniczych

15. Odpowiedzialność

16. Wynagrodzenie za przewóz lądowy, morski i lotniczy

17. Zaliczanie należności asekuracyjnych

18. Przeładowanie

19. Zawiadomienia przesłane do Biura międzynarodowego i do Zarządów

20. Stosowanie postanowień Porozumienia o paczkach

21. Wejście w życie i czas trwania przyjętych Postanowień

Protokół końcowy postanowień dotyczących przewozu paczek pocztowych drogą powietrzną

Art. jedyny

Taryfy specjalne

Załączniki

Wzory druków.

CP 18. Karta paczkowa

CP 19. Wykaz, zawierający warunki przewozu paczek lotniczych

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PRZEWOZU PACZEK POCZTOWYCH DROGĄ POWIETRZNĄ

Artykuł 1.

Paczki dopuszczone do przewozu powietrznego.

1. W obrocie między krajami, których Zarządy wyraziły na to zgodę dopuszcza się do przewozu drogą powietrzną paczki zwykłe i z podaną wartością, za pobraniem lub bez pobrania, jeżeli na całej lub części trasy istnieje linia powietrzna, używana do przewozu paczek. Paczki pocztowe otrzymują w tym przypadku nazwę "Paczki lotnicze" (Colis-avion).

2. Zarządy mogą dopuścić również paczki lotnicze, które na żądanie nadawców mają być przewożone drogą powietrzną, tylko na pewnej części istniejącej linii powietrznej.

3. Na paczkach lotniczych i na odnośnych adresach pomocniczych należy podać bardzo widoczny napis: "Par avion" (Lotnicza) wraz z jego ewentualnym przetłumaczeniem w języku kraju pochodzenia.

Artykuł  2.

Przesyłanie paczek lotniczych.

W braku odmiennego porozumienia, paczki lotnicze przesyła się jako sztuki pojedyncze. Zarządy zainteresowane mogą porozumieć się co do wymiany paczek w workach, koszach lub schowkach zamkniętych, na podstawie bezpośrednich kart paczkowych. Zamkniętych schowków należy używać obowiązkowo w tych przypadkach, jeżeli, według, oświadczenia jednego z Zarządów pośredniczących, przesyłanie w stanie otwartym utrudniałoby jego czynności służbowe.

Artykuł 3.

Kierowanie paczek lotniczych.

Każdy Zarząd, który wykonuje służbę paczek lotniczych, obowiązany jest pod zastrzeżeniami przewidzianymi w artykule 26, § 3 Konwencji, kierować powierzone mu przez inny Zarząd paczki lotnicze drogami lotniczymi, których używa dla własnych przesyłek tego rodzaju. Jeżeli z jakiejkolwiek przyczyny kierowanie inną drogą w pewnym szczególnym przypadku jest korzystniejsze od kierowania istniejącą stają drogą powietrzną, paczki lotnicze należy kierować tą drogą i uważać je ewentualnie za paczki pilne.

Jeżeli z jakiegokolwiek powodu nie jest możliwe użycie od początku do końca międzynarodowej linii lotniczej, Zarząd, który pobiera międzynarodową opłatę lotniczą, przewidzianą w poniższym artykule 7, obowiązany jest przesyłać paczki lotnicze na przestrzeni, na której nie można użyć linii lotniczej najszybszymi środkami, jakich używa do swych paczek pocztowych i uważać paczki te ewentualnie jako paczki pilne.

Poza tym przypadkiem Zarządy przesyłają paczki lotnicze drogami zwykłymi jeżeli paczki nie są zaopatrzone w napis "Pilny" (Urgent) i jeżeli Zarząd zainteresowany nie zajmuje się wymianą paczek pilnych i nie otrzymał wynagrodzenia z tytułu wykonania tej gałęzi służby. Zarządy, nie uczestniczące w wymianie paczek lotniczych, przesyłają również drogami zwykłymi tego rodzaju paczki, które do nich nadchodzą. W razie przerwy częściowej lub całkowitej w przewozie lotniczym wewnątrz kraju, należy również zastosować sposób postępowania, przewidziany w ustępie poprzednim.

Artykuł  4.

Zewnętrzne oznaczanie paczek lotniczych oraz odnośnych adresów pomocniczych.

1. Paczki lotnicze i odnośne adresy pomocnicze należy przed wysłaniem zaopatrzyć w specjalną nalepkę koloru niebieskiego z napisem "Lotnicza" (Par avion) wraz z jego ewentualnym przetłumaczeniem w języku kraju pochodzenia. Nadawca może również podać drogę, przesłania paczki.

2. Jeżeli nadawca życzy sobie, by przewóz paczek drogą powietrzną odbył się tylko na pewnym odcinku całej drogi przewozu powietrznego, powinien to zaznaczyć na paczce i na odnośnym adresie pomocniczym za pomocą uwagi w języku kraju nadania i w języku francuskim "Lotnicza od .....do ....." (Par avion de ..... à .....). Po ukończeniu przewozu powietrznego należy z urzędu przekreślić dwiema grubymi kreskami poprzecznymi napis i nalepkę "Lotnicza" (Par avion) oraz specjalne uwagi.

Artykuł  5.

Wymiary paczek lotniczych.

Zasadniczo paczki lotnicze nie mogą przekraczać 100 centymetrów na długość i 50 centymetrów w każdym innym kierunku.

Zarządy przesyłają sobie wzajemnie informacje co do dopuszczonych wymiarów po porozumieniu się ze swymi przedsiębiorstwami żeglugi powietrznej.

Artykuł 6.

Należności lądowe, morskie i inne.

1. Paczki lotnicze podlegają należnościom lądowym kraju nadania i przeznaczenia; należności lądowe i morskie dla krajów lub też połączeń pośredniczących przyznaje się tylko w tym przypadku, jeżeli paczki korzystają na swej trasie z pośrednictwa w przewozie lądowym lub morskim. Połączenie morskie wykonywane przez kraj nadania lub przeznaczenia jest uważane jako połączenie pośredniczące. Zarządom krajów, nad którymi odbywa się przelot, nie przysługuje wynagrodzenie za paczki lotnicze, przewożone nad ich obszarem drogą powietrzną.

2. Opłaty dodatkowe za paczki ochronne i pilne pobiera się tylko do wysokości opłat zwykłych; dopłata za przewóz powietrzny nie podlega zwiększeniu z tego tytułu.

Artykuł  7.

Dopłata za przewóz powietrzny.

Paczki lotnicze podlegają dopłacie za przewóz powietrzny, na którą składają się należności przypadające każdemu Zarządowi, uczestniczącemu w przewozie powietrznym.

Artykuł 8.

Należności przypadające krajom biorącym udział w przewozie powietrznym.

1. Zarządy obowiązują się wydać odpowiednie zarządzenie dla ustalenia jednolitych taryf przewozowych na podstawie wagi i odległości.

Przy połączeniach zwykłych, taryfę zasadniczą, jaką należy stosować przy wyrównywaniu rachunków między Zarządami z tytułu przewozów powietrznych do wysokości najwyżej 1¹/₂ tysiącznej franka od kilograma wagi brutto i od kilometra.

2. Jeżeli dwa kraje są połączone za pomocą kilka linij powietrznych, koszta przewozu ustala się według przeciętnej odległości przelotów między odnośnymi portami lotniczymi i według ich ważności dla ruchu międzynarodowego.

3. Kraje nadania i przeznaczenia przesyłek, które przewożą paczki lotnicze wewnątrz swego obszaru drogą powietrzną na całej drodze przewozu lub jej części między miejscem nadania i zależnie od przypadku miejscem przeznaczenia z jednej strony i jednym ze swych portów lotniczych linii prowadzącej za granicę a drugiej strony, mają prawo pobierać z tego tytułu wynagrodzenie specjalne (należność lub wynagrodzenie) za ten przewóz.

4. Przytoczone należności i wynagrodzenia mają być jednolite dla wszystkich połączeń wewnętrznych tego samego kraju i są obliczane według przeciętnej odległości tych połączeń, przyjętej przy przewozie powietrznym przesyłek listowych.

Powyższe należności i wynagrodzenia nie należą się:

a) jeżeli miejsce nadania lub też przeznaczenia paczki jest zarazem lotniskiem linii łączącej za granicę, na której to linii paczka była przewożona;

b) jeżeli przesyłanie pocztowych paczek lotniczych odbywa się na całej drodze przewozu, wymienionej w ustępie poprzednim, środkami zwykłymi kraju nadania lub przeznaczenia.

5. Opłata lotnicza przypada również za paczki, które są wolne od wszystkich opłat, w myśl postanowień artykułu 18 Porozumienia.

Artykuł  9.

Należności asekuracyjne.

1. Za paczki lotnicze z podaną wartością można pobierać tytułem należności asekuracyjnej od każdych 300 franków lub części 300 franków podanej wartości, niezależnie od należności asekuracyjnych stosowanych ewentualnie przy częściowym przewozie lądowym lub morskim tych paczek po 10 centymów od każdego użytego połączenia powietrznego.

Należność ta ogranicza się, w danym razie, do 50 centymów od 300 franków podanej wartości, którą to opłatę Zarząd kraju nadania może pobierać jako należność łączną.

2. W drodze wyjątku może zainteresowany Zarząd ustalić specjalną należność asekuracyjną, w każdym poszczególnym przypadku dla niektórych połączeń powietrznych, związanych z nadzwyczajnym ryzykiem; wdanym razie, można należność ogólną stosownie podwyższyć.

Artykuł  10.

Doręczanie przez umyślnego posłańca.

Za opłatą specjalną, przewidzianą w artykule 15 Porozumienia, dotyczące paczek, i jeżeli Zarząd kraju przeznaczenia oświadczył, że jest w stanie wykonywać tę służbę, nadawcy mogą żądać doręczenia paczek do mieszkania przez umyślnego posłańca, bezpośrednio po ich nadejściu.

Jednakże każdy Zarząd kraju przeznaczenia może żądać, by opłata ekspresowa była ustalana według stawki niższej.

Artykuł 11.

Dosyłanie i zwrot paczek lotniczych.

1. Dostanie paczki lotniczej do nowego miejsca przeznaczenia, na żądanie nadawcy lub adresata, w granicach dopuszczonych postanowieniami ogólnymi Porozumienia o paczkach, może nastąpić drogą powietrzną w tym przypadku, jeżeli uiszczenie kosztów ponownego przewozu powietrznego jest zapewnione. To samo obowiązuje, jeżeli nadawca żąda zwrotu do miejsca nadania paczki lotniczej.

Opłatą wyżej wspomnianą obciąża się ewentualnie Zarząd, który żąda dosłania lub zwrotu paczki.

2. Jeżeli dosłanie lub zwrot odbywa się za pomocą zwykłych środków pocztowych, nalepkę "Lotnicza" (Par avion) i wszelkie napisy, dotyczące przewozu drogą powietrzną, należy skreślić z urzędu dwiema grubymi kreskami poprzecznymi. Paczki lotnicze mylnie skierowane należy przesyłać do miejsca przeznaczenia najkrótszą drogą powietrzną; jeżeli koszta przewozu, uiszczone Zarządowi dosyłającemu nie wystarczą na pokrycie nowego przewozu powietrznego, różnicę ściąga się od Zarządu, który paczkę mylnie skierował.

3. W razie lądowania przymusowego lub nieosiągniętego połączenia lotniczego, Zarządy dosyłające ściągają swój udział od Zarządu wysyłającego.

Artykuł  12.

Karty paczkowe.

1. Paczki lotnicze wpisuje wysyłający urząd wymiany do specjalnej karty paczkowej, według załączonego wzoru CP 18, ze wszelkimi szczegółami, wymienionymi w tym druku. Karta paczkowa winna być opatrzona w nagłówku nalepką: "Lotnicza" (Par avion).

2. Wysyłające urzędy wymiany, winny w braku porozumienia odmiennego, numerować specjalne karty paczkowe, według serii rocznej dla każdego urzędu nadania odsyłki i każdego urzędu przeznaczenia, wymieniając pod numerem połączenie lotnicze, użyte do przesyłania paczek. Ostatni numer z roku ubiegłego należy podać na pierwszej karcie paczkowej roku następnego.

3. Jeżeli przesyłanie paczek lotniczych z jednego kraju do drugiego odbywa się drogami zwykłymi, jednocześnie ze zwykłymi paczkami pocztowymi, należy w głównej karcie paczkowej zaznaczyć stosowną uwagę, że w dosyłce znajduje się paczka lotnicza wraz ze specjalną kartą paczkową.

Artykuł  13.

Schowki zamknięte.

Jeżeli paczki lotnicze przesyła się w schowkach zamkniętych, na chorągiewkach lub napisach tych naczyń należy umieścić nalepkę "Lotnicza" (Par avion).

Artykuł 14.

Pośrednictwo przy cleniu paczek lotniczych.

Zarządy dołożą wszelkich starań, ażeby według możności przyśpieszyć clenie paczek lotniczych.

Artykuł  15.

Odpowiedzialność.

W braku postanowienia odmiennego, Zarządy pocztowe ponoszą tę samą odpowiedzialność za przewóz paczek drogą powietrzną jak za przewóz drogą zwykłą.

Artykuł 16.

Wynagrodzenie za przewóz lądowy, morski i lotniczy.

Zarząd wysyłający zalicza Zarządowi przeznaczenia jako też Zarządom pośredniczącym za każdą paczkę lotniczą należności, przysługujące im w myśl poprzednich postanowień i według danych tabeli CP 19, o której mowa w poniższym artykule 19.

Artykuł  17.

Zaliczanie należności asekuracyjnych.

Zarząd kraju nadania obowiązany jest zaliczyć za paczki lotnicze z podaną wartością każdemu Zarządowi pośredniczącemu, który podejmuje się przewozu paczek drogą powietrzną poza granice swego kraju, udział w należności asekuracyjnej, tj. po 10 centymów od każdych 300 franków lub części 300 franków podanej wartości; wyjątek stanowi przewóz powietrzny połączony z nadzwyczajnym ryzykiem. Ten sam udział przypada Zarządowi kraju przeznaczenia, który przewozi paczki lotnicze z podaną wartością drogą powietrzną na obszarze swego kraju.

Artykuł 18.

Przeładowanie.

W braku porozumienia odmiennego między zainteresowanymi Zarządami pocztowymi, przeładowanie podczas transportu w tym samym porcie lotniczym paczek lotniczych, przewożonych kolejno kilkoma oddzielnymi połączeniami lotniczymi, odbywa się obowiązkowo za pośrednictwem Zarządu pocztowego kraju, w którym odbywa się przeładowanie. Przepis ten nie obowiązuje, gdy przeładowanie odbywa się między samolotami, obsługującymi kolejne odcinki tej samej linii lotniczej.

Artykuł  19.

Zawiadomienia przesyłane do Biura międzynarodowego.

1. Zarządy winny podawać sobie wzajemnie do wiadomości potrzebne informacje, dotyczące służby paczek lotniczych. Zarządy wpisują te informacje do druku odpowiadającego załączonemu wzorowi CP 19.

2. Każdy Zarząd skierowuje odpis swej tabeli CP 19 do Biura międzynarodowego.

3. Każda późniejsza zmiana ma być niezwłocznie ogłoszona.

Artykuł  20.

Stosowanie postanowień Porozumienia o paczkach.

Postanowienia Porozumienia o paczkach pocztowych wraz z odnośnym Regulaminem należy stosować we wszystkim, co nie jest wyraźnie uregulowane w artykułach poprzednich.

Artykuł 21.

Wejście w życie i czas trwania przyjętych Postanowień.

Postanowienia niniejsze będą stosowane od dnia wejścia w życie Porozumienia o paczkach pocztowych i będą obowiązywały przez ten sam przeciąg czasu, co i to Porozumienie, jeżeli na podstawie ogólnego porozumienia Stron zainteresowanych nie zostaną odnowione.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

PROTOKÓŁ KOŃCOWY POSTANOWIEŃ DOTYCZĄCYCH PRZEWOZU PACZEK POCZTOWYCH DROGĄ POWIETRZNĄ.

Artykuł  jedyny.

Taryfy specjalne.

Wbrew postanowieniom artykułu 8, Zarząd Indyj holenderskich jest upoważniony do pobrania opłat i należności odrębnych dla każdego połączenia między lotniskami jego wewnętrznej sieci powietrznej.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Załącznik 

WZORY DRUKÓW.

grafika

Przekład

POROZUMIENIE O PRZEKAZACH POCZTOWYCH.

Treść.

Rozdział I.

Postanowienia wstępne.

Art.

1. Warunki wymiany przekazów

Rozdział II.

Sporządzanie przekazów.

2. Wpłata. Dowód nadania

3. Podanie kwoty. Kurs przeliczenia

4. Najwyższa kwota przy nadaniu

5. Opłaty

6. Zwolnienie od opłat

7. Przekazy telegraficzne

8. Poświadczenia wypłaty

9. Doręczenie ekspresowe

Rozdział III.

Wypłata przekazów.

10. Wypłata

11. Najwyższa kwota przy wypłacie

12. Wpisywanie na pocztowe konto czekowe

13. Opłata za doręczenie do domu

14. Opłata za upoważnienie do wypłaty

15. Przekazy adresowane poste-restante

16. Doręczenie przekazów telegraficznych

17. Okres ważności przekazów

18. Cedowanie przekazów

Rozdział IV.

Wycofanie przekazów. Zmiana adresu. Dosyłanie. Niedoręczalność. Reklamacje.

19. Wycofanie przekazów. Zmiana adresu

20. Dosyłanie przekazów

21. Przekazy niedoręczalne

22. Reklamacje i żądania informacji

Rozdział V.

Odpowiedzialność.

23. Zakres odpowiedzialności

24. Wyjątki od zasady odpowiedzialności

25. Wypłata kwot reklamowanych

26. Termin wypłaty

27. Ustalenie odpowiedzialności

28. Zwrot wypłaconych kwot Zarządowi krają nadania

Rozdział VI.

Rachunkowość. Przekazy przedawnione.

29. Podział opłat i należności

30. Rozrachunek

31. Wyrównywanie rachunków

32. Przekazy przedawnione

Rozdział VII.

Różne postanowienia.

33. Urzędy uczestniczące w wymianie

34. Udział innych Zarządów

35. Stosowanie ogólnych postanowień Konwencji

36. Zakaz pobierania należności skarbowych

37. Pocztowe bony podróżne

38. Uchwalenie wniosków w przerwach między Zjazdami

Postanowienia końcowe.

39. Wprowadzenie w życie i czas trwania Porozumienia

POROZUMIENIE O PRZEKAZACH POCZTOWYCH,

które zawarły:

Albania, Niemcy, Królestwo Arabii Saudyjskiej, Republika Argentyna, Belgia, Boliwia, Bułgaria, Chili, Chiny, Republika Kolumbia, Republika Kuba, Dania, Republika San Domingo, Egipt, Republika Salwador, Hiszpania. Zespół Kolonij hiszpańskich, Finlandia, Francja, Algier, Kolonie i Protektoraty francuskie w Indochinach, Zespół innych Kolonij francuskich, Grecja, Republika Haiti, Republika Hondurs, Węgry, Iran, Islandia, Włochy, Zespół Kolonij i Posiadłości włoskich oprócz Wschodniej Afryki włoskiej, Wschodnia Afryka włoska, Japonia, Korea, Zespół innych Posiadłości japońskich, Państwa Lewentyńskie pod Mandatem francuskim (Syria i Liban), Republika Liberia, Luksemburg, Maroko (z wyjątkiem Strefy hiszpańskiej), Maroko (Strefa hiszpańska), Nikaragua, Norwegia, Republika Panama, Paragwaj, Holandia, Curacao i Suriman, Indie holenderskie, Peru, Polska, Portugalia, Kolonie portugalskie Zachodnio - Afrykańskie, Kolonie portugalskie Wschodnio-Afrykańskie, w Azji i Oceanii, Rumunia, Republika San Marino, Syjam, Szwecja, Związek Szwajcarski, Czechosłowacja, Tunis, Turcja, Republika Wschodniego Urugwaju, Państwo Miasto Watykan, Stany Zjednoczone Wenezueli, Yemen i Królestwo Jugosławii.

Podpisani Pełnomocnicy Rządów wyżej wymienionych Krajów, na mocy artykułu 3 światowej Konwencji Pocztowej, uchwalonej w Buenos Aires dnia 23 maja 1939 roku, za wspólną zgodą i z zastrzeżeniem ratyfikacji, zawarli następujące Porozumienie:

ROZDZIAŁ I.

POSTANOWIENIA WSTĘPNE.

Artykuł  1.

Warunki wymiany przekazów.

Postanowienia niniejszego Porozumienia normują wymianę przekazów pocztowych między umawiającymi się Krajami, których Zarządy porozumieją się co do zaprowadzenia tej gałęzi służby.

ROZDZIAŁ  II.

SPORZĄDZANIE PRZEKAZÓW.

Artykuł  2.

Wpłata. Dowód nadania.

Zarządy umawiające się ustalają sposób, w jaki nadawcy mają wpłacać kwoty pieniężne na przekazy pocztowe.

Nadawca otrzymuje bezpłatnie dowód nadania.

Artykuł 3.

Podanie kwoty. Kurs przeliczenia.

1. W braku porozumienia odmiennego każda kwota przekazywana, winna być podana w walucie kraju, w którym ma być dokonana wypłata.

2. Zarząd kraju nadania sam określa kurs przeliczenia swej waluty na walutę kraju przeznaczenia, Zarząd ten określa również kurs wpłaty, w wypadku gdy zarówno w kraju nadania, jak i w kraju przeznaczenia obowiązuje ten sam system monetarny.

Artykuł  4.

Najwyższa kwota przy nadaniu.

Każdy Zarząd może ustalić kwotę najwyższą przyjmowanych przekazów pod warunkiem, by kwota ta nie przekraczała 1.000 franków.

Jednakże przekazy, dotyczące służby pocztowej, zwolnione od opłat w myśl postanowień poniższego artykułu 6, mogą przekraczać kwotę najwyższą, ustaloną przez każdy poszczególny Zarząd.

Artykuł 5.

Opłaty.

1. Opłata uiszczona przez nadawcę przekazu, składa się z opłaty stałej, która nie może przewyższać 20 centymów od przekazu, oraz z opłaty procentowej nie przekraczającej ¹/₂% wpłaconej kwoty.

Każdy Zarząd może dla pobrania opłaty procentowej ustalić skalę najbardziej odpowiadającą wymogom jego służby.

2. Przekazy wymieniane między krajem uczestniczącym w Porozumieniu, a krajem nie uczestniczącym w Porozumieniu, za pośrednictwem kraju uczestniczącego mogą, podlegać należności dodatkowej na korzyść Zarządu pośredniczącego, którą się potrąca z kwoty przekazu

Artykuł  6.

Zwolnienie od opłat.

1. Przekazy, dotyczące służby pocztowej, wymieniane między Zarządami pocztowymi lub między tymi Zarządami a Biurem międzynarodowym, zwolnione są od wszelkich opłat pocztowych.

2. Stosuje się to również do przekazów dotyczących jeńców wojennych, wysyłanych lub otrzymywanych na warunkach przewidzianych dla przesyłek listowych w artykule 49, § 2 Konwencji.

Artykuł  7.

Przekazy telegraficzne.

1. Przekazy mogą być przesyłane drogą telegraficzną w stosunkach wzajemnych między Zarządami pocztowymi, których kraje posiadają państwowe połączenia telegraficzne lub które zgadzają się używać do tego celu telegrafu prywatnego; przekazy takie noszą nazwę przekazów telegraficznych.

Przekazy mogą być również przesyłane za pomocą telegrafu bez drutu między Zarządami, które się na to zgodziły.

2. W braku porozumienia odmiennego, przekazy telegraficzne podlegają przy nadaniu i przesyłaniu, tak jak inne telegramy prywatne i na tych samych warunkach, formalnościom postępowania i przesyłania przewidzianym w Regulaminach służbowych, stanowiących załącznik do obowiązującej Międzynarodowej Konwencji Telekomunikacyjnej, mianowicie w zakresie, w jakim formalności te mogą stosować się do przekazów telegraficznych.

3. Nadawca przekazu telegraficznego uiszcza zwykłą opłatę za przekaz i opłatę za telegram.

4. Nadawca przekazu telegraficznego może tekst przekazu uzupełnić wiadomością szczególną, przeznaczoną dla adresata, pod warunkiem uiszczenia za to opłaty taryfowej.

5. Przekazów telegraficznych nie można obciążać innymi należnościami telegraficznymi poza przewidzianymi w międzynarodowych przepisach telegraficznych.

Artykuł  8.

Poświadczenie wypłaty.

Nadawca przekazu zwykłego lub telegraficznego może, na warunkach ustalonych w artykule 55 Konwencji dla poświadczeń odbioru i w terminie jednego roku od czasu wpłacenia kwoty, żądać poświadczenia wypłaty przekazu.

Poświadczenie to przesyła się wyłącznie drogą pocztową.

Artykuł 9.

Doręczenie ekspresowe.

Nadawca przekazu zwykłego może, na warunkach ustalonych w artykule 45 Konwencji, żądać doręczenia do domu kwoty przekazanej przez umyślnego posłańca, niezwłocznie po nadejściu przekazu.

Jednakże Zarząd kraju przeznaczenia może, jeżeli tego wymagają jego przepisy wewnętrzne, zarządzić doręczanie przez umyślnego posłańca tylko zawiadomień o nadejściu przekazu lub samego przekazu, zamiast gotówki.

ROZDZIAŁ  III.

WYPŁATA PRZEKAZÓW.

Artykuł  10.

Wypłata.

Kwota przekazana winna być wypłacona adresatom w walucie ustawowej kraju przeznaczenia.

Artykuł  11.

Najwyższa kwota przy wypłacie.

W braku porozumienia odmiennego, najwyższa kwota przy wypłacie przekazów równa się, w każdym kraju, kwocie ustalonej w danym kraju przy nadaniu.

Jeżeli ten sam nadawca w tym samym dniu nadał dla jednego i tego samego adresata kilka przekazów, których ogólna kwota przekracza najwyższą kwotę ustaloną przez kraj przeznaczenia, wówczas urząd przeznaczenia upoważniony jest do wypłacenia tych przekazów stopniowo w ten sposób, by kwota wypłacona adresatowi w jednym dniu nie przekraczała ustalonej kwoty najwyższej.

Artykuł 12.

Wpisywanie na pocztowe konto czekowe.

Każdy Zarząd może podjąć się wpłacenia kwot przekazowych na pocztowe konto czekowe, zgodnie ze swymi przepisami o pocztowej służbie czekowej. W danym razie przekazy uważa się za ważnie wypłacone.

Artykuł  13.

Opłata za doręczenie do domu.

Przy wypłacie dokonywanej w domu można pobrać od odbiorcy przekazu opłatę za doręczenie.

Artykuł 14.

Opłata za upoważnienie do wypłaty.

Jeżeli zaginięcie przekazu nie nastąpiło z winy służby pocztowej, za upoważnienie do wypłaty, przewidziane w artykule 108 Regulaminu, można pobrać od nadawcy lub odbiorcy opłatę w wysokości opłaty za reklamację przesyłki listowej.

Artykuł  15.

Przekazy adresowe poste-restante.

Jeżeli przekaz adresowany jest poste-restante, można pobrać od odbiorcy opłatę specjalną, przewidzianą w artykule 38 konwencji. Opłata ta nie obciąża przekazu w razie dosłania lub niedoręczalności.

Artykuł 16.

Doręczenie przekazów telegraficznych.

1. Doręczenie przekazów telegraficznych odbywa się zawsze w sposób przewidziany w artykule 9. Jeżeli Zarząd kraju przeznaczenia doręcza pieniądze przez umyślnego posłańca do domu, może z tego tytułu pobrać specjalną opłatę, z uwzględnieniem, w danym razie, opłaty uiszczonej przez nadawcę.

2. Jeżeli Zarząd kraju przeznaczenia doręcza przez umyślnego posłańca zamiast pieniędzy tylko zawiadomienie o nadejściu przekazu lub sam przekaz, doręczenie to odbywa się bez kosztów dla odbiorcy; jednakowoż, jeżeli odbiorca mieszka poza miejscowym okręgiem doręczania urzędu przeznaczenia, nie opłacone przez nadawcę koszta doręczenia przez umyślnego posłańca, można pobrać od odbiorcy.

Artykuł  17.

Okres ważności przekazów.

1. Przekazy są ważne do końca pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym były nadane. Okres ten przedłuża się o sześć miesięcy w stosunku z krajami odległymi. Po jego upływie przekazy mogą być wypłacone, tylko na podstawie przedłużenia ważności udzielonego przez Zarząd kraju nadania, na życzenie Zarządu kraju przeznaczenia.

2. Przedłużenie ważności zapewnia przekazowi dalszą ważność na okres równy przewidzianemu w § 1.

3. Jeżeli przyczyna upływu ważności nie pochodzi z winy służby pocztowej, za udzielenie przedłużenia ważności można pobrać opłatę w wysokości opłaty za reklamację przesyłki listowej.

Artykuł  18.

Cedowanie przekazów.

Każdy Kraj może dopuścić na swoim terytorium cedowanie przekazów pocztowych, pochodzących z krajów uczestniczących w Porozumieniu.

ROZDZIAŁ  IV.

WYCOFANIE PRZEKAZÓW. ZMIANA ADRESU. DOSŁANIE. NIEDORĘCZALNOŚĆ. REKLAMACJE.

Artykuł  19.

Wycofanie przekazów. Zmiana adresu.

Nadawca przekazu zwykłego lub telegraficznego może żądać jego wycofania lub zmiany adresu na warunkach, ustalonych w artykule 51 Konwencji do chwili podjęcia przez odbiorcę czy to samego przekazu, czy też przekazanej kwoty.

Jeżeli chodzi o zmianę adresu, żądaną w drodze telegraficznej, do opłaty za telegram dolicza się opłatę, pobieraną za list polecony pojedynczej wagi.

Artykuł  20.

Dosyłanie przekazów.

1. W razie zmiany miejsca pobytu odbiorcy, przekazy można, na żądanie nadawcy lub odbiorcy, dosłać do kraju nowego miejsca przeznaczenia, jeżeli między krajem dosyłającym i krajem nowego miejsca przeznaczenia istnieje wymiana przekazów.

2. Jeżeli dosyłanie przekazów zwykłych lub telegraficznych odbywa się drogą pocztową, a kraj nowego przeznaczenia utrzymuje wymianę przekazów pocztowych z krajem nadania na podstawie niniejszego porozumienia, nie pobiera się z tego tytułu żadnej opłaty dodatkowej. Jeżeli kraj nowego przeznaczenia nie utrzymuje wymiany przekazów z krajem nadania, dosłanie odbywa się za pomocą nowego przekazu; opłatę za ten przekaz potrąca się z kwoty podlegającej dosłaniu.

3. Przekazy zwykłe lub telegraficzne można dosyłać w drodze telegraficznej jeżeli między Zarządami nowego i pierwotnego kraju przeznaczenia odbywa się wymiana przekazów telegraficznych.

W takim przypadku sporządza się przekaz telegraficzny na kwotę pozostałą po potrąceniu opłat pocztowych i telegraficznych przypadających za dalsze przesłanie.

4. Przekazy zwykłe lub telegraficzne, pochodzące z krajów nie uczestniczących w niniejszym Porozumieniu, które jednak wymieniają przekazy pocztowe z jednym z krajów uczestniczących, można, jeżeli porozumienia specjalne nie stają temu na przeszkodzie, dosyłać w drodze pocztowej, lub telegraficznej z tego ostatniego kraju do trzeciego kraju również uczestniczącego w Porozumieniu. Tego rodzaju dosłanie odbywa się za pomocą nowego przekazu, którego opłatę potrąca się z kwoty, którą należy dosłać.

Na tych samych warunkach przekazy zwykłe lub telegraficzne, pochodzące z krajów uczestniczących w Porozumieniu, można dosyłać do krajów, nie uczestniczących w Porozumieniu.

Artykuł  21.

Przekazy niedoręczalne.

1. Przekazy nie przyjęte, jak również przekazy przeznaczone dla osób nieznanych lub osób, które wyjechały bądź bez pozostawienia adresu, bądź też do krajów, do których przekazy nie mogą być dosłane, zwraca się niezwłocznie urzędowi nadania.

Przekazy, których wypłaty nie zażądano w przepisanym terminie ważności, Zarząd kraju przechowującego zwraca Zarządowi kraju nadania.

2. Kwoty przekazowe nie wypłacone adresatom z jakiegokolwiek powodu, należy zwrócić nadawcom.

Artykuł  22.

Reklamacje i żądania informacji.

1. Za reklamację każdego przekazu i za żądanie informacji można pobrać opłatę w wysokości opłaty ustalonej dla reklamacji i żądania informacji o przesyłce listowej.

Opłatę tę pobiera się jednorazowo za reklamacje lub żądania informacji, nawet jeżeli dotyczą kilku przekazów nadanych jednocześnie przez jednego i tego samego nadawcę, pod adresem tego samego odbiorcy.

Nie pobiera się żadnej opłaty, jeżeli nadawca poprzednio uiścił opłatę specjalną za poświadczenie wypłaty.

2. Wnoszenie reklamacji, dotyczącej wypłaty przekazu osobie nieuprawnionej, dozwolone jest tylko w ciągu jednego roku, licząc od dnia następnego po wpłacie kwoty przekazanej.

Każdy jednak Zarząd obowiązany jest załatwić zwykłe żądania informacji wniesione po tym terminie, a skierowane do niego przez inny Zarząd, w sprawie przekazów nadanych przed upływem dwóch lat.

3. Każdy Zarząd obowiązany jest przyjmować reklamacje lub żądania informacji dotyczące przekazów, przyjętych przez inne Zarządy.

4. Jeżeli wniesienie reklamacji lub żądania informacji nastąpiło z winy służby pocztowej, opłatę pobraną z tego tytułu zwraca się.

ROZDZIAŁ  V.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

Artykuł  23.

Zakres odpowiedzialności.

Za kwoty wpłacone na przekazy pocztowe Zarządy pocztowe odpowiadają wobec nadawców w okresie przedawnienia, ustalonym przez ustawodawstwo kraju nadania, aż do chwili prawidłowej wypłaty przekazów.

Po upływie terminu rocznego, przewidzianego w artykule 22, § 2, Zarządy przestają ponosić odpowiedzialność za mylną wypłatę.

Artykuł 24.

Wyjątki od zasady odpowiedzialności.

Zarządy zwolnione są od wszelkiej, odpowiedzialności z tytułu służby przekazów pocztowych, jeżeli nie mogą udzielić wyjaśnień co do wypłaty wskutek zniszczenia dokumentów służbowych, spowodowanego działaniem siły wyższej, a dowód ich odpowiedzialności nie został w inny sposób przeprowadzony.

Artykuł  25.

Wypłata kwot reklamowanych.

W razie zaprzeczenia prawidłowej wypłaty przekazu i jeżeli służba pocztowa ponosi odpowiedzialność, obowiązek wypłacenia odszkodowania ciąży na Zarządzie kraju przeznaczenia, jeżeli kwotę należy wypłacić rzeczywistemu adresatowi, natomiast na Zarządzie kraju nadania, jeżeli wspomnianą kwotę należy zwrócić nadawcy.

Zarządowi, który wypłacił odszkodowanie osobie reklamującej, przysługuje prawo zwrotnego poszukiwania w stosunku do Zarządu, ponoszącego odpowiedzialność za nieprawidłową wypłatę.

Artykuł 26.

Termin wypłaty.

1. Odszkodowanie należy wypłacić osobie reklamującej jak najwcześniej, najpóźniej jednak w ciągu sześciu miesięcy, licząc od dnia następnego po wniesieniu reklamacji. W stosunkach z krajami odległymi termin ten przedłuża się do dziewięciu miesięcy.

Zarząd wysyłający może w drodze wyjątku odroczyć wypłatę odszkodowania poza termin, przewidziany w ustępie poprzednim, jeżeli, mimo wszelkich starań ze strony Zarządów w celu zbadania sprawy, termin ten okazał się niedostateczny dla ustalenia odpowiedzialności.

2. Zarząd kraju nadania jest upoważniony do wypłaty odszkodowania nadawcy na rachunek Zarządu kraju przeznaczenia, który, powiadomiony w sposób właściwy, nie załatwi sprawy w ciągu trzech miesięcy; termin ten w stosunkach z krajami odległymi przedłuża się do sześciu miesięcy.

Artykuł  27

Ustalenie odpowiedzialności.

1. Odpowiedzialność ciąży na Zarządzie kraju nadania z wyjątkiem, jeżeli Zarząd wypłacający nie może udowodnić dokonania wypłaty według swych przepisów wewnętrznych.

2. Omyłka, popełniona przy przesyłaniu przekazu telegraficznie wewnątrz kraju nadania lub przeznaczenia, pociąga za sobą odpowiedzialność Zarządu pocztowego, który popełnił omyłkę. Jeżeli omyłkę popełniono w służbie telegraficznej kraju pośredniczącego lub jeżeli nie można ustalić miejsca, gdzie omyłka została popełniona, Zarząd kraju nadania i Zarząd wypłacający pokrywają szkodę w równych częściach.

3. To samo dotyczy przesłania sfałszowanych przekazów telegraficznych lub wypłaty sfałszowanych przekazów zwykłych, jeżeli nie można ustalić odpowiedzialności, lub też jeżeli oszustwo, dotyczące przekazów telegraficznych, popełniono w kraju pośredniczącym i nie można pokryć strat poniesionych z tego tytułu.

Artykuł  28.

Zwrot Zarządowi kraju nadania wypłaconych kwot.

Zarząd kraju przeznaczenia, na którego rachunek Zarząd kraju nadania wypłacił odszkodowanie osobie reklamującej, obowiązany jest wypłaconą kwotę zwrócić Zarządowi kraju nadania w terminie trzymiesięcznym od daty przesłania zawiadomienia o wypłacie.

To samo stosuje się przy wyrównywaniu odszkodowania w wypadkach przewidzianych w artykule 27, § 2 i 3.

Zwrot Zarządowi-wierzycielowi ma być dokonany bez kosztów dla tego Zarządu bądź przekazem pocztowym, czekiem lub wekslem, płatnym na okaziciela w stolicy lub jakimkolwiek ośrodku handlowym kraju-wierzyciela, bądź gotówką w walucie mającej obieg w kraju wierzyciela, lub wreszcie, za wspólną zgodą, przez wpisanie na dobro kraju-wierzyciela w rachunku przekazowym. Po upływie trzech miesięcy kwota należna Zarządowi kraju nadania podlega oprocentowaniu w wysokości 5% rocznie, licząc od dnia upływu tego terminu.

ROZDZIAŁ  VI.

RACHUNKOWOŚĆ. PRZEKAZY PRZEDAWNIONE.

Artykuł  29.

Podział opłat i należności.

1. Zarząd kraju nadania zalicza Zarządowi kraju przeznaczenia, na warunkach ustalonych w Regulaminie, udział stały w wysokości 10 centymów od przekazu i 4% od ogólnej kwoty wypłaconych przekazów. Przekazy nadane jako wolne od opłat, nie podlegają udziałowi w opłatach.

2. W razie dosłania przekazu, kraj nowego miejsca przeznaczenia otrzymuje bez względu na wysokość opłaty w rzeczywistości pobranej przez Zarząd kraju nadania, należności, jakie przypadłyby mu w udziale, gdyby przekaz był pierwotnie do niego nadany.

3. Poza postanowieniami odmiennymi niniejszego Porozumienia, każdy. Zarząd zatrzymuje W całości opłaty, które pobrał.

Artykuł  30.

Rozrachunek.

Zarządy sporządzają co miesiąc rachunki, w których zestawiają wszystkie kwoty wypłacone przez ich urzędy. Na podstawie rachunków miesięcznych, zestawia się rachunek ogólny. Jeżeli przekazy wypłacone były w różnych walutach, wierzytelność mniejszą przelicza się na walutę wierzytelności większej, przy czym za podstawę przeliczenia służy przeciętny kurs urzędowy giełdy kraju-dłużnika za okres rozrachunkowy. Ten kurs przeciętny winien być obliczony jednolicie do czterech miejsc dziesiętnych.

Wyrównywanie rachunków można również przeprowadzać na podstawie rachunków miesięcznych, bez zestawienia rachunku ogólnego. W danym razie każdy Zarząd wyrównuje z odnośnym Zarządem ogólną kwotę rachunku miesięcznego ustaloną przez ten ostatni.

Zarząd dłużny wyrównywa rachunki w terminach ustalonych w Regulaminie.

Artykuł 31.

Wyrównywanie rachunków.

1. W braku porozumienia odmiennego wyrównywanie salda rachunku ogólnego lub wyrównywanie rachunków miesięcznych przeprowadza się w walucie, jaką się kraj-wierzyciel posługuje przy wypłacie przekazów pocztowych.

W razie niewyrównania salda w terminach przepisanych, należna kwota salda rachunku ogólnego lub kwota rachunku miesięcznego podlega oprocentowaniu licząc od dnia upływu rzeczonych terminów do dnia wypłaty. Procent ten wynosi 5% rocznie.

2. Postanowienia niniejszego Porozumienia i jego Regulaminu, dotyczące sporządzania rachunków i ich wyrównywania, nie mogą być naruszone żadnym zarządzeniem jednostronnym, jak moratorium, zakazem transferu itp.

Artykuł  32.

Przekazy przedawnione.

Kwoty wpłacone na przekazy pocztowe, których zwrotu nie żądano przed upływem okresu czasu prawnego przedawnienia, przechodzą ostatecznie na rzecz Zarządu kraju nadania.

ROZDZIAŁ  VII.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  33.

Urzędy uczestniczące w wymianie.

Zarządy dokładają starań, ażeby wypłatę przekazów, w miarę możliwości, dokonywano we wszystkich miejscowościach ich kraju.

Artykuł  34.

Udział innych Zarządów.

Kraje, w których czynności przekazowych nie wykonywa Zarząd pocztowy, lecz inny Zarząd, mogą brać udział w wymianie ustalonej przepisami niniejszego Porozumienia.

Do Zarządów tych należy porozumienie się z własnym Zarządem pocztowym, co do należytego zabezpieczenia wykonania wszystkich warunków Porozumienia. Ten ostatni będzie pośredniczył przy porozumieniu się wspomnianych niepocztowych Zarządów z Zarządami pocztowymi innych krajów, uczestniczących w Porozumieniu i z Biurem międzynarodowym.

Artykuł 35.

Stosowanie ogólnych postanowień Konwencji.

Postanowienia ogólne, zawarte w części I i II Konwencji, z wyjątkiem artykułu 7, mają zastosowanie do niniejszego Porozumienia.

To samo dotyczy postanowień Rozdziału I Postanowień, dotyczących przewozu przesyłek listowych drogą powietrzną.

Artykuł  36.

Zakaz pobierania należności skarbowych lub innych.

Niezależnie od zakazu, przewidzianego w artykule 27 Konwencji, od przekazów; jak również od pokwitowań z odbioru kwot przekazowych nie mogą być pobierane jakiekolwiek opłaty lub należności.

Artykuł  37.

Pocztowe bony podróżne.

Wymianę pocztowych bonów podróżnych między układającymi się krajami, których Zarządy umówiły się co do zaprowadzenia tego rodzaju służby, normują postanowienia zawarte w Dodatku, dołączonym do niniejszego Porozumienia.

Artykuł 38.

Uchwalanie wniosków w przerwach między Zjazdami.

W celu uzyskania mocy obowiązującej wnioski, zgłaszane w przerwach między Zjazdami (artykuł 19 i 20 Konwencji), muszą uzyskać:

a) jednomyślność - jeżeli chodzi o przyjęcie nowych postanowień lub zmianę postanowień artykułów 1 do 11, 13 do 19, 22 do 31, 36, 37, 38 i 39 niniejszego Porozumienia i 101, 102, 104, 110, 120 i 121 jego Regulaminu;

b) dwie trzecie głosów - jeżeli chodzi o zmianę Postanowień niniejszego Porozumienia, niewyszczególnionych w ustępie poprzednim i w artykułach 103, 105, 106, 108, 111 i 112 jego Regulaminu, jak również Dodatku dotyczącego pocztowych bonów podróżnych;

c) zwykłą większość głosów - jeżeli chodzi o zmianę pozostałych artykułów Regulaminu lub o wykładnię postanowień niniejszego Porozumienia wraz z Regulaminem i Dodatkiem dotyczącym pocztowych bonów podróżnych, z wyjątkiem różnicy zdań, podlegającej arbitrażowi przewidzianemu w artykule 11 Konwencji.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  39.

Wprowadzenie w życie i czas trwania Porozumienia.

Porozumienie niniejsze wejdzie w życie z dniem 1 lipca 1940 roku i pozostanie w mocy przez czas nie ograniczony.

Na dowód czego, Pełnomocnicy Rządów wyżej wymienionych krajów podpisali niniejsze Porozumienie w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w Archiwum Rządu Republiki Argentyny, a którego odpis doręczony będzie każdej Stronie.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Przekład

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O PRZEKAZACH POCZTOWYCH.

Treść.

Rozdział I.

Nadawanie. Przesyłanie. Wypłata.

Art.

101. Druki przekazów

102. Wypełnianie druków. Wiadomości prywatne

103. Przesyłanie przekazów

104. Przekazy telegraficzne

105. Poświadczenie wypłaty

106. Przekazy ekspresowe

Rozdział II.

Różne formalności.

107. Przekazy nieprawidłowe

108. Przekazy zarzucone, zaginione lub zniszczone

109. Przedłużenie okresu ważności

110. Wycofanie przekazów. Zmiana adresu

111. Dosyłanie

112. Przekazy niedoręczalne

113. Reklamacje

114. Żądania informacji

115. Reklamacje i żądania informacji dotyczące przekazów nadanych w innych krajach

Rozdział III.

Rachunkowość.

116. Rachunki miesięczne

117. Rachunki ogólne

118. Wyrównywanie rachunków. Zaliczki

Rozdział IV.

Komunikaty. Druki.

119. Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego i do Zarządów

120. Druki do użytku publiczności

Postanowienia końcowe.

121. Wprowadzenie w życie i czas trwania Regulaminu

Załączniki.

Wzory druków.

M P 1. Międzynarodowy przekaz pocztowy

M P 2. Zawiadomienie o nadaniu przekazu telegraficznego

M P 3. Reklamacja przekazu

M P 4. Rachunek miesięczny

M P 5. Rachunek ogólny

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O PRZEKAZACH POCZTOWYCH.

Podpisani, w myśl artykułu 4 Światowej Konwencji Pocztowej, zawartej w Buenos Aires dnia 23 maja 1939 roku, uchwalili w imieniu swoich Zarządów, za wspólną zgodą, następujące zarządzenia, mające na celu zapewnienie wykonania Porozumienia o przekazach pocztowych.

ROZDZIAŁ  I.

NADAWANIE. PRZESYŁANIE. WYPŁATA.

Artykuł  101.

Druki przekazów.

Do przekazów używa się druki, sporządzone z trwałego kartonu koloru różowego, według załączonego wzoru MP1.

Artykuł 102.

Wypełnianie druków. Wiadomości prywatne.

1. Wpisy na przekazach należy wykonać cyframi arabskimi i literami łacińskimi bez przekreślań i poprawek, choćby nawet potwierdzonych omówieniem.

Kwotę ułamków jednostki monetarnej można oznaczyć tylko cyframi, przy czym przy kwotach do dziesięciu przed cyfrą jednostek należy dopisać zero.

Wpisy wykonane ołówkiem są niedozwolone. Jednakże przy wpisach służbowych można używać ołówka chemicznego.

2. Adres przekazu winien w sposób nie wzbudzający wątpliwości określać osobę uprawnioną do odbioru.

Adresy skrócone i adresy telegraficzne są niedozwolone.

3. Na przekazach nie wolno wpisywać nic ponad to, co przewiduje tekst druku. Natomiast odcinek przekazu może nadawca uzupełnić wiadomością prywatną, przeznaczoną dla adresata.

4. Na przekazach służbowych należy umieścić na stronie adresowej napis "Sprawa "pocztowa" (Service des postes) lub inną podobną uwagę.

Artykuł  103

Przesyłanie przekazów.

W braku porozumienia odmiennego przekazy przesyła się jako sztuki pojedyncze. Przekazy wkłada się do odsyłek w sposób przewidziany w artykule 160, § 1 Regulaminu Konwencji.

Artykuł  104.

Przekazy telegraficzne.

1. Przekazy telegraficzne sporządza nadawczy urząd pocztowy i adresuje je do urzędu pocztowego miejsca przeznaczenia.

W braku porozumienia odmiennego, przekazy te należy sporządzać w języku francuskim i treść ich układać w sposób następujący:

(ewentualne wskazówki służbowe)

(poświadczenie wypłaty, jeżeli jest żądane)

Przekaz (pocztowy numer nadawczy)

......... (nazwa pocztowego urzędu przeznaczenia).

......... (nazwisko wysyłającego)

......... (kwota przekazywana)

......... (dokładne oznaczenie odbiorcy, jego miejsca pobytu i, jeżeli to możliwe, jego mieszkania w sposób określający dokładnie osobę uprawnioną).

(W danym razie wiadomości prywatne).

Dane te winny być umieszczone w telegramie zawsze w porządku wyżej wymienionym.

2. Wskazówki służbowe umieszcza się w pełnym brzmieniu lub skrótami, przyjętymi w służbie telegraficznej.

3. Jeżeli przekazy telegraficzne są sporządzane bądź przez urzędy pocztowe w miejscowościach nie posiadających telegrafu, bądź też w miejscowościach o kilku urzędach pocztowych przez jeden z urzędów nie posiadających telegrafu, miejsce nadania tych przekazów winno być oznaczone w telegramach bezpośrednio" po pocztowym numerze nadawczym w sposób następujący:

"Przekaz 404 z ......... do .........".

Jeżeli miejscowość, w której znajduje się pocztowy urząd przeznaczenia nie posiada urzędu telegraficznego, na przekazie telegraficznym należy podać nazwę pocztowego urzędu przeznaczenia i nazwę obsługującego go urzędu telegraficznego.

W razie wątpliwości co do istnienia urzędu telegraficznego w danej miejscowości lub jeżeli nie można podać nazwy obsługującego urzędu telegraficznego, na telegramie przekazowym należy umieścić albo nazwę podziału terytorialnego, albo nazwę kraju przeznaczenia, albo też obie te nazwy łącznie, lub inną wskazówkę, uznaną za wystarczającą dla skierowania telegramu przekazowego.

4. Kwota przekazywana winna być wyrażona w cyfrach, a w odniesieniu do jednostek monetarnych (franki, złote itp.) również słownie w walucie kraju przeznaczenia.

5. Jeżeli odbiorcą jest osoba płci żeńskiej, należy dodać przed nazwiskiem nawet poprzedzonym imieniem, słowo: Pani (Madame) lub Panna (Mademoiselle), chyba, że wskazówka ta, wskutek podania godności, tytułu, zajęcia lub zawodu, które dają możność dokładnego określenia odbiorcy, byłaby zbędnym powtórzeniem.

Nadawcę i adresata nie można oznaczyć za pomocą skrótów lub umówionych słów.

6. Można nie podawać miejsca zamieszkania adresata, jeżeli nazwa ta jest jednakową z nazwą pocztowego urzędu przeznaczenia.

Dla telegramów przekazowych, adresowanych "do podjęcia" (poste-restante) lub "do podjęcia w telegrafie" (télégraphe-restant), odnośna płatna wskazówka służbowa umieszczona bezpośrednio przed adresem telegramu, jest wystarczająca i zbędne jest umieszczanie po nazwisku adresata uwagi "do podjęcia na poczcie" (poste-restante) lub "do podjęcia w telegrafie" (télégraphe-restant).

7. Sprawdzanie częściowe (powtarzanie od urzędu do urzędu nazwisk i liczb) jest obowiązkowe.

8. Pocztowy urząd wysyłający przesyła pocztowemu urzędowi przeznaczenia najbliższą pocztą jako potwierdzenie w kopercie zamkniętej zawiadomienie o nadaniu przekazu, zgodnie z załączonym wzorem MP2. Na zawiadomieniu tym nie wolno nalepiać znaczków pocztowych lub umieszczać nadruków, uwidaczniających pobrane opłaty.

9. Urząd przeznaczenia winien dokonać wypłaty przed otrzymaniem zawiadomienia o nadaniu i dołączyć je w miarę możności, do przekazu pokwitowanego przez odbiorcę.

10. Zarządy mogą upoważnić urzędy telegraficzne tych miejscowości, w których jest jeden lub kilka urzędów pocztowych, do przyjmowania od nadawcy i wypłacania w miejscu przeznaczenia kwot przekazywanych w drodze telegraficznej.

Artykuł  105.

Poświadczenie wypłaty.

1. Przekazy zwykłe, których nadawcy żądają poświadczenia wypłaty, należy zaopatrzyć w nagłówku strony przedniej dobrze uwydatnionym napisem "Poświadczenie wypłaty" (Avis de payement).

2. Postanowienia artykułów 128 i 129 Regulaminu Konwencji, dotyczące poświadczenia odbioru, należy stosować również do poświadczeń wypłaty. Jeżeli jednak poświadczenie wypłaty żądane jest po nadaniu przekazu, nie używa się druku C13, przewidzianego w Konwencji, lecz druku MP3, ustalonego w Porozumieniu.

Zarządy, których przepisy wewnętrzne nie zezwalają na używanie druków, załączonych przez Zarząd kraju nadania, upoważnione są do sporządzania poświadczeń wypłaty, używanych w ich służbie.

3. Obowiązek wystawiania poświadczeń wypłaty dla przekazów telegraficznych ciąży na Zarządzie kraju przeznaczenia, który przesyła je do urzędu nadania, niezwłocznie po wypłacie przekazu i przed otrzymaniem zawiadomienia § nadaniu przekazu.

Artykuł  106.

Przekazy ekspresowe.

Postanowienia zawarte w artykule 144 Regulaminu Konwencji, należy stosować również do przekazów zwykłych, doręczanych przez umyślnego posłańca.

ROZDZIAŁ  II.

RÓŻNE FORMALNOŚCI.

Artykuł  107.

Przekazy nieprawidłowe.

1. Przekazy zwykłe, których nie można było wypłacić z powodów następujących:

a) nazwisko lub mieszkanie adresata oznaczone były niedokładnie, niedostatecznie lub w sposób nastręczający pewne wątpliwości;

b) nazwisko lub kwoty różniły się lub były opuszczone;

c) wpisy były podskrobywane lub poprawiane;

d) brakowało odcisków stempli, podpisów lub innych wskazówek służbowych;

e) podlegająca wypłacie kwota oznaczona była w walucie innej niż przyjęta w tym celu przez Zarządy, uczestniczące w wymianie;

f) użyte zostały druki nieprzepisowe,

należy zwracać możliwie bez zwłoki w kopercie do urzędu miejsca nadania, w celu usunięcia nieprawidłowości, jeżeli zawiadomiony o nich adresat nie żąda zastosowania postanowień, podanych niżej w § 2.

Jednakże Zarząd kraju przeznaczenia w stosunku wzajemnym z krajami odległymi może zarządzić wypłatę przekazów, których kwota nie była podana w walucie dopuszczonej lecz w innej, jeżeli jest w stanie dokonać przeliczenia według kursu stosowanego przez Zarząd, który przekaz przyjął i pod warunkiem niezwłocznego powiadomienia o tym odnośny Zarząd. Ryzyko za mylne przeliczenie ponosi Zarząd, który dokona przeliczenia.

2. Nieprawidłowości, stojące na przeszkodzie wypłacie przekazów zwykłych, i które wyraźnie stwierdzają winę urzędu nadania, można, w miarę potrzeby, sprostować w drodze telegraficznej, za pomocą płatnej noty służbowej i bez kosztów dla odbiorcy.

Nieprawidłowości spowodowane przez nadawcę, lub które przypuszczalnie należałoby mu przypisać, można na żądanie odbiorcy, sprostować również telegraficznie. W tym przypadku żądanie sprostowania przesyła się do urzędu nadania telegramem służbowym, którego koszta obowiązany jest pokryć nadawca. Koszta te zwraca się uprawnionemu, jeżeli zostanie stwierdzone, że omyłkę należy przypisać służbie.

Po otrzymaniu telegramu prostującego, urząd nadania postępuje jak to podano poniżej w § 3.

Przekaz nieprawidłowy przechowuje urząd przeznaczenia; ten ostatni przeprowadza sprostowanie po otrzymaniu telegramu prostującego i załącza ten telegram do przekazu.

3. Przekazy telegraficzne, których nie można było wypłacić bądź wskutek niedostatecznego lub niedokładnego adresu, bądź z innej, od adresata niezależnej przyczyny, powodują przesłanie do urzędu miejsca nadania/telegraficznej noty służbowej, wyjaśniającej przyczynę niewypłacenia. Urząd nadania sprawdza, czy nieprawidłowość nie jest wynikiem omyłki służbowej. W razie twierdzącym, sprostowanie omyłki dokonuje się natychmiast, za pomocą telegraficznej noty służbowej. W razie przeciwnym, powiadamia się o tym nadawcę, który może sprostować niedokładność za pomocą płatnej noty służbowej.

Przekazy telegraficzne, których nieprawidłowości nie zostały sprostowane w odpowiednim terminie za pomocą telegraficznej noty służbowej, podlegają sprostowaniu w sposób przepisany dla zwykłych przekazów pocztowych.

4. Nie wypłaca się przekazów telegraficznych na podstawie samego tylko zawiadomienia o wypłacie, które nadeszło otrzymaniem właściwego telegramu. Przede wszystkim należy za pomocą noty służbowej reklamować telegram przekazowy. Brakujące zawiadomienia o wpłacie, które nie nadeszłyby do urzędu miejsca przeznaczenia pierwszą pocztą po dacie nadania przekazu, należy reklamować za pomocą zawiadomienia, odpowiadającego wzorowi C18, załączonemu do Regulaminu Konwencji.

Artykuł  108.

Przekazy zarzucone, zaginione lub zniszczone.

1. Przekazy zarzucone, zagubione lub zniszczone mogą być na życzenie adresata lub nadawcy, zastąpione upoważnieniami do wypłaty, które wydaje Zarząd kraju nadania po wspólnym stwierdzeniu z Zarządem kraju przeznaczenia, że przekaz nie był ani wypłacony, ani zwrócony, ani też dosłany.

Czas ważności upoważnień do wypłaty jest taki sam, jak i przekazów.

2. Jeżeli chodzi o przekaz zarzucony, zagubiony lub zniszczony, którego zwrotu żądałby nadawca, a równocześnie odbiorca żądałby wypłaty, to upoważnienie do wypłaty należy wystawić na korzyść nadawcy.

3. Jeżeli nadawca żąda zwrotu kwoty wypłaconej na przekaz zarzucony, zagubiony lub zniszczony, jest obowiązany dla podarcia swego żądania przedstawić dowód nadania. Zarząd kraju nadania przyznaje zwrot, upewniwszy się, że Zarząd kraju przeznaczenia przekazu nie wypłacił i nie wypłaci.

Jeżeli Zarząd kraju przeznaczenia doniesie, że nie otrzymał przekazu, Zarząd kraju nadania może wystawić upoważnienie do wypłaty pod warunkiem, że przekaz ten nie figuruje w żadnym z rachunków miesięcznych, sporządzonych aż do upływu terminu ważności odnośnego przekazu. Jednakże, jeżeli Zarząd kraju przeznaczenia nie nadesłał żadnej odpowiedzi w okresie przewidzianym w artykule 26, § 1 Porozumienia, dla wypłacania odszkodowania osobie reklamującej, i jeżeli przekaz ten nie figuruje w żadnym z otrzymanych rachunków miesięcznych, sporządzonych do upływu tego terminu, Zarząd kraju nadania może, nie zważając na to, zwrócić kwotę przekazaną. Zawiadomienie o zwrocie kwoty przekazanej należy przesłać jako przesyłkę poleconą do Zarządu kraju przeznaczenia, a przekaz, uważany odtąd za ostatecznie zaginiony, nie może być później wniesiony do rachunku.

Artykuł  109.

Przedłużenie okresu ważności.

Przedłużenie okresu ważności, o którym mowa w artykule 17 Porozumienia, winna być zaznaczone na samym przekazie.

Artykuł  110.

Wycofanie przekazów. Zmiana adresu.

1. Postanowienia artykułów 150 i 151 Regulaminu Konwencji należy stosować przy wycofaniu lab zmianie adresu przekazów pocztowych. Jednak do żądań zmiany adresu, zgłoszonych w drodze pocztowej, należy dołączyć wpisaną na papierze zwykłym dokładną odbitkę adresu odbiorcy wraz ze wszelkimi niezbędnymi szczegółami.

Jeżeli chodzi o zmianę adresu, zgłoszoną w drodze telegraficznej, żądanie to ma być potwierdzone żądaniem w drodze pocztowej, przesłanym najbliższą pocztą i opatrzonym w nagłówku następującym napisem, podkreślonym ołówkiem kolorowym: "Potwierdzenie żądania telegraficznego z dnia ....." (Confirmation de la demande télégraphique du .....).

W tym przypadku urząd miejsca przeznaczenia po otrzymaniu telegramu ogranicza się do zatrzymania przekazu i czeka z wykonaniem żądania do nadejścia potwierdzenia w drodze pocztowej.

Oprócz tego urząd miejsca przeznaczenia przekazu telegraficznego, przed załatwieniem żądania zmiany adresu, winien posiadać zawiadomienie o nadaniu.

Jednakże Zarząd kraju przeznaczenia może na swoją odpowiedzialność wykonać telegraficzne żądanie zmiany adresu, nawet nie czekając na nadejście potwierdzenia w drodze pocztowej, ani też, w danym razie, na zawiadomienie o nadejściu.

2. Jeżeli chodzi o zwykłą poprawkę, przewidzianą w artykule 151 Regulaminu Konwencji, można jej dokonać bez oczekiwania na zawiadomienie o nadaniu.

Artykuł  111.

Dosyłanie.

1. Urząd dosyłający przekaz zwykły w drodze pocztowej, gdy tego zachodzi potrzeba, skreśla piórem oznaczenie kwoty przekazowej, w sposób umożliwiający odczytanie pierwotnych wpisów. Wpis pod rubryką "Kwota wpłacona" (Somme versée), winien pozostać niezmieniony. Kwotę przekazową przelicza się na walutę kraju nowego miejsca przeznaczenia, według kursu przyjętego dla przekazów pochodzących z kraju dosyłającego. Wynik przeliczenia wpisuje się na przekazie cyframi i słownie, możliwie nad pierwotnymi wpisami kwoty. Nowy wpis kwoty ma być podpisany przez odnośnego funkcjonariusza.

W ten sam sposób postępuje się przy następnych dosyłaniach.

W razie dosłania do kraju pierwszego miejsca przeznaczenia, urząd dosyłający przywraca pierwotną kwotę, natomiast w razie dosłania do kraju nadania, urząd ten zastępuje kwotę podaną, oznaczoną w walucie kraju nadania w rubryce wpisów służbowych.

2. Dosłanie przekazu telegraficznego w drodze pocztowej odbywa się na tych samych zasadach bez oczekiwania na zawiadomienie o nadaniu. Jednakowoż jeżeli dosłanie do kraju nadania ma miejsce przed nadejściem zawiadomienia o nadaniu, urząd dosyłający ogranicza się do zmiany adresu odbiorcy i skreśla piórem wpis kwoty.

Przekaz przesyła się w kopercie do urzędu nowego miejsca przeznaczenia. To samo należy uczynić z zawiadomieniem o nadaniu po jego nadejściu do urzędu dosyłającego.

3. W razie dosyłania w drodze telegraficznej przekazu zwykłego, urząd dosyłający sporządza przekaz telegraficzny na kwotę, pozostałą po potrąceniu opłat telegraficznych i pocztowych. Opłatę pocztową oblicza się od pierwszej kwoty przekazowej, zmniejszonej o opłatę za telegram.

Przeliczenie kwoty na walutę kraju nowego miejsca przeznaczenia odbywa się na warunkach, przewidzianych w § 1.

Urząd dosyłający kwituje przekaz oryginalny, i zalicza go jako przekaz wypłacony, po umieszczeniu na nim uwagi: "Dosłano kwotę ..... do ..... po potrąceniu opłaty ......." (Réexpédié le montant de ......... à ....., sous déduction de la taxe de .......).

Odcinek przekazu oryginalnego dołącza się do zawiadomienia o nadaniu, celem doręczenia go adresatowi.

4. Dosyłanie przekazu telegraficznego w drodze telegraficznej odbywa się na warunkach podanych w § 3, bez oczekiwania na zawiadomienie o nadaniu.

5. Postanowienia §§ 3 i 4 należy stosować przy dosyłaniu przekazów zwykłych lub telegraficznych, pochodzących z jednego kraju uczestniczącego, a dosłanych do innego kraju uczestniczącego, z którym kraj miejsca nadania nie wymienia przekazów albo też do kraju nie uczestniczącego w Porozumieniu. Ten sam sposób postępowania należy stosować również przy dosyłaniu przekazów, pochodzących z kraju nie uczestniczącego do kraju uczestniczącego w Porozumieniu.

6. Żądania dotyczące dosłania, zapisuje dla pamięci urząd pierwszego miejsca przeznaczenia, a w danym razie, również urzędy następnych miejsc przeznaczenia. Urząd, dosyłający przekaz na powyżej przewidzianych zasadach, zawiadamia o tym urząd nadawczy.

Artykuł  112.

Przekazy niedoręczalne.

Przed zwrotem do Zarządu kraju nadania, przekazy, które z jakichkolwiek przyczyn nie mogły być wypłacone adresatom, urząd przeznaczenia zapisuje dla pamięci i umieszcza na nich odcisk stempla lub nalepkę, których używanie do listowych przesyłek niedoręczalnych przewiduje artykuł 149, § 1 Regulaminu Konwencji.

Zwracane telegramy przekazowe należy przesyłać w kopertach wraz z odnośnymi zawiadomieniami o nadaniu.

Jednakże przekazy, sporządzane na zasadach przewidzianych w §§ 3, 4 i 5 artykułu 111, winny być przesyłane, do Zarządu, który je sporządził, ten zaś Zarząd Oddaje kwotę do dyspozycji Zarządu, z którego pochodzi przekaz oryginalny, albo za pomocą nowego przekazu wolnego od opłaty, albo też za pomocą potrącenia w rachunku miesięcznym wypłaconych przekazów.

Artykuł  113.

Reklamacje.

1. Reklamacje przekazów zwykłych lub telegraficznych sporządza się na druku odpowiadającym załączonemu wzorowi MP 3; reklamacje te przesyła zasadniczo urząd nadawczy wprost do urzędu miejsca przeznaczenia.

Można używać jednego druku reklamacyjnego dla kilku przekazów nadanych jednocześnie, na żądanie jednego i tego samego nadawcy, do jednego i tego samego odbiorcy.

2. Jeżeli urząd miejsca przeznaczenia może udzielić wyjaśnień ostatecznych co do losu reklamowanego przekazu, wówczas zwraca druk urzędowi, który reklamację przyjął po wypełnieniu go, stosownie do wyniku dochodzeń. W razie dochodzeń bezowocnych lub w razie podania w wątpliwość faktu wypłaty, druk ten przesyła się za pośrednictwem Zarządu kraju przeznaczenia do Zarządu kraju nadania, po dołączeniu, w miarę możności, oświadczenia adresata, stwierdzającego nieotrzymanie kwoty przekazanej.

3. Każdy Zarząd może żądać, za pomocą zawiadomienia, skierowanego do Biura międzynarodowego, aby reklamacje dotyczące jego służby, kierowano do Zarządu centralnego lub do urzędu specjalnie wyznaczonego.

Artykuł  114.

Żądania informacyj.

Z żądaniami informacyj dotyczącymi przekazów postępuje się w myśl przepisów ustalonych w artykule 113.

Artykuł  115.

Reklamacje i żądania informacji dotyczące przekazów nadanych w innych krajach.

W przypadkach przewidzianych w artykule 22, § 3 Porozumienia, druki MP 3, dotyczące reklamacyj lub żądań informacji przesyła się Zarządowi kraju nadania. Do druków tych należy dołączyć dowody nadania.

Zarząd kraju nadania winien otrzymać druk w terminach przewidzianych w artykule 22, § 2 Porozumienia.

ROZDZIAŁ  III.

RACHUNKOWOŚĆ.

Artykuł  116.

Rachunki miesięczne.

1. Każdy Zarząd przy końcu każdego miesiąca, sporządza dla każdego innego Zarządu rachunek miesięczny, według dołączonego wzoru MP 4, w którym to rachunku wyszczególnia się w porządku możliwie chronologicznym i alfabetycznym nazwy urzędów nadawczych, wszystkie przekazy wypłacone w miesiącu poprzednim przez własne urzędy na rachunek danego Zarządu.

Do tego rachunku Zarząd wpisuje również kwotę opłat i należności, które mu przypadają w myśl artykułu 29, § 1 Porozumienia, za przekazy wypłacone przez jego urzędy, jako też, w danym razie, odszkodowania i procenty od nich, przewidziane w artykułach 28 i 31 Porozumienia.

2. Rachunek miesięczny wraz z pokwitowanymi przekazami pocztowymi i telegraficznymi oraz dołączonymi do nich, jeżeli to okaże się możliwe, odnośnymi zawiadomieniami o nadaniu, przesyła się Zarządowi-dłużnikowi najdalej w końcu miesiąca, następującego po miesiącu, którego rachunek dotyczy.

Zawiadomienia o nadaniu, które nadchodzą do Zarządu miejsca przeznaczenia po wysłaniu rachunku, do którego wpisane zostały odnośne przekazy telegraficzne, zwraca się Zarządowi kraju nadania jako załącznik do jednego z rachunków następnych.

3. W braku przekazów wypłaconych przesyła się odnośnemu Zarządowi rachunek miesięczny negatywny.

4. Różnice stwierdzone przez Zarząd-dłużny w rachunkach miesięcznych wyrównywa się w najbliższym rachunku miesięcznym. Nie uwzględnia się różnic nie przekraczających 50 centymów w każdym poszczególnym rachunku.

Artykuł  117.

Rachunki ogólne.

1. W razie wyrównania za pomocą rachunku ogólnego, rachunek ten zestawia Zarząd-wierzyciel niezwłocznie po otrzymaniu rachunków miesięcznych i nie czekając na ich szczegółowe sprawdzenie. Rachunek ogólny sporządza się na druku, odpowiadającym załączonemu wzorowi MP 5.

2. Rachunek ogólny ma być sporządzony w ciągu dwóch miesięcy, następujących po miesiącu, którego rachunek dotyczy. Termin ten przedłuża się do czterech miesięcy w stosunkach z krajami odległymi.

Zarządy mogą porozumieć się co do sporządzania rachunku ogólnego kwartalnie, półrocznie lub rocznie.

Artykuł  118.

Wyrównanie rachunków. Zaliczki.

1. W braku odmiennego porozumienia saldo rachunku ogólnego lub kwoty ogólne rachunków miesięcznych należy wyrównywać za pomocą czeku lub wekslu, płatnego na okaziciela w stolicy lub ośrodku handlowym kraju-wierzyciela, w walucie tego kraju bez żadnych strat dla wierzyciela. Koszta wypłaty ponosi Zarząd-dłużnik.

2. Wypłata musi nastąpić najpóźniej w ciągu dni piętnastu po otrzymaniu rachunku ogólnego lub, jeżeli nie sporządza się rachunku ogólnego, po otrzymaniu rachunku miesięcznego. Termin ten dla krajów odległych wynosi jeden miesiąc.

Jeżeli obydwa Zarządy nie zgadzają się co do kwoty, która ma być wypłacona, jedynie wyrównanie zakwestionowanej części może być odroczone. Natomiast co się tyczy tej części, Zarząd dłużny obowiązany jest zawiadomić Zarząd-wierzyciela o przyczynach zakwestionowania, najpóźniej w terminie przewidzianym w ustępie poprzednim.

3. Każdy Zarząd, któremu inny Zarząd winien jest kwotę przekraczającą 30.000 franków w złocie miesięcznie, ma prawo żądać wpłacenia już w miesiącu, w którym przekazy są nadawane, zaliczki, Ustalonej w ten sposób, aby część przeciętnego salda miesięcznego, nie pokryta zaliczką, nie przekraczała 30.000 franków w złocie. Przeciętne saldo miesięczne oblicza się na podstawie trzech ostatnich uznanych rachunków miesięcznych. Zarząd-dłużnik winien uczynić zadość temu żądaniu wpłacając Zarządowi-wierzycielowi zaliczkę, najpóźniej piętnastego dnia miesiąca, w którym odnośne przekazy są nadawane, chyba że potrafi stwierdzić w dobrej wierze, że przeciętne saldo za okres trzech ostatnich ubiegłych miesięcy przestało odpowiadać rzeczywistemu rozmiarowi obrotu przekazowego.

W razie niewypłacenia zaliczki w terminie po wyżej wskazanym, należy stosować postanowienia artykułu 31 Porozumienia.

ROZDZIAŁ  IV.

KOMUNIKATY. DRUKI.

Artykuł  119.

Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego i do Zarządów.

1. Zarządy winny podać do wiadomości innym Zarządom, za pośrednictwem Biura międzynarodowego, co najmniej na trzy miesiące przed wejściem w życie Porozumienia:

a) spis krajów, z którymi wymieniają przekazy pocztowe na zasadach tego Porozumienia,

b) spis swoich urzędów, które zostały upoważnione do przyjmowania i wypłaty przekazów, lub zawiadomienie, że wszystkie podległe im urzędy biorą udział w tej gałęzi służby,

c) w danym razie zawiadomienie o udziale w wymianie przekazów telegraficznych,

d) kwotę najwyższą, którą dopuszczają przy wpłacie i wypłacie przekazów,

e) walutę, w jakiej winna być wyrażona kwota przekazywana do ich kraju,

f) taryfę, którą stosują u siebie,

g) okres czasu, po upływie którego nie podjęte kwoty przekazowe, według ich ustawodawstwa wewnętrznego, przechodzą ostatecznie na własność Skarbu Państwa,

h) w danym razie opłaty, które pobierają za wypłatę w domu, za poste-restante, przedłużenie czasu ważności, reklamacje i upoważnienie do wypłaty;

i) czy dopuszczona jest w ich kraju cesja przekazów, czy też nie;

j) wzór używanego druku przekazowego;

k) pisownię liczb od 1 do 1.000, podawanych na przekazach w języku urzędowym ich kraju;

l) spis krajów nie uczestniczących w Porozumieniu, w stosunkach z którymi mogą pośredniczyć przy wymianie przekazów pocztowych;

m) sposób oznaczania pobranej opłaty na nadawanych przekazach.

2. Wszelkie późniejsze zmiany należy podawać niezwłocznie do wiadomości.

3. Zarządy zainteresowane podają sobie bezpośrednio do wiadomości stosowane kursy przeliczenia oraz wszelkie późniejsze ich zmiany.

Artykuł  120.

Druki do użytku publiczności.

Jako druki do użytku publiczności, w myśl artykułu 31, § 2 Konwencji, uważa się druki:

MP 1 (Przekazy pocztowe),

MP 3 (Reklamacje).

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  121.

Wprowadzenie w życie i czas trwania Regulaminu.

Regulamin niniejszy będzie stosowany od dnia wejścia w życie Porozumienia o przekazach pocztowych.

Będzie on obowiązywał przez ten sam przeciąg czasu co i to Porozumienie, jeżeli na podstawie wspólnego porozumienia Stron zainteresowanych nie zostanie odnowiony.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Załącznik 

WZORY DRUKÓW

grafika

Przekłady

POCZTOWE BONY PODRÓŻNE.

Treść.

Dodatek w sprawie obrotu pocztowych bonów podróżnych.

Część I.

Postanowienia zasadnicze.

Rozdział I.

Wydawanie pocztowych botów podróżnych.

Art.

1. Pocztowe bony podróżne

2. Waluta

3. Kwota najwyższa

4. Opłaty

5. Cena sprzedażna

Rozdział II.

Wypłata bonów.

6. Wypłata

7. Okres ważności

8. Zastrzeżenia wypłaty

Rozdział III.

Odpowiedzialność i rachunkowość.

9. Zakres odpowiedzialności

10. Podział opłat

11. Rozrachunek

Rozdział IV.

Postanowienia różne.

12. Stosowanie postanowień Porozumienia

Część II.

Postanowienia wykonawcze.

Rozdział I.

Wydawanie książeczek.

13. Opis bonów i okładek książeczek. Zaopatrywanie

14. Wydawanie bonów

15. Sporządzanie książeczek

Rozdział II.

Wypłata bonów.

16. Formalności

Rozdział III.

Różne postanowienia.

17. Komunikaty przesłane do Biura międzynarodowego

18. Druki do użytku publiczności

Wzory druków.

MP 6. Rachunek miesięczny pocztowych bonów podróżnych

MP 7. Pocztowy bon podróżny

MP 8. Książeczka z pocztowymi bonami podróżnymi

POCZTOWE BONY PODRÓŻNE.

DODATEK W SPRAWIE OBROTU POCZTOWYCH BONÓW PODRÓŻNYCH.

CZĘŚĆ I.

POSTANOWIENIA ZASADNICZE.

ROZDZIAŁ  I.

WYDAWANIE POCZTOWYCH BONÓW PODRÓŻNYCH.

Artykuł  1.

Pocztowe bony podróżne.

Zarządy, które zgodziły się uczestniczyć w tyra obrocie, wypuszczają pocztowe bony podróżne złączone w formie książeczek.

Artykuł 2.

Waluta.

Bony wystawia się we frankach złotych, określonych w artykule 29 Konwencji.

Artykuł  3.

Kwota najwyższa.

Każdy bon ma stałą wartość 100 franków złotych. Najwyższa kwota książeczki wynosi 1.000 franków złotych.

Artykuł 4.

Opłaty.

Opłatę uiszczaną za każdy bon wartości 100 franków złotych, ustala Zarząd kraju pochodzenia; nie może ona jednak przekraczać ¹/₂% wpłaconej kwoty.

Artykuł  5.

Cena sprzedażna.

Każdy Zarząd sam ustala cenę, po jakiej sprzedaje książeczki.

Może on doliczać do wartości, stanowiącej równowartość kwoty we frankach złotych, pewną kwotę, która powinna być możliwie najniższa i która służy do zabezpieczenia go od strat walutowych.

ROZDZIAŁ  II.

WYPŁATA BONÓW

Artykuł  6.

Wypłata.

1. Wartość bonów należy wypłacać ich posiadaczom w walucie tego kraju, w którym bony te są przedstawiane do wypłaty, i według parytetu franka złotego.

2. Wypłatę bonów przeprowadza zainteresowany Zarząd, w sposób przewidziany jego przepisami wewnętrznymi dla przekazów pocztowych.

3. Książeczek z bonami ani któregokolwiek z zawartych w nich bonów, nie wolno ani żyrować, ani cedować na rzecz osób trzecich, nie wolno ich również dawać w zastaw.

4. Jeżeli urząd wypłaty nie rozporządza gotówką do wypłaty przedstawionego mu bonu lub bonów, wypłatę można odroczyć do czasu, kiedy urząd ten uzyska gotówkę.

Artykuł  7.

Okres ważności.

Bony są ważne w ciągu czterech miesięcy od dnia ich wydania. Miesiące liczą się od dnia jednego miesiąca do takiego samego dnia piątego miesiąca bez względu na ilość zawartych w nich dni.

Artykuł 8.

Zastrzeżenia wypłaty.

Przy zachowani przepisów ustawodawstwa wewnętrznego każdego kraju, urzędy pocztowe nie uwzględniają żądany wystosowanych do nich w celu sprzeciwienia się wypłacie ważnie wypuszczonych bonów.

ROZDZIAŁ  III.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ I RACHUNKOWOŚĆ.

Artykuł  9.

Zakres odpowiedzialności.

1. Zarządy nie ponoszą odpowiedzialności za następstwa, które może pociągnąć za sobą zagubienie, kradzież lub oszukańcze użycie książeczek albo któregokolwiek z zawartych w nich bonów.

2. Nie przyjmuje się żadnej reklamacji przeciwko Zarządowi Kraju wydania bonu bez przedstawienia książeczki, będącej przedmiotem tej reklamacji.

W razie zagubienia książeczki, albo jednego lub kilku bonów, osoba zainteresowana powinna udowodnić Zarządowi kraju wydania tych bonów, że prosiła o wydanie książeczki z bonami i wpłaciła w tym celu całą należność. Zwrot kwoty może nastąpić dopiero po upewnieniu się tego Zarządu, że bony zgłoszone jako zagubione nie zostały wypłacone; termin jednak nie powinien przekraczać trzech miesięcy po wygaśnięciu ważności. Termin ten wynosi sześć miesięcy w obrocie z krajami odległymi.

Artykuł  10.

Podział opłat.

Zarząd kraju nadania wypłaca Zarządowi, który dokonał wypłaty ¹/₄% od ogólnej sumy wypłaconych bonów.

Artykuł 11.

Rozrachunek

Rozrachunek kwot wypłaconych za bony sporządza się raz na miesiąc, na druku według załączonego wzoru MP 6 i dołącza się go do rachunków przekazów pocztowych. Kwotę ogólną rachunku MP 6 dodaje się do kwoty ogólnej rachunku miesięcznego przekazów pocztowych ustalonego za ten sam okres.

ROZDZIAŁ  IV.

POSTANOWIENIA RÓŻNE.

Artykuł  12.

Stosowanie postanowień Porozumienia.

Postanowienia Porozumienia oraz jego Regulaminu stosują się do bonów we wszystkim co nie jest wyraźnie przewidziane w tym Dodatku.

CZĘŚĆ  II.

POSTANOWIENIA WYKONAWCZE.

ROZDZIAŁ  I.

WYDAWANIE KSIĄŻEK.

Artykuł  13.

Opis bonów i okładek książeczek. Zaopatrywanie.

1. Bony sporządza się na drukach według załączonego wzoru MP 7.

Wyrabia się je ze specjalnego papieru ze znakiem wodnym, zadrukowanego tłem o rysunku giloszowym; wydrukowane są na nich nazwa kraju pochodzenia i numer seryjny od 1 do 100.000 lewa ich strona jest zaopatrzona suchym stemplem wypukłym, jednakowym dla wszystkich krajów, a wyobrażającym głowę Merkurego.

2. Okładkę książeczek sporządza się według załączonego wzoru MP 8.

Na stronie tytułowej wydrukowana jest nazwa kraju pochodzenia.

3. Bony i okładki książeczek powinny być koloru jasnoniebieskiego.

4. Zaopatrywanie Zarządów w bony j okładki książeczek należy do Biura międzynarodowego, które zajmuje się drukiem i dostawą ich po cenie kosztu.

Artykuł  14.

Wydawanie bonów.

Przy wydawaniu, na prawej części bonów umieszcza się suchy stempel wypukły, właściwy Zarządowi wydającemu bony.

Artykuł 15.

Sporządzanie książeczek.

1. Bony, których wydania zażądano, łączy się i broszuruje w książeczki według wzoru MP 8. Układa się w porządku liczbowym.

2. Wydający książeczkę urząd oznacza na okładce, w miejscu do tego przeznaczonym, ostatni dzień ważności bonów za pomocą dziurkowania przez całą książeczkę.

Podaje również na kreskowaniach tej okładki ilość wydanych bonów oraz numery bonu pierwszego i ostatniego.

3. Napisy należy wykonać odręcznie, za pomocą maszyny do pisania lub sposobem mechanicznym drukarskim.

4. Przy sporządzaniu książeczki okładkę należy zaopatrzyć w przeznaczonym do tego miejscu odciskiem suchego stempla wypukłego wymienionym w artykule 14.

5. Kartka, umieszczona przed pierwszym bonem każdej książeczki, wskazuje kraje, w których można realizować bony, oraz stałe równowartości 100 franków złotych w tych krajach.

ROZDZIAŁ  II.

WYPŁATA BONÓW.

Artykuł  16.

Formalności.

Przy wypłacie podaje się na bonie kwotę wypłaconą w walucie krajowej, datę i nazwę urzędu, po czym bon ten unieważnia się zgodnie z przepisami wewnętrznymi.

ROZDZIAŁ  III.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  17.

Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego.

1. Każdy Zarząd obowiązany jest podać innym Zarządom, za pośrednictwem Biura międzynarodowego, przynajmniej na trzy miesiące przed wprowadzeniem tego obrotu:

a) kwotę, wypłaconą w jego walucie krajowej za 100 franków złotych;

b) opłaty, pobierane przy wydawaniu bonów;

c) wzory odcisków suchego stempla wypukłego, umieszczanego na bonach i okładkach;

d) urzędy, wydające książeczki.

2. Wszelkie późniejsze zmiany należy niezwłocznie podawać do wiadomości.

Artykuł  18.

Druki do użytku publiczności.

Jako druki do użytku publiczności, w myśl artykułu 31, § 2 Konwencji, uważa się:

MP 7 (Pocztowy bon podróży);

MP 8 (Okładka książeczki z pocztowymi bonami podróżnymi).

Załącznik 

WZORY DRUKÓW

grafika

Przekład

ŚWIATOWY ZWIĄZEK POCZTOWY.

POROZUMIENIE O POCZTOWYCH PRZELEWACH PIENIĘŻNYCH.

Treść.

Rozdział I.

Postanowienia wstępne.

Art.

1. Warunki wymiany przelewów

2. Przedmiot porozumienia

Rozdział II.

Warunki dopuszczalności i wykonywanie zarządzeń przelewowych.

3. Podawanie kwoty przelewów. Kurs przeliczania

4. Kwota najwyższa

5. Opłaty

6. Zwolnienie od opłat i należności

7. Zawiadomienie o przelewie

8. Przelewy telegraficzne

9. Wymiana wykazów przelewów pieniężnych

10. Urzędy wymiany

Rozdział III.

Unieważnienie. Reklamacje.

11. Unieważnienie zarządzeń przelewowych

12. Reklamacje i żądania informacji

Rozdział IV.

Odpowiedzialność.

13. Zakres odpowiedzialności

14. Wyjątki od zasady odpowiedzialności

15. Ustalenie odpowiedzialności

16. Zwracanie kwot należnych reklamującemu

17. Zwrot odszkodowania Zarządowi-wierzycielowi

Rozdział V.

Rachunkowość.

18. Przyznanie opłat

19. Rozrachunek kwot przelewowych, ustalanie salda i procentów

20. Wypłaty salda. Odsetki i moratorium.

21. Ogólny rachunek kwartalny

Rozdział VI.

Różne postanowienia.

22. Żądanie otwarcia pocztowego konta czekowego za granicą

23. Wykaz właścicieli kont

24. Stosowanie ogólnych postanowień Konwencji

25. Uchwalanie wniosków w przerwach między Zjazdami

Postanowienia końcowe.

26. Wejście w życie i czas trwania Porozumienia

ŚWIATOWY ZWIĄZEK POCZTOWY.

POROZUMIENIE O POCZTOWYCH PRZELEWACH PIENIĘŻNYCH,

które zawarły:

Albania, Niemcy, Królestwo Arabii Sadyjskiej, Republika Argentyna, Belgia, Boliwia, Republika Kuba, Dania, Republika San Domingo, Hiszpania, Zespół Kolonij hiszpańskich, Francja, Algier, Grecja, Republiką Haiti, Republika Honduras, Węgry, Wiochy, Zespół Kolonij i posiadłości włoskich oprócz Wschodniej Afryki włoskiej, Wschodnia Afryka włoska, Japonia, Korea, Zespół innych posiadłości japońskich, Luksemburg, Maroko (z wyjątkiem strefy hiszpańskiej), Maroko (strefa hiszpańska), Paragwaj, Holandia, Indie holenderskie, Polska, Portugalia, Kolonię portugalskie Zachodnio-Afrykańskie, Kolonie portugalskie Wschodnio-Afrykańskie, w Azji i Oceanii, Rumunia, Republika San Marino, Szwecja, Związek Szwajcarski, Czechosłowacja, Tunis, Państwo Miasto Watykan, Stany Zjednoczone Wenezueli, Yemen i Królestwo Jugosławii.

Podpisani Pełnomocnicy Rządów krajów powyżej wymienianych, na mocy artykułu 3 światowej Konwencji Pocztowej, uchwalonej w Buenos Aires dnia 23 maja 1939 roku, za wspólną zgodą i z zastrzeżeniem ratyfikacji zawarli następujące Porozumienie:

ROZDZIAŁ I.

POSTANOWIENIA WSTĘPNE.

Artykuł  1.

Warunki wymiany przelewów.

Postanowienia niniejszego Porozumienia normują wymianę przelewów pieniężnych między umawiającymi się Krajami, których Zarządy porozumieją się co do zaprowadzenia tej gałęzi służby.

Artykuł 2.

Przedmiot Porozumienia.

Każdy właściciel pocztowego konta czekowego w jednym z krajów, które porozumiały się co do wymiany przelewów, może zarządzić przelewy pieniężne ze swego konta na pocztowe konto czekowe w innym z tych krajów.

ROZDZIAŁ  II.

WARUNKI DOPUSZCZALNOŚCI I WYKONYWANIE ZARZĄDZEŃ PRZELEWOWYCH.

Artykuł  3.

Podawanie kwoty przelewów. Kurs przeliczania.

Kwota przelewów winna być podana w walucie kraju przeznaczenia.

Jednakże każdy Zarząd może się zgodzić, aby wspomniana kwota była podana przez właściciela konta w walucie kraju nadania.

Zarząd kraju nadania określa sam kurs przeliczenia swej waluty na walutę kraju przeznaczenia.

Artykuł 4.

Kwota najwyższa.

Każdy Zarząd może ograniczyć najwyższą kwotę, do jakiej właściciel konta może zarządzać przelewy pieniężne bądź to w ciągu jednego dnia, bądź też w ciągu określonego czasu.

Artykuł  5.

Opłaty.

1. Opłata za dokonanie przelewu nie może przekraczać 1‰ kwoty przelewu; jednakże każdy Zarząd może zaokrąglać ułamki stosownie do wymogów swej służby. Dla tej opłaty można ustalić stawkę najniższą, która jednak nie może przekraczać 20 centymów.

2. Za wpisanie przelewu na pocztowe konto czekowe nie można pobierać opłaty wyższej od ustalonej za taką samą czynność w obrocie wewnętrznym.

Artykuł  6.

Zwolnienie od opłat i należności.

Służbowe przelewy pieniężne, wymieniane między Zarządami lub między ich urzędami, zwolnione są od wszelkich opłat.

To samo dotyczy zwolnienia od opłaty za przesłanie listów, zawierających wyciągi kontowe i wysłanych przez pocztowe urzędy czekowe do właścicieli kont czekowych, zamieszkałych w jednym z krajów, należących do Związku.

Na listach tych należy podać nazwę czekowego urzędu wysyłającego jak również napis: "Pocztowa sprawa służbowa" (Service des postes).

Artykuł 7.

Zawiadomienie o przelewie.

1. Właściciel konta lub urząd czekowy, prowadzący konto, które należy obciążyć, winien dołączyć do każdego zarządzenia przelewu zawiadomienie o przelewie zwykłym.

Odwrotnej strony tego zawiadomienia można użyć do umieszczenia korespondencji prywatnej przeznaczonej dla odbiorcy. Każdy Zarząd jest upoważniony do pobierania z tego tytułu opłaty od właściciela obciążonego konta pod warunkiem, że opłata taka zaprowadzona jest w jego obrocie wewnętrznym.

2. Zawiadomienia o przelewach zwykłych przesyła się odbiorcom bezpłatnie.

Artykuł  8.

Przelewy telegraficzne.

1. W obrocie między Zarządami, które wyraziły na to zgodę, mogą być przesłane przelewy za pomocą telegrafu zwykłego lub radiotelegrafu; przelewy te noszą nazwę przelewów telegraficznych.

2. W braku porozumienia odmiennego, przelewy telegraficzne przy traktowaniu i przesyłaniu podlegają tak jak i inne telegramy prywatne i na tych samych warunkach, formalnościom przewidzianym w Regulaminach służbowych, stanowiących załącznik do obowiązującej Międzynarodowej Konwencji Telekomunikacyjnej, mianowicie w zakresie, w jakim formalności te mogą stosować się do przelewów telegraficznych.

2. Niezależnie od opłaty za telegram, za przelew telegraficzny pobiera się opłatę od przelewu, przewidzianą w artykule 5 i prócz tego opłatę stałą, która nie może przekraczać 1 franka. Przelewu nie można obciążać innymi opłatami telegraficznymi poza przewidzianymi w międzynarodowych regulaminach telegraficznych.

4. Nadawca przelewu telegraficznego może uzupełnić tekst przelewu wiadomością prywatną, przeznaczoną dla adresata, musi jednak uiścić za to opłatę według taryfy. Opłata ta zastępuje i wyłącza, w danym razie, opłatę, której stosowanie dozwolone jest artykułem 7, § 1, ustęp 2.

5. Do każdego przelewu telegraficznego, odbiorczy urząd czekowy sporządza zawiadomienie o nadejściu i przesyła go odbiorcy bez kosztów.

Artykuł  9.

Wymiana wykazów przelewów pieniężnych.

1. O zarządzonych przelewach Zarządy donoszą sobie każdego dnia roboczego za pomocą wyrazów; jednakowoż mogą się one porozumieć co do łączenia w tym samym wykazie przelewów pieniężnych z kilku dni.

Zawiadomienia o przelewach, przeznaczone dla właścicieli kont, na których dobro ma być dokonany przelew, dołącza się do wykazu.

W braku porozumienia odmiennego, kwotę przelewów należy podawać w wykazach i zawiadomieniach o przelewach w walucie kraju przeznaczenia.

2. Przelewy telegraficzne wpisuje się do oddzielnych wykazów dziennych. Do tych wykazów nie dołącza się żadnego zawiadomienia o przelewie.

Artykuł  10.

Urzędy wymiany.

Zarządy podają sobie wzajemnie do wiadomości nazwy urzędów czekowych wyznaczonych do wymiany wykazów przelewowych.

ROZDZIAŁ  III.

UNIEWAŻNIENIE. REKLAMACJE.

Artykuł  11.

Unieważnienie zarządzeń przelewowych.

1. Do chwili wpisania odnośnej kwoty na konto, na którego dobro zaczadzono przelew, właściciel konta obciążonego może zarządzenie przelewu unieważnić. Żądania unieważnienia winien przesyłać właściciel konta do Zarządu, któremu dał zarządzenie przelewu.

2. Odnośne żądanie przesyła się drogą pocztową lub telegraficzną na koszt nadawcy, który za każde żądanie, przesłane drogą pocztową, winien uiścić opłatę pobieraną za list polecony pojedynczej wagi, a za żądanie przesłane drogą telegraficzną - opłatę za telegram, do której dolicza się opłatę, pocztową za potwierdzający list polecony.

Artykuł  12.

Reklamacje i żądania informacji.

1. Reklamacje i żądania informacji w sprawie wykonania zarządzenia przelewu właściciel konta obciążonego winien skierować do Zarządu, któremu dał zarządzenie, chyba że właściciel konta upoważnił odbiorcę do porozumienia się z Zarządem, prowadzącym konto odbiorcy.

2. Za reklamację i żądanie informacji, dotyczące zarządzenia przelewu można pobrać opłatę w wysokości opłaty ustalonej dla reklamacji i żądania informacji o przesyłce listowej.

3. Wnoszenie reklamacji dozwolone jest tylko w ciągu jednego roku, licząc od dnia następującego po dniu wydania zarządzenia przelewu.

Każdy jednak Zarząd obowiązany jest załatwić zwykłe żądania informacji wniesione po tym terminie, a skierowane przez inny Zarząd w sprawie zarządzonych przelewów przed upływem dwóch lat.

4. Jeżeli wniesienie reklamacji lub żądania informacji nastąpiło z winy poczty, opłatę pobraną z tego tytułu zwraca się.

ROZDZIAŁ  IV.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

Artykuł  13.

Zakres odpowiedzialności.

1. Zarządy ponoszą odpowiedzialność za omyłki popełnione w służbie swych krajów przy wpisywaniu przelewów pieniężnych na pocztowe konto czekowe, jak również za mylne dane w wykazach przelewów lub przelewach telegraficznych, przesyłanych innym Zarządom.

2. Odpowiedzialność ogranicza się do zwrotu kwoty przelewu wpisanej na dług właściciela konta.

3. Zarządy nie ponoszą odpowiedzialności z tytułu opóźnień, jakie mogą zajść w przesyłaniu i wykonywaniu zarządzeń przelewów.

Artykuł  14.

Wyjątki od zasady odpowiedzialności.

Zarządy zwolnione są od wszelkiej odpowiedzialności:

a) jeżeli nie mogą udzielić wyjaśnień co do przelewu wskutek zniszczenia dokumentów służbowych, spowodowanego działaniem siły wyższej, a dowód ich odpowiedzialności nie został w inny sposób przeprowadzony;

b) jeżeli właściciel obciążonego konta czekowego nie wniósł żadnej reklamacji w terminie jednego roku, przewidzianym w artykule 12.

Artykuł  15.

Ustalenie odpowiedzialności.

1. Odpowiedzialność ciąży na Zarządzie, w którego służbie popełniono omyłkę. Jeżeli omyłkę przepisać można dwom Zarządom lub gdy odpowiedzialność nie może być ustalona, ponoszą one zwrot odszkodowania w równych częściach.

2. Postanowienia artykułu 27 §§ 2 i 3 Porozumienia o przekazach pocztowych należy również stosować do przelewów telegraficznych.

Artykuł  16.

Zwracanie kwot należnych reklamującemu.

Obowiązek zwrotu kwoty należnej reklamującemu ciąży na Zarządzie, do którego wniesiono reklamację, pod warunkiem jednak zastrzeżenia prawa zwrotnego poszukiwania (regresu) do Zarządu odpowiedzialnego.

Zwrot kwoty winien nastąpić, skoro tylko została ustalona odpowiedzialność służby pocztowej.

Jeżeliby Zarząd przypuszczalnie ponoszący odpowiedzialność, po otrzymaniu wezwania do zapłaty nie udzielił odpowiedzi w ciągu sześciu miesięcy, uważa się, że Zarząd ten milcząco uznał swą odpowiedzialność.

Artykuł  17.

Zwrot odszkodowania Zarządowi-wierzycielowi.

Zarząd, ponoszący odpowiedzialność, obowiązany jest zwrócić kwotę odszkodowania Zarządowi, który ją wypłacił w terminie trzymiesięcznym od daty przesłania zawiadomienia o odkładane] wypłacie. Po upływie wspomnianego terminu Zarząd-dłużnik winien uiścić ją z procentem w wysokości 5% rocznie.

ROZDZIAŁ  V.

RACHUNKOWOŚĆ.

Artykuł  18.

Przyznanie opłat.

Każdy Zarząd zachowuje dla siebie w całości opłaty, które pobrał.

Artykuł  19.

Rozrachunek kwot przelewowych. Ustalanie salda i procentów.

1. Zarządy sporządzają za każdy dzień roboczy i dla każdego kraju uczestniczącego w Porozumieniu rachunek, zawierający zestawienie kwot otrzymanych i wysłanych wykazów przelewów danego dnia.

2. Uregulowanie tych rachunków odbywa się na zasadzie wzajemnego wyrównania. W tym celu wierzytelność mniejszą przelicza się na walutę wierzytelności większej, według średniej arytmetycznej kursów giełdowych, notowanych oficjalnie na giełdach lub w bankach, specjalnie wyznaczonych przez każdy kraj zainteresowany, z ostatniego dnia notowań kursów, poprzedzającego dzień, do którego rachunek się odnosi. Te kursy przeciętne należy obliczać jednolicie do czterech miejsc dziesiętnych.

Zarząd, który z jakiegokolwiek powodu nie życzy sobie przeprowadzenia wzajemnego wyrównania, może oświadczyć, iż kwoty dłużne będzie wypłacał w całości.

3. Wyrównywanie odbywa się codziennie jednakże Zarządy mogą porozumieć się co do zestawienia w jednym rachunku ogólnej kwoty z kilku dni.

4. Zarządy krajów uczestniczących w Porozumieniu, ustalają za wspólną zgodą, od jakiego terminu i w jakiej wysokości saldo, otrzymane z każdego rozrachunku, podlega oprocentowaniu. Wysokość procentu nie może przewyższać 5% rocznie.

Artykuł  20.

Wypłata salda. Odsetki moratorium.

1. W celu wypłaty salda każdy Zarząd może utrzymywać w jakiejkolwiek bądź formie u innego Zarządu kraju uczestniczącego w Porozumieniu rachunek otwarty w walucie tego kraju. Jeżeli wkład ten nie wystarcza na wykonanie wydanych zarządzeń, przelewy zapisuje się mimo to na konto odbiorców.

Wkład ten może być również użyty do wyrównywania salda dłużnego, dotyczącego innych rachunków pocztowych, telegraficznych lub telefonicznych. Wkładu w żadnym razie nie można użyć do innego celu bez zgody Zarządu, który; wkład włożył.

2. Zarząd-wierzyciel ma prawo żądać w każdym czasie wyrównania należnego mu salda. Może on, biorąc pod uwagę dzielącą Zarządy odległość, ustalić datę kiedy wypłata ma nastąpić. Jeżeli Zarząd-dłużnik nie dokonał wypłaty w terminie ustalonym, wówczas oprocentowanie przewidziane w artykule 19, § 4 podlega podwyższeniu o 2% rocznie, licząc od dnia szóstego po upływie wskazanego terminu.

3. Postanowienia niniejszego Porozumienia i jego Regulaminu, dotyczące sporządzania rachunków i ich wyrównywania, nie mogą być naruszone żadnym zarządzeniem jednostronnym, jak moratorium, zakazem transferu itp.

Artykuł  21.

Ogólny rachunek kwartalny.

W ciągu każdego kwartału Zarządy, której sporządzają rozrachunki dzienne, przesyłają odnośnym Zarządom do uznania ogólne zestawienie, wspomnianych rozrachunków, wpłaconych zaliczek i w danym razie zaliczonych procentów. Saldo ogólnego rachunku kwartalnego należy przenieść na kwartał następny. Zarządy mogą porozumieć się co do zastąpienia zestawienia ogólnego przez podawanie końcowego salda rozrachunków.

ROZDZIAŁ  VI.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  22.

Żądanie otwarcia pocztowego konta czekowego za granicą.

W razie zgłoszenia żądania otwarcia pocztowego konta czekowego w kraju obcym, z którym Zarząd pocztowy kraju, w którym zamieszkuje żądający, wykonuje wymianę przelewów pocztowych, ten ostatni Zarząd obowiązany jest udzielić swej pomocy Zarządowi zawiadującemu kontem przy sprawdzaniu tego żądania.

Zarządy obowiązują się wykonać to sprawozdanie z jak największą starannością i szybkością, nie przyjmując jednak na siebie odpowiedzialności z tego tytułu.

Zarząd kraju zamieszkania żądającego otwarcia konta pośredniczy również, w miarę możności, na żądanie Zarządu zawiadującego kontem, w sprawie udzielania wiadomości dotyczących zmiany zdolności prawnej przyjętego do Obrotu przelewowego klienta.

Artykuł 23.

Wykaz właścicieli kont.

Właściciele kont mogą za pośrednictwem Zarządu, prowadzącego ich konta otrzymać spisy właścicieli kont, ogłaszane przez inne Zarządy I to po cenie ustalonej przez te Zarządy w ich obrocie wewnętrznym.

Zarządy przesyłają sobie wzajemnie, bezpłatnie, spisy potrzebne dla celów służbowych.

Artykuł  24.

Stosowanie ogólnych postanowień Konwencji.

Postanowienia ogólne, zawarte w części I i II Konwencji, z wyjątkiem przepisów artykułu 7, należy stosować do pocztowych przelewów pieniężnych.

Artykuł 25.

Uchwalanie wniosków w przerwach między Zjazdami.

W celu uzyskania mocy obowiązującej wnioski, zgłaszane w przerwach między Zjazdami (artykuł 19 i 20 Konwencji) winny uzyskać:

a) dwie trzecie głosów - jeżeli chodzi o przyjęcie nowych postanowień lub zmianę postanowień niniejszego Porozumienia i Regulaminu;

b) zwykłą większość głosów - jeżeli chodzi o wykładnię postanowień niniejszego Porozumienia i Regulaminu z wyjątkiem rozbieżności zdań, podlegającej arbitrażowi przewidzianemu w artykule 11 Konwencji.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  26.

Wejście w życie i czas trwania Porozumienia.

Porozumienie niniejsze wejdzie w życie z dniem 1 lipca 1940 roku i pozostanie w mocy przez czas nie ograniczony.

Na dowód czego pełnomocnicy Rządów wyżej wymienionych Krajów podpisali Porozumienie w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w Archiwum Rządu Republiki Argentyny, a którego odpis będzie doręczony każdej Stronie.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Przekład

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O POCZTOWYCH PRZELEWACH PIENIĘŻNYCH.

Treść.

Rozdział I.

Sporządzanie. Przesyłanie. Odbiór.

Art.

101. Zawiadomienia o przelewach

102. Wykazy przelewów

103. Zawiadomienia o przesłaniu

104. Przesyłanie zarządzeń przelewów

105. Przelewy telegraficzne

106. Odbiór przelewów

107. Wpisy, które należy umieszczać na drukach

Rozdział II.

Różne formalności.

108. Unieważnienie przelewów

109. Niewykonanie zarządzenia przelewu

110. Reklamacje i żądania informacji

Rozdział III.

Rachunkowość.

111. Rozrachunki

112. Wypłata sald

Rozdział IV.

Różne postanowienia.

113. Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego i do Zarządów

114. Druki do użytku publiczności

115. Żądanie otwarcia pocztowego konta czekowego za granicą

Postanowienia końcowe.

116. Wprowadzenie w życie i czas trwania Regulaminu

Załącznik.

Wzory druków.

VP 1. Zawiadomienie o przelewie pieniężnym

VP 2. Wykaz przelewów pieniężnych

VP 3. Zawiadomienie o przesłaniu

VP 4. Sprostowanie zawiadomienia o przesłaniu

VP 5. Żądanie unieważnienia w drodze pocztowej

VP 6. Żądanie unieważnienia w drodze telegraficznej

VP 7. Reklamacje

VP 8. Rozrachunek

VP 9. Poświadczenie

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O POCZTOWYCH PRZELEWACH PIENIĘŻNYCH.

Podpisani, w myśl artykułu 4 Światowej Konwencji Pocztowej, zawartej w Buenos Aires dnia 23 maja 1939 roku, uchwalili w imieniu swoich Zarządów, za wspólną zgodą, następujące zarządzenia, mające na celu zapewnienie wykonania Porozumienia o pocztowych przelewach pieniężnych.

ROZDZIAŁ  I.

SPORZĄDZANIE. PRZESYŁANIE. ODBIÓR.

Artykuł  101.

Zawiadomienia o przelewach.

1. Zawiadomienia o przelewach winny być sporządzane przez właściciela konta, które ma być obciążone, lub przez urząd, w którym to konto jest otwarte, na druku zgodnym z załączonym wzorem VP1.

Jednakże Zarządy mogą używać druków, którymi się posługują w swym obrocie wewnętrznym.

2. Jeżeli kwota przelewu podana jest w walucie kraju nadania, urząd otrzymujący zarządzenie przelewu lub urząd wymiany, winien dokonać przeliczenia i wpisać na zawiadomieniu czerwonym atramentem kwotę przelewu w walucie kraju przeznaczenia.

3. Zawiadomienia o przelewach winny być zaopatrzone w datownik urzędu nadawczego.

Artykuł  102.

Wykazy przelewów.

1. Urzędy wymiany zestawiają wykazy przelewów na druku według załączonego wzoru VP2, przy czym dla każdego przelewu dokonują wszystkich wpisów wymaganych tekstem druku.

Wykazy przelewów telegraficznych winny zawierać w nagłówku, bardzo wyraźnymi literami, wypisany napis: "Przelewy telegraficzne". "Potwierdzenie" (Virements télégraphiques. Confirmation).

2. Na każdym wykazie winien być umieszczony odcisk pieczęci urzędu wymiany, sporządzającego wykaz.

3. Jeżeli tego samego dnia sporządzono kilka wykazów, przeznaczonych do tego samego urzędu wymiany, umieszcza się na nich numer porządkowy, którego serię odnawia się codziennie.

Na wykazach przelewów telegraficznych umieszcza się numer porządkowy tej samej serii co i przelewów zwykłych.

Artykuł  103.

Zawiadomienia o przesłaniu,

1. Kwoty końcowe wszystkich wykazów, przeznaczonych do tego samego urzędu wymiany, zestawia się w zawiadomieniu o przesłaniu według załączonego wzoru VP3. Kwota ogólna tego zawiadomienia winna być podana słownie lub wydrukowana cyframi, za pomocą maszyny stosowanej do ochrony czeków.

2. Na zawiadomieniach o przesłaniu umieszcza się odcisk pieczęci urzędu wymiany, który zawiadomienie wystawił i podpisy urzędnika lub urzędników, upoważnionych do tego celu. Każde zawiadomienie otrzymuje numer porządkowy, którego serię odnawia się co miesiąc dla każdego urzędu wymiany.

3. Jeżeli wykazy przelewów pieniężnych, telegraficznych przesyłane są jako oddzielne zawiadomienia o przesłaniu, te ostatnie otrzymują numer porządkowy tej samej serii co i zawiadomienia o przesłaniu wykazów przelewów zwykłych.

4. Na każdym ostatnim zawiadomieniu o przesłaniu, wysłanym w końcu każdego miesiąca, niezależnie od tego czy są to zawiadomienia o przesłaniu przelewów zwykłych czy też przelewów telegraficznych, należy umieścić napis: "Ostatnie zawiadomienie o przesłaniu Nr ..." (Dernière lettre d'envoi Nr). Nawet jeżeli urząd wymiany ostatniego dnia roboczego w miesiącu nie ma żadnego przelewu do przesłania urzędowi, z którym dokonywa wymiany przelewów, winien on przesłać negatywne zawiadomienie o przesłaniu, opatrzone również napisem, "ostatnie zawiadomienie o przesłaniu Nr ..." (Dernière lettre d'envoi Nr).

Artykuł  104.

Przesyłanie zarządzeń przelewów.

Zawiadomienia o przesłaniu, wykazy i zawiadomienia o przelewach należy łączyć w pakiety, zamknięte i jako wolne od opłaty przesyłać środkami najdogodniejszymi do urzędu wymiany kraju przeznaczenia. Przesyłki te można przesyłać jako polecone.

Artykuł 105.

Przelewy telegraficzne.

1. Przelewy telegraficzne sporządza pocztowy urząd czekowy kraju nadania i adresuje wprost do urzędu przeznaczenia prowadzącego konto czekowe.

W braku porozumienia odmiennego przelewy te należy sporządzać w języku francuskim i treść ich układać w sposób następujący:

(Ewentualne wskazówki służbowe).

Przelew ........ (Nr nadania).

......... Nazwa czekowego urzędu przeznaczenia.

......... Nazwisko lub określenie wysyłającego przelew.

......... Numer konia wysyłającego przelew.

......... Nazwa pocztowego urzędu czekowego, w którym konto wysyłającego jest otwarte.

......... Wysokość kwoty przelewu.

......... Nazwisko lub określenie odbiorcy.

......... Numer konta odbiorcy.

W danym razie, wiadomości prywatne.

Dane te umieszcza się w telegramie zawsze w porządku wyżej wymienionym.

2. Wskazówki służbowe umieszcza się w pełnym brzmieniu lub skrótami przyjętymi w służbie telegraficznej.

3. Zarządy mogą się umówić co do klucza tajnego w celu podawania w całości lub częściowo numeru nadania i kwoty każdego przelewu telegraficznego.

4. Kwota przelewu ma być podana w cyfrach, a jednostki monetarne (frank, złoty itp.) słównie w walucie kraju przeznaczenia.

5. Nazwisko wysyłającego i nazwa konta, na które dokonuje się przelew, nie mogą być podane za pomocą skrótu lub słowa umówionego.

6. Sprawdzanie częściowe jest obowiązkowe (powtarzanie z urzędu do urzędu nazwisk i cyfr).

7. Urząd czekowy miejsca przeznaczenia winien wpisać przelew na dobro konta nie oczekując potwierdzającego wykazu przelewów.

Artykuł  106.

Odbiór przelewów.

1. Po nadejściu do urzędu wymiany pakietów, zawierających zawiadomienia o przesłaniu, wykazy i zawiadomienia o przelewach, urząd ten przystępuje do sprawdzenia przesyłki. W razie stwierdzenia jakiejkolwiek nieprawidłowości lub przeoczeń, należy zawiadomić o tym wysyłający urząd wymiany pismem, zgodnym z załączonym wzorem VP 4. Wysyłający urząd wymiany winien najbliższą pocztą nadesłać odpowiedź, jako też, w danym razie, duplikaty dokumentów brakujących.

2. W razie stwierdzenia różnicy między kwotą, umieszczoną na zawiadomieniu o przelewie i wpisem tej kwoty w wykazie przelewów, urząd wymiany kraju przeznaczenia może wpisać na konto odbiorcy kwotę mniejszą.

Na zawiadomieniu o przelewie, lub zależnie od potrzeby, na wykazie przelewów i zawiadomieniu o wysłaniu przelewu dokonuje się sprostowania atramentem czerwonym i o poczynionym sprostowaniu przesyła się zawiadomienie, do odnośnego urzędu wymiany pismem VP 4.

3. Dla przelewów telegraficznych, których wpisania na konto nie można dokonać z przyczyny niezależnej od odbiorcy, sporządza się służbowe zawiadomienie telegraficzne z podaniem przyczyny niewpisania na konto i przesyła się do urzędu nadania przelewu. Urząd czekowy miejsca nadania przelewu sprawdza, czy niedokładność pochodzi z winy, służby. W razie twierdzącym prostuje natychmiast niedokładność za pomocą służbowego zawiadomienia telegraficznego. W przeciwnym razie ewentualne sprostowanie przeprowadza się drogą pocztową, po otrzymaniu informacji od wysyłającego. Jednakże, jeżeli ten ostatni sobie życzy i zgłasza gotowość pokrycia kosztów telegramu, sprostowanie przeprowadza się za pomocą płatnego telegramu służbowego. Przelewy telegraficzne, których nieprawidłowość nie została sprostowana w odpowiednim terminie, unieważnia się stosownie do postanowień poniżej podanego artykułu 109.

Artykuł  107.

Wpisy, które należy umieszczać na drukach.

Wpisy służbowe na drukach dotyczących przelewów winny być dokonywane literami łacińskimi i cyframi arabskimi.

Wpisy, dokonywane za pomocą ołówka atramentowego lub ołówka zwykłego, są niedopuszczalne. Jednakże podpisy mogą być dokonywane ołówkiem atramentowym.

ROZDZIAŁ  II.

RÓŻNE FORMALNOŚCI.

Artykuł  108.

Unieważnienie przelewów.

1. Żądanie unieważnienia zarządzenia przelewu właściciel obciążonego konta winien sporządzić na piśmie. Po uznaniu żądania za ważne, za które to uznanie Zarząd kraju nadania przyjmuje odpowiedzialność, postępuje się w sposób następujący:

a) jeżeli żądanie wycofania przelewu ma być przesłane drogą pocztową, urząd nadania sporządza zawiadomienie według załączonego wzoru VP 5 i przesyła je zainteresowanemu urzędowi wymiany swego kraju. Ten urząd wymiany uzupełnia zawiadomienie, umieszczając na nim dane, dotyczące przesłania przelewu do pośredniczącego urzędu wymiany kraju przeznaczenia i przesyła je do tego urzędu, jako przesyłkę poleconą;

b) jeżeli żądanie wycofania przelewu ma być wysłane w drodze telegraficznej, wówczas urząd nadania lub urząd wymiany kraju nadania przelewu, przesyła płatny telegram służbowy, sporządzony według załączonego wzoru VP 6, wprost do urzędu miejsca przeznaczenia prowadzącego konto. Telegram ten ma być niezwłocznie potwierdzony pismem, w sposób podany pod a).

W tym przypadku na druku VP 5, który winien przejść przez urzędy wymiany obu krajów, należy umieścić w nagłówku napis, podkreślony kolorowym ołówkiem: "Potwierdzenie żądania telegraficznego, przesłanego dnia ..... przez urząd pocztowy czekowy w ..... do pocztowego urzędu w ....." (Confirmation de la demande télégraphique expédiée le ..... par le bureau de chêques postaux à ..... à l'adresse du bureau de chèques postaux à .....).

2. Unieważnienie zarządzenia przelewu przeprowadza się według zasad, ustalonych w poniżej podanym artykule 109. Jeżeli, jednak unieważnienia przelewu żądano w drodze telegraficznej, urząd miejsca przeznaczenia ogranicza się do zatrzymania zarządzenia przelewu i czeka z wykonaniem żądania do nadejścia potwierdzenia w drodze pocztowej.

3. Jeżeli żądanie unieważnienia przelewu, przesłane drogą pocztową lub telegraficzną, nadejdzie do urzędu przeznaczenia zbyt późno aby przelew mógł być unieważniony urząd ten winien natychmiast zawiadomić o tym pisemnie urząd nadania, który prowadzi konto. W razie żądania telegraficznego nie należy dla udzielenia tej informacji, oczekiwać nadejścia pisma potwierdzającego.

4. Żądań unieważnienia przelewów, sporządzonych lub przesłanych w sposób inny aniżeli wskazany w § 1, nie uwzględnia się.

Artykuł  109.

Niewykonanie zarządzenia przelewu.

Jeżeli z jakiejkolwiek przyczyny zarządzenia przelewu nie można wpisać na odnośne konto, należy je skreślić z wykazu, w którym je umieszczono, a kwotę końcową, podaną w wykazie i w odnośnym zawiadomieniu o przesłaniu, należy sprostować czerwonym atramentem. O sprostowaniu tym należy zawiadomić wysyłający urząd wymiany pismem, wzór VP 4, do którego dołącza się zawiadomienie, dotyczące niewykonania przelewu.

Jeżeli pierwotnie niewykonane zarządzenie przelewu przesłano ponownie do odbierającego urzędu wymiany, wówczas wysyłający urząd pośredniczący winien postąpić, jak z nowym zarządzeniem. Odnośne pierwotne wpisy w wykazie i w zawiadomieniu o przesłaniu pozostają unieważnione.

Jednakże Zarządy krajów uczestniczących w Porozumieniu mogą porozumieć się, aby nie dokonane przelewy przenoszono do wykazu przelewów na dobro Zarządu kraju nadania lub w inny sposób umieszczano na rachunku. W danym razie przeliczenie odbywa się według kursu dziennego, jak przy przelewach zwykłych, a na zawiadomieniu o przelewie umieszcza się odpowiednią notatkę z wyjaśnieniem.

Artykuł  110.

Reklamacje i żądania informacji.

Każdą reklamację i każde żądanie informacji w sprawie wykonania zarządzenia przelewu, urząd czekowy, prowadzący konto obciążone, sporządza na druku, według załączonego wzoru VP 7. Druk ten przesyła się, w danym razie, przez urząd wymiany kraju nadania i urząd wymiany kraju przeznaczenia do urzędu czekowego, prowadzącego konto, na którego dobro zarządzono przelew.

ROZDZIAŁ  III.

RACHUNKOWOŚĆ.

Artykuł  111.

Rozrachunki.

Rozrachunki należy sporządzać na drukach, zgodnych z załączonym wzorem VP 8.

Rozrachunki te należy przesłać możliwie najszybciej odnośnemu Zarządowi.

Artykuł  112.

Wyplata sald.

1. Kwoty należne z tytułu pocztowych przelewów pieniężnych wyrównywa się za pomocą czeków lub weksli, płatnych na okaziciela w stolicy lub w jakimkolwiek ośrodku handlowym kraju - wierzyciela, w walucie tego kraju i bez strat dla niego, przy czym koszta wypłaty ponosi Zarząd-dłużnik.

2. Każdy Zarząd może sobie otworzyć u innych Zarządów własne pocztowe konto czekowe na warunkach zwykłych i żądać raz na zawsze ażeby salda dłużne z urzędu odpisywano z tego konta.

ROZDZIAŁ  IV.

Różne postanowienia.

Artykuł  113.

Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego i do Zarządów.

1. Zarządy winny, w danym razie, przesłać innym Zarządom, za pośrednictwem Biura międzynarodowego, zawiadomienie o przystąpieniu do wymiany przelewów telegraficznych.

2. Zarządy przesyłają sobie bezpośrednio, w ilości niezbędnej dla potrzeb służbowych wzory odcisków pieczęci, używanych przez urzędy wymiany, jak również podpisy funkcjonariuszów upoważnionych w każdym z tych urzędów do podpisywania zawiadomień o przesianiu.

Jeżeli zachodzi potrzeba późniejszego podania do wiadomości nowych podpisów lub zastąpienia jakiegokolwiek złożonego podpisu, wówczas należy przesłać odnośnemu Zarządowi nowy wykaz wzoru podpisów wszystkich funkcjonariuszów, upoważnionych do podpisywania. Jednakże, jeżeli chodzi o unieważnienie jakiegokolwiek podpisu podanego do wiadomości, wystarczy skreślenie podpisu w istniejącym wykazie, który pozostaje w użytku.

3. W razie wyraźnego żądania, Zarządy podają sobie do wiadomości kurs przeliczania, jaki ustaliły dla zarządzeń przelewów.

Artykuł  114.

Druki do użytku publiczności.

W myśl postanowień artykułu 31, § 2 Konwencji jako druki do użytku publiczności uważa się druki:

VP 1 Zawiadomienie o przelewie (Avis da virement).

Druki obrotu wewnętrznego, używane jako zawiadomienie o przelewie na warunkach podanych w artykule 101, nie podlegają tym postanowieniom.

Artykuł  115.

Żądanie otwarcia pocztowego konta czekowego za granicą.

1. Żądania otwarcia pocztowego konta czekowego w krajach obcych winny być sporządzane przez żądających otwarcia konta. Żądania przesyła się do Zarządu, który ma zawiadywać tymi kontami bądź to bezpośrednio przez żądających otwarcia konta, bądź też za pośrednictwem urzędu czekowego, w okręgu którego znajduje się miejsce zamieszkania zainteresowanych.

2. Ten ostatni urząd winien, stosownie do przepisów ustalonych dla otwierania pocztowego konta czekowego w jego własnym kraju przystąpić do sprawdzenia żądań zarówno wniesionych za jego pośrednictwem, jako też, żądań przedstawionych przez obcy Zarząd, do którego zwrócono się bezpośrednio. Urząd ten prostuje, w razie potrzeby, po porozumieniu się z żądającym otwarcia konta, wskazówki mylnie zamieszczone w żądaniu i dołącza do żądania należycie wypełnione oświadczenie, zgodne z załączonym wzorem VP 9. W niektórych szczególnych przypadkach, nieprzewidzianych tekstem tego druku, uzupełnia oświadczenia lub dokonuje sprostowań, w razie potrzeby za pomocą pisma wyjaśniającego.

Przesyła to wszystko do czekowego urzędu wymiany kraju przeznaczenia za pośrednictwem urzędu wymiany swego własnego kraju. Zaświadczenia zaopatrzone są odciskiem pieczęci tłoczonej urzędu wymiany kraju pośredniczącego i podpisane przez jednego lub kilku funkcjonariuszów upoważnionych do potwierdzenia zawiadomień o wysłaniu.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  116.

Wprowadzenie w życie i czas trwania Regulaminu.

Regulamin niniejszy będzie stosowany od dnia wejścia w życie Porozumienia o pocztowych przelewach pieniężnych.

Będzie on obowiązywał przez ten sam przeciąg czasu co i to Porozumienie, jeżeli na podstawie wspólnego porozumienia Stron zainteresowanych nie zostanie odnowiony.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Załącznik 

WZORY DRUKÓW

grafika

Przekład

ŚWIATOWY ZWIĄZEK POCZTOWY. POROZUMIENIE O ZLECENIACH.

Treść.

Rozdział I.

Postanowienia wstępne.

Art.

1. Warunki wymiany dokumentów zleceniowych

Rozdział II.

Przedmiot służby zleceniowej.

2. Dokumenty przyjmowane do inkasa

3. Protesty. Roszczenia

Rozdział III.

Nadawanie zleceń.

4. Podawanie kwoty zleceniowej

5. Nadawanie dokumentów zleceniowych. Opłata za przesłanie

6. Ilość i najwyższa kwota dokumentów zleceniowych

7. Zakazy

Rozdział IV.

Inkasowanie dokumentów.

8. Niedopuszczalność spłat częściowych

9. Opłata za inkaso lub za okazanie do inkasa

10. Wyrównywanie kwot zainkasowanych

11. Zwrot dokumentów niewykupionych

Rozdział V.

Wycofanie i sprostowanie zleceń. Dosyłanie i zwrot. Reklamacje.

12. Wycofanie zleceń. Sprostowanie wykazów zleceniowych

13. Dosyłanie. Dokumenty mylnie skierowane

14. Zwrot dokumentów nie nadających się do inkasa

15. Reklamacje i żądania informacji

Rozdział VI.

Odpowiedzialność.

16. Stosowanie szczególnych postanowień Konwencji

17. Odpowiedzialność w razie zaginięcia dokumentów zleceniowych

18. Opóźnienia.

Rozdział VII.

Różne postanowienia.

19. Przyznanie opłat

20. Urzędy uczestniczące w służbie zleceniowej

21. Stosowanie ogólnych postanowień konwencji

22. Uchwalenie wniosków w przerwach między Zjazdami.

Postanowienia końcowe.

23. Wejście w życie i czas trwania Porozumienia.

POROZUMIENIE O ZLECENIACH,

które zawarły:

Albania, Niemcy, Królestwo Arabii Saudyjskiej, Republika Argentyna, Belgia, Boliwia, Chili, Republika Kuba, Dania, Republika San Domingo, Egipt, Hiszpania, Zespół kolonij hiszpańskich, Finlandia, Francja, Alger, Grecja, Republika Haiti,: Republika Honduras, Węgry, Islandia, Włochy, zespól Kolonij i Posiadłości włoskich oprócz Wschodniej Afryki włoskiej, Wschodnia Afryka włoska, Luksemburg, Maroko (z wyjątkiem strefy hiszpańskiej), Maroko (strefa hiszpańska), Norwegia, Paragwaj, Holandia, Curacao i Surinam, Indie holenderskie, Polska, Portugalia, Kolonie portugalskie Zachodnio - Afrykańskie, Kolonie portugalskie Wschodnio-Afrykańskie w Azji i Oceanii, Rumunia, Republika San Marino, Syjam, Szwecja, Związek szwajcarski, Czechosłowacja, Tunis, Turcja, Państwo Miasto Watykan, Stany Zjednoczone Wenezueli, Yemen i Królestwo Jugosławii.

Podpisani Pełnomocnicy Rządów wyżej wymienionych Krajów, na mocy artykułu 3 światowej Konwencji Pocztowej, uchwalonej w Buenos Aires dnia 23 maja 1939 roku, za wspólną zgodą i z zastrzeżeniem ratyfikacji zawarli następujące Porozumienie:

ROZDZIAŁ I.

POSTANOWIENIE WSTĘPNE.

Artykuł  1.

Warunki wymiany dokumentów zleceniowych.

Postanowienia niniejszego Porozumienia normują wymianę dokumentów zleceniowych między umawiającymi się Krajami, których Zarządy porozumieją się co do zaprowadzenia tej gałęzi służby.

ROZDZIAŁ  II.

PRZEDMIOT SŁUŻBY ZLECENIOWEJ.

Artykuł  2.

Dokumenty przyjmowane do inkasa.

Przyjmuje się do inkasa: kwity, faktury, zobowiązania płatnicze, weksle, kupony procentowe i dywidendowe, wylosowane papiery wartościowe i w ogóle wszelkie dokumenty handlowe lub inne, płatne bez kosztów.

Zarządy, które nie mogą podjąć się inkasowania kuponów procentowych lub dywidendowych i wylosowanych papierów wartościowych, zawiadamiają o tym inne Zarządy za pośrednictwem Biura międzynarodowego.

Artykuł 3.

Protesty. Roszczenia.

Zarządy mogą podjąć się pośrednictwa przy proteście papierów handlowych lub przy wszczynaniu postępowania sądowego z powodu wierzytelności.

W tym celu wydają za obopólnym porozumieniem niezbędne zarządzenia.

ROZDZIAŁ  III.

NADAWANIE ZLECEŃ.

Artykuł  4.

Podawanie kwoty zleceniowej.

W braku porozumienia odmiennego, kwota zlecenia winna być podana w walucie kraju, któremu powierzono zlecenie.

Artykuł 5.

Nadawanie dokumentów zleceniowych. Opłata za przesłanie.

Dokumenty zleceniowe należy nadawać w opłaconym liście poleconym, adresowanym przez nadawcę wprost do urzędu pocztowego, który ma zainkasować gotówkę.

Opłata za list zleceniowy nie może przekraczać opłaty za list polecony tej samej wagi.

Artykuł  6.

Ilość i najwyższa kwota dokumentów zleceniowych

1. Jedna przesyłka może zawierać kilka dokumentów do zainkasowania przez urząd przeznaczenia od różnych dłużników, na rachunek jednej i tej samej osoby.

Jednakże dokumenty te nie mogą opiewać na więcej niż pięciu różnych dłużników, ani też nie mogą być płatne w różnych terminach.

2. Jeżeli Zarządy za wspólną zgodą nie ustalą wyższej kwoty, ogólna kwota do inkasa jednej przesyłki nie może przekraczać kwoty najwyższej, dopuszczonej przez kraj przeznaczenia przy nadawaniu przekazów pocztowych.

Artykuł  7.

Zakazy.

Zabronione jest:

a) umieszczać na dokumentach notatek, nie odnoszących się do samego zlecenia;

b) dołączać do dokumentów listów lub notatek o charakterze korespondencji pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem;

c) wpisywać do wykazu zleceniowego uwagi inne aniżeli, przewidziane tekstem wzoru.

ROZDZIAŁ  IV.

INKASOWANIE DOKUMENTÓW.

Artykuł  8.

Niedopuszczalność spłat częściowych.

Każdy dokument powinien być spłacony jedno razowo w całości; w przeciwnym razie uważany jest za nie przyjęty.

Artykuł 9.

Opłata za inkaso lub za okazanie do inkasa.

Za każdy dokument przedstawiony do inkasa, bez względu na to czy został wykupiony czy nie, pobiera się za inkaso lub okazanie do inkasa, zależnie od okoliczności, opłatę w wysokości 20 centymów, którą w danym razie potrąca się z kwoty zainkasowanej.

Nie podlegają powyższej opłacie dokumenty, zwrócone nadawcy skutkiem jakiejkolwiek niedokładności lub mylnego adresu, których nie usiłowano przedstawić do inkasa.

Artykuł  10.

Wyrównanie kwot zainkasowanych.

1. Kwoty zainkasowane, dotyczące tego samego listu zleceniowego, przesyła się nadawcy przekazem pocztowym po potrąceniu kosztów przewidzianych w § 2.

Jeżeli przepisy wewnętrzne Zarządu kraju nadania na to zezwalają, nadawca może żądać, aby na przekazie podawano zamiast jego adresu, właściciela i numer pocztowego konta czekowego w kraju nadania oraz urząd prowadzący to konto.

Jeżeli Zarządy zainteresowane dopuszczają takie sposoby wyrównania, może się ono odbywać za pomocą wpłaty na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia, albo też za pomocą przelewu na rachunek czekowy, prowadzony w kraju nadania przesyłki.

2. Koszty, które należy potrącać składają się:

a) z opłaty za inkaso oraz, w danym razie, z opłaty za okazanie do inkasa dokumentów niewykupionych;

b) w odnośnych wypadkach, z należności skarbowych, pobieranych od walorów;

c) z opłaty zwykłej za przekaz pocztowy, lub w razie wpłacenia na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia, z opłaty pobieranej za wpłacanie w obrocie wewnętrznym lub też, w razie przelewu na konto kraju nadania, z opłaty pobieranej od przelewów. Opłaty te oblicza się od całkowitej sumy zainkasowanej po potrąceniu należności i opłat, podanych pod literami a) i b).

3. Przekazy zleceniowe dopuszcza się do Kwoty najwyższej, ustalonej przez Zarządy według artykułu 6, § 2.

Artykuł  11.

Zwrot dokumentów niewykupionych.

Dokumenty, których nie można było zainkasować w terminach określonych w Regulaminie, a które nie mają być doręczone wskazanej osobie trzeciej, odsyła się bezpłatnie do urzędu nadania.

W braku dokumentów zainkasowanych lub, jeżeli kwoty zainkasowane nie wystarczają na potrącenie w całości opłaty za okazanie, opłaty te pobiera się od nadawcy przesyłki zleceniowej.

Zarząd inkasujący dokumenty nie jest obowiązany ani do wszczynania kroków celem zabezpieczenia interesów wierzyciela, ani do stwierdzania w jakikolwiek sposób faktu niewykupienia tych dokumentów.

ROZDZIAŁ  V.

WYCOFANIE I SPROSTOWANIE ZLECEŃ, DOSYŁANIE I ZWROT. REKLAMACJE.

Artykuł  12.

Wycofanie zleceń. Sprostowanie wykazów zleceniowych.

Dopóki dokumenty zleceniowe znajdują się w posiadaniu urzędu przeznaczenia nadawca, na warunkach określonych dla przesyłek listowych, w artykule 51 Konwencji, może wycofać całą przesyłkę lub tylko poszczególne dokumenty w niej zawarte, albo też w razie omyłek zarządzić sprostowanie wpisów w wykazie zleceniowym.

Jeżeli chodzi o sprostowanie wykazu zleceniowego, żądane w drodze telegraficznej, wówczas do opłaty za telegram dolicza się opłatę pobieraną za list polecony pojedynczej wagi.

Artykuł 13.

Dosyłanie. Dokumenty mylnie skierowane.

1. W razie zmiany miejsca pobytu jednego lub kilku odbiorców, dokumenty zleceniowe podlegają dosłaniu wewnątrz kraju przeznaczenia. To samo należy stosować do dokumentów zleceniowych dla osób, zamieszkujących w okręgu, obsługiwanym przez inny urząd pocztowy.

2. Jeżeli przesyłka zleceniowa zawiera wyłącznie dokumenty, których urząd przeznaczenia nie może zainkasować należy je zwrócić do urzędu nadawczego, chyba że, wszyscy dłużnicy mieszkają w okręgu innego urzędu kraju przeznaczenia; w danym razie przesyłkę należy skierować do tego urzędu.

Jeżeli część dokumentów, zawartych w przesyłce zleceniowej, nie może być zainkasowana przez urząd przeznaczenia, należy je zwrócić nadawcy, a następnie przystąpić do zainkasowania pozostałych dokumentów.

3. Za dosłanie i zwrot nie pobiera się żadnej opłaty dodatkowej.

Artykuł  14.

Zwrot dokumentów nie nadających się do inkasa.

Dokumenty, które z jakiegokolwiek powodu nie mogły być zainkasowane, zwraca się nadawcy, w sposób przewidziany w Regulaminie.

Artykuł 15.

Reklamacje i żądania informacji.

Przepisy artykułu 53 Konwencji należy stosować również do reklamacyj i żądań informacji dotyczących zleceń pocztowych.

ROZDZIAŁ  VI.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

Artykuł  16.

Stosowanie szczególnych postanowień Konwencji.

Postanowienia artykułów 56, 57, 59 do 62 i 66 do 72 Konwencji należy stosować do służby zleceniowej. Prócz tego postanowienia, przewidziane w artykule 72 Konwencji, tyczące się przekazów pobraniowych nie wypłaconych odbiorcy, odnoszą się analogicznie do zarządzeń przelewowych, sporządzonych w myśl artykułu 10, § 1, które nie mogą być wniesione na dobro pocztowego rachunku czekowego, prowadzonego w kraju nadania przesyłki i podanego przez nadawcę.

Artykuł  17.

Odpowiedzialność w razie zaginięcia dokumentów zleceniowych.

W razie zaginięcia dokumentów po otwarciu listu zleceniowego bądź w urzędzie, który ma zainkasować gotówkę, bądź też w urzędzie, który ma zwrócić dokumenty nadawcy, Zarząd ponoszący odpowiedzialność, obowiązany jest wynagrodzić nadawcy istotną stratę, przy tym wysokość odszkodowania nie może przekraczać kwoty odszkodowania, przewidzianej za zaginioną przesyłkę poleconą.

Artykuł  18.

Opóźnienia.

Zarządy nie ponoszą odpowiedzialności za opóźnienia wynikłe:

a) przy przesyłaniu lub okazaniu dokumentów do inkasa;

b) przy sporządzaniu protestów lub przy wszczynaniu postępowania sądowego, jeżeli czynności tych podejmą się w myśl postanowień artykułu 3.

ROZDZIAŁ  VII.

RÓŻNE POSTĘPOWANIA.

Artykuł  19.

Przyznanie opłat.

Opłata za list zleceniowy jak również opłaty za inkaso i za okazanie do inkasa nie są przedmiotem rachunku między. zainteresowanymi Zarządami.

Artykuł  20.

Urzędy uczestniczące w służbie zleceniowej.

Zarządy winny dopuścić do wykonywania służby zleceń wszystkie urzędy, uczestniczące w wymianie zagranicznych przelewów pocztowych.

Artykuł 21.

Stosowanie ogólnych postanowień Konwencji.

Postanowienie ogólne, zawarte w Części I i II Konwencji, z wyjątkiem przepisów artykułu 7 należy stosować do Porozumienia niniejszego.

Artykuł  22.

Uchwalanie wniosków w przerwach między Zjazdami.

W celu uzyskania mocy obowiązującej wnioski zgłaszane w przerwach między Zjazdami (artykuł 19 i 20 Konwencji) winny uzyskać:

a) jednomyślność - jeżeli chodzi o przyjęcie nowych postanowień lub zmianę postanowień artykułów od 1 do 19, 22 i 23 niniejszego Porozumienia i 101 do 104, 106, 107, 109, 111 do 114 i 118 Regulaminu;

b) dwie trzecie głosów - jeżeli chodzi o zmianę postanowień niniejszego Porozumienia, niewymienienych w poprzednim ustępie, i o zmianę artykułów 108, 110 i 115 Regulaminu;

c) zwykłą większość głosów - jeżeli chodzi o zmianę pozostałych artykułów Regulaminu lub o wykładnię postanowień, zawartych w Porozumieniu lub w Regulaminie, z wyjątkiem rozbieżności zdań, podlegającej arbitrażowi, przewidzianemu w artykule 11 Konwencji.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł 23.

Wejście w życie i czas trwania Porozumienia.

Porozumienie niniejsze wejdzie w życie z dniem 1 lipca 1940 roku i pozostanie w mocy przez czas nie ograniczony.

Na dowód czego Pełnomocnicy Rządów wyżej wymienionych krajów podpisali Porozumienie w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w Archiwum Rządu Republiki Argentyny, a którego odpis będzie doręczony każdej Stronie.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1339 roku.

Przekład

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O ZLECENIACH.

Treść.

Rozdział I.

Nadawanie i inkasowanie dokumentów zleceniowych.

Art.

101. Warunki przyjęcia dokumentów do inkasa

102 Wykaz zleceniowy i koperta zleceniowa. Zawiadomienie o wypłacie

103. Wpisy i notatki niedozwolone

104. Nadawanie przy okienku

105. Sprawdzanie przez urząd przeznaczenia. Zwrot dokumentów nieprawidłowych

106. Okazanie dokumentów do inkasa. Termin płatności

107 Podawanie przyczyny niewykonania zlecenia

108. Nieznany nadawca

Rozdział II.

Wyrównanie zleceń.

109. Przesyłanie przekazów zleceniowych i dokumentów niewykupionych

110. Rozrachunek

111. Przekazy zleceniowe nie wypłacone odbiorcom

112. Wpłacanie lub przelewanie na pocztowe konto czekowe

Rozdział III.

Wycenie i sprostowanie. Dosyłanie. Reklamacje.

113. Wycofanie zleceń. Sprostowanie wykazu zleceniowego

114. Dosyłanie

115. Reklamacje i żądania informacji

Rozdział IV.

Różne postanowienia.

116. Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego

117. Druki do użytku publiczności

Postanowienia końcowe.

118. Wejście w życie i czas ważności Regulaminu

Załączniki.

Wzory druków.

R P 1. Wykaz zleceniowy

R P 2. Koperta do przesyłania zleceń

R P 3. Dokumenty nie wykupione

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O ZLECENIACH.

Podpisani, w myśl artykułu 4 światowej Konwencji Pocztowej, zawartej w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku, uchwalili w imieniu swoich Zarządów, za wspólną zgodą, następujące zarządzenia, mające na celu zapewnienie wykonania Porozumienia o zleceniach:

ROZDZIAŁ  I.

NADAWANIE I INKASOWANIE DOKUMENTÓW ZLECENIOWYCH.

Artykuł  101.

Warunki przyjęcia dokumentów do inkasa.

W celu przyjęcia dokumentów do inkasa, winny one:

a) zawierać, w braku odmiennego porozumienia, podanie kwoty do zainkasowania w walucie kraju przeznaczenia (literami łacińskimi, jeżeli jest wyrażona słownie);

b) zawierać nazwisko i adres dłużnika;

c) wskazywać datę i miejsce wystawienia dokumentu, jak również podpis wystawcy (trasant i akceptant), jeżeli chodzi o weksle, czek lub zobowiązanie płatnicze;

d) czynić zadość obowiązującym w kraju nadania przepisom o opłatach stemplowych, jeżeli opłatom tym podlegają.

Artykuł  102.

Wykaz zleceniowy i koperta zleceniowa. Zawiadamienie o wpłacie.

1. Dokumenty do zainkasowania, należące do jednej przesyłki, wpisuje się do wykazu według załączonego wzoru RP1.

Kupony procentowe lub dywidendowe, które należą do tego samego rodzaju papierów wartościowych i mają być zainkasowane pod tym samym adresem, należy wpisać uprzednio do specjalnego wykazu; w tym przypadku uważa się je za jeden dokument zleceniowy.

2. Dokumenty i ewentualne załączniki (faktury, konosamenty, rachunki zwrotne, akta protestu itp.), które można wydać tylko w razie wykupienia, wkłada się wraz z wykazem zleceniowym do koperty, według załączonego wzoru RP2. Na kopercie tej prócz nazwiska i dokładnego adresu nadawcy należy umieścić nazwę urzędu przeznaczenia.

Załączniki należy przymocowywać do dokumentu, którego dotyczą.

3. Do każdej przesyłki zleceniowej, której kwota zainkasowana ma być przekazana na pocztowe konto czekowe w kraju przeznaczenia, w braku porozumienia odmiennego należy dołączyć zawiadomienie o wpłacie według druku, przepisanego dla obrotu wewnętrznego tego kraju. Na zawiadomieniu tym należy wskazać właściciela konta, na które kwota zainkasowana ma być przekazana, jak również dokonać wszelkich innych wpisów, wymaganych tekstem druku, z wyjątkiem podania kwoty, którą wpisuje Zarząd kraju przeznaczenia, po zainkasowaniu kwoty zleceniowej, jeżeli zawiadomienie o wpłacie zaopatrzone jest kuponem, nadawca winien na nim podać swe nazwisko i adres oraz inne wskazówki, które uważa za niezbędne.

Zawiadomienie o wpłacie należy włożyć do koperty, o której mowa w § 2.

Artykuł  103.

Wpisy i notatki niedozwolone.

Nie należy uwzględniać niedozwolonych wpisów lub notatek umieszczonych na wykazie zleceniowym. Oddzielne notatki lub listy należy uważać za przesyłki listowe nie opłacone, pochodzące z kraju nadania zlecenia i doręczać adresatom za pobraniem odpowiedniej dopłaty; w razie odmowy przyjęcia należy z nimi postąpić jak z przesyłkami niedoręczalnymi i zwracać je do urzędu nadania.

Jeżeli wpisy niedozwolone umieszczono na samych dokumentach należy dokumenty te dopuścić do inkasa i wydać po uiszczeniu odnośnej kwoty oraz opłaty za list nie opłacony, pochodzących z kraju nadania zlecenia. W razie odmowy uiszczenia tej opłaty można dokumenty wydać, po potrąceniu należnej opłaty z kwoty, którą ma otrzymać nadawca. W danym razie dołącza się notatkę wyjaśniającą do wykazu zleceniowego RP 1 (część 2a).

Artykuł  104.

Nadawanie przy okienku.

Przesyłki zawierające dokumenty do inkasa, należy nadawać w stanie zamkniętym w urzędzie przy okienku.

W razie znalezienia przesyłki zleceniowej należycie opłaconej w skrzynce listowej, postępuje się z nią, jak z nadaną przy okienku. Przesyłek nie opłaconych lub opłaconych niedostatecznie nie wysyła się.

Artykuł  105.

Sprawdzanie przez urząd przeznaczenia. Zwrot dokumentów nieprawidłowych.

Urząd przeznaczenia sprawdza ilość i kwotę dokumentów, dołączonych do wykazu zleceniowego i uwidacznia w wykazie wynik sprawdzenia.

Jeżeli w przesyłce brakuje dokumentów, wymienionych w wykazie, urząd przeznaczenia zawiadamia o tym bezzwłocznie urząd nadania, który z kolei powiadamia nadawcę. Poza tym urząd przeznaczenia przystępuje do inkasa otrzymanych w porządku dokumentów.

Jeżeli dokumenty zleceniowe nie są wpisane do wykazu dokładnie co do ich kwoty, lub są nieprawidłowe, zwraca się je natychmiast nadawcy za pośrednictwem urzędu nadawczego po dołączeniu kartki z podaniem powodu niezainkasowania i zawiadomienia, że rachunek co do dokumentów zatrzymanych nastąpi później. Przy wysyłaniu tego rozrachunku należy do drugiej części wykazu zleceniowego przymocować kartkę z przypomnieniem o przesianiu poprzednim walorów nie nadających się do inkasa. Jeżeli wszystkie dokumenty zleceniowe zawarte w przesyłce nie nadają się do inkasa, zwraca się je również wraz z notatką wyjaśniającą i drugą częścią wykazu zleceniowego.

Do przesłania używa się koperty odpowiadającej załączonemu wzorowi RP3; przesyłkę wysyła się jako służbowo-poleconą.

Artykuł 106.

Okazanie do inkasa. Termin płatności.

1. Dokumenty zleceniowe należy okazać dłużnikowi jak najprędzej, a najpóźniej w dniu ich płatności.

2. Dokumenty nie wykupione przy okazaniu, jeżeli zapłaty nie odmówili wyraźnie osobiście sami dłużnicy, pozostają do dyspozycji osób zainteresowanych przez siedem dni, licząc od dnia następnego po dniu okazania. Zarządy, których ustawodawstwo tego wymaga, mogą termin ten przedłużyć najwyżej do jednego miesiąca. Dłużników należy zawiadomić, że mogą się zgłaszać do urzędu w powyższych terminach w celu wykupienia zleceń. Jednakże nadawca może żądać, za pomocą notatki umieszczonej na wykazie zleceniowym, by po bezowocnym okazaniu dokumenty zwrócono mu niezwłocznie lub doręczono osobom imiennie w tym celu wskazanym.

Artykuł  107.

Podawanie przyczyny niewykonania zlecenia.

Przyczynę niewykonania zlecenia należy podać w sposób, przewidziany w artykule 149, § 1 Regulaminu Konwencji bez żadnego innego potwierdzenia bądź na kartce dołączonej do dokumentów, bądź w drugiej części wykazu zleceniowego.

Artykuł 108.

Nieznany nadawca.

Jeżeli nazwisko i adres nadawcy nie zostały podane ani na kopercie, ani na wykazie zleceniowym, ani też na swych dokumentach, urząd miejsca przeznaczenia, jeżeli nie mógł przy inkasowaniu otrzymać od dłużnika informacyj niezbędnych w celu wyrównania za pomocą przekazu, powiadamia o tym urząd nadania i przystępuje do wysłania kwoty w sposób przewidziany w poniższym artykule 109, podając jako odbiorcę przekazu urząd nadania.

ROZDZIAŁ  II.

WYRÓWNANIE ZLECEŃ.

Artykuł  109.

Przesyłanie przekazów zleceniowych i dokumentów niewykupionych.

1. Przekazy, wystawione w celu wyrównania kwot zainkasowanych, jak również dokumenty niewykupione przesyła się do urzędu nadania wraz z drugą częścią wykazu zleceniowego, na której przeprowadzono rozrachunek, stosownie do postanowień niżej podanego artykułu 110. Do przesłania używa się koperty odpowiadającej załączonemu wzorowi RP3, przesyłkę wysyła się jako służbowo-poleconą, jeżeli zawiera dokumenty nie wykupione, w przypadku natomiast jeżeli przesyłka nie zawiera takich dokumentów, skreśla się na kopercie zbyteczne słowa.

W nagłówku przekazów zleceniowych należy umieścić napis: "Zlecenie" (Recouvrement).

2. Jeżeli od nadawcy mają być pobrane opłaty za okazanie do inkasa dokumentów niewykupionych, na kopercie należy umieścić odcisk stempla "T", a ogólną kwotę podać wyraźnie cyframi na przedniej stronie koperty.

3. Jeżeli obrót przekazowy przeprowadza się za pośrednictwem urzędów wymiany należy przesyłki, przewidziane w § 1, odsyłać również za pośrednictwem tych urzędów.

Artykuł  110.

Rozrachunek.

Urząd inkasujący przeprowadza rozrachunek na drugiej części wykazu zleceniowego RP1, czuwając jednocześnie nad tym, aby podać dane przez nadawcę opuszczone i skreślić dane zbędne.

Wykazy rozrachunkowe nienadeszłe lub nieprawidłowe należy reklamować lub zwracać wprost z urzędu do urzędu.

Artykuł  111.

Przekazy zleceniowe nie wypłacone odbiorcom.

Postanowienia artykułu 141 Regulaminu Konwencji, dotyczące przekazów pobraniowych, należy stosować również do przekazów zleceniowych.

Artykuł  112.

Wpłacenie lub przelewanie na pocztowe konto czekowe.

W razie wpłacenia lub przelania kwoty zainkasowanej na pocztowe konto czekowe, należy na dowodzie wpłaty lub przelewu, przeznaczonym dla właściciela konta, umieścić napis: "Zlecenie" (Recouvrement).

Jeżeli organizacja wewnętrzna urzędów inkasujących nie zezwala na przelanie kwot zleceniowych na pocztowe konto czekowe za granicą, rozrachunek odbywa się w sposób zwykły, za pomocą przekazu pocztowego, z tą jedynie różnicą, że na przekazie, zamiast pełnego adresu nadawcy, należy podać nazwisko odbiorcy z uwagą "Pocztowe konto czekowe Nr ......... prowadzone w urzędzie ....." (Compte courant postał N^o ..... tenu par le bureau d .........).

Przekaz przesyła się w stanie otwartym wprost do zainteresowanego urzędu czekowego.

Po wykonaniu wyżej wymienionych czynności drugą część wykazu zleceniowego RP1 z dołączonymi, w razie potrzeby, pozostałymi dokumentami zleceniowymi nie wykupionymi przesyła się do urzędu nadania przesyłki zleceniowej, w sposób przewidziany w artykule 109.

ROZDZIAŁ  III.

WYCOFANIE I SPROSTOWANIE. DOSYŁANIE. REKLAMACJE.

Artykuł  113.

Wycofanie zleceń. Sprostowanie wykazu zleceniowego.

Postanowienia artykułów 150 i 151 Regulaminu Konwencji należy stosować do żądań wycofania dokumentów zleceniowych lub sprostowania wykazu zleceniowego. Jednakże do każdego żądania sprostowania wykazu zleceniowego należy dołączyć duplikat tego wykazu.

Jeżeli chodzi o żądanie sprostowania wykazu zleceniowego, przesłane w drodze telegraficznej, żądanie to winno być potwierdzone listownie najbliższą pocztą i zawierać w nagłówku następujący napis, podkreślony kolorowym ołówkiem:

"Potwierdzenie żądania telegraficznego z dnia ........." (Confirmation de la demande télégraphique du .........).

W danym razie urząd przeznaczenia, po otrzymaniu telegramu, ogranicza się do zatrzymania przesyłki, a z wykonaniem żądania czeka do nadejścia potwierdzenia w drodze pocztowej.

Jednakże Zarząd miejsca przeznaczenia może na własną odpowiedzialność wykonać żądanie telegraficzne sprostowania wykazu zleceniowego nie czekając na potwierdzenie.

Artykuł 114.

Dosyłanie.

Urząd, do którego dosłano wszystkie dokumenty, stanowiące wspólną przesyłkę, a który ma możność ich zainkasowania, postępuje tak, jak gdyby dokumenty były pierwotnie skierowane pod jego adresem. Na wykazie zleceniowym należy umieścić uwagę: "Dosłano przez urząd. ........." (Réexpédiê par le bureau d ........).

Jeżeli dosłano tylko część dokumentów, zawartych w przesyłce, któremu powierzono częściowo inkaso, winien kwotę zainkasowaną lub nie wykupione dokumenty odesłać bezpłatnie do urzędu, do którego skierowany był wykaz; wyłącznie ten ostatni urząd obowiązany jest do przeprowadzenia rozrachunku z nadawcą.

Artykuł  115.

Reklamacje i żądania informacji.

Przy wnoszeniu reklamacyj i żądań informacji Zarządy stosują się do postanowień artykułów 153, 154 i 155 Regulaminu Konwencji. Nadawca ma dostarczyć duplikat, dołączonego do dokumentów wykazu zleceniowego, celem przesłania go wraz z reklamacją lub żądaniem informacji, do urzędu przeznaczenia.

ROZDZIAŁ  IV.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  116.

Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego.

1. Zarządy winny podać do wiadomości pozostałym Zarządom za pośrednictwem Biura międzynarodowego, co najmniej na trzy miesiące przed wejściem w życie Porozumienia, wyciąg postanowień, ustaw lub przepisów wewnętrznych, stosowanych do zleceń pocztowych, w szczególności tych, które dotyczą inkasa kuponów procentowych lub dywidendowych i wylosowanych papierów wartościowych.

2. Każdą później wprowadzoną zmianę należy w ten sam sposób podać niezwłocznie do wiadomości.

Artykuł  117.

Druki do użytku publiczności.

Za druki do użytku publiczności, w myśl artykułu 31, § 2 Konwencji, uważa się:

RP1, "Wykaz zleceniowy" (Bordereau),

RP2, "Dokumenty do inkasa - Koperta" (Valeurs à recouvrer - Enveloppe).

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  118.

Wejście w życie i czas ważności Regulaminu.

Regulamin niniejszy będzie stosowany od dnia wejścia w życie Porozumienia o zleceniach.

Będzie on obowiązywał przez ten sam przeciąg czasu co i to Porozumienie, jeżeli na podstawie ogólnego Porozumienia, zainteresowanych Zarządów nie zostanie odnowiony.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Załącznik 

WZORY DRUKÓW

grafika

Przekład

POROZUMIENIE O PRENUMERACIE CZASOPISM I WYDAWNICTW PERIODYCZNYCH.

Treść.

Rozdział I.

Postanowienia wstępne.

Art.

1. Warunki zaprowadzenia prenumeraty

Rozdział II.

Warunki Prenumeraty. Opłaty.

2. Zamówienia

3. Cena dostawy

4. Cena prenumeraty

5. Zmiana ceny

6. Okresy prenumeraty. Zamówienia spóźnione

7. Załatwianie prenumerat w razie wstrzymania służby

8. Przyjmowanie prenumeraty wprost przez wydawców

9. Dodatki do czasopism

Rozdział III.

Zmiany adresu. Reklamacje. Odpowiedzialność.

10. Zmiany adresu

11. Reklamacje

12. Odpowiedzialność

Rozdział IV.

Rachunkowość.

13. Przyznanie opłat

14. Rachunki

Rozdział V.

Różne postanowienia.

15. Stosowanie ogólnych postanowień Konwencji

16. Uchwalanie wniosków w przerwach między Zjazdami.

Postanowienia końcowe.

17. Wejście w życie i czas trwania Porozumienia

POROZUMIENIE O PRENUMERACIE CZASOPISM I WYDAWNICTW PERIODYCZNYCH,

które zawarły.

Albania, Niemcy, Królestwo Arabii Saudyjskiej, Republika Argentyna, Belgia, Boliwia, Bułgaria, Chili, Republika Kolumbia, Republika Kuba, Dania, Republika San Domingo, Egipt, Hiszpania, Zespół Kolonij hiszpańskich, Estonia, Finlandia, Francja, Alger, Grecja, Republika Haiti, Republika Honduras, Węgry, Włochy, Zespół Kolonij i posiadłości włoskich oprócz Wschodniej Afryki włoskiej, Wschodnia Afryka włoska, Republika Liberia, Luksemburg, Maroko (z wyjątkiem strefy hiszpańskiej), Maroko (strefa hiszpańska), Norwegia, Paragwaj, Holandia, Polska, Portugalia, Kolonie portugalskie Zachodnio-Afrykańskie, Kolonie portugalskie Wschodnio-Afrykańskie, w Azji i Oceanii, Rumunia, Republika San Marino, Syjam, Szwecja, Związek Szwajcarski, Czechosłowacja, Tunis, Turcja, Republika Wschodniego Urugwaju, Państwo Miasto Watykan, Stany Zjednoczone Wenezueli, Yemen i Królestwo Jugosławii.

Podpisani Pełnomocnicy Rządów Krajów powyżej wymienionych, na mocy artykułu 3 Światowej Konwencji Pocztowej, uchwalonej w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku, za wspólną zgodą i z zastrzeżeniem ratyfikacji zawarli Porozumienie następujące:

ROZDZIAŁ I.

POSTANOWIENIE WSTĘPNE.

Artykuł  1.

Warunki zaprowadzenia prenumeraty.

Postanowienia niniejszego Porozumienia normują wymianę czasopism za pośrednictwem poczty między umawiającymi się Krajami, których Zarządy porozumieją się co do wykonywania tej gałęzi służby.

Pod względem prenumeraty wydawnictwa periodyczne traktuje się na równi z czasopismami.

ROZDZIAŁ  II.

WARUNKI PRENUMERATY. OPŁATY.

Artykuł  2.

Zamówienia.

Urzędy pocztowe każdego kraju przyjmują od publiczności zamówienia na czasopisma, wydawane w różnych krajach, uczestniczących w Porozumieniu, których wydawcy chcą korzystać z pośrednictwa poczty przy prenumeracie w obrocie zagranicznym.

Przyjmują one również zamówienia na czasopisma wydawane we wszystkich innych krajach, jeżeli poszczególne Zarządy mogą takie Czasopisma dostarczać.

Stosownie do postanowień artykułu 46 Konwencji, każdy kraj może wyłączyć od prenumeraty czasopisma, których transport lub doręczanie wewnątrz jego kraju jest niedozwolone.

Artykuł  3.

Cena dostawy.

Każdy Zarząd ustala ceny dostarczanych innym Zarządom czasopism własnych oraz, w danym razie, czasopism innych krajów.

Ceny te nie mogą być wyższe od cen, jakie opłacają prenumeratorzy w kraju; do cen tych dolicza się, w razie potrzeby, należności tranzytowe, jakie Zarząd kraju nadania winien wypłacić Zarządom pośredniczącym w myśl postanowień Konwencji. Przy oznaczaniu ceny dostawy należności tranzytowe oblicza się ryczałtowo z góry zależnie od tego, jak często dane czasopismo wychodzi i jaka jest jego przeciętna waga.

Artykuł 4.

Cena prenumeraty.

1. Zarząd kraju przyjmującego prenumeratę przelicza cenę dostawy na własną walutę. Jeżeli Zarządy przystąpiły do Porozumienia o przekazach, dokonują przeliczenia według kursów, stosowanych przy przekazach pocztowych, chyba że porozumiały się co do przeliczania według kursu przeciętnego.

2. Zarząd pocztowy kraju, przyjmującego prenumeratę, określa cenę, którą ma się pobierać od prenumeratorów doliczając do ceny dostawy także wynagrodzenie, należność komisową lub za doręczenie do domu, jakie uzna za stosowne, byleby te dodatki nie przewyższały opłat, pobieranych za prenumeratę wewnętrzną. Poza tym dolicza się jeszcze opłatę stemplową, jaka byłaby wymagana ustawodawstwem danego kraju.

Prenumeratę pobiera się przy zamówieniu za cały okres, na który czasopismo zostało zaprenumerowane.

Artykuł  5.

Zmiana ceny.

1. O zmianach ceny prenumeraty należy powiadamiać Zarząd centralny kraju przeznaczenia lub specjalnie w tym celu wyznaczony urząd, najpóźniej na miesiąc przed terminem, od którego będą obowiązywać. Należy je stosować do prenumerat zgłaszanych na ten okres.

2. Zmiany ceny prenumeraty zgłoszone później aniżeli miesiąc przed rozpoczęciem okresu, którego dotyczą, należy stosować do prenumerat, które mogą być zgłaszane na okresy roczny i półroczny, począwszy od kwartału, którego początek poprzedzony jest co najmniej na miesiąc, zawiadomieniem.

3. Zmian wymienionych w paragrafach poprzednich nie można stosować do prenumerat bieżących w chwili zawiadomienia o nowych cenach.

Artykuł  6.

Okresy prenumeraty. Zamówienia spóźnione.

1. Prenumerata może być zgłaszana tylko na okresy: roczny, półroczny lub kwartalny.

Dopuszczalne są wyjątki od tej zasady, co do czasopism, wychodzących z przerwami lub okazyjnie, które można zaprenumerować na okres ustalony, nie przestrzegając wyżej podanych okresów.

2. Zarządy mogą porozumieć się co do dopuszczenia, po rozpoczęciu normalnych okresów prenumeraty, również zamówień na pozostałe kwartały, jeżeli chodzi o roczny lub półroczny okres prenumeraty, i na pozostałe miesiące, jeżeli chodzi o kwartalny okres prenumeraty.

W tym ostatnim przypadku Zarządy mogą porozumieć się co do dopuszczenia zamówień również na którykolwiek z pozostałych miesięcy kwartału.

3. Prenumeratorzy, którzy nie zgłosili zamówień w czasie właściwym, nie mają prawa do numerów wydanych od początku okresu prenumeraty.

Artykuł  7.

Załatwianie prenumerat w razie wstrzymania służby.

Jeżeli jakikolwiek kraj przestaje uczestniczyć w Porozumieniu prenumeraty winny być, aż do wygaśnięcia ich terminu, załatwiane na zasadach przewidzianych Porozumieniem.

Artykuł 8.

Przyjmowanie prenumeraty wprost przez wydawców.

Zarządy mogą, za wspólną zgodą, upoważnić wydawców do przyjmowania ze swej strony prenumerat i do komunikowania adresów prenumeratorów wprost urzędowi pocztowemu w miejscu wydania. Postępowanie to dozwolone jest tylko za zgodą prenumeratora.

W tym przypadku wydawca pobiera cenę prenumeraty oraz wpłaca Zarządowi kraju wydawania czasopisma, dla przeprowadzenia podziału należności przypadające Zarządom zainteresowanym.

Zmiany należności mogą być stosowane dopiero począwszy od kwartału następującego po kwartale, w ciągu którego są zgłaszane Zarządom centralnym krajów zainteresowanych lub urzędom specjalnie w tym celu wyznaczonym. Zgłoszenia te należy wysyłać najpóźniej na miesiąc przed datą początkową wprowadzenia w życie nowych należności. Te ostatnie nie mogą być stosowane do prenumerat rozpoczętych przed tą datą.

Artykuł  9.

Dodatki do czasopism.

Cenniki, prospekty, reklamy itp., dołączane do czasopisma, nie stanowiąc jednak jego stałej części składowej, podlegają opłacie od druków; opłata ta może być, według uznania Zarządu kraju nadania, uiszczona gotówką lub uwidoczniona bądź na opasce lub kopercie, bądź na samym druku, za pomocą któregokolwiek ze sposobów opłacania przewidzianych przez Konwencję.

ROZDZIAŁ  III.

ZMIANY ADRESU. REKLAMACJE. ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

Artykuł  10.

Zmiany adresu.

Prenumeratorzy, w razie zmiany miejsca zamieszkania, mogą żądać na okres nie przekraczający terminu prenumeraty, aby czasopismo było wprost przesyłane według nowego adresu, czy to wewnątrz kraju pierwotnego miejsca przeznaczenia, czy też do innego kraju, uczestniczącego w Porozumieniu, nie wyłączając kraju wydawania czasopisma, czy też do kraju nieuczestniczącego w Porozumieniu.

Z tego tytułu Zarząd pierwotnego miejsca przeznaczenia pobiera od prenumeratora za każdy miesiąc lub część miesiąca, licząc od dnia do dnia, począwszy od dnia zmiany adresu, opłatę specjalną w wysokości 20 centymów na miesiąc za czasopisma, wydawane raz na tydzień lub w odstępach dłuższych i w wysokości 40 centymów za czasopisma, wydawane częściej niż raz na tydzień.

W razie przyjęcia prenumeraty wprost przez wydawcę, może on również żądać przesłania czasopisma według nowego adresu prenumeratora. Opłatę wówczas uiszcza wydawca.

Zarządy mogą pobierać ryczałtową opłatę za cały czas prenumeraty, pod warunkiem jednak, że opłata ta nie przekroczy kwoty 50 centymów w przypadku pierwszym, przewidzianym w ustępie poprzednim i w wysokości jednego franka w przypadku drugim.

Powyższe postanowienia dotyczą również czasopisma, czy też do kraju nie uczestniczącego w razie przeniesienia prenumeraty na inny kraj.

Jednakże w podobnym przypadku Zarząd Kraju wydawania czasopisma może ustalić dowolnie opłaty, jakie będzie pobierał z tytułu takiego przeniesienia.

Artykuł 11.

Reklamacje.

Zarządy obowiązane są wdrażać bezpłatne dochodzenia z powodu wszelkich uzasadnionych reklamacyj, dotyczących opóźnień lub innych nieprawidłowości przy wykonywaniu prenumeraty.

Artykuł  12.

Odpowiedzialność.

Zarządy nie ponoszą odpowiedzialności co do wypełnienia zobowiązań, ciążących na wydawcach. Zarządy nie mają obowiązku zwrotu wypłat w razie zaprzestania lub czasowego zawieszenia wydawnictwa podczas okresu prenumeraty.

ROZDZIAŁ  IV.

RACHUNKOWOŚĆ.

Artykuł  13.

Przyznanie opłat.

Poza wyjątkiem, przewidzianym w artykule 8, każdy Zarząd zachowuje dla siebie w całości opłaty i należności pobrane.

Artykuł 14.

Rachunki.

1. Rachunki na dostarczone i zamówione czasopisma wystawia się kwartalnie, rachunki te wyrównywa Zarząd-dłużnik, w terminie określonym w Regulaminie w obiegowej walucie kraju-wierzyciela. Jeżeli nie zawarto odmiennego porozumienia, wierzytelność mniejszą przelicza się według artykułu 30 Porozumienia o przekazach pocztowych, na walutę wierzytelności większej.

2. W braku porozumienia odmiennego, saldo wyrównywa się za pomocą przekazu pocztowego. Przekazy wystawiane w tym celu, są wolne od opłat i mogą przekraczać kwotę najwyższą, określoną wyżej wspomnianym Porozumieniem.

3. Saldo, niewyrównane w czasie właściwym, podlega oprocentowaniu w wysokości 5% rocznie na korzyść Zarządu-wierzyciela.

ROZDZIAŁ  V.

RÓŻNE POSTANOWIENIA.

Artykuł  15.

Stosowanie ogólnych postanowień Konwencji.

Postanowienia ogólne, zawarte w Części I i II Konwencji, należy stosować do Porozumienia niniejszego z wyjątkiem artykułu 7. Dotyczy to również Postanowień rozdziału I, Postanowień dotyczących przewozu przesyłek listowych drogą powietrzną.

Artykuł 16.

Uchwalanie wniosków w przerwach między Zjazdami.

W celu uzyskania mocy obowiązującej wnioski zgłaszane w przerwach między Zjazdami (artykuł 19 i 20 Konwencji) winny uzyskać:

a) jednomyślność - jeżeli chodzi o przyjęcie nowych postanowień artykułów 1 do 7, 9, 11 do 14, 16 i 17 niniejszego Porozumienia, jak również 101 do 105 i 115 Regulaminu;

b) dwie trzecie głosów - jeżeli chodzi o zmianę postanowień artykułów 106, 108, 109, 112 i 113 Regulaminu;

c) zwykłą większość głosów - jeżeli chodzi o zmianę pozostałych artykułów Porozumienia i Regulaminu, lub wykładnię postanowień niniejszego Porozumienia i Regulaminu z wyjątkiem rozbieżności zdań, podlegającej arbitrażowi, zgodnie z artykułem 11 Konwencji.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  17.

Wejście w życie i czas trwania Porozumienia.

Porozumienie niniejsze wejdzie w życie z dniem 1 lipca 1940 roku i pozostanie w mocy przez czas nie ograniczony.

Na dowód czego Pełnomocnicy Rządów wyżej wymienionych Krajów podpisali. Porozumienie w jednym egzemplarzu, który złożony zostanie w Archiwum Rządu Republiki Argentyny, a którego odpis będzie doręczony każdej Stronie.

Przekład

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O PRENUMERACIE CZASOPISM I WYDAWNICTW PERIODYCZNYCH.

Treść.

Rozdział I.

Postanowienia ogólne.

Art.

101. Urzędy wymiany

102. Spis czasopism. Czasopisma zakazane

103. Ogólny cennik czasopism

104. Okresy prenumeraty

Rozdział II.

Wykonywanie zamówień.

105. Wykaz zgłoszonych zamówień

106. Wysyłanie czasopism

107. Prenumerata czasopism nie wymienionych w spisie

108. Nieprawidłowości

109. Zawieszenie lub przerwanie wydawania

110. Prenumeraty przyjmowane wprost przez wydawców

111. Zmiany adresu

Rozdział III.

Rachunkowość.

112. Rachunki kwartalne

113. Wyrównanie. Zaliczki

Rozdział IV.

Komunikaty.

114. Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego

Postanowienia końcowe.

115. Wejście w życie i czas trwania Regulaminu

Załączniki.

Wzory druków.

AP 1 Spis czasopism

AP 2 Wykaz zamówień na prenumeratę

AP 3 Reklamacja (w razie stwierdzenia różnic przy nadejściu) pojedynczych numerów przez abonenta)

AP 4 Reklamacja czasopism (w razie żądania

AP 5 Karta dostawy

AP 6 Zestawienie

AP 7 Wypowiedzenie prenumeraty

AP 8 Zawiadomienie o niedoręczalności czasopisma

AP 9 Zmiana adresu czasopisma

AP 10 Rachunek kwartalny.

REGULAMIN WYKONAWCZY POROZUMIENIA O PRENUMERACIE CZASOPISM I WYDAWNICTW PERIODYCZNYCH.

Podpisani, w myśl artykułu 4 światowej Konwencji Pocztowej zawartej w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku, uchwalili w imieniu swoich Zarządów, za wspólną zgodą, następujące zarządzenia, mające na celu zapewnienie wykonania Porozumienia o prenumeracie czasopism i wydawnictw periodycznych.

ROZDZIAŁ  I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

Artykuł  101.

Urzędy wymiany.

Prenumerata odbywa się za pośrednictwem urzędów wymiany, które każdy Zarząd winien wyznaczyć i podać do wiadomości innym Zarządom.

Urzędy te porozumiewają się bezpośrednio między sobą we wszystkich sprawach, dotyczących prenumeraty czasopism.

Artykuł  102.

Spis czasopism. Czasopisma zakazane.

1. Zarządy podają sobie wzajemnie do wiadomości spis czasopism, które mogą być prenumerowane za ich pośrednictwem. Spis ten winien być sporządzony na druku według załączonego wzoru AP 1 i przesłany Zarządom zainteresowanym najpóźniej na miesiąc przed terminem, którego dotyczy.

O każdej późniejszej zmianie należy niezwłocznie zawiadomić.

2. Ponadto Zarządy podają sobie do wiadomości wykaz czasopism zakazanych.

Artykuł  103.

Ogólny cennik czasopism.

Każdy Zarząd sporządza na podstawie spisów, dostarczonych mu w myśl artykułu 102, cennik ogólny, podając według krajów: czasopisma, warunki prenumeraty i cenę, którą opłaca prenumerator. Ceny te, ustalone zgodnie z artykułem 4 Porozumienia, podaje się w walucie ustawowej kraju, który ogłasza cennik.

Artykuł 104.

Okresy prenumeraty.

1. Okresy prenumeraty rozpoczynają się:

roczny - od 1 stycznia;

półroczny - od 1 stycznia i 1 lipca;

kwartalny - od 1 stycznia, 1 kwietnia, 1 lipca i 1 października.

2. Jeżeli stosownie do § 6, § 2 Porozumienia, Zarządy porozumieją się co do dopuszczenia prenumeraty na pozostałą część okresu normalnego, albo też na którykolwiek z pozostałych miesięcy kwartału, spisy czasopism winny zawierać prócz ceny dostawy za cały okres, również cenę ustaloną za kwartał lub miesiąc zależnie od przypadku.

3. Zarządy zainteresowane dokładają starań, aby prenumeratorzy, którzy nie dokonali zamówienia we właściwym czasie, otrzymali na życzenie, jeżeli to jest możliwe, numery, które już wyszły.

ROZDZIAŁ  II.

WYKONANIE ZAMÓWIEŃ.

Artykuł  105.

Wykaz zgłoszonych zamówień.

1. W końcu każdego kwartału urzędy wymiany sporządzają, według załączonego wzoru AP2, wykaz otrzymanych z urzędów swego kraju zamówień na prenumeratę. Wykaz ten powinien nadejść do odnośnego zagranicznego urzędu wymiary w czasie właściwym, by urząd ten miał możność dostarczać zamówione czasopisma od chwili rozpoczęcia prenumeraty. Zarządy podają sobie do wiadomości datę, do której zamówienia prenumeraty mają nadchodzić do ich urzędów wymiany.

Zamówienia, które nadchodzą już po wysłaniu wykazu ogólnego, wciąga się do wykazów uzupełniających. Dotyczy to również zamówień, które nadeszły po zwykłych terminach odnawiania prenumeraty.

2. Wykazy te oznacza się numerami porządkowymi według serii odnawianej co kwartał. W końcu każdego wykazu podaje się zestawienie poprzednich zamówień, by w ten sposób uwidocznić odnośnie do każdego czasopisma ogólną ilość egzemplarzy, które mają być dostarczone na żądanie tego samego urzędu wymiany.

Artykuł  106.

Wysyłanie czasopism.

1. Czasopisma wysyła się bądź w. osobnych pakietach adresowanych wprost do urzędów przeznaczenia, bądź też w ogólnych pakietach do urzędów pośredniczących, zależnie od porozumienia, jakie nastąpiło między Zarządami Na pakietach ma być umieszczony napis: "Prenumerata pocztowa" (Abonnements - poste).

2. Wyjątkowo czasopisma wysyła się pod opaską z adresem prenumeratorów, jeżeli urzędy wymiany kraju przeznaczenia tego żądają. W danym razie urzędy kraju przeznaczenia podają urzędom wymiany kraju nadania nazwiska i adresy prenumeratorów.

Na opaskach również umieszcza się napis:; "Prenumerata pocztowa" (Abonnements poste). Koszty, spowodowane wysyłaniem czasopisma pod opaską, Zarząd wysyłający może zaliczyć na rachunek Zarządu przeznaczenia.

Artykuł  107.

Prenumerata czasopism, nie wymienionych w spisie.

W razie zgłoszenia prenumeraty na czasopisma nie wymienione w spisie odnośny urząd wymiany zwraca się do właściwego zagranicznego urzędu wymiany, w celu uzyskania potrzebnych wyjaśnień. Niemniej jednak podobne żądanie może być uwzględnione niezwłocznie, z zastrzeżeniem późniejszego uregulowania rachunku ze stroną zainteresowaną, która w razie potrzeby złoży kaucję.

Artykuł 108.

Nieprawidłowości.

O opóźnieniach, przerwach, o mylnym skierowaniu lub innych nieprawidłowościach, które się wyłonią przy wykonywaniu prenumeraty, należy niezwłocznie powiadomić bądź urząd wymiany, lub też urząd w miejscu wydania, bądź też Zarządy centralne, jeżeli tego zażądały.

W razie stwierdzenia przy nadejściu różnicy w ilości czasopism, przeznaczonych do doręczenia, urząd oddawczy lub urząd wymiany zawiadamia o różnicach tych, pismem według załączonego wzoru AP3, dołączając, jeżeli to jest możliwe, opaskę użytą do przesyłki. Jeżeli prenumerator żąda pojedynczych numerów, jako nie doszłych, fakt ten należy zaznaczyć na zawiadomieniu według załączonego wzoru AP4.

Reklamacje powinny być załatwiane niezwłocznie.

Artykuł  109.

Zawieszenie lub przerwanie wydawania.

W razie zawieszenia lub przerwania ze strony nakładcy wydawania czasopisma, Zarządy udzielają prenumeratorom swej pomocy, celem uzyskania, jeżeli to okaże się możliwe, zwrotu ceny prenumeraty za okres, podczas którego pismo nie było dostarczane. To samo dotyczy czasopism, które zostały zakazane.

Artykuł 110.

Prenumeraty przyjmowane wprost przez wydawców.

1. Wydawcy, którzy przyjęli prenumeratę bezpośrednio, wystawiają w podwójnym egzemplarzu dla każdego urzędu rozdzielczego karty dostawy, według załączonego wzoru AP5, na których mają być wymienione w sposób jasny i wyraźny, i w porządku alfabetycznym: nazwisko, zawód i adres prenumeratorów. Następnie przenoszą do zestawienia, według załączonego wzoru AP6, sporządzonego w podwójnym egzemplarzu podług krajów przeznaczenia i w porządku alfabetycznym, nazwy urzędów rozdzielczych, dane zawarte we wszystkich kartach dostawy dla danego czasopisma i dla tego samego okresu prenumeraty. Zestawienia te wraz z odnośnymi kartami dostawy przesyła się za pośrednictwem urzędu pocztowego w siedzibie wydawania czasopisma do urzędu wymiany kraju wydawania czasopisma. Ten ostatni urząd zatrzymuje duplikat zestawienia AP6, a oryginał tego zestawienia wraz z kartami dostawy przesyła niezwłocznie do właściwego urzędu wymiany.

Duplikaty kart dostawy, oznaczone w nagłówku odpowiednim napisem, urzędy wymiany kraju wydawania czasopisma przesyłają bez zwłoki do urzędów rozdzielczych.

2. W przypadkach uzasadnionych wydawcy mogą wypowiedzieć, przed upływem normalnego okresu przyjęte bezpośrednio prenumeraty. Winni oni wtedy przesłać do urzędu miejsca wydawania czasopisma zawiadomienie o wypowiedzeniu, sporządzone w podwójnym egzemplarzu, zestawione na karcie według załączonego wzoru AP7. Ten ostatni urząd albo urząd wymiany kraju wydawania czasopisma uzupełnia kartę i przesyła jeden egzemplarz jako przesyłkę wolną od opłaty do urzędu wymiany Zarządu przeznaczenia. Drugi egzemplarz, zaopatrzony w nagłówku napisem "Duplikat", przesyła się wprost do urzędu oddawczego. Jeżeli ten ostatni urząd stwierdzi, że żądanie wypowiedzenia dotyczy prenumeraty, o której nie był zawiadomiony, która już została wypowiedziana lub o niewykonywaniu której już powiadomiły, wtedy zwraca druk AP7 do urzędu miejsca wydawania czasopisma celem dodatkowych wyjaśnień.

Jeżeli prenumerata, przyjęta przez wydawcę, nie może być z jakiejkolwiek przyczyny wykonana, urząd oddawczy zawiadamia o tym urząd miejsca wydawania czasopisma zawiadomieniem według załączonego wzoru AP8.

W razie wypowiedzenia lub niedokonania prenumeraty, przyjętej wprost przez wydawców, należności z tytułu tej prenumeraty przypadają, zainteresowanym Zarządom za cały okres odnośnej prenumeraty,

3. Zarząd kraju wydawania czasopism może polecić swoim urzędom, by druki AP7, przedstawiane przez wydawców, były przesyłane za pośrednictwem urzędu wymiany jego kraju. Zarząd kraju przeznaczenia może również wymagać, aby druki AP7, przesyłane do jego urzędów, kierowane były przez jego urząd wymiany. Ten sam sposób postępowania może być stosowany i wymagany przy przesyłaniu druków AP8.

Artykuł  111.

Zmiany adresu.

1. Jeżeli wskutek zmiany miejsca zamieszkania prenumerator żąda, aby czasopismo zostało mu przesłane do nowego kraju, uczestniczącego lub nie uczestniczącego w Porozumieniu, lub też do innego urzędu kraju pierwotnego miejsca przeznaczenia, winien on zawsze kierować swoje żądanie do pierwotnego urzędu oddawczego, który to urząd pobiera z tego tytułu opłatę przewidzianą w artykule 10 Porozumienia.

Urząd ten zawiadamia bezpośrednio urząd miejsca wydawania czasopisma jak również urząd nowego miejsca przeznaczenia, za pomocą części A i B druku odpowiadającego załączonemu wzorowi AP9. Jeżeli czasopismo ma być skierowane do kraju nie uczestniczącego w prenumeracie czasopism, urząd pierwotnego miejsca dostawy, przesyła tylko część A wspomnianego druku do urzędu miejsca wydawania czasopisma.

Jeżeli wydawca żąda, stosownie do artykułu 10 Porozumienia, aby czasopismo kierowano do nowego miejsca przeznaczenia, urząd miejsca wydawania czasopisma zawiadamia wprost urząd pierwotnego doręczania, że czasopismo nie będzie nadchodzić przez okres zmiany. Ponadto urząd miejsca wydawania czasopisma zawiadamia bezpośrednio, za pomocą druku odpowiadającego załączonemu wzorowi AP9, zmienionego odpowiednio, urząd nowego miejsca przeznaczenia, czy kraj, któremu podlega urząd, uczestniczy w prenumeracie przyjmowanej wprost od wydawców.

2. Przesłanie czasopisma wprost do nowego urzędu przeznaczenia odbywa się staraniem urzędu miejsca wydawania pisma, pod adresem osobistym adresata, po umieszczeniu napisu: "Prenumerata pocztowa" (Abonnements-poste). Urząd oddawczy pierwotnego miejsca przeznaczenia dosyła w ten sam sposób nadchodzące jeszcze numery po wysłaniu druku AP9.

W obrocie między krajami, które podpisały Porozumienie, i które porozumiały się co do tego, czasopisma, które mają być kierowane do nowego miejsca przeznaczenia, mogą być przesyłane zamiast pod opaską w osobnych pakietach adresowanych do urzędów nowego miejsca dostawy.

3. Po upływie terminu zmiany adresu, przewidzianego przez prenumeratora, urząd miejsca wydawania podejmuje na nowo dostawą czasopisma do pierwotnego miejsca dostawy.

ROZDZIAŁ  III.

RACHUNKOWOŚĆ.

Artykuł  112.

Rachunki kwartalne.

1. Z chwilą, kiedy prenumeraty kwartalne można uważać za zamknięte, a najpóźniej w dniu 20-tym drugiego miesiąca kwartału, każdy urząd wymiany, jeżeli nie zawarto porozumienia odmiennego, sporządza dla odnośnego urzędu wymiany rachunek szczegółowy, według załączonego wzoru AP10, do którego dołącza się na żądanie tego urzędu wykazy zgłoszonych zamówień. Na rachunku tym wpisuje się w porządku alfabetycznym i według okresów prenumeraty, zaczynając od okresu najkrótszego, wszystkie czasopisma, dostarczane temu urzędowi od dnia sporządzenia poprzedniego rachunku. W razie potrzeby, w ciągu trzeciego miesiąca kwartału może być sporządzony rachunek uzupełniający.

Prenumeraty, zgłoszone po wystawieniu rachunku szczegółowego, a w danym razie, rachunku uzupełniającego, wpisuje się do rachunku za następny kwartał.

2. Kwoty należne za dostarczanie prenumeratorom pojedynczych numerów czasopisma, jeżeli nie nastąpiło porozumienie odmienne, wciąga się, celem wyrównania do rachunków kwartalnych. To samo dotyczy należności przypadających z tytułu prenumerat przyjmowanych wprost przez wydawców.

Artykuł  113.

Wyrównanie. Zaliczki.

1. Rachunki, wystawione przez obie strony, podlegają rozpatrzeniu i wyrównaniu przed upływem pierwszego miesiąca, następującego po upływie kwartału, którego dotyczą. Termin ten przedłuża się o cztery miesiące dla krajów odległych.

Jeżeli obydwa Zarządy nie zgadzają się co do kwoty, która ma być wypłacona, jedynie wyrównanie zakwestionowanej części może być odroczone. Natomiast, co się tyczy tej części, Zarząd-dłużny obowiązany jest zawiadomić Zarząd-wierzyciela o przyczynach zakwestionowania najpóźniej w terminie przewidzianym w ustępie poprzednim.

2. W razie potrzeby można żądać zaliczek miesięcznych.

ROZDZIAŁ  IV.

KOMUNIKATY.

Artykuł  114.

Komunikaty przesyłane do Biura międzynarodowego.

1. Zarządy winny podać sobie wzajemnie do wiadomości za pośrednictwem Biura międzynarodowego, przynajmniej na trzy miesiące przed wprowadzeniem w życie Porozumienia:

a) spis krajów, w obrocie z którymi wprowadziły prenumeratę czasopism na podstawie Porozumienia;

b) spis krajów, nie wykonujących Porozumienia, lecz których czasopisma mogą być dostarczane za ich pośrednictwem;

c) wysokość opłat, doliczanych do ceny dostawy; i wysokość opłaty za zmianę adresu jaką pobierają;

d) wskazówkę, czy dopuszczają prenumeraty przyjmowane wprost przez wydawców;

e) nazwy ich urzędów wymiany i krajów, dla których pośredniczą;

f) wyciąg z ustaw i przepisów wewnętrznych, stosowanych przy wykonywaniu prenumeraty czasopism.

2. Wszelkie późniejsze zmiany należy podawać niezwłocznie do wiadomości.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  115.

Wejście w życie i czas trwania Regulaminu.

Regulamin niniejszy będzie stosowany od dnia wejścia w życie Porozumienia o prenumeracie czasopism i wydawnictw periodycznych.

Będzie on obowiązywał przez ten sam przeciąg czasu co i to Porozumienie, jeżeli na podstawie ogólnego porozumienia zainteresowanych Zarządów nie zostanie odnowiony.

Sporządzono w Buenos Aires, dnia 23 maja 1939 roku.

Załącznik 

WZORY DRUKÓW

grafika