Umarzanie pożyczek na odbudowę.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1927.48.436

Akt utracił moc
Wersja od: 1 czerwca 1927 r.

ROZPORZĄDZENIE № 3
MINISTRÓW ROBÓT PUBLICZNYCH I SKARBU
z dnia 20 maja 1927 r.
w porozumieniu z Ministrami Spraw Wewnętrznych i Sprawiedliwości w sprawie umarzania pożyczek na odbudowę.

Na podstawie art. 17 ustawy z dnia 6 maja 1924 r. o pomocy państwowej na odbudową budynków zniszczonych lub uszkodzonych wskutek działań wojennych (Dz. U. R. P. № 49, poz. 492) zarządza się co następuje:
Przy ustalaniu wysokości umorzenia pożyczki na odbudowę poszkodowanym, wymienionym w art. 3 i 8 powołanej wyżej ustawy, bierze się za podstawę całkowitą sumę udzielonej pożyczki.
Warunkiem całkowitego lub częściowego umorzenia pożyczki jest dokonanie odbudowy co najmniej w rozmiarach umożliwionych przyznaniem pożyczki w określonym terminie.
Umorzenie pożyczki zależne jest nadto od:
a)
stanu majątkowego poszkodowanego,
b)
jego możności zarobkowania,
c)
wysokości przypuszczalnych jego dochodów,
d)
wpływu, jaki może wywrzeć uiszczenie pozostałych rat na egzystencją gospodarczą dłużnika.
Umorzenie pożyczki, udzielonej instytucji o charakterze użyteczności publicznej, zależne jest od stanu majątkowego samej instytucji, jak również od stanu majątkowego osób lub zrzeszeń w istnieniu danej instytucji zainteresowanych, względnie ją utrzymujących i odpowiedzialnych za spłatę pożyczki.
Ostatecznie ustalona do umorzenia suma będzie zmniejszona o wartość pieniężną zapomogi, udzielonej poprzednio poszkodowanemu w gotówce lub w naturze na cele odbudowy ze źródeł finansowych Państwa Polskiego, względnie państw zaborczych, jako też ze źródeł samorządowych lub społecznych.
Uiszczone tytułem spłaty pożyczki raty kapitałowe, procenty i odsetki zwłoki, tudzież należności bankowe nie podlegają zwrotowi.
Częściowe umorzenie pożyczki nie wywiera wpływu na określone w skrypcie dłużnym terminy płatności poszczególnych rat, a tylko zmniejsza odpowiednio wysokość tychże rat.
Ubiegający się o umorzenie pożyczki-winien wnieść podanie do starosty, jako przewodniczącego pożyczkowej komisji odbudowy, w której okręgu dokonał odbudowy budynków.

Do podania winno być dołączone zaświadczenie urzędu gminnego, względnie magistratu, że odbudowa budynków, na które udzielono pożyczki, została dokonana faktycznie i celowo. W zaświadczeniu tem ma być również stwierdzone istnienie warunków, przemawiających za umorzeniem pożyczki w części lub w całości, oraz okoliczność, czy stan majątkowy petenta zmienił się na korzyść lub niekorzyść od czasu wniesienia podania o pożyczkę.

Wniesione podanie przekazuje starosta pożyczkowej komisji odbudowy, powołanej według art. 10 ustawy z dnia 6 maja 1924 r. w celu wyrażenia opinji i postawienia wniosku dla wojewódzkiej komisji odbudowy.

Skład i zakres działania wojewódzkiej komisji odbudowy określony jest w art. 11 ustawy z dnia 6 maja 1924 r.

Wnioski pożyczkowej komisji odbudowy i komisji wojewódzkiej winny cyfrowo określać sumą pieniężna, podlegającą umorzeniu.

Co do składania przysięgi, pobierania diet i kosztów podróży przez członków komisji wojewódzkiej mają analogiczne zastosowanie przepisy § 7 rozporządzenia z dnia 28 lipca 1924 r. (Dz. U. R. P. № 70, poz. 680).

Uchwały komisji wojewódzkiej zapadają większością głosów, w razie równości głosów rozstrzyga przewodniczący.

Państwowy Bank Rolny przeprowadza umorzenie pożyczki na odbudowę, zawiadamiając o tern starostwo i stronę interesowaną.

Jeżeli pożyczka była hipotecznie zabezpieczona, Państwowy Bank Rolny zarządza wykreślenie z hipoteki odnośnej kwoty pożyczki.

Państwowy Bank Rolny sporządza co pół roku sumaryczne zestawienia umorzonych pożyczek województwami i przesyła je do odnośnych województw, a z końcem każdego roku budżetowego sporządza analogiczne roczne zestawienia, które przedstawia Ministerstwom Robót Publicznych i Skarbu.
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.