Udzielanie ulg w spłacie i umarzanie składek za obowiązkowe ubezpieczenia.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1957.58.302

Akt utracił moc
Wersja od: 4 grudnia 1957 r.

ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA FINANSÓW
z dnia 22 listopada 1957 r.
w sprawie udzielania ulg w spłacie i umarzaniu składek za obowiązkowe ubezpieczenia.

Na podstawie art. 26 ust. 2 i art. 35 ust. 4 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. Nr 49, poz. 452) i art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 28 marca 1952 r. o ubezpieczeniach państwowych (Dz. U. z 1952 r. Nr 20, poz. 130 i z 1955 r. Nr 18, poz. 108) zarządza się, co następuje:
1.
Do odraczania i rozkładania na raty oraz umarzania należności z tytułu składek za obowiązkowe ubezpieczenia, przewidziane w art. 5 ustawy z dnia 28 marca 1952 r. o ubezpieczeniach państwowych (Dz. U. z 1952 r. Nr 20, poz. 130 i z 1955 r. Nr 18, poz. 108), są uprawnieni:
1)
kierownik inspektoratu powiatowego (miejskiego) Państwowego Zakładu Ubezpieczeń - do kwoty 5.000 zł,
2)
kierownik dyrekcji wojewódzkiej (m. st. Warszawy i m. Łodzi) Państwowego Zakładu Ubezpieczeń - bez względu na wysokość kwoty należności.
2.
Kierownicy inspektoratów powiatowych (miejskich) Państwowego Zakładu Ubezpieczeń mogą odraczać i rozkładać na raty należności z tytułu składek za obowiązkowe ubezpieczenia na okres nie przekraczający jednego roku. Okres ten liczy się od dnia wydania decyzji o odroczeniu lub rozłożeniu na raty należności.
1.
Kwota wymieniona w § 1 ust. 1 pkt 1 jako granica uprawnień kierowników inspektoratów powiatowych (miejskich) w zakresie odraczania, rozkładania na raty i umarzania składek obejmuje ogólną sumę należności przypadających od jednego płatnika z tytułu wszystkich rodzajów obowiązkowych ubezpieczeń oraz za wszystkie lata - z wyłączeniem odsetek lub dodatków za zwłokę.
2.
Granica uprawnień wymieniona w § 1 ust. 1 pkt 1 nie może być przekraczana wskutek wydawania decyzji obejmujących każdorazowo tylko część ogólnej sumy należności.
Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.