Tymczasowe ustalenie wysokości świadczeń rentowych w ubezpieczeniu społecznym.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1946.26.172

Akt utracił moc

Wersja od: 1 października 1946 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA PRACY I OPIEKI SPOŁECZNEJ

z dnia 13 czerwca 1946 r.

o tymczasowym ustaleniu wysokości świadczeń rentowych w ubezpieczeniu społecznym.

Na podstawie art. 4, 7 ust. 2 i 11 dekretu z dnia 8 stycznia 1946 r. o zmianie i uzupełnieniu ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. R. P. Nr 4, poz. 28) zarządzam, co następuje:

§ 1. Do czasu unormowania stosunków gospodarczych ustala się w sposób jednolity dla poszczególnych kategoryj uprawnionych wysokość świadczeń rentowych:

a) z ubezpieczenia emerytalnego robotników, unormowanego w ustawie z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznym, z uwzględnieniem świadczeń, wskazanych w art. 301, 302, 303, 304 ust. 3 i 311 ust. 2 tej ustawy, oraz świadczeń przyznanych na podstawie przepisów dzielnicowych i okupacyjnych, które obowiązywały na obszarze górnośląskiej części województwa śląskiego;

b) z ubezpieczenia od wypadków w zatrudnieniu i chorób zawodowych, unormowanego w ustawie z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznym, z uwzględnieniem świadczeń, wskazanych w art. 300 tej ustawy;

c) z ubezpieczenia emerytalnego pracowników umysłowych, unormowanego w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1927 r. o ubezpieczeniu pracowników umysłowych z uwzględnieniem art. 160 i 161 tego rozporządzenia.

§  2.

1. Renta dla ubezpieczonego w ubezpieczeniu emerytalnym robotników wynosi 1.000 zł miesięcznie, zaś w ubezpieczeniu emerytalnym pracowników umysłowych 1.200 zł miesięcznie.

2. Pobierający rentę, który potrzebuje stałej pomocy i opieki innych osób, otrzymuje dodatek za bezradność w wysokości 50% renty, ustalonej w ust. 1.

3. Dodatek na dziecko wynosi 20% renty, ustalonej w ust. 1.

4. Ubezpieczonym, których zarobek zaliczony do ubezpieczenia emerytalnego w czasie do dnia 1 września 1939 r. wynosił przeciętnie ponad 300 zł miesięcznie, podwyższa się ustaloną w ust. 1 rentę o 50 zł za każde pełne 50 zł, o które zarobek ten przewyższał kwotę 300 zł.

5. Przy wymiarze rent na warunkach przewidzianych w art. 38-a rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1927 r. o ubezpieczeniu pracowników umysłowych, przyjmuje się jako kwotę wzrostu renty ⁵/₁₂% renty, ustalonej w ust. 1, za każdy miesiąc ubezpieczenia.

§ 3. Zaopatrzenie inwalidzkie, przewidziane w art. 302 i 303 ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznym i zaopatrzenie, przewidziane w art. 160 i 161 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1927 r. o ubezpieczeniu pracowników umysłowych, wynosi 900 zł miesięcznie.

§  4.

1. Renta z ubezpieczenia emerytalnego dla rodziny, pozostałej po zmarłym ubezpieczonym, wynosi 40% renty ubezpieczonego łącznie dla wszystkich uprawnionych do tej renty, a ponadto dla każdego uprawnionego 20% renty ubezpieczonego. W ten sam sposób ustala się wysokość zaopatrzeń wdowich i sierocych.

2. Za podstawę obliczenia renty rodziny ubezpieczonego przyjmuje się rentę ubezpieczonego bez dodatków, przewidzianych w § 2 ust. 2 i 3.

§  5.

1. Rentę dla ubezpieczonego z ubezpieczenia od wypadków w zatrudnieniu i chorób zawodowych wymierza się w zależności od stopnia utraty zdolności do zarobkowania.

2. Podstawę wymiaru renty stanowi zarobek miesięczny w wysokości 3.000 zł, a dla ubezpieczonych w wieku poniżej 18 lat do ukończenia tego wieku - 2.000 zł.

3. Dodatek na dziecko wynosi 10% podstawy wymiaru, dodatek za bezradność ¹/₃ podstawy wymiaru.

4. Renta wypadkowa dla ubezpieczonego łącznie z dodatkiem na dzieci nie może przekraczać podstawy wymiaru.

§  6.

1. Jeżeli po upływie więcej niż 2 lat od wypadku w zatrudnieniu lub zachorowania na chorobę zawodową niezdolność do zarobkowania wynosi 20% lub mniej, rentę wypadkową dla ubezpieczonego zamienia się na jednorazową odprawę w wysokości 24-miesięcznej renty.

2. Osobom, pobierającym renty w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, odprawy mogą być wypłacone najwcześniej po upływie 6 miesięcy od tego dnia.

§  7.

1. Renta powypadkowa dla rodziny, pozostałej po ubezpieczonym, wynosi łącznie dla wszystkich uprawnionych do renty 20% podstawy wymiaru, określonej w § 5 ust. 2, a ponadto dla każdego uprawnionego 10% podstawy wymiaru.

2. Renta powypadkowa dla rodziny nie może przekraczać podstawy wymiaru, określonej w § 5 ust. 2.

§  8.

1. Osoby, pobierające renty wypadkowe wskutek wypadku w zatrudnieniu lub zachorowania na chorobę zawodową, jeżeli wypadek lub zachorowanie nastąpiły po dniu 31 stycznia 1946 r., otrzymują w razie utraty co najmniej 50% zdolności do zarobkowania dodatek w wysokości połowy różnicy między rentą, wymierzoną od podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, a rentą, wymierzoną na podstawie § 5 ust. 2. Dodatek ten wypłaca się najdalej w ciągu jednego roku od dnia wygaśnięcia prawa do zasiłku chorobowego; może on być wypłacony z góry jednorazowo, jeżeli stopień utraty zdolności do zarobkowania zostanie ustalony na czas trwania prawa do tego dodatku.

2. Do wymienionego w ust. 1 dodatku mają również prawo osoby, pobierające renty powypadkowe, o ile zachodzą warunki, określone w ust. 1. Dodatek ten wypłaca się na zasadach, ustalonych w ust. 1, przy czym przewidziany tam termin roczny biegnie od dnia śmierci ubezpieczonego.

§  9.

1. Renta, ulegająca zmniejszeniu z powodu pobierania drugiej renty z ubezpieczeń społecznych, może być zmniejszona najwyżej o połowę.

2. Przy zbiegu uprawnień do dodatku za bezradność z ubezpieczenia emerytalnego i z ubezpieczenia od wypadków i chorób zawodowych wypłaca się tylko dodatek za bezradność z ubezpieczenia od wypadków i chorób zawodowych.

§ 10. 1

1. Jednorazową zapomogę pośmiertną wypłaca się w wysokości miesięcznego zarobku, podług którego zmarły był ostatnio ubezpieczony, z tym zastrzeżeniem że zapomoga ta nie może wynosić mniej niż 3.000 zł i więcej niż 15.000 zł.

2. Za podstawę wymiaru jednorazowej odprawy z ubezpieczenia emerytalnego pracowników umysłowych oraz zwrotu składek z powodu zamążpójścia wpłaconych po dniu 1 września 1939 r., przyjmuje się zarobek miesięczny w wysokości 3.000 zł. Dla zwrotu składek, wpłaconych do dnia 1 września 1939 r., stosuje się mnożnik 15-krotny.

3. Za podstawę wymiaru jednorazowej odprawy dla wdowy z powodu ponownego zamążpójścia przyjmuje się w ubezpieczeniu emerytalnym - 50% renty ubezpieczonego, zaś w ubezpieczeniu od wypadków i chorób zawodowych - 25% podstawy wymiaru, określonej w § 5 ust. 2.

§  11.

1. Przepisy niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do świadczeń periodycznych, których płatność przypada po dniu 30 czerwca 1946 r. i do świadczeń jednorazowych, które będą wypłacone po tym dniu.

2. Wypłacone przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia zaliczki na świadczenia uważa się za świadczenia, przewidziane w przepisach prawnych, wymienionych w § 1. Wysokość świadczeń periodycznych, przysługujących za okresy do dnia 1 lipca 1946 r., ustala się na podstawie zasad, stosowanych przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia z tym, że do okresów przed 1 października 1945 r. stosuje się stawki, obowiązujące od tej daty.

§ 12. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1946 r.

¹ § 10 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 9 listopada 1946 r. (Dz.U.46.64.363) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 października 1946 r.