Tymczasowa organizacja mennicy państwowej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1925.55.395

Akt utracił moc

Wersja od: 5 czerwca 1925 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 20 maja 1925 r.

o tymczasowej organizacji mennicy państwowej.

Na podstawie art. 2 i 15 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej w przedmiocie systemu monetarnego w brzmieniu ogłoszonem rozporządzeniem Ministra Skarbu z dnia 23 kwietnia 1924 r. (Dz. U. R. P. № 37, poz. 401) zarządza się co następuje:

§ 1. Przywilej Państwa wybijania monet określony w art. 2 powołanego wyżej rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej w przedmiocie systemu monetarnego wykonywa mennica państwowa.

Mennica państwowa załatwia również sprawy związane z zakupem i przeróbką metali szlachetnych na potrzeby Państwa, oraz może przyjmować zamówienia krajowe i zagraniczne na wyrób monet, metali, pieczęci, orderów i t. p.

§ 2. Siedzibą mennicy państwowej jest st. m. Warszawa.

§ 3. Mennica państwowa podlega Ministrowi Skarbu.

§ 4. Mennica państwowa używa pieczęci z napisem: Mennica Państwowa i z godłem Państwa po myśli ustawy z dnia 1 sierpnia 1919 r. (Dz. U. R. P. № 69, poz. 416).

§ 5. Mennica państwowa dzieli się na oddziały z kierownikami oddziałów na czele.

Ilość oddziałów, ich zakres działania i wewnętrzną organizację określi regulamin zatwierdzony przez Ministra Skarbu i ogłoszony w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Skarbu.

§ 6. Na czele mennicy państwowej stoi dyrektor mennicy, który jest odpowiedzialnym przed Ministrem Skarbu za działalność swoją i podległych mu funkcjonarjuszów.

Do dyrektora mennicy należy:

1) ogólne kierownictwo mennicy i zarządzanie jej majątkiem,

2) przyjmowanie, awansowanie i zwalnianie funkcjonarjuszów mennicy do VIII stopnia włącznie oraz przedstawianie Ministrowi Skarbu wniosków o przyjmowanie, mianowanie i zwalnianie funkcjonarjuszów wyższych stopni,

3) przedstawianie Ministrowi Skarbu wniosków o przyznawanie remuneracyj i zapomóg oraz przyznawanie remuneracyj i zapomóg we własnym zakresie działania określonym instrukcją dla funkcjonarjuszów mennicy,

4) podpisywanie umów i korespondencji w imieniu mennicy,

5) przygotowywanie wniosków na radę menniczą i przewodnictwo na jej posiedzeniach,

6) zorganizowanie i wykonywanie kontroli nad tokiem czynności mennicy,

7) przyjmowanie zamówień oraz dokonywanie zakupów w granicach instrukcji Ministra Skarbu,

8) sporządzanie preliminarzy budżetowych i zestawianie etatów oraz przedkładanie ich do zatwierdzenia Ministrowi Skarbu,

9) sporządzanie z końcem roku sprawozdania z czynności mennicy państwowej i przedkładanie go Ministrowi Skarbu.

§ 7. Dyrektor mennicy może powierzyć załatwianie pewnych spraw należących do jego kompetencji swemu zastępcy, którego wyznacza Minister Skarbu.

Zastępca dyrektora w razie nieobecności tegoż wchodzi w jego wszelkie prawa i obowiązki pod własną odpowiedzialnością wobec Ministra Skarbu.

§ 8. Celem opinjowania ważniejszych spraw należących do zakresu działania mennicy państwowej tworzy się przy dyrektorze mennicy radę menniczą.

W skład rady menniczej wchodzi dyrektor mennicy jako przewodniczący, jego zastępca, kierownicy oddziałów technicznych mennicy i główny buchalter oraz delegat wyznaczony przez Ministra Skarbu.

Radę menniczą zwołuje w miarę zachodzącej potrzeby dyrektor mennicy, obowiązany zaś jest zwołać ją na żądanie delegata Ministra Skarbu.

Z posiedzeń rady menniczej spisuje się do osobnej księgi protokół, który podpisują wszyscy obecni członkowie.

§ 9. Rada mennicza rozpatruje w szczególności sprawy dotyczące:

1) zakupów materjałów, surowców, maszyn i t.p., o ile dokonywanie zakupów w myśl instrukcji nie przysługuje dyrektorowi mennicy,

2) inwestycyj, oraz rozszerzenia i rozbudowy mennicy,

3) zatwierdzania umów,

4) ustalania cenników robót wykonywanych przez mennicę,

5) zatwierdzania tabeli płac robotniczych,

6) regulaminu premjowania wzmożonej produkcji,

7) dokonywania rewizji skarbców,

8) sprzedaży zbędnego lub wysortowanego mienia ruchomego,

9) spraw wniesionych przez dyrektora mennicy lub delegata Ministra Skarbu.

§ 10. Opinję rady menniczej, z którą nie zgadza się przewodniczący rady, lub przeciw której zaprotestuje delegat Ministra Skarbu, przedkłada się Ministrowi Skarbu do decyzji.

§ 11. Dyrektor mennicy jest urzędnikiem państwowym w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 1922 r. o państwowej służbie cywilnej (Dz. U. R. P. № 21, poz. 164), inni zaś funkcjonarjusze mennicy państwowej mogą być urzędnikami państwowymi lub kontraktowymi.

§ 12. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.