Część 13 - PRACA. - Traktat pokoju między mocarstwami Sprzymierzonemi i Skojarzonemi i Niemcami. Wersal. 28.06.1919 r.
Dz.U.1920.35.200
Akt utracił mocCZĘŚĆ XIII.
PRACA.
PRACA.
ORGANIZACJA PRACY.
ORGANIZACJA PRACY.
Zważywszy, że pewne warunki pracy są dla wielkiej liczby ludzi niesprawiedliwe, powodują nędzę i niedostatek, co rodzi niezadowolenie, zagrażające pokojowi i harmonji powszechnej;
Zważywszy, że polepszenie powyższych warunków jest rzeczą pilną, naprzykład, oile dotyczy unormowania godzin pracy, ustalenia maksymalnej długości roboczego dnia i tygodnia, najmu siły roboczej, walki z bezrobociem, zagwarantowania zarobku, zapewniającego warunki przyzwoitego utrzymania, ochrony pracowników na wypadek choroby wogóle lub chorób zawodowych, nieszczęśliwych wypadków, spowodowanych pracą, ochrony pracy dzieci, młodzieży i kobiet, ubezpieczenia na wypadek starości i niezdolności do pracy, ochrony interesów pracowników na wychodźctwie, uznania zasady wolności zrzeszania się, organizacji wykształcenia zawodowego i technicznego oraz innych temu podobnych środków;
Zważywszy, że nieuwzględnienie przez któryś z narodów istotnie ludzkich warunków pracy stanowi przeszkodę dla wysiłków innych narodów, pragnących polepszenia losu robotników w ich własnych krajach;
Wysokie Układające się Strony, powodowane uczuciem sprawiedliwości i ludzkości, jak również chęcią zapewnienia trwałego pokoju świata, postanowiły co następuje:
ORGANIZACJA.
ORGANIZACJA.
Zostaje utworzona stała organizacja, która ma pracować nad urzeczywistnieniem programu, wyłożonego we wstępie.
Pierwsi Członkowie Związku Narodów będą pierwszymi Członkami tej organizacji i odtąd kto będzie Członkiem Związku Narodów, będzie tem samem Członkiem pomienionej organizacji.
Organizacja stała obejmie:
1-o Konferencję ogólną przedstawicieli Członków,
2-o Międzynarodowe Biuro Pracy pod kierunkiem Rady administracyjnej, przewidzianej w artykule 393.
Konferencja ogólna przedstawicieli Członków będzie odbywała swe posiedzenia w miarę potrzeby, conajmniej jednak raz na rok. Składać się będzie z czterech przedstawicieli każdego Członka, przyczem dwuch z pośród nich będzie Delegatami Rządu, zaś dwuch innych będzie reprezentowało z jednej strony przedsiębiorców, z drugiej pracowników, obywateli każdego z Członków.
Każdy Delegat będzie mógł mieć przy sobie nie więcej niż dwuch doradców technicznych do każdej poszczególnej sprawy, objętej porządkiem dziennym posiedzenia.
Jeżeli dyskusji Konferencji ma podlegać sprawa, interesująca specjalnie kobiety, to w liczbie wyznaczonych doradców technicznych powinna być conajmniej jedna kobieta.
Członkowie zobowiązują się do wyznaczenia delegatów i nie rządowych doradców technicznych, w porozumieniu z najwybitniejszemi organizacjami zawodowemi przedsiębiorców i pracowników danego kraju, oile organizacje takie istnieją.
Doradcom technicznym wolno zabierać głos jedynie na żądanie delegata, któremu są przydani i za specjalnem pozwoleniem Przewodniczącego Konferencji; nie mogą jednak brać udziału w głosowaniu.
Delegat może w nocie piśmiennej, zwróconej do Przewodniczącego, wyznaczyć jednego z doradców technicznych na swego zastępcę, który w tym charakterze ma prawo udziału w dyskusji i głosowaniu.
Nazwiska delegatów oraz ich doradcow technicznych winny być podawane do wiadomości międzynarodowego Biura Pracy przez Rząd każdego z Członków.
Pełnomocnictwa delegatów i ich doradców technicznych będą sprawdzane przez Konferencję, która może większością ⅔ głosów delegatów obecnych odmówić przyjęcia każdego delegata lub doradcy technicznego, którego wybór uzna za niezgodny z przepisami niniejszego artykułu.
Każdy delegat będzie miał prawo głosować indywidualnie we wszystkich sprawach, nad któremi obraduje Konferencja.
W wypadku, gdyby który z Członków nie wyznaczył jednego z delegatów nie rządowych, do których ma prawo, drugi delegat nie rządowy będzie mógł brać udział w dyskusji Konferencji, ale nie będzie miał prawa głosowania.
W wypadku, jeżeli Konferencja na mocy prawa, przysługującego jej z artykułu 389, odmówi przyjęcia jednego z delegatów któregoś Członka, to postanowienia niniejszego artykułu będą stosowane w ten sposób, jak gdyby dany delegat nie został wcale wyznaczony.
Posiedzenia Konferencji odbywać się będą w siedzibie Związku Narodów, lub też w jakiem innem miejscu, wyznaczonem przez Konferencję na poprzedniem zebraniu większością ⅔ głosów delegatów obecnych.
Międzynarodowe Biuro Pracy będzie urządzone w miejscu siedziby Związku Narodów i będzie stanowiło część składową organizacji Związku.
Międzynarodowe Biuro Pracy pozostawać będzie pod kierownictwem Rady Administracyjnej, złożonej z trzydziestu dwóch osób, z których:
szesnaście | reprezentuje | Rządy |
osiem | " | pracodawców |
osiem | " | robotników. |
Z liczby szesnastu osób, reprezentujących Rządy, osiem mianowanych będzie przez członków, posiadających największe znaczenie w dziedzinie przemysłu, drugie osiem zaś będzie mianowanych przez członków, wyznaczonych w tym celu przez delegatów rządowych na konferencją po wyłączeniu z liczby delegatów wspomnianych wyżej ośmiu członków. Na szesnastu reprezentowanych członków, sześciu powinno pochodzić z Państw pozaeuropejskich. Ewentualne spory w kwestji co do osób, które mają największe znaczenie w przemyśle, zostaną rozstrzygnięte przez Radę Ligi Narodów.
Osoby, reprezentujące pracodawców i osoby, reprezentujące robotników, będą wybrane odnośnie przez delegatów pracodawców i przez delegatów robotniczych na konferencję. Dwóch przedstawicieli pracodawców i dwóch przedstawicieli robotników winni należeć do Państw pozaeuropejskich.
Skład Rady będzie odnawiany co trzy lata.
Sposób obsadzenia miejsc wakujących, wyznaczenie zastępców oraz inne kwestje tej samej natury będą mogły być regulowane przez Radę z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez konferencję.
Rada Administracyjna obierze Przewodniczącego ze swego form i ustali swój regulamin. Zbierać się będzie w terminach, która sama określi.
Specjalna sesja odbędzie się za każdym razem, gdy 12 osób, wchodzących w skład Rady wyrażą odnośne życzenie na piśmie.
Na czele międzynarodowego Biura Pracy będzie stał Dyrektor, mianowany przez Radę administracyjną, od której otrzymywać będzie instrukcje i przed którą odpowiadać będzie za prawidłowy bieg spraw Biura, oraz za wykonanie wszystkich powierzonych mu zadań.
Dyrektor lub jego zastępca, będą obecni na wszystkich zebraniach Rady administracyjnej.
Dyrektor wybierać będzie personel międzynarodowego Biura Pracy. Wybór ten powinien być dokonany z pośród osób rozmaitych narodowości z całkowitem uwzględnieniem starań o uzyskanie największej wydajności pracy. Część personelu powinny stanowić kobiety.
Do działalności międzynarodowego Biura należeć będzie zbieranie i udzielanie wszelkiego rodzaju informacji, dotyczących międzynarodowego uregulowania położenia robotników i warunków pracy, a w szczególności badanie spraw, które mają być przedłożone pod obrady Konferencji w celu zawarcia konwencji międzynarodowych, oraz przeprowadzenie wszelkich specjalnych ankiet, przez Konferencję nakazanych.
Biuro ma obowiązek przygotowania porządku dziennego posiedzeń Konferencji.
Zgodnie z warunkami niniejszej Części tego Traktatu - Biuro wykonywać będzie obowiązki, które na niem ciążą w sprawach, dotyczących sporów międzynarodowych.
Biuro będzie redagowało i ogłaszało po francusku, po angielsku i w każdym innym języku, według uznania Rady, biuletyn perjodyczny, poświęcony badaniom zagadnień, dotyczących przemysłu oraz pracy i posiadających charakter międzynarodowy.
Poza działalnością w tym artykule wyszczególnioną, do Biura należeć będzie wogóle wykonanie wszelkiej władzy i czynności, które Konferencja uzna za stosowne mu powierzyć.
Ministerja Członków, zajmujące się sprawami robotniczemi, mogą komunikować się bezpośrednio z Dyrektorem przez przedstawiciela swego Rządu w Radzie administracyjnej międzynarodowego Biura Pracy albo też, w braku powyższego reprezentanta, za pośrednictwem innego funkcjonarjusza, należycie uznanego i specjalnie w tym celu przez Rząd interesowany wyznaczonego.
Międzynarodowe Biuro Pracy może żądać współdziałania Sekretarza Związku Narodów we wszystkich sprawach, w których mu to współdziałanie może być udzielone.
Każdy z Członków opłacać będzie koszty podróży i pobytu swych delegatów i doradców technicznych, oraz swych przedstawicieli, którzy, stosownie do wypadku, biorą udział w posiedzeniach Konferencji i Rady administracyjnej.
Wszelkie inne kszty międzynarodowego Biura Pracy, posiedzeń Konferencji i Rady administracyjnej, będą zwrócone Dyrektorowi przez Sekretarza jeneralnego Związku Narodów na rachunek ogólnego budżetu Związku.
Dyrektor będzie odpowiedzialny przed jeneralnym Sekretarzem Związku Narodów za sposób zużytkowania funduszów, które mu zostaną przekazane, zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.
DZIAŁALNOŚĆ.
DZIAŁALNOŚĆ.
Rada administracyjna ustali porządek dzienny posiedzeń Konferencji po zbadaniu wszystkich propozycji, uczynionych przez Rządy poszczególnych Członków, albo przez inne organizacje, wskazane w artykule 389, co do spraw, które powinny być wniesione na porządek dzienny.
Dyrektor będzie pełnił obowiązki Sekretarza Konferencji i będzie obowiązany dostarczyć porządek dzienny każdego posiedzenia na cztery miesiące przed otwarciem posiedzenia każdemu z Członków i za ich pośrednictwem delegatom nie rządowym, jeżeli ci już zostali wyznaczeni.
Rząd każdego z Członków będzie miał prawo zakwestjonować wniesienie na porządek dzienny posiedzenia jednego lub więcej przewidzianych przedmiotów. Motywy, usprawiedliwiające to zakwestjonowanie, winny być wyjaśnione w memorjale, zwróconym do Dyrektora, który ze swojej strony powinien zakomunikować go Członkom stałej Organizacji.
Jednakże sprawy zakwestjonowane zostaną wniesione na porządek dzienny, jeżeli Konferencja tak postanowi większością dwuch trzecich głosów obecnych delegatów.
Wszelka sprawa, co do której Konferencja zadecyduje (inaczej, aniżeli to jest przewidziane w poprzednim ustępie) tą samą większością dwuch-trzecich, że powinna być rozpoznaną, będzie wniesiona na porządek dzienny następnego zebrania.
Konferencja ułoży prawidła swej działalności; wybierze swego przewodniczącego; będzie mogła wyznaczać Komisje, powierzając im przedstawienie sprawozdań we wszystkich sprawach, których zbadanie uzna za konieczne.
Wszystkie sprawy Konferencja decydować będzie prostą większością głosów obecnych na Konferencji Członków, oile większość kwalifikowana nie będzie przewidziana specjalnie przez inne artykuły niniejszej Części tego Traktatu.
Żaden wniosek nie zostanie przyjęty, jeżeli liczba oddanych głosów okaże się mniejsza od połowy liczby delegatów obecnych na posiedzeniu.
Konferencja może przyłączyć do Komisji, które tworzy, doradców technicznych z głosem doradczym, nie zaś stanowczym.
Jeżeli Konferencja wypowie się za przyjęciem propozycji, dotyczących jednego z przedmiotów porządku dziennego, to musi określić, czy propozycje te mają przyjąć formę:
a) "polecenia" rozważenia przez Członków, celem przeprowadzenia jej w postaci prawa narodowego, lub w innej; b) lub też projektu międzynarodowej Konwencji, która będzie ratyfikowana przez Członków.
W obu wypadkach do przyjęcia w ostatecznem głosowaniu Konferencji owego polecenia lub projektu Konwencji, potrzeba większości dwuch trzecich głosów delegatów obecnych.
Przygotowując polecenie lub projekt konwencji do ogólnego zastosowania, Konferencja powinna mieć wzgląd na kraje, w których klimat, niedostateczny rozwój organizacji przemysłowych i inne szczególne okoliczności czynią warunki przemysłu zasadniczo odmiennemi, oraz zaproponować zmiany, jakie uzna za niezbędne w tym celu, aby uczynić zadość właściwościom tych krajów.
Jeden egzemplarz takiego polecenia lub projektu konwencji będzie podpisany przez Prezesa oraz Dyrektora Konferencji i będzie złożony na ręce Sekretarza jeneralnego Związku Narodów. Sekretarz jeneralny zakomunikuje każdemu z Członków uwierzytelniony odpis polecenia lub projektu konwencji.
Każdy z Członków zobowiązuje się w ciągu roku od daty zamknięcia posiedzenia Konferencji (lub, gdyby wskutek wyjątkowych okoliczności, wykonanie tego w ciągu roku okazało się niemożliwem - to z chwilą, gdy ono będzie możliwe, jednak nie później, jak w ciągu osiemnastu miesięcy od daty zamknięcia posiedzenia Konferencji) przedstawić powyższe polecenie lub projekt konwencji władzy lub władzom, do których kompetencji sprawa należy, a to w celu przyobleczenia ich w ustawę albo zastosowania do nich środków innego rodzaju.
Jeżeli chodzić będzie o polecenie, Członkowie winni będą zawiadomić Sekretarza jeneralnego o przedsięwziętych środkach.
Jeżeli chodzić będzie o projekt konwencji, Członek, który otrzyma zgodę władzy lub władz kompetentnych, zakomunikuje swoją ostateczną ratyfikację konwencji Sekretarzowi jeneralnemu i przedsięweźmie środki niezbędne dla wprowadzenia w życie przepisów powyższej konwencji.
Jeżeli polecenie nie spowodowało wydania aktu prawodawczego lub innych środków, któreby pozwoliły na wprowadzenie w życie tego polecenia, albo jeżeli projekt konwencji nie uzyskał zgody ze strony władzy lub władz, do których kompetencji należy, to na Członku nie ciąży żaden inny obowiązek.
W wypadku, gdy chodzi o Państwo związkowe, którego prawo przyłączenia się do konwencji, dotyczącej pracy, jest poddane pewnym ograniczeniom, Rząd będzie miał prawo uważać projekt konwencji, do którego stosują się dane ograniczenia, za zwykłe polecenie i zastosować do niego w danym wypadku przepisy niniejszego artykułu, dotyczące poleceń.
Powyższy artykuł winien być interpretowany zgodnie z następującą zasadą:
W żadnym razie, wskutek uchwalenia przez Konferencję bądź polecenia, bądź projektu konwencji nie będzie można żądać od żadnego z Członków, aby zmniejszył ochronę, jakiej jego prawodawstwo już udzielało odnośnym pracownikom.
Wszelka w ten sposób ratyfikowana konwencja zostanie wniesiona do rejestru przez Sekretarza jeneralnego Związku Narodów. Zobowiązywać jednak będzie tylko tych Członków, którzy ją ratyfikowali.
Projekt, który przy głosowaniu ostatecznem nad jego całością nie uzyska większości dwuch trzecich głosów, oddanych przez Członków obecnych, może być przedmiotem osobnej konwencji między tymi Członkami stałej Organizacji, którzy tego zechcą.
Wszelka osobna tego rodzaju konwencja powinna być zakomunikowana przez Rządy interesowane Sekretarzowi jeneralnemu Związku Narodów, który ją wniesie do rejestru.
Każdy z Członków zobowiązuje się przedkładać międzynarodowemu Biuru Pracy roczne sprawozdanie, co do środków, jakie przedsięwziął w celu wykonania konwencji, do której przystąpił. Sprawozdania winny być zredagowane według formy, wskazanej przez Radę administracyjną i mają zawierać szczegółowe wiadomości, których Rada zażądała. Dyrektor winien przedstawić streszczenie powyższych sprawozdań na najbliższem posiedzeniu Konferencji.
Zażalenie, zgłoszone do międzynarodowego Biura Pracy przez organizacje zawodowe robotników lub przedsiębiorców z powodu, że jeden z Członków nie zapewnił w zadowalający sposób wykonania konwencji, do której był przystąpił może być przekazane przez Radę administracyjną odnośnemu Rządowi; Rząd ten może być wezwany do złożenia w tej sprawie wyjaśnień, jakie uzna za stosowne.
Jeżeli odpowiedni Rząd w terminie należytym nie złoży zadnego wyjaśnienia, lub jeżeli Rada administracyjna uzna złożone przezeń wyjaśnienie za niedostateczne, Rada będzie miała prawo opublikować zgłoszone zażalenie, oraz ewentualnie otrzymaną odpowiedź.
Każdy z Członków może zgłosić skargę do międzynarodowego Biura Pracy przeciw innemu Członkowi, który, jego zdaniem, nie zapewnia w sposób dostateczny wykonania konwencji przez obu ratyfikowanej na podstawie przepisów, zawartych w poprzednich artykułach.
Rada administracyjna może, jeżeli uzna za stosowne, jeszcze przed zwróceniem się do Komisji śledczej, według procedury poniżej podanej, skomunikować się z odpowiednim Rządem w sposób, wskazany w artykule 409.
Jeżeli Rada administracyjna nie uzna za konieczne zakomunikować skargę odpowiedniemu Rządowi, lub, jeżeli po zakomunikowaniu tej skargi nie otrzyma zadowalającej odpowiedzi w należytym terminie, to Rada będzie mogła spowodować utworzenie komisji śledczej, która zbada podniesioną sprawę i złoży w tym przedmiocie sprawozdanie.
Ta sama procedura może być zastosowana przez Radę bądź z urzędu, bądź na skutek skargi jednego z delegatów na Konferencję.
Jeżeli sprawa, wszczęta na podstawie artykułów 410 i 411, przyjdzie przed Radę administracyjną, to odpowiedni Rząd, jeśli nie ma już przedstawiciela w Radzie administracyjnej, będzie miał prawo wyznaczyć delegata dla wzięcia udziału w obradach Rady w tej sprawie. O terminie obrad odpowiedni Rząd powinien być zawiadomiony we właściwym czasie.
Komisja śledcza będzie utworzona w następujący sposób:
Każdy z Członków zobowiązuje się wyznaczyć w ciągu sześciu miesięcy od daty uprawomocnienia się niniejszego Traktatu trzy osoby kompetentne w sprawach przemysłu, z których jedna będzie reprezentowała przedsiębiorców, druga-pracowników, trzecia pozostanie niezależną od tych i tamtych.
Z wszystkich tych osób razem wziętych, zostanie utworzona lista, z której będą wybrani członkowie Komisji śledczej.
Rada administracyjna będzie miała prawo sprawdzać kwalifikacje powyższych osób i większością dwuch trzecich głosów obecnych przedstawicieli odmawiać nominacji tych osób, których kwalifikacje nie będą czyniły zadość przepisom niniejszego artykułu.
Na żądanie Rady administracyjnej Sekretarz jeneralny Związku Narodów wyznaczy do Komisji śledczej trzy osoby, wybierając po jednej z każdej z trzech kategorji listy, i jednej z tych trzech osób powierzy przewodniczenie w Komisji. Żadna z trzech w ten sposób wyznaczonych osób nie może pochodzić z wyboru Członka, bezpośrednio zainteresowanego w skardze.
W wypadku, jeżeli skarga będzie odesłana na zasadzie artykułu 411 do Komisji śledczej, to każdy z Członków, bezpośrednio w skardze zainteresowany lub też nie, obowiązuje się oddać do dyspozycji Komisji wszelkie posiadane informacje, dotyczące przedmiotu skargi.
Komisja śledcza, po gruntownem zbadaniu skargi, zredaguje raport, w którym przedstawi rezultaty dochodzenia we wszystkich punktach faktycznego stanu rzeczy, co pozwoli dokładnie ocenić znaczenie sporu, oraz sformułuje polecenie, jakie będzie uważała za właściwe, co do środków, jakie należy zastosować ażeby uczynić zadość Rządowi, który wniósł skargę, oraz co do terminu, w którym środki te powinny być przedsięwzięte.
W danym razie raport wskaże również środki represji natury gospodarcze przeciwko odpowiedniemu Rządowi, jakie Komisja uznawałaby za właściwe i których zastosowanie przez inne Rządy uważałaby za słuszne.
Sekretarz jeneralny Związku Narodów zakomunikuje raport Komisji śledcze każdemu z Rządów interesowanych w danym sporze i zajmie się jego opublikowaniem.
Każdy z Rządów interesowanych winien zawiadomić Sekretarza jeneralnego Związku Narodów w ciągu jednego miesiąca, czy zgadza się lub nie na polecenia w postanowieniach Komisji zawarte, oraz w razie, jeżeli się na nie nie godzi, czy chce poddać spór stałemu Sądowi międzynarodowej sprawiedliwości przy Związku Narodów.
W razie, jeżeli jeden z Członków w stosunku do polecenia lub projektu nie przedsięweźmie środków przewidzianych w artykule 405, wówczas każdemu innemu Członkowi przysługiwać będzie prawo zawezwania go przed stały Sąd międzynarodowej sprawiedliwości.
Decyzje stałego Sądu międzynarodowej sprawiedliwości, dotyczące skargi lub sprawy jakiejkolwiek, przedłożonej mu zgodnie z artykułami 415 lub 416, nie podlegają apelacji.
Ewentualne wnioski lub polecenia Komisji śledczej będą mogły być zatwierdzane, zmieniane, lub unieważniane przez stały Sąd międzynarodowej sprawiedliwości, który, w razie potrzeby, winien wskazać środki represji natury gospodarczej, jakie uzna za właściwe przedsięwziąć przeciwko Rządowi winnemu i których zastosowanie przez inne Rządy uzna za słuszne.
Jeżeli który z Członków nie zastosuje się w określonym czasie do poleceń, ewentualnie zawartych bądź w raporcie Komisji śledczej, bądź w orzeczeniu stałego Sądu międzynarodowej sprawiedliwości, wówczas każdy inny Członek będzie mógł zastosować przeciw niemu środki represji natury gospodarczej, które raport Komisji lub orzeczenie Sądu uzna za wskazane w danym wypadku.
Rząd, który jest winien, może w każdej chwili zawiadomić Radę administracyjną, że przedsięwziął środki konieczne, aby się zastosować do poleceń Komisji śledczej lub orzeczenia stałego Sądu międzynarodowej sprawiedliwości i może prosić Radę, aby zechciała polecić Sekretarzowi jeneralnemu Związku Narodów utworzenie Komisji śledczej w celu sprawdzenia jego oświadczeń.
W tym wypadku znajdą zastosowanie postanowienia artykułów 412, 413, 414, 415, 417 i 418 i jeżeli raport Komisji śledczej lub orzeczenie stałego Sądu międzynarodowej sprawiedliwości wypadnie pomyślnie dla oskarżonego Rządu, to inne Rządy winny natychmiast odwołać wszystkie środki natury gospodarczej, jakie zarządziły przeciw temu Państwu.
PRZEPISY OGÓLNE.
PRZEPISY OGÓLNE.
Członkowie zobowiązują się stosować konwencje, do których przystąpili zgodnie z postanowieniami niniejszej Części tego Traktatu, do tych swoich kolonji lub posiadłości oraz krajów, znajdujących się pod ich protektoratem, które nie rządzą się całkowicie samodzielnie, a to z następującemi zastrzeżeniami:
1-o że stosowanie konwencji nie stanie się niemożliwem wskutek warunków lokalnych;
2-o że zmiany potrzebne, do przystosowania konwencji do warunków lokalnych, będą do niej wprowadzone.
Każdy z Członków powinien zawiadomić międzynarodowe Biuro Pracy o decyzji, którą ma zamiar powziąć w stosunku do każdej ze swych kolonji czy posiadłości lub krajów, znajdujących się pod jego protektoratem i nie rządzących się całkowicie samodzielnie.
Poprawki do niniejszej Części tego Traktatu, przyjęte przez Konferencję większością dwuch trzecich głosów obecnych delegatów, będą mogły być wykonywane z chwilą, gdy zostaną ratyfikowane przez Państwa, których przedstawiciele tworzą Radę Związku Narodów oraz przez trzy czwarte Członków.
Wszystkie sprawy i wątpliwości, dotyczące interpretacji niniejszej Części tego Traktatu oraz konwencji, później zawartych przez Członków na podstawie wspomnianej Części, będą poddane pod rozpoznanie stałego Sądu międzynarodowej sprawiedliwości.
ZARZĄDZENIA TYMCZASOWE.
ZARZĄDZENIA TYMCZASOWE.
Pierwsze posiedzenie Konferencji odbędzie się w październiku roku 1919. Miejsce i porządek dzienny posiedzenia są ustalone w dołączonym Aneksie.
Zwołanie i urządzenie tego pierwszego posiedzenia zostaje powierzone Rządowi, wskazanemu w powyższym Aneksie. W przygotowaniu dokumentów z Rządem współdziałać będzie specjalna Komisja, której Członkowie będą wskazani w tym samym Aneksie.
Do chwili, kiedy będzie można wstawić potrzebne kredyty do budżetu Związku Narodów, koszty tego pierwszego posiedzenia oraz każdego następnego, z wyjątkiem kosztów podróży delegatów i doradców technicznych, będą rozkładane między Członków w stosunku ustalonym dla międzynarodowego Biura wszechświatowego Związku pocztowego.
Do czasu ukonstytuowania się Związku Narodów wszystkie zawiadomienia, które na zasadzie artykułów poprzednich należało zwracać do Sekretarza jeneralnego Związku, będą zachowywane przez Dyrektora międzynarodowego Biura Pracy: ten poda je do wiadomości Sekretarza jeneralnego.
Do czasu utworzenia stałego Sądu międzynarodowej sprawiedliwości spory, które na zasadzie niniejszej Części tego Traktatu powinny były być mu przedkładane, będą kierowane do Sądu, utworzonego z trzech osób, wyznaczonych przez Radę Związku Narodów.
ANEKS.
ANEKS.
Miejscem zebrania się Konferencji będzie Washington.
Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki będzie proszony o zwołanie Konferencji.
Międzynarodowy Komitet organizacyjny będzie złożony z siedmiu osób, wyznaczonych przez Rządy Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanji, Francji, Włoch, Japonji, Belgji i Szwajcarji. Komitet może, jeśli to uzna za potrzebne, zwrócić się do innych Członków o delegowanie swego przedstawiciela do składu Komitetu.
Porządek dzienny będzie następujący:
1-o Zastosowanie zasady 8-godzinnego dnia i 48-godzinnego tygodnia.
2-o Sprawy, dotyczące środków zapobiegawczych przeciwko brakowi pracy oraz środków zaradczych przeciwko jego skutkom.
3-o Praca kobiet:
a) Przed i po porodzie (łącznie ze sprawą pokrycia wydatków macierzyństwa);
b) w nocy;
c) przy zajęciach szkodliwych dla zdrowia.
4-o Praca dzieci:
a) Wiek dopuszczenia do pracy;
b) praca nocna;
c) zajęcia szkodliwe dla zdrowia.
5-o Rozszerzenie i zastosowanie Konwencji międzynarodowych, przyjętych w Bernie w 1906 r., o zakazie nocnej pracy kobiet, zatrudnionych w przemyśle, oraz o zakazie używania fosforu białego (żółtego) w przemyśle zapałkowym.
ZASADY OGÓLNE.
ZASADY OGÓLNE.
Wysokie Układające się Strony, uznając, że dobrobyt fizyczny, moralny i umysłowy pracowników zarobkujących, jest rzeczą pierwszorzędnej wagi z punktu widzenia międzynarodowego, ustanowiły dla osiągnięcia tego podniosłego celu stałą organizację, przewidzianą w Dziale I i przyłączoną do organizacji Związku Narodów.
Uznają one, że różnice klimatu, obyczajów i zwyczajów, warunków ekonomicznych i tradycji przemysłowych czynią trudnem do osiągnięcia natychmiastowe i zupełne ujednostajnienie warunków pracy. Są jednak przeświadczone, że praca nie powinna być uważana poprostu za przedmiot handlu i sądzą, że pewne metody i zasady reglamentacji warunków pracy, powinnyby postarać się zastosować wszystkie zrzeszenia przemysłowe, oile tylko pozwolą na to specjalne warunki, w jakich się one znajdują.
Z pomiędzy tych metod i zasad Wysokie Układające się Strony uważają za szczególnie ważne i pilne:
1-o powyżej wygłoszoną zasadę kierowniczą, że praca nie powinna być uważana poprostu za towar lub artykuł handlu;
2-o prawo zrzeszania się zarówno pracowników, jak i przedsiębiorców dla celów przez prawo niewzbronionych;
3-o płacenie pracownikom zarobku, zapewniającego im poziom życia przyzwoitego podług pojęć panujących w danym kraju i w danym czasie;
4-o przyjęcie ośmiogodzinnego dnia lub 48-godzinnego tygodnia roboczego, jako cel do osiągnięcia wszędzie tam, gdzie nie został on jeszcze osiągnięty;
5-o przyjęcie wypoczynku tygodniowego minimalnie 24-godzinego, który powinien przypadać na dzień niedzielny, oile tylko to jest możliwe;
6-o zniesienie pracy dzieci i zobowiązanie się, że do pracy młodzieży płci obojga zostaną wprowadzone takie udogodnienia, któreby jej pozwoliły na dalsze kształcenie się i zapewniały jej możność fizycznego rozwoju;
7-o zasadę jednakowej płacy za pracę tej samej wartości bez względu na płeć;
8-o przepisy, wydane w każdym kraju odnośnie do warunków pracy, powinny zapewnić sprawiedliwe wynagrodzenie wszystkim pracownikom prawnie w kraju zamieszkałym (résidant);
9-o każde Państwo powinno zorganizować służbę inspekcyjną, w której skład wejdą kobiety, a której zadaniem będzie pilnowanie ścisłego zastosowania praw i regulaminów, dotyczących opieki nad pracownikami.
Nie ogłaszając tych zasad i metod ani za wyczerpujące, ani za ostateczne, Wysokie Układające się Strony uważają je za nadające się całkowicie do kierowania polityką Związku Narodów; i że, jeśli będą przyjęte przez zrzeszenia przemysłowe, które są Członkami Związku Narodów oraz, jeśli zostaną przez dobrze dobrany zespół inspektorów utrzymane w praktyce w całej czystości, to rozciągną trwałe dobrodziejstwa na zarobkujących pracowników świata.