Dział 2 - PRZEPISY DOTYCZĄCE MARYNARKI. - Traktat pokoju między mocarstwami Sprzymierzonemi i Skojarzonemi i Niemcami. Wersal. 28.06.1919 r.
Dz.U.1920.35.200
Akt utracił mocDział II.
PRZEPISY DOTYCZĄCE MARYNARKI.
PRZEPISY DOTYCZĄCE MARYNARKI.
Po upływie dwóch miesięcy od uprawomocnienia się niniejszego Traktatu siły niemieckiej floty wojennej czynnej nie mają przekraczać liczby:
6 pancerników typu Deutschland lub Lothringen,
6 lekkich krążowników
12 kontrtorpedowców,
12 torpedowców,
albo równej ilości okrętów, zbudowanych dla ich zastąpienia, jak przewiduje artykuł 190.
W skład ich nie powinien wchodzić żaden statek podwodny.
Wszelkie inne statki wojenne, o ile niniejszy Traktat inaczej nie zarządzi, muszą być stawione do rezerwy, albo otrzymać przeznaczenie handlowe.
Aż do zakończenia wyławiania min, przewidzianego przez artykuł 193, Niemcy powinny utrzymywać w służbie czynnej taką ilość wyławiaczy min, jaka będzie ustalona przez Rządy Głównych Mocarstw sprzymierzonych i stowarzyszonych.
Po upływie dwóch miesięcy od uprawomocnienia się niniejszego Traktatu ogólna liczba personelu marynarki niemieckiej, łącznie z osobami, należącemi do załogi floty, do obrony wybrzeży, do stacji sygnałowych, do służby administracyjnej lub lądowej, nie powinna przekraczać liczby 15,000, razem z oficerami i personelem wszelkich stopni i oddziałów.
Ogólna liczba oficerów i "warrant oficerów" nie ma przekraczać tysiąca pięciuset.
W przeciągu dwóch miesięcy od uprawomocnienia się niniejszego Traktatu personel przekraczający tę liczbę powinien być zdemobilizowany.
Żadna formacja wojskowa na morzu czy lądzie, ani żaden oddział rezerwowy nie będą mogły być utworzone w Niemczech dla służby, stojącej w związku z marynarką, poza składem ustalonym powyżej.
Od chwili kiedy niniejszy Traktat uzyska moc obowiązującą, wszystkie nadwodne niemieckie okręty wojenne, znajdujące się poza portami niemieckiemi, przestają należeć do Niemiec, które się zrzekają wszelkich praw do tych okrętów.
Okręty, na mocy warunków Rozejmu z dn. 11 listopada 1918 r. obecnie internowane w portach Mocarstw sprzymierzonych i stowarzyszonych, są uważane jako ostatecznie oddane.
Okręty, obecnie internowane w portach neutralnych, zostaną tam oddane Rządom Głównych Mocarstw sprzymierzonych i stowarzyszonych. W tym celu Rząd niemiecki ma, z chwilą uprawomocnienia się niniejszego Traktatu, zwrócić się do Mocarstw neutralnych z odpowiednią notyfikacją,
W przeciągu dwóch miesięcy od uprawomocnienia się niniejszego Traktatu następujące niemieckie nadwodne statki wojenne będą oddane Głównym Mocarstwom sprzymierzonym i stowarzyszonym w takich portach sprzymierzonych, jakie zostaną wyznaczone przez wspomniane Mocarstwa.
Okręty te będą w stanie rozbrojenia, jak przewiduje artykuł XXIII Rozejmu z dn. 11 listopada 1918 r. Jednak cała ich artylerja powinna zostać na pokładzie.
| Oldenburg | Posen | |
| Thuringen | Westfalen | |
| Ostfriesland | Rheinland | |
| Helgoland | Nassau |
LEKKIE KRĄŻOWNIKI:
| Stettin | Stralsund | |
| Danzig | Augsbug | |
| München | Kolberg | |
| Lübeck | Stuttgart |
i prócz tego czterdzieści dwa nowoczesne kontrtorpedowce i pięćdziesiąt nowoczesnych torpedowców, które zostaną wyznaczone przez Rządy Głównych Mocarstw sprzymierzonych i stowarzyszonych.
Z chwilą uprawomocnienia się niniejszego Traktatu Rząd niemiecki przedsięweźmie pod dozorem Rządów Głównych Mocarstw sprzymierzonych i stowarzyszonych, rozbicie wszystkich niemieckich nadwodnych statków wojennych, obecnie budowanych.
Niemieckie krążowniki pomocnicze i statki posiłkowe, poniżej wymienione, zostaną rozbrojone i traktowane jako okręty handlowe.
OKRĘTY INTERNOWANE W KRAJACH NEUTRALNYCH:
| Berlin | Seidlitz | |
| Santa Fé | Yorck |
OKRĘTY W PORTACH NIEMIECKICH:
| Ammon | Fürst Bülow | |
| Answald | Gertrud | |
| Bosnia | Kigoma | |
| Cordoba | Rugia | |
| Cassel | Santa Elena | |
| Dania | Schleswig | |
| Rio Negro | Möwe | |
| Rio Pardo | Sierra Ventana | |
| Santa Cruz | Chemnitz | |
| Schwaben | Emil Georg von Strauss | |
| Solingen | Habsburg | |
| Steigerwald | Meteor | |
| Franken | Waltraute | |
| Gundomar | Scharnhorst |
Po upływie miesiąca od uprawomocnienia się niniejszego Traktatu wszystkie niemieckie łodzie podwodne, jako też statki ratownicze i doki dla łodzi podwodnych, z dokiem rurowym włącznie, powinny być oddane Głównym Mocarstwom sprzymierzonym i stowarzyszonym.
Te z łodzi podwodnych, statków i doków, które będą uznane przez wymienione Rządy za zdolne do pływania o własnej sile albo za mogące być holowanemi, będą przeprowadzone przez Rząd niemiecki do tych portów krajów sprzymierzonych, które zostały wyznaczone.
Pozostałe łodzie podwodne, jako też te, które są w trakcie budowy, zostaną całkowicie rozbite środkami Rządu niemieckiego i pod dozorem wyżej wymienionych Rządów. Rozbijanie to powinno być zakończone najpóźniej w trzy miesiące po uprawomocnieniu się niniejszego Traktatu.
Wszelkie przedmioty, maszyny i materjały, pochodzące z rozbitych niemieckich okrętów wojennych wszelkiego rodzaju-czy to ze statków nadwodnych, czy podwodnych-nie będą mogły być użyte do innych celów jak tylko do czysto przemysłowych albo handlowych.
Nie będą mogły być ani sprzedane, ani odstąpione zagranicę.
Zabrania się Niemcom budować albo nabywać jakiekolwiekbądź okręty wojenne inne, aniżeli przeznaczone do zastąpienia jednostek uzbrojonych, przewidzianych w niniejszym Traktacie (artykuł 181).
Okręty, przeznaczone do wyżej wskazanego zastąpienia, nie będą mogły przekraczać pojemności:
10,000 | tonn | dla | pancerników, |
6,000 | " | " | lekkich krążowników, |
800 | " | " | kontrtorpedowców, |
200 | " | " | torpedowców. |
Poza wypadkiem straty okrętu, jednostki różnych kategorji mogą być zastąpione dopiero po upływie:
20 | lat | dla | pancerników i krążowników, |
15 | " | " | kontrtorpedowców i torpedowców. |
licząc od chwili spuszczenia statku na wodę.
Budowa i nabywanie wszelkich statków podwodnych, nawet handlowych będą w Niemczech zabronione.
Uzbrojone statki floty niemieckiej będą miały bądź na pokładzie, bądź w rezerwie tylko taką ilość broni, amunicji i materjału wojennego, jaka będzie ustalona przez Główne Mocarstwa sprzymierzone i stowarzyszone.
W przeciągu miesiąca po ustaleniu wyżej wspomnianych ilości-broń, amunicja i materjał wojenny wszelkiego rodzaju, włączając w to miny i torpedy, które obecnie się znajdują w ręku Rządu niemieckiego a które przewyższają wyznaczoną ilość, zostaną oddane Rządom wymienionych Mocarstw w miejscach, które one wyznaczą. Wszystko to będzie zniszczone lub doprowadzone do stanu niezdatności do użytku.
Wszystkie inne zapasy, składy czy rezerwy broni, amunicji albo wojennego materjału morskiego wszelkiego rodzaju są wzbronione.
Fabrykacja na terytorjum niemieckiem i wywóz tych artykułów do krajów zagranicznych będą zakazane.
Po uprawomocnieniu się niniejszego Traktatu Niemcy przystąpią bezzwłocznie do wyławiania min w strefach następujących Morza Niemieckiego, położonych na wschód 4° 00' długości wschodniej od Greenwich:
1° pomiędzy 53° 00' i 59° 00' szerokości Północnej;
2° na północ od 60° 30' szerokości Północnej
Niemcy mają zachowywać te strefy wolne od min.
Niemcy mają również wyławiać miny i zachowywać wolne od nich te strefy morza Bałtyckiego, które zostaną później wskazane przez Rządy Głównych Mocarstw sprzymierzonych i stowarzyszonych.
Personel marynarki niemieckiej będzie rekrutowany wyłącznie w drodze zaciągu ochotników, przyjmowanych conajmniej na czas dwudziestu pięciu lat ciągłej służby dla oficerów i "warrant oficerów" i dwunastu lat ciągłej służby dla podoficerów i marynarzy.
Liczba zaciągniętych dla zastąpienia personelu, zwolnionego dla jakichkolwiek bądź przyczyn przed upływem terminu służby, nie powinna przewyższać pięciu procent rocznie ogólnej liczby, przewidzianej w niniejszym Dziale (artykuł 183).
Personel, który opuścił służbę w marynarce wojennej, nie powinien odbywać żadnego rodzaju nauki wojskowej i nie powinien nanowo wstępować do służby w marynarce ani w wojsku lądowem.
Oficerowie, należący do niemieckiej marynarki wojennej, nie zdemobilizowani, muszą się zobowiązać służyć nadal do czterdziestu pięciu lat życia, oile nie zostaną zwolnieni ze służby dla słusznej przyczyny.
Żaden oficer ani marynarz niemieckiej marynarki handlowej nie powinien otrzymywać jakiegokolwiek wyszkolenia wojskowego.
Celem zabezpieczenia wszystkim narodom zupełnej wolności dostępu na Morze Bałtyckie w strefie, zawartej między szerokościami Północnemi 55° 27' i 54° 00', oraz długościami 9° 00' i 16° 00' na wschód od południka Greenwich, Niemcom nie wolno będzie wznosić żadnej fortyfikacji ani ustawiać żadnych dział, któreby panowały nad drogami morskiemi pomiędzy morzem Niemieckiem a Baltyckiem. Fortyfikacje, istniejące obecnie w tej strefie, mają być zniesione i armaty usunięte pod dozorem Mocarstw sprzymierzonych, w przeciągu czasu przez nich określonego.
Rząd niemiecki powinien oddać do dyspozycji Rządów Głównych Mocarstw sprzymierzonych i stowarzyszonych wszelkie i zupełne wiadomości hydrograficzne, będące obecnie w jego posiadaniu a tyczące się wodnych dróg dojścia pomiędzy Morzem Baltyckiem a Morzem Niemieckiem.
Wszystkie warownie, fortyfikacje i umocnione pozycje morskie, nie wymienione w Dziale XIII (Helgoland) Części III (Przepisy polityczne europejskie) i w artykule 195, a które znajdują się albo w odległości mniejszej niż pięćdziesiąt kilometrów od wybrzeża niemieckiego, albo leżą na niemieckich wyspach przybrzeżnych, będą uważane za służące do celów obrony i mogą pozostać w stanie obecnym.
Żadna nowa fortyfikacja nie powinna być wzniesiona w tej strefie. Uzbrojenie tych warowni nie powinno nigdy przewyższać, co do ilości i kalibru dział, uzbrojenia istniejącego w chwili uprawomocnienia się niniejszego Traktatu. Rząd niemiecki doniesie niezwłocznie o jego składzie wszystkim Rządom europejskim.
Po upływie dwóch miesięcy po uprawomocnieniu się niniejszego Traktatu zapasy amunicji dla tych dział będą równomiernie zmniejszone i utrzymywane w ilości conajwyżej 1500 pocisków na działo wagomiaru 10,5 centymetrów i niżej, a pięciuset pocisków na działo cięższego kalibru.
W przeciągu trzech miesięcy po uprawomocnieniu się niniejszego Traktatu, niemieckie stacje telegrafu bez drutu o wielkiej sile w Nauen, Hanowerze i Berlinie, nie będą używane, bez zezwolenia Rządów Głównych Mocarstw sprzymierzonych i stowarzyszonych, do przesyłania wiadomości w sprawach marynarki oraz wojskowych lub politycznych, tyczących się Niemiec albo Mocarstw, które były w przymierzu z Niemcami podczas wojny. Stacje te będą mogły przesyłać depesze handlowe, ale jedynie pod dozorem powyższych Rządów, które wyznaczą odpowiednią długość fali.
W tym samym przeciągu czasu Niemcy nie powinny budować żadnych stacji telegrafu bez drutu o wielkiej sile, ani na swojem własnem terytorjum, ani na Austryjackiem Węgierskiem, Bułgarskiem lub Tureckiem.