Taryfa wynagrodzenia świadków w sprawach karnych na obszarze mocy obowiązującej austrjackiej ustawy o postępowaniu karnem z 1873 r.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.106.963

Akt utracił moc

Wersja od: 24 kwietnia 1926 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI W POROZUMIENIU Z. MINISTREM SKARBU

z dnia 22 października 1924 r.

o taryfie wynagrodzenia świadków w sprawach karnych na obszarze mocy obowiązującej austriackiej ustawy o postępowaniu karnem z 1873 r.

Na zasadzie § 383 austr. ustawy o postępowaniu karnem w brzmieniu ustawy z dnia 16 lipca 1920 r. (Dz. U. R. P. № 67 poz. 453) zarządza się co następuje:

§ 1. Świadkowi należy się zwrot kosztów koniecznych, wywołanych podróżą do miejsca przesłuchania, pobytem także i podróżą powrotną.

§ 2. Koszta podróży wymierzane będą według przepisów §§ 3-7 i 9 roz. austr. Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 września 1897 r. (Dz. P. P. P. № 221) i według § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 sierpnia 1920 r. (Dz. U. R. P. № 75 poz. 515).

§ 3. Koszta pobytu składają się z wydatków na wyżywienie i nocleg. Stosownie do miejscowych stosunków, wyżywne wynosi 50 gr. - 3 zł., a noclegowe 1 zł. - 4 zł.

Wyżywne obejmuje zwrot koniecznych wydatków na obiad, noclegowe zaś zwrot koniecznych wydatków na wieczerzę, nocleg i śniadanie.

Świadkowi, przesłuchanemu w miejscu jego zamieszkania lub pobytu, nie należy się ani wyżywne ani noclegowe.

§ 4. Świadek może żądać odszkodowania za stratę; czasu tylko wtedy, gdy ta strata przyprawiła go o dotkliwy uszczerbek w codziennym zarobku.

§ 5. Wprowadza się następującą taryfę wynagrodzenia świadków za stratę czasu przez jeden dzień:

№ grupy	GRUPA ZAROBKOWA	Dla świadków zamieszkałych w siedzibach sądów okręgowych	Dla świadków zamieszkałych w innych miejscowościach
		zł.	zł.
I.	Robotnicy bez wykształcenia przygotowawczego, przemysłowego lub zawodowego, żyjący z zarobku dziennego od sztuki lub tygodniowego, wyrobnicy, posługacze publiczni, sługi, stróże leśni i polowi, o ile nie są sługami rządowymi, gospodarze wiejscy, posiadający małe grunta i zmuszeni zarabiać pobocznie na swe utrzymanie lub utrzymujący się z tego, co sobie wymówili przy odstąpieniu gruntu	0.50-1.50	0.50-1
II.	Robotnicy w przedsiębiorstwach górniczych i robotnicy z wykształceniem przygotowawczem, przemysłowem lub zawodowem, żyjący z zarobku dziennego od sztuki lub tygodniowego	1 -2	1 -2
III.	Rękodzielnicy i drobni przemysłowcy, którzy sami są czynni w swoim przemyśle, obnoścy, ajenci, komisanci podróżujący, którzy pobierają pro-wizie. subiekci handlowi i osoby, których zarobek dochodzi podobnych granic
IV.	Właściciele i dzierżawcy gospodarstw wiejskich, z których intrata zapewnia im całkowite utrzymanie, o ile nie tytko kierują gospodarstwem rolnem i nadzorują je, lecz zmuszeni są sami także pracować w tem gospodarstwie i którzy wykażą, że przez stratę, czasu ponoszą w swojem zarobkowaniu dotkliwy uszczerbek	1 -3	1 -3
V.	Nauczyciele prywatni, osoby z wykształceniem uniwersyteckiem lub podobnym zawodem, inni świadkowie nie należący do grupy I - IV, którzy wykażą, że przez stratą czasu ponoszą w swoim zarobku dotkliwy uszczerbek	2 -8	2 -5

§ 6. Przy stosowaniu taryfy należy zazwyczaj wymierzać wynagrodzenie według unormowanych kwot minimalnych; wolno jednak uwzględniać warunki bytu i zarobkowania poszczególnych do tej samej grupy należących osób i w miarę tego przyznawać im wynagrodzenie wyższe niż kwoty minimalne.

Pozatem można przyznawać kwoty niższe od kwot minimalnych, jeżeli ze względu na stosunki miejscowe i osobę świadka minimalna kwota wynagrodzenia taryfowego byłaby widocznie zbyt wysoką.

§ 7. Oskarżyciel prywatny nie ma prawa żądać przyznania należności świadka; inni poszkodowani mają to prawo tylko wówczas, gdy ich wezwano celem przesłuchania jako świadków.

§ 8. 1 Funkcjonariuszom państwowym w czynnej służbie (art. 1 i art. 102 ustawy z dnia 9 października 1923 r.-Dz. U. R. P. № 116 poz. 924) należy przyznawać koszta podróży i diety dzienne według norm ustanowionych dla podróży służbowych, jeśli okoliczności, o których zeznawać mają, pozostają w związku z wykonaniem ich urzędu lub służby.

Przepis ustępu pierwszego nie stosuje się do niższych funkcjonarjuszów państwowych, jeśli przybywają z miejscowości odległej nie ponad 15 kilometrów od siedziby sądu wzywającego.

Jeśli według niniejszego paragrafu państwowym funkcjonariuszom wezwanym w charakterze świadków nie należą się koszta podróży i diety dzienne według norm ustanowionych dla podróży służbowych, stosuje się pod względem wynagrodzenia tych osób wezwanych w charakterze świadków postanowienia ogólne.

Należności funkcjonarjuszów państwowych, konwojujących osoby wezwane do sądu, przyznaje się według przepisów dotyczących podróży służbowych.

§ 9. Adwokaci i notarjusze, kandydaci adwokatury i notarjatu nie mogą domagać się wynagrodzenia według taryfy adwokackiej lub notarjalnej. Wynagrodzenia za stratę czasu mogą oni żądać tylko O tyle, o ile takie prawo przysługuje wogóle świadkom (§ 4).

§ 10. Sposób wynagrodzenia osób wojskowych w czynnej służbie, którzy stają jako świadkowie przed sądem karnym, znajdującym się poza ich miejscem służbowem określają osobne przepisy.

§ 11. Uchyla się przepisy sprzeczne z niniejszem rozporządzeniem.

§ 12. Rozporządzanie niniejsze wchodzi w życie na obszarze, na którym obowiązuje austrjacka ustawa o postępowaniu karnem z r. 1873, z dniem 1 stycznia 1925 r.

¹ § 8 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 10 marca 1926 r. w sprawie zmiany rozporządzeń o wynagrodzeniu funkcjonarjuszów państwowych oraz wojskowych wzywanych w charakterze świadków w postępowaniu karno-sądowem (Dz.U.26.36.229) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 kwietnia 1926 r.