Art. 16. - Taryfa celna.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1920.51.314

Akt utracił moc

Wersja od: 1 września 1934 r.

Art.  16. ¹⁷

Orzekanie w sprawach stosowania taryfy i przepisów celnych należy wyłącznie do władz skarbowych. Dochodzenie roszczeń drogą sądową jest niedopuszczalne.

Zażalenie przeciw postępowaniu przy odprawie celnej i przeciw niewłaściwemu stosowaniu taryfy celnej, należy zgłaszać protokularnie zaraz przy ocleniu. Pozatem jest zażalenie takie dopuszczalne w przeciągu 30 dni od chwili oclenia, o ile tożsamość towaru reklamowanego z towarem oclonym zostanie niewątpliwie udowodniona. Przeprowadzenie wobec właściwej władzy celnej dowodu towaru. która winna być stwierdzona urzędownie, należy do żalącego się.

Do protokułu dołącza się próbki, fotografje, opisy i t. d., których tożsamość powinna być stwierdzona zarówno przez urzędnika rewidującego, jak i przez stronę.

Urząd celny uwzględnia bezpośrednio zażalenia, które uznaje za uzasadnione, wszystkie zaś inne przedstawia bezzwłocznie do rozstrzygnięcia Ministerstwu Skarbu, które wydaje orzeczenie w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu lub z Ministrem Rolnictwa i Dóbr Państwowych.

W razie nieuwzględnienia zażalenia, strona interesowana ponosi koszty postępowania.

Koszty te ściąga się w drodze administracyjnej.

Zażalenia przeciwko administracyjnym zarządzeniom urzędów celnych, nie będącym w związku z taryfą celną, należy wnosić na piśmie w tym urzędzie, który wydał zarządzenie, będące przedmiotem zażalenia.

Do czasu urządzenia sądownictwa administracyjnego decyzje Ministra: Skarbu w sprawach celnych są ostateczne i nie podlegają zaskarżeniu.

¹⁷ Art. 16:

- zmieniony przez § 3 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1921 r. (Dz.U.22.2.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 stycznia 1922 r.

- zmieniony przez okólnik z dnia 2 czerwca 1926 r. w sprawie terminu do zażaleń przeciw postępowaniu przy odprawie celnej i przeciw niewłaściwemu stosowaniu taryfy celnej (M.P.26.131.379) z dniem 12 czerwca 1926 r.