Szwecja-Polska. Konwencja o ekstradycji i pomocy sądowej w sprawach karnych. Warszawa.1930.08.30.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.49.454

Akt utracił moc

Wersja od: 10 czerwca 1932 r.

KONWENCJA

o ekstradycji i pomocy sądowej w sprawach karnych między Polską a Szwecją, podpisana w Warszawie dn. 30 sierpnia 1930 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 28 stycznia 1932 r. Dz. U. R. P. z 1932 r. Nr. 18, poz. 114).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy;

W dniu trzydziestym sierpnia tysiąc dziewięćset trzydziestego roku podpisana została w Warszawie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji konwencja o ekstradycji i pomocy sądowej w sprawach karnych wraz z protokółem końcowym o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

w sprawie ekstradycji i pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy Polską a Szwecją.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL SZWECJI,

ożywieni pragnieniem udzielania sobie wzajemnie pomocy prawnej w sprawie wydawania przestępców i w sprawach karnych, postanowili zawrzeć konwencję i w tym celu zamianowali swymi Pełnomocnikami:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Jego Ekscelencję Pana Augusta ZALESKIEGO, Ministra Spraw Zagranicznych oraz Jego Ekscelencję Pana Stanisława CARA, Ministra Sprawiedliwości,

Jego Królewska Mość Król Szwecji:

Jego Ekscelencję Pana Cossva d'ANCKARSVÄRD, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Szwecji w Warszawie,

którzy, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie zgodzili się na postanowienia następujące:

Artykuł  1.

Państwa, zawierające umowę, zobowiązują się wydawać sobie wzajemnie, na żądanie, osoby znajdujące się na obszarze jednego z nich, a ścigane lub skazane przez władze sądowe drugiego Państwa, za czyny mogące pociągnąć za sobą: w Polsce, według ustaw obowiązujących chociażby w jednej tylko części jej obszaru - karę pozbawienia wolności jakiegokolwiek rodzaju lub nazwy na przeciąg dwóch lat lub karę cięższą, w Szwecji - według kodeksu karnego lub ustawy morskiej, karę zamknięcia w więzieniu (Straffarbete).

Wydawanie osób skazanych lub ściganych z powodu przestępstw, które są karane według wojskowych ustaw karnych, jest również dozwolone, byleby przestępstwa te były tego rodzaju, że uzasadniałyby wydanie na podstawie ustępu poprzedniego, gdyby były popełnione przez osoby, nie podlegające rzeczonym ustawom.

Rządy obu Państw mogą, w razie zmiany ustawodawstwa karnego w jednem z nich, na podstawie wzajemnego porozumienia się zapomocą zwykłej wymiany not, określić inaczej, aniżeli to czynią przepisy niniejszego artykułu, stosownie do swego ustawodawstwa, zakres czynów karygodnych, uzasadniających obowiązek wydania.

Artykuł  2.

Żadne z obu Państw nie wydaje obywateli własnych, a Rzeczpospolita Polska nie wydaje ponadto obywateli W. M. Gdańska.

Jeżeli przed otrzymaniem przez Państwo wezwane wniosku ekstradycyjnego osobą, której wydania zażądano, wniosła do władz tego Państwa prośbę o nadanie jej obywatelstwa, natenczas Państwo to będzie mogło decyzję swą w sprawie wniosku ekstradycyjnego odłożyć aż do ostatecznego rozstrzygnięcia prośby o nadanie obywatelstwa.

Ponadto wydanie nie nastąpi z powodu przestępstwa, popełnionego na terytorjum Państwa wezwanego lub na pokładzie statku, posiadającego narodowość tego Państwa. Jednakże dozwolone jest wydanie osoby skazanej lub ściganej z powodu uczestnictwa w przestępstwie popełnionem poza terytorjum Państwa wezwanego i nie na pokładzie statku posiadającego narodowość tego Państwa, nawet gdyby czyn uczestnictwa należało uważać za popełniony na terytorjum tego Państwa lub na pokładzie okrętu posiadającego jego narodowość.

Artykuł  3.

Wydanie jest niedopuszczalne:

a) z powodu przestępstw politycznych lub czynów pozostających w związku z takiemi przestępstwami; jeśli jednak czyn, z powodu którego zażądano wydania, stanowi zarazem przestępstwo niepolityczne, zezwolenie na wydanie może być udzielone, o ile przez wzgląd na okoliczności towarzyszące danemu przypadkowi, wypadnie uznać przestępstwo pod względem jego istoty za niepolityczne; nie będzie uważany za przestępstwo polityczne zamach na życie naczelnika jakiegokolwiek Państwa;

b) z powodu czynów popełnionych przeciw władzy publicznej, chyba że czyny te stanowią zarazem inne przestępstwo takiego rodzaju, że uzasadnia wydanie według postanowień art. 1;

c) z powodu przestępstw, przewidzianych tylko w ustawach specjalnych, dotyczących wolności prasy;

d) z powodu przestępstw przewidzianych tylko w ustawach celnych, podatkowych lub innych ustawach skarbowych.

Rozstrzygnięcie o tem, czy pewne przestępstwo należy uważać, w myśl postanowień niniejszego artykułu, za niedopuszczające wydania, należy do Państwa wezwanego.

Artykuł  4.

Ponadto zezwolenie na wydanie nie będzie udzielone:

a) jeżeli według ustaw, obowiązujących we wszystkich częściach Państwa wezwanego, ściganie lub wykonanie kary uległo przedawnieniu;

b) jeżeli według ustaw Państwa wezwanego ściganie jest zastrzeżone wyłącznie własnemu sądownictwu tego Państwa;

c) jeżeli przeciw osobie, której wydania zażądano, z powodu tego samego przestępstwa wszczęte na obszarze Państwa wezwanego postępowanie karne zakończyło się wyrokiem lub w inny sposób; jednakże uniewinnienie lub umorzenie postępowania nie stanowi przeszkody do wydania, jeżeli nastąpiło z tego tylko powodu, że przestępstwo zostało popełnione zagranicą.

Artykuł  5.

Wydania można odmówić, jeżeli przeciw osobie, której wydania zażądano, toczy się na obszarze Państwa wezwanego postępowanie karne z powodu tego samego przestępstwa.

Artykuł  6.

Jeżeli osoba, której wydania zażądano, w Państwie wezwanem jest ścigana lub została skazana za inne przestępstwo, aniżeli to, z powodu którego zażądano wydania, wówczas można odroczyć wydanie aż do ukończenia postępowania karnego, bądź aż do wykonania lub darowania kary.

Jeśliby jednak zachodziły szczególne bardzo powody, Państwo wzywające może zażądać prowizorycznego wydania oskarżonego w celu przeprowadzenia przeciw niemu postępowania karnego, wszczętego na terytorjum tego Państwa. Żądanie winno być uwzględnione, o ile temu nie stoi na przeszkodzie postępowanie karne, wszczęte w Państwie wezwanem. Państwo wzywające winno natychmiast po zapadnięciu wyroku ostatecznego, odstawić oskarżonego do Państwa, które go prowizorycznie wydało.

Mimo wstrzymania oddania w ręce Państwa wzywającego osoby, której ekstradycji zażądano, Państwo wezwane winno bezzwłocznie powziąć postanowienie co do prośby o wydanie.

Artykuł  7.

Jeżeli kilka państw żąda wydania tej samej osoby bądź z powodu tego samego czynu karygodnego, bądź z powodu różnych czynów, natenczas Państwo wezwane rozstrzyga, któremu z żądań ekstradycyjnych należy oddać pierwszeństwo.

W wypadku, gdy żądania wydania dotyczą przestępstw różnych, Państwo wezwane, udzielając zezwolenia na wydanie, może zastrzec, że osoba, której wydania żądano, zostanie - po ukończeniu kary, wydana innemu Państwu.

Artykuł  8.

Osobę wydaną wolno ścigać, lub wykonać na niej karę z powodu przestępstwa popełnionego przed wydaniem, które nie było objęte zezwoleniem na wydanie, tylko w następujących przypadkach:

1) jeżeli Państwo, które zezwoliło na wydanie, udzieli na to osobnego zezwolenia; zezwolenia tego odmówić nie można, jeżeli zachodzą warunki uzasadniające w myśl niniejszej umowy żądanie wydania;

2) jeżeli osoba wydana w ciągu miesiąca po ukończeniu postępowania karnego albo, w razie skazania, po wykonaniu lub darowaniu kary zaniedba opuścić obszar Państwa, któremu ją wydano, albo jeżeli z własnej woli tam powróci.

W ciągu okresu miesięcznego, zakreślonego w ustępie poprzednim, osoba wydana nie może doznać żadnej przeszkody do opuszczenia kraju, chyba że stałaby się winną nowego przestępstwa.

Artykuł  9.

Osobę wydaną wolno wydać dalej Państwu trzeciemu tylko o tyle, o ile Państwo, które ją wydało, zgóry się na to zgodziło, albo jeśli zachodzą warunki, wymienione w art. 8 p. 1 i 2.

Artykuł  10.

Państwo wezwane może udzielić zezwolenia na wydanie z zastrzeżeniem, że osoba wydana nie będzie postawiona przed sąd, któremu właściwość, niezbędna do rozpoznania tego rodzaju spraw, byłaby przekazana jedynie przez wzgląd na ten wypadek szczególny lub na okoliczności wyjątkowe i szczególne.

Gdy zezwolenie na wydanie nastąpiło z powodu przestępstwa przeciw ustawom karnym wojskowym lub z powodu przestępstwa popełnionego przeciw władzy publicznej, można sobie zastrzec, że osoba wydana będzie karana za powyższe przestępstwo tylko o tyle, o ile to jest przestępstwo, dopuszczające wydania. Jeżeli zezwolenie na wydanie dotyczy przestępstwa o charakterze ściśle niepolitycznym, można się zastrzec, że osoba wydana nie będzie karana za czyn powyższy jako za przestępstwo polityczne.

Ponadto można zastrzec, że osoba wydana nie będzie skazana na śmierć, a gdyby już była skazana na taką karę, że kara śmierci nie będzie wykonana.

Artykuł  11.

Wniosek o wydanie winien być przesłany w drodze dyplomatycznej. We wniosku tym winno być podane obywatelstwo osoby, której wydania się żąda.

Do wniosku o wydanie należy dołączyć: nakaz aresztowania właściwej władzy sądowej, albo wyrok skazujący bądź prawomocny, bądź zawierający zarządzenie aresztowania osoby zażądanej lub też powodujący z samego prawa jej zaaresztowanie. W rzeczonych dokumentach lub w osobnym dokumencie winno być określone przestępstwo, uzasadniające żądanie ekstradycyjne wraz ze zwięzłem przedstawieniem czynów zarzucanych osobie zażądanej i z przytoczeniem tekstu przepisów karnych, mających zastosowanie do tych czynów. Przy przestępstwach przeciw własności należy, o ile można, podać wysokość szkody wyrządzonej lub zamierzonej. Nadto bądź wniosek ekstradycyjny bądź którykolwiek z dołączonych do niego dokumentów powinien, o ile możności, zawierać rysopis osoby zażądanej z jej fotografją oraz przytoczenie wszelkich innych okoliczności, mogących służyć do stwierdzenia jej tożsamości. Wszystkie załączniki żądania ekstradycyjnego winny być przedstawione w oryginałach lub w wierzytelnych odpisach; należy dc nich dołączyć uwierzytelnione tłumaczenie na język Państwa wezwanego, o ile nie są sporządzone w tym języku.

Artykuł  12.

O ile wydanie odrazu nie wydaje się niedopuszczalne, należy bezzwłocznie przedsięwziąć niezbędne środki zapobiegające ucieczce obwinionego, nawet gdyby Państwo wezwane miało wątpliwości, czy zachodzą niezbędne warunki wydania, w myśl umowy niniejszej. W razie takich wątpliwości, Państwo wezwane zwróci się do Państwa wzywającego z prośbą o dodatkowe wyjaśnienia. Gdyby Państwo to w ciągu 30 dni, licząc od wysłania swej prośby, nie nadesłało wystarczających wyjaśnień, można środki zapobiegawcze uchylić. Na prośbę Państwa wzywającego powyższy termin 30-o dniowy może być przedłużony.

Artykuł  13.

W wypadkach nagłych można, w oczekiwaniu prawidłowego wniosku o wydanie pewnej osoby, osobę tę tymczasowo zaaresztować, chyba że wydanie odrazu wyda się niedopuszczalnem. Wnioski takie będą przesyłały władze sądowe, urzędy prokuratorskie lub władze bezpieczeństwa (policyjne) Państwa wzywającego do właściwych władz Państwa wezwanego bądź drogą dyplomatyczną bądź bezpośrednio pocztą lub telegraficznie. W wypadku przesłania wniosku bezpośrednio należy go sporządzić w języku angielskim lub francuskim. Wniosek winien wymieniać przestępstwo zarzucone osobie, której wydania się żąda, datę i miejsce jego popełnienia, jak również, w miarę możności, obywatelstwo tej osoby i jej rysopis, oraz powoływać się na istnienie nakazu aresztowania lub wyroku skazującego, czyniącego zadość warunkom określonym w art. 11 ust. 2.

Nawet w braku takiego wniosku można zarządzić tymczasowe zaaresztowanie osoby, która wskutek zawiadomienia władz drugiego Państwa została na terytorjum jednego z obu Państw wyśledzona lub co do której, na żądanie tych władz, zamieszczone zostało ogłoszenie w dzienniku policyjnym Państwa, na którego terytorjum osoba powyższa się znajduje.

Artykuł  14.

O dniu i miejscu tymczasowego zaaresztowania należy bezzwłocznie i bezpośrednio zawiadomić w języku angielskim lub francuskim władzę wzywającą bądź ścigającą, tudzież właściwe Ministerstwo Państwa wezwanego. Nawet wówczas gdy wniosek o zaaresztowaniu nie został przedstawiony w drodze dyplomatycznej, wiadomość powyższa winna być zawsze dostarczona przedstawicielowi dyplomatycznemu Państwa wzywającego za pośrednictwem Ministerstwa Spraw Zagranicznych Państwa wezwanego. Gdyby Państwo wzywające nie wysłało do Państwa wezwanego w przeciągu 5 tygodni od dnia, w którym otrzymało wiadomość o zaaresztowaniu, prawidłowej prośby o wydanie osoby uwięzionej, można wypuścić ją na wolność. Na żądanie termin ten może być przedłużony.

Artykuł  15.

Jeśli na wydanie nastąpiło zezwolenie, Państwo wzywające będzie obowiązane odebrać osobę, której wydania żądało, w terminie wskazanym przez Państwo wezwane; termin ten nie może wynosić mniej niż miesiąc. Po upływie tego terminu osoba powyższa może być wypuszczona na wolność.

Artykuł  16.

Wszelkie przedmioty pochodzące z przestępstwa, jak również mogące służyć do udowodnienia przestępstwa, które w chwili aresztowania osoby zażądanej znajdowały się w jej posiadaniu, lub któreby później zostały wykryte, - należy zająć i wydać Państwu wzywającemu równocześnie z oskarżonym.

Zezwalając na wydanie przedmiotów wspomnianych w niniejszym artykule, Państwo wezwane może poczynić wszelkie zastrzeżenia, jakie będzie uważało za wskazane dla zachowania praw osób trzecich; może również zatrzymać te przedmioty przez pewien czas, jeśliby ich potrzebowało w jakiejś sprawie karnej.

Artykuł  17.

Jeżeli trzecie Państwo wydaje przestępcę jednemu z Państw zawierających umowę, wówczas drugie z Państw zawierających umowę zezwoli, w razie żądania, na przewóz ekstradenta przez swoje terytorjum.

Do żądania dotyczącego zezwolenia na przewóz stosuje się postanowienia art. 2, 3, 4, 8 i 11.

Artykuł  18.

Jeżeli w toku postępowania karnego w sprawie o przestępstwo nie będące przestępstwem politycznem, władza sądowa jednego z Państw zawierających umowę uzna za potrzebne: doręczenie jakiegoś aktu proceduralnego osobie przebywającej na terytorjum drugiego Państwa, przesłuchanie świadków lub dokonanie jakiejkolwiek innej czynności śledczej, która ma być wykonana na powyższem terytorjum, winna skierować odnośne żądanie na piśmie, w drodze dyplomatycznej; żądanie to będzie wykonane w tej mierze, w jakiej na to pozwala ustawodawstwo Państwa wezwanego.

Powyższe postanowienia nie zobowiązują Państw, zawierających lamowe, do przeprowadzania rewizyj i dokonywania zajęć przedmiotów.

Państwo wzywające winno być, o ile tego żąda i w miarę możności, zawiadomione, na odpowiedni czas naprzód, o dacie i miejscu wykonania żądanej czynności.

Artykuł  19.

Jeśli w toku postępowania karnego, wszczętego w jednem z Państw zawierających umowę, zajdzie potrzeba dostarczenia przedmiotów mogących służyć do udowodnienia przestępstwa a znajdujących się w rękach władz drugiego Państwa, należy wystosować o to prośbę w drodze dyplomatycznej; prośba ta winna być uwzględniona, jeśli w przypadku konkretnym nie stają temu na przeszkodzie względy szczególne.

Do dostarczenia przedmiotów, wymienionych w artykule niniejszym, stosuje się postanowienia art. 16 ust. 2.

Artykuł  20.

Pomocy prawnej określonej w artykułach 18 i 19 można odmówić:

1) jeżeli czynność, która ma być wykonana, nie należy w Państwie wezwanem do zakresu działania władz sądowych;

2) jeżeli Państwo wezwane uważa, że udzielenie pomocy prawnej mogłoby naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub jego bezpieczeństwo;

3) jeżeli chodzi o taki czyn, który według ustaw Państwa wezwanego nie jest karalny lub stanowi bądź przestępstwo ściśle wojskowe, bądź przestępstwo o charakterze, określonym w art. 3;

4) jeżeli chodzi o obywatela Państwa wezwanego.

Przesłania akt i dokumentów można odmówić nadto wówczas, gdy chodzi o akta szczególnie ważne i gdy ich przesłanie nastręczałoby poważne trudności.

Artykuł  21.

Prośby o pomoc prawną i dokumenty jej dotyczące, wskazane w art. 18 i 19, winny być sporządzone w języku Państwa wezwanego lub też należy do nich dołączyć przekład na ten język, uwierzytelniony przez tłumacza urzędowego lub przysięgłego Państwa wezwanego albo przez tłumacza Państwa wzywającego, którego właściwość zostanie potwierdzona przez przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego Państwa wzywającego bądź Państwa wezwanego.

Artykuł  22.

Każda ze Stron zawierających umowę zobowiązuje się do przesyłania drugiej Stronie drogą dyplomatyczną, w postaci wyciągów z rejestru karnego, wszelkich orzeczeń karnych ostatecznych, dotyczących jej obywateli i wszelkich decyzyj późniejszych odnoszących się do tych orzeczeń.

Artykuł  23.

Koszty, spowodowane postępowaniem ekstradycyjnem lub wszelką inną pomocą prawną w sprawach karnych, obciążają Stronę, na której terytorjum powstały.

Wyjątek stanowi wynagrodzenie za wszelkiego rodzaju orzeczenia biegłych; winno ono być zwrócone przez Państwo wzywające.

Państwo wzywające ponosi też wszelkie koszty, spowodowane przewozem oskarżonego przez terytorjum pośrednie, określone w art. 17, jak również wszelkie koszty spowodowane przez wydanie tymczasowe, przewidziane w art. 6 ust. 2.

Artykuł  24.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Stockholmie, gdy tylko to będzie mogło być uskutecznione.

Konwencja wejdzie w życie w miesiąc po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i pozostanie w mocy, dopóki jedna z Wysokich Stron zawierających umowę nie poda do wiadomości drugiej Strony, na 6 miesięcy naprzód, swego zamiaru położenia końca jej skutkom.

NA DOWÓD CZEGO Pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach, w Warszawie, dn. 30 sierpnia 1930 r.

PROTOKÓŁ KOŃCOWY.

W chwili przystąpienia do podpisania konwencji w sprawie wydawania przestępców i pomocy prawnej w sprawach karnych, niżej podpisani Pełnomocnicy oświadczają swoją zgodę co do kwestyj następujących:

co do art. art. 3 i 10.

Przez przestępstwa przeciw władzy publicznej w myśl artykułów 3 i 10 należy rozumieć: w Polsce - przestępstwa, wymienione w artykułach bądź paragrafach następujących: art. art. 121 - 123, 125 - 132, 134, 142, 145, 146, 154 i 173 Kodeksu Karnego z r. 1903; §§ 65, 68 - 82, 217 i 218 Ustawy Karnej z r. 1852; §§ 105 do 109, 114 do 118 i 120 Kodeksu Karnego z r. 1871, jak również przestępstwa przewidziane w dekrecie z dn. 8 stycznia 1919 o przeciwdziałaniu wyborom do Sejmu i wykonywaniu obowiązków poselskich (Dziennik Praw Państwa Polskiego Nr. 5, poz. 96), i w ustawie z 26 stycznia 1907, dotyczącej przepisów karnych dla ochrony wolności wybierania i zgromadzania się (Dziennik Ustaw Państwa austriackiego No. 18), w Szwecji - przestępstwa, wymienione w rozdziale X Kodeksu Karnego.

co do art. 20 pkt. 2.

Jeżeli dokument, przeznaczony do doręczenia, zawiera zagrożenie skutkami karnemi, Państwo wezwane może odmówić wykonania żądanego zarządzenia.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach, w Warszawie, 30 sierpnia 1930 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją i protokółem końcowym, uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

NA DOWÓD CZEGO, wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 22 marca 1932 r.