Szwecja-Polska. Konwencja dotycząca żeglugi powietrznej. Sztokholm.1925.10.01.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.73.420

Akt utracił moc

Wersja od: 23 lipca 1926 r.

KONWENCJA

między Polską a Szwecją, dotycząca żeglugi powietrznej, podpisana w Sztokholmie 1 października 1925 roku.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia pierwszego października tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji została podpisana Konwencja, dotycząca żeglugi powietrznej o następującem brzmieniu dosłownem:

PRZEKŁAD.

KONWENCJA

MIĘDZY

POLSKĄ A SZWECJĄ

DOTYCZĄCA ŻEGLUGI POWIETRZNEJ

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

z jednej strony,

i

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL SZWECJI

z drugiej,

ożywieni pragnieniem popierania rozwoju żeglugi powietrznej między obu krajami, postanowili zawrzeć Konwencję tymczasową i wyznaczyli w tym celu jako Pełnomocników:

PREZYDENT

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ:

Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jego Królewskiej Mości Królu Szwecji

Pana Doktora Alfreda WYSOCKIEGO

i

Pana Jerzego BOGORYA - KURZENIECKIEGO,

Kierownika Komitetu i Referatu Tranzytowego w Ministerjum Spraw Zagranicznych w Warszawie,

i

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL SZWECJI

Swego Ministra Spraw Zagranicznych,

Pana Bo Östen UNDÉN,

KTÓRZY, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące postanowienia:

ARTYKUŁ 1. Każde z Układających się Państw zobowiązuje się zapewnić w czasie pokoju prywatnym statkom powietrznym, należycie zarejestrowanym w drugiem Układającem się Państwie, swobodę nieszkodliwego przelotu nad swem terytorjum i swemi wodami terytorjalnemi, z zastrzeżeniem zachowywania warunków, podanych w niniejszym układzie.

ARTYKUŁ 2. Jako prywatne statki powietrzne będą uważane, w myśl artykułu 1, wszystkie statki, z wyjątkiem:

A) statków, będących pod dowództwem wojskowego, do tego delegowanego;

B) statków, przydzielonych wyłącznie do służby państwowej, jak pocztowe, celne lub policyjne.

Przeloty statków wymienionych pod A) i B) będą uregulowane po porozumieniu się między Układającymi się Stronami.

ARTYKUŁ 3. Każde z Układających się Państw będzie miało prawo, ze względów natury wojskowej lub bezpieczeństwa publicznego, zabronić przelotu nad pewnemi strefami swego terytorjum, z zastrzeżeniem, że nie będzie czyniona żadna w tym względzie różnica między statkami prywatnemi obu Państw.

Wykaz powyżej wymienionych stref winien być podany do wiadomości drugiego Układającego się Państwa.

ARTYKUŁ 4. Każdy statek powietrzny, znajdujący się ponad strefą zakazaną, winien będzie natychmiast dać sygnał alarmowy, przewidziany w regulaminie żeglugi powietrznej Państwa, nad którem przelatuje, i wylądować możliwie najprędzej aa jednem z lotnisk tego Państwa, poza strefą zakazaną.

ARTYKUŁ 5. Statki powietrzne i ich załogi winny być zaopatrzone we wszystkie świadectwa, dyplomy i dokumenty przepisane dla lotnictwa przez władze kraju, którego, przynależność posiada dany statek. Statki powietrzne winny posiadać widoczne, wyróżniające je znaki, pozwalające odróżniać je w locie.

ARTYKUŁ 6. Osoby stanowiące załogę i pasażerowie winni być zaopatrzeni we wszelkie świadectwa tożsamości i paszporty, wymagane przez ustawy i rozporządzenia, obowiązujące dla wszelkich innych podróży międzynarodowych. Osoby stanowiące załogę winny w każdym razie posiadać dokumenty, ustalające ich tożsamość, obywatelstwo i stosunek do służby wojskowej.

ARTYKUŁ 7. Statek powietrzny, znajdujący się nad terytorjum drugiego Układającego się Państwa, może posiadać aparat radjo-elektryczny tylko wtedy, gdy obowiązujące prawa i rozporządzenia obu Układających się Państw na to pozwalają. Aparatami temi mogą posługiwać się tylko osoby, wchodzące w skład załogi, zaopatrzone w tym celu w specjalne pozwolenia, wydawane przez Państwo, którego przynależność posiada statek.

ARTYKUŁ 8. Każdy statek, pochodzący z jednego z Układających się Państw winien dla przelotu nad drugiem Państwem znajdować się w doskonałym dla żeglugi stanie.

Statek ma być zaopatrzony w świadectwo lotnicze, wydane przez właściwą władzę swego kraju pochodzenia.

Oba Układające się Państwa będą wzajemnie uznawały świadectwa lotnicze, wydane przez ich właściwe władze.

Jeżeli po wydaniu świadectwa zdolność do lotu statku powietrznego uległa zmniejszeniu wskutek wypadku, uszkodzenia lub innej zmiany, dalsza jego podróż może być poddana warunkowi dokonania takiej reparacji, aby statek mógł być uznany jako zdolny do lotu przez władze tego Układającego się Państwa, w którem się znajduje.

ARTYKUŁ 9. Statek powietrzny, lądujący na terytorjum jednego z Układających się Państw lub odlatujący z tego terytorjum, może, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 11, przewozić pasażerów lub towary. Winien on być zaopatrzony w tym wypadku w wykaz imienny pasażerów, wykaz rodzaju i ilości towarów oraz w potrzebne deklaracje celne.

Jeżeli po przybyciu statku stwierdzona zostanie różnica między deklaracjami celnemi a przewożonemi towarami, kompetentne władze lotniska, na którem statek wylądował, zawiadomią bezpośrednio władze lotniska, z którego odleciał.

ARTYKUŁ 10. W czasie odlotu i lądowania statków władze jednego z Układających się Państw są uprawnione, w każdym wypadku i w granicach danego Państwa, do rewidowania statków drugiego Państwa i sprawdzania dokumentów, w które winny one być zaopatrzone.

ARTYKUŁ 11. Każde z Układających się Państw może uzależnić przewóz handlowy osób oraz bagażów, skierowany na swe terytorjum, wychodzący ze swego terytorium lub dokonywany w obrębie swego terytorjum, od koncesji, udzielonej przez swe właściwe władze. Jednak postanowienie to nie będzie miało zastosowania do statków powietrznych, dokonywających okolicznościowo podróży z Państwa, z którego pochodzą, w kierunku drugiego Układającego się Państwa.

Przewóz pasażerów i towarów między dwoma punktami wewnątrz terytorjum Państwa może być zastrzeżony dla statków powietrznych krajowych.

Urządzenie wytkniętych dróg powietrznych, jak również eksploatacja regularnej komunikacji lotniczej ponad jednem z Układających się Państw, mogą być uzależnione od specjalnego upoważnienia.

Przewóz poczty będzie uregulowany w drodze pozozumienia zarządów pocztowych obu Państw.

ARTYKUŁ 12. Granice każdego z Układających się Państw mogą być przekraczane, aż do powiadomienia o odmiennem zarządzeniu, jedynie w pewnych punktach, które zostaną określone przez interesowane Państwo i podane do wiadomości drugiego Państwa.

ARTYKUŁ 13. Statki powietrzne jednego z Układających się Państw mogą lądować w drugiem Państwie jedynie na lotnisku, otwartem do użytku lotnictwa publicznego. Statki powietrzne mają prawo korzystania z tych lotnisk w drugiem Układającem się Państwie za tą samą opłatą i pod temi samemi warunkami, co statki krajowe. Są one uprawnione, w razie lądowania zwykłego lub lądowania z konieczności na terytorjum drugiego z Układających się Państw, do korzystania z takie samej pomocy, jak statki powietrzne innego Państwa

ARTYKUŁ 14. Każde z Układających się Państw zakomunikuje drugiemu Państwu listę lotnisk otwartych dla żeglugi powietrznej. Będzie ono powiadamiało niezwłocznie drugie Układające się Państwo o każdej zmianie tej listy, jak również o krótkotrwałych nawet przeszkodach w użytkowaniu któregokolwiek z tych lotnisk.

ARTYKUŁ 15. W razie lądowania z konieczności poza obrębem lotniska władze policyjne i celne miejsca lądowania winny być niezwłocznie powiadomione, i do czasu przybycia tych władz osoby z załogi i pasażerowie mają pozostawać przy statku i baczyć, aby nie zabrano jakiejkolwiek części statku, jego przyborów lub ładunków.

ARTYKUŁ 16. Układające się Państwa zgadzają się, że Statki powietrzne, należące do jednego z Układających się Państw, ich załoga i pasażerowie, znajdujący się na terytorjum drugiego Państwa, podlegać mają zobowiązaniom, wynikającym z prawomocnych w danem Państwie przepisów, dotyczących lotnictwa wogóle, opłat celnych oraz innych poborów, zakazów wwozu i wywozu, przewozu osób i towarów, bezpieczeństwa i porządku publicznego, o ile Układ niniejszy nie przewidział innych przepisów, oraz że mają również podlegać innym zobowiązaniom, wynikającym z ogólnego ustawodawstwa obowiązującego.

ARTYKUŁ 17. Świadectwa, dotyczące żeglugi powietrznej, wydane w jednem z Układających się Państw dla statków powietrznych do niego należących i ich załóg, mieć będą w drugiem Układającem się Państwie tą samą ważność, co odpowiednie świadectwa, wystawione w danem Państwie.

Co do ruchu powietrznego nad własnem terytorjum, każde z Układających się Państw zastrzega sobie prawo nieuznawania świadectw, wydanych któremukolwiek z jego obywateli przez drugie Układające się Państwo.

ARTYKUŁ 18. Statki powietrzne, ich załoga i pasażerowie nie mogą przewozić jako ładunku lub w inny sposób broni, amunicji, gazów trujących lub materjałów wybuchowych. Gołębie pocztowe i aparaty fotograficzne mogą być zabierane na statek jedynie z upoważnienia właściwych władz Państwa, w którego obszarze powietrznym znajduje się statek powietrzny.

ARTYKUŁ 19. Zabrania się wyrzucania ze statku powietrznego w locie innego balastu, jak drobny piasek lub woda.

ARTYKUŁ 20. Wzbronione jest wszelkie wyładowywanie lub zrzucanie w drodze czegokolwiek innego, niż balast. Wyjątek uczyniony będzie tylko w wypadku, jeśli zostanie udzielone w tym celu specjalne upoważnienie przez Państwo, na którego terytorjum ma miejsce wyładowywanie lub zrzucanie.

ARTYKUŁ 21. Państwa Okładające się będą podawały sobie wzajemnie do wiadomości ustawy i rozporządzenia, regulujące żeglugę powietrzną na swem terytorjum.

ARTYKUŁ 22. Oba Układające się Państwa powezmą niezbędne środki dla zapewnienia przestrzegania postanowień niniejszego Układu przez swe statki powietrzne, ich załogi i pasażerów.

O ile Państwo, w którem znajduje się statek, nie podejmuje się samo ścigania jakiegokolwiek przekroczenia, winno ono zawiadomić w danym wypadku władze drugiego Układającego się Państwa.

ARTYKUŁ 23. Konwencja niniejsza, zawarta prowizorycznie, może być wypowiedziana przez jedno lub drugie z Układających się Państw w każdym czasie, za uprzedniem sześciomiesięcznem zawiadomieniem. Poza tem, każde z Układających się Państw zastrzega sobie prawo wypowiedzenia tego Układu z natychmiastowym skutkiem wypowiedzenia w razie ratyfikowania przez oba Układające się Państwa Konwencji międzynarodowej, podpisanej w Paryżu dn. 12 października 1919 roku.

ARTYKUŁ 24. Konwencja niniejsza ma być ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne wymienione zostaną w Sztokholmie w czasie możliwie jak najkrótszym. Uzyska ona moc obowiązującą w w piętnastym dniu po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

NA DOWÓD CZEGO Pełnomocnicy podpisali Konwencję niniejszą i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Sztokholmie, dnia 1-go października 1925 roku w dwóch egzemplarzach oryginalnych, dla każdej ze Stron po jednym.

Zaznajomiwszy się z treścią powyższej Konwencji uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana,

Na dowód czego wydaliśmy akt mniejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 14 czerwca 1926 r.