Szwajcaria-Polska. Traktat o ekstradycji i pomocy prawnej w sprawach karnych. Berno.1937.11.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1939.4.19

Akt utracił moc

Wersja od: 17 czerwca 1996 r.

TRAKTAT

o ekstradycji i pomocy prawnej w sprawach karnych między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Szwajcarskim,

podpisany w Bernie dnia 19 listopada 1937 r. ^*

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

Dnia dziewiętnastego listopada tysiąc dziewięćset trzydziestego siódmego roku podpisany został w Bernie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Radą Związkową Szwajcarską traktat o ekstradycji i pomocy prawnej w sprawach karnych wraz z protokołem końcowym o następującym brzmieniu dosłownym:

TRAKTAT

o ekstradycji i pomocy prawnej w sprawach karnych między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Szwajcarskim.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

RADA ZWIĄZKOWA SZWAJCARSKA,

ożywieni pragnieniem zapewnienia ścigania złoczyńców, postanowili zawrzeć traktat, celem uregulowania swych wzajemnych zobowiązań odnośnie pomocy prawnej w sprawach karnych i zamianowali w tym celu swymi pełnomocnikami: (pominięto),

którzy po okazaniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1. 

Układające się Strony zobowiązują się wydawać sobie wzajemnie na żądanie, stosownie do przepisów, ustalonych w niniejszej konwencji, osoby znajdujące się na obszarze jednej z nich i ścigane lub skazane przez władze sądowe drugiej Strony za czyny, które według ustawodawstwa obu Stron zagrożone są karą i mogą stanowić podstawę wydania.

Zezwolenie na wydanie będzie również udzielone w przypadkach, gdy zachodzi usiłowanie wymienionych przestępstw lub jakikolwiek w nich udział, zagrożony karą według ustawodawstwa obu Układających się Stron.

Wydanie osób skazanych nastąpi, jeżeli orzeczona kara albo reszta kary pozostałej do odcierpienia wynosi co najmniej sześć miesięcy pozbawienia wolności lub jest cięższa, a wydanie osób oskarżonych, jeżeli jako kara najwyższa za dany czyn grozi, według ustawodawstwa obu Stron, co najmniej rok pozbawienia wolności lub kara cięższa.

Artykuł  2. 

Rzeczpospolita Polska nie wydaje obywateli polskich ani obywateli Wolnego Miasta Gdańska, a Szwajcarja nie wydaje obywateli szwajcarskich.

Artykuł  3. 

Nie ma obowiązku wydania:

1) w przypadku przestępstw politycznych lub czynów związanych z tymi przestępstwami.

Jedynie Państwo wezwane jest powołane do oceny, czy przestępstwo ma ten charakter;

2) w przypadku przestępstw natury czysto wojskowej lub skarbowej;

3) w przypadku przestępstw prasowych w ścisłym słowa tego znaczeniu;

4) jeżeli postępowanie lub kara uległa przedawnieniu według ustaw Państwa wezwanego lub Państwa wzywającego;

5) jeżeli czyn zagrożony karą został popełniony na obszarze Państwa wezwanego, lub gdy został popełniony poza jego obszarem, a ściganie tego czynu jest, na zasadzie ustawodawstwa tego Państwa, zastrzeżone wyłącznie jego orzecznictwu;

6) jeżeli za ten sam czyn postępowanie karne jest w toku w Państwie wezwanym przeciwko osobie, której wydania się żąda, lub zostało ostatecznie zakończone wyrokiem albo w inny sposób. Jednakże wyrok uniewinniający lub zarządzenie umorzenia nie stanowi przeszkody do wydania, jeżeli opierają się one tylko na tym, że przestępstwo popełnione zostało za granicą.

Artykuł  4. 

Wniosek o wydanie będzie postawiony w drodze dyplomatycznej.

Do wniosku należy dołączyć:

a) prawomocny wyrok bądź nakaz aresztowania bądź inny akt równoznaczny z tymi dokumentami, a wydany przez właściwe władze sądowe Państwa wzywającego;

b) szczegółowy opis okoliczności faktycznych, zawierający wskazówki co do cech prawnych przestępstwa, co do miejsca i czasu popełnienia go i w miarę możliwości, w przypadku przestępstwa przeciwko własności, co do wysokości szkody, którą przestępca wyrządził lub zamierzał wyrządzić;

c) odpis przepisów karnych, mających w Państwie wzywającym zastosowanie do danego przestępstwa;

d) wskazówki odnośnie przynależności państwowej i stanu cywilnego osoby, której wydania się żąda, jak również w miarę możności, wszelkie dokumenty i informacje niezbędne do stwierdzenia jej tożsamości, jak rysopis, fotografia, odciski palców.

Do wniosku o wydanie osoby skazanej, która już odcierpiała część swej kary, należy ponadto dołączyć wykaz czasokresu kary pozostałego do odcierpienia.

Wyżej wspomniane dokumenty należy przedstawić w oryginale lub w urzędowym wypisie.

Artykuł  5. 

Jeżeli zachodzi wątpliwość, czy przestępstwo objęte jest postanowieniami niniejszej konwencji, Państwo wezwane zażąda wyjaśnień od Państwa wzywającego i zgodzi się na wydanie tylko wówczas, gdy udzielone wyjaśnienia będą mogły wątpliwości te usunąć. Państwo wezwane będzie mogło w każdym wypadku ustalić termin dla przesłania dodatkowych informacyj. Termin ten jednakże, na umotywowany wniosek, będzie można przedłużyć.

Artykuł  6. 

Z chwilą otrzymania wniosku o wydanie wraz z dokumentami wskazanymi w artykule 4, Państwo wezwane zarządzi, stosownie do swego ustawodawstwa, wszystko, co trzeba, by zabezpieczyć się co do osoby, której wydania zażądano, i zapobiec jej ucieczce, chyba że z góry jest oczywiste, iż wydanie jest niedopuszczalne.

Jeżeli nie ma poważnych powodów do przypuszczenia, że wniosek jest uzasadniony, należy w zasadzie aresztować osobę, której wydania zażądano i przetrzymać ją w więzieniu aż do ukończenia procedury ekstradycyjnej.

Artykuł  7. 

Zarządzenia dla zabezpieczenia się co do osoby, której wydania zażądano w trybie poprzedniego artykułu, należy przedsięwziąć nawet przed przedstawieniem wniosku o wydanie:

a) jeżeli władza policyjna lub sądowa Państwa wzywającego przedłoży władzy policyjnej lub sądowej drugiego Państwa zawiadomienie, które zawiera wzmiankę o istnieniu jednego z dokumentów rzeczowych, przewidzianych w art. 4, lit. a), wymienia przestępstwo i daje zapewnienie co do nadesłania wniosku o wydanie;

b) jeżeli o osobie, której wydania zażądano, figuruje w gazecie śledczej ważny rysopis stwierdzający, że osoba ta jest ścigana w drugim Państwie za przestępstwo, mogące pociągnąć za sobą wydanie i że będzie go się żądać, w razie odkrycia tej osoby.

Władza policyjna lub sądowa wezwana bezpośrednio lub władza centralna Państwa wezwanego (w Polsce: Ministerstwo Sprawiedliwości, w Szwajcarii: Departament Związkowy Sprawiedliwości i Policji) zawiadomi bezpośrednio władzę wzywającą o zarządzeniach, przedsięwziętych w stosunku do osoby, której wydania zażądano. Zarządzenia te będą mogły być cofnięte, jeżeli wniosek o wydanie nie jest postawiony stosownie do artykułu 4, w ciągu trzydziestu dni od chwili doręczenia wyżej wymienionego zawiadomienia.

W przypadku powyższej litery b), należy na wiadomość udzieloną przez władzę centralną Państwa wezwanego (w Polsce: Ministerstwo Sprawiedliwości, w Szwajcarii: Departament Związkowy Sprawiedliwości i Policji) władzy centralnej Państwa wzywającego, potwierdzić w przeciągu dwóch tygodni zapewnienia co do przesłania wniosku o wydanie.

Artykuł  8. 

Jeżeli za przestępstwo inne niż to, które spowodowało wniosek o wydanie, wdrożono przeciwko osobie, której wydania zażądano, postępowanie karne toczące się w Państwie wezwanym, gdy ma ona tam odbyć karę lub przebywa tam w areszcie dla innych powodów, wydanie jej będzie mogło być odroczone aż do czasu, kiedy stanie się zadość wymiarowi sprawiedliwości w tymże kraju.

Jednakże, na odroczenie to nie można się powoływać, by zwlekać z załatwieniem wniosku o wydanie.

Artykuł  9. 

Niezależnie od postanowienia artykułu poprzedniego, osoba, której wydania zażądano, będzie mogła być czasowo oddana Państwu wzywającemu, by stanąć przed władzami sądowymi tego Państwa, z wyraźnym zastrzeżeniem, że zostanie ona odwołana do Państwa wezwanego, skoro tylko władze te orzekną o przestępstwie uzasadniającym wniosek o wydanie lub gdy czynności śledcze, dla których osoby tej czasowo zażądano, zostaną zakończone.

Artykuł  10. 

Jeżeli wydania tej samej osoby żąda nie tylko jedna z Układających się Stron, lecz również i trzecie Państwo, Państwo wezwane swobodnie rozstrzygnie, któremu z nich osoba ta zostanie wydana, ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości.

Artykuł  11. 

Osobę wydaną można ścigać lub ukarać w Państwie, któremu została wydana, jedynie za przestępstwa, z powodu których wyraźne udzielono zezwolenia na wydanie.

Jednakże tę osobę można ścigać lub ukarać za inne przestępstwo popełnione przed wydaniem lub wydać Państwu trzeciemu:

a) jeżeli Państwo, które udzieliło zezwolenia na wydanie, później się na to zgodzi; zgody tej nie można odmówić, jeśli warunki uzasadniające wniosek o wydanie są zachowane stosownie do postanowień niniejszej konwencji, lub

b) jeżeli osoba wydana, chociaż mogła była to zrobić, nie opuściła z własnej woli, w ciągu miesiąca po ostatecznym ukończeniu postępowania karnego, obszaru Państwa, któremu została wydana, albo też jeśli później tam powróciła.

Państwo, które wnosi o zezwolenie na wydanie lub udzielenie zgody, przewidzianej pod literą a) niniejszego artykułu, zawiadomi, na żądanie, Państwo wezwane o ostatecznym wyniku pościgu i w razie wyroku, prześle mu odnośny wypis.

Artykuł  12. 

Jeżeli Państwo wzywające nie kazało sobie wydać osoby, której wydania zażądało, w ciągu miesiąca licząc od dnia, w którym zostało powiadomione o możliwości natychmiastowego dokonania wydania, to osoba ta będzie mogła być wypuszczona na wolność.

Artykuł  13. 

Zobowiązania cywilne zaciągnięte ewentualnie przez osobę, której wydania zażądano, w Państwie wezwanym nie mogą stanowić przeszkody do wydania.

Artykuł  14. 

Osobę, która, po wydaniu jej, zdołała uchylić się od wymiaru sprawiedliwości i znajduje się ponownie na obszarze Państwa, które dokonało wydania, należy aresztować na żądanie właściwych władz drugiego Państwa.

Wydanie zbiega nastąpi bez dodatkowych formalności za pośrednictwem Ministerstwa Sprawiedliwości ze strony Polski, a Departamentu Związkowego Sprawiedliwości i Policji ze strony Szwajcarii.

Jeżeli, z powodu nowego przestępstwa popełnionego w Państwie wezwanym, osoba, której wydania żądano, jest tam przedmiotem postępowania karnego, gdy ma tam odbyć karę lub przebywa tam w areszcie dla innych powodów, wydanie jej będzie można odroczyć aż do chwili, kiedy uczyni ona zadość wymiarowi sprawiedliwości tego kraju.

Artykuł  15. 

Zgody na przewóz przez obszar jednej z obu Układających się Stron osoby wydanej drugiej Stronie przez Państwo trzecie udzieli się po przedłożeniu, w oryginale lub w urzędowym wypisie, dokumentów wymienionych w artykule 4, o ile okoliczność uzasadniająca wniosek o przewóz podpada pod postanowienia niniejszej konwencji.

Postanowienia dotyczące wydania mają również zastosowanie do przewozu.

Przewóz załatwią czynniki Państwa wezwanego w warunkach i na trasie określonej przez to Państwo.

Artykuł  16. 

Władze obu Układających się Stron wydadzą sobie wzajemnie, na żądanie, przedmioty, które uzyskała osoba, której wydania żądano, przez przestępstwo, przedmioty mogące stanowić dowód przestępstwa oraz przedmioty ulegające konfiskacie.

Jeżeli przedmioty te znajdują się w posiadaniu oskarżonego, będą one, w miarę możności, wydane w tym samym czasie, gdy nastąpi jego wydanie lub przewóz. Wydanie to obejmie również wszystkie tym podobne przedmioty, które oskarżony ukrył lub złożył w Państwie udzielającym zgody na wydanie, a które byłyby wykryte później. Będzie ono miało miejsce, nawet jeżeli wydanie nie mogło nastąpić wskutek śmierci lub ucieczki oskarżonego.

Zastrzeżone są jednakże prawa, które Państwo wezwane lub osoby trzecie nabyły na tych przedmiotach.

Państwo wezwane będzie mogło zatrzymać tymczasowo przedmioty zajęte, jeżeli uważa je za niezbędne do postępowania karnego, toczącego się na jego obszarze. Będzie ono mogło również, przy wydaniu, zastrzec sobie ich zwrot w tym samym celu, zobowiązując się je zwrócić ze swej strony z chwilą, gdy tylko stanie się to możliwe.

Pieniądze i przedmioty wartościowe pochodzące z przestępstwa, nie będą mogły służyć do pokrycia wydatków przypadających na rachunek Państwa wezwanego stosownie do art. 22.

Artykuł  17. 

Układające się Strony zobowiązują się, w miarę jak na to zezwalają ich ustawodawstwa, ścigać własnych obywateli oskarżonych o popełnienie w drugim Państwie czynu, pociągającego za sobą wydanie, jak gdyby czyn przestępczy został popełniony w samym kraju.

Państwo które pragnie zastosowania poprzedniego ustępu, prześle drogą przewidzianą w artykule 4, wniosek wraz z przedmiotami, aktami, dokumentami i wszelkimi niezbędnymi wiadomościami.

Państwo, z którego pochodzi ścigana osoba, zawiadomi drugie Państwo o wyniku postępowania, a w razie wyroku, prześle mu odnośny wypis.

Artykuł  18. 

Układające się Strony zobowiązują się udzielać sobie pomocy prawnej w sprawach karnych:

a) przez doręczanie pism jak wezwania, zawiadomienia, wyroki,

b) przez wykonywanie rekwizycyj sądowych o przesłuchanie oskarżonych, świadków lub biegłych, jak również przez inne czynności śledcze, o ile nie są one sprzeczne z ustawodawstwem Państwa wezwanego,

c) przez dostarczanie sobie informacyj z rejestrów karnych.

Wnioski o pomoc prawną winny w szczególności wymieniać obywatelstwo oskarżonego, przestępstwo stanowiące przedmiot postępowania, cel wniosku, oraz nazwiska i adresy świadków, biegłych lub odbiorców pism. Winny one zawierać, w razie potrzeby, zwięzły opis przestępstwa. Wnioski o doręczenie winny, poza tym, określać rodzaj pisma, mającego być doręczonym.

Wnioski władz polskich będą przesyłane bezpośrednio przez Ministerstwo Sprawiedliwości Szwajcarskiemu Departamentowi Związkowemu Sprawiedliwości i Policji, a wnioski władz szwajcarskich bezpośrednio przez ten Departament wymienionemu Ministerstwu polskiemu. Będą one załatwiane stosownie do ustaw Państwa wezwanego, a na żądanie władzy wzywającej, również i według formy specjalnej, jeżeli nie jest ona sprzeczna z ustawodawstwem Państwa wezwanego. Władze Państwa wezwanego stosują te same środki przymusowe co przy analogicznych wnioskach władz tego Państwa.

Jeżeli wniosek nie może być załatwiony, należy o tym powiadomić Państwo wzywające i podać powody.

Po doręczeniu, Państwo wezwane prześle Państwu wzywającemu dowód doręczenia opatrzony w datę i podpis odbiorcy lub zaświadczenie władzy wezwanej, stwierdzające fakt, formę i datę doręczenia. Jeżeli pismo do doręczenia zostało przesłane w podwójnym egzemplarzu, należy na jednym z nich wpisać dowód doręczenia lub zaświadczenie, albo takowe dołączyć do jednego z egzemplarzy.

Artykuł  19. 

Układające się Strony nie są zobowiązane udzielać sobie pomocy prawnej w trybie poprzedniego artykułu:

a) jeżeli Państwo wezwane uważa, że wykonanie wniosku o pomoc może naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub jego bezpieczeństwo;

b) jeżeli czyn nie jest zagrożony karą, jako zbrodnia lub przestępstwo według ustawodawstwa Państwa wezwanego;

c) jeżeli wniosek dotyczy sprawy politycznej, wojskowej, skarbowej lub prasowej;

d) jeżeli postępowanie jest skierowane przeciwko obywatelowi Państwa wezwanego przebywającemu na obszarze tego Państwa;

e) jeżeli osobie wezwanej grozi się, w razie niestawiennictwa, środkami przymusu lub innymi ujemnymi następstwami.

Państwo wezwane nie jest również zobowiązane załatwić wniosek o rewizję, zajęcie, ekspertyzę lub o przesłanie dowodów rzeczowych, jeżeli jego ustawodawstwo się temu sprzeciwia lub gdy warunki, jakich dla wydania wymaga niniejsza konwencja, nie są zachowane.

W wypadku, gdy pomoc sądowa polega na zajęciu lub przesłaniu dowodów rzeczowych, należy stosować postanowienia artykułu 16, ustęp 3, 4 i 5.

Artykuł  20. 

Jeżeli w sprawie karnej toczącej się przed Sądem jednej z obu Układających się Stron, osobiste stawiennictwo świadka lub biegłego, przebywającego na obszarze drugiej Układającej się Strony, uważa się za niezbędne lub pożądane, winien Sąd ten przesłać w tym celu wezwanie drogą przewidzianą w artykule 18, ustęp 3.

Koszty osobistego stawiennictwa świadka lub biegłego ponosi Państwo wzywające; wezwanie wskaże kwotę, jaką należy przyznać świadkowi lub biegłemu, tytułem zwrotu kosztów przejazdu i pobytu. Państwo wezwane będzie mogło udzielić świadkowi lub biegłemu zaliczkę, która ulega zwrotowi przez Państwo wzywające, skoro tylko wezwana osoba oświadczy gotowość zastosowania się do wezwania.

Żaden świadek lub biegły, bez względu na jego obywatelstwo, który został wezwany, stosownie do ustępu pierwszego niniejszego artykułu, do dobrowolnego stawiennictwa przed Sądami drugiej Strony, nie będzie mógł być, na obszarze tej ostatniej, ścigany lub aresztowany za czyny lub wyroki skazujące dawniejsze, albo z powodu udziału w czynach stanowiących przedmiot procesu, na który został wezwany. Wezwanie przewidziane w ustępie pierwszym niniejszego artykułu zawierać winno wyraźną wzmiankę o postanowieniach niniejszego ustępu.

Osoby te utracą jednakże ten przywilej, jeżeli nie opuszczą obszaru Państwa wzywającego dobrowolnie w ciągu trzech dni po oświadczeniu właściwego Sądu, że obecność ich już nie jest potrzebna. Sąd ten winien je powiadomić, w chwili wezwania, że zapewnione im bezpieczeństwo ogranicza się tylko do powyższego terminu.

Artykuł  21. 

Układające się Strony winny podawać sobie do wiadomości, w końcu każdego kwartału, prawomocne wyroki skazujące, orzeczone przez Sądy jednej z Nich przeciwko obywatelom drugiej Strony, które podlegają wciągnięciu do rejestrów karnych, stosownie do przepisów Państwa, w ktorym zapadł wyrok skazujący.

Wymienione w tym artykule zawiadomienia należy przesyłać drogą przewidzianą w artykule 18, ustęp 3.

Artykuł  22. 

Koszty spowodowane przez wniosek o wydanie lub wszelką inną pomoc prawną w sprawach karnych winno pokryć Państwo, na którego obszarze zostały wywołane.

Na rachunek Państwa wzywającego przypadać będą zwroty kosztów wypłacane za wszelkiego rodzaju ekspertyzy oraz koszty przewozu przez obszar Państwa wezwanego. Państwo wzywające winno również pokryć koszty spowodowane przez wszelkie zarządzenia przedsięwzięte na podstawie artykułu 9 lub artykułu 20, ustęp 2 niniejszej konwencji.

Artykuł  23. 

Wnioski o wydanie, ich załączniki, odezwy rekwizycyjne i ich załączniki, wnioski o doręczenie pism i ich załączników, oraz całą korespondencję w sprawie pomocy prawnej należy zaopatrzyć, jeśli nie jest sporządzona w języku francuskim, w przekład w tym języku, uwierzytelniony przez władzę Państwa wzywającego lub przez tłumacza przysięgłego.

Pisma sporządzone w wykonaniu wniosków o pomoc prawną, jak również i zawiadomienia, przewidziane w artykule 21, należy przesyłać bez tłumaczeń.

Artykuł  24. 

Niniejszy traktat będzie ratyfikowany stosownie do konstytucji i ustaw obu Układających się Stron i wejdzie w życie w trzydzieści dni po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Warszawie możliwie jak najprędzej.

Czas trwania traktatu jest nieograniczony. Każda z Układających się Stron ma prawo go wypowiedzieć w każdym czasie. Wypowiedzenie będzie skutkować w sześć miesięcy po doręczeniu.

W dowód czego wyżej wymienieni pełnomocnicy podpisali niniejszy Traktat i przyłożyli na nim swoje pieczęcie.

Sporządzono w Bernie, 19 listopada tysiąc dziewięćset trzydziestego siódmego roku.

PROTOKÓŁ KOŃCOWY.

W chwili przystąpienia do podpisania niniejszego traktatu, niżej podpisani, należycie upoważnieni w tym celu, uznają:

1) że wydanie będzie miało zawsze miejsce z zastrzeżeniem, że osoba wydana nie będzie sądzona przez Sąd wyjątkowy;

2) że ustawodawstwa karne obu Układających się Stron nie przewidują kar cielesnych;

3) że Rządy obu Państw mogą wyrazić życzenie, w razie gdyby kara śmierci miała zastosowanie w Państwie wzywającym, by kara ta nie została orzeczona, lub, gdy została już orzeczona, by zamieniono ją na karę pozbawienia wolności. Państwo wzywające winno zawiadomić Państwo wezwane, w jaki sposób załatwiono wyrażone życzenie.

Sporządzono w Bernie, w dwóch egzemplarzach, 19 listopada tysiąc dziewięćset trzydziestego siódmego roku.

Zaznajomiwszy się z powyższym traktatem oraz protokołem końcowym, uznaliśmy je i uznajemy za słuszne, zarówno w całości, jak i w każdym z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego, wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 30 sierpnia 1938 r.

^* Z dniem 13 września 1993 r. (tj. z dniem wejścia w życie Europejskiej konwencji o ekstradycji w stosunku do Polski) nin. Traktat, zgodnie z art. 28 ust. 1 Europejskiej konwencji o ekstradycji, sporządzonej w Paryżu dnia 13 grudnia 1957 r. (Dz.U.94.70.307), utracił moc w części dotyczącej ekstradycji.

Z dniem 17 czerwca 1996 r. (tj. z dniem wejścia w życie Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych w stosunku do Polski) nin. Traktat, zgodnie z art. 26 ust. 1 Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych, sporządzonej w Strasburgu dnia 20 kwietnia 1959 r. (Dz.U.99.76.854), utracił moc w części dotyczącej pomocy prawnej w sprawach karnych, z zastrzeżeniem postanowień art. 15 ust. 7, art. 16 ust. 3 i art. 26 ust. 2 Konwencji.