Dział 8 - Pracownicy nauki. - Szkolnictwo wyższe i pracownicy nauki.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1956.45.205 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 18 października 1956 r.

DZIAŁ  VIII.

Pracownicy nauki.

Rozdział  1.

Kwalifikowanie i zatrudnianie pracowników nauki.

Art.  53.

Pracownikami nauki są osoby, które - posiadając odpowiednie kwalifikacje naukowe i moralne - poświęcają się zawodowo pracy naukowej w szkole wyższej, instytucie naukowym lub w innej placówce naukowej i posiadają tytuł samodzielnego lub pomocniczego pracownika nauki.

Art.  54.

1. Pracownicy nauki dzielą się na samodzielnych i pomocniczych.

2. Samodzielnym pracownikiem nauki jest pracownik nauki, który wykazał się poważnym dorobkiem naukowym i uzyskał tytuł naukowy profesora zwyczajnego, nadzwyczajnego lub docenta.

3. Pomocniczym pracownikiem nauki jest pracownik nauki, który ukończył studia oraz wykazał się zdolnością do badań naukowych i uzyskał tytuł adiunkta, starszego asystenta lub asystenta.

Art.  55.

1. Samodzielnych pracowników nauki powołuje do pracy w szkole wyższej, instytucie lub innej placówce naukowej minister, któremu podlega szkoła wyższa lub instytut (placówka naukowa). Powołanie do pracy w szkołach wyższych następuje na wniosek lub po wysłuchaniu opinii organów szkoły.

2. Pomocniczych pracowników nauki powołuje do pracy w szkole wyższej rektor na wniosek właściwej rady wydziału, a w instytucie naukowym (placówce naukowej) - jego kierownik.

3. Pracowników służby bibliotecznej powołuje rektor szkoły na wniosek dyrektora (kierownika) biblioteki, a w instytutach naukowych kierownik na wniosek kierownika biblioteki.

4. Tryb powoływania do pracy pracowników nauki w Polskiej Akademii Nauk określa ustawa o Polskiej Akademii Nauk.

Art.  56.

1. Tytuły, przewidziane dla samodzielnych pracowników nauki, przyznaje Centralna Komisja Kwalifikacyjna, biorąc pod uwagę kwalifikacje naukowe i moralne oraz wyniki działalności naukowej pracownika.

2. Warunkiem przyznania tytułu profesora zwyczajnego jest posiadanie wyższego stopnia naukowego, a tytułu profesora nadzwyczajnego i docenta - niższego stopnia naukowego.

3. W przypadkach szczególnych Centralna Komisja Kwalifikacyjna może przyznać tytuł naukowy, przewidziany dla samodzielnego pracownika nauki, osobie nie posiadającej odpowiedniego stopnia naukowego.

Art.  57.

1. Centralną Komisję Kwalifikacyjną tworzą: przewodniczący i członkowie powołani przez Prezesa Rady Ministrów spośród samodzielnych pracowników nauki.

2. Organizację oraz zakres i tryb działania Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ustala regulamin, nadany przez Radę Ministrów.

3. Nadzór nad działalnością Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej wykonuje Prezydium Rządu.

Art.  58.

1. Tytuł pomocniczego pracownika nauki przyznaje w szkole wyższej rada wydziału, a w instytucie naukowym lub innej placówce naukowej - rada naukowa albo inny odpowiedni organ statutowy instytutu lub placówki naukowej. Tytuł ten przysługuje jedynie w okresie pełnienia funkcji przez pracownika.

2. Warunki przyznawania tytułu określa Minister Szkolnictwa Wyższego w porozumieniu z Prezydium Polskiej Akademii Nauk.

Rozdział  2.

Obowiązki i prawa pracownika nauki.

Art.  59.

Do podstawowych obowiązków pracownika nauki należy:

1) przejawianie twórczej inicjatywy oraz systematyczne prowadzenie pracy naukowej w służbie rozwoju gospodarki i kultury narodowej,

2) współudział w tworzeniu planów badań naukowych i prac dydaktycznych,

3) rozwijanie pracy zespołowej w nauce,

4) udział w pracy nad kształceniem i wychowaniem kadr inteligencji ludowej zgodnie z programami i planami nauczania,

5) udział w pracach organizacyjnych w zakresie nauczania i badań naukowych,

6) systematyczna praca nad upowszechnieniem nauki i szerzeniem naukowego poglądu na świat.

Art.  60.

1. Wymiar zajęć obowiązkowych dla pracowników nauki, zatrudnionych w szkołach wyższych, ustala Minister Szkolnictwa Wyższego w porozumieniu z zainteresowanymi ministrami.

2. Wymiar zajęć dla pracowników zatrudnionych w instytutach naukowych ustala właściwy minister za zgodą Prezesa Rady Ministrów.

Art.  61.

Pracownik nauki może poza swoimi zajęciami obowiązkowymi wykonywać inne stałe zajęcia zawodowe jedynie za zezwoleniem. Samodzielnemu pracownikowi nauki i osobie pełniącej obowiązki samodzielnego pracownika nauki zezwolenia udziela właściwy minister po wysłuchaniu opinii rektora lub kierownika instytutu naukowego (placówki naukowej), pomocniczemu pracownikowi nauki - w szkole wyższej, rektor, a w instytucie lub innej placówce naukowej jej kierownik.

Art.  62.

1. Pracownik nauki może być przeniesiony na własną prośbę lub z urzędu do innej szkoły wyższej po wysłuchaniu opinii organów zarówno tej szkoły, w której pracownik dotychczas był zatrudniony, jak i tej, do której ma być przeniesiony.

2. Przepis ust. 1 stosuje się do instytutów i innych placówek naukowych z tą zmianą, że opinię wyraża odpowiedni organ statutowy instytutu lub placówki.

Art.  63.

Pracownik nauki otrzymuje uposażenie, którego zasady i wysokość określają odrębne przepisy.

Art.  64.

1. Pracownik nauki ma prawo do urlopu wypoczynkowego w wymiarze 6 tygodni w ciągu roku.

2. Samodzielny pracownik nauki zatrudniony w szkole wyższej ma prawo do przerwy w zajęciach dydaktycznych i organizacyjnych w łącznym wymiarze 3 miesięcy w ciągu roku. Czas tej przerwy samodzielny pracownik nauki wykorzystuje na pracę naukową i urlop wypoczynkowy.

Art.  65.

Samodzielny pracownik nauki, zatrudniony w szkole wyższej, może uzyskać zwolnienie od zajęć dydaktycznych i organizacyjnych dla pracy naukowo-badawczej na czas oznaczony. Zwolnienia na okres nie przekraczający jednego semestru udziela rektor, na czas przekraczający jeden semestr - minister.

Art.  66.

Zakres pomocy lekarskiej oraz innych świadczeń na rzecz pracowników nauki z dziedziny opieki nad zdrowiem określa Rada Ministrów.

Art.  67.

Pracownik nauki ma prawo do zaopatrzenia na wypadek niezdolności do pracy i na starość. Warunki nabycia prawa do tego zaopatrzenia oraz jego wysokość określa osobna ustawa.

Rozdział  3.

Odpowiedzialność dyscyplinarna.

Art.  68.

Pracownik nauki podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za naruszenie obowiązków służbowych lub uchybienie godności pracownika nauki.

Art.  69.

1. Karami dyscyplinarnymi są:

1) upomnienie,

2) nagana,

3) surowa nagana,

4) wydalenie z pracy.

2. Orzekając karę wydalenia z pracy, właściwy organ dyscyplinarny może wystąpić z wnioskiem do Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej o pozbawienie ukaranego tytułu naukowego.

Art.  70.

Organizację organów dyscyplinarnych oraz tryb postępowania dyscyplinarnego przeciwko pracownikom nauki określi Rada Ministrów w drodze rozporządzenia.

Rozdział  4.

Rozwiązanie stosunku służbowego.

Art.  71.

Rozwiązanie stosunku służbowego z pracownikiem nauki następuje:

1) na własną prośbę,

2) wskutek wydalenia z pracy (art. 69 ust. 1 pkt 4),

3) wskutek wyroku sądowego, skazującego na utratę praw obywatelskich.

Art.  72.

1. Stosunek służbowy z samodzielnym pracownikiem nauki w szkole wyższej może być rozwiązany przez ministra po wysłuchaniu opinii organów szkoły, a z pomocniczym pracownikiem nauki - przez rektora po wysłuchaniu opinii rady wydziału i dziekana, gdy tego wymaga reorganizacja bądź zniesienie jednostki organizacyjnej, w której pracownik był zatrudniony, albo dobro nauki i szkolnictwa wyższego, z zachowaniem 6-miesięcznego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie nie może nastąpić później niż na 6 miesięcy przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego.

2. Stosunek służbowy z samodzielnym pracownikiem nauki w instytucie naukowym lub innej placówce naukowej może być z przyczyn wymienionych w ust. 1 rozwiązany przez ministra, a z pomocniczym pracownikiem nauki - przez kierownika instytutu naukowego (placówki naukowej), z zachowaniem 6-miesięcznego terminu wypowiedzenia.