§ 11. - Szczegółowy sposób ustalania środków własnych krajowych zakładów reasekuracji wchodzących w skład ubezpieczeniowej grupy kapitałowej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2009.173.1346

Akt utracił moc

Wersja od: 16 października 2009 r.

§  11.

1. W przypadku gdy zakład reasekuracji nadrzędny posiada udział w więcej niż jednym zakładzie reasekuracji podrzędnym, przy ustalaniu środków własnych zakładu reasekuracji nadrzędnego uwzględnia się wszystkie zakłady reasekuracji podrzędne.

2. W przypadku gdy zakład reasekuracji nadrzędny posiada udział pośredni w zakładzie reasekuracji podrzędnym poprzez inny zakład reasekuracji podrzędny, ustalenia środków własnych należy dokonać na poziomie każdego zakładu reasekuracji podrzędnego, który jest podmiotem nadrzędnym co najmniej jednego zakładu reasekuracji podrzędnego. Przepisu zdania poprzedniego nie stosuje się, jeżeli zakład reasekuracji podrzędny jest uwzględniany przy ustalaniu środków własnych podmiotu nadrzędnego.

3. W przypadku gdy zakład reasekuracji nadrzędny posiada udział pośredni w zakładzie reasekuracji podrzędnym poprzez dominujący podmiot ubezpieczeniowy, przy ustalaniu środków własnych zakładu reasekuracji nadrzędnego należy uwzględnić dominujący podmiot ubezpieczeniowy. W tym celu dominujący podmiot ubezpieczeniowy, niebędący zakładem reasekuracji lub zakładem ubezpieczeń, powinien być traktowany jak zakład reasekuracji lub zakład ubezpieczeń, z wymogiem wypłacalności równym zeru, przy zastosowaniu przepisów dotyczących dopuszczalności elementów na pokrycie wymogu wypłacalności.

4. W przypadku gdy zakład reasekuracji podrzędny ma siedzibę w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej, przy ustalaniu środków własnych zakładu reasekuracji nadrzędnego uwzględnia się teoretyczny wymóg wypłacalności zakładu reasekuracji podrzędnego, ustalony przy odpowiednim zastosowaniu przepisów ustawy. Za środki własne stanowiące pokrycie teoretycznego wymogu wypłacalności takiego zakładu reasekuracji podrzędnego uważa się elementy spełniające warunki uznania ich za środki własne zgodnie z przepisami ustawy, a do ich wyceny stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, Nr 157, poz. 1241 i Nr 165, poz. 1316), z zastrzeżeniem ust. 5.

5. Jeżeli przepisy obowiązujące w państwie siedziby zakładu reasekuracji podrzędnego przewidują wymóg uzyskania zezwolenia na wykonywanie działalności reasekuracyjnej lub działalności ubezpieczeniowej oraz wymogi co do wypłacalności co najmniej porównywalne z wymogami określonymi w ustawie, przy ustalaniu środków własnych zakładu reasekuracji nadrzędnego uwzględnia się wymogi co do wypłacalności oraz elementy na ich pokrycie zgodnie z prawem tego państwa. Jeżeli ten zakład reasekuracji podrzędny wykonuje działalność wyłącznie w zakresie reasekuracji, a w państwie jego siedziby przewiduje się regulacje wyłącznie w odniesieniu do działalności ubezpieczeniowej bezpośredniej, ustala się teoretyczny wymóg wypłacalności oraz stan posiadania elementów na jego pokrycie przy odpowiednim zastosowaniu obowiązujących przepisów tego państwa odnoszących się do działalności ubezpieczeniowej bezpośredniej.

6. Jeżeli organ nadzoru nie posiada wiarygodnych informacji dotyczących zagranicznego zakładu reasekuracji podrzędnego, a w szczególności zakładu reasekuracji lub zakładu ubezpieczeń mającego siedzibę w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej, niezbędnych do ustalenia środków własnych zakładu reasekuracji nadrzędnego, niezależnie od powodu braku tych informacji, z elementów dopuszczalnych na pokrycie wymogu wypłacalności zakładu reasekuracji nadrzędnego wyłącza się akcje i inne aktywa finansujące kapitały własne tego zagranicznego zakładu reasekuracji podrzędnego. W takim przypadku niezrealizowane zyski, związane z udziałem w tym zagranicznym zakładzie reasekuracji podrzędnym, nie mogą być uznane za elementy dopuszczalne na pokrycie wymogu wypłacalności zakładu reasekuracji nadrzędnego.