§ 1. - Szczegółowe zasady waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1986.2.14

Akt utracił moc

Wersja od: 27 września 1989 r.

§  1.

1. Podwyższenie świadczeń emerytalno-rentowych w myśl art. 74 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267, z 1984 r. Nr 52, poz. 268 i 270 oraz z 1986 r. Nr 1, poz. 1), zwanej dalej "ustawą", następuje przy zastosowaniu współczynnika waloryzacyjnego stanowiącego procentowy stosunek kwoty emerytury lub renty do kwoty podstawy ich wymiaru.

2. Za kwotę emerytury lub renty, o której mowa w ust. 1, uważa się kwotę świadczenia wraz ze wszystkimi przysługującymi jej wzrostami i dodatkami, z wyjątkiem dodatków rodzinnych, dodatku dla sierot zupełnych i dodatku pielęgnacyjnego. Jeżeli świadczenie jest wypłacane w kwocie podwyższonej do wysokości najniższej emerytury lub renty, za kwotę emerytury lub renty, o której mowa w ust. 1, uważa się kwotę świadczenia w wysokości nie podwyższonej do świadczenia najniższego.

3. Współczynnik waloryzacyjny wyraża się w procentach z zaokrągleniem do setnych części procentu; określa się go w decyzji o przyznaniu emerytury lub renty. Współczynnik waloryzacyjny podlega ponownemu określeniu w wypadkach, o których mowa w § 3.

4. Za kwotę podstawy wymiaru podlegającą podwyższeniu w myśl art. 74 ustawy uważa się kwotę podstawy wymiaru, ustaloną w decyzji o przyznaniu świadczenia lub o zmianie w prawie do świadczenia albo w jego wysokości - na ostatni dzień lutego roku, w którym dokonuje się waloryzacji.

5. Nowy wymiar emerytury lub renty uzyskuje się przez pomnożenie podwyższonej w wyniku waloryzacji podstawy wymiaru emerytury lub renty przez współczynnik waloryzacyjny.