Rozdział 6 - Zasady zaliczania do jednej z grup inwalidów. - Szczegółowe zadania, organizacja i postępowanie komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1973.1.2

Akt utracił moc

Wersja od: 11 stycznia 1979 r.

Rozdział  6

Zasady zaliczania do jednej z grup inwalidów.

§ 25. Do III grupy inwalidów zalicza się:

1) osoby, których zdolność do zarobkowania została ograniczona w sposób istotny wskutek częściowej niezdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia,

2) osoby, których zdolność do zarobkowania została ograniczona w sposób istotny wskutek pełnej utraty zdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia, jeżeli osoby te są zdolne do wykonywania innego, niżej kwalifikowanego zatrudnienia,

3) osoby, które zachowały dotychczasową zdolność do zarobkowania, jeżeli mają szczególne naruszenie sprawności organizmu, określone w § 28.

§  26.

1. Za zatrudnienie dotychczasowe w rozumieniu § 25 pkt 1 i 2 uważa się:

1) dla ogółu pracowników - zatrudnienie najdłużej wykonywane w okresie ostatnich 10 lat lub zatrudnienie najwyżej kwalifikowane, wykonywane ostatnio przed zgłoszeniem wniosku o rentę,

2) dla górników - prace górnicze wykonywane ostatnio przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed przejściem do prac równorzędnych z pracą górniczą,

3) dla zwolnionych ze służby wojskowej żołnierzy niezawodowych - zatrudnienie wykonywane przed powołaniem do służby lub zatrudnienie, które mogliby wykonywać przy uwzględnieniu kwalifikacji nabytych w czasie służby.

2. Za zatrudnienie dotychczasowe osób, które nie były pracownikami, przyjmuje się zatrudnienie, które osoby te mogłyby wykonywać przy uwzględnieniu posiadanych przez nie kwalifikacji ogólnych i przygotowania zawodowego.

3. Za zatrudnienie niżej kwalifikowane w rozumieniu § 25 pkt 2 uważa się takie zatrudnienie, które w porównaniu z zatrudnieniem dotychczasowym stawia mniejsze wymagania w zakresie przygotowania zawodowego i kwalifikacji ogólnych, odpowiednio do zmniejszonej sprawności fizycznej i psychicznej.

§  27.

1. Za ograniczenie w sposób istotny zdolności do zarobkowania w rozumieniu § 25 pkt 1 i 2 uważa się zmniejszenie tej zdolności co najmniej o ¹/₃ w stosunku do zdolności pracowników o podobnych kwalifikacjach ogólnych i przygotowaniu zawodowym, którzy nie są inwalidami.

2. Przy ocenie stopnia utraty zdolności do zarobkowania bierze się pod uwagę okoliczności określone w § 22 ust. 1, ze szczególnym uwzględnieniem wysokości osiąganego zarobku.

§  28.

1. Za szczególne naruszenia sprawności organizmu, uzasadniające zaliczenie do III grupy inwalidów mimo zachowania dotychczasowej zdolności do zarobkowania (§ 25 pkt 3), uważa się:

1) brak co najmniej 4 palców ręki lub 3 palców łącznie z kciukiem; brak co najmniej stopy,

2) wyraźnie zaznaczone trwałe przykurcze lub zesztywnienia palców z zupełnym zniesieniem zdolności chwytnej ręki; zesztywnienia stawów: kręgosłupa, łokciowego, barkowego, biodrowego, kolanowego w położeniu czynnościowo niekorzystnym oraz stawu skokowego z wadliwym ustawieniem stopy, powodującym znaczne zaburzenia w chodzeniu i staniu, które nie dają się wyrównać za pomocą obuwia lub aparatów ortopedycznych,

3) skrócenie kończyny dolnej o więcej niż 6 cm, powodujące znaczne zaburzenia w chodzeniu i staniu, które nie dają się wyrównać za pomocą obuwia lub aparatów ortopedycznych,

4) bezwład kończyny,

5) neurologiczne następstwa uszkodzeń urazowych czaszki z wgnieceniem kości czaszki lub ze znacznym pourazowym ubytkiem kości czaszki,

6) brak gałki ocznej lub praktyczną ślepotę jednego oka,

7) stan po usunięciu jednego płuca,

8) stan po całkowitej resekcji żołądka,

9) całkowitą głuchotę.

2. Za szczególne naruszenia sprawności organizmu uzasadniające zaliczenie do III grupy inwalidów mimo zachowania dotychczasowej zdolności do zarobkowania (§ 25 pkt 3) uważa się ponadto inne naruszenia sprawności organizmu będące następstwem urazu, które ograniczają tę sprawność w stopniu nie mniejszym niż wymienione w ust. 1 pkt 1-9.

§  29.

1. Do II grupy inwalidów zalicza się osoby, które z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu są całkowicie niezdolne do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia (§ 20).

2. Zdolność do wykonywania zatrudnienia i do zarobkowania w warunkach specjalnie stworzonych lub na specjalnych stanowiskach pracy nie stanowi przeszkody do zaliczenia do II grupy inwalidów.

§  30.

1. Do I grupy inwalidów zalicza się osoby, które z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu są całkowicie niezdolne do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia (§ 20) i ponadto wymagają opieki innej osoby.

2. Zdolność do wykonywania niektórych rodzajów zajęć i zarobkowania w specjalnie przystosowanych indywidualnych warunkach (praca niewidomych w specjalnie dla nich przystosowanych spółdzielniach inwalidzkich, praca nakładcza inwalidów nie mogących samodzielnie poruszać się itp.) nie stanowi przeszkody do zaliczenia do I grupy inwalidów.

§  31.

1. Warunek potrzeby opieki innej osoby w rozumieniu art. 12 ust. 5 ustawy uważa się za spełniony, jeżeli opieka ta ma charakter stały i długotrwały.

2. Za stany wymagające stałej i długotrwałej opieki innej osoby w rozumieniu art. 12 ust. 5 ustawy uważa się:

1) choroby obłożne trwające dłużej niż sześć miesięcy,

2) choroby psychiczne grożące niebezpieczeństwem dla otoczenia lub samego chorego,

3) inne choroby i kalectwa pozbawiające chorego możliwości samodzielnego zaspokojenia niezbędnych potrzeb życia codziennego (przyjmowanie pokarmów, załatwianie czynności fizjologicznych, mycie, ubieranie się itp.),

4) niemożność samodzielnego poruszania się w domu.

3. Za wymagające stałej i długotrwałej opieki innej osoby uważa się także osoby o zupełnym braku wzroku, osoby, u których ostrość wzroku nie przekracza ³/₆₀ lub 10/₂₀₀ Snellen w lepszym oku za pomocą szkieł wyrównujących wadę wzroku, i osoby o polu widzenia ograniczonym do przestrzeni zawartej w 20 stopniach.

4. Potrzeba stałej i długotrwałej opieki innej osoby w stanach zaostrzenia przewlekłych chorób lub powikłań wad cielesnych (kalectw), trwających przez okres nie przekraczający 6 miesięcy, nie stanowi podstawy do zaliczenia do I grupy inwalidów.

§ 32. 5

1. Komisja lekarska orzeka o uprawnieniu do renty chorobowej dla pracownika, który rokuje odzyskanie zdolności do pracy, jeżeli pracownik ten:

1) wyczerpał zasiłek chorobowy,

2) wymaga dalszego leczenia lub rehabilitacji leczniczej,

3) jest nadal niezdolny do podjęcia jakiejkolwiek pracy ze względu na stan zdrowia.

2. Orzeczenie o uprawnieniu do renty chorobowej komisja lekarska wydaje na okres nie przekraczający 12 miesięcy. Okres ten liczy się od dnia, w którym ustało prawo do zasiłku chorobowego.

3. Komisja lekarska może orzec o uprawnieniu do renty chorobowej również dla pracownika, który wyczerpał zasiłek chorobowy i zgłosił, zgodnie ze wskazaniem zakładu służby zdrowia, wniosek o rentę inwalidzką, jeżeli stwierdzony przez komisję stan jego zdrowia nie uzasadnia zaliczenia do jednej z grup inwalidów, w myśl przepisów o orzecznictwie inwalidzkim. W tym wypadku uprawnienia do renty chorobowej ustala się za okres pozostawania bez pracy do dnia wydania przez komisję lekarską orzeczenia o braku inwalidztwa, nie dłużej jednak niż za 3 miesiące od ustania prawa do zasiłku chorobowego.

4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli pracownik uchyla się od przeprowadzenia badania przez komisję lekarską lub opóźnia wydanie orzeczenia..

§ 33. Żołnierzy zwolnionych z zasadniczej służby wojskowej z powodu czasowej niezdolności do tej służby, stwierdzonej orzeczeniem wojskowej komisji lekarskiej, zalicza się na czas trwania niezdolności do wykonywania zatrudnienia do jednej z grup inwalidów, jeżeli nie mają oni prawa do zasiłku z ubezpieczenia społecznego z powodu choroby lub do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy.

⁵ § 32 zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1974 r. (Dz.U.74.51.337) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1975 r.