Szczegółowe warunki uzyskiwania kolejowych świadczeń rentowych przez repatriantów.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1959.25.161

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lipca 1958 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 13 kwietnia 1959 r.

w sprawie szczegółowych warunków uzyskiwania kolejowych świadczeń rentowych przez repatriantów.

Na podstawie art. 26 dekretu z dnia 19 stycznia 1957 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 55, poz. 273), zwanego dalej "dekretem", zarządza się, co następuje:

§ 1. Świadczenia rentowe określone w niniejszym rozporządzeniu przysługują:

1) repatriantom, którzy powrócili z zagranicy do kraju po dniu 22 lipca 1944 r., jeżeli:

a) w dniu 31 sierpnia 1939 r. byli pracownikami przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe" lub w tym dniu pobierali z funduszów tego przedsiębiorstwa świadczenia rentowe albo

b) poza granicami kraju byli zatrudnieni na kolei i zatrudnienie to ustało wskutek przyjazdu do Polski lub pobierali poza granicami kraju rentę starczą lub inwalidzką, a ostatnim ich zatrudnieniem przed uzyskaniem tej renty było zatrudnienie na kolei,

2) członkom rodzin osób wymienionych w pkt 1 bez względu na to, czy członkowie ci są repatriantami, czy też stale zamieszkiwali w kraju;

3) członkom rodzin po pracownikach, którzy w dniu 31 sierpnia 1939 r. byli zatrudnieni w przedsiębiorstwie "Polskie Koleje Państwowe" lub pobierali w tym dniu z funduszów tego przedsiębiorstwa świadczenia rentowe albo byli zatrudnieni ostatnio poza granicami kraju na kolei, a którzy zmarli za granicą - jeżeli członkowie ci powrócili do kraju po dniu 22 lipca 1944 r.

§  2.

1. Repatriantom i członkom ich rodzin przysługuje kolejowa renta według przepisów dekretu z uwzględnieniem zmian przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

2. Przewidziany w art. 2 ust. 3 i w art. 25 ust. 3 dekretu warunek ponownego zatrudnienia na kolei po wyzwoleniu nie ma zastosowania do repatriantów.

§ 3. Repatriantom i członkom ich rodzin, którym władze lub instytucje zagraniczne wypłacały renty, przyznaje się renty na warunkach określonych w niniejszym rozporządzeniu, jeżeli władze lub instytucje zagraniczne wstrzymały im wypłatę renty z powodu repatriacji.

§  4.

1. Repatriantom, którzy w dniu 31 sierpnia 1939 r. byli zatrudnieni w przedsiębiorstwie "Polskie Koleje Państwowe", zalicza się okresy późniejszego zatrudnienia za granicą do okresów zatrudnienia na kolei.

2. Oceny, czy repatriant zajmował w zatrudnieniu na kolei za granicą stanowiska uprawniające do dodatku za wysługę lat, dokonuje się przez porównanie z odpowiednimi stanowiskami w kraju.

§  5.

1. Za podstawę wymiaru kolejowej renty dla repatriantów przyjmuje się zarobek na stanowisku zajmowanym ostatnio na kolei.

2. Jeżeli repatriant przed powrotem do kraju zajmował za granicą niższe stanowisko niż w dniu 31 sierpnia 1939 r., przyjmuje się zarobki osiągnięte na stanowisku wyższym.

3. Zajmowane przez repatrianta stanowisko na kolei za granicą ustala się przez porównanie czynności na tym stanowisku z czynnościami na polskich kolejach.

4. Zarobki określone w ust. 1 przyjmuje się w takiej wysokości, w jakiej osiąga je przeciętnie pracownik kolejowy na takim samym stanowisku w podstawowej grupie uposażenia w tym miesiącu, w którym repatriant przybył do kraju.

§ 6. W przypadku niemożności ustalenia podstawy wymiaru renty w sposób określony w § 5 przyjmuje się najniższą podstawę wymiaru renty określoną w przepisach dekretu z dnia 25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 97), zwanego dalej "dekretem z dnia 23 czerwca 1954 r."

§ 7. Repatriantom pobierającym kolejowe renty przysługują świadczenia dodatkowe określone w art. 32 dekretu.

§  8.

1. Do okresu dwuletniego przewidzianego w art. 5 ust. 1 i okresu dziesięcioletniego przewidzianego w art. 14 ust. 1 dekretu nie wlicza się okresów pozostawania bez zatrudnienia za granicą.

2. W przypadku śmierci pracownika (emeryta, rencisty) za granicą okres pięcioletni przewidziany w art. 45 ust. 1 pkt 2 lit. b) dekretu z dnia 25 czerwca 1954 r. liczy się od dnia powrotu członka rodziny do kraju.

3. Z tytułu wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej za granicą przysługują repatriantowi odpowiednie świadczenia rentowe z kolei przewidziane w dekrecie z dnia 25 czerwca 1954 r.

§  9.

1. Sprawy świadczeń rentowych dla osób określonych w § 1 podlegają na wniosek osoby zainteresowanej ponownemu rozpatrzeniu na zasadach niniejszego rozporządzenia, jeżeli osobom tym:

1) odmówiono przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia przyznania renty kolejowej (zaopatrzenia) albo

2) rentę przyznały właściwe do spraw rent organy prezydium rady narodowej na wniosek zgłoszony po dniu 31 grudnia 1954 r. lub

3) Minister Komunikacji przyznał kolejową rentę w trybie wyjątkowym.

2. Jeżeli wymieniony w ust. 1 wniosek zostanie zgłoszony w ciągu jednego roku od dnia ogłoszenia niniejszego rozporządzenia, wymiar renty następuje od dnia powrotu do kraju, nie wcześniej jednak niż od dnia 1 lipca 1958 r.

3. Utrzymuje się w mocy decyzje Ministra Komunikacji przyznające osobom określonym w § 1 kolejowe renty w trybie wyjątkowym, jeżeli renty te są wyższe niż renty przewidziane w niniejszym rozporządzeniu.

§ 10. Przyznanie lub podwyższenie kolejowej renty na podstawie niniejszego rozporządzenia następuje:

1) od dnia powstania prawa do renty, najwcześniej od dnia 1 lipca 1958 r. lub od dnia powrotu do kraju po tej dacie, jeżeli wniosek zostanie zgłoszony w ciągu 3 miesięcy od dnia ogłoszenia niniejszego rozporządzenia,

2) od dnia powstania prawa do renty, najwcześniej od dnia powrotu do kraju i za okres nie dłuższy niż 3 miesiące wstecz od dnia zgłoszenia wniosku, jeżeli wniosek zostanie zgłoszony po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia niniejszego rozporządzenia.

§ 11. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 lipca 1958 r.