§ 4. - Szczegółowe warunki stosowania środków przymusu bezpośredniego oraz użycia broni palnej lub psa służbowego przez funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz sposób postępowania w tym zakresie.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1996.136.637

Akt utracił moc

Wersja od: 21 października 2006 r.

§  4.

1. Osadzonego, wobec którego zastosowano środek przymusu bezpośredniego, poddaje się badaniu lekarskiemu, o ile jest to możliwe, w czasie stosowania środka, a także po zaprzestaniu jego stosowania.

2. W razie nieobecności lekarza na terenie zakładu karnego lub aresztu śledczego, badanie lekarskie osadzonego, po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego, powinno być przeprowadzone bez zbędnej zwłoki.

3. W razie konieczności stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2-5 ustawy, przez okres przekraczający 24 godziny, lekarz, po przeprowadzeniu badania, przedstawia opinię co do możliwości dalszego ich stosowania.

4. Wyniki badania lekarskiego, o którym mowa w ust. 1 i 3, należy odnotować w dokumentacji medycznej osadzonego.

5. W razie zastosowania środka przymusu bezpośredniego wobec innej osoby, badanie, o którym mowa w ust. 1, wykonuje się niezwłocznie po przerwaniu stosowania środka, o ile osoba ta wyrazi zgodę, chyba że zachodzi stan zagrożenia życia lub nie jest ona w stanie wyrazić swojej woli.