§ 3. - Szczegółowe warunki stosowania środków przymusu bezpośredniego oraz użycia broni palnej lub psa służbowego przez funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz sposób postępowania w tym zakresie.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1996.136.637

Akt utracił moc

Wersja od: 21 października 2006 r.

§  3.

1. O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje kierownik jednostki lub osoba, która go zastępuje. W przypadku wykonywania czynności służbowej przez kilku funkcjonariuszy, o zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje funkcjonariusz dowodzący tą czynnością.

2. Funkcjonariusz może samodzielnie decydować o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, w które został wyposażony w związku z wykonywaną czynnością służbową, w przypadku usiłowania zamachu na życie lub zdrowie ludzkie, usiłowania ucieczki przez osadzonego, a także w pościgu za osadzonym lub inną osobą. O zaistniałym zdarzeniu funkcjonariusz niezwłocznie melduje swojemu bezpośredniemu przełożonemu.

3. O zaprzestaniu stosowania środków przymusu bezpośredniego decydują odpowiednio osoby wymienione w ust. 1 i 2.

4. W razie zastosowania środków przymusu bezpośredniego funkcjonariusz dowodzący tą czynnością lub funkcjonariusz, o którym mowa w ust. 2, sporządza odpowiedni protokół, chyba że środki zastosowano na podstawie art. 19 ust. 5 ustawy. Wzory protokołów stanowią załączniki nr 1 i 2 do rozporządzenia.

5. 1 O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego należy zawiadomić niezwłocznie za pomocą telefaksu lub poczty elektronicznej dyrektora okręgowego Służby Więziennej, któremu w terminie 7 dni przesyła się także protokół zastosowania tego środka.

¹ § 3 ust. 5 dodany przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 15 lutego 2005 r. (Dz.U.05.39.365) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 25 marca 2005 r.