§ 27. - Szczegółowe warunki stosowania środków przymusu bezpośredniego oraz użycia broni palnej lub psa służbowego przez funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz sposób postępowania w tym zakresie.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1996.136.637

Akt utracił moc

Wersja od: 21 października 2006 r.

§  27.

1. Decydując o użyciu broni palnej lub psa służbowego, funkcjonariusz jest obowiązany postępować ze szczególną rozwagą, traktując broń palną oraz psa służbowego jako ostateczne środki działania.

2. Jeżeli nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, funkcjonariusz przed użyciem broni palnej lub psa służbowego jest obowiązany:

1) wezwać osadzonego lub inną osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do natychmiastowego porzucenia broni lub niebezpiecznego narzędzia, zaniechania ucieczki, odstąpienia od bezprawnych działań lub użycia przemocy; wezwanie w stosunku do innej osoby należy poprzedzić okrzykiem "SŁUŻBA WIĘZIENNA",

2) w razie niepodporządkowania się wezwaniu określonemu w pkt 1, uprzedzić o możliwości użycia broni palnej lub psa służbowego okrzykiem "STÓJ - BO STRZELAM" albo "STÓJ - BO UŻYJĘ PSA".

3. W przypadku gdy wezwania, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, okażą się bezskuteczne, funkcjonariusz obowiązany jest oddać strzał ostrzegawczy.