Część 3 - PRZEPISY EMERYTALNE. - Stosunek służbowy, uposażenie i zaopatrzenie emerytalne pracowników Państwowego Banku Rolnego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.92.685

Akt utracił moc

Wersja od: 31 maja 1932 r.

CZĘŚĆ  III.

PRZEPISY EMERYTALNE.

Postanowienia ogólne.

§ 93. Przepisy zawarte w części III niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie jedynie do stałych pracowników Banku.

§ 94. Prawo do uposażenia emerytalnego nabywa pracownik po upływie co najmniej dziesięciu lat służby w Banku:

1) w razie zwolnienia ze służby w myśl postanowień §§ 53 i 55 ust. 2 z wyjątkiem wypadku przewidzianego w § 115 ust. 1 p. 2;

2) w razie zwolnienia ze służby na własną prośbę w wypadkach:

a) trwałej niezdolności do służby, spowodowanej upadkiem sił fizycznych lub umysłowych;

b) ukończenia 60 lat życia;

c) uzyskania prawa do pełnego zaopatrzenia emerytalnego i ukończenia 55 lat życia.

§ 95. Po upływie pięciu lat nieprzerwanej służby w Banku, nabywa pracownik prawo do zaopatrzenia emerytalnego, jeżeli zwolnienie ze służby nastąpiło z powodu trwałej niezdolności do służby, spowodowanej kalectwem lub chorobą, nabytemi nierozmyślnie.

§ 96. Bez względu na czas służby w Banku nabywa pracownik prawo do zaopatrzenia emerytalnego, jeżeli przyczyną zwolnienia jego jest trwała niezdolność do służby, spowodowana:

1) nieszczęśliwym wypadkiem, pozostającym w związku przyczynowym z pełnieniem obowiązków służbowych;

2) działaniami wojennemi w miejscu pobytu służbowego;

3) chorobami zakaźnemi, panującemi epidemicznie w miejscu pobytu służbowego, poza miejscem stałego urzędowania.

§ 97. O trwałej niezdolności do służby, uzasadniającej prawo do zaopatrzenia emerytalnego, orzeka komisja lekarska Banku.

Przepisy dotyczące trybu powołania, składu i zakresu działania komisyj lekarskich, wyda Prezes Banku na wniosek Naczelnego Dyrektora.

Orzeczenie komisji lekarskiej podlega zatwierdzeniu przez Prezesa Banku. W razie niezatwierdzenia orzeczenia przez Prezesa Banku, pracownik zostaje poddany badaniu komisji lekarskiej w innym składzie, której orzeczenie jest ostateczne.

§ 98. Pobierający zaopatrzenie emerytalne pracownik, którego zwolnienie nastąpiło z powodu choroby lub trwałej niezdolności do służby, może być w ciągu lat dziewięciu, licząc od dnia zwolnienia, poddany zarządzeniem Prezesa Banku badaniu komisji lekarskiej Banku, a w razie stwierdzenia ustania przyczyny zwolnienia - powołany zpowrotem do służby na równorzędne stanowisko.

§ 99. Zaopatrzenie emerytalne dla pracowników Banku przyznaje i wymierza Prezes Banku na wniosek Naczelnego Dyrektora na zasadzie postanowień niniejszego rozporządzenia.

§ 100. Do wysługi emerytalnej zalicza się czas służby w charakterze pracownika stałego.

Czas poprzedniej pracy zalicza się do wysługi emerytalnej zgodnie z przepisami §§ 103 - 105.

§ 101. W razie ponownego przyjęcia na służbę pracownika zwolnionego, zalicza się mu do wysługi emerytalnej czas poprzedniej służby stałej pod warunkiem zwrotu do funduszu emerytalnego Banku sumy wypłaconej z tego funduszu w myśl § 114.

W razie ponownego przyjęcia na służbę emeryta Banku zalicza się, przy ponownem zwolnieniu, cały czas służby uwzględniony przy poprzednim wymiarze emerytury.

§ 102. Czas czynnej służby wojskowej, odbytej podczas wojny w czasie od dnia rozpoczęcia działań wojennych do dnia zawieszenia broni, poprzedzającego zawarcie pokoju, liczy się przy wymiarze zaopatrzenia emerytalnego podwójnie pracownikom, powołanym do służby wojskowej, oraz tym, którzy wstąpili do wojska jako ochotnicy po rozpoczęciu działań wojennych, jako też pełniącym służbę w formacjach wojskowych względnie na terenie operacyjnym, podporządkowanym dowództwu armji. Przy częściowej mobilizacji oblicza się w ten sposób czas służby odbytej podczas wojny tylko pełniącym służbę w formacjach zmobilizowanych, Czas pobytu w niewoli liczy się do emerytury, o ile dostanie się do niewoli nastąpiło bez winy pracownika.

§ 103. Przy zaliczeniu w poczet pracowników stałych pracownika, który poprzednio był ubezpieczony w Zakładzie Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych, lub należał do funduszu emerytalnego instytucyj wymienionych w art. 120 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1927 r. (Dz. U. R. P. Nr. 106, poz. 911), czas jego poprzedniej pracy zalicza się do wysługi emerytalnej, zgodnie z obowiązującemi przepisami.

§ 104. Pracownikom, do których nie ma zastosowania przepis § 103, a którzy przed wstąpieniem na służbę do Banku pozostawali na służbie państwowej lub samorządowej, względnie w przedsiębiorstwach państwowych lub samorządowych lub pracowali w prywatnych instytucjach na stanowiskach, umożliwiających im nabycie specjalnych kwalifikacyj, mających zastosowanie w Banku, może Prezes Banku, na wniosek Naczelnego Dyrektora i za zgodą Ministra Reform Rolnych, zaliczyć do wysługi emerytalnej, w całości lub w części, czas poprzedniej pracy.

§ 105. Prawa, wynikające z zaliczenia czasu poprzedniej służby w myśl § 104, nabywa pracownik po przesłużeniu w Banku dziesięciu lat z wyjątkiem wypadku trwałej niezdolności do służby lub śmierci pracownika, w którym to wypadku prawa te powstają przed upływem dziesięciu lat, zgodnie z postanowieniami §§ 95 i 96.

§ 106. Pracownikom, o których mowa w § 15 ust. 6 i § 104, Prezes Banku na wniosek Naczelnego Dyrektora może w wyjątkowych wypadkach uiszczenie składek za zaliczony do wysługi emerytalnej czas poprzedniej pracy rozłożyć na raty miesięczne.

W wypadkach, oznaczonych w ust. 1 całkowitą kwotę należnych od pracownika składek wpłaca Bank do funduszu emerytalnego jednocześnie z zaliczeniem pracownikowi czasu poprzedniej służby do wysługi emerytalnej.

§ 107. W wyjątkowych wypadkach, zasługujących na szczególne uwzględnienie, może Prezes Banku na wniosek Naczelnego Dyrektora i za zgodą Ministra Reform Rolnych:

1) przyznać pracownikowi zaopatrzenie emerytalne przed upływem dziesięciu lat służby w Banku, pod warunkiem wpłacenia do funduszu emerytalnego 15% od ostatnio pobieranej płacy zasadniczej łącznie z dodatkiem za wysługę lat za czas, o który został skrócony pracownikowi 10-letni okres wyczekiwania;

2) przyznać pensje wdowią i sieroce po pracowniku zmarłym po upływie przynajmniej pięciu lat służby w Banku w wypadkach, nieobjętych § 116.

§ 108. Do wysługi emerytalnej nie zalicza się:

1) czasu zawieszenia w służbie, niepodlegającego zaliczeniu do czasu służby czynnej (§ 72 ust. 5);

2) czasu bezpłatnego urlopu, udzielonego na zasadzie § 75 ust. 1, § 40 i § 41, za który pracownik nie wpłaci składek emerytalnych w myśl § 133 ust. 2.

§ 109. Przy obliczaniu lat wysługi emerytalnej do wymiaru zaopatrzenia emerytalnego nie uwzględnia się części roku do 6 miesięcy włącznie, natomiast okres przekraczający 6 miesięcy liczy się jako pełny rok.

Postanowienie powyższe nie ma zastosowania przy obliczeniu wymienionego w §§ 94, 95 i 107 p 2 pięcio- względnie dziesięcioletniego okresu, podlegającego zaliczeniu do wysługi emerytalnej.

§ 110. Prawo do pobierania zaopatrzenia emerytalnego rozpoczyna się od pierwszego dnia miesiąca, następującego po zwolnieniu ze służby.

Uposażenie emerytalne płatne jest miesięcznie zgóry.

§ 111. Podstawę wymiaru zaopatrzenia emerytalnego stanowi płaca zasadnicza wraz z dodatkiem za wysługę lat, ostatnio pobierana w służbie czynnej w myśl postanowień §§ 74, 79 i 80. Zaopatrzenie emerytalne wynosi do dziesięciu lat wysługi emerytalnej włącznie 40% i wzrasta za każdy następny rok służby o 2,4%, nie może jednak przenosić 100% podstawy wymiaru.

§ 112. Prawo do pobierania zaopatrzenia emerytalnego gaśnie:

1) w razie śmierci emeryta;

2) gdy emeryt, powołany ponownie do służby w myśl postanowień w § 98, odmówi zgłoszenia się do służby na równorzędne stanowisko;

3) w razie skazania emeryta za przestępstwa popełnione na szkodę Banku przez emeryta w czasie jego służby czynnej; w wypadku tym, o ile zachodzą okoliczności, zasługujące na szczególne uwzględnienie, Prezes Banku na wniosek Naczelnego Dyrektora i za zgodą Ministra Reform Rolnych może przyznać członkom rodziny emeryta stały zasiłek z funduszu emerytalnego w wysokości, nieprzekraczającej normalnej ich pensji wdowiej lub sierocej.

§ 113. Prawo do pobierania zaopatrzenia emerytalnego zawiesza się:

1) w razie ponownego wstąpienia na służbę do Banku;

2) w razie utraty obywatelstwa polskiego;

3) w razie wyjazdu zagranicę, trwającego dłużej niż 6 miesięcy, jeżeli Minister Reform Rolnych na wniosek Prezesa Banku nie zezwoli na dalsze pobieranie zaopatrzenia emerytalnego zagranicą;

4) w razie wstąpienia do klasztoru.

Zawieszenie prawa do pobierania zaopatrzenia emerytalnego kończy się z ostatnim dniem miesiąca, w którym ustały przyczyny zawieszenia.

§ 114. W razie zwolnienia ze służby pracownika stałego kategorji A bez przyznania mu zaopatrzenia emerytalnego i wstąpienia takiego pracownika na służbę, uzasadniającą obowiązek ubezpieczenia w Zakładzie Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych, lub na służbę w jednej z instytucyj, wymienionych w art. 5 p. 5 i 6 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1927 r. o ubezpieczeniu pracowników umysłowych (Dz. U. R. P. Nr 106, poz. 911) w brzmieniu rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. (Dz. U. R. P. Nr. 26, poz. 230), przelewa się z funduszu emerytalnego Banku na rzecz właściwego Zakładu Ubezpieczeń, względnie na rzecz funduszu emerytalnego wyżej wspomnianej instytucji - na ich żądanie - sumy w wysokości, odpowiadającej składkom, wymienionym w art. 120 ust. 2 wzmiankowanego wyżej rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1927 r.

W razie dokonania powyższego przelewu zwolniony z Banku pracownik otrzymuje ewentualną nadwyżkę między sumą wpłaconych przez niego do funduszu emerytalnego Banku składek bez oprocentowania, a przypadającą na niego częścią sumy przelewanej do Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych lub innej instytucji. Kwota tej nadwyżki może być jednak przez Bank obrócona na pokrycie ewentualnych pretensyj Banku wobec zwolnionego.

Pracownik zwolniony otrzymuje tę nadwyżkę również w tym wypadku, kiedy sum, wymienionych w ust. 1 niniejszego paragrafu, nie przelewa się do Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych lub instytucyj, wymienionych w art. 5 p. 5 i 6 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1927 r. Nadwyżkę tę ustala się w tej wysokości, jakaby przypadła w razie, gdyby przelew do Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych następował w dniu zwolnienia pracownika z Banku. W razie zwolnienia ze służby pracownika stałego kategorji B bez przyznania mu zaopatrzenia emerytalnego Banku, pracownikowi takiemu zwraca się składki, wpłacone przez niego do funduszu emerytalnego Banku, o ile przepisy o ubezpieczeniu społecznem nie regulują inaczej rozrachunków z tytułu tych składek.

§ 115. Jeżeli zwolnienie pracownika stałego nastąpiło:

1) na zasadzie przepisów § 55 ust. 1,

2) na zasadzie przepisów § 55 ust. 2, o ile niezachowanie przez pracownika istotnych obowiązków polegało bądź na samowolnem opuszczeniu służby przez pracownika, bądź na popełnieniu przestępstwa, powodującego materjalną szkodę dla Banku,

- pracownikowi takiemu nie może być przyznane zaopatrzenie emerytalne z funduszu emerytalnego Banku.

W tych wypadkach Prezes Banku, na wniosek Naczelnego Dyrektora, może zmniejszyć do 35% wysokość sum, określonych w § 114 ust. 1 i 4, przyczem ust. 2 i 3 tegoż paragrafu nie mają zastosowania.

Postanowienia niniejszego paragrafu mogą być zastosowane tylko po uprzedniem przeprowadzeniu postępowania dyscyplinarnego w myśl postanowień §§ 61 do 72.

§ 116. Wdowa i sieroty po zmarłym pracowniku, oprócz pośmiertnego, przewidzianego w § 60, mają prawo do pensji wdowiej, względnie sierocej jeżeli mąż, względnie ojciec nabył w myśl §§ 94, 95 i 96 prawo do zaopatrzenia emerytalnego, choćby zmarł przed zwolnieniem ze służby, lub o ile mąż (ojciec) zmarł wskutek niezawinionego nieszczęśliwego wypadku lub choroby po upływie 5 lat nieprzerwanej służby w Banku.

§ 117. Prawo do otrzymania pensji wdowiej i sierocej rozpoczyna się z pierwszym dniem miesiąca, następującego po tym miesiącu, za który zmarły pracownik (emeryt) pobrał ostatnio należne mu uposażenie. Dla dzieci zmarłego pracownika (emeryta), które po tym terminie przyszły na świat, prawo do pensji rozpoczyna się od pierwszego dnia miesiąca po urodzeniu.

Pensje wdowie i sieroce płatne są miesięcznie zgóry.

§ 118. Pensja wdowia wynosi połowę zaopatrzenia emerytalnego, które zmarły mąż pobierał, względnie do którego miałby w chwili śmierci prawo.

Pensja wdowia po pracowniku poległym, lub zmarłym wskutek działań wojennych, wynosi połowę pełnego (100%) zaopatrzenia emerytalnego zmarłego męża, niezależnie od czasu jego służby w Banku.

§ 119. Prawo do pensji sierocej nabywają dzieci ślubne i uprawnione po ojcu.

Pensja ta wynosi:

1) dla każdego dziecka, jeżeli wdowa żyje i ma prawo do pensji wdowiej - jedną ósmą część zaopatrzenia emerytalnego ojca,

2) dla każdego dziecka, jeżeli wdowa nie żyje, lub nie ma prawa do pensji wdowiej - jedną czwartą część zaopatrzenia emerytalnego ojca,

3) dla jedynej sieroty bez ojca i matki, - jedną trzecią część zaopatrzenia emerytalnego ojca.

Jeżeli wdowa nie pobiera pensji wdowiej, z powodu pobierania zaopatrzenia emerytalnego z tytułu własnej służby, sierotom służy prawo do pensji sierocej według postanowień p. 2, względnie 3 niniejszego paragrafu.

Postanowienie § 118 ust. 2 ma zastosowania również przy ustalaniu wysokości pensji sierocej.

§ 120. Prawo do pensji sierocej nabywają dzieci ślubne i uprawnione również po matce.

Jeżeli sierota nabyła prawo do pensji po ojcu i po matce wypłaca się sierocie pensję wyższą.

Sierota ma prawo do pobierania pensji po matce za życia ojca w razie jego niezdolności do pracy i niemożności zapewnienia sierocie utrzymania. Pensja po matce wynosi dla każdego dziecka jedną czwartą część zaopatrzenia emerytalnego matki, a dla jedynego dziecka, - jedną trzecią część tego zaopatrzenia.

§ 121. Łączna kwota pensyj sierocych nie może ani sama, ani wraz z pensją wdowią, przekraczać wysokości zaopatrzenia emerytalnego, które pobierał lub do którego miałby w chwili śmierci prawo zmarły ojciec lub matka. Gdyby suma pensyj sierocych albo sama, albo łącznie z pensją wdowią przekraczała wysokość zaopatrzenia emerytalnego, które zmarły ojciec lub matka pobierali, lub do którego w chwili śmierci mieliby prawo, należy zmniejszyć proporcjonalnie pensje sieroce.

§ 122. Żony i dzieci pracowników, którzy zaginęli na terenie działań wojennych, otrzymują od dnia pierwszego miesiąca, następującego po wstrzymaniu uposażenia, pobieranego na mocy § 48, tymczasową pensję wdowią lub sierocą, w wysokości należnej im ewentualnie stałej pensji.

§ 123. W razie odnalezienia się zaginionego potrąca się na rzecz funduszu emerytalnego przy wypłacie zaległego uposażenia kwotę, wypłaconą jego żonie i dzieciom tytułem tymczasowej pensji.

W razie nieodnalezienia się zaginionego w ciągu 2¹/₂ lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym podpisano preliminarja pokojowe, żona, względnie dzieci powinny przed końcem tego terminu przedłożyć orzeczenie sądowe, uznające zaginionego za zmarłego, lub orzeczenie sądowe, że dowód śmierci należy uważać za ustalony, w przeciwnym, przypadku pensja tymczasowa pozostaje wstrzymana.

Orzeczenie to stanowi podstawę przyznania stałej pensji.

§ 124. Wdowa nie ma prawa do pensji:

1) jeżeli zawarcie małżeństwa nastąpiło po zwolnieniu męża ze służby,

2) jeżeli wspólność małżeńska została sądownie rozdzielona bez obowiązku męża do utrzymywania żony.

Dzieci, pozostałe z małżeństwa zawartego przez emeryta, nie mają prawa do pensji sierocej.

§ 125. Prawo do pensji wdowiej lub sierocej gaśnie:

1) w razie śmierci wdowy lub sieroty, z końcem miesiąca, w którym śmierć nastąpiła;

2) w razie jeżeli wdowa pobrała odprawę wdowią w myśl § 127 przy ponownem wejściu w związek małżeński;

3) z ukończeniem przez sierotę 18-go roku życia, lub też w razie wcześniejszego zawarcia przez sierotę związku małżeńskiego.

Sierotom, odbywającym studja średnie lub wyższe w charakterze słuchaczów zwyczajnych w krajowych zakładach naukowych państwowych, lub prywatnych z prawem publiczności, przyznaje się pensję sierocą po ukończeniu osiemnastego roku życia za każdy rok szkolny, aż do ukończenia studjów, nie dłużej jednak niż do ukończenia dwudziestego czwartego roku życia.

W wyjątkowych wypadkach, zasługujących na szczególne uwzględnienie, może Prezes Banku, na wniosek Naczelnego Dyrektora i za zgodą Ministra Reform Rolnych, zezwolić na dalsze pobieranie pensji sierocej także po ukończeniu osiemnastego, względnie dwudziestego czwartego roku życia, o ile sieroty nie posiadają środków do życia, a wskutek ułomności fizycznej lub umysłowej nie są zdolne do pracy zarobkowej.

§ 126. Prawo do pobierania pensji wdowiej i sierocej zawiesza się:

1) w razie wstąpienia wdowy lub sieroty na służbę do Banku;

2) w razie utraty obywatelstwa polskiego;

3) w razie wyjazdu zagranicę, trwającego dłużej niż sześć miesięcy, jeżeli Minister Reform Rolnych, na wniosek Prezesa Banku, nie zezwoli na dalsze pobieranie pensji wdowiej lub sierocej zagranicą;

4) w razie wstąpienia do klasztoru;

5) w razie ponownego wejścia wdowy w związek małżeński, o ile nie pobrała odprawy wdowiej w myśl § 127.

Zawieszenie prawa do pobierania pensji wdowiej lub sierocej kończy się z ostatnim dniem miesiąca, w którym ustały przyczyny zawieszenia.

§ 127. Wdowa, która weszła ponownie w związek małżeński, otrzymuje na swą prośbę wzamian za pobieraną pensję wdowią albo jednorazową odprawę wdowią, albo zachowuje prawo do pensji wdowiej na wypadek ponownego owdowienia.

Zgłoszenie o odprawę winno nastąpić w ciągu trzech miesięcy od dnia zawarcia ponownego małżeństwa. Odprawa wdowia wynosi dla wdów w wieku do 45 lat - dwuletnią, powyżej tego wieku - jednoroczną kwotę pensji wdowiej.

§ 128. Pracownik, lub pozostała po nim rodzina, pobierający zaopatrzenie z funduszu emerytalnego Banku, nie mogą pobierać równocześnie z innego tytułu zaopatrzenia z tegoż funduszu. Uprawnionemu do tych świadczeń przysługuje prawo wyboru jednego z tych świadczeń.

§ 129. Pracownik, względnie wdowa lub sierota, którzy świadomie wprowadzili Państwowy Bank Rolny w błąd, celem uzyskania wyższego wymiaru zaopatrzenia emerytalnego, niż przypadające im w myśl niniejszego rozporządzenia, tracą prawo do dalszego pobierania zaopatrzenia, niezależnie od odpowiedzialności sądowo-karnej i obowiązku wynagrodzenia szkody.

Fundusz emerytalny Państwowego Banku Rolnego.

§ 130. Celem zapewnienia wypłaty świadczeń, przewidzianych w części III niniejszego rozporządzenia, tworzy się fundusz emerytalny Państwowego Banku Rolnego.

Fundusz emerytalny jest odrębnym funduszem Państwowego Banku Rolnego i nie może być użyty na cele inne, niż przewidziane w poprzednich paragrafach części III niniejszego rozporządzenia.

Wpłaty na ten fundusz nie podlegają zwrotowi z wyjątkiem wypadków, przewidzianych w § 114.

Funduszem emerytalnym zarządzają władze Banku.

Dla funduszu emerytalnego prowadzona jest odrębna książkowość.

§ 131. Fundusz emerytalny tworzy się:

1) ze składek pracowników na rzecz tego funduszu,

2) z dopłat Banku,

3) z dochodów i zysków z lokat kapitałów funduszu emerytalnego,

4) z ewentualnych przelewów z funduszów emerytalnych innych instytucyj,

5) z innych wpływów.

§ 132. Tytułem składki emerytalnej pracownicy w służbie czynnej opłacają 7¹/₂% od płacy zasadniczej w służbie czynnej (§ 74) łącznie z dodatkiem za wysługę lat (§§ 79 i 80). Składkę pobiera się każdego miesiąca przez potrącenie z uposażenia.

Przy każdorazowem osiągnięciu wyższego stopnia płac, pracownikowi potrąca się na fundusz emerytalny przez jeden rok połowę różnicy pomiędzy podwyższoną płacą zasadniczą, a pobieraną poprzednio. Przez ten czas potrąca się składkę, ustanowioną w ust. 1, od płacy pobieranej poprzednio.

Ogólna suma płac zasadniczych stałych pracowników Państwowego Banku Rolnego, należących do funduszu emerytalnego, nie może być drogą podwyżek zwiększona w ciągu roku kalendarzowego więcej niż o 10 %.

Pracownicy, którym zaliczony zostanie do wysługi emerytalnej czas poprzedniej pracy w myśl § 103, wpłacają do funduszu emerytalnego Banku składki zgodnie z obowiązującemi przepisami.

Pracownicy, którym zaliczony zostanie do wysługi emerytalnej czas ich poprzedniej pracy w myśl § 104, wpłacają do funduszu emerytalnego Banku, za każdy zaliczony miesiąc poprzedniej pracy, składki w wysokości odpowiadającej sumie składek pracownika (ust. 1) i dopłat Banku (§ 134 p. 1), obowiązujących w chwili zaliczenia ich w poczet stałych pracowników Banku. Składki te oblicza się w stosunku do płacy zasadniczej, łącznie z dodatkiem za wysługę lat, przyznanej pracownikowi w chwili zaliczenia go w poczet stałych pracowników Banku.

§ 133. W razie wstrzymania uposażenia pracownikowi na podstawie § 72 ust. 4, nie potrąca się z wypłaconej mu części uposażenia składek na fundusz emerytalny, w wypadku uchylenia zawieszenia pełną sumę składek za ten okres potrąca się przy wypłacie wstrzymanej części uposażenia.

Za czas bezpłatnego urlopu (§ 25 ust. 1, § 40 i § 41) pracownicy wpłacają na fundusz emerytalny co miesiąc zgóry 15% płacy zasadniczej, łącznie z dodatkiem za wysługę lat, przysługującej im bezpośrednio przed rozpoczęciem urlopu.

§ 134. Bank wpłaca ze swej strony na rzecz funduszu emerytalnego:

1) dopłatę w wysokości 7¹/₂% płacy zasadniczej łącznie z dodatkiem za wysługę lat (§§ 74, 79 i 80), pobieranej przez każdego ze stałych pracowników Banku. Dopłaty te uskutecznia się każdego miesiąca przez cały czas istnienia funduszu emerytalnego Banku jednocześnie z wypłatą uposażenia pracowników;

2) dopłatę w wysokości 7¹/₂% od sumy, pobranej w okresie służby przygotowawczej tytułem płacy zasadniczej przez pracowników, którzy zaliczeni zostali w poczet pracowników stałych bezpośrednio po odbyciu służby przygotowawczej; na poczet tej dopłaty zaliczają się kwoty, wpłacone w tymże okresie tytułem składek przez Bank i pracowników do Zakładów Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych, a to w tej wysokości, w jakiej zostaną przez te zakłady przelane do funduszu emerytalnego Banku zgodnie z art. 120 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1927 r. (Dz. U. R. P. Nr. 106, poz. 911), zmniejszone o kwoty składek, wpłaconych do Zakładów Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych przez tych pracowników w okresie ich służby przygotowawczej w Banku;

3) składki należne od pracowników i dopłatę Banku za czas, o który został im skrócony okres wyczekiwania (§ 107 p. 1);

4) składki należne od pracowników i dopłatę Banku za czas zaliczony im do wysługi emerytalnej na zasadzie § 15 ust. 6 oraz §§ 104 i 143, o ile pracownik uzyskał zwolnienie od tych składek lub odroczenie ich wpłaty (§§ 146 i 106);

5) niedobór w składkach wynikły z zaliczenia podwójnie do wysługi emerytalnej czasu służby wojskowej podczas wojny (§ 102);

6) w każdym roku, w którymby ogólny dochód z oprocentowania lokat funduszu emerytalnego okazał się niższy od 6% w stosunku rocznym - dopełnienie tego dochodu do 6%.

§ 135. W razie wstrzymania uposażenia pracownikowi na podstawie § 72 ust. 4 Bank nie uskutecznia dopłat do funduszu emerytalnego (§ 134 p. 1). W wypadku uchylenia zawieszenia Bank uskutecznia przypadającą od niego za czas zawieszenia dopłatę do funduszu emerytalnego jednorazowo przy wypłacie pracownikowi wstrzymanej części uposażenia.

Bank nie uskutecznia dopłat na rzecz funduszu emerytalnego (§ 134 p. 1) we wszystkich wypadkach, gdy pracownik wpłaca tytułem składki emerytalnej 15% płacy zasadniczej łącznie z ewentualnym dodatkiem za wysługę lat.

§ 136. Kapitały funduszu emerytalnego lokowane być mogą:

1) w papierach emitowanych lub gwarantowanych przez Państwo, lub w pożyczkach udzielanych Państwu;

2) w listach zastawnych krajowych instytucyj kredytu długoterminowego, posiadających bezpieczeństwo prawne;

3) w pożyczkach hipotecznych na nieruchomościach czynsz przynoszących, o ile pożyczki te czynią zadość przepisom o bezpieczeństwie prawnem;

4) w nieruchomościach miejskich, przyczem fundusze ulokowane w nieruchomościach nie mogą przekraczać 50% wszystkich lokat funduszu emerytalnego. Nieruchomości, obciążone długami hipotecznemi, mogą być nabywane jedynie z zachowaniem przepisów o bezpieczeństwie prawnem. Nabywanie nieruchomości fabrycznych jest niedozwolone;

5) na rachunkach bieżących w bankach państwowych, w Pocztowej Kasie Oszczędności oraz w Banku Polskim, jednak tylko w wysokości niezbędnej na wypłaty, przewidziane w ciągu miesiąca.

§ 137. Funduszu emerytalnego nie obciążają:

1) różnice pomiędzy pensją wdowią i sierocą po pracowniku poległym lub zmarłym wskutek działań wojennych (§ 118 ust. 2 i § 119 ust. 4), a pensją wdowią i sierocą, przewidzianemi w § 118 ust. 1 i w § 119 ust. 1, 2 i 3;

2) koszty biurowości i rachunkowości funduszu emerytalnego oraz komisyj lekarskich.

Wydatki z tych tytułów ponosi Bank.

§ 138. Bilans techniczny funduszu emerytalnego sporządza się co trzy lata; pierwszy bilans sporządzony będzie na dzień 1 stycznia 1932 r.

O ile bilans techniczny wykaże stratę, należy ją zapisać na specjalnym rachunku w rocznym bilansie do czasu sporządzenia następnego nadzwyczajnego bilansu technicznego, który winien być w tym wypadku sporządzony po upływie 1 roku.

Jeżeli ten nadzwyczajny bilans techniczny wykaże ponowną stratę, to ustalone w niniejszem rozporządzeniu normy dopłat Banku zostaną odpowiednio podwyższone na okres czasu do nowego zwyczajnego bilansu technicznego.