Część 1 - PRZEPISY SŁUŻBOWE. - Stosunek służbowy, uposażenie i zaopatrzenie emerytalne pracowników "Polskiego Monopolu Tytoniowego", "Państwowego Monopolu Spirytusowego", "Polskiego Monopolu Solnego"i "Polskiego Monopolu Loteryjnego".

Dziennik Ustaw

Dz.U.1935.31.228

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1949 r.

CZĘŚĆ  I.

PRZEPISY SŁUŻBOWE.

Postanowienia ogólne.

§ 1. 2 Rozporządzenie niniejsze reguluje stosunek służbowy pracowników przedsiębiorstw państwowych: "Polski Monopol Tytoniowy", "Państwowy Monopol Spirytusowy" , "Polski Monopol Solny" i "Polski Monopol Loteryjny" nazywanych w dalszym ciągu rozporządzenia niniejszego "monopolami', z wyjątkiem:

a) robotników,

b) pracowników, zatrudnionych na podstawie umowy o pracę.

Rozporządzenie niniejsze nie dotyczy nadto tych dyrektorów monopolów, z którymi stosunek służbowy byłby zawiązany na podstawie ustawy o państwowej służbie cywilnej.

Stosunek służbowy pracowników, podlegających rozporządzeniu niniejszemu, ma charakter publiczno-prawny.

§ 2. Zawiązywanie i rozwiązywanie stosunku służbowego z dyrektorami i wicedyrektorami monopolów oraz wydawanie w stosunku do nich wszelkich innych decyzyj w sprawach objętych rozporządzeniem niniejszem, należy, o ile poszczególne przepisy nie stanowią inaczej, do Ministra Skarbu.

Zawiązywanie i rozwiązywanie stosunku służbowego z pozostałymi pracownikami monopolów oraz wydawanie w stosunku do nich wszelkich innych decyzyj w sprawach, objętych rozporządzeniem niniejszem, należy, o ile poszczególne przepisy nie stanowią inaczej, do dyrekcji właściwego monopolu.

W imieniu dyrekcji decyzje do niej należące wydaje dyrektor monopolu lub w jego zastępstwie upoważnieni do tego przez dyrektora pracownicy dyrekcji.

§ 3. Jeżeli rozporządzenie niniejsze inaczej nie stanowi, od decyzyj dyrekcyj monopolów w sprawach, wynikłych z rozporządzenia niniejszego, można wnieść w ciągu dni 14 odwołanie na piśmie do Ministra Skarbu, którego orzeczenie jest w toku instancyj ostateczne.

Odwołanie nie ma mocy wstrzymującej, jeżeli rozporządzenie niniejsze inaczej nie stanowi.

§ 4. Kandydaci do służby w monopolach powinni posiadać:

1) obywatelstwo polskie,

2) nieskazitelną przeszłość,

3) ukończony 18 rok życia,

4) kwalifikacje pod względem wykształcenia i przygotowania odpowiednie do zakresu czynności, jakie mają pełnić,

5) dobry stan zdrowia.

Nie mogą być przyjęte do służby w monopolach osoby, przeciw którym toczy się postępowanie karno-sądowe lub upadłościowe, albo też o pozbawienie ich własnowolności oraz postępowanie dyscyplinarne, a to tak długo, dopóki trwa odnośne postępowanie.

Przyjęcie do służby osób, mających ponad lat 40, wymaga, zgody Ministra Skarbu.

§ 5. Stosunek służbowy pracowników monopolów zawiązuje się przez mianowanie z chwilą zgłoszenia się pracownika do służby.

W piśmie nominacyjnem należy wymienić kategorję, do której pracownik zostaje zaliczony (§ 9), wskazując przytem grupę uposażenia, przyznaną pracownikowi, przydział służbowy pracownika oraz termin zgłoszenia się do służby.

§ 6. W razie niezgłoszenia się do służby kandydata w terminie w piśmie nominacyjnem wyznaczonym, pismo to traci ważność.

§ 7. 3 Pracownikom monopolów, podlegającym przepisom Mniejszego rozporządzenia, zalicza się do czasu służby:

1) czas nieprzerwanej służby w monopolach podlegającej przepisom rozporządzenia niniejszego i

2) bezpośrednio poprzedzające te służbę, a ciągnące się łącznie nieprzerwanie okresy:

a) polskiej służby państwowej zarówno o charakterze publiczno-prawnym, jak i kontraktowej w monopolach tytoniowym, spirytusowym , solnym i loteryjnym i to zarówno w przedsiębiorstwach, wymienionych w § 1, jak i w istniejących przed utworzeniem tych przedsiębiorstw zarządach państwowych wymienionych monopolów,

b) służby robotniczej w monopolach, podlegającej w myśl monopolowych przepisów robotniczych zaliczeniu do wysługi emerytalnej,

c) polskiej służby państwowej o charakterze publiczno-prawnym w urzędach, instytucjach i przedsiębiorstwach państwowych lub w charakterze zawodowego wojskowego.

Z okresów, wymienionych w punkcie 1 i 2 wyłącza się przy zaliczeniu do czasu służby:

a) ze służby w monopolach, podlegającej przepisom rozporządzenia niniejszego, czas urlopu bezpłatnego, z wyjątkiem, wskazanym w § 12, oraz okresy wyłączone od zaliczalności do czasu służby na mocy osobnych przepisów rozporządzenia niniejszego;

b) ze służby kontraktowej, o której mowa w ust. 1 p. 2 lit. a) paragrafu niniejszego - okresy, w czasie których pracownik był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, zawartej tylko dla wykonania ściśle określonego zadania, jako też i okresy takiej pracy kontraktowej, podczas której pracownik był zatrudniony tylko przez część obowiązujących innych pracowników godzin pracy; Minister Skarbu może zezwalać na wyjątki od tego przepisu;

c) z innych okresów - czas, niepodlegający zaliczeniu do czasu służby, według przepisów właściwych dla tego stosunku służbowego, w którym pracownik pozostawał w danym okresie służby.

Służbę kontraktową, o której mowa w ust, 1 p. 2 lit. a) paragrafu niniejszego, zalicza się do czasu służby jedynie pod warunkiem, iż pracownik, o ile nie opłacał za czas tej służby wkładek emerytalnych, podlegających na mocy obowiązujących przepisów prawnych przekazaniu na rzecz monopolu, opłaci za czas, podlegający zaliczeniu do czasu służby, opłaty w wysokości po 8% od kwot, stanowiących w myśl § 108 podstawę wymiaru emerytury dla pracowników tej grupy uposażania., którą pracownik będzie posiadał w czasie uiszczania tej opłaty.

O ile pomiędzy służbą, wymienioną w ust. 1 p. 1, a służbą, wymienioną w ust. 1 p. 2 paragrafu niniejszego, lub poszczególnemu okresami tych służb istniały przerwy, zaliczenie do czasu służby okresów służby przerywanej wymaga zgody Ministra Skarbu; okresów krótszych niż jeden miesiąc nie uważa się za przerwę.

Dyrekcje monopolów mogą za zgodą Ministra Skarbu zaliczać do czasu służby na tych samych zasadach jak służbę kontraktową w monopolach, również służbę kontraktową w urzędach, instytucjach lub przedsiębiorstwach państwowych.

§ 8. Pracownicy, którym w myśl § 7 zalicza się do czasu służby okresy służby państwowej o charakterze publiczno-prawnym, cywilnej lub zawodowej wojskowej, zachowują posiadane w tej służbie lak, jakby w niej pozostawali nadal, prawa zaliczalności do czasu służby okresów państwowej służby kontraktowej oraz służby w byłych państwach zaborczych i okresów służby samorządowej oraz pracy zawodowej.

§ 9. Pracownicy monopolów, podlegający przepisom rozporządzenia niniejszego, dzielą się na 3 kategorje:

1 - do I. kategorji należą: dyrektorzy, wicedyrektorzy monopolów, szefowie działów i kierownicy biur w dyrekcjach monopolów oraz kierownicy zakładów monopolowych, pracownicy administracyjni, biurowi, gospodarczy, handlowi, techniczni, z wyjątkiem majstrów i podmajstrzych oraz inni pracownicy, pełniący funkcje analogiczne;

2 - do II kategorji należą: majstrowie i podmajstrzy;

3 - do III kategorji należą szoferzy i woźni.

Minister Skarbu może zarządzić, aby zawiązanie przez dyrekcje z pracownikami monopolów stosunku służbowego, opartego na przepisach rozporządzenia niniejszego, było poprzedzone odbyciem przez tych pracowników służby kontraktowej, w ciągu której byliby oni poddani szkoleniu na zasadach, określanych przez Ministra Skarbu.

O wyznaczeniu pracownikom przydziałów służbowych w obrębie stanowisk tej kategorji, do której pracownik został zaliczony w myśl pisma nominacyjnego, decyduje dyrekcja monopolu samodzielnie, z wyjątkiem wyznaczania przydziałów na stanowiska szefów działów i kierowników biur w dyrekcjach monopolów oraz kierowników zakładów monopolowych; obsadzanie tych stanowisk wymaga zgody Ministra Skarbu.

§ 10. Małżonkowie, krewni w linji prostej (wstępni i zstępni) lub przysposobieni, krewni w linji bocznej do 3-go oraz powinowaci do 2-go stopnia włącznie, nie mogą pracować razem w jednym dziale pracy. Pracownicy pozostający do siebie w wyżej wymienionym stosunku nie mogą również jednocześnie pracować w działach kasowych i gospodarczych z jednej, a w działach rachuby i kontroli z drugiej strony, o ile pierwsze podlegają drugim pod względem rachunkowości lub kontroli.

§ 11. W razie powołania do obowiązkowej służby wojskowej w wojsku stałem, pracownicy monopolów otrzymują bezpłatny urlop.

Pracownicy, powołani na perjodyczne ćwiczenia wojskowe, otrzymują na czas odbywania tych ćwiczeń urlop płatny.

Na wypadek powołania do służby wojskowej na skutek mobilizacji lub częściowego uzupełnienia wojska do stopy wojennej, będą pracownicy monopolów traktowani pod względem uposażenia i trwania stosunku służbowego narówni ze stałymi funkcjonariuszami państwowymi.

§ 12. Pracownik wybrany do ciała ustawodawczego otrzymuje na czas trwania mandatu urlop bezpłatny. Po wygaśnięciu mandatu., pracownik powraca do pełnienia obowiązków służbowych.

Czas sprawowania mandatu do ciała ustawodawczego zalicza się do czasu służby.

§ 13. Dyrekcje monopolów prowadzą dla każdego pracownika wykaz służbowy, do którego zapisuje się wszystkie istotne dane, dotyczące pracownika i przebiegu jego służby, w szczególności zaś dane, mające wpływ na wymiar zaopatrzenia emerytalnego oraz pensji wdowiej i sierocej.

Pracownikowi przysługuje prawo przeglądania jego wykazu, służbowego.

Minister Skarbu ustala wzór wykazu służbowego oraz sposób jego wypełniania i prowadzenia.

§ 14. Pracownicy monopolów otrzymują legitymacje służbowe, według wzoru ustalonego przez Ministra Skarbu.

Obowiązki.

§ 15. Pracownik powinien spełniać swe obowiązki gorliwie, sumiennie i bezstronnie, dbać o dobro instytucji oraz zachowywać się w służbie i poza służbą w sposób, odpowiadający godności instytucji i swego stanowiska.

§ 16. Pracownik obowiązany jest zapoznać się dokładnie z obowiązującemi przepisami, potrzebnemi do spełniania poruczonych mu czynności i nie może tłumaczyć się ich nieznajomością.

Pracownik obowiązany jest przestrzegać ściśle ustanowionych przez dyrekcję monopolu godzin pracy; o ile ważne względy służbowe tego wymagają, pracownicy mogą być powoływani do pracy również poza normalnemi godzinami pracy.

§ 17. Pracownik odpowiedzialny jest za ścisłe przestrzeganie obowiązujących przepisów oraz poleceń przełożonych. O ile polecenie służbowe jest w przekonaniu pracownika niezgodne z obowiązującemi przepisami lub przeciwne dobru instytucji, pracownik obowiązany jest spostrzeżenia swoje wyjawić przełożonemu, lecz w razie potwierdzenia, zlecenie to wykonać. W tym przypadku, o ile polecenie było ustne, może pracownik żądać potwierdzenia go na piśmie.

§ 18. O zmianach stanu rodzinnego pracownik powinien w ciągu dni 30 zawiadomić dyrekcję monopolu.

Pracownik obowiązany jest wskazać władzy przełożonej miejsce swego zamieszkania i donosić o każdej jego zmianie.

§ 19. Pracownik obowiązany jest zachować w ścisłej tajemnicy wszystkie sprawy, związane z działalnością monopolu, o których powziął wiadomość, dzięki swemu stanowisku służbowemu lub dowiedział się przy wykonywaniu swych czynności służbowych, o ile władza przełożona nie zwolni go w poszczególnych przypadkach od obowiązku zachowania tajemnicy.

Obowiązek zachowania tajemnicy ma zastosowanie wobec każdego, z kim pracownik nie jest obowiązany porozumiewać się służbowo w danych sprawach.

Obowiązek zachowania tajemnicy służbowej trwa zarówno w czasie pełnienia służby, jak i po rozwiązaniu stosunku służbowego.

Bez zezwolenia dyrekcji monopolu nie wolno pracownikowi:

a) występować w charakterze biegłego w sprawach, pozostających w bezpośrednim związku z jego zadaniami służbowemi, wyjąwszy przypadek, gdy opinji jego, jako biegłego, zażąda sąd;

b) wytaczać w prasie, ani rozgłaszać przez wystąpienia publiczne spraw, dotyczących instytucji.

§ 20. Wszelkie prośby i zażalenia w sprawach, wynikających ze stosunku służbowego, pracownik powinien wnosić w drodze służbowej na ręce bezpośredniego przełożonego, który powinien je, o ile sprawa nie należy do jego kompetencji, przedstawić bezzwłocznie władzy właściwej wraz ze swoją opinją.

Tylko w przypadkach, gdy chodzi o zażalenie na przełożonego, może pracownik wnieść zażalenie do wyższych przełożonych.

§ 21. Pracownikom I i II kategorji nie wolno żądać, ani przyjmować darów w jakiejkolwiek postaci, ofiarowywanych w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych oraz wogóle przysparzać sobie lub rodzinom jakichkolwiek korzyści przez wyzyskiwanie swego stanowiska.

Pracownikom III kategorji nie wolno żądać za spełnianie czynności służbowych jakichkolwiek korzyści lub darów, jak również przez wyzyskiwanie swego stanowiska przysparzać lub starać się o przysporzenie sobie lub rodzinie jakichkolwiek korzyści.

§ 22. Pracownik może opuścić służbę bez zezwolenia władzy przełożonej tylko w razie choroby lub innej nieprzewidzianej nagłej i ważnej przeszkody. O takich przypadkach powinien natychmiast zawiadomić swego bezpośredniego przełożonego.

Władza może zażądać od pracownika udowodnienia przeszkody w pełnieniu obowiązków służbowych, a w przypadku choroby zażądać udowodnienia niezdolności do pracy, stwierdzonej przez instytucję ubezpieczenia na wypadek choroby.

W razie gdy nieobecność pracownika w służbie z powodu choroby lub macierzyństwa trwa dłużej niż 3 miesiące, pracownik otrzymywać będzie uposażenie zmniejszone o kwoty, jakie otrzymał tytułem zasiłku z instytucji ubezpieczenia na wypadek choroby; postanowienie to nie dotyczy zasiłków wypłacanych na podstawie art. 105 p. 3 ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznem (Dz. U. R. P. Nr. 51, poz. 396) matkom karmiącym.

§ 23. Pracownikowi nie wolno przyjąć zajęcia ubocznego, przynoszącego mu jakąkolwiek korzyść, bez zezwolenia dyrekcji monopolu lub, jeśli to dotyczy dyrektorów i wicedyrektorów monopolów, bez zezwolenia Ministra Skarbu.

§ 24. Pracownik obowiązany jest o spostrzeżonych nadużyciach służbowych pracowników monopolu, bez względu na zajmowane przez nich stanowisko, donieść bezzwłocznie na piśmie swemu bezpośredniemu przełożonemu, a gdyby nadużycia tego dopuścił się bezpośredni przełożony - przełożonym wyższym.

Prawa.

§ 25. Pracownicy otrzymują uposażenie według norm, ustalonych w części III rozporządzenia niniejszego.

§ 26. Pracownicy mają prawo do odprawy albo zaopatrzenia emerytalnego, pozostałe zaś po nich wdowy i sieroty - prawo do pensji wdowiej lub sierocej, według zasad, określonych w części IV rozporządzenia niniejszego.

W razie, gdy pracownikowi lub pozostałej po nim wdowie lub sierotom przysługiwać będzie prawo do otrzymywania niezależnie od zaopatrzenia emerytalnego albo pensji wdowiej bądź sierocej, opartych na rozporządzeniu niniejszem, także prawo do renty z tytułu ubezpieczenia od wypadków i chorób zawodowych lub z tytułu ubezpieczenia emerytalnego, przyznawanych w myśl przepisów ogólnych o ubezpieczeniu społecznem, zaopatrzenia emerytalne bądź pensje wdowie i sieroce, przewidziane w rozporządzeniu niniejszem, będą zmniejszane o kwoty rent i dodatków do rent, wypłacanych na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznem.

§ 27. W przypadkach, zasługujących na uwzględnienie, dyrekcje monopolów mogą przyznawać pracownikom zaliczki na uposażenie w wysokości i według zasad, które określi Minister Skarbu.

Zaliczki na uposażenie dyrektorom i wicedyrektorom monopolów przyznaje Minister Skarbu.

§ 28. Pracownikom monopolów przysługuje prawo korzystania z następujących urlopów wypoczynkowych:

1) pracownikom I-ej i II-ej kategorji do 10 lat służby przez 4, ponad 10 - 20 lat służby przez 5, ponad 20 lat służby przez 6 tygodni;

2) pracownikom III-ej kategorji do 10 lat służby przez 2, ponad 10 - 20 lat służby przez 3, a ponad 20 lat służby przez 4 tygodnie.

Prawo do urlopu wypoczynkowego pracownik nabywa po rocznym okresie służby.

Urlopy wypoczynkowe mogą być z ważnych względów służbowych w każdym czasie przerwane lub przeniesione na inny czas w obrębie tego samego roku kalendarzowego.

Pracownikowi, którego odwołano z urlopu, należy zwrócić koszty podróży w obie strony, spowodowane przerwaniem urlopu według norm, ustalonych dla podróży służbowych.

§ 29. Pracownik może otrzymać urlop w celu załatwienia spraw osobistych, rodzinnych i majątkowych na czas nieprzekraczający jednego roku.

Za czas takiego urlopu ponad dwa miesiące wstrzymuje się uposażenie służbowe i czasu tego nie zalicza się do czasu służby.

§ 30. Pracownik może otrzymać urlop dla poratowania zdrowia.

Pracownik-kobieta, pozostająca w ciąży, ma prawo do otrzymania urlopu z chwilą, gdy według świadectwa lekarskiego rozwiązanie jest spodziewane nie później, niż za 6 tygodni; po porodzie przysługuje jej prawo do dalszego 6-tygodniowego urlopu.

Gdy urlop dla poratowania zdrowia łącznie z okresem nieobecności z powodu choroby lub sama nieobecność z powodu choroby trwa dłużej niż 12 miesięcy, za dalszą część urlopu bądź też nieobecności nie wypłaca się uposażenia i czasu tego urlopu lub nieobecności nie zalicza się do czasu służby.

Przy obliczaniu 12-miesięcznego czasu trwania urlopu lub choroby, liczy się jako przerwy tylko te okresy służby czynnej, które wynoszą przynajmniej połowę poprzedniej nieobecności z powodu urlopu lub choroby.

Zmiany i rozwiązanie stosunku służbowego.

§ 31. 4 Pracownik może być przenoszony ze względów służbowych ze stanowiska na stanowisko w tym samym lub innym monopolu i w tej samej lub innej miejscowości.

Przeniesienia w obrębie stanowisk jednego i tego samego monopolu - zarządza dyrekcja tego monopolu, w którym pracownik pełni służbę w chwili przeniesienia; przeniesienia do innego monopolu powinny być uprzednio uzgodnione między dyrekcjami zainteresowanych monopolów i zarządza je dyrekcja tego monopolu, do którego pracownik ma być przeniesiony; przeniesienia do innego monopolu pracowników, zajmujących stanowiska szefów działów i kierowników biur w dyrekcjach monopolów oraz stanowiska kierowników zakładów monopolowych, wymagają zgody Ministra Skarbu.

Przeniesienia z urzędu nie mogą pozbawić pracownika posiadanej grupy uposażenia i nie mogą powodować przesunięcia pracownika do niższej kategorji pracowników (§ 9).

Pracownicy przeniesieni do służby w innym monopolu, zachowują ciągłość służby wraz z wszystkiemi prawami, nabytemi w czasie służby w poprzednim monopolu.

§ 32. Dyrekcji monopolu, lub, jeżeli to dotyczy dyrektorów i wicedyrektorów monopolu, Ministrowi Skarbu przysługuje prawo rozwiązywania stosunku służbowego z pracownikami monopolu, przy zachowaniu następujących terminów wypowiedzenia im tego stosunku:

a) o ile chodzi o pracowników I-ej i II-ej kategorji: w pierwszych trzech miesiącach służby tych pracowników za dwutygodniowem wypowiedzeniem, w dalszych okresach służby za 3-miesięcznem wypowiedzeniem;

b) o ile chodzi o pracowników III-ej kategorji: w pierwszym roku służby za dwutygodniowem wypowiedzeniem, w dalszych okresach służby za miesięcznem wypowiedzeniem.

Wypowiedzenie stosunku służbowego nie może nastąpić w czasie urlopu lub choroby pracownika, wykluczenia go od zajęć przez władzę sanitarną oraz podczas odbywania służby wojskowej. Wyjątek stanowi przypadek, gdy nieobecność pracownika z powodu choroby trwa 12 miesięcy; rozwiązanie stosunku służbowego może wówczas nastąpić nawet bez wypowiedzenia.

Jeżeli pracownik zachorował po wypowiedzeniu stosunku służbowego, stosunek ten rozwiązuje się z upływem okresu wypowiedzenia.

Terminy miesięczne wypowiedzenia powinny odpowiadać miesiącom kalendarzowym.

W razie rozwiązania stosunku służbowego z pracownikiem na podstawie postanowień paragrafu niniejszego, pracownik może być niezwłocznie zwolniony ze służby za zapłatą przypadającego mu za okres wypowiedzenia uposażenia. Pracownik zwolniony otrzymuje niezależnie od ewentualnej zapłaty za okres wypowiedzenia, odprawę bądź zaopatrzenie emerytalne według zasad, ustalonych w części IV-ej rozporządzenia niniejszego.

§ 33. Pracownicy I-ej i II-ej kategorji mogą w każdym czasie wypowiedzieć stosunek służbowy oh 3 miesiące naprzód, a w ciągu pierwszych trzech miesięcy służby na 2 tygodnie naprzód, pracownicy III-ej kategorji na 1 miesiąc naprzód, a w ciągu pierwszego roku służby na 2 tygodnie naprzód.

Terminy miesięczne wypowiedzenia powinny odpowiadać miesiącom kalendarzowym.

Dyrekcja monopolu lub, jeżeli to dotyczy dyrektorów i wicedyrektorów monopolów, Minister Skarbu może na prośbę pracownika, o ile względy służbowe na to pozwalają, zwolnić go od obowiązku dotrzymania powyższych terminów.

Przez dobrowolne wystąpienie ze służby pracownik i jego rodzina tracą wszelkie prawa, wynikające ze stosunku służbowego, z wyjątkiem praw, nabytych ewentualnie w myśl postanowień § 96 pkt. b.

§ 34. W razie śmierci pracownika mają zastosowanie do wdowy i sierot po nim pozostałych przepisy części IV-ej rozporządzenia niniejszego.

§ 35. Pracownicy powinni przed zwolnieniem ze służby przekazać swe czynności w należytym porządku osobie, wskazanej przez władze służbową, uregulować swe zobowiązania wobec monopolu oraz zwrócić legitymację i inne dokumenty, służące do wykonywania uprawnień służbowych.

Dopiero po zupełnem uregulowaniu tych spraw, może pracownik otrzymać odprawę bądź zaopatrzenie emerytalne.

§ 36. Samowolne porzucenie służby przez pracownika pociąga za sobą wydalenie go ze służby bez postępowania dyscyplinarnego z utratą wszelkich praw, wynikających ze stosunku służbowego.

§ 37. 5 Minister Skarbu może zarządzić rozwiązanie bez wypowiedzenia stosunku służbowego z pracownikami monopolów, opartego na przepisach rozporządzenia niniejszego, powołując ich równocześnie do służby państwowej w podległym sobie dziale zarządu państwowego.

Przeniesienie do służby państwowej, o którem mowa w ustępie poprzedzającym, o ile następuje bez zgody pracownika, może być zarządzone tylko pod warunkiem, iż pracownik otrzyma przy powołaniu go do służby państwowej grupę uposażenia funkcjonarjuszów państwowych, zapewniającą mu podstawę wymiaru zaopatrzenia emerytalnego nie niższą, aniżeli w służbie monopolowej.

W razie rozwiązania stosunku służbowego z pracownikiem w sposób przewidziany w paragrafie niniejszym, pracownik nie ma prawa ani do zapłaty za czas wypowiedzenia, ani do odprawy bądź zaopatrzenia emerytalnego, przewidzianych w rozporządzeniu niniejszem.

Przepisy ustępu poprzedzającego mają zastosowanie również i w przypadkach przeniesienia pracownika ze służby w monopolu do służby w innym monopolu.

§ 38. Mianowanie pracownika będzie uznane za nieważne, a pracownik wydalony ze służby, jeżeli mianowanie uzyskał na podstawie dokumentów fałszywych lub nieważnych, albo gdy wyjdą najaw okoliczności, niedopuszczające, w myśl przepisów rozporządzenia niniejszego, przyjęcia do służby.

Wydalenie powoduje utratę wszelkich praw, zarówno dla pracownika, jak i jego rodziny.

§ 39. Pracownik skazany prawomocnie wyrokiem sądu karnego, o ile ze skazaniem jest połączona kara dodatkowa utraty praw publicznych, zostaje wydalony ze służby z pozbawieniem prawa do zaopatrzenia emerytalnego, bądź odprawy.

² § 1 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 31 lipca 1936 r. (Dz.U.36.63.459) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 sierpnia 1936 r.

³ § 7:

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 marca 1936 r. (Dz.U.36.24.195) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 31 marca 1936 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 31 lipca 1936 r. (Dz.U.36.63.459) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 sierpnia 1936 r.

⁴ § 31 zmieniony przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 31 lipca 1936 r. (Dz.U.36.63.459) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 sierpnia 1936 r.

⁵ § 37 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 31 lipca 1936 r. (Dz.U.36.63.459) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 sierpnia 1936 r.