Część 5 - Odpowiedzialność służbowa pracowników. - Stosunek służbowy pracowników przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe".
Dz.U.1932.86.736 t.j.
Akt utracił mocCZĘŚĆ V.
Odpowiedzialność służbowa pracowników.
Odpowiedzialność służbowa pracowników.
Występkiem służbowym jest każde przewinienie pracownika pochodzące że złego zamiaru, chęci zysku lub naruszające dyscyplinę służbową, oraz takie przewinienie pochodzące z niedbalstwa, które zagraża bezpieczeństwu ruchu, naraża istotnie lub może narazić na znaczniejszą szkodę własność lub interes P. K. P., ich pracowników lub osób korzystających z usług kolei.
Występkami służbowemi są również naruszenia obowiązków nie posiadające powyższych cen, jeżeli pracownik popełni je kilkakrotnie.
Wszystkie inne przewinienia są wykroczeniami służbowemu.
Kary pieniężne wpływają na rzecz instytucyj humanitarnych, utworzonych dla pracowników P. K. P. lub ich rodzin.
Do wymierzania kar porządkowych uprawnione są władze służbowe oraz wyższe w granicach, zakreślonych w przepisach organizacyjnych.
Przed wymierzeniem kary porządkowej należy zbadać zarówno okoliczności towarzyszące naruszeniu przez pracownika obowiązków służbowych, jak i stopień winy oraz należy dać pracownikowi możność usprawiedliwienia się.
O nałożeniu kary porządkowej oraz o przyczynie ukarania należy zawiadomić pracownika na piśmie.
Orzeczenie o tej karze można zaskarżyć w ciągu czternastu dni od dnia doręczenia orzeczenia w drodze odwołania do wyższej instancji (§ 16).
Orzeczenie instancji odwoławczej nie podlega dalszemu zaskarżeniu.
Kary dyscyplinarne wymienione w p. 1, 2 i 3 pozbawiają możności posunięcia na wyższe stanowisko na przeciąg jednego roku, wymienione w p. 4 i 5 na przeciąg dwóch lat od dnia prawomocności orzeczenia.
W razie okoliczności zasługujących na szczególne uwzględnienie może Minister Komunikacji przyznać członkom rodziny wydalonego pracownika stały zasiłek na utrzymanie, który jednak nie może przewyższać normalnego ich zaopatrzenia wdowiego lub sierocego.
Do powyższego zasiłku mają zastosowanie postanowienia przepisów emerytalnych o wstrzymaniu i utracie prawa do zaopatrzenia wdowiego i sierocego.
Pracownik zwolniony ze służby, pobierający zaopatrzenie emerytalne, podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej z powodu występku służbowego, którego dopuścił się w czasie pełnienia służby lub w stanie nieczynnym, jeżeli zaś chodzi o naruszenie. tajemnicy służbowej, również w przypadkach naruszenia jej po zwolnieniu ze służby.
Na pracownika, zwolnionego ze służby i pobierającego zaopatrzenie emerytalne, mogą być nakładane przy zachowaniu właściwości Komisji Dyscyplinarnej przy władzy, której podlegał on w czasie pełnienia służby, następujące kary dyscyplinarne:
Do członków rodziny emeryta ukaranego karą wymieniona w p. 5 mają analogiczne zastosowanie postanowienia § 67 ust. 2 i 3.
W stosunku do pracowników zwolnionych ze służby, pobierających zaopatrzenie emerytalne, mają analogiczne zastosowanie przepisy o postępowaniu dyscyplinarnem dotyczące pracowników, pozostających w czynnej służbie (§ 71 - 118),
Do kar dyscyplinarnych, nakładanych przez władzę przełożoną, ma zastosowanie § 65, ust. 4, 5, 6 i 7.
Komisja Dyscyplinarna przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych jest pierwszą instancją orzekającą w sprawach dyscyplinarnych pracowników Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych oraz podległych jej urzędów.
Dla pracowników innych urzędów P. K. P., podległych bezpośrednio Ministrowi Komunikacji, właściwa jest Komisja Dyscyplinarna przy tej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, na której terytorjum dany urząd się znajduje, przyczem czynności zastrzeżone w postępowaniu dyscyplinarnem Dyrektorowi Kolei Państwowych sprawuje kierownik danego urzędu, w skład zaś Komisji wchodzą częściowo także pracownicy danego urzędu.
Wyższa Komisja Dyscyplinarna przy Ministrze Komunikacji jest drugą (ostateczną) instancją, orzekającą w sprawach dyscyplinarnych pracowników, wymienionych w poprzednich ustępach niniejszego paragrafu, pierwszą zaś instancją, orzekająca w sprawach dyscyplinarnych Dyrektorów i Wicedyrektorów Kolei Państwowych oraz kierowników innych urzędów podległych bezpośrednio Ministrowi Komunikacji. Jako instancja druga właściwą jest dla tych osób Najwyższa Komisja Dyscyplinarna, ustanowiona przy Prezesie Rady Ministrów.
Przewodniczącego, jego zastępców oraz członków z nominacji mianuje Minister Komunikacji na wniosek Dyrektora Kolei Państwowych (§ 74) z pośród pracowników zatrudnionych w siedzibie Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. Członkami mianowanymi winni być fachowcy, reprezentujący wszystkie gałęzie służby.
Członków wylosowanych Komisji Dyscyplinarnej wylosowuje się po dziesięciu z poszczególnych grup, obejmujących określone niżej działy służby, a mianowicie:
grupa I dla pracowników etatowych służby konduktorskiej,
grupa II dla pracowników etatowych służby stacyjnej i handlowej,
grupa III dla pracowników etatowych służby drogowej,
grupa IV dla pracowników etatowych służby parowozowej i warsztatowej,
grupa V dla pracowników etatowych innych działów służby,
grupa VI dla pracowników nieetatowych służby konduktorskiej,
grupa VII dla pracowników nieetatowych służby stacyjnej i handlowej,
grupa VIII dla pracowników nieetatowych służby drogowej,
grupa IX dla pracowników nieetatowych służby parowozowej i warsztatowej,
grupa X dla pracowników nieetatowych innych działów służby.
Zastępców członków wylosowanych wylosowuje się po pięciu z wszystkich powyższych grup.
Listy powyższe Dyrekcja Okręgowa Kolei Państwowych wykłada do przejrzenia, pracownikom. Pracownik czujący się pokrzywdzonym z powodu nieumieszczenia go w liście może w ciągu siedmiu dni od dnia ogłoszenia listy wnieść zażalenie do Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, której rozstrzygnięcie nie podlega dalszemu zaskarżeniu.
W ostatnim tygodniu listopada następuje komisyjne losowanie, W skład komisji wchodzi naczelnik Wydziału Osobowego Dyrekcji Okręgowe; Kolei Państwowych, przewodniczący lub zastępca przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej, najstarszy stanowiskiem członek z nominacji tej Komisji, oraz po jednym, najmłodszym stanowiskiem, pracowniku z grup wymienionych w § 72.
Przewodniczącym Komisji jest z urzędu naczelnik Wydziału Osobowego.
Komisja przeprowadzająca losowanie wkłada do urny kartki z nazwiskami pracowników, wyszczególnionych w listach pojedynczych grup i to dla każdej grupy osobno, przedstawiciele zaś poszczególnych grup pracowników wyciągają kolejno po 10 kartek, z których odczytują głośno nazwiska wylosowane. W ten sam sposób odbywa się losowanie zastępców członków z tą różnicą, że przedstawiciele poszczególnych grup pracowników wyciągają z urny kolejno po 5 kartek.
Szczegółową instrukcję postępowania przy losowaniu wyda Minister Komunikacji.
Z czynności komisji spisuje się protokół, który podpisują wszyscy członkowie komisji.
Minister Komunikacji ogłasza w ciągu grudnia dotyczącego roku w wydawanym przez siebie Dzienniku Urzędowym skład Komisyj Dyscyplinarnych przy wszystkich Dyrekcjach Okręgowych Kolei Państwowych.
W Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Komunikacji ogłasza się również skład Wyższej Komisji Dyscyplinarnej (§ 75).
Na opróżnione (§ 80 ust. 1) miejsca członków wylosowanych wchodzą zastępcy w kolejności wylosowania.
Wszystkich wyżej wymienionych mianuje Minister. Komunikacji.
Członkowie Komisyj Dyscyplinarnych (Wyższej Komisji Dyscyplinarnej) składają po ustaleniu składu Komisyj Dyscyplinarnych (po nominacji) przyrzeczenie, o którem mowa w ustępie 1, wobec przewodniczących Komisyj Dyscyplinarnych (przewodniczącego Wyższej Komisji Dyscyplinarnej).
Postanowienia niniejszego paragrafu dotyczą również członków Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Do przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego przeciw pracownikom należącym do personelu różnych Dyrekcyj Okręgowych Kolei Państwowych tudzież podległych im urzędów, z powodu przewinienia służbowego, zaszłego w okręgu jednej Dyrekcji, właściwa jest Komisja Dyscyplinarna Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych miejsca popełnienia czynu karygodnego.
Spory o właściwość Komisyj Dyscyplinarnych rozstrzyga Minister Komunikacji.
Minister Komunikacji ma prawo przeznaczyć którąkolwiek Dyrekcję Okręgową Kolei Państwowych do przeprowadzenia dochodzenia dla wyjaśnienia sprawy lub też którąkolwiek Komisję Dyscyplinarną do przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego, bez względu na postanowienia ust. 1 i 2. W tym przypadku akt oskarżenia wnosi i popiera rzecznik dyscyplinarny tej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, której Komisja Dyscyplinarna została wyznaczona do przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego.
Ważność tego mandatu ulega zawieszeniu w razie wdrożenia przeciw odnośnemu pracownikowi dochodzenia karno - sądowego lub postępowania dyscyplinarnego.
Rzecznik dyscyplinarny obowiązany jest donieść Dyrektorowi Kolei Państwowych o wyniku rozprawy dyscyplinarnej przed upływem terminu odwołania (§ 108) z odpowiedniem oświetleniem potrzeby ewentualnego wniesienia lub niewniesienia odwołania, jak również o wszystkich naruszeniach obowiązków służbowych, o których powziął wiadomość w toku postępowania dyscyplinarnego.
Postanowienia § 80 mają analogiczne zastosowanie do rzeczników dyscyplinarnych.
Rzecznika dyscyplinarnego w Wyższej Komisji Dyscyplinarnej i jego zastępców mianuje Minister Komunikacji.
Jeżeli w tej samej sprawie dyscyplinarnej jest więcej obwinionych, należących do różnych działów służby, powołuje się do sądzenia jej tylu członków wylosowanych, ile działów służby jest reprezentowanych wśród obwinionych. W takim razie wszyscy wylosowani członkowie Komisji Dyscyplinarnej, powołani do rozprawy, uczestniczą wprawdzie w rozprawie dyscyplinarnej, obradują jednak i orzekają w osobnych kompletach, odpowiadających postanowieniom ust. 1.
Pracownik nie może być obrońcą, gdy jest zawieszony w służbie, gdy toczy się przeciwko niemu dochodzenie dla wyjaśnienia sprawy, bądź postępowanie dyscyplinarne, lub gdy trwają skutki nałożonej na niego kary dyscyplinarnej (§ 66 ust. ostatni).
Obrońca z wyboru można być raz w ciągu miesiąca.
Na prośbę obwinionego ustanawia Dyrektor Kolei Państwowych obrońcę z urzędu z pośród pracowników Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych.
Pracownik, który został ustanowiony obrońcą z urzędu, nie może uchylić się od obrony.
Obrońcy nie wolno przyjmować wynagrodzenią za obrony.
Obrońcy służą wszystkie prawa przysługujące obwinionemu (oskarżonemu).
Postanowienia § 80 mają zastosowanie również i do obrońcy, z tym wyjątkiem, że w razie przeniesienia do innej miejscowości nie traci on swego mandatu.
Władza służbowa obrońcy winna udzielić mu z urzędu urlopu nieodzownie potrzebnego do spełnienia zadań obrony. Jeżeli postępowanie dyscyplinarne toczy się poza siedzibą służbową pracownika występującego w charakterze obrońcy, przysługuje mu prawo do zwrotu kosztów podróży i diet na tych samych zasadach, jak przy podróżach służbowych.
Obrońca obowiązany jest przytoczyć w obronie wszystkie okoliczności, które uważa w celach obrony za konieczne i przydatne. Jest on obowiązany zachować w tajemnicy wszystkie poufne informacje, udzielone mu z tytułu obrony.
Postanowienia niniejszego paragrafu stosują się analogicznie w Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Z każdej czynności w toku dochodzenia sporządza się protokół. Obwinionemu należy dać możność, zarówno w czasie dochodzenia, jak i po jego ukończeniu, wypowiedzenia się co do wszystkich punktów obwinienia.
Odmowa lub fizyczna niemożność współudziału obwinionego w dochodzeniu nie wstrzymuje dochodzenia.
Organ przeprowadzający dochodzenie winien zbadać okoliczności, potrzebne dla wyjaśnienia sprawy, jako też zebrać środki dowodowe.
Jeżeli stan sprawy wymaga przesłuchania biegłych lub innych osób niepozostających w stosunku służbowym do Państwa względnie do przedsiębiorstw państwowych, organ przeprowadzający dochodzenie może zażądać współdziałania właściwych władz administracji ogólnej lub organów Policji Państwowej w szczególności wtedy, gdy biegli lub świadkowie nie czynią zadość jego wezwaniu lub bez ustawowego powodu uchylają się od zeznań.
Jeżeli w dochodzeniu dla wyjaśnienia sprawy okaże się, że naruszenie obowiązków służbowych przez pracownika ma cechy wykroczenia służbowego, wówczas wchodzą w zastosowanie postanowienia § 65.
Jeśli naruszenie obowiązków służbowych ma cechy występku służbowego, wówczas władza, która przeprowadziła dochodzenie dla wyjaśnienia sprawy, przedstawia Dyrektorowi Kolei Państwowych akta sprawy z wnioskiem:
Dyrektor Kolei Państwowych może:
Od dnia powzięcia decyzji przez Dyrektora Kolei Państwowych o przekazaniu sprawy rzecznikowi dyscyplinarnemu następuje wdrożenie formalnego postępowania dyscyplinarnego. O decyzji tej uwiadamia się obwinionego za pośrednictwem jego władzy służbowej w trybie ustanowionym w § 15.
Po zbadaniu sprawy rzecznik dyscyplinarny sporządza akt oskarżenia i przesyła go wraz z aktami sprawy przewodniczącemu Komisji Dyscyplinarnej lub też przedstawia Dyrektorowi Kolei Państwowych wniosek:
O zatwierdzeniu wniosku wymienionego w p. 1 i 2 uwiadamia się pracownika trybem ustanowionym w§ 15.
Od uchwały umarzającej postępowanie dyscyplinarne, wydanej przez Komisję Dyscyplinarną, przysługuje stronom w ciągu dni czternastu od ogłoszenia uchwały odwołanie do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Uchwały Wyższej Komisji Dyscyplinarnej są ostateczne.
W uzasadnieniu aktu oskarżenia winien rzecznik dyscyplinarny wskazać świadków i biegłych, których wezwania na rozprawę żąda, oraz inne dowody, których przeprowadzenie na rozprawie dyscyplinarnej uważa za niezbędne.
W ciągu tego samego terminu oskarżony może prosić Dyrektora Kolei Państwowych o ustanowienie dlań obrońcy z urzędu.
Oskarżony (obrońca) może w tym samym terminie prosić przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej o powołanie świadków i biegłych do rozprawy, wymieniając dane osoby imiennie oraz podając okoliczności, na które świadkowie i biegli mają być przesłuchani.
O powołaniu świadków i biegłych decyduje przewodniczący.
Oskarżonemu (obrońcy) służy prawo przeglądania akt i sporządzania z nich pod nadzorem potrzebnych odpisów.
O wyłączeniu rozstrzyga przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej. Od jego decyzji niema żadnego środka prawnego.
O wyłączeniu przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej decyduje ostatecznie Dyrektor Kolei Państwowych.
Do wyłączania się z urzędu członków Komisji Dyscyplinarnej należy stosować analogicznie obowiązujące przepisy ustawy o postępowaniu karnem.
Rozprawą kieruje przewodniczący, który czuwa nad formalnym i rzeczowym biegiem postępowania.
Rozprawę należy przeprowadzić w miarę możności w jednym ciągu z uwzględnieniem koniecznych przerw.
W razie odroczenia rozprawy postępowanie dowodowe przeprowadza się ponownie, jeśli w składzie kompletu orzekającego nastąpiła zmiana albo jeśli przerwa trwała więcej niż czternaście dni.
Po odczytaniu aktu oskarżenia przewodniczący przesłuchuje oskarżonego, poczem przystępuje do przeprowadzenia postępowania dowodowego przez przesłuchanie wezwanych świadków i biegłych oraz, w miarę potrzeby, odczytanie protokółów dochodzenia, jak również innych ważnych dla sprawy akt i dokumentów.
W razie niestawienia się świadka wezwanego na rozprawę przewodniczący może, zamiast odraczania rozprawy, zarządzić odczytanie jego zeznań, złożonych w czasie dochodzenia.
Oskarżonemu, obrońcy, rzecznikowi dyscyplinarnemu i członkom kompletu orzekającego służy, za zgodą przewodniczącego, prawo zadawania pytań świadkom i biegłym.
Przewodniczący ma prawo uchylać pytania, które uważa za niedopuszczalne.
Po zakończeniu postępowania dowodowego przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej udziela głosu rzecznikowi dyscyplinarnemu, obrońcy, wreszcie oskarżonemu, któremu służy zawsze ostatnie słowo przed zamknięciem rozprawy.
Grzywny pieniężne wpływają na rzecz instytucyj humanitarnych, o których mowa w § 65 ust. 2.
W razie niestosownego zachowania się oskarżonego lub obrońcy na rozprawie przewodniczący ma prawo, po uprzedniem trzykrotnem przywołaniu ich do porządku, wykluczyć ich od dalszego uczestnictwa w rozprawie. Wykluczony obrońca nie może występować w charakterze obrońcy przed upływem roku od dnia wykluczenia.
W razie gdy uzasadniają to wyniki postępowania dyscyplinarnego, Komisja Dyscyplinarna może nałożyć jedną z kar, wymienionych w § 66 p. 1, 2 i 3.
Komisja Dyscyplinarna, będąc powołaną do sadzenia sprawy ze stanowiska przepisów służbowych, nie jest przy wydawaniu swego orzeczenia związana treścią wyroku sądowego.
W wyjątkowych przypadkach Komisja Dyscyplinarna może odroczyć rozprawę do prawomocnego załatwienia sprawy zawisłej w sądzie.
Od uchwały, odraczającej rozprawę w powyższym przypadku przysługuje stronom w ciągu dni czternastu od ogłoszenia uchwały odwołanie do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Uchwały Wyższej Komisji Dyscyplinarnej są ostatecznie.
Jeżeli przy wymiarze kary nie otrzyma się większości głosów dla jednego z jej stopni, natenczas głos oddany za najwyższym stopniem kary dolicza się do głosu oddanego za następnym zkolei jej niższym stopniem.
Wstrzymanie się członka Komisji Dyscyplinarnej od głosowania jest niedozwolone.
Orzeczenie dyscyplinarne podpisuje przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej i protokolant.
Odpis orzeczenia dyscyplinarnego wysyła się rzecznikowi dyscyplinarnemu i ukaranemu (uniewinnionemu) w ciągu ośmiu dni po ogłoszeniu orzeczenia.
Protokolantów Komisji Dyscyplinarnej wyznacza Dyrektor Kolei Państwowych na wniosek przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej z pośród podwładnych pracowników P. K. P.
W tych przypadkach ustanawia się obrońcę z urzędu, który uprawniony jest do przedsiębrania w toku postępowania dyscyplinarnego wszystkich czynności w zastępstwie oskarżonego.
Odwołanie odracza wykonanie orzeczenia.
Co do biegu terminu obowiązują postanowienia § 16 ust. 3 i 4.
Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej może na prośbę pracownika zezwolić na przywrócenie terminu, jeżeli pracownik udowodni, że uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy, z powodu przeszkód nie do przezwyciężenia. Nieuwzględnienie takiej prośby nie podlega zaskarżeniu.
Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej przesyła odwołanie z aktami do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Odwołanie spóźnione lub wniesione przez osobę nieuprawnioną, przewodniczący Wyższej Komisji Dyscyplinarnej pozostawia bez biegu, o czem zawiadamia wnoszącego odwołanie z podaniem przyczyny.
Jeżeli Wyższa Komisja Dyscyplinarna uzna żal konieczne dla wyjaśnienia sprawy, może też w innych przypadkach rozpoznawać odwołanie z udziałem stron.
Wyższa Komisja Dyscyplinarna rozpoznając: odwołanie może:
Pozatem do rozprawy dyscyplinarnej instancji odwoławczej stosują się analogicznie postanowienia o rozprawie dyscyplinarnej i orzekaniu pierwszej instancji.
Jeżeli od orzeczenia zasądzającego odwołał się tylko ukarany, nie zaś rzecznik dyscyplinarny, wówczas Wyższa Komisja Dyscyplinarna nie ma prawa zmiany orzeczenia na niekorzyść ukaranego.
Przeciwko orzeczeniu Wyższej Komisji Dyscyplinarnej, wydanemu w postępowaniu odwoławczem, nie służy żaden środek prawny.
Prawo żądania wznowienia postępowania dyscyplinarnego przechodzi na żonę i dzieci zmarłego pracownika.
Podanie o wznowienie postępowania należy wnosić w ciągu 30 dni od dnia, w którym pracownik lub w razie jego śmierci żona albo dzieci powzięli w sposób dający się udowodnić wiadomość o przyczynie uzasadniającej wznowienie.
Wyższa Komisja Dyscyplinarna, jeżeli uzna za potrzebne, może skierować akta sprawy do właściwej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych z poleceniem stwierdzenia okoliczności i dowodów uzasadniających żądanie wznowienia.
Uchwała Wyższej Komisji Dyscyplinarnej jest ostateczna.
Jeżeli Wyższa Komisja Dyscyplinarna postanowi wznowić postępowanie dyscyplinarne, kieruje akta sprawy do tej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, której Komisja Dyscyplinarna wydała orzeczenie w danej sprawie w I instancji, z poleceniem przeprowadzenia nowej rozprawy dyscyplinarnej.
Minister Komunikacji może przeznaczyć którąkolwiek Komisję Dyscyplinarną do przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego, o którem mowa w ustępie poprzednim.
Jeżeli we wznowionem postępowaniu dyscyplinarnem oskarżanego uniewinniono albo nałożono na niego karę dyscyplinarną, wymienioną w § 66 p. 1, 2 i 3 względnie w § 69 p. 1 i 2, należy zwrócić mu lub w razie jego śmierci członkom jego rodziny, uprawnionym do zaopatrzenia wdowiego, względnie sierocego to, co oskarżony, albo wymienieni członkowie rodziny, utracili z uposażenia (wynagrodzenia) czy też zaopatrzenia wskutek poprzedniego skazania. Pracownika należy ponadto powołać do służby, o ile poprzednie skazanie opiewało na zwolnienie lub wydalenie ze służby (§ 66 p, 6, 7 i 8).
Jeżeli poprzednie orzeczenie dyscyplinarne opiewało na karę wymienioną w § 66 p. 6, 7 i § 1 a we wznowionem postępowaniu orzeczono karę dyscyplinarną wymienioną w § 66 p. 4 i 5, należy ukaranego powołać do służby i przyznać mu uposażenie (wynagrodzenie) a w razie jego śmierci uprawnionym członkom jego rodziny zaopatrzenie wdowie względnie sieroce, od dnia prawomocności orzeczenia dyscyplinarnego wydanego w postępowaniu wznowionem.
W przypadkach, gdy orzeczenie dyscyplinarne wydane w postępowaniu wznowionem opiewa na karę wymienioną w § 66 p, 6 i 7 lub w § 69 p. 3 i 4, należy przyznać ukaranemu zaopatrzenie emerytalne od dnia prawomocności orzeczenia dyscyplinarnego, wydanego w postępowaniu wznowionem.
W przypadku, o którym mowa w ustępie 3, okres czasu, w którym, pracownik nie pełnił służby wskutek skazania dyscyplinarnego do chwili ponownego objęcia służby, nie liczy się do czasu służby (§ 11).
Przy wykonywaniu kary należy uwzględnić karę już poniesioną.
Jeśli miejsce pobytu oskarżonego jest nieznane, a nie ustanowił on obrońcy, to za faktyczne doręczenie uważa się doręczenie do rąk obrońcy ustanowionego z urzędu. Odmowa przyjęcia pisma przez oskarżonego lub jego obrońcę jest równoznaczna z doręczeniem pisma.
Przedawnienie występków służbowych, zawierających znamiona przestępstw karnych, nie może nastąpić wcześniej niż przedawnienie przestępstwa karno-sądowych.
Zawiadomienie o zarządzonem zawieszeniu w służbie należy doręczyć pracownikowi na piśmie.
Przeciw pracownikowi zawieszonemu w służbie należy wdrożyć postępowanie dyscyplinarne, z zachowaniem postanowień § 87, 88 i 89.
Dochodzenie dla wyjaśnienia sprawy winno być rozpoczęte najpóźniej czternastego dnia po zawieszeniu pracownika w służbie.
Również organowi, przeprowadzającemu rewizję lub dochodzenie, służy w tych samych przypadkach prawo tymczasowego zawieszenia pracownika w służbie.
Tymczasowe zawieszenie w służbie winno być niezwłocznie zgłoszone władzy przełożonej pracownika i wymaga jej zatwierdzenia.
Jeśli jednak zawieszenie w służbie nastąpiło wskutek przyczyn wymienionych w § 121 p. 1, 2 i 3b, nie otrzymuje pracownik w czasie zawieszenia w służbie żadnego uposażenia lub wynagrodzenia do dnia zwolnienia z aresztu śledczego (prewencyjnego) względnie do dnia prawomocności wyroku sądowego lub prawomocności orzeczenia dyscyplinarnego.
Władza przełożona może jednak, według swego uznania, przyznać na ten czas rodzinie pracownika (żona i dzieci) pewien zasiłek na utrzymanie, najwyżej jednak w wysokości połowy uposażenia lub wynagrodzenia pracownika.
W czasie zawieszenia w służbie nie wolno pracownikowi bez zezwolenia władzy przełożonej wydalać się z miejsca stałego zamieszkania.
Jeśli jednak przyczyny, które spowodowały zawieszenie, odpadną wcześniej, władza winna uchylić zawieszenie natychmiast, bez wdrażania względnie bez wyczekiwania końca wdrożonego postępowania dyscyplinarnego.
W razie ustania przyczyny zawieszenia pracownika w służbie, wymienionej w § 121 p. 1 i 2, władza może utrzymać nadal w mocy zawieszenie w służbie, jeżeli zachodzą warunki przewidziane w § 120 ust. 1.
W przypadkach ukarania pracownika w postępowaniu dyscyplinarnem karą wymienioną w § 66 p. 4, 5, 6, 7 i 8 okres zawieszenia w służbie nie liczy się do czasu służby (§ 11).