Część 3 - PRZEPISY EMERYTALNE. - Stosunek służbowy pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1930.42.363

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lipca 1932 r.

CZĘŚĆ  III.

PRZEPISY EMERYTALNE.

§ 120. Prawo do zaopatrzenia emerytalnego nabywa pracownik po upływie co najmniej 10-ciu lat służby w P. M. S. w razie zwolnienia ze służby:

a) w myśl postanowień § 23 ustęp 3, § 38 punkt 4 oraz § 95 niniejszego rozporządzenia,

b) na własną prośbę w wypadkach:

1) trwałej niezdolności do służby, stwierdzonej przez lekarza, wskazanego przez Dyrekcję P. M. S.,

2) ukończenia 60-ciu lat życia,

3) uzyskania prawa do pełnego zaopatrzenia emerytalnego i ukończenia 55 lat życia,

§ 121. W drodze wyjątku nabywa pracownik P. M. S. prawo do zaopatrzenia emerytalnego;

1) po upływie 5-ciu lat nieprzerwanej służby, jeżeli zwolnienie ze służby nastąpiło z powodu trwałej niezdolności do służby, spowodowanej kalectwem lub chorobą, nabytą bez własnej winy, po wstąpieniu do służby, gdy kalectwo względnie choroba pozostaje w związku przyczynowym ze służbą,

2) bez względu na czas służby, wskutek trwałej niezdolności do służby z powodu:

a) nieszczęśliwego wypadku, wynikłego z powodu lub w czasie pełnienia obowiązków służbowych,

b) działań wojennych w miejscu służbowego pobytu,

c) chorób zakaźnych, panujących epidemicznie w miejscu służbowego pobytu.

§ 122. Pracownikowi P. M. S., który po nieprzerwanej, co najmniej 10-letniej służbie, stał się trwale niezdolnym do służby, a ponadto utracił bez własnej winy trwale co najmniej 95 % zdolności do zarobkowania, dolicza się przy wymiarze zaopatrzenia emerytalnego w granicach § 135 niniejszego rozporządzenia 10 lat do czasu służby, podlegającego normalnemu zaliczeniu do wysługi emerytalnej.

Pracownikowi P. M. S., który wskutek wypadków, wymienionych w punkcie 2 § 121, utracił również zdolność do pracy zarobkowej, wymierza się zaopatrzenie emerytalne według norm § 135 niniejszego rozporządzenia, doliczając ponadto do wysługi emerytalnej w granicach tegoż paragrafu, zależnie od stopnia utraty zdolności do zarobkowania:

przy	utracie	zdolności	od	35 %	do	54 %	2	lata
"	"	"	"	55 %	"	74 %	4	"
"	"	"	"	75 %	"	84 %	6	"
"	"	"	"	85 %	"	94 %	8	"
"	"	"	"	95 %	"	100 %	10	"

W wyjątkowych wypadkach, zasługujących na szczególne uwzględnienie, może Dyrektor P. M. S., za zgodą Ministra Skarbu, przyznać zaopatrzenie emerytalne w wymiarze wyższym od przewidzianego w ustępie 1 niniejszego paragrafu, aż do 100 % podstawy wymiaru zaopatrzenia emerytalnego (§ 135).

Doliczenie lat do wysługi emerytalnej w myśl niniejszego paragrafu następuje pod warunkiem:

1) niezdolności do służby, spowodowanej przyczynami, wskazanemi w punkcie 2 § 121 niniejszego rozporządzenia, stwierdzonej badaniem komisji lekarskiej, wyznaczonej przez Dyrekcję P. M. S.;

2) zgłoszenia wypadku w ciągu jednego roku Dyrekcji P. M. S.

W przypadkach, zasługujących na wyjątkowe uwzględnienie, a należycie usprawiedliwionych i udowodnionych, zgłoszenie może nastąpić i później do 3-ch lat po zajściu wypadku.

§ 123. Trwała niezdolność do służby, uzasadniająca prawo do zaopatrzenia emerytalnego, winna być stwierdzona przez komisję lekarską, wyznaczoną przez Dyrektora P. M. S.

Skład komisji oraz tryb jej postępowania ustali Minister Skarbu w drodze oddzielnego zarządzenia.

§ 124. Pobierający zaopatrzenie emerytalne pracownik, którego zwolnienie nastąpiło z powodu choroby, lub trwałej niezdolności do służby, może być w ciągu lat 6, licząc od dnia zwolnienia, poddany zarządzeniem Dyrektora P. M. S. badaniu komisji lekarskiej (§ 123), a w razie stwierdzenia ustania przyczyny zwolnienia - powołany zpowrotem do służby.

§ 125. Zaopatrzenie emerytalne oraz pensje wdowie i sieroce przyznaje i wymierza Dyrektor P. M. S.

Przeciwko decyzji Dyrektora P. M. S. w sprawie zaopatrzenia emerytalnego względnie pensji wdowiej i sierocej służy prawo odwołania się do Ministra Skarbu w ciągu 30 dni, licząc od dnia doręczenia dekretu pensyjnego.

§ 126. Gdyby pracownikowi lub pozostałej po nim rodzinie, oprócz zaopatrzenia, przewidzianego w niniejszem rozporządzeniu, służyło z innego tytułu prawo do zaopatrzenia, wypłacanego ze Skarbu Państwa, lub z instytucji państwowej, uprawniony ma prawo wyboru.

§ 127. Emeryt P. M. S. (wdowa, sierota), który świadomie wprowadził władzę w błąd, celem uzyskania bezprawnie emerytury (pensji wdowiej, sierocej), odprawy lub pośmiertnego, lub też wyższego wymiaru odprawy lub pośmiertnego, obowiązany jest niezależnie od odpowiedzialności sądowokarnej, wynagrodzić P. M. S. wyrządzoną szkodę.

O ile kto w podobny sposób uzyskał wyższy wymiar zaopatrzenia emerytalnego od przypadającego mu w myśl niniejszego rozporządzenia, traci prawo do dalszego pobierania zaopatrzenia, niezależnie od odpowiedzialności sądowo-karnej i obowiązku zwrotu szkody, wyrządzonej P. M. S.

§ 128. Do wysługi emerytalnej zalicza się czas służby, w myśl postanowień ustępu 2 § 8 niniejszego rozporządzenia, względnie § 97 ustęp 7.

Do wysługi emerytalnej zalicza się również czas służby robotniczej w P. M. S., o ile przejście z tej służby do służby podlegającej przepisom niniejszego rozporządzenia, nastąpiło bezpośrednio.

W razie - ponownego przyjęcia na służbę emeryta P. M. S., zalicza się przy ponownem zwolnieniu cały czas, uwzględniony przy poprzednim wymiarze emerytury.

§ 129. Czas czynnej służby wojskowej, odbytej podczas wojny w czasie od dnia rozpoczęcia działań wojennych do dnia zawieszenia broni, poprzedzającego zawarcie pokoju, liczy się przy wymiarze zaopatrzenia emerytalnego podwójnie pracownikom, powołanym do służby wojskowej, jako też pełniącym służbę w formacjach wojskowych względnie na terenie operacyjnym, podporządkowanym dowództwu armji. Przy częściowej mobilizacji oblicza się w ten sposób czas służby odbytej podczas wojny, tylko pełniącym służbę w formacjach zmobilizowanych. Czas przebytej niewoli liczy się pojedynczo, o ile zaś dostanie się do niewoli nastąpiło z winy pracownika, czas ten nie podlega zaliczeniu do wysługi emerytalnej.

Przy wymiarze zaopatrzenia emerytalnego dolicza się czas obowiązkowej służby wojskowej, jako też minimalny, odnośnemi ustawami przepisany, czas studjów wyższych na jednym z wydziałów uniwersytetu lub w równorzędnym zakładzie naukowym, jeżeli czas studjów nie biegnie równolegle z czasem służby zaliczalnej do emerytury i tylko w przypadku całkowitego zakończenia studjów przepisanemi egzaminami, jednakowoż w ilości nie wyższej niż 4 lata.

Czas obowiązkowej służby wojskowej oraz studjów wyższych ma wpływ tylko na wysokość zaopatrzenia emerytalnego, a nie na uzasadnienie roszczenia o to zaopatrzenie.

§ 130. Pracownikowi, który przeszedł na służbę do P. M. S. bezpośrednio ze służby państwowej, może Dyrektor P. M. S. zaliczyć do wysługi emerytalnej czas służby państwowej polskiej w całości lub w części. Czas służby państwowej ma wpływ jedynie na wymiar, nie zaś na uzasadnienie roszczenia do zaopatrzenia emerytalnego, z wyjątkiem wypadków trwałej niezdolności do służby, lub śmierci pracownika przed upływem 10 lat służby w P. M. S.

W wyjątkowych wypadkach pracownikom, o których mowa w ustępie 1 niniejszego paragrafu, może Dyrektor P. M. S. doliczyć do czasu służby w P. M. S. czas, podlegający zaliczeniu w służbie państwowej, w myśl odpowiednich przepisów, bez ograniczeń, wprowadzonych postanowieniami ustępu 1 niniejszego paragrafu. Decyzja Dyrektora P. M. S. wymaga w tym wypadku uprzedniej zgody Ministra Skarbu.

§ 131. Wykwalifikowanemu pracownikowi, który swą poprzednią służbą względnie pracą zawodową nabył specjalne kwalifikacje, mające bezpośrednie zastosowanie w P. M. S., może Dyrektor P. M. S. równocześnie z przyjęciem lub po przyjęciu do służby w P. M. S. zaliczyć do wysługi emerytalnej czas poprzedniej służby względnie pracy zawodowej, w ilości nie większej niż 5 lat. Decyzja taka wymaga zatwierdzenia Ministra Skarbu. Zaliczenie ma wpływ tylko na wymiar, nie zaś na roszczenie do zaopatrzenia emerytalnego.

Prawa, wynikające z powyższego zaliczenia czasu służby, względnie pracy zawodowej, nabywa pracownik pod warunkiem wpłacenia do funduszu emerytalnego składek za lata wstecz, w stosunku 10 % za każdy rok zaliczony od uposażenia tej grupy, którą pracownik otrzymał po przyjęciu do służby w P. M. S.

§ 132. Do wysługi emerytalnej nie wlicza się:

a) czasu służby, odliczonego w drodze kary dyscyplinarnej,

b) czasu zawieszenia w służbie, nie podlegającego zaliczeniu do czasu służby czynnej,

c) czasu urlopu bez uposażenia, z wyjątkiem urlopu, otrzymanego na czas piastowania mandatu poselskiego lub senatorskiego.

Za zgodą Ministra Skarbu może być zaliczony do wysługi emerytalnej czas służby kontraktowej w P. M. S., pod warunkiem uiszczenia za lata służby na specjalnej umowie opłaty ze składanym procentem po 6 od sta, przewidzianej w § 154, za każdy rok zaliczony od uposażenia tej grupy, którą pracownik otrzymał po zawiązaniu stosunku służbowego na zasadach niniejszego rozporządzenia.

§ 133. Przy ostatecznem obliczeniu lat wysługi emerytalnej nie uwzględnia się części roku do 6 miesięcy włącznie, natomiast okres, przekraczający 6 miesięcy, liczy się jako pełny rok.

Postanowienie powyższe nie ma zastosowania przy obliczeniu wymienionego w §§ 120 i 121 niniejszego rozporządzenia 5-cio względnie 10-cio letniego okresu, zaliczalnego do wysługi emerytalnej.

§ 134. Prawo do pobierania zaopatrzenia emerytalnego rozpoczyna się od pierwszego dnia miesiąca następującego po zwolnieniu ze służby.

Zaopatrzenie emerytalne płatne jest miesięcznie zgóry.

§ 135. Podstawę wymiaru zaopatrzenia emerytalnego stanowi uposażenie ostatnio pobierane w służbie czynnej, w myśl § 103 (bez dodatku ewentualnie przyznanego pracownikowi, w myśl § 104). Zaopatrzenie emerytalne wynosi do 10-ciu lat służby - 40 % i wzrasta za każdy następny rok służby o 2.4 %, nie może jednak przekraczać 100 % podstawy wymiaru zaopatrzenia emerytalnego.

§ 136. Prawo do zaopatrzenia emerytalnego gaśnie;

1) w razie śmierci emeryta,

2) gdy emeryt, powołany ponownie do służby, w myśl postanowień § 124, odmówi wezwaniu zgłoszenia się do służby,

3) w wypadku nałożenia kary, określonej w § 43 oraz 46 ustęp 3 punkt 2; Dyrektor P. M. S. może jednak w tym wypadku przyznać żonie i dzieciom emeryta odpowiedni zasiłek na czas, przez który rodzina pozostawałaby bez środków do życia. Zasiłek ten nie może przekraczać normalnej ich pensji wdowiej względnie sierocej.

§ 137. Prawo do pobierania zaopatrzenia emerytalnego zawiesza się:

a) w razie ponownego wstąpienia na służbę do P. M. S.,

b) w razie wyjazdu zagranicę, trwającego dłużej niż 6 miesięcy, jeżeli Minister Skarbu na wniosek Dyrektora P. M. S. nie zezwoli na dalsze pobieranie zaopatrzenia emerytalnego zagranicą,

c) w razie wstąpienia do klasztoru,

d) na czas piastowania mandatu poselskiego i senatorskiego,

o) w razie utraty obywatelstwa polskiego.

Zawieszenie prawa do pobierania zaopatrzenia emerytalnego kończy się z ostatnim dniem miesiąca, w którym ustały przyczyny zawieszenia, wymienione wyżej.

§ 138. Pracownik zwolniony ze służby w myśl postanowień ustępu 3 §§ 23 i 95, przed nabyciem prawa do emerytury, otrzymuje jednorazową odprawę w wysokości jednomiesięcznego uposażenia za każdy pełny rok, przesłużony w P. M. S.

Pracownik, zwolniony ze służby na własną prośbę bez prawa do zaopatrzenia emerytalnego, względnie zwolniony ze służby w myśl postanowień ustępu 3 §§ 23 i 95 przed nabyciem prawa do emerytury, jak też wydalony ze służby w mysi punktu 5 § 38 i ustępu 3 punktu 2 § 46 z pozbawieniem prawa do zaopatrzenia emerytalnego, otrzymuje zwrot wpłaconych składek emerytalnych.

§ 139. Wdowy i sieroty po pracowniku mają prawo do pensji wdowiej względnie sierocej, jeżeli mąż względnie ojciec lub matka nabył (ła), w myśl postanowień §§ 120 i 121, prawo do zaopatrzenia emerytalnego, chociażby zmarł przed zwolnieniem ze służby.

§ 140. Pensja wdowia wynosi połowę zaopatrzenia emerytalnego, które zmarły mąż pobierał, względnie do którego miałby w chwili śmierci prawo. Pensja wdowia po pracowniku poległym lub zmarłym wskutek działań wojennych wynosi połowę pełnego uposażenia, ostatnio pobieranego w służbie czynnej w myśl § 103 niniejszego rozporządzenia przez zmarłego męża.

§ 141. Prawo do pensji sierocej nabywają po ojcu dzieci ślubne lub uprawnione. Pensja ta wynosi:

a) dla każdego dziecka, jeżeli wdowa żyje i ma prawo do pensji wdowiej - 1/4 część pensji wdowiej,

b) dla każdego dziecka, jeżeli wdowa nie żyje, lub nie ma prawa do pensji wdowiej- 1/2 pensji wdowiej,

c) dla jedynej sieroty bez ojca i matki - 2/3 pensji wdowiej.

Jeżeli wdowa nie pobiera pensji wdowiej z powodu pobierania zaopatrzenia emerytalnego z tytułu własnej służby, sierotom służy prawo do pensji sierocej według postanowień punktu b) względnie c) niniejszego paragrafu.

§ 142. Prawo do pensji sierocej mogą nabyć dzieci ślubne lub uprawnione również po matce. Jeżeli sierota nabyła prawo do pensji po ojcu i po matce, wypłaca się sierocie pensję wyższą.

Sierota ma prawo do pobierania pensji po matce za życia ojca w razie jego niezdolności do pracy i niemożności zapewnienia sierocie utrzymania.

Pensja sieroca po matce wynosi 1/4 część zaopatrzenia emerytalnego matki.

Łączna kwota pensyj sierocych nie może ani sama, ani wraz z pensją wdowią, przekraczać wysokości zaopatrzenia emerytalnego, które pobierał, lub do którego miałby prawo w chwili śmierci ojciec. Gdyby suma pensyj sierocych albo sama, albo łącznie z pensją wdowią przekraczała wysokość zaopatrzenia emerytalnego, które zmarły ojciec pobierał, lub do którego w chwili śmierci miałby prawo, należy zmniejszyć proporcjonalnie pensje sieroce.

§ 143. Żony i dzieci pracowników, powołanych do służby wojskowej na skutek mobilizacji, którzy zginęli na terenie działań wojennych, otrzymują od dnia pierwszego miesiąca następującego po wstrzymaniu uposażenia tymczasową pensję w wysokości należnej im ewentualnie stałej pensji. Gdy na podstawie towarzyszących zaginieniu okoliczności istnieje podejrzenie, że zachodzi wypadek dezercji, postanowienia niniejszego paragrafu nie mają zastosowania do czasu stwierdzenia, że wypadek dezercji nie zachodzi.

§ 144. W razie odnalezienia się zaginionego, potrąca się na rzecz funduszu emerytalnego przy wypłacie zaległego uposażenia kwotę, wypłaconą żonie i dzieciom tytułem tymczasowej pensji.

W razie nieodnalezienia się zaginionego w ciągu 2¹/₂ lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym podpisano preliminarja pokojowe, żona względnie dzieci powinny przed końcem tego terminu przedłożyć orzeczenie sądowe, uznające zaginionego za zmarłego, względnie orzeczenie sądowe, że fakt śmierci należy uważać za ustalony. W przeciwnym wypadku pensja tymczasowa zostaje wstrzymana.

Orzeczenie to stanowi podstawę do przyznania pensji stałej.

§ 145. Wdowa nie ma prawa do pensji:

a) jeżeli małżeństwo zostało zawarte przez emeryta,

b) jeżeli wspólność małżeńska została sądownie rozdzielona bez obowiązku męża do utrzymania żony.

Dzieci, pozostałe z małżeństwa, zawartego przez emeryta, nie mają prawa do pensji sierocej.

§ 146. Prawo do otrzymania pensji wdowiej i sierocej rozpoczyna się z pierwszym dniem miesiąca, następującego po tym miesiącu, za który zmarły pracownik (emeryt) pobrał ostatnie należne uposażenie.

Dla sierot, które przyszły na świat po tym terminie, prawo do pensji rozpoczyna się od pierwszego dnia miesiąca po urodzeniu.

Pensje wdowie i sieroce płatne są miesięcznie zgóry.

Jeżeli żądanie przyznania pensji wdowiej lub sierocej nie zostało zgłoszone w ciągu jednego roku od dnia śmierci męża, względnie ojca lub matki, należy przyznać pensję wdowią lub sierocą od pierwszego dnia miesiąca po dniu zgłoszenia.

Dyrektor P. M. S. za zgodą Ministra Skarbu może przyznać pensję wdowią i sierocą od terminu, ustalonego w ustępie 1 niniejszego paragrafu, jeżeli osoby uprawnione wykażą, iż zaszły ważne okoliczności, które uniemożliwiły im wcześniejsze zgłoszenie żądania o zaopatrzenie.

§ 147. Prawo do pensji wdowiej lub sierocej gaśnie:

a) ze śmiercią wdowy lub sieroty z końcem miesiąca, w którym śmierć nastąpiła,

b) w razie ukończenia przez sierotę 18-go roku życia lub też wcześniejszego zawarcia związku małżeńskiego.

Sierotom, odbywającym studja w zakładach naukowych państwowych lub prywatnych z prawem publiczności, przyznaje się pensję sierocą po ukończeniu 18-go roku życia za każdy rok szkolny, aż do ukończenia studjów, nie dłużej jednak, niż do ukończenia 24-go roku życia.

W wyjątkowych, na szczególne uwzględnienie zasługujących, wypadkach może Dyrektor P. M. S. zezwolić na dalsze pobieranie pensji sierocej także po ukończeniu 18 względnie 24-go roku życia. Decyzja Dyrektora podlega zatwierdzeniu Ministra Skarbu.

§ 148. Prawo do pobierania pensji wdowiej i sierocej zawiesza się:

a) w razie wyjazdu zagranicę, trwającego dłużej niż 6 miesięcy, jeżeli Minister Skarbu na wniosek Dyrektora P. M. S. nie zezwoli na dalsze pobieranie pensji wdowiej lub sierocej zagranicą,

b) w razie wstąpienia do klasztoru,

c) na czas piastowania przez wdowę mandatu poselskiego lub senatorskiego,

d) w razie utraty obywatelstwa polskiego.

Zawieszenie prawa do pobierania pensji wdowiej lub sierocej kończy się z ostatnim dniem miesiąca, w którym ustały przyczyny zawieszenia.

§ 149. Wdowa, która weszła ponownie w związek małżeński, otrzymuje na swoją prośbę wzamian za pobieraną pensją-wdowią albo jednorazową odprawę, albo zachowuje prawo do pensji wdowiej na wypadek ponownego owdowienia.

Zgłoszenie o odprawę winno nastąpić w ciągu 3 miesięcy od dnia zawarcia ponownego małżeństwa.

Odprawa dla wdów w wieku do 45 lat życia wynosi dwuletnią, powyżej zaś tego wieku - jednoroczną kwotę pensji wdowiej.

Gdy wdowa nabędzie prawo do pensji wdowiej z ponownego małżeństwa, otrzymuje w razie powtórnego owdowienia, o ile nie otrzymała odprawy po pierwszem owdowieniu, tę pensję wdowią, która jest wyższa, a jeżeli otrzymała odprawę - pensję wdowią, przysługującą z tytułu ponownego małżeństwa.

§ 150. W razie przyznania wdowie zaopatrzenia emerytalnego z tytułu własnej służby, może ona otrzymać tylko jedno zaopatrzenie według swego wyboru.

§ 151. Wdowa po pracowniku, zmarłym w czynnej służbie, nie mająca praw do pensji wdowiej, otrzymuje, o ile sama nie jest funkcjonarjuszem państwowym, lub pracownikiem P. M. S., względnie nie pobiera emerytury z tytułu własnej służby, jednorazową odprawę w wysokości połowy kwoty rocznego uposażenia, służącego za podstawę wymiaru zaopatrzenia emerytalnego zmarłego męża. W tej samej wysokości otrzymują odprawę sieroty bez ojca i matki w wieku poniżej 18 lat po ojcu względnie po matce, o ile ci nie nabyli prawa do emerytury z tem ograniczeniem, że jednocześnie można otrzymać tylko jedną odprawę. W wyjątkowych, na szczególne uwzględnienie zasługujących wypadkach, może Dyrektor P. M. S. przyznać odprawę sierotom także po ukończeniu 18 względnie 24-go roku życia, pod warunkiem zatwierdzenia tej decyzji przez Ministra Skarbu.

Sierotom wypłaca się odprawę niepodzielnie.

Sierotom z różnych małżeństw tego samego pracownika wypłaca się odprawę tylko wtedy, jeżeli wdowa nie skorzystała z tego prawa, albo z prawa tego zrezygnowała na rzecz sierot.

§ 152. W razie śmierci pracownika w czynnej służbie lub w stanie spoczynku, należy się wdowie, która pozostawała z nim we wspólności małżeńskiej, niezależnie od pensji wdowiej, względnie odprawy, pośmiertne w wysokości 3-miesięcznego uposażenia, pobieranego ostatnio przez zmarłego wraz z ewentualnie wypłacanym dodatkiem, w myśl § 104.

Pośmiertne należy się w tej samej wysokości wdowcowi, który ze zmarłą pracowniczką P. M. S. pozostawał we wspólności małżeńskiej.

W braku wdowy (wdowca) uprawnionej (ego) do pośmiertnego, należy się pośmiertne w tej samej wysokości niepodzielnie dzieciom ślubnym, uprawnionym i pasierbom zmarłego, o ile zmarły je utrzymywał. W braku wyżej wymienionych członków rodziny, zwraca się udowodnione koszta leczenia i pogrzebu do wysokości pośmiertnego innym krewnym lub osobom postronnym.

§ 153. Celem zapewnienia wypłaty świadczeń, przewidzianych w części III niniejszego rozporządzenia, tworzy się fundusz emerytalny, który powstaje ze składek pracowników i dopłat P. M. S.

Za wypłaty świadczeń, przewidzianych w części III niniejszego rozporządzenia, odpowiada posiłkowo majątek P. M. S. i jego dochody.

§ 154. 6 Tytułem składki emerytalnej pracownika ustanawia się opłaty w wysokości 5 % uposażenia, wypłacanego w służbie czynnej w myśl § 103. Opłatę pobiera się każdego miesiąca przez potrącenie z uposażenia.- Obowiązek uiszczania opłaty emerytalnej ustaje, jeżeli pracownik uiścił do funduszu emerytalnego składki emerytalne co najmniej za 35 lat policzalnych do wysługi emerytalnej.

Pracownicy, wybrani do ciał ustawodawczych, uiszczają przez czas trwania mandatu poselskiego lub senatorskiego opłaty, wymienione w ust. 1 niniejszego paragrafu, od uposażenia, jakie pobieraliby w służbie czynnej, przyczem potrącenia opłaty emerytalnej winny być dokonywane z diet poselskich lub senatorskich.

§ 155. Wysokość dopłat P. M. S. do funduszu emerytalnego zostanie określona przez Ministra Skarbu, po dokonaniu obliczenia ubezpieczeniowo-emerytalnego. Do tego czasu wypłacanie wszystkich świadczeń emerytalnych uskutecznia się z funduszów obrotowych P. M. S.

§ 156. Funduszem emerytalnym zarządza P. M. S. na zasadzie osobnych przepisów, wydanych przez Ministra Skarbu.

⁶ § 154 zmieniony przez § 2 rozporządzenia z dnia 29 kwietnia 1931 r. (Dz.U.31.41.364) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 maja 1931 r.