Rozdział 3 - Standardy techniczne zakładania osnów pomiarowych - Standardy techniczne wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.
Dziennik Ustaw
Dz.U.2011.263.1572
Akt utracił moc Wersja od: 7 grudnia 2011 r.
Rozdział 3
Standardy techniczne zakładania osnów pomiarowych
Standardy techniczne zakładania osnów pomiarowych
§ 16.
1.
Osnowy pomiarowe zakłada się w postaci:1)
pomiarowej osnowy sytuacyjnej;2)
pomiarowej osnowy wysokościowej;3)
pomiarowej osnowy sytuacyjno-wysokościowej (dwufunkcyjnej).2.
Średni błąd położenia punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej nie może być większy niż 0,10 m względem najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej.3.
Średni błąd położenia punktów pomiarowej osnowy wysokościowej nie może być większy niż 0,05 m względem najbliższych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej.4.
Błąd średni wysokości punktów pomiarowej osnowy wysokościowej wykorzystywanej do określenia wysokości szczegółów terenowych, o których mowa w § 35 ust. 2 pkt 2 lit. a i b, nie może być większy niż 0,02 m.§ 17.
1.
Pomiarową osnowę sytuacyjną wyznacza się w nawiązaniu do poziomej osnowy geodezyjnej w postaci:1)
sieci kątowo-liniowych;2)
sieci punktów wyznaczonych metodą precyzyjnego pozycjonowania przy pomocy GNSS;3)
wybranych i wzajemnie powiązanych ze sobą punktów terenu, w sposób zapewniający widoczność z każdego z tych punktów na co najmniej dwa punkty sąsiednie, których położenie określono metodami pomiarów fotogrametrycznych;4)
sieci modularnych.2.
Przy zakładaniu pomiarowych osnów sytuacyjnych należy zapewnić:1)
wielopunktowe nawiązanie do punktów poziomej osnowy geodezyjnej;2)
co najmniej dwukrotny pomiar każdego mierzonego elementu;3)
wykonanie obserwacji nadliczbowych;4)
wykonanie pomiarów:a)
liniowych ze średnim błędem pomiaru odległości md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km,b)
kątowych ze średnim błędem pomiaru kąta mk ≤ 0,0030g,c)
wektorów przestrzennych technikami, o których mowa w § 2 pkt 18-21.§ 18.
1.
Dane obserwacyjne dotyczące osnowy pomiarowej wyrównuje się metodą najmniejszych kwadratów w układzie sieci jednorzędowej.2.
Miarą dokładności założonej osnowy pomiarowej są błędy średnie położenia wyznaczanych punktów, przy założeniu bezbłędności punktów nawiązania.§ 19.
1.
Punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o ile nie stanowią trwałych, jednoznacznych elementów sytuacyjnych, markuje się na gruncie w sposób zapewniający jednoznaczne oznaczenie tych punktów w terenie, jeżeli jest to niezbędne do wykonywania pomiarów.2.
Do markowania można użyć w szczególności: pali drewnianych, rurek metalowych lub ceramicznych, bolców, trzpieni metalowych, znaków z tworzyw sztucznych oraz znaków wyrytych lub namalowanych.3.
Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych, których rezultaty wykorzystywane będą w rozpoczętym lub przewidywanym procesie inwestycyjnym albo do przekształcenia struktury własnościowej, punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o ile nie stanowią trwałych, jednoznacznych elementów sytuacyjnych, podlegają stabilizacji w sposób zapewniający jednoznaczne ich oznaczenie w terenie w okresie tych przedsięwzięć.4.
Do stabilizacji można użyć: znaków z kamienia, betonu lub tworzyw sztucznych, a w przypadku nawierzchni utwardzonych - bolców, trzpieni lub prętów, o długości zapewniającej trwałość stabilizacji.5.
Informacje o położeniu i sposobie stabilizacji punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o których mowa w ust. 3, przedstawia się na opisach topograficznych, umożliwiających odszukanie i zidentyfikowanie tych punktów.§ 20.
1.
Sieć kątowo-liniową zakłada się jako konstrukcję geometryczną, w której położenie wyznaczanych punktów osnowy określa się na podstawie obserwacji kątowych i liniowych, w szczególności w postaci ciągów poligonowych lub zbioru punktów wyznaczonych metodami wcięć: kątowych, liniowych, kątowo-liniowych.2.
Sieć kątowo-liniową nawiązuje się do poziomej osnowy geodezyjnej w sposób zapewniający orientację przestrzenną sieci z co najmniej dwóch niezależnych kierunków określonych przez niezależne pary punktów nawiązania.3.
Długość ciągu poligonowego nie powinna przekraczać 3000 m.4.
W przypadku braku możliwości nawiązania dwustronnego dopuszcza się zakładanie ciągów poligonowych jednostronnie nawiązanych, zwanych dalej "ciągami wiszącymi", składających się z nie więcej niż dwóch boków.5.
Pomiar elementów ciągu wiszącego podlega weryfikacji w drodze pomiaru, wykonanego z ostatniego punktu tego ciągu, co najmniej jednego szczegółu terenowego I grupy o znanych współrzędnych.6.
Ciągi poligonowe mogą być zakładane jako sieci z punktami węzłowymi.§ 21.
1.
Pomiar punktów osnowy pomiarowej metodą fotogrametryczną wykonuje się na modelu terenu utworzonym ze zdjęć lotniczych, dla których elementy orientacji zostały wyznaczone w procesie aerotriangulacji, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 10 ustawy.2.
Pomiarem fotogrametrycznym obejmuje się te punkty osnowy pomiarowej, których identyfikacja na zdjęciu lotniczym jest jednoznaczna.3.
Błędy średnie położenia wyrównanych punktów osnowy pomiarowej, wyznaczonych w procesie aerotriangulacji, nie mogą przekroczyć 0,10 m względem punktów nawiązania.§ 22.
1.
Dokładność kątowych i liniowych danych obserwacyjnych, wykorzystanych do tworzenia modułów sieci modularnej, nie może być mniejsza niż dokładność określona w § 16 ust. 2 oraz w § 17 ust. 2 pkt 4.2.
W sieci modularnej podlegają pomiarowi:1)
punkty nawiązania będące punktami poziomej osnowy geodezyjnej oraz punktami wysokościowej osnowy geodezyjnej;2)
punkty wiążące będące punktami należącymi do co najmniej dwóch modułów;3)
punkty szczegółów terenowych.§ 23.
Pomiarową osnowę wysokościową wyznacza się w postaci ciągów niwelacyjnych, w nawiązaniu do co najmniej dwóch punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej, metodami:1)
niwelacji geometrycznej;2)
niwelacji trygonometrycznej;3)
niwelacji satelitarnej wykonywanej metodą precyzyjnego pozycjonowania przy pomocy GNSS.§ 24.
1.
Dane obserwacyjne niezbędne do ustalenia wysokości punktów pomiarowej osnowy wysokościowej metodami, o których mowa w § 23 pkt 1 i 2, uzyskuje się w wyniku pomiaru w dwóch kierunkach, głównym i powrotnym, między punktami nawiązania.2.
Punktami pomiarowej osnowy wysokościowej mogą być:1)
punkty poziomej osnowy geodezyjnej;2)
punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej;3)
trwałe szczegóły terenowe, których położenie zostało określone z dokładnością właściwą dla szczegółów terenowych I grupy, o których mowa w § 28 ust. 3 pkt 1.§ 25.
1.
Pomiar metodą niwelacji geometrycznej wykonuje się na każdym stanowisku dwukrotnie ze zmianą wysokości osi celowej według schematu: wstecz, w przód - zmiana wysokości - w przód, wstecz. Różnica między wynikami tych pomiarów nie może przekroczyć 0,004 m.2.
Różnica między sumą przewyższeń w kierunku głównym a sumą przewyższeń w kierunku powrotnym (δ) jest wyrażana w metrach i nie może być większa niż wartość określona według wzoru: δ ≤ 0,04√ L, w którym L oznacza długość ciągu osnowy pomiarowej w km.3.
Przy pomiarze metodą niwelacji geometrycznej stanowiska instrumentu sytuuje się w przybliżeniu w połowie odległości między mierzonymi punktami, z zachowaniem warunku, że odległość między instrumentem a mierzonym punktem, zwana dalej "długością celowej", nie przekracza 50 m.4.
Błąd średni pomiaru różnic wysokości metodą niwelacji geometrycznej ze środka nie może być większy niż 20 mm/km (mΔH ≤ 20 mm/km).§ 26.
1.
Niwelację trygonometryczną wykonuje się za pomocą narzędzi pomiarowych zapewniających:1)
pomiar odległości z błędem średnim md ≤ 0,01m;2)
pomiar kąta pionowego z błędem średnim mα ≤ 0,0030g.2.
Przy wykonywaniu niwelacji trygonometrycznej z wykorzystaniem tachimetrów optycznych pomiar kątów pionowych wykonuje się w dwóch położeniach lunety.3.
Różnice wysokości określone na podstawie pomiaru odległości i kąta pionowego koryguje się ze względu na refrakcję oraz krzywiznę Ziemi.4.
Przy wykonywaniu niwelacji trygonometrycznej osnowy pomiarowej:1)
celowe nie mogą być dłuższe niż 250 m;2)
wysokość instrumentu oraz wysokość tarczy celowniczej ustala się z dokładnością nie mniejszą niż 0,002 m.5.
Różnica przewyższeń między sąsiednimi punktami ciągu niwelacyjnego wynikająca z pomiarów w dwóch kierunkach nie może przekroczyć 0,004 m.§ 27.
Dane określające wysokości szczegółów terenowych lub wysokości punktów osnowy pomiarowej, pozyskane metodą niwelacji satelitarnej, podlegają matematycznej transformacji do obowiązującego systemu wysokości normalnych.