Rozdział 2 - Źródła spalania paliw - Standardy emisyjne dla niektórych rodzajów instalacji, źródeł spalania paliw oraz urządzeń spalania lub współspalania odpadów.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2014.1546

Akt utracił moc

Wersja od: 21 listopada 2014 r.

Rozdział  2

Źródła spalania paliw

§ 4. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:

1) paliwie dominującym - rozumie się przez to paliwo spalane w źródle wielopaliwowym, w którym są spalane pozostałości po destylacji i przetwarzaniu w procesie rafinacji ropy naftowej, na potrzeby zakładu, w którym jest prowadzony ten proces, i które posiada najwyższy standard emisyjny, a w przypadku kilku paliw mających ten sam standard emisyjny - paliwo, w którym jest dostarczana największa część mocy do źródła wielopaliwowego;

2) silniku Diesla - rozumie się przez to silnik spalinowy o spalaniu wewnętrznym pracujący w cyklu Diesla i wykorzystujący zapłon samoczynny do spalania paliwa;

3) silniku gazowym - rozumie się przez to silnik spalinowy o spalaniu wewnętrznym pracujący w cyklu Otto i wykorzystujący zapłon iskrowy lub, w przypadku silników dwupaliwowych, zapłon samoczynny do spalania paliwa;

4) turbinie gazowej - rozumie się przez to wirujące urządzenie przetwarzające ciepło w energię mechaniczną (praca), w skład którego wchodzą, w szczególności:

a) komora spalania, w której następuje utlenianie paliwa w celu podgrzania sprężonego czynnika roboczego,

b) turbina, w której rozpręża się podgrzany czynnik, oddając energię wirnikowi,

c) sprężarka;

5) źródle istniejącym - rozumie się źródło spalania paliw, dla którego pozwolenie na budowę wydano przed dniem 7 stycznia 2013 r. lub wniosek o wydanie takiego pozwolenia został złożony przed tym dniem, i które zostało oddane do użytkowania nie później niż w dniu 7 stycznia 2014 r.; przez źródło istniejące rozumie się także źródło spalania paliw, dla którego przed dniem 1 lipca 1987 r. zamiast pierwszego pozwolenia na budowę wydano odpowiednik takiego pozwolenia;

6) źródle nowym - rozumie się źródło spalania paliw, dla którego pozwolenie na budowę wydano po dniu 6 stycznia 2013 r. lub które zostało oddane do użytkowania po dniu 7 stycznia 2014 r.

§  5. 

1. Standardy emisyjne określa się dla źródeł spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 1,0 MW, zwanych dalej "źródłami", innych niż:

1) źródła, w których produkty spalania są wykorzystywane bezpośrednio do ogrzewania, suszenia lub każdej innej obróbki przedmiotów lub materiałów;

2) źródła do oczyszczania gazów odlotowych przez spalanie, które nie są eksploatowane jako niezależne źródła;

3) źródła do regeneracji katalizatorów w krakowaniu katalitycznym;

4) źródła do konwersji siarkowodoru w siarkę;

5) reaktory używane w przemyśle chemicznym;

6) źródła do opalania baterii koksowniczych;

7) nagrzewnice Cowpera;

8) źródła stosowane do napędu pojazdu, statku lub statku powietrznego;

9) turbiny gazowe i silniki gazowe usytuowane na platformach morskich;

10) silniki Diesla;

11) kotły odzysknicowe w instalacjach do produkcji masy celulozowej;

12) źródła, w których są spalane lub współspalane odpady stałe inne niż biomasa lub odpady płynne.

2. Przez biomasę rozumie się produkty składające się z substancji roślinnych pochodzących z rolnictwa lub leśnictwa, które mogą być wykorzystywane jako paliwo w celu odzyskania zawartej w nich energii, i następujące rodzaje odpadów:

1) odpady roślinne z rolnictwa i leśnictwa;

2) odpady roślinne z przemysłu przetwórstwa spożywczego, jeżeli odzyskuje się wytwarzaną energię cieplną;

3) włókniste odpady roślinne z procesu produkcji pierwotnej masy celulozowej i z procesu produkcji papieru z masy, jeżeli odpady te są spalane w miejscu produkcji, a wytwarzana energia cieplna jest odzyskiwana;

4) odpady korka;

5) odpady drewna, z wyjątkiem odpadów drewna zanieczyszczonego impregnatami lub powłokami ochronnymi, które mogą zawierać związki chlorowcoorganiczne lub metale ciężkie, w skład których wchodzą w szczególności odpady drewna pochodzącego z budowy, remontów i rozbiórki obiektów budowlanych oraz infrastruktury drogowej.

§  6. 

1. Standardy emisyjne dla źródła istniejącego o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW określa załącznik nr 1 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 7-9.

2. Standardy emisyjne dla źródła istniejącego, dla którego pierwsze pozwolenie na budowę albo odpowiednik takiego pozwolenia wydano przed dniem 1 lipca 1987 r.:

1) o nominalnej mocy cieplnej mniejszej niż 50 MW,

2) o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW - do dnia 31 grudnia 2015 r. albo, w przypadkach wskazanych w pkt IV załącznika nr 2 do rozporządzenia - do terminu określonego w tym punkcie

- określa załącznik nr 2 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 8.

3. Standardy emisyjne dla źródła istniejącego, dla którego pierwsze pozwolenie na budowę wydano po dniu 30 czerwca 1987 r., jeżeli wniosek o wydanie takiego pozwolenia został złożony przed dniem 27 listopada 2002 r., i które zostało oddane do użytkowania nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.:

1) o nominalnej mocy cieplnej mniejszej niż 50 MW,

2) o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW - do dnia 31 grudnia 2015 r.

- określa załącznik nr 3 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 8.

4. Standardy emisyjne dla źródła istniejącego:

1) dla którego wniosek o wydanie pozwolenia na budowę złożono po dniu 26 listopada 2002 r. lub które zostało oddane do użytkowania po dniu 27 listopada 2003 r.,

2) będącego turbiną gazową, dla którego pozwolenie na budowę wydano po dniu 30 czerwca 2002 r. lub które zostało oddane do użytkowania po dniu 27 listopada 2003 r.,

3) w którym po dniu 27 listopada 2003 r. dokonano istotnej zmiany instalacji, o której mowa w art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej "ustawą"

- o nominalnej mocy cieplnej mniejszej niż 50 MW, a do dnia 31 grudnia 2015 r. także dla źródła istniejącego o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW, określa załącznik nr 4 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 8.

5. Standardy emisyjne dla źródła istniejącego, które zostało oddane do użytkowania przed dniem 29 marca 1990 r., dla którego prowadzący takie źródło zobowiązał się w pisemnej deklaracji, złożonej organowi właściwemu do wydania pozwolenia do dnia 30 czerwca 2004 r., że źródło będzie użytkowane nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2015 r., a czas jego użytkowania w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. nie przekroczy 20 000 godzin, określa dla tego okresu załącznik nr 5 do rozporządzenia.

6. Standardy emisyjne dla źródła:

1) nowego,

2) o którym mowa w ust. 5, eksploatowanego po dniu 31 grudnia 2015 r., a jeżeli przepis ust. 5 stosuje się do części źródła - to dla tej części eksploatowanej po dniu 31 grudnia 2015 r.,

3) o którym mowa w art. 146a ust. 1 ustawy, eksploatowanego po dniu 31 grudnia 2023 r. lub po wykorzystaniu limitu czasu użytkowania odpowiednio 17 500 lub 32 000 godzin, mimo złożenia przez prowadzącego takie źródło pisemnej deklaracji, w terminie do dnia 1 stycznia 2014 r., że źródło będzie użytkowane nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2023 r., a czas użytkowania źródła, w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2023 r., nie przekroczy 17 500 godzin albo 32 000 godzin

- określa załącznik nr 6 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 7 i § 8.

§  7. 

1. Standardy emisyjne dla źródła, do którego stosuje się pierwszą lub drugą zasadę łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, stanowi średnia obliczona ze standardów emisyjnych dla każdej części źródła, ważona względem nominalnej mocy cieplnej tych części źródła.

2. Standardy emisyjne dla każdej części źródła, o którym mowa w ust. 1, stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6, § 8 i § 9, odpowiadające całkowitej nominalnej mocy cieplnej źródła, o której mowa w art. 157a ust. 2 ustawy.

3. W przypadku źródła, do którego stosuje się pierwszą lub drugą zasadę łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, nominalnej mocy cieplnej źródła odpowiada całkowita nominalna moc cieplna tego źródła.

§  8. 

1. Standardy emisyjne dla źródła wielopaliwowego, w którym są spalane jednocześnie co najmniej dwa rodzaje paliw, stanowi średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6, odpowiadających poszczególnym paliwom i nominalnej mocy cieplnej źródła, ważona względem mocy cieplnej ze spalania tych paliw.

2. Standardy emisyjne dla źródła wielopaliwowego, w którym są spalane na przemian co najmniej dwa rodzaje paliw, stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6, odpowiadające nominalnej mocy cieplnej źródła i spalanemu rodzajowi paliwa.

3. Standardy emisyjne dla źródła istniejącego będącego źródłem wielopaliwowym, w którym są spalane lub współspalane razem z innymi paliwami pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, na potrzeby zakładu, w którym jest prowadzony ten proces:

1) jeżeli moc cieplna ze spalania paliwa dominującego wynosi co najmniej 50% mocy cieplnej ze spalania wszystkich paliw - stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6 ust. 1-5, odpowiadające temu paliwu i nominalnej mocy cieplnej źródła;

2) jeżeli moc cieplna ze spalania paliwa dominującego wynosi mniej niż 50% mocy cieplnej ze spalania wszystkich paliw, ustala się w następujący sposób:

a) od dwukrotnej najwyższej wartości standardu emisyjnego, o którym mowa w § 6 ust. 1-5, ze spalania jednego z tych paliw odejmuje się wartość najniższą standardu emisyjnego, następnie różnicę tę mnoży się przez moc cieplną ze spalania paliwa z najwyższym standardem emisyjnym, a jeżeli są spalane dwa paliwa z najwyższym standardem emisyjnym, różnicę tę mnoży się przez wyższą moc cieplną ze spalania tych dwóch paliw,

b) standard emisyjny, o którym mowa w § 6 ust. 1-5, ze spalania paliw, poza paliwem z najwyższym standardem emisyjnym dla źródła, mnoży się przez moc cieplną z ich spalania,

c) sumę wartości ustalonych w sposób, o którym mowa w lit. a i b, dzieli się przez moc cieplną ze spalania wszystkich paliw.

4. W przypadku źródeł istniejących będących źródłami wielopaliwowymi, z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych, zamiast standardów emisyjnych określonych zgodnie z ust. 1 i 3 mogą być stosowane następujące standardy emisyjne dwutlenku siarki:

1) 1000 mg/m³_u, uśrednione dla źródeł wielopaliwowych, w których razem z innymi paliwami są spalane pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, na potrzeby zakładu, w którym jest prowadzony ten proces - dla źródeł, dla których pozwolenie na budowę wydano przed dniem 27 listopada 2002 r. lub wniosek o wydanie takiego pozwolenia został złożony przed tym dniem, i które zostały oddane do użytkowania nie później niż do dnia 27 listopada 2003 r.;

2) 600 mg/m³_u, uśrednione dla źródeł wielopaliwowych, w których razem z innymi paliwami są spalane pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, na potrzeby zakładu, w którym jest prowadzony ten proces - dla źródeł innych niż określone w pkt 1.

5. W przypadku źródła wielopaliwowego, do którego stosuje się pierwszą lub drugą zasadę łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, przepis § 7 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

§  9. 

1. W przypadku rozbudowy źródła o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW oraz w przypadku źródła, które po rozbudowie osiąga nominalną moc cieplną nie mniejszą niż 50 MW, jeżeli rozbudowa źródła istniejącego nastąpiła po dniu 31 grudnia 2015 r. albo rozbudowa dotyczy źródła nowego, standardy emisyjne dla dobudowanej części źródła stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6 ust. 6, odpowiadające nominalnej mocy cieplnej źródła po rozbudowie.

2. W przypadku wprowadzenia po dniu 31 grudnia 2015 r. w źródle istniejącym o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW lub w części takiego źródła zmiany mogącej mieć negatywny wpływ na środowisko, standardy emisyjne ze zmienionego źródła istniejącego lub ze zmienionej części takiego źródła stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6 ust. 6, odpowiadające nominalnej mocy cieplnej źródła po zmianie.

§  10. 

1. Dopuszcza się odstępstwo od standardu emisyjnego dwutlenku siarki dla źródła, w którym w normalnych warunkach użytkowania jest spalane paliwo o małej zawartości siarki, w przypadku wystąpienia ograniczeń w dostawach tego paliwa. Odstępstwo polega na zwiększeniu standardu emisyjnego dwutlenku siarki dla źródła o 50%, nie dłużej niż 6 miesięcy w roku kalendarzowym.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się:

1) do źródła istniejącego, o którym mowa w § 6 ust. 5;

2) do źródła istniejącego, w którym jest spalane paliwo stałe, dla którego pozwolenie na budowę wydano przed dniem 27 listopada 2002 r. lub wniosek o wydanie takiego pozwolenia został złożony przed tym dniem, i które zostało oddane do użytkowania nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., w przypadku którego czas użytkowania w roku kalendarzowym, liczony jako średnia krocząca z pięciu lat, wynosi nie więcej niż:

a) 2000 godzin - do 2015 r.,

b) 1500 godzin - od 2016 r.;

3) od dnia 1 stycznia 2016 r. - do źródła istniejącego, w którym jest spalane paliwo ciekłe, dla którego pozwolenie na budowę wydano przed dniem 27 listopada 2002 r. lub wniosek o wydanie takiego pozwolenia złożono przed tym dniem, i które zostało oddane do użytkowania nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., w przypadku którego czas użytkowania w roku kalendarzowym, liczony jako średnia krocząca z pięciu lat, wynosi nie więcej niż 1500 godzin.

3. Od dnia 1 stycznia 2016 r. przepisu ust. 1 nie stosuje się także do części źródła istniejącego, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lit. b i pkt 3, odprowadzającej gazy odlotowe jednym lub więcej niż jednym osobnym przewodem wspólnego komina, której czas użytkowania w roku kalendarzowym, liczony jako średnia krocząca z pięciu lat, wynosi nie więcej niż 1500 godzin, w przypadku gdy emisja z tej części źródła jest mierzona osobno.

4. Dopuszcza się odstępstwo od standardów emisyjnych dla źródła, w którym w normalnych warunkach użytkowania jest spalane wyłącznie paliwo gazowe, w przypadku wystąpienia nagłej przerwy w dostawie tego paliwa i spalania w tym źródle paliw innych niż gazowe, jeżeli spalanie tych paliw wymagałoby stosowania urządzeń ograniczających emisję. Odstępstwo od standardów emisyjnych określonych dla tych paliw i źródła polega na zwiększeniu tych standardów o 100%, nie dłużej niż 10 dni w roku kalendarzowym.

5. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 4, prowadzący źródło przekazuje informację organowi właściwemu do wydania pozwolenia, w ciągu 24 godzin od chwili wystąpienia ograniczeń w dostawach paliwa o małej zawartości siarki albo nagłej przerwy w dostawie paliwa gazowego.

§  11. 

1. Standardy emisyjne uznaje się za dotrzymane, jeżeli:

1) dla źródeł, do których nie stosuje się pierwszej zasady łączenia, o której mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, odprowadzających gazy odlotowe do powietrza przez wspólny komin:

a) w przypadku źródeł, o których mowa w § 6 ust. 2-5:

– do dnia 31 grudnia 2015 r. - stężenie substancji w gazach odlotowych we wspólnym kominie lub średnie stężenie substancji w gazach odlotowych odprowadzanych z różnych źródeł do wspólnego komina ważone względem strumienia objętości gazów odlotowych, nie przekroczy średniej obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 2-5, dla źródeł pracujących w tym samym czasie, ważonej względem nominalnego strumienia objętości gazów odlotowych z tych źródeł,

– od dnia 1 stycznia 2016 r. - stężenie substancji w gazach odlotowych we wspólnym kominie lub średnie stężenie substancji w gazach odlotowych odprowadzanych z różnych źródeł do wspólnego komina ważone względem mocy cieplnej, nie przekroczy średniej obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 2-5, dla źródeł pracujących w tym samym czasie, ważonej względem ich nominalnej mocy cieplnej,

b) w przypadku źródeł, o których mowa w § 6 ust. 6 - stężenie substancji w gazach odlotowych we wspólnym kominie lub średnie stężenie substancji w gazach odlotowych odprowadzanych z różnych źródeł do wspólnego komina ważone względem mocy cieplnej, nie przekroczy średniej obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 6, dla źródeł pracujących w tym samym czasie, ważonej względem ich nominalnej mocy cieplnej;

2) dla źródła, do którego stosuje się pierwszą zasadę łączenia, o której mowa w art. 157a ust. 2 ustawy - stężenie substancji w gazach odlotowych we wspólnym kominie lub średnie stężenie substancji w gazach odlotowych odprowadzanych z różnych części źródła do wspólnego komina ważone względem mocy cieplnej, nie przekroczy średniej obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 6, dla części źródła pracujących w tym samym czasie, ważonej względem ich nominalnej mocy cieplnej.

2. Przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio do źródła, do którego stosuje się drugą zasadę łączenia, o której mowa w art. 157a ust. 2 ustawy.

3. Do dnia 31 grudnia 2015 r. standardy emisyjne uznaje się za dotrzymane, jeżeli średnie stężenie dwutlenku siarki w gazach odlotowych, odprowadzanych do powietrza ze źródeł wymienionych ze względu na dwutlenek siarki w pkt IV.1 załącznika nr 2 do rozporządzenia, oddanych do użytkowania przed dniem 29 marca 1990 r. i zlokalizowanych na terenie jednego zakładu, ważone względem strumienia objętości gazów odlotowych, nie przekroczy średniej obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 2, dla źródeł pracujących w tym samym czasie, ważonej względem nominalnego strumienia objętości gazów odlotowych z tych źródeł.

4. W przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji standard emisyjny uznaje się za dotrzymany, jeżeli - w odniesieniu do czasu użytkowania źródła w roku kalendarzowym - są spełnione jednocześnie następujące warunki:

1) żadna z zatwierdzonych średnich miesięcznych wartości stężeń substancji nie przekracza standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 6;

2) żadna z zatwierdzonych średnich dobowych wartości stężeń substancji nie przekracza 110% standardów emisyjnych, o których mowa w 6 ust. 1 i 6;

3) w przypadku źródeł składających się wyłącznie z kotłów, w których jest spalany węgiel, o nominalnej mocy cieplnej mniejszej niż 50 MW, żadna z zatwierdzonych średnich dobowych wartości stężeń substancji nie przekracza 150% standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 6;

4) 95% wszystkich zatwierdzonych średnich jednogodzinnych wartości stężeń substancji w ciągu roku kalendarzowego nie przekracza 200% standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 6.

5. Do dnia 31 grudnia 2015 r. dla źródeł, dla których standardy emisyjne określa się zgodnie z § 6 ust. 2, 3 i 5, a w gazach odlotowych tych źródeł są prowadzone ciągłe pomiary wielkości emisji substancji, standard emisyjny uznaje się za dotrzymany, jeżeli są spełnione jednocześnie następujące warunki:

1) średnie stężenie substancji dla faktycznych godzin użytkowania źródła, odniesione do miesiąca kalendarzowego, nie przekroczy standardu emisyjnego, o którym mowa w § 6 ust. 2, 3 i 5;

2) 97% średnich wartości stężeń dwutlenku siarki, 97% średnich wartości stężeń pyłu oraz 95% średnich wartości stężeń tlenków azotu obliczonych dla faktycznych godzin użytkowania źródła każdego dnia kalendarzowego dla poprzednich dwóch dni kalendarzowych, licząc od początku roku kalendarzowego, nie przekroczy w roku kalendarzowym 110% standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 2, 3 i 5.

6. Do dnia 31 grudnia 2015 r. dla źródeł, dla których standardy emisyjne określa się zgodnie z § 6 ust. 4, a w gazach odlotowych tych źródeł są prowadzone ciągłe pomiary wielkości emisji substancji, standard emisyjny uznaje się za dotrzymany, jeżeli są spełnione jednocześnie następujące warunki:

1) żadna z zatwierdzonych średnich dobowych wartości stężeń substancji dla faktycznych godzin użytkowania źródła nie przekroczy standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 4;

2) 95% zatwierdzonych średnich jednogodzinnych wartości stężeń substancji w roku kalendarzowym, licząc od początku roku, nie przekroczy 200% standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 4.

7. Zatwierdzone średnie wartości stężeń substancji, o których mowa w ust. 4 i 6, ustala się w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie art. 148 ust. 1 ustawy.

8. W przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji w trakcie pracy źródła lub części źródła, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2, standard emisyjny uznaje się za dotrzymany, jeżeli są spełnione warunki określone w ust. 4, z tym że wielkościami, które nie mogą być przekroczone, są odpowiednio:

1) średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 6, ważona względem nominalnej mocy cieplnej części tego źródła;

2) 110%, 150% lub 200% średniej, o której mowa w pkt 1.

9. Do dnia 31 grudnia 2015 r., w przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji w trakcie pracy źródeł, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, standard emisyjny uznaje się za dotrzymany, jeżeli są spełnione warunki określone w:

1) ust. 5, z tym że wielkościami, które nie mogą być przekroczone, są odpowiednio:

a) średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 2, 3 i 5, ważona względem nominalnego strumienia objętości gazów odlotowych z tych źródeł,

b) 110% średniej, o której mowa w lit. a,

2) ust. 6, z tym że wielkościami, które nie mogą być przekroczone, są odpowiednio:

a) średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 4, ważona względem nominalnego strumienia objętości gazów odlotowych z tych źródeł,

b) 200% średniej, o której mowa w lit. a.

10. Do dnia 31 grudnia 2015 r., w przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji przy jednoczesnej pracy źródeł, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, dla których warunki uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane określa ust. 5 i 6, przepisy ust. 9 pkt 2 stosuje się odpowiednio.

11. W przypadku wystąpienia przerw w prowadzeniu ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji, warunki uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane, określone w ust. 4-6, 8 i 9, sprawdza się, przyjmując za wymienione w tych przepisach średnie wielkości emisji substancji w okresach tych przerw średnie wielkości emisji substancji w okresie poprzedzającym przerwę równym okresowi przerwy lub wielkości emisji substancji wyznaczone innymi metodami określonymi w pozwoleniu na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo w pozwoleniu zintegrowanym.

12. Średnie wartości stężeń substancji, o których mowa w ust. 4 pkt 1-3, ust. 5 oraz ust. 6 pkt 1, oblicza się z jednogodzinnych średnich wartości stężeń substancji, z tym że w obliczeniach nie uwzględnia się okresów rozruchu i wyłączania źródła oraz okresów pracy źródła bez sprawnych urządzeń ochronnych ograniczających emisję i przerw w dostawach odpowiedniej jakości i rodzaju paliwa, o których mowa w § 10 ust. 1 i 4 oraz w § 12 ust. 2 i 3.

13. Przepisy ust. 4-12 stosuje się do źródeł, o których mowa w § 5 ust. 1 pkt 10 i 11, oraz do turbin gazowych, dla których nie określa się standardów emisyjnych, jeżeli dopuszczalne wielkości emisji w warunkach ich normalnego funkcjonowania zostały wyrażone w pozwoleniu na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo w pozwoleniu zintegrowanym w mg/m³_u, z tym że jako standardy emisyjne przyjmuje się określone w pozwoleniu na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo w pozwoleniu zintegrowanym dopuszczalne wielkości emisji w warunkach normalnego funkcjonowania tych źródeł i turbin gazowych.

14. Dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW, w których jest spalane lokalne paliwo stałe, w przypadku gdy zawartość siarki w tym paliwie nie pozwala na dotrzymanie standardu emisyjnego dwutlenku siarki, o którym mowa w § 6 ust. 1 i 6, a prowadzący źródło wykazał przed organem właściwym do wydania pozwolenia, w technicznym uzasadnieniu niewykonalności dotrzymania standardów emisyjnych, o którym mowa w ust. 20, brak możliwości dotrzymywania tego standardu, standard emisyjny tej substancji uznaje się za dotrzymany, jeżeli stopień odsiarczania wynosi co najmniej:

1) dla źródeł istniejących, dla których pierwsze pozwolenie na budowę wydano przed dniem 27 listopada 2002 r. lub wniosek o wydanie takiego pozwolenia złożono przed tym dniem, i które zostały oddane do użytkowania nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.:

a) 80% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW i nie większej niż 100 MW,

b) 90% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 100 MW i nie większej niż 300 MW,

c) 96% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW, z tym że dla źródeł istniejących opalanych łupkiem bitumicznym minimalny stopień odsiarczania wynosi 95%;

2) dla źródeł istniejących innych niż wymienione w pkt 1:

a) 92% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW i nie większej niż 300 MW,

b) 96% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW;

3) dla źródeł nowych:

a) 93% - dla źródeł nowych o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW i nie większej niż 300 MW,

b) 97% - dla źródeł nowych o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW.

15. Do dnia 31 grudnia 2015 r., w przypadku gdy zawartość siarki w paliwie stałym nie pozwala na dotrzymanie standardu emisyjnego dwutlenku siarki, o którym mowa w § 6 ust. 2 i 3, standard emisyjny tej substancji uznaje się za dotrzymany, jeżeli stopień odsiarczania wynosi co najmniej:

1) 60% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW i nie większej niż 100 MW;

2) 70% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 100 MW i nie większej niż 300 MW;

3) 90% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW i nie większej niż 500 MW;

4) 92% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 500 MW, jeżeli montaż urządzeń ochronnych odsiarczających rozpoczęto przed dniem 1 stycznia 2001 r.;

5) 94% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 500 MW, innych niż wymienione w pkt 4.

16. Do dnia 31 grudnia 2015 r., w przypadku gdy zawartość siarki w paliwie stałym nie pozwala na dotrzymanie standardu emisyjnego dwutlenku siarki, o którym mowa w § 6 ust. 4, standard emisyjny tej substancji uznaje się za dotrzymany, jeżeli:

1) stężenie dwutlenku siarki nie przekracza 300 mg/m³_u, przy zawartości 6% tlenu w gazach odlotowych, lub stopień odsiarczania wynosi co najmniej 92% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW i nie większej niż 300 MW;

2) stężenie dwutlenku siarki nie przekracza 400 mg/m³_u, przy zawartości 6% tlenu w gazach odlotowych, i stopień odsiarczania wynosi co najmniej 95% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW.

17. W przypadku ustalania wymaganego stopnia odsiarczania dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW, pierwszą i drugą zasadę łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, stosuje się do źródeł nowych, a od dnia 1 stycznia 2016 r. także do źródeł istniejących.

18. W przypadku prowadzenia okresowych pomiarów wielkości emisji substancji, standardy emisyjne uznaje się za dotrzymane, jeżeli średnie wartości uzyskane w wyniku pomiaru nie przekraczają tych standardów. W takim przypadku przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio.

19. Wymagany stopień odsiarczania dla źródeł uznaje się za dotrzymany, jeżeli średni stopień odsiarczania odniesiony do miesiąca kalendarzowego nie przekracza wartości określonej w ust. 14-16. W takim przypadku przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio.

20. Prowadzący źródło, o którym mowa w ust. 14, przekazuje organowi właściwemu do wydania pozwolenia i ministrowi właściwemu do spraw środowiska, w terminie do końca lutego 2015 r., techniczne uzasadnienie niewykonalności dotrzymania standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 lub 6.

§  12. 

1. W przypadku wystąpienia zakłóceń w pracy urządzeń ochronnych ograniczających emisję powodujących, że średnia dobowa wielkość emisji substancji przekracza standard emisyjny o więcej niż 30%, oraz braku możliwości przywrócenia normalnych warunków użytkowania źródła w ciągu 24 godzin, prowadzący źródło ogranicza lub wstrzymuje pracę źródła lub stosuje paliwo, którego spalanie nie spowoduje przekroczenia standardów emisyjnych o więcej niż 30%, oraz możliwie jak najszybciej, ale nie później niż w ciągu 48 godzin od momentu wystąpienia zakłóceń, przekazuje informację o zakłóceniach wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.

2. Łączny czas pracy źródła bez sprawnych urządzeń ochronnych ograniczających emisję do powietrza nie może przekroczyć 120 godzin w ciągu każdego okresu dwunastomiesięcznego.

3. Dopuszcza się zwiększenie z 24 i 120 godzin, o których mowa w ust. 1 i 2, ale nie więcej niż odpowiednio do 72 i 300 godzin, w przypadkach uzasadnionych nadrzędną koniecznością utrzymania dostaw energii lub koniecznością zastąpienia źródła, w którym nastąpiło zakłócenie w pracy urządzeń ochronnych ograniczających emisję, przez inne źródło, którego użytkowanie spowodowałoby ogólny wzrost wielkości emisji substancji.

§  13. 

1. Informacje, o których mowa w:

1) § 10 ust. 5 oraz § 12 ust. 1, ze wskazaniem co najmniej rodzaju i lokalizacji źródła oraz prowadzącego źródło, rodzaju substancji, której standard emisyjny nie został dotrzymany, czasu wystąpienia zdarzenia i przewidywanego okresu jego trwania,

2) § 11 ust. 20

- przekazuje się w formie pisemnej, w postaci papierowej albo elektronicznej.

§  14. 

1. Gazy odlotowe ze źródeł wprowadza się do powietrza w sposób kontrolowany za pomocą komina o co najmniej jednym przewodzie kominowym, którego wysokość jest ustalana w taki sposób, aby chronić zdrowie ludzi oraz środowisko.

2. W przypadku gdy nie są dotrzymane standardy emisyjne, o których mowa w niniejszym rozdziale, stosuje się urządzenia ochronne ograniczające emisję.