Środki ochronne przeciw zarazie stadniczej u koni.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.118.1064

Akt utracił moc

Wersja od: 31 grudnia 1924 r.

USTAWA

z dnia 11 grudnia 1924 r.

w przedmiocie środków ochronnych przeciw zarazie stadniczej u koni;

Na mocy art. 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:

Art.  1.

Koni, dotkniętych zarazą stadniczą. jakoteż podejrzanych o tę chorobą lub o zarażenie się nią koni nie wolno dopuszczać do stanowienia.

Jako podejrzana o zarażenie się, uważać należy te konia rozpłodowe, które w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy stykały się z choremi końmi rozpłodowemi przy akcie stanowienia lub w inny sposób, uzasadniający możliwość zarażenia się.

Art.  2.

Klacze chore należy odosobnić i nie wolno zmienić ich stanowiska bez zezwolenia władzy.

Art.  3.

Klaczy, które były dotknięte zarazą stadniczą, nie wolno używać do rozpłodu nawet wówczas, jeżeli są pozornie wyleczone; klacze takie opatrzyć należy piętnem, wyobrażającem litery "Z.S." na lewej stronie szyi.

Art.  4.

Ogiery rozpłodowe, co do których udowodniono, że się od nich klacze zaraziły, albo u których stanowczo wykazano istnienie zarazy stadniczej, lub też które stanowiły klacze, zarazą tą już w czasie stanowienia dotknięte, będą wytrzebione przez władze weterynaryjne pierwszej instancji, przyczem w razie upadku ogiera przysługuje właścicielowi ogiera prawo do odszkodowania, zgodnie ze zwykłemi przepisami.

Art.  5.

Po stwierdzeniu pierwszego wypadku zarazy, należy wzbronić stanowienia koni w obrębie obszaru, wyznaczonego przez władzę administracyjną I instancji na tak długo, dopóki nie zostanie stwierdzone, które zwierzęta zachorowały, które klacze dopuszczono do chorych ogierów oraz które ogiery stanowiły klacze, dotknięte zarazą.

W tym celu należy cały materiał rozpłodowy dotyczącego obszaru poddać badaniu weterynaryjnemu w przeciągu najwyżej dni 30 od terminu wydania zakazu.

Art.  6.

W okolicach, w których panowała zaraza stadnicza, należy zarządzić przed pooczątkiem najbliższego okresu stanowienia rewizję stanu zdrowia wszystkich koni rozpłodowych. Do stanowienia dopuszczone być mogą tylko te konie, które przy rewizji okazały się zupełnie zdrowe.

Art.  7.

Stajnie, w których stały konie dotknięte zarazą stadniczą, oraz przedmioty, których używano do ich pielęgnowania, winny być dokładnie oczyszczone i odpowiednio odkażone.

Art.  8.

Skóry ze zwierząt padłych, lub zabitych skutkiem zarazy stadniczej, wolno użyć dopiero po odkażeniu i zupełnem wyschnięciu.

Art.  9.

W ciągu trwania zarazy urzędowy lekarz weterynaryjny winien dojeżdżać raz na miesiąc do miejscowości zapowietrzonej dla czuwania nad ścisłem wykonaniem środków ochronnych.

Art.  10.

Zarazę należy uważać za wygasłą, gdy rewizja weterynaryjna, dokonana przed początkiem najbliższego okresu stanowienia, stwierdziła zupełnie zadawalający stan zdrowia wszystkich koni rozpłodowych, ody niema już zwierząt podejrzanych o zarażenie się i gdy odkażono zapowietrzone stajnie (stanowiska) i sprzęty.

Art.  11.

Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Ministrowi Rolnictwa i Dóbr Państwowych.

Art.  12.

Ustawa niniejsza zyskuje moc obowiązującą na obszarze województw: warszawskiego, łódzkiego, lubelskiego, kieleckiego i białostockiego, województw: poleskiego, nowogródzkiego i wołyńskiego oraz okręgu administracyjnego wileńskiego.

Jednocześnie traci moc obowiązującą rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Dóbr Państwowych z dnia 15 listopada 1919 r. w przedmiocie tymczasowych środków ochronnych przeciw zarazie stadniczej u koni rozpłodowych (Dz. U. R. P. № 89, poz. 487) oraz rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Dóbr Państwowych z dnia 20 grudnia 1921 r. w przedmiocie tymczasowych środków ochronnych przeciw zarazie stadniczej u koni rozpłodowych na obszarze wojejewództw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego oraz powiatów: białowieskiego, grodzieńskiego i wołkowyskiego województwa białostockiego (Dz. U. R. P. z 1922 r. № 4 poz. 28).