Sprzedaż nie podjętych ładunków w przewozie morskim.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1964.5.35
Akt utracił moc Wersja od: 18 lutego 1964 r.
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI
z dnia 29 grudnia 1963 r.
w sprawie sprzedaży nie podjętych ładunków w przewozie morskim.
Na podstawie art. 142 § 3 i art. 174 Kodeksu morskiego (Dz. U. z 1961 r. Nr 58, poz. 318) zarządza się, co następuje:
Przepisy rozporządzenia stosuje się do sprzedaży ładunków przewiezionych drogą morską na podstawie umowy przewozu:
1)
złożonych na przechowanie i nie podjętych w ciągu dwóch miesięcy od dnia przybycia statku do portu wyładowania, jeżeli przewoźnikowi nie zapłacono wszystkich należności przypadających mu od odbiorcy w związku z danym przewozem lub 2)
nie podjętych po przybyciu statku do portu wyładowania, jeżeli są one narażone na zepsucie lub jeżeli ich przechowywanie wymaga kosztów, których wysokość przekracza wartość ładunku.1.
Wniosek o dokonanie sprzedaży nie podjętego ładunku powinien zawierać istotne dane dotyczące ładunku, a w szczególności: 1)
oznaczenie przewoźnika, 2)
oznaczenie nie podjętego ładunku (określenie umowy przewozu, nazwę portu załadowania i wyładowania, nazwę, wagę lub ilość ładunku), 3)
oznaczenie odbiorcy ładunku, frachtującego i przechowawcy, a w razie gdyby ustalenie frachtującego napotykało trudności - załadowcy, 4)
oznaczenie miejsca złożenia ładunku, 5)
określenie należności przewoźnika oraz innych wierzytelności uprzywilejowanych, o których mowa w art. 147 Kodeksu morskiego.2.
Do wniosku powinny być dołączone dokumenty stwierdzające wysokość wierzytelności (ust. 1 pkt 5), np. umowa przewozu, konosament, dyspasza, decyzja urzędu morskiego, orzeczenie sądu.1.
Przy sprzedaży nie podjętych ładunków stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji z ruchomości dotyczące sprzedaży ze zmianami wynikającymi z przepisów rozporządzenia.2.
Wierzycielem jest przewoźnik, dłużnikiem zaś odbiorca ładunku, a jeżeli odbiorca jest nieznany - frachtujący; jeżeli ustalenie frachtującego napotyka trudności, dłużnikiem jest załadowca.
Komornik sądowy przesyła odpis obwieszczenia o licytacji osobom wymienionym w § 3 ust. 1 pkt 1 i 3, jeżeli są znane.
Licytację prowadzi się bez względu na osiągnięcie ze sprzedaży kwoty wystarczającej na pokrycie kosztów sprzedaży i zachowania, należności przewoźnika oraz innych wierzytelności uprzywilejowanych.
Komornik sądowy przesyła odpis protokołu licytacji osobom określonym w § 3 ust. 1 pkt 1 i 3, jeżeli są znane, oraz nabywcy.
Jeżeli sprzedaż nie dojdzie do skutku w trybie określonym w §§ 4-8, komornik sądowy sprzedaje ładunek z wolnej ręki po cenie przez siebie ustalonej.
Z kwoty uzyskanej ze sprzedaży pokrywa się koszty sprzedaży i zachowania ładunku, należności przewoźnika wynikające z przewozu oraz inne wierzytelności uprzywilejowane (art. 147 Kodeksu morskiego - w kolejności określonej w tym przepisie). Pozostałą kwotę komornik sądowy składa do depozytu sądowego, zawiadamiając o tym wydział finansowy prezydium właściwej rady narodowej.
Przepisy §§ 1-11 stosuje się odpowiednio do sprzedaży bagażu nie podjętego przez pasażera lub przez uprawnionego odbiorcę z następującymi zmianami:
1)
odbiorcą ładunku jest pasażer lub osoba uprawniona do odbioru bagażu, 2)
dłużnikiem jest pasażer lub osoba uprawniona do odbioru bagażu, 3)
komornik sądowy przesyła odpisy obwieszczenia o licytacji oraz protokołu licytacji przewoźnikowi, przechowawcy oraz pasażerowi lub osobie uprawnionej do odbioru bagażu, a odpis protokołu licytacji - ponadto nabywcy.
W postępowaniu uregulowanym niniejszym rozporządzeniem nie przysługuje skarga na czynności komornika przewidziana w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji.
Przepisów rozporządzenia nie stosuje się do niepodjętych ładunków i bagażu stanowiących towar celny; podlegają one sprzedaży w trybie przewidzianym przepisami prawa celnego.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »