Sposób prowadzenia egzekucji grzywien, kar pieniężnych, opłat sądowych i kosztów postępowania.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1991.77.339

Akt utracił moc

Wersja od: 29 sierpnia 1991 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

z dnia 2 sierpnia 1991 r.

w sprawie sposobu prowadzenia egzekucji, grzywien, kar pieniężnych, opłat sądowych i kosztów postępowania.

Na podstawie art. 1064 Kodeksu postępowania cywilnego zarządza się, co następuje:

§  1.

1. Rozporządzenie stosuje się do należności z tytułu grzywien, kar pieniężnych, opłat sądowych i kosztów postępowania przysługujących Skarbowi Państwa.

2. W sprawach dotyczących egzekucji grzywien, kar pieniężnych, opłat sądowych i kosztów postępowania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu egzekucyjnym, jeżeli przepisy poniższe nie stanowią inaczej.

§ 2. Polecenie wszczęcia egzekucji wydaje sąd lub prokurator, załączając do polecenia tytuł wykonawczy.

§ 3. Komornik po otrzymaniu polecenia wraz z tytułem wykonawczym obowiązany jest z urzędu dokonać wszelkich czynności, chociażby przepis szczególny uzależniał podjęcie czynności od wniosku wierzyciela. Jednakże egzekucja z nieruchomości oraz zastosowanie wobec dłużnika środków przymusu wymagają wyraźnego polecenia sądu lub prokuratora.

§ 4. W razie potrzeby komornik obowiązany jest przeprowadzić z urzędu dochodzenie w celu ustalenia dochodów i stanu majątkowego dłużnika. Jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, komornik powinien wystąpić również do sądu z wnioskiem o wyjawienie majątku.

§ 5. Przepisów o umorzeniu egzekucji na skutek bezczynności wierzyciela oraz o przekazywaniu przez zakład pracy dłużnika zajętego wynagrodzenia za pracę bezpośrednio wierzycielowi nie stosuje się.

§  6.

1. Skarb Państwa może przejąć na własność zajęte ruchomości, jeżeli:

1) druga licytacja nie doszła do skutku,

2) nie ma żadnych wierzycieli egzekwujących,

3) przejęcie jest uzasadnione potrzebami jednostek organizacyjnych sądownictwa lub prokuratury, zakładów karnych lub zakładów dla nieletnich podległych Ministrowi Sprawiedliwości.

2. Przejęcie następuje w cenie odpowiadającej 1/2 wartości szacunkowej przejętej ruchomości. Cenę tę po pokryciu z niej kosztów egzekucji zalicza się na poczet zaspokojenia należności dochodzonej w drodze egzekucji.

3. O przyznaniu ruchomości Skarbowi Państwa (jednostce organizacyjnej wymienionej w ust. 1 pkt 3, która wystąpiła o przyjęcie ruchomości) komornik orzeka na wniosek prezesa sądu rejonowego, przy którym działa.

§  7.

1. Zajęte ruchomości, które nie zostały przejęte stosownie do przepisu § 6, komornik sprzeda po cenie przez siebie określonej, jednakże nie niższej od 1/2 wartości szacunkowej tych ruchomości.

2. Jeżeli sprzedaż, o której mowa w ust. 1, nie doszła do skutku, komornik sprzeda zajęte ruchomości po cenie przez siebie ustalonej właściwej organizacji społecznej prowadzącej głównie działalność oświatową, kulturalną lub dobroczynną.

§ 8. Traci moc rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 grudnia 1965 r. w sprawie egzekucji sądowej grzywien, kar pieniężnych, opłat sądowych i kosztów postępowania sądowego (Dz. U. Nr 54, poz. 336 i z 1969 r. Nr 4, poz. 29).

§ 9. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.