Art. 10. - Rzesza Niemiecka-Polska. Umowa o wzajemnej komunikacji kolejowej. Berlin.1926.03.27.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1927.48.433

Akt utracił moc

Wersja od: 23 kwietnia 1938 r.

Artykuł  10.

Ochrona pracowników sąsiedniego Państwa.

(1) Pracownicy zajęci na obszarze sąsiedniego Państwa i posiadający przynależność państwową Państwa wysyłającego, zatrzymują swoją przynależność państwową. To samo stosuje się do członków rodziny i służby domowej, żyjących z nimi we wspólnem gospodarstwie domowem na obszarze sąsiedniego Państwa. W takim wypadku przez zamieszkanie, pobyt lub przez urodzenie nie nabywa się przynależności państwowej sąsiedniego Państwa.

(2) Osobom, wymienionym w ustępie 1-ym, w czasie ich pobytu na obszarze sąsiedniego Państwa (patrz art. 16 i 17) poręcza się potrzebną ochronę. Pracowników należy uważać także w Państwie sąsiedniem za urzędników w myśl ustawy karnej. O ile w wypadkach zniewag i urazów cielesnych jest obok skargi prywatnej pokrzywdzonego dopuszczalne także wniesienie skargi publicznej, Strony umawiające się będą w danym razie korzystały z tej możliwości na rzecz czynnych na ich obszarze urzędników sąsiednich Zarządów w takiej samej mierze, jak na rzecz własnych urzędników.

(3) Osoby, wymienione w ustępie (1), korzystają podczas pobytu na obszarze sąsiedniego Państwa:

a) z uwolnienia od wszelkiego rodzaju publicznoprawnych świadczeń osobistych i rzeczowych,

b) z uwolnienia od pobieranych tam opłat publicznych w takiej mierze, jakaby im przysługiwała, gdyby w sąsiedniem Państwie nie mieli ani miejsca zamieszkania ani miejsca pobytu.

(4) Dzieci osób wymienionych w ustępie (1), nie podlegają w sąsiedniem Państwie przymusowi szkolnemu.

(5) Pracownicy zajęci na obszarze sąsiedniego Państwa, podlegają pod względem dyscyplinarnego karania ich uchybień służbowych jedynie władzy dyscyplinarnej swych przełożonych władz w Państwie wysyłającem. Osądzenie z przyczyny popełnienia przez nich w wykonywaniu służby w Państwie przyjmującem czynów karalnych pozostawia się wyłącznie, o ile nie chodzi o obywateli Państwa przyjmującego, ojczystym władzom, gdy one tego zażądają. Gdy takie żądanie zostanie przedstawione, Państwo przyjmujące powinno bezzwłocznie dostawić ściganego wyżej wymienionej władzy ojczystej. Żądanie o przekazanie osądzenia i o dostawienie ściganego powinna ojczysta władza ściganego, właściwa do ścigania karnego, przedstawić władzy Państwa przyjmującego, właściwej do ścigania karnego.